 |
|
 |
| |
Download PDF
Medjugorje: Interview met Damir en Mara Coric door Vader Svetozar Kraljevic [17/2/1983]
Damir Coric zegt miracaleus te zijn genezen nadat hij en zijn familie naar Medjugorje waren geweest om hulp te vragen aan de Koningin van de Vrede. De zaak werd onderzocht door Vader Svetozar Kraljevic.
Medisch rapport:
Naam: Damir Coric
Geboortedatum: 23 juli 1960
Geboorteplaats: Buna, Mostar
Naam Vader: Vlado
Naam Moeder: Mara
Diagnose: Hydrocephalus Internus: vochtophoping in de hersenventrikels [waterhoofd]
Kliniek: Neurochirurgische Kliniek, Universiteit van Zagreb
Dokters: Dr. Pavle Surdonja, Prof. Dr. Milan Vidovic, Dr. Andjele Ruzicka
Ziektesymptoon: Aangeboren of later ontstane vergroting of uitzetting van de hersenkamers door een vermeerdering van hersenvocht.
De aandoening ontstaat door stuwing van het hersenvocht. De stoornis kan leiden tot verlies van hersenweefsel en uitzetting van het hoofd. Bij hydrocephalus internus is er sprake van verwijding van het systeem van de hersenkamers (ventrikelsysteem) door een teveel aan hersenvocht.
Vr. Svetozar: Damir, er wordt van uw genezing gezegd dat het het grootste mirakel is dat door de tussenkomst van Maria is geschied in Medjugorje. Wanneer werd u er zich van bewust dat u ziek werd?
Damir: In 1979, in het derde middelbaar. Ik voelde het eerst in mijn benen. Ik kon hen niet meer oplichten en moest deze als het ware meeslepen achter mijn lichaam om te kunnen stappen. Ik voelde nog geen pijn, maar het stappen was heel moeilijk en elke dag werd het erger om erger. Mijn ouders moesten steeds harder en harder op mij inpraten om er iets aan te doen en uiteindelijk was het mijn moeder die mij kon overtuigen om naar een dokter te gaan.
Vr. Svetozar: Waar en wanneer zag u voor het eerst een dokter?
Damir: Tijdens de wintervakantie van 1979. Ik ging naar een dokter in Mostar.
Vr. Svetozar: Wat hebben zij u ginds verteld?
Damir: Zij riepen mijn moeder binnen en vertelden haar dat de resultaten aantoonden dat er iets mis was in mijn hoofd. Daarop werd ik onmiddellijk naar Zagreb gezonden.
Vr. Svetozar: Ging u onmidellijk naar Zagreb?
Damir: Ja, en ik verbleef ginds voor drie weken. Die hele tijd waren er vele verschillende onderzoeken. Dan ging ik naar huis, maar ik keerde in Augustus naar Zagreb terug voor mijn eerste operatie.
Vr. Svetozar: Weer u nog wie de dokter was die de operatie heeft uitgevoerd?
Damir: Pavle Surdonja.
Vr. Svetozar: Hoeveel operaties hebt u in het totaal moeten ondergaan?
Damir: Vijf.
Vr. Svetozar: Wat gebeurde er na de vijfde operatie?
Damir: Er werd aan mijn ouders gezegd om mij naar huis te nemen.
Vr. Svetozar: Hoe voelde u zich destijds?
Damir: Allesbehalve goed.
Vr. Svetozar: Wanneer ging u terug naar huis?
Damir: In maart van 1981, rond 15 maart.
Vr. Svetozar: Kon u stappen?
Damir: Neen, mijn ouders dienden mij op te tillen.
Mara (Damirs moeder): Hij was als een dode in het huis. Deze die hem kwamen bezoeken zeiden: "Ik herken Damir niet meer. Hij is volledig veranderd." Maar als zijn moeder gaf ik nooit de hoop op dat God hem zou helpen. Ik droeg zorg voor Damir en moedigde hem steeds aan. Ik probeerde om hem op te wekken.
Vr. Svetozar: Kon hij iets uit eigen beweging doen?
Mara: Absoluut niets. Hij zou u hetzelfde vertellen. Hij kon zelfs geen water meer opzuigen met een rietje.
Vr. Svetozar: U moest alles voor hem doen?
Mara: Alles. Hij kon zelfs niet rechtop zitten. Ik moest hem met een kussen ondersteunen om voedsel in zijn mond te krijgen.
Vr. Svetozar: Hoe lang bleef hij zo?
Mara: Meer dan drie maanden. Vanaf hij terugkeerde uit Zagreb tot Medjugorje
Vr. Svetozar: Wat zei de dokter toen Damir uit de kliniek in Zagreb werd ontslagen?
Mara: "We kunnen niets meer doen voor hem. Hij heeft nog maar een korte tijd te leven, het kan zelfs reeds morgen gebeurd zijn." Mijn man kwam terug uit Duitsland en bracht Damir naar huis. Ik kon niet meer slapen en werd bijna krankzinning. Ik had steeds schrik dat hij ... ik dacht een tijdlang dat God hem bij Hem zou nemen. Op een keer dat ik dat hij was overleden. Maar ik dank God ...
Vr. Svetozar: Wie stelde u eerst voor om naar Medjugorje te gaan?
Mara: Ik had er van een aantal jonge mensen van gehoord die daarginds gingen. Ik vroeg hen; "alstublieft, breng me wat bloemen mee, of wat aarde van ginds ... eender wat." Ze deden dat. Ik kon niet meegaan met hen, noch uit mezelf gaan.
Vr. Svetozar: Omdat u bij Damir moest blijven om voor hem te zorgen?
Mara: Ja, wij moesten bij hem blijven, mijn moeder en ik. Vlado was opnieuw naar Duitsland getrokken.
Vr. Svetozar: Wat gebeurde er toen?
Mara: De meisjes brachten mij wat aarde mee uit Medjugorje. Ik maakte een bad klaar en mixte de aarde met het water en plaatste Damir in het bad, twee tot drie maal. Elke keer gebruikte ik wat aarde omdat ik het zo lang mogelijk wou proberen. Vele keren waste ik er enkel Damirs haar mee. Toen ging ik zelf naar Medjugorje. Ik vroeg het aan enkele buren en zij namen mij mee. Ik plukte wilde bloemen op de berg te Medjugorje en thuis deed ik de bloemen in water, waarmee ik Damir waste. Ik deed alles met geheel mijn hart en ziel. Ik voelde dat ik een zegen had meegebracht uit Medjugorje. Dat God en de Heilige Maria hem zouden helpen. Voor Vlado terug kwam uit Duitsland, ging ik voor een tweede maal naar Medjugorje. Daarna gingen Vlado en allen van ons tezamen. Mijn moeder en Damir bleven in de auto, maar de rest van ons klom op de berg en daarna gingen we naar de kerk. Ik ben vier maal de berg opgeklommen.
Vr. Svetozar: Probeer te omschrijven wat er gebeurde.
Mara: Er was heel veel volk op de berg en alles gebeurde zoals het in de boeken staat beschreven. Ik heb er niet de woorden voor om zoiets te beschrijven. Maar het gebeurde werkelijk zo. Niemand kan met me anders wijsmaken. Ik voel het over heel mijn lichaam, in mijn ziel, en zo voelt iedereen het binnen de familie. We waren daar, en we zagen en weten wat er in onze levens en in het leven van onze zoon gebeurde.
Vr. Svetozar: Was u in Medjugorje toen Damir begon te verbeteren?
Mara: De eerste keer dat we ginds waren, zei hij niets. Toen we weggingen, voelde hij zich niet slecht, maar er was ook geen merkbare verbetering. Toen we voor de tweede keer gingen, was een van zijn meters bij ons in de kerk en Damir wou niets zeggen in haar bijzijn. Op onze weg naar huis, zetten we zijn meter onderweg af aan het tankstation en toen ze uit de auto was, zei hij: "Moeder, ik wou niets zeggen in het bijzijn van mijn meter, maar toen Vicka tot God bad voor mij, voelde ik iets. Een verlichting, alsof er een genezingsproces in gang werd gezet. Het was alsof er een zwaarte van mijn lichaam viel.
Vr. Svetozar: Damir, vertel me wat er gebeurd is. Wat voelde u?
Damir: Toen mijn moeder haar vader ging bezoeken in Tepcici, hoorde ze de mensen zeggen dat de Madonna in Medjugorje was verschenen. Sommigen geloofden het, anderen niet. Maar mijn moeder was vastbesloten: "We gaan naar Medjugorje en we zullen alles aanvaarden zoals God het voor ons ziet." De eerste keer dat we gingen, en zij me meenam naar de zieners, voelde ik absoluut niets. Niets was veranderd. Toen ze mij voor de tweede maal meenam en terug tot bij dezelfde kinderen bracht, bad één van de kinderen, ik leerde later dat het Vicka was, tot God voor mij. Opeens gebeurde er iets ... dat gevoel van zwaarte ging uit mij en ik voelde mij onmiddellijk beter.
Vr. Svetozar: Wanneer was dat?
Damir: Spoedig nadat de verschijningen begonnen waren.
Vr. Svetozar: Vicka bad tot God voor u. Kunt u deze gebeurtenis beschrijven, wat gebeurde er?
Damir: Ik kan het niet beschrijven, het is iets zoals herboren worden.
Vr. Svetozar: Voelde u dit in uw ziel of in uw lichaam?
Damir: Beide, zowel in mijn ziel als in mijn lichaam.
Vr. Svetozar: Voelt u nu nog naverschijnselen, sporen van ziekte?
Damir: Helemaal niet. Soms heb ik een verkoudheid.
Vr. Svetozar: Hoe voelt u zich, Mara?
Mara: Ik dank God dat hij beter en beter wordt. En de dokters hebben mij verteld: "Verwacht of vraag nooit iets van hem!" Nu, dankzij God kan hij grind opgraven, twee meter diep, zowel als zijn vader en zijn broer.
Vr. Svetozar: Damir, u hebt een betekenisvolle verandering ondergaan in uw lichaam. Hebt u ook een verandering in uw ziel opgemerkt?
Damir: Ja, dat heb ik. Ik ging wel naar de kerk voor mijn ziekte, maar het maakte geen belangrijk deel van mijn leven uit. Maar sinds ik naar Medjugorje ben gegaan en er genezen ben, door Gods macht, ga ik elke keer als ik kan naar de kerk.
Vr. Svetozar: Hebt u enige boodschap voor de mensen die dit ooit zullen lezen?
Damir: Ja, dat het geloof iedere persoon kan redden.
Vr. Svetozar: Dank u voor uw getuigenis.
Damir: Dank vooral de Moeder van God.
Vertaling: Chris De Bodt 
|
|
 |
|
 |
