Nachtelijke sluipers

Gedurende het proces van exorcisme deden de duivels voortdurend uitspraken, zodanig dat ze de priester vermoeiden en uitputten. Eens, midden in de nacht, werd hij plots wakker gemaakt door lawaai in de kamer. Waren er ergens ratten aan het knagen? Het geluid leek te komen van bij de muren vlakbij zijn bed. Was er dan zo veel plaats in de kamer dat ratten er vrijelijk rond konden lopen? Gedurende de veertien jaar in hetzelfde huis had hij nooit eerder iets dergelijks meegemaakt. Moest hij dan uiteindelijk gestoord worden door zulke akelige pestkoppen? Hij klopte met zijn vuist op de muur om de knagers bang te maken, maar het had geen effect. Eerst gebruikte hij zijn stok en dan zijn schoen om op de muur te kloppen. In plaats van te stoppen werd het lawaai erger. Misschien zouden de nachtelijke sluipers uit eigen beweging verdwijnen. Hij wachtte en wachtte. Ze gingen heen en weer tussen de muren en dreigden hem kapot te maken.

Pastoor Steiger had goede nachtrust nodig na alle beproevingen gedurende de dag. Een al te gek idee kwam in hem op. Zou er een verband kunnen zijn tussen deze nachtelijke sluipers en de duivels van het exorcisme? Hadden de duivels hem niet bedreigd met uitputting? Misschien was dit wel wat ze bedoelden. Indien dit zo was, dan was er maar één ding dat kon gedaan worden, en dat is de geestelijke wapens gebruiken tegen deze indringers. Hij versterkte zich met zijn stola en probeerde opnieuw te slapen. Eindelijk ging het lawaai weg, maar niet helemaal. "Wacht maar, jullie vervloekte helleratten! Ik zal jullie kwijt raken!" Hij stond opnieuw op, stak twee kaarsen aan voor het kruisbeeld en zegde de kleine formule tot exorcisme. Aha! Dat was de taal die deze helleratten begrijpen. Ze vluchtten weg en alles werd stil. Ze leken weggetoverd te zijn, hoewel alle kloppen op de muur eerder geen effect had gehad.

Enkele nachten later had de priester weer een rusteloze nacht. Waren de deuren aan het klapperen? Was het huis aan het schudden? O, het was alleen maar een zware sneltrein die door het dorp reed, en het was alleen de nagalm van de dreunende aarde. Het treinspoor lag niet ver van het huis van de priester vandaan. Hij wachtte op het vertrek van de trein uit het station, maar hij hoorde niets. Misschien was het het ratelen van de machines in de elektriciteitswinkel vlakbij.

Uiteindelijk hield het lawaai op. Maar plots hoorde hij het opnieuw, dit keer recht boven de deur. Misschien stond de deur op een kier, zodat de tocht het heen en weer deed klapperen. Er was geen deurstop om de deur tegen te houden, en dus moest hij weer opstaan. Maar de deur bleek goed dicht te zijn. Hij greep de deurknop goed vast en trok hard; de deur bewoog niet. Wat? Was de duivel er alweer op uit om hem uit te putten en hem van zijn nachtrust te beroven? De priester nam wijwater, besprenkelde de deuren, ramen en de kamer en bad de korte formule tot exorcisme. Opnieuw was alles stil. Er was geen enkele beweging meer nadien. "O jij ellendige satan, nu ken ik je heimelijke listen. Wacht maar af, ik zal je gauw manieren leren!"

Later werd bekend dat andere priesters die een duiveluitdrijving bijwoonden dezelfde onaangename dingen meemaakten. Er waren hen zelfs ergere dingen overkomen. Ze wilden niet eerder rusten vooraleer ze wijwater en hun stola bij zich hadden. De geluiden waren soms zo hardnekkig dat een of andere priester genoodzaakt was om op te staan en de oorzaak en plaats van de opschudding te gaan opzoeken, en enkel na gebed kon hij opnieuw rust vinden. Nachtelijke sluipers zoals deze zijn ook in andere gevallen van exorcisme opgedoken, soms zelfs lang nadat de duivel uitgedreven was bij de bezeten persoon.

Hoe het de bezeten vrouw verging

Elke dag verloor de vrouw het bewustzijn en werd ze volledig hulpeloos kort nadat het uitspreken van de formule tot exorcisme was begonnen. Toen de gebeden stopten, ontwaakte ze en was ze weer zichzelf. Ze vertelde dat ze zich niet bewust was van wat er gedurende het exorcisme gebeurde met haar. Ze moest van en naar de plaats van het exorcisme gedragen worden omdat ze zo uitgeput raakte. Gedurende al die tijd kon ze geen vast voedsel verdragen. Vloeibaar voedsel werd in haar lichaam geïnjecteerd. Het was verrassend om te zien hoe een zwak persoon dergelijke hoeveelheden kon overgeven zoals eerder al werd beschreven. Het was voor haar niet ongewoon om twintig tot dertig keer per dag over te geven.

Het feit dat ze, hoewel erg verzwakt, de dagelijkse spanning van het exorcisme drie weken lang kon doorstaan lijkt ongelooflijk, zeker wanneer het verschrikkelijke misbruik van haar lichaam door de duivel in rekening wordt gebracht. Ze leed op een bepaald moment zo enorm veel dat ze een lijkbleke kleur had en het erop leek dat ze elk moment kon sterven. "Goede God, ze is stervende. Ik haast me om de Heilige Olie te halen," zei de pastoor, die zich de verschrikkelijke gevolgen voor alle betrokkenen realiseerde mocht de vrouw in deze omstandigheden sterven. De beschuldiging dat de priester haar dood had veroorzaakt door de inspanningen van het exorcisme zou zeker tegen hen geuit worden. Pastoor Theofilus antwoordde rustig, op basis van zijn lange ervaring: "Blijf gewoon hier, mijn vriend, de vrouw zal niet sterven. Absoluut niet. Deze openbaring is alleen maar een van satans valse listen. Het zal hem niet toegestaan worden om haar te vermoorden. Absoluut niet."

Het exorcisme duurde drieëntwintig dagen

De periode van exorcisme spreidde zich uit over een lange periode. Voor zover bekend had het nooit eerder zo lang geduurd. Het duurde precies drieëntwintig dagen, hoewel het in drie verschillende stadia verliep. En vergeet niet, het exorcisme ging door van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. De duivel deed zijn uiterste best om de priesters en zusters te verzwakken en hen te ontmoedigen in hun onvermoeibare inspanningen. De pastoor kon niet altijd aanwezig zijn. Zijn zorg voor de zielen van de parochianen hield hem er soms weg. Hij was er ook fysiek niet toe in staat om zo vele nachtelijke uren op te offeren voor dit doel. Dus gebeurde het dat er vele interessante en ook vreselijke dingen tijdens zijn afwezigheid gebeurden, waarvan de anderen geloofwaardige getuigen waren.

De gezegende formule werd al gedurende twee weken lang uitgesproken vooraleer er enige tekenen waren dat de duivel gedwongen kon worden om weg te gaan van de arme, hulpeloze bezeten vrouw. Zelfs nu pastoor Theofilus erin slaagde om haar te bevrijden van een groot aantal duivels door de enorme macht van de gebeden en het exorcisme, konden de vier meest volhardende en gemeenste niet uitgedreven worden gedurende lange tijd. satan leek alle krachten van de hel te hebben verzameld om een uiteindelijke overwinning te behalen in deze zaak.

Hooggeplaatste bevelhebber

Het was heel duidelijk dat de krachten van de hel onder de leiding stonden van een hooggeplaatste bevelhebber die, zoals een generaal of veldmaarschalk, nieuwe recruten voor de strijd naar voor stuurde wanneer de veteranen, wanneer die uitgeput waren, verplicht werden om zich terug te trekken. Wat een meelijwekkende verzuchtingen en pleidooien ze toch verspreidden. Men kon stemmen als deze horen: "O, wat we hier moeten doorstaan. Het is gewoon verschrikkelijk, zoveel hebben we geleden." Er waren andere stemmen die bleven aandringen bij hun mede-duivels om het niet op te geven: "En hoe zullen wij opnieuw moeten lijden en ons moeten vernederen voor hem, hoe zal hij ons weer martelen als we moeten terugkeren zonder onze taak te hebben vervuld." Ze verwezen duidelijk naar Lucifer als de beul.

Om satan en zijn horden geen rust te geven, besliste pastoor Theofilus uiteindelijk om met het exorcisme ook ’s nachts door te gaan, omdat hij verwachtte dat hij juist daardoor de overwinning zou behalen. Hij was begenadigd met een gespierd lichaam en met stalen zenuwen. Hij had die al getest door een streng leven van vasten en zelfopoffering, en dit had hem een groot uithoudingsvermogen gegeven. En het was inderdaad iets bijna onmenselijks dat van hem werd gevraagd. Gedurende drie dagen en drie nachten ging hij zonder ophouden door. Zelfs de zusters die elkaar aflosten stonden op de rand van instorten. Maar het beoogde effect kwam niet. Het was slechts door het aanspreken van zijn laatste krachten dat de exorcist het aandurfde om door te gaan. En aan het einde van de drieëntwintigste dag was hij volledig uitgeblust. Hij leek op een wandelend lijk en had het uiterlijk van iemand die op elk moment kon instorten. Zijn geduld had hem gedurende die drie weken twintig jaar ouder gemaakt.

antichrist

De lezer kan nu geneigd zijn zich af te vragen of de duivel dingen heeft onthuld die van algemeen belang zijn. Bijvoorbeeld de vraag over de antichrist. Wat had satan over hem te vertellen?

Men moet goed in gedachten houden dat de vragen die aan de duivel gesteld werden en zijn antwoorden daarop op geen enkele manier een gemoedelijk gesprek waren tussen de duivel en de exorcist. Soms duurde het lange tijd eer men satan tot een antwoord kon dwingen. Voor het grootste deel was het resultaat een spookachtig loeien, grommen en janken, wanneer hij gevraagd werd te antwoorden onder de macht van het exorcisme. Het was vaak zo’n verschrikkelijk eentonig werk, zo uitputtend, vermoeiend en zenuwslopend, dat de exorcist op bepaalde dagen volledig bedekt was met zweet. Hij moest soms tot drie of vier keer per dag andere kleren aantrekken. Naar het einde van die verschrikkelijke dagen toe werd hij zo zwak, dat hij voelde dat hij alleen nog kon doorgaan met speciale hulp van God. Ja, hij pleitte zelfs dat zijn eigen leven gespaard zou blijven. Vragen uit nieuwsgierigheid die niets te maken hadden met het exorcisme op dat moment werden nooit met opzet gesteld. Maar soms gebeurde het dat sommige antwoorden die door de duivel werden gegeven andere vragen opriepen die niet strikt noodzakelijk waren voor dit geval. Op die momenten werd pastoor Theofilus door de duivel afgesnauwd met ruwe en harde antwoorden: "Zwijg, dat zijn je zaken niet!" satan gebruikte vaak de kernachtige Latijnse uitdrukking: "Non ad rem!" wat betekent: "niet van toepassing", "dat heeft niets met deze zaak te maken."

Op een bepaald moment was satan erg spraakzaam over de antichrist. Herinner u het moment dat hij zo triomfantelijk verwezen had naar de Mexicaanse situatie, toen hij zei dat hij een mooie knoeiboel zou maken voor Hem (Jezus) en Zijn Kerk, veel schadelijker dan tot nog toe het geval was geweest. Wanneer hem gevraagd werd of de verschrikkelijke razernij van de antichrist tegen de Kerk van God zou gericht zijn, dan verklaarde hij dat dat evident was en hij ging schaamteloos door: "Ja, satan is al in het buitenland, en de antichrist is al geboren in Palestina. [Op een ander moment vernoemde hij Amerika.] Maar hij is nog jong. Hij moet eerst incognito opgroeien vooraleer zijn macht bekend kan worden."

Het is vreemd dat Katarina Emmerich een gelijkaardige periode vernoemde toen ze een beschrijving gaf van de nederdaling van Christus in de hel na Zijn dood aan het kruis. Ze vertelde dat "wanneer de deuren van de hel geopend werden door de engelen, er een verschrikkelijke opstand was, en vloeken, schelden, janken en kreunen. Enkele engelen gooiden horden duivels opzij. Allen werden opgedragen om Jezus lief te hebben. Dit veroorzaakte bij hen de grootst mogelijk pijn. In het midden van dat alles was een bodemloze afgrond, zwart als de nacht. Lucifer was met kettingen vastgebonden en werd vastgehouden in deze diepe duisternis. Dit alles gebeurde volgens vastgestelde wetten. Als ik me niet vergis hoorde ik dat Lucifer weer zou worden vrijgelaten gedurende vijftig of zestig jaar voor het jaar 2000 na Christus.

Een aantal andere duivels zou wat eerder vrijgelaten worden als een straf en een bron van verleiding voor alle zondige mensen."

Op een bepaald moment toen pastoor Theofilus er bij de duivel op aandrong dat hij moest weggaan en terugkeren naar de hel, antwoordde de duivel grommend: "Hoe kan je me verbannen naar de hel? Ik moet vrij zijn om de weg voor te bereiden voor de antichrist." En opnieuw sprak hij door middel van de bezeten vrouw: "Wij weten heel wat. Dit is de laatste eeuw. Wanneer de mensen het jaar 2000 zullen binnen gaan, zal het einde nabij zijn."

Of de "vader van de leugen", zoals onze Heer satan omschrijft, de waarheid sprak, was onmogelijk te zeggen. We moeten altijd het goede doen volgens de aanwijzingen van de Heer en we moeten de tekenen van die tijd begrijpen. Dat de machten van de hel een wanhopige poging doen om de Kerk van Christus ten val te brengen in deze tijden kan niet ontkend worden.

Toen de gebeden van exorcisme vol toewijding gebeden werden, jankten en huilden de duivels angstwekkend en toen de zegeningen met de relikwie van het kruis en de geconsacreerde Hostie gegeven werden, riepen ze: "O, we kunnen dit niet langer verdragen. We lijden heel intens. Stop daarmee, stop daarmee! Dit is vele keren erger dan de hel!" Dit kreunen, dat gepaard ging met pijn en lijden, sneed door merg en been.

"Verdwijn daarom meteen, jij vervloekte! Het ligt volledig in je macht om jezelf te bevrijden van dit lijden. Laat deze arme vrouw met rust. Ik smeek het je in de naam van de Almachtige God, in de naam van de Gekruisigde Jezus van Nazareth, in de naam van Zijn Zuiverste Moeder, de Maagd Maria, in de naam van de Aartsengel Michaël!"

"O ja,... gromden ze, ... we willen dat doen. Maar Lucifer laat ons dat niet toe."

"Vertel de waarheid. Is alleen Lucifer hiervan de oorzaak?"

"Nee, hij alleen kan dit niet zijn. Gods gerechtigheid staat het nu nog niet toe, omdat er nog niet genoeg boete gedaan werd."

Deze toegeving was waardevol. Het was een grotere stimulans om de parochianen ertoe aan te sporen om nog meer boete te doen voor de vrouw.

Meer boetedoening

Zoals de priester hen had gevraagd, kwamen de parochianen maar al te graag naar de kerk om geregeld uren voor het uitgestalde Heilige Sacrament te bidden. Ze baden vurig voor de vernietiging van de krachten van satan, en voor de overwinning van de Kerk om het slachtoffer te bevrijden van de hardnekkige greep van de duivel. Ze volgden de instructies van het ritueel en de priester bleef zijn volk aanmoedigen tot vasten en boete, zodat hun boetedoening effectiever zou zijn in het sterker maken van de gebeden tot exorcisme. Wanneer hij de duivel op de vlucht joeg, en nadat Hij allen had aangespoord tot gebed, heeft Onze Heer zelf aan de apostelen verteld dat dit soort duivels alleen maar kan weggejaagd worden door gebed en vasten. Hetgeen de duivel zelf had gezegd, dat er nog niet genoeg boete was gedaan, hielp voor een meer volhardend gebed en strenger vasten. De gelovigen kwamen in groten getale naar de kerk van ’s morgens vroeg tot laat in de avond zodat de mensen door middel van gebed hun steentje konden bijdragen tot het werk van de Kerk in deze duiveluitdrijving. Het exorcisme kon niet langer meer doorgaan omdat de kracht van al wie assisteerde levensbedreigend ondermijnd werd.

Gevecht tussen de goede en slechte duivels

Het was gedurende deze periode dat de arme vrouw gedurende rustperioden toegaf dat ze visioenen had van de gevechten tussen de goede en de slechte duivels. Ontelbare hoeveelheden slechte duivels kwamen voortdurend aan. satan deed zijn uiterste best om dit keer niet verslagen te worden. De goede engelen kwamen assisteren bij het exorcisme. Velen onder hen naderden, gezeten op witte paarden (Apok. 19, 15) en onder het leiderschap van de Heilige Michaël versloegen ze de helse serpenten en joegen de duivels terug in de afgrond van de hel.

De Kleine Bloem van het Kind Jezus

De Kleine Bloem van Jezus verscheen ook aan de vrouw tijdens deze belangrijke dagen en sprak de volgende troostende woorden tot haar: "Verlies de moed niet! Vooral de priester mag de moed niet opgeven. Het einde is in zicht."

Dit gebeurde op een zekere avond, toen, tot hun verbazing, de zusters en de zus van de priester plots een bos witte rozen bemerkten op het plafond. Na een tijdje verdween het visioen. De priester bemerkte de bange gezichten van deze vrouwen toen ze in de richting van het plafond keken. Hij zelf zag de bloemen niet.

De aanmoedigende woorden van de Kleine Bloem gaven een nieuwe stimulans aan de priesters. Nu wisten ze dat de overwinning niet veraf meer was. Gedurende de laatste dagen vertoonden de duivels grote angst omdat ze gedwongen werden om terug te keren naar de hel. Pastoor Theofilus drong keer op keer aan op hun vertrek. Ze pleitten vol berouw: "Alles behalve dat, alles behalve dat." Om verbannen te worden naar een andere plaats, of in een ander schepsel, zou veel draaglijker geweest zijn. Ze wilden niet terug gedreven worden in de hel.

"Maar je bent al in de hel."

"Dat is waar," kreunden ze, "we slepen de hel met ons mee. Maar het is een bevrijding om toegelaten te worden om rond te dwalen over de aarde tot we, bij het laatste oordeel, afgedankt zullen worden en voor eeuwig gedoemd zullen zijn tot de hel."

De duivels vertrekken

Geleidelijk aan begon de weerstand van de duivels te verdwijnen. Ze leken volgzamer geworden te zijn. Hun trotse, bittere houding maakte plaats voor meer kreunende en wanhopige geluiden. Ze konden de marteling van het exorcisme niet langer verdragen. Met groot ongemak legden ze uit dat ze eindelijk terug zouden keren naar de hel. Maar hoe vaak ontgoochelen ze al en zijn ze onbetrouwbaar. Ervaring leert ons dat ze soms doen alsof ze gemakkelijk volledig uit de bezetene vertrekken voor een tijdje, om zo de onoplettende waarnemer op een zijspoor te zetten en hem om de tuin te leiden. Om die reden eiste pastoor Theofilus, die bijna helemaal uitgeput was, in de naam van de Heilige Drievuldigheid, dat de duivels een teken moesten geven bij hun vertrek, door middel van het geven van hun naam.

"Ja," beloofden ze met klem.

Het was op de drieëntwintigste van december 1928, ’s avonds rond negen uur dat de bezetene, met een plotse schok die de snelheid had van een lichtflits, brak met de greep van haar beschermers en rechtop ging staan voor hen. Alleen haar hielen raakten het bed. Op het eerste gezicht leek het erop dat ze tegen het plafond zou geslingerd worden. "Trek haar naar beneden! Trek haar naar beneden!" riep de pastoor terwijl pastoor Theofilus haar zegende met de relikwie van het Kruis, zeggend: "Vertrek, jullie vrienden van de hel. Verdwijn, satan, de Leeuw van Juda regeert!"

Op dat moment verdween de stijfheid van het lichaam van de vrouw en ze viel op het bed. Toen vulde een schril geluid de kamer dat iedereen heftig deed beven. Stemmen die zeiden: "beëlzebub, Judas, Jacob, Mina," konden worden gehoord. Dit werd steeds weer herhaald tot ze verdwenen in de verte.

"beelzebub, Judas, Jacob, Mina." Aan deze woorden werd toegevoegd: "De hel ... de hel ... de hel."

Allen daar aanwezig waren doodsbang bij het aanschouwen van deze gruwelijke scène. Het was het langverwachte teken dat aangaf dat satan gedwongen werd om zijn slachtoffer eindelijk te verlaten en terug te keren naar de hel met zijn volgelingen.

Wat was het mooi wat daarop volgde! De vrouw opende haar ogen en mond voor het eerst, iets wat nooit was gebeurd terwijl het exorcisme zelf nog aan de gang was. Ze vertoonde een lieve glimlach alsof ze wilde zeggen: "Van welk een vreselijke last ben ik nu eindelijk bevrijd!"

Voor het eerst in twaalf jaar uitte ze de meest heilige naam van Jezus met een kinderlijke vroomheid: "Mijn Jezus, Genade! Geprezen zij Jezus Christus!"

Tranen van vreugde vulden haar ogen en van allen daar aanwezig.

Temidden van alle vreugde waren de getuigen zich niet bewust van de vreselijke geur die de kamer vulde. Alle ramen moesten opengezet worden. De stank was onaards, gewoon ondraaglijk. Het was het laatste aandenken aan de helse duivels die hun aardse slachtoffer hadden moeten verlaten.

Het was een dag van vreugde voor de hele parochie! "Te Deum laudamus! Heilige God, we prijzen Uw Naam. Niet onze naam, o Heer, maar Uw Naam zij geprezen en komt alle eer toe."

Vanaf dan bezocht de vrouw, die altijd immens goed, vroom en religieus was, regelmatig het Heilig Sacrament en woonde ze de Heilige Mis bij. Ze ontving de communie op een uiterst stichtende manier. Dat, wat zo verschrikkelijk voor haar was geweest toen ze nog onder de martelende kracht van satan was geweest, bracht nu een rustgevende vreugde in haar hart en in haar ziel.

Theresa Neumann

Theresa Neumann van Konnersreuth was ook met deze zaak verbonden.

Een bisschop uit Zwitserland, die goed geïnformeerd was over hetgeen hierboven werd verteld, bracht een bezoek aan Theresa Neumann. En omdat het vrijdag was vroeg hij haar, terwijl ze in extase was tijdens een van haar visioenen, of ze zich bewust was van het verschrikkelijke geval van duivelse bezetenheid in Amerika. Ze antwoordde onmiddellijk: "Is dat zo? Bedoel je het geval in Earling, Iowa, waarmee sommige priesters spotten en waarover anderen onverschillig waren?"

Toen volgde een verbazingwekkende mededeling: "De goede vrouw zal later bezeten zijn. Dat zal voor haar eigen, persoonlijke voordeel zijn en voor haar eigen zuivering en gehele boetedoening."

Verder had de gestigmatiseerde vrouw van Konnersreuth een verschrikkelijk visioen op het feest van de Heilige Michaël, dat verwees naar het exorcisme dat had plaatsgevonden in Earling. Ze was getuige van de vreselijke strijd tussen de engelen uit de hemel onder het leiderschap van de Heilige Michaël en de duivels uit de hel onder het leiderschap van Lucifer. Ze was er zo door geschokt en verward, dat ze zei: "Als het niet tegen de wil van God is, zal ik Hem vragen om me nooit meer getuige te laten zijn van zoiets vreselijks."

Het was zeker een van de verschrikkelijkste visioenen die ze ooit had gehad.

Pastoor Theofilus, die zijn mening baseerde op zijn talrijke ervaringen met gevallen van bezetenheid, gelooft dat het uur van de Antichrist niet meer zo veraf is. Lucifer zelf was gedurende ongeveer veertien dagen aanwezig bij het geval in Earling. Het zich moeten ontdoen van al deze machten uit de hel zorgde ervoor dat dit een test voor hem was waarbij hij zijn uiterste best moest doen. Op een bepaald ogenblik zag pastoor Theofilus Lucifer werkelijk voor zich staan gedurende een half uur ... een verschrikkelijk schepsel in zijn karakteristieke duivelse realiteit. Hij had een kroon op zijn hoofd en had een brandend zwaard in zijn hand. beëlzebub stond naast hem. Gedurende die tijd was de hele kamer gevuld met vlammen. Lucifer vloekte en uitte godslasteringen in een verschrikkelijke razernij: "Als ik dat kon, zou ik je lang geleden al gewurgd hebben. Had ik maar mijn vroegere krachten, dan zou je gauw ondervinden wat ik met je kon doen."

Door de kracht van Christus was hij zijn oorspronkelijke kracht ontnomen, want zelfs nu, door exorcisme, was zijn kracht nog afgenomen. Pastoor Theofilus vroeg hem eens: "Wat kan jij tot stand brengen, jij hulpeloze Lucifer?"

Waarop hij antwoordde: "Wat zou jij kunnen doen, indien je vastgebonden was zoals ik?"

Pastoor Theofilus, die negentien gevallen van bezetenheid onder zijn hoede had gehad gedurende de laatste jaren, leek overtuigd dat de huidige aanwijzingen in de richting van een grote strijd tussen Christus en de Antichrist wijzen. Hij leek ook te hebben gezien dat Judas als antichrist zal verschijnen op die manier, en dat een mens kort na zijn geboorte, volledig zal gecontroleerd en beheerst worden door hem. Naast de Antichrist zal er ook een valse profeet zijn, in realiteit is hij Lucifer, die wonderbaarlijke daden zal stellen en valse mirakels zal verrichten.

Supplement

Het bovenstaande verhaal vertelt alleen over het exorcisme dat plaatsvond in Earling, Iowa. De vrouw was voor het eerst bezeten in 1908 door haar tante, Mina, die bij de mensen bekend stond als een heks. Deze laatste had een vloek over enkele kruiden uitgesproken die ze in het eten van de vrouw deed. Pastoor Theofilus bevrijdde haar van deze bezetenheid op 18 juni 1912. Ze werd opnieuw bezeten door de vloeken die naar haar geslingerd werden door haar verderfelijke vader. Het exorcisme in Earling verliep in drie stadia: van 18 tot 26 augustus 1928, van 13 tot 20 september 1928 en van 15 tot 22 december 1928. Er waren later nog momenten van bezetenheid, maar die waren milder van aard.

Deze vrouw werd geboren in 1882, is klein van gestalte en had maar een gemiddelde opleiding genoten. Ze behield haar maagdelijkheid, hoewel ze blootgesteld was geweest aan erge beproevingen. Ze leeft nog steeds, en heeft recentelijk, via private openbaringen, de verspreiding van de onafgebroken verheerlijking van Christus in het Heilig Sacrament aanbevolen als een remedie voor een blijvende vrede.

Het doel van dit pamflet is niet om schuchtere mensen bang te maken, maar eerder om diegenen die een sterk geloof hebben aan te moedigen om door te gaan met het bestrijden van het kwade. Het is ook een vroegtijdige waarschuwing voor zondaars om hun leven af te keren van zonde en zich naar de deugd te keren. Het is net door de medewerking van zondaars dat de duivel zo’n grote macht heeft op aarde. Het geeft ons ook allemaal de zekerheid dat de gebeden van de Kerk en de boetedoening van de gelovigen in samenwerking met de Kerk, vandaag nog steeds het zelfde effect hebben voor onze vijanden als Christus’ persoonlijke handelingen met de duivel gedurende Zijn korte verblijf op aarde.

De Heilige Moeder de Kerk heeft nog geen officiële uitspraak gedaan omtrent de zaak in Earling en daarom komen de verklaringen die gedaan werden in dit pamflet enkel uit een vertrouwelijke bron en moeten ze louter op het eerste gezicht aanvaard worden.

Getuigenis van Theresa Wegerer, de huishoudster van pastoor Steiger

"Ik was gedurende bijna de hele periode van het exorcisme in Earling getuige en ik kan naar waarheid zeggen dat de feiten die verteld worden in de document "Verdwijn satan!" correct zijn. Sommige scènes waren zelfs nog verschrikkelijker dan hier in dit boekje werd beschreven. Ik twijfel er helemaal niet aan dat er duivels aanwezig waren en ik zal de vreselijke, verachtelijke en vuile scènes nooit vergeten, zo lang als ik leef. Alle zusters vroegen om naar een ander klooster te mogen gaan en het jaar daarop werden ze overgeplaatst.

"De vrouw kwam terug in Earling vier maanden na het exorcisme en reisde hier honderden kilometers voor. Ze kwam terug om een noveen te doen als dank. Dit deed ze op bevel van Christus zelf. Gedurende die dagen verbleef ze bij de familie Schimorowsky. Ze vertelde me hoe onze Gezegende Heer regelmatig aan haar verschijnt en haar aanmoedigt om trouw te blijven."

Vertaling: Angelina Van De Moortele