Ik sloot me aan bij een groep met de naam "Albatross," om de stervenden te begeleiden. In 1983 kreeg ik in een ontwenningsoord het voorrecht om Moeder Teresa de hand te mogen schudden. Dat was toen ik een priester diende bij het opdragen van de Mis. Haar bezoek heeft mij diep geïnspireerd bij het bijstaan van de stervenden in de diverse klinieken van de stad en in de achterbuurten van de stad. Men moet met Jezus en Zijn Moeder verbonden zijn om dit soort liefdadigheidswerk te doen.

Zoals de Gospa dikwijls heeft gesuggereerd, maakte ik drie uur per dag vrij om geconcentreerd te bidden en hield ik ervan om ’s nachts op te staan, zodat ik tot Haar en Haar Zoon kon bidden. De eerste keer zei mijn vrouw tot mij: "Hoe denkt u dat u de dag zult doorbrengen als u al die nachten zo vroeg opstaat?" Ik zei: "Vraag het me niet, maar als we voor Onze Lieve Vrouw en Haar Zoon zorg dragen, zullen Zij ons de sterkte verlenen om onze dagelijke plichten na te komen."

In 1997 ontmoette ik een andere Canadees, Patrick Latta en zijn mooie Kroatische vrouw, Nancy, die in die tijd in Oasis van Vrede leefden. Gelet dat ik toen een maand doorbracht in Medjugorje, ging ik hen toen, zoals ik had gepland om tijd vrij te maken voor de gemeenschap, opzoeken. En zo begon ik al spoedig mee te werken aan de bouw van hun nieuw "retraîtekasteel, met een kapel voor de priesters," achter Oasis van Vrede. We baden samen, we deelden alles, lachten en werkten samen en deelden Rozenkransen uit in Siroki Brieg. We aten en we vasten tezamen en verzorgden voor de verdeling van snoep voor de weeskinderen in Citluk. De tijd de we samen hebben doorgebracht was een prachtige tijd. We ontmoetten heel wat prachtige mensen van over de hele wereld. Vandaag ben ik nog steeds in contact met hen om onze ervaringen, krachten, hoop met elkaar te delen in het leven van dag tot dag, iets wat de Gospa van ons vraagt.

Hier in Quebec Stad, ging ik naar een priester die heel dikwijls naar Medjugorje was geweest en streng berispt werd voor zijn geloof in de Gospa, maar de priester vervolgde elke dag zijn opdracht. Zijn naam is Vader Pierre Rancourt en ik deel elke dag zijn zorgen in mijn gebed. Zoals Vader Slavko en Zuster Emmanuel dikwijls zegden: "in plaats van kritiek te geven op de priester, bid elke dag voor hen."

Vader Jozo had, in verband met het bidden tot de priesters, reeds dikwijls in zijn gesprekken een Canadese vrouw vernoemd die een beweging was opgestart voor de Priesters, de "Margrieten voor de Priesters." De priester bevindt zich in het midden van de bloem en elke bloem bevat zeven blaadjes die de mensen vertegenwoorden die elke dag van de week voor de priesters bidden. Sommige priesters hebben zelfs twee Margrieten die voor hen bidden. Tijdens dit jubileumjaar had ze het voornemen om het aantal Margrieten te verdubbelen.Omdat ikzelf ook tot de beweging behoor, begeleidde ik afgelopen jaar alle priesters en Margrieten in een bijzondere viering in het oord van de Heilige Anna van Beaupré, dat op zo’n half uurtje rijden van Quebec Stad, Canada, ligt. Van hieruit hoorde ik alle verschillende getuigenissen van de priesters en de bloembladen.

Vader Rancourt, over wie ik reeds eerder vertelde en een andere priester die vorig jaar is overleden, Vader Emiliano Tardif en een dokter, genaamd Philippe Madre, werden ooit gearresteerd in Medjugorje. Op donderdag 25 augustus 1983 werden ze door de communistische overheid achter de tralies gezet en die dag zei Onze Lieve Vrouw in Haar boodschap iets als, ik zal het pogen te vertalen: "Maak u geen zorgen om hen. Dit alles behoort tot Gods plannen." Ook in een andere boodschap, op 23 augustus 1983, zei Onze Lieve Vrouw tot hen: "Ik ben gekomen om ieder van u tot deze plaats uit te nodigen, omdat ik u nodig heb bij het verspreiden van mijn boodschappen aan de hele wereld."

Ik moet hier nog aan toevoegen dat, nog voor de verschijningen waren begonnen, Vader Jozo zich op een zekere dag te Rome bevond bij een ontmoeting voor priesters, waarbij hij aan zijn collega-priesters die ook aanwezig waren vroeg om voor zijn Parochie en de mensen uit zijn arme dorp te bidden. Vr. Emiliano Tardif fluisterde toen een profetische boodschap in de oren van Vr. Jozo, iets in de aard van "Wees niet bezorgd, want binnenkort zult u veel meer krijgen. Onze Lieve Vrouw zal uw dorp komen bezoeken." Zoals ik al zei kan ik mij de preciese woorden niet herinneren, maar het is werkelijk gegaan zoals ik u zonet heb verteld. Kort daarop begonnen in 1981 de verschijningen te Medjugorje en ook al twijfelde Vader Jozo aanvankelijk, diep in zijn hart wist hij, vanaf de eerste dag, dat dit een bevestiging van God was.

In 1998 ging ik voor de derde keer op m’n eentje naar Medjugorje en verbleef er een maand en ging bij mijn Kroatische vrienden daar in Sivric, waar ik verbleef. Ik besteedde mijn tijd aan het gebed en het verder werken aan Patrick en Nancy’s retraîtekasteel en kapel. Het bouwwerk was al flink gevorderd. Verder woonde ik er voor de eerste keer het jongerenfestival bij. Wat een hitte hebben we die zomer ervaren!! Maar dit verdwijnt in het niets in vergelijking met alle liefde die we gekregen hebben uit zulke prachtige ervaring, waarbij alles met elkaar werd gedeeld en voor elkaar werd ingestaan. Ik heb vele nieuwe spirituele vrienden gemaakt, in de beide talen die ik spreek. Ik ben bij de broeders en zusters van de Beatitutes gemeenschap geweest en de Gemeenschap Maria Koningin van de Vrede.

Bij mijn terugkeer was mijn vrouw erg bekommerd om mij te zien omdat ze de tijd, dat ik daar had verbleven, te lang vond. Ik deelde met haar en met mijn familie mijn ervaringen, kracht en hoop. Ze zei: "Ik hoop dat u de volgende keer maar tien dagen wegblijft." En omdat bij een getrouwd koppel alles in harmonie en liefde moet blijven, beloofde ik haar dat. Ik heb er heel wat vruchten ervaren en we hebben er ons huis ook naar ingericht. Zo hebben we in elke kamer een kleine hoek om te bidden en thans bidden we er samen de Rozenkrans. Mijn vrouw is nog steeds niet van overtuigd om naar Medjugorje te gaan en mijn vrienden uit de gebedsgroepen zeggen mij: "Laat haar de nodige tijd."

Kort na mijn terugkeer, bood ik mijn diensten aan in het werken voor een Franse gemeenschap, met de naam "Familie van Myriam Beth’lehem." Eén van hun huizen bevindt zich te Quebec. Hoe mooi is het om te werken en te bidden. Vele van de broeders en zusters zijn naar Medjugorje geweest en elk probeert toch voor zichzelf in zijn wijze van leven en gebed de boodschappen na te komen. Ik geef de zuster die verantwoordelijk is voor de gemeenschap elke maand de boodschappen van Onze Lieve Vrouw en alles wat ik ontvang uit Medjugorje. Hun gemeenschap is ontstaat uit de vele vruchten van Vaticaan II en is gebaseerd op de Familie van Nazareth. Zij bidden voor nieuwe priesterroepingen en leven naar hun doopselherkomst. Ze hebben huizen over geheel de provincie Quebec van Canada, Sachachwen en sinds het jaar 2000 hebben ze ook een huis in België.

Ik was niet van plan om het komende jaar naar Medjugorje terug te keren, maar een twee- à drietal maanden terug, gaf ik mijn naam op, gelet op dit jubileumjaar. Ik heb mij aangeloten bij een groep met Daria Klanac, een Kroatische dame die tot de Kroatische Gemeenschap en Gebedsgroep in Montreal behoort.

We zullen in Medjugorje aanwezig zijn voor de viering van de negentiende verjaardag van de verschijiningen, tussen 20 juni en 6 juli. Het zal de eerte keer ziin dat ik er bij een verjaardagsherdenking zal bijzijn. Ik denk dat het ook de vijfde Internationale ontmoeting voor Priesters is in die periode. Een interessant gegeven. Een van de sprekers is Vr. Don Cosimo Cavuluzo die, samen met vele anderen, ook heeft gespreken op het tiende Internationale Jeugdfestival. Hij sprak over de kinderen en vele van de ouders kwamen bijeen om hem te horen spreken. Ongelukkiglijk vallen mijn vrije data niet samen met de verjaardag van de IIPG Gebedsgroep. Vergeet me niet te vertellen waar Ante Muzic leeft in het dorp, want ik wil hem zeker en vast ontmoeten.

In dit Jaar van de Heilige Drievuldigheid wil ik met u dit kleine ochtendgebed delen: "Meest heilige en goddelijke Drievuldigheid, één God uit drie personen, Ik loof u en bedank u voor al de gunsten die u mij gegeven hebt. Uw goedheid heeft mij tot op heden beschermd. Ik schenk u mijn hele zijn en in het bijzonder mijn gedachten, werken en daden, samen met al de beproevingen die ik vandaag moet ondergaan. Geef hen Uw zegen. Moge uw goddelijke Liefde deze onderhouden en u laten dienen tot een grotere glorie. Ik maak deze ochtendoffering in eenheid met de goddelijke voornemens van Jezus Christus die zichzelf dagelijk opoffert in het offer van de Heilige Mis en in éénheid met Maria, zijn Moeder Maagd en onze Moeder, die onze Heer steeds op een prachtige wijze heeft gediend."

Wel, mijn beste vrienden van Onze Koningin van de Vrede: "Vrede, vrede en enkel vrede! Er moet vrede heersen tussen God en de mensen en eveneens onder de mensen."

Barbara Shellhamer

Dag tot iedereen van mijn familie,

Ik wou dit al een hele tijd doen en zo denk ik dat God mij een beetje extra tijd gaf om er aan te beginnen. Ik zal beginnen met november van 1993. Een vriendin [die ik toen nog niet kende] vroeg me om naar een Mariale Conferentie te gaan, die ze organiseerde hier in Louisville. Ik vertelde haar dat dit niet zou gaan, omdat ik niemand had om op mijn zoon te passen die dag. Ze zei: "neem het toelatingsticket en als Onze Lieve Vrouw wil dat u er aanwezig bent, zal u ook komen." Ik zei: "goed." En inderdaad, een vriend van mijn zoon vroeg hem om samen bij hem thuis het weekend door te brengen en zo was mijn zaterdag vrij.

Ik ging er dus heen en ontmoette ginds mijn moeder en we wisten niet dat mijn broer ook de advertentie in een plaatselijke krant had gelezen en ook was geïnteresseerd om de priester, Vr.Svet, te horen spreken over deze plaats, genoemd Medjugorje. Ik had er reeds verhalen over gehoord en iets over Onze Lieve Vrouw die er zou verschijnen. Het had mij allemaal niet zo echt aangegrepen en kon moeilijk in de echtheid ervan geloven. Hoe dan ook ging ik en vond alles zo interessant en mooi, gevuld met zoveel informatie waar ik nooit had over gehoord.

In die tijd was de oorlog nog steeds aan de gang en die avond werd er ook over gesproken. Ik wist nooit alles van alles, behalve als het over de Verenigde Staten ging. Het werd tijd voor het middagmaal en Jim, mijn moeder en ikzelf hadden er niet voor voorafbetaald omdat we niet wisten dat we werkelijk zouden kunnen aanwezig zijn. Zo gingen we ons iets halen om te drinken en gingen terug naar onze zitplaatsen. We waren gezegend, want we zaten op de tweede rij.

Debbie kwam naar ons toe met een mooi, klein beeld van Onze Lieve Vrouw van Fatima en vroeg of ik het tijdens de middagpauze wou bijhouden. Ik kwam er achter dat dit een beeldje was dat ooit op het Rode Plein werd gekroond!! En het had tijdens de conferentie geweend, maar ik had het niet waargenomen. Debbie zou het beeld nooit achterlaten en daar we ginds waren wilden zowel mijn moeder als mijn broer het beeldje vasthouden. Na de middagpauze, kwam Debbie het beeld opnieuw halen om het opnieuw op het podium te zetten. Na dit voorval is het leven binnen mijn familie volledig veranderd.

Alle drie begonnen we de geur van rozen te ruiken en dachten we dat de dame op de rij achter ons [die met een plastiekzak wat geluid aan het maken was] zich aan het parfumeren was. Ik had haar op een ander tijdstip bij deze gebedsgroep gezien, waarvan ik een ontmoeting pas twee dagen hiervoor, op donderdag, had bijgewoond. Ik draaide me om en vroeg haar om ze rozenparfum had gebruikt. Ze antwoordde: "Neen, waarom?" We konden alle drie de geur van rozen waarnemen en we wisten niet van waar het kwam. Het moest toch van ergens komen. Toen dachten we niet aan het verband tussen het beeldje en de rozengeur. Het was zo’n krachtige geur dat het wel van ergens moest komen.

Bij de volgende pauze waren we met Debbie aan het praatten over hoe mooi de conferentie was en vertelden haar toen over deze zoete rozengeur. Debbie vertelde ons hierop dat dit een bijzondere genade is van Onze Lieve Vrouw. Wow! We wilden het graag geloven, maar wow!

Een paar maanden later opende Debbie het Mariacentrum, op 24 juni 1994, en wij drieën gaven ons op om ginds mee te doen aan vrijwilligerswerk. Door het voorval had Onze Lieve Vrouw onze familie een bijzondere genade toebedeeld want ook mijn schoonzuster, haar dochter, haar schoonzoon waren bekeerd en volgden onderricht bij het RCIA. Mijn broer richtte een eigen gebedsgroep op.

Het uiteindelijke resultaat was dat negen van mijn familieleden tezamen naar Medjugorje gingen en velen van ons zouden er meerdere malen teruggaan. Mijn jongste zoon ging twee jaar geleden ook en is samen met mij in gebedsgroepen geweest, sedert ik er in 1994 begon aan deel te nemen. Sedert meer dan twee jaar gaat hij nu, samen met zijn twee neven en een paar andere vrienden naar het "Heilig uur van de Jeugd" op maandag en volgend jaar, als God het belieft, zal hij zijn tweede jaar aanvangen aan de Franciscaanse universiteit, een eerder kleine universiteit met een strikt katholiek curriculum.

En aldus heeft God mijn familie op een machtige wijze gezegend. Nu bidden we nog steeds voor de bekering van mijn echtgenoot, en ik heb hem verteld dat mijn gebeden ten gepaste tijde door God zullen worden beantwoord. Hierop antwoordt hij telkens weer: "We zullen we zien."

Aldus mijn korte versie van mijn verhaal. Moge God u allen zegenen door onze bijzonder familie.

Barbara

Camelia Tuliuta, Roemenië

Dag iedereen. Mijn naam is Camelia en ik woon in Boekarest, Roemenië. Ik ben heel gelukkig om mijn ervaringen met u te mogen delen.

Sedert de start van deze site, de IIPG Koningin van de Vrede, heb ik met vol enthousiasme uw verhalen rond Medjugorje gelezen en voel ik een bijzondere genegenheid voor jullie. Ik voelde één familieband waar ik graag lid zou van worden. Ik heb meerdere malen mijn verhaal willen op schrijven, maar had nooit de moed om het te beëindingen.

Uiteindelijk heb ik nu de sterkte gevonden om mijn verhaal aan u te vertellen.

Ik ben geboren binnen een Orthodoxe familie. Mijn familie was niet praktizerend, maar God schonk mij een grote genade in de persoon van mijn tante Maria, de zus van mijn vader, die lichamelijk gehandicapt, maar desondanks een heel godsdienstig persoon was. Steeds was ze opgewekt. Zij leidde mij door mijn jongste kinderjaren en onderwees mij dat er een God bestaat boven alle dingen en dan ik niets kan doen zonder hem. Ze onderrichte mij de eerbied tegenover mijn naasten en de barmhartigheid voor hen in nood. Elke zondag ging ik naar de mis en eenmaal in het jaar ging ik te biechten en ging ik op retraîte. Dit was met Pasen. Daarmee was ik tevreden.

Wat ik ook deed, of ik nu naar de Kerk ging of een feestje, of ik nu aan het reizen was of een boek las, steeds voelde ik een grote leegte binnen in mij. Het was alsof niets een betekenis had, alsof mijn eigen leven zinloos was omdat ik op het einde van mijn leven toch gedoemd was om te sterven. En de dood, of meer precies, wat er na de dood zou komen, was iets dat voor mij steeds angstaanjagend was.

Geleidelijk aan werd ik er mij van bewust dat mijn staat van bewustzijn abslouut niet zo goed was.

Het eerste keerpunt in mijn leven kwam er toen ik een éénentwintigjare studente was. De bron van dit keerpunt was een boek, "de Roemeense bedevaarder," waarin ik een leidraad vond voor de biecht. Ik las het heel geduldig en werd bevreesd. Ik vergewiste me er voor eigenlijk voor de eerste maal van dat al mijn vorige biechten verre van een werkelijke beheersing van mijn bewustzijn waren. Drie dagen later voelde ik mij als een dode persoon, wenend over mijn voorbije, weggeworpen levensperiode. Ik voelde dat ik Jezus te zeer had beledigd, hoewel ik een van de gewone en goede meisjes was op school en thuis, die zeker niet zou toegeven aan verleidingen. Maar nu kwam er een andere dimensie van de zonde naar boven.

Ik maakte voor de eerste keer in mijn leven een echte biecht en ik was gebroken van het wenen en de vele tranen. Maar zelfs na deze biecht, had ik nog steeds dat gevoel van leegheid. Ik voelde mij niet gelukkig met de jonge mensen van mijn leeftijd omdat ik dat aanvoelde als een zonde en God boezemde mij nog steeds vrees in. Ondertussen werden ik voor diegenen rondom mij een ongewenste last, vooral voor hen binnen mijn eigen familie, die mij zeiden dat ik "overdreef."

In deze staat van de grootste verwarring, haalde ik kort daarna mijn graad aan de Faculteit Economie. Ik ging naar een vrouwenklooster met de bedoeling om mijzelf aan God toe te wijden, zodanig was ik beïnvloed door mijn biechtvader die me deed geloven dat dit Gods wil was en dat er anders maar weinig kans zou bestaan om te worden gered. Eénmaal ik daar was, volgde er een lange reeks van lijden van tranen. Ik voelde mij opgesloten in een gevangenis en mijn lijden werd nog groter toen ik zag hoe gelukkig de overige zusters waren door hun wereldse leven op te geven voor Jezus.

Meer en meer werd ik er mij van bewust dat ik nooit een goede kloosterzuster zou worden en dus besloot ik om de zegen van onze overste te laten. Zij had ook ingezien dat ik niet geschikt was voor het klooster. De leertijd echter was nuttig want ik heb er veel geleerd. Ik heb er leren bidden, gelukkig te zijn met het kleine en te vergeven. Ik las ook vele boeken over de heiligen en boven alles leerde ik mezelf beter kennen.

Maar de liefde voor God bleef afwezig. Nochtans verlangde ik er naar.

Het was in deze ongelukkige staat dat een vriendin van mij, Lina, die naar Medjugorje was geweest, mij had verteld over de mirakelen van Onze Lieve Vrouw ginds, maar alles leek zo vergezocht voor mij en nu was ik er nog meer van overtuigd dat de Waarheid enkel in de Orthodoxe Kerk te vinden was. Ze nodigde mij dikwijls uit om de Rozenkrans te bidden, maar ik zocht naar elk mogelijk voorwendsel om haar op een vriendelijke wijze te kunnen afwijzen.

Ik was ervan overtuigd dat de "orthodoxe gebeden" meer dan voldoende waren voor de Maagd Maria.

Op een avond was ik voor de iconen aan het bidden tot Onze Lieve Vrouw. Ik voelde een stem die mij in het oor fluisterde: "U moet de Rozenkrans leren." Hierop maakte ik mezelf de belofte om aan mijn vriendin Liana te vragen om mij de Rozenkrans te leren. Daarop ging ik, samen met een vriendin, met een auto de stad in. Kort daarop lag ik buiten bewustzijn in het ziekenhuis. Mijn nek en been lagen in het gips. Ik was betrokken geraakt in een vreselijk ongeval.

Alhoewel ik me zowel van mijn leven als van het ongeval niets meer kon herinneren, kende ik nog precies het tefefoonnummer van Lisa en vroeg haar, als in een trance, om over te komen en me de Rozenkrans aan te leren. Zij kwam en nam me mee naar haar huis [ik woon alleen op een appartement]. Toen ik daar was, liet ze wat muziek uit Medjugorje spelen terwijl ik weende. En hoewel ik ernstig was gewond, voelde ik mij gelukkig. Ze zou de Rozenkrans bidden tot alle tranen waren verdwenen en ik gelukkig zou in slaap vallen.

Vanaf dat ogenblik begon ik naar Medjugorje te verlangen. Het was de eerste december van 1997 en de volgende bedevaart was voorzien op 27 december. Ik had schrik dat ik nog niet zou genezen zijn, maar voor God is niets onmogelijk en zo vertrok ik op 28 december maar Medjugorje, waar ik de zes mooiste en wonderlijkste dagen uit mijn leven meemaakte: ik voelde mij als in een sprookjeswereld, omgeven door vreugde en liefde.

Meerdere mensen in onze groep vertelden dat ze een heilige geur konden ruiken en ik voelde mij erg ongelukkig omdat ik de geur niet kon onderscheiden. De eerste avond beklommen we de Krizevac. Bovenop de berg en toen we ons naast het grote Kruis bevonden, zagen we de sterrenkroon van Onze Lieve Vrouw in de wolken, ook al was het donker en een sterrenloze en maanloze nacht. Mij ziel was vervuld van een onuitdrukbaar geluk.

Maar dit was enkel het begin, want op een andere avond, toen ik mij eveneens op de Krizevac bevond, zag ik de Gospa. Een vriendin van mij was aan het bidden tot Onze Lieve Vrouw om mij deze Heilige Genade toe te wensen. De uitkomst was dat ik vanaf de voet van de berg een heel sterke geur waarnam, als wierook en heilige balsem. Mijn hart was ondergedompeld in de vreugde.

Bijkomend had ik het gevoel alsof ik vloog. Het was alsof ik de stenen niet aanraakte bij het klimmen. Zo halverwege de berg, vroeg iemand aan onze priester-begeleider: "Ziet u wat ik zie, Vader?" Toen zag ik de Gospa recht voor mij staan. Het was die nacht opmerkelijk donker en Onze Lieve Vrouw schitterde verbazingwekkend en was gekleed in glinsterend wit. Ze had veel weg van het beeld vooraan de Kerk. Ik denk dat de verschijning zo’n twee minuten aanhield. Ik weet niet wat de anderen hebben ervaren, maar ik kan u wel zeggen dat ik overrompeld was van geluk en dat mijn enige verlangen was om op die plaats te mogen sterven zodat Onze Lieve Vrouw mij met Haar zou kunnen meenemen naar de Hemel. Toen Zij verdwenen was, dacht ik dat geen enkele moeite te afmattend was en alles wat ik moest doen in mijn leven het liefhebben van Jezus en Maria was om samen met Hen in de Eeuwigheid gelukkig te zijn.

Toen ik terugkeerde naar Boekarest was ik een heel andere, gelukkige en vreugdevolle mens geworden. Ik vertelde aan iedereen over de mirakelen te Medjugorje terwijl ik kleine iconen en zegeningen uitdeelde. Ik voelde dat mijn vrees voor God genezen was en dat de leegheid in mijn hart verdwenen was.

De volgende maand maart ging ik naar Medjugorje terug en de Heuvel der Verschijningen en het Blauwe Kruis zijn ondertussen mijn favoriete en heilige plaatsen geworden. Medjugorje was nog steeds een school voor mij waar ik kon bijleren en mijn zwakheden genezen. Het was in Medjugorje dat ik er mij bewust van werd dat mijn hoofdzonde de trots was en ik vroeg aan Onze Lieve Vrouw om mijzef te verbeteren, omdat ik wist dat ik het alleen niet aankon. Toen ik het klooster had verlaten, zei ik tot mezelf dat het mijzelf niet toegestaan was om nog langer fouten te maken en dat ik boven alles niet verliefd mocht worden op iemand, omdat dat uiteraard de opperste trots was.

Op het Heuvel der Verschijningen bad ik samen met een jongen, toen de Gospa mijn gebeden beantwoordde. Toen ik weer thuis was werd ik verliefd op de jongen die samen met mij had gebeden op de Heuvel der Verschijningen. Dit was een andere gelegenheid om mijzelf beter te leren kennen en in te zien dat ik ben zoals iemand anders: een zwakke zondaar.

Nu ga ik voor de negende keer naar Medjugorje en ik kan u verzekeren dat dit een plaats is die ten volle door God is gezegend, een plaats van liefde en vrede alsof de Koningin van de Vrede ginds zelf woont. Nu weet ik dat Jezus en Maria mijn ouders zijn die mij meer liefhebben dan ik mijzelf kan liefhebben en dat ik mijn hele leven moet toevertrouwen aan hun wil.

Ik kijk ernaar uit om u te ontmoeten op te verjaardag van de verschijningen, in juni van dit jaar.

Met liefde,

Camelia

Kelly

Mijn naam is Kelly en ik ben geboren op 17 mei 1971. Ik ben opgegroeid in Lansing, Illionois, een zuidelijke voorstad van Chicago. Thans woon ik in Chicago zelf en ben ik aan de slag als junior analyste bij een bank.

Ik ben niet grootgebracht binnen een godsdienstige familie. Niemand ging naar de Kerk. Er was een korte tijd tijdens mijn tienerperiode dat mijn moeder interesse toonde voor de Katholieke Kerk en catecheselessen bijwoonde. Zo moeder, zo dochter: ik wou hetzelfde doen en een paar maanden nadat mijn moeder haar beloften had gedaan, begon ook ik catecheselessen te volgen.

Vraag me niet waarom we voor het Katholiscime kozen. Ik werd er gewoon tot aangetrokken, misschien omwille van het staan en het knielen, en zo verder. Weet u, er was heel wat te doen. Mijn interesse gaat naar vele dingen zodat ik ook vele dingen vergeten ben. Alvorens ik Katholiek werd, herinner ik mij als kind dat ik een snede wit brood nam, de korst ervan wegnam en het brood plette tot het hel dun was. Dan begon ik er in een cirkel aan te eten, tot het de afmeting had van een hostie. Zo ging ik met elke snede brood door tot ik er moe van werd. Daarop zei ik fier dat dit was "alsof ik te communie ging," en begon ik elke "hostie" op te eten. Het was de tijd juist voor ik tiener was [dat hoop ik tenminste], maar ik vond het gewoon boeiend. In feite had dit niet veel te maken met het katholiscime, behalve misschien voor onze Katholieke buren.

Om een lang verhaal kort te maken: na twee jaar van "katholiscisme," verdween mijn interesse voor de Kerk. Als ik nu terugkijk naar de periode, heb ik de neiging om te geloven dat ik nog niet klaar was om de godsdienst te begrijpen: God, katholicisme, geloof, en zo verder. Ik geloof wel dat Onze Lieve Vrouw mij aan het voorbereiden was voor Medjugorje, waar ik op een dag uiteindelijk het begin van mijn bekering zou beleven. Maar in mijn tienerjaren was ik er zeker nog niet klaar voor.

Na mijn korte inleiding tot het Katholiscisme, verdween mijn aandacht ervoor en geleidelijk aan verdiepte ik mij in New Age, meer bepaald het gnostieke gedeelte ervan. Ik kan hierover blijven doorgaan, maar elkeen heeft zijn eigen verhaal. Laat het volstaan met te zeggen dat ik er heel diep mee verbonden was, er volledig en extreem koppig in geloofde en het ook verdedigde: niemand kon mij overtuigen met een ander soort geloof.

Ik had problemen met de Kerk en begon de "georganiseerde godsdienst" als beperkt en "door mensen gemaakt" te zien. Neen, ik geloofde dat ik met iets te doen had dat veel groter was en dat niet iedereen zo begenadigd was om dit in te zien.

Toch had ik tijdens mijn "Katholieke tienerjaren" gehoord over Medjugorje en werd er door gefascineerd! Waarschijnlijk meer door de mystieke aspecten ervan dan door de spirituele boodschappen die werden doorgegeven. Ik had altijd al naar Medjugorje willen gaan, maar dacht nooit ernstig over de mogelijkheid na.

Zo’n tweetal jaren geleden zette ik mij op het internet aan het zoeken hoe het dezer dagen was met Medjugorje en de zieners. Gingen de verschijningen nog steeds door? Ik vond op het internet de informatie over de IIPG Gebedsgroep en zond een korte mail naar Steve Shawl met enkele vragen. Al vlug antwoordde hij en bleef ik vragen sturen. Mijn nieuwsgierigheid werd groter en groter.

Op een dag zei hij: "Onze Lieve Vrouw zou u graag iets willen aanbieden," en hij mailde mij een Rozenkransgebed uit Medjugorje. Ik werd er sterk door bewogen, om niet te zeggen "aangegrepen." Nadat ik dit Rozenkransgebed had ontvangen was ik er nu zonder enige twijfel zeker van dat ik moest proberen om een bedevaartsreis naar Medjugorje te maken en dit zo vlug als mogelijk. Ik plande een reis in juni 2001. Ik bleef in contact met Steve Shawl en ik moet eerlijk zeggen dat ze heel geduldig en helpvol waren.

Ik was zo opgewonden om er heen te gaan en ik ben er van overtuigd dat iedereen zich op een bepaald moment heeft afgevraagd waarom ik naar Medjugorje werd geroepen. Steve denkt dat ik teruggeroepen ben tot de Katholieke Kerk! Ik voelde me erg verlegen bij deze verklaring en stelde mij verdedigend op. Neen, op geen enkele manier had Maria mij naar ginds geroepen om opnieuw Katholiek te worden! Dat zou een stap terug zetten zijn. Ik was ervan overtuigd dat ik daar was om een schouderklop te krijgen, omdat ik één van de weinigen was die "werkelijk het grote verhaal kende omwille van mijn gnostische achtergrond." Ik werd "beloond." Ik had helemaal geen interesse om opnieuw Katholiek te worden.

En zo ging ik voor de eerste keer naar Medjugorje en in het begin voelde ik er mij, eerlijk gezegd, erg ongemakkelijk. Ik sprak er mensen die dikwijls "Geloofd zij Jezus" zeiden of "Eer aan Jezus" of "Hallelujah" of die elke dag naar de Mis gingen. Ik had werkelijk het gevoel dat ik een reiziger was met een boel fanatiekelingen, niettemin Katholiek, en ik was heel erg bezorgd dat ze hun geloof aan mij zouden opleggen. En zo stelde ik mij erg verdedigend op en begon ik mij ernstig af te vragen wat ik hier op deze plaats kwam doen. Een deel van mij wou terug naar huis en ik was daar nog geen volledige dag.

Het was een moeilijke tijd, die eerste dag, omwille van mijn defensief opstellen. En toen kwam het keerpunt. Ik had een ongelofelijk gesprek met iemand van de IIPG groep die samen met mij de Krizevac beklom. Voornamelijk ging mijn gesprek met haar over het Katholieke geloof, zoals: waarom te biechten gaan bij priesters die ook zondaars zijn en zo verder, kortom, de gebruikelijke onderwerpen. Wat me deed wankelen was haar absolute passie in haar woorden. Haar geloof was zo sterk dat, tegen de tijd dat we de Krizevac hadden afgedaald, ik niet meer kon wachten om te gaan biechten en dit voor de eerste keer in 8 tot 10 jaar!

Ik ging te biechten en ik weende. Ik biechtte met de Rozenkrans in de handen op het ogenblik dat de massa aandikte, want Onze Lieve Vrouw zou aan Vicka haar dagelijkse verschijning gaan hebben. Ik voelde mij dus heel nauw verbonden met Maria tijdens mijn biecht.

Na de biecht ontving ik voor de eerste maal de Heilige Communie sinds mijn kindertijd en dan nog tijdens een mis in het Kroatisch, waar ik al helemaal niets van verstond. Na de Heilige Communie richtte ik mijn handen naar de hemel en zag ik het Mirakel van de Zon! Ik was zo gelukkig.

Van die dag aan was het alsof het New Age geloof, dat ik voor jaren hoog in mijn vaandel droeg, ter discussie stond! Het was voor mij niet langer belangrijk om dit of dat te geloven. Mijn hart had zich geopend en ik voelde geen enkele dreiging onder het idee van "misschien verkeerd te zijn" en het Katholieke geloof te herontdekken. Het is verbazingwekkend hoe een sterk aangehouden geloof, dat zich gedurende meer dan acht jaar had ontwikkeld in mij, in amper enkele dagen, volledig verdwenen was. Ik ben er nog steeds verbaasd over als ik er aan denk.

Het begon allemaal met mijn bekering op de Krizevac en mijn vriendin die het woord had staat voor mij nu voor eeuwig in het hart gegrift als mijn "Medju-berschermengel."

Ik wens nog één verhaal te delen van tijdens mijn eerste reis naar Medjugorje. Een verhaal over een ontmoeting met één van de zieners.

Sinds mijn eerste kennismaking met Medjugorje, werd ik geboeid door de zieners en droomde ik er uiteraard van om één van hen persoonlijk te kunnen ontmoeten. Ik had nochtans niet gebeden voor deze genade, omdat ik dacht dat dit toch niet zou mogelijk zijn … tot onze voorlaatste dag te Medjugorje. Na een wandeling met een nieuwe vriendin die wist waar Vicka verbleef, zei ze tot mij: "Misschien is het omdat u Haar niets in het bijzonder hebt naar gevraagd, dat u nu van Onze Lieve Vrouw te kans krijgt om Vicka te ontmoeten.

Na met haar te hebben gepraat en er van overtuigd te zijn dat zij mij kon voorstellen aan haar, werd ik uitgenodigd voor het avondmaal. Ik was zo opgewonden! Ik bad die nacht dat deze wens zou mogen uitkomen! We baden er samen voor en ik kan met geen woorden omschrijven hoezeer ik er naar uitkeek!

Het was een moeilijke tijd, die eerste dag, omwille van mijn defensief opstellen. En toen kwam het keerpint. Ik had een ongelofelijk gesprek met iemand van de IIPG groep die samen met mij de Krizevac beklom. Voornamelijk ging mijn gesprek met haar over het Katholieke geloof, zoals: waarom te biechten gaan bij priesters die ook zondaars zijn en zo verder, kortom, het de gebruikelijke onderwerpen. Wat me deed wankelen was haar absolute passie in haar woorden? Haar geloof was zo sterk dat, tegen de tijd dat we de Krizevac hadden afgedaald, ik niet meer kon wachten om te gaan biechten en dit voor de eerste keer in 8 tot 10 jaar!

Ik ging te biechten en ik weende. Ik biechtte me de Rozenkrans in de handen op het ogenblik dat de massa aandikte, want Onze Lieve Vrouw zou aan Vicka haar dagelijkse verschijning gaan hebben. Ik voelde mij dus heel nauw verbonden met Maria tijdens mijn biecht.

Na de biecht ontving ik voor de eerste maal de Heilige Communie sinds mijn kindertijd en dan nog tijdens een mis in het Kroatisch, waar ik al helemaal niets van verstond. Na de Heilige Communie richtte ik mijn handen naar de hemel en zag ik het Mirakel van de Zon! Ik was zo gelukkig.

Van die dag aan was het alsof het New Age geloof, dat ik voor jaren hoog in mijn vaandel droeg, ter discussie stond! Het was voor mij niet langer belangrijk om dit of dat te geloven. Mijn hart had zich geopend en ik voelde geen enkele dreiging onder het idee van “misschien verkeerd te zijn” en het Katholieke geloof te herontdekken. Het is verbazingwekkend hoe een sterk aangehouden geloof, dat zich gedurende meer dan acht jaar had ontwikkeld in mij, in amper enkele dagen, volledig verdwenen was. Ik ben er nog steeds verbaasd over als ik er aan denk.

Het begon allemaal met mijn bekering op de Krizevac en mijn vriendin die het woord had staat voor mij nu eeuwig in het hart gegrift als mijn “Medju-berschermengel.”

Ik verlangde zo hevig om naar huis terug te keren om aan iedereen te kunnen vertellen wat een mooie bedevaart ik had meegemaakt, maar hoe kan ik al het goede vertellen over de reis als de laatste gedachte die ik heb er een is van volledig in de steek gelaten te zijn, een gedachte waarbij mijn hart volledig gebroken was. Ik had steeds gedacht dat gebeden worden beantwoord. Ik had geen enkele bijzondere intentie tijdens deze bedevaart en ik de vraag die ik had gesteld was echt niet onoverkomelijk groot! Ik voelde mij diep gekwetst en was helemaal niet bevreesd om dit ook aan Onze Lieve Vrouw te  laten blijken.

Na de Heilige Mis, wou ik, zoals gebruikelijk, niet nablijven om met iedereen een woordje te hebben. Ik wou alleen maar teruggaan naar ons verblijf. En dat deed ik ook. Ik ging terug, samen met mijn kamergenote, Peggy, en terwijl we op het pad naar het hotel terugwandelden,

zat daar, tot mijn stomme en grote verbazing, Vicka. Ze zat onder de veranda van het huis waar we verbleven! Onmiddellijk had ik het gevoel dat, in plaats van dat ik naar haar toeging, zij naar ons toe was gezonden!

Onnodig om iets verder te zeggen: u hebt er geen idee van hoe gelukkig ik me voelde. Wat een wijze om deze bedevaart te mogen beëindigen. Ik vertelde Vicka dat ik van haar hield en ze legde haar armen rond mij en gave me knuffels en kussen! Ik bevond mij in de zevende hemel! Onze Lieve Vrouw had mij verhoord.

Ik kan blijven doorgaan, maar ik denk dat u de hoop van mijn ervaring hebt begrepen. Het was zoals in een achtbaan vanaf het begin tot het einde, maar, zoals ik reeds eerder heb gezegd: voor mij betekent Medjugorje rock and roll, geen rust en ontspanning, maar verlossing en herstel! Ik kan niet wachten om er terug te keren!

Met de reis beëindigde ook mijn betrokkenheid bij de IIPG gebedsgroep! En te denken dat het allemaal begon met een een kleine onschuldige mail naar Steve en het Rozenkransgebed dat hij mij had doorgemaild. Dat gebed heeft er nadien ook voor gezorgd dat een andere dame ook naar Medjugorje ging. Een collega van mij op het werk bekeek het terwijl ik aan tafel zat en zei: “Weet u, ik heb zo vele boodschappen gekregen. Overal zie ik Maria. Nu zie in een Medjugorje Rozenkransgebed en vertelt u mij om er heen te gaan. Ik denk dat ik de roep heb ervaren om daar ook heen te gaan.” Een maand later bevond ze zich reeds in Medjugorje en spreek ze van terug te gaan.

Twee weken nadat ik was teruggekeerd uit Medjugorje, was ik alles aan het voorbereiden om nar een andere appartement te verhuizen aan de Noordkant van Chicago. Eenmaal ik verhuisd was zocht ik naar de dichtsbijgelegen Katholieke Kerk. En maar twee blokken verder van mijn nieuwe thuis was er een kerk met de naam “Onze Lieve Vrouw van Lourdes!” De Kerk heeft een grote schildering vooraan van Onze Lieve Vrouw op een wolk, samen met zieke mensen die Haar omgeven. Het is prachtg!

Ik heb het gevoel dat Onze Lieve Vrouw niet wil dat ik zou vergeten wie er verantwoordelijk voor is om mij naar Haar Ziin en Zijn Kerk terug te brengen!

Dank om dit te hebben gelezen en God zegene u!

Kelly

Ralph MacKie, Alaska

Mijn leven is nooit meer hetzelfde geweest.

Groeten, IIPG leden! Ik heb mij aangesloten in het jaar 2000, toen men al ongeveer een vijfhondertal leden had. Nu, in 2006, zie ik dat er meer dan 2.700 leden zijn en dit dankzij God en de grote inspanningen van onze Heilige Moeder, en uiteraard ook dankzij u, mijn broers en zussen.

Ik ben als katholiek geboren en opgegroeid, maar toen ik elf was, gingen mijn ouders uit de echt en hielden we op met naar de Heilige Mis te gaan. Tegen dat ik Zuidoost Alaska verliet om college te gaan volgen in Californië in 1971, geloofde ik niet langer in God. Ik dacht dat het allemaal te mooi was om waar te kunnen zijn. Binnen de kortste tijd begon de werkelijkheid van de puberteit, na heel teruggetrokken en op zichzelf gerichte kinderjaren, zwaar op mij te wegen en tegen de lente van het eerte jaar van het college bracht ik een hele tijd door in depressie en schuldgevoelens.

Op een nacht reed ik uit met mijn fiets en botste ik op een herboren Christen, Jeff, die in mijn flat leefde. Ons gesprek draaide spoedig uit in persoonlijke problemen en hij bood een verklaring aan. "Er is een door de mens gemaakte God in ieders hart, dat Jezus kan vullen." Jeff, gaf me een klein boekje, "de vier spirituele wetten," en later die avond zat ik onder een boom en keek omhoog en zei: "God, ik weet niet of U daarboven bent of niet, maar als U er bent, laat het mij dan alstublieft weten, en zal ik mijn leven aan u schenken."

Ik hoopte op een groot teken, iets als een miraculeus antwoord dat mijn lot zou bezegelen. Maar er kwam geen antwoord. Dat kwam in die tijd voor mij heel hard aan, omdat ik voelde dat, als God ginds werkelijk was, Hij me dit gemakkelijk kon laten weten. Vandaag ben ik dankbaar voor de wijze waarop alles is verlopen, omdat het werkelijk meer genadig is om te geloven zonder te zien, maar in die tijd wou ik enkel maar zien.
Uiteindelijk besloot ik toch oim Christen te worden. Ik dacht dat ik nog geen teken van God waardig was, maar ik gaf mij voor honderd procent en het zou niet lang duren eer ik het waardig zou worden. En zo werd ik in werkelijk een maniak. Ik bad, vastte, las de Bijbel en woonde elke dienst en gebedsontmoeting bij die ik kon bijwonen. Eerst moedigden mijn ouders mijn interesse in God aan, maar spoedig werden ze bezorgd dat ik de andere uiterste weg was opgegaan, wat inderdaad het geval was. En zo, onverrassend, kreeg ik binnen de drie jaar een burn out en gaf alles op. In geen tijd veranderde ik van de meest vrome christen in een "afvallige," en raakte ik voor een lange tijd betrokken in een nieuwe diepe depressie en een periode van zelfmedelijden.

Gedurende een aantal jaren liep ik doelloos rond. Na aan de pijpleiding naar Alaska te hebben gewerkt, waarbij ik heel wat geld kon sparen, besloot ik om in 1975 terug te keren naar San Francisco Bay om er een aantal antwoorden pogen te vinden op mijn spirituele vragen die bleven smeulen in mijn hart. Het is daar dat ik "The Moonies" ontmoette, alhoewel ik reeds een aantal weken over hun identiteit had horen spreken. Deze Verenigingskerk van voornamelijk Christelijk oorsprong deed een oproep tot een volledig vroom hart, geest, ziel en sterkte voor het bouwen van Gods Koninkrijk. Ik sprong er in met beide voeten en tegen de tijd dat ik leerde dat de beroemde goeroe "Sun Myung Moon" onze leider was, was ik overtuigd over de authenticiteit van onze opdracht en was ik bereid om hem te verdedigen tegen wat voor mij dezelfde verwerping leek, die Jezus Christus 2000 jaar eerder had moeten ondergaan.

Opnieuw begon ik explosief aan dit geloof, zodat ik na drie jaar alweer terecht kwam in een "burn out." Ik herinner me dat ik in Chicago aan een stoplicht stond met mijn emmer anjers, opkijkend naar de Hemel, zeggend: "Het spijt me waarachtig Heer, maar dit kan ik niet meer aan."

Ik keerde terug naar huis om een normaal leven te leiden. Ik vond een goede job, bouwde een huis, huwde een liefhebbende echtgenote en werd begenadigd met twee kinderen. Maar ik was niet vergeten dat er helemaal diep in mijn hart, een gat achterbleef.

Ralph MacKie, Alaska

In 1996 nodigden vrienden mij uit om mij aan te sluiten bij de Katholieke Kerk van de Heilige Johannes. Het was bijna dertig jaar geleden dat ik nog naar de Mis was geweest, maar toen ik het Heiligdom binnentrad op die mooie lentedag, werd het gat in mijn hart zacht aangeraakt door de Liefde van God. Mijn vrouw was eveneens erg bewogen en sinds lang namen we de beslissing om samen de Mis beginnen bij te wonen. Daarop ging ik voor de eerste maal in dertig jaar te biechten en mijn begon het proces binnen mijn familie dat leidde tot het doopsel, de verzoening, de communie en het vormsel.

Dit zou normaal gezien het einde van mijn verhaal zijn, was er niet de memorabele zondag 24 juni 1998. Op die dag hernieuwden mijn echtgenote en ik onze geloftenen ontvingen wij het sacrament van het Heilige Huwelijk en terwijl we voor de congregatie stonden, herkende ik een bezoeker uit een nabijgelegen stad. Ik was samen met zijn zoon opgegroeid en zo zocht ik hem na de Mis op om dag te zeggen.

Nadat hij zijn felicitaties had gegeven, haalde de bezoeker twee rozenkransen uit zijn zak en vertelde hij mij dat de Heilige Maagd deze zelf had gezegend. Hij zei dat hij juist van ergens uit Joegoslavië was teruggekeerd, waar Onze Lieve Vrouw elke dag verscheen. Het was doodernstig en ik stond verbaasd. Na elkaar vaarwel te hebben gezegd, ging ik onmiddellijk naar onze kloosterzuster en vroeg haar of zo ooit over deze plaats in Joegoslavië had gehoord. En ja hoor, ze beval ons aan om een video over de verschijning te bekijken.

Het was de gekende Boston Center for Peace video uit 1984 en ik sloeg met een klap dicht! Ik wist vanaf het moment dat de zieners op hun knieën vielen dat het waar was. Mijn leven is nooit meer hetelfde geweest. Ik ben begenadigd met de mogelijkheid om Medjugorje drie maal te bezoeken en, zoals u, verlangt mijn hart ernaar om dichtbij de Heilige Jacobuskerk, de Verschijningsheuvel en de Kruisberg te zijn. Ik probeer elke dag om God te bedanken om ons Zijn Moeder aan onszelf te schenken en ik probeer steeds Haar boodschappen te volgen. Alhoewel ik dikwijls faal, verleent onze Vader in de Hemel mij de genade om te blijven proberen, waarvoor ik Hem nooit genoeg kan bedanken. Vrede zij met u allen.

Uw broer in Christus,

Ralp Mackie

Kouao Kablan Michel, Ghana, Ivoorkust

God eren met glorie maakt deel uit van mijn leven!

Groeten IIPG leden! Ik heb uw groep vervoegd in 1997.

David zei in zijn psalm hoe goed en prachtig het is om met onze naaste in eenheid te leven. "Een verzoek, aan mij gevraagd in een stem van samenhorigheid, zal ik steeds nakomen," zei de Heer.

Ik ben een Katholiek die geloofd dat de Heilige Maagd Maria voor mij tussenkomt in mijn gebeden. Daarom beschouw ik het als een hoge waardering dat ik een groep mag vervoegen die Onze Heilige Maagd Maria eert.

Ik werd volwassen in gebed en zo heb ik ook gebeden nodig van andere mensen. Ikzelf wens eveneens altijd voor anderen te bidden.

God eren met glorie maakt deel uit van mij sinds ik koorleider ben. Het lidmaatschap van de gebedsbroep duwt niet allen mijn gebedsmoraal omhoog maar helpt eveneens in het verspreiden van de groepsboodschappen in Ivoorkust en Ghana.

In Christus verenigd,

K.K. Michel

Bron: IIPG

Vertaling: Chris De Bodt