 |
|
 |
| |
Download PDF
Gered door een Engel?
Het was iets na middernacht 24 december 1983. Het Amerikaans midwesten beefde en bibberde in de greep van een recordbrekende koude vergezeld van stormachtige winden en bijpassende ijskegels. In ons gezin uit de randen van Chicago heerste een knusse rustige sfeer. Toch hoorde ik er niet bij zolang onze 21 jarige zoon onze oprit niet kwam opgereden. Op dat ogenblik waren Tim en zijn twee kamergenoten op weg naar huis om kerstmis te vieren. Hun eerste reis terug naar huis sinds ze in mei oostwaarts gingen wonen. "Maak je geen zorgen mams," verzekerde Tim me nog vorige nacht aan telefoon, "We vertrekken morgen nog voor de dag aanbreekt en rijden aan een stuk door tot thuis. We redden het!"
Kinderen. Zij doen onverstandige dingen. In normale weersomstandigheden geloof ik duurt een reis van Connecticut-Illinois ongeveer 18 uur. Maar het weer werd zo gevaarlijk koud dat de radio het als een risicovolle onderneming berichtte om zich uit huis te begeven, zelfs als was dat maar voor een korte tijd. En op het thuisfront hadden we nog niks vernomen van onze reizigers. Angstig en verward zag ik ze in mijn verbeelding alleen op een afgelegen plaats... Stel je voor dat ze autopech hadden of ze van de juiste route waren afgeweken... En mochten ze nu vertraging opgelopen hebben, waarom had Tim dan nog niet eens naar huis gebeld? Rusteloos bad ik met ijver een schietgebedje zoals elke moeder zou doen: "God, zend iemand om hen te helpen!"
Later vernam ik dat het trio een korte stop had gemaakt in Fort Wayne, Indiana, om Don bij zijn familie af te zetten. Het gezonde verstand zou Tim en Jim doen besluiten om de rest van de nacht ter plaatse te blijven en hun reis de dag erna verder te zetten. Maar wanneer is het gezond verstand van tel bij onbedwingbare jongvolwassenen ? De twee jongens zetten hun reis terug verder.
Toen ze nog maar een paar mijl aan het rijden waren op een landelijke weg met toegang tot de Indiana tolweg, constateerden zij dat de motor van de wagen begon te sputteren. Tim keek schichtig opzij naar Jim. Toen hoorden ze de radiostem: "Waag u niet naar buiten... ik herhaal... waag u niet naar buiten deze nacht, beste luisteraars. Er staat een record ijzig koude wind van 80 graden onder 0, dit kan betekenen dat uw huid, eens aan de lucht blootgesteld, zal bevriezen in minder dan 1 minuut." Hun auto trok ineens op maar haperde opnieuw en begon te vertragen.
"Tim," sprak Jim in de duisternis, "We gaan hier toch niet blijven staan, neen toch?"
"Dat kan niet," antwoordde Tim bedrukt toen hij vergeefs het gaspedaal indrukte, "hier komen we gegarandeerd om..."
Maar in plaats dat de motor versnelde, begon hij te sputteren en opnieuw te vertragen. Een mijl verder kwam hun auto met moeite boven een kleine helling, en dan was er ... de ijzige stop. Gegrepen door een diepe angst keken Jim en Tim elkaar aan. Rondom hen waren er weidse velden, en voor zover ze rondom hen konden zien zagen zij geen enkel verkeer, geen plaats om te schuilen, en ook niet op afstand het licht van een boerderij ... En dan die weerzinwekkende onmenselijke koude! Nog nooit hadden zij zoiets intens gevoeld. Zelfs als moesten zij op korte afstand bescherming vinden tegen deze koude, zij zouden het niet overleven. De temperatuur zou hen binnen enkele minuten doen bevriezen...
"Wel God," bad Tim, met de echo van mijn eigen gebed op de achtergrond, "Jij bent de Enige die ons nu nog kan helpen."
En toen, alsof ze al door de koude in droomtoestand vergleden, zagen ze grote autolichten schijnen op de linkerkant van hun wagen. Maar dat was toch onmogelijk: zij hadden in de wijdste verte rondom hen geen koppel lichten kunnen bemerken, in de hoop dat iemand voorbij zou komen om hulp te bieden! Vanwaar kwam dit voertuig dan zo ineens vandaan? Misschien waren ze al gestorven?
Toch niet. Als bij wonder, klopte iemand op de venster aan bestuurderskant. "Moeten jullie soms gesleept worden?" hoorden ze een gedempte stem spreken, hun eigen oren niet gelovend. En toch was het echt. Hun redder had een sleepwagen bij zich. "Of hij hen naar Dons huis kon terug brengen?"
En dat was wat de redder deed, hij sprak geen woord en vroeg hen niet naar de weg. Hij bracht hen al manoeuvrerend in de doodlopende straat tot net voor het huis van Don... Tim en Jim snelden naar de dichtstbijzijnde deur naar binnen waar Don hen opwachtte.
"Don," zei Tim, "ik moet die man betalen. Kan ik wat van je lenen?"
"Een momentje." Don fronste zijn wenkbrauwen, keek over zijn vrienden heen door het venster: "Ik kan buiten geen enkele sleepwagen zien!!!"
Tim and Jim kwamen kijken. Buiten stond enkel de wagen van Tim. In de kristalheldere nacht was er ook geen enkel geluid te horen van sleepkettingen, geen geluid van dichtslaande autoportieren, geen enkel motorgeluid. Er was zelfs geen rekening voor Tim die moest betaald worden, geen ontvangstbewijs dat moest ondertekend worden, geen dankwoord, tot ziens of een Zalige Kerst...
Tim and Jim kwamen kijken. Buiten stond enkel de wagen van Tim. In de kristalheldere nacht was er ook geen enkel geluid te horen van sleepkettingen, geen geluid van dichtslaande autoportieren, geen enkel motorgeluid. Er was zelfs geen rekening voor Tim die moest betaald worden, geen ontvangstbewijs dat moest ondertekend worden, geen dankwoord, tot ziens of een Zalige Kerst...
Tim liep verbijsterd de oprit af maar er waren zelfs nergens achterlichten te bespeuren, geen enkele echo van een motorgeluid in de verlaten straten, niets dat op de aanwezigheid van een sleepwagen wees! Toen keek Tim naar de bijna opnieuw ingesneeuwde bandensporen. En toch was er slechts 1 paar bandensporen in het doodlopende straatje. Het waren die van de auto van Tim...
Engelen zijn niet te onderwerpen aan allerlei testen, rechtbankgetuigenissen, of microscooponderzoek. In deze wereld betekent dit dus op zijn echtheid: "niet wetenschappelijk bewezen."
Dit verhaal als waarheid benoemen vereist hier de wil om het te verbinden met de eenvoudige menselijke vraag van gered te worden van de dood. Die wens scheen namelijk te volstaan voor de goddelijke tussenkomst. Was het dus een engel? Onze familie kan het niet met zekerheid zeggen, want ze zagen hem nooit meer terug.
Maar één ding is zeker ... kerstavond 1983 ... hoorde ik niet het zachte ruisen van engelenvleugels toen een bestuurder van een sleepwagen blijkbaar onze hulproep aan het adres van de hemel moet gehoord hebben want ... onze zoon werd veilig en wel thuis afgeleverd.
Bron: Joan Wester Anderson: Where Angels walk
Vertaling: Riet Van De Sijpe
|
|
 |
|
 |
