Advent- en de Kersttijd [deel 1]

	Download PDF Advent- en de Kersttijd [deel 1] In de leer bij Heiligen Gebruiksaanwijzing Van de eerste zondag van de Advent af tot aan het feest van de Doop van de Heer, nodigt de kerstliturgie ons uit de fundamentele spirituele houdingen terug te vinden de ons zullen toelaten om met een vernieuwd geloof het vervolg van het Christelijk jaar te beleven : Eerst om binnen te gaan in de hoop op de Verlosser, vervolgens om ons te bekeren om deze Verlosser te verwelkomen en tenslotte om deze Verlosser te ontvangen, te groeien in het leven, dat Hij ons komt brengen en dit leven op onze beurt door te geven. We hebben daar, stap voor stap, gans een parcours van Christelijk leven. Dit zal beantwoorden aan zes thema’s, die we zullen toewijzen aan de zes weken van de Advent- en de Kersttijd: Eerste week: De verwachting van een Verlosser. Tweede week: Laten we ons bekeren! Derde week: De Verlosser verwelkomen. Vierde week: In de stilte van Maria. Vijfde week: Groeien in God. Zesde week: Het Evangelie aankondigen. Elke dag zullen we vinden Een tekst, die het thema van de week zal illustreren "in de school van de heiligen." Enkele aanwijzingen om deze tekst te mediteren, zodat hij ons zou brengen tot "inwendig gebed." Een voorstel om het mysterie er van te beleven. Voor hen die geen ervaring hebben met een inwendig gebed Aan het begin van het inwendig gebed is er de liefde tot God, het verlangen Hem te kennen en te leven in gemeenschap met Hem. Ik kies dan ook een moment, een plaats of een houding, die mijn geest toelaten vrij te zijn, beschut tegen elke andere bekommernis. Ik begin met enkele minuten stilte, terwijl ik me enkel aan dit heel eenvoudig idee vastklamp : God is er, ik ben er voor Hem, ik zou enkel naar Hem willen luisteren en Zijn wil volbrengen. Ik begin enkel aan de meditatie zelf [= nadenken over de inhoud van de tekst] wanneer ik me goed bewust geworden ben van Gods aanwezigheid. Dan lees ik rustig de tekst en onderbreek de lezing van zodra de tekst me iets zegt of van zodra hij me de het verlangen geeft te beleven wat hij zegt. Om de duur van mijn dagelijks inwendig gebed te bepalen, tracht ik te achterhalen hoeveel tijd ik nodig heb om me in Gods aanwezigheid te plaatsen, gevolgd door een rustige meditatie die me leidt naar het verlangen om te beleven wat ik mediteer en die uitmondt in een praktisch besluit. In het begin is tien minuten een minimum. Als het u niet mogelijk is om te mediteren omdat ge reeds het verlangen hebt om te beleven wat de tekst u zegt en als het u teveel zou bedroeven dit niet te kunnen beleven, als deze tijd, die ge besteedt aan het inwendig gebed, gevuld is met de duidelijke aanwezigheid van God, wel, dring dan niet aan, blijf in stilte rustig bij Hem, zo lang ge wilt of kunt! Moet ik steeds mijn inwendig gebed afsluiten met het uitvoeren van hetgeen er gesuggereerd wordt in "Het mysterie beleven?" Vermits het de liefde tot God is [die dikwijls ervaren wordt als een eenvoudig verlangen om Hem te beminnen] die u heeft geleid naar "inwendig gebed," vermits het diezelfde liefde is, die uw meditatie ondersteunt, is het ook normaal dat dit gebed uitmondt in een concreet gebaar van liefde, een besluit. Het heeft echter weinig belang of het dit besluit is, dat hier wordt gesuggereerd. Het essentiële is dat men tot een beslissing komt, en niet bij een vaag voornemen blijft. Als we dan een beslissing genomen hebben, blijft er ons deze in praktijk te brengen. Van "ik zal mijn vijanden vergiffenis schenken" overgaan naar "ik zal deze of gene, met wie ik in de knoop lig, aan tafel vragen." Het is tot deze prijs dat het inwendig gebed ons leven zal veranderen en dat de liefde tot God niet enkel een idee zal blijven. "En als ik kan en verlang meer tijd aan het inwendig gebed te besteden? Een half uur, een uur?" Wel, aarzel niet, dat is de genade, die wij u toewensen! Maar waarschijnlijk zult ge specifieke vragen zien opkomen, die gebonden zijn aan een Christelijk leven dat duidelijk meer dan gemiddeld contemplatief wordt. Dan is het moment gekomen om er meer van te willen weten. Dan kan u zich wenden tot meer uitgebreide publicaties. Thema van de eerste week: "De verwachting van de verlosser..." Zondag 28 november: Eerste zondag van de Advent Binnengaan in de gewijde geschiedenis Van het begin van de wereld af, leeft Christus in ons en werkt in ons gans de tijd van ons leven. Hij die tot het einde van de wereld leeft, is één dag. Jezus heeft geleefd en leeft nog, Hij is begonnen in zichzelf en leeft in zijn heiligen een leven, dat nooit zal eindigen. O, leven van Jezus, dat alle eeuwen bevat en overstijgt! Leven, dat op elk ogenblik nieuwe werken verricht! Gans het Oude Testament is enkel een kleine weg van ontelbare en ondoorgrondelijke paden van dit Goddelijk werk. Er is alleen dat, wat nodig is om tot bij Jezus te komen. De Geest Gods heeft al de rest verborgen gehouden in de schatten van zijn Wijsheid. En uit gans deze zee van Goddelijk handelen laat hij enkel en klein straaltje water te voorschijn komen, dat, aangekomen bij Jezus, zich verder verspreid bij de apostelen en tenslotte eindigt in de Apocalyps. Op die manier is de rest van de geschiedenis van dit goddelijk handelen, dat bestaat in alle mystieke leven dat Jezus, tot aan het einde der tijden, leidt in heilige zielen, het voorwerp van ons geloof. Al wat er over geschreven is, is evident : We zijn in de eeuwen van het geloof, de Heilige Geest schrijft enkel nog Evangelies in de harten. Alle handelingen, alle momenten van de heiligen, zijn het Evangelie van de Heilige Geest. De heilige zielen zijn het papier, hun lijden en hun daden zijn de inkt. Door de pen van zijn werking schrijft de Heilige Geest een levend Evangelie en men zal het slechts kunnen lezen op de dag van de glorie, waar men het zal kunnen lezen nadat het verschenen is uit de persen van dit leven. Overwegen Een nieuw liturgisch jaar openen is een nieuw hoofdstuk beginnen van de Gewijde Geschiedenis. Het is binnen treden in het mysterie van God, die onze menselijke conditie komt beleven. Het is bewerker zijn van de groei van Christus in zijn lichaam, dat de Kerk is. De H. Schrift en de traditie van de Kerk geven ons de sleutel van die geschiedenis. Het voorrecht van de Christen is dat hij weet van waar hij komt en waar hij heen gaat, dat zijn leven zin heeft en dat alles een verklaring vindt in Gods Liefde voor hem. De heiligheid is : Christus beleven, dat is : Christus in ons laten leven. Ons doopsel heeft ons binnen geleidt in dat leven, waarvan elk ogenblik vraagt om begrepen te worden in het licht van de christelijke verwachting: de volle verschijning van Christus in ons vlees op de laatste dag van de geschiedenis. Het mysterie beleven Ik overzie de verlopen week in het licht van de christelijke verwachting, in de besluiten, die ik genomen heb, de daden, die ik gesteld heb, de keuzen, die ik gemaakt heb. Wat zal er eeuwig blijven en wat is reeds gestorven of zal over enkele dagen, over weinige uren, verzwinden? Dan trek ik van mijn dag een klein pleziertje af dat, tenslotte, nauwelijks verkregen, toch zou gestorven zijn. Maandag 29 november 2010 Zich sommige dingen ontzeggen Elke mens moet zich op de komst van de Heer voorbereiden, zo dat deze hem niet overgegeven vindt aan gulzigheid of aan de zorgen van de wereld. De dagelijkse ondervinding leert ons, geliefde broeders, dat de verzadiging van het vlees de scherpte van de geest aantast en dat overmatig voedsel de kracht van het hart aantast. Het komt de ziel toe om sommige dingen af te wijzen, die ons worden aangeboden en om, door een inwendige beslissing, de uitwendige verzoeken te beperken, om er de nadelen van de vermijden. Zo staat zij vrijer tegenover lichamelijke begeerten en kan ze zich wijden aan de goddelijke wijsheid in de teruggetrokkenheid van de geest, ver van het lawaai van de aardse zorgen, en haar genot vinden in de heilige overwegingen en de eeuwige genoegens. Zeker, in dit aardse leven is heel moeilijk om voortdurend op die manier te leven. Men kan er zich echter dikwijls terug toe wenden, zo dat men vaker en langer bezig is met de geestelijke werkelijkheden dan met de vleselijke. Als men dan meer tijd besteedt aan de betere dingen, veranderen zelfs de tijdelijke zaken in onbederfelijke rijkdommen. Dat is de bijzonderste bestaansreden van praktijken als het vasten, zoals de Kerk deze, onder de leiding van de Heilige Geest, in de loop van het jaar heeft vastgesteld. Overwegen Men moet weten wat men wil, weten waar men zijn hoop op stelt : Leven we voor "lichamelijke begeerten," zelfs de schijnbaar onschuldige, of voor de "eeuwige genoegens?" Het jaarlijks terug keren van perioden als de Advent en de Vasten laten ons toe om de logica terug te vinden en te verstevigen van een echt christelijk leven en de keuze terug te vinden van ons Doopsel. Aan ons om te beslissen en de beslissing te nemen om ten volle bewust te worden van de broosheid van de "lichamelijke realiteiten" en de degelijkheid van de "geestelijke realiteiten." Het mysterie beleven Ik organiseer deze Advent nauwkeurig, door het zwart op wit te schrijven, door de verstrooiende bezigheden te schrappen [bv. door de tijd te beperken, die ik voor de TV doorbreng.] en door elke dag een tijd van bezinning te voorzien [lezing van het Evangelie of van de teksten van de "Advent, in de school van de heiligen ..."] Dinsdag 30 november 2010 Laten we niet in slaap vallen "Naties zullen opstaan tegen naties, rijken tegen rijken, er zullen zware aardbevingen zijn en hier en daar ziekten en hongersnood. Er zullen tekenen zijn aan de hemel, de zon, de maan en de sterren ..." Dat een volk tegen een ander opstaat, dat het juk van de oorlog zwaarder wordt op aarde, dat zien we reeds meer in onze beproevingen dan in de boeken! Dat aardbevingen talloze steden ten gronde richten overal in de wereld, dat horen we dikwijls genoeg! We lijden voortdurend onder epidemieën en zelfs als we tot nog toe niet veel bedreigingen in de hemel, de maan en de zon zien, verwittigen de troebelen in de atmosfeer ons reeds dat ze komen. Kortweg, als wij zoveel aangekondigde dingen zien gebeuren, laten we er dan ook niet aan twijfelen, dat degene, die nog niet gebeurd zijn, zullen komen. De werkelijkheden uit het verleden geven zekerheid over wat nog komt. Als wij dat zeggen, zusters en broeders, is het opdat uw geesten waakzaam zouden blijven en zich zouden gereed houden om niet in slaap te vallen in zelfverzekerdheid en in de luiheid zouden verzinken van de onwetendheid. Integendeel, dat de vrees ze zou stimuleren en de ijver ze zou versterken in goede werken. Overwegen Opwarming van het klimaat, nieuwe ziekten, terrorisme, dit alles was aangekondigd. Waarom verwondert dat de Christen? Wij vergeten dat de wereld niet voor altijd en eeuwig geschapen is, maar om ons de tijd te geven om te kiezen wat onze eeuwigheid zal zijn. Wat zullen wij kiezen? De ogen te sluiten, omdat wij bevoorrechten zijn en de wereld wel onze tijd zal meegaan? Ofwel om van nu af te beleven wat altijd zal duren : De onvoorwaardelijke liefde van Christus en van onze broeders? Het einde van de wereld is geen bedreiging maar een belofte. Of beter : Dit einde wordt een bedreiging als wij de belofte vergeten. Het mysterie beleven Moest de Meer mij vandaag tot Hem roepen, wat zou ik Hem dan te bieden hebben? Ik trek van mijn dag een activiteit af, die ik Hem niet kan aanbieden, omdat ze geen andere zin heeft dan dat ze mijn bevalt. Woensdag 1 december 2010 Het lijden, de liefde van de arme Laat u niet te neer drukken, zelfs niet storen door al die moeilijkheden, die ge ondervindt. Het zijn slechts genaden en middelen om u hoe langer hoe meer te verenigen met het opperste Goed. Vermaak u niet met de bloemen van het leven, tel de doornen, noch de keien op uw weg, loop er vlug overheen en kom naar uw Heer, met bloedende voeten, maar zonder er acht op te slaan en u er over te beklagen. Versterk u in de liefde tot Jezus en in de echte bewijzen van zijn liefde, die zijn : het kruis, de onthechting aan de schepselen, de zelfopoffering tot zijn meerdere glorie en ge zult in u als een nieuw leven ervaren, een oceaan van vrede, een verlangen om te lijden om iets aan te bieden aan de goddelijke Liefde, een weinig brandhout voor het vuur. Kijk niet teveel naar de tijd, noch naar de wolken, ge zult niets degelijks doen. Ga hoger op, naar de zon, die niet van plaats verandert, enkel haar licht geeft en haar warmte aan alles wat rond haar draait. Ge zegt dat ge niet van het lijden houdt. De heiligen hielden er evenmin van, natuurlijk. Heb echter vertrouwen, het lijden dat kreunt, dat vecht in de oude mens, is dikwijls het volmaaktste. Daarna doet men als de arme zieken : men vangt al zijn tranen op, al zijn zuchten en kreunen en werpt ze aan de voeten van onze Heer om ze als hulde en eerherstel te offeren. Dat is de liefde van de arme. Als men lijdt heeft men de moed niet om na te denken of te bidden. Men kan echter God loven en Hem nog volmaakter eren door de onderwerping aan zijn heilige en steeds beminnelijke Wil. Overwegen De erfzonde heeft ons in de illusie gedompeld van een aards geluk. De beproevingen van het leven zijn de kortste weg om terug te keren naar de werkelijkheid. We vluchten ze niet, maar onthalen ze als genaden. De Christen houdt niet van beproevingen, evenmin als de heiden. Hij kent echter hun betekenis : Die van een geboorte naar de eeuwigheid toe. De beproeving ontdoet ons van onszelf, meer nog dan de vrijgevigheid. Ze is de "liefde van de arme," vele malen boven deze van de rijke. Laten we niet bang zijn van Gods wil, die is altijd beminnelijk want steeds liefdevol. Het enige ongeluk is te trachten er aan te ontsnappen. Dan maken wij van een springplank naar meer liefde een hindernis tot nog minder liefde. Het mysterie beleven Er is geen dag zonder ten minste een kleine beproeving, een onaangenaamheid, een ... Ik zoek een beproeving van vandaag en, in plaats van deze te ontwijken, zal ik ze aanvaarden, welgezind en vertrouwend op God, die ze toelaat. Donderdag 2 december 2010 Ik slaag er niet in om te bidden De eerste en meest gewone moeilijkheid om te bidden, dat zijn de verstrooidheden. Beelden en voorstellingen, die mijn verbeelding schept, onbelangrijke en belachelijke zaken, ook nutteloze en frivole gedachten in mijn geest en die geen verband houden met wat ik doe, namelijk het inwendig gebed. Het kunnen herinneringen zijn aan voorbije dingen, die tot niets dienen of verlangens, die mijn wil te pas en te onpas opwekt. Dat zijn de verstrooidheden, die een grote last betekenen voor de mensen van inwendig gebed. Zijn deze verstrooidheden zondig? De vrijwillige verstrooidheden zijn zondig, de onvrijwillige niet. De vrijwillige zijn deze, die men vrijwillig zoekt, bij voorbeeld : Men wil nadenken over de zaken van zijn huishouden, terwijl men in inwendig gebed is. Dat is een vrijwillige verstrooidheid. De onvrijwillige zijn deze, die in mij opkomen zonder dat ik het merk of die, als ik ze merk, toch blijven hangen tegen mijn zin. Hoe moet ik met deze twee soorten verstrooidheden omgaan? Voor de eerste moet men ze, zonder twijfel, doen ophouden, van zodra men kan en ze merkt. Voor de tweede moet men, na dat men gedaan heeft wat men kon om ze te verdrijven, rustig blijven "Ik zou u niet genoeg kunnen aanbevelen om u niet te bedroeven over dit soort verstrooidheden, omdat ze niet zondig zijn, vermits ge ze niet wilt ... [Vervolgt morgen] Overwegen "Ik houd niet van bidden," dat is het algemeen excuus om ons van bidden te ontslaan. Welnu: Zonder gebed is er geen christelijk leven! Dit leven heeft alles te maken met een bewuste en levende relatie met God, in andere woorden: met ons leven van gebed. Verstrooidheden zijn niet te vermijden in het gebed. "God, niemand heeft Hem ooit gezien," zegt de H. Johannes. Vandaar dat, tijdens ons gebed, datgene in ons dat beelden en gedachten schept, zich met iets anders bezig houdt. Het is één zaak verstrooidheden te zoeken in plaats van te bidden. Een andere is verstrooid zijn .. en daar kan ik u niet genoeg de raad geven om niet bedroefd te zijn om deze soort verstrooidheden. Het mysterie beleven Laten wij, bij het begin van de Advent, ons gebed een plaats geven of versterken in ons leven. Zo zullen wij onze deur voor onze Heiland open zetten. Ik verifieer mijn besluit van maandag en als het nog niet gebeurd is, leg ik elke dag tien minuten vast, die ik tot Kerstmis absoluut voor het gebed wil voorbehouden. Vrijdag 3 december 2010 Ik slaag er niet in om te bidden [vervolg] Als ik echter de oorzaak was van die verstrooidheden, ofwel door mijn onoplettendheid tegenover het inwendig gebed, ofwel omdat ik ze door mijn nalatigheid toegang gegeven heb, hoewel ik, als ik er over nadenk, me er van zou willen ontdoen, zonder dat te kunnen, ben ik dan niet steeds schuldig? Zelfs al zoudt ge de oorzaak geweest zijn, ik zeg u dat dit u niet moet bedroeven. Heb er alleen spijt over dat ge uw verstrooidheden vrij spel gegeven hebt en offer ze dan als een straf voor uw fout. En dan zullen uw verstrooidheden, verre van u te schaden, uw verdiensten vergroten omwille van uw moed en uw standvastigheid om deze beproeving te dragen. Maar als mijn verstrooidheden helemaal niet vrijwillig waren, hoe overtuig ik dan mezelf dat ik aan inwendig gebed doe, als ik me noch mijn Heer, noch mijn onderwerp herinner, overgeleverd aan duizend nutteloze, soms zelfs slechte gedachten? Herinner u dat ik u gezegd heb dat gebed een onderhoud is, dat we met God hebben. In dat onderhoud heeft God meer aandacht voor wat we Hem willen zeggen, dan voor wat we Hem echt zeggen. Inderdaad, Hij ziet onze goede wil en de oprechtheid van onze intentie. Hij weet dat we daar zijn om met Hem te spreken, maar dat we gehinderd worden door die dwaasheden, die door onze geest gaan. Voor ons is Hij als een vader, die een zoon heeft die wat raaskalt. De vader wordt daar niet kwaad om, hij heeft eerder medelijden. [Vervolg morgen] Overwegen In plaats van onszelf te verwijten dat we zondaars zijn [wat God ons nooit verwijt] laten we van de gevolgen van onze zonden gelegenheden maken om ons met Christus te verenigen in zijn lijden. Zelfs als het omwille van onze onoplettendheid is dat we slecht bidden, laten we Hem deze moeilijkheid opdragen, alsof we hoofdpijn hadden of tandpijn! Bidden is niet: Denken aan God, ideeën koesteren over Hem of gevoelens voor Hem hebben, maar ons naar Hem toe keren. Teresa van Avila zou zeggen: "Bidden is niet veel denken, maar veel beminnen." Omdat wij uit de zonde verlost zijn, is deze nog slechts een slecht voorwendsel om God niet lief te hebben. Het mysterie beleven Ik pas zonder zwakheid mijn beslissing van gisteren toe. Zaterdag 4 december 2010 Ik kom er nog steeds niet toe om te bidden De tweede moeilijkheid, die men ontmoet in de beoefening van het inwendig gebed en die niet minder kwalijk is dan de eerste, is wat wij dorheid noemen of droogte. Het zijn de afwezigheid van elk licht, van alle goede gedachten, van elke smaak, elke vertroosting en van alle goede gevoelens in het gebed. Is die pijn moeilijk te dragen? Ja, vooral voor de zielen, die nog maar weinig stevig staan in het goede en in de deugd. Op de weg van het inwendig gebed zijn zij als kinderen, die moeten gesteund worden bij het lopen en die melk nodig hebben om zich te voeden ... We zijn zo zwak dat, als we niet meer genoegen vinden in de dienst van God dan in onze gehechtheid aan schepselen, we ze nooit zouden verlaten om ons aan Hem te geven. Zou het niet beter zijn elke vorm van vertroosting te verwerpen om enkel God te beminnen in plaats van deze vertroostingen met aandrang te zoeken? Noch het ene, noch het andere lijkt mij goed ... De ene heeft steun nodig en moest hij die gevoelige genadegaven verwerpen, zou dat een groot nadeel zijn. Zelfs al had hij dit bijzonder voorwendsel voor ogen om enkel aan God gehecht te zijn. Voor een ander is het soms beter dat hij er van verstoken is, dat hij zich ernstig nadeel zou berokkenen als hij hierover zou ongerust of droevig zijn en zou trachten deze steun te behouden of terug te winnen. Nogmaals, het groot geheim is zich naar God te laten leiden. Hij weet perfect wat er ons best past. Laten we Hem dus doen en houden we ons sterk verbonden aan zijn heilige Wil. Overwegen Bidden is niet er in slagen om te bidden, maar trachten te bidden. Dat is zo voor elke liefde en alleen zij die niet echt beminnen, denken dat ze voldoende beminnen. Zeker, de liefde is gewoonlijk aangenaam in haar begin. Men vangt geen vliegen met azijn. De ernstige dingen beginnen maar als men moet geven en niet enkel nemen. Van de liefde die profiteert overgaan naar de liefde, die doet leven. In het gebed is het normaal dat men geen vurigheid ervaart. De tijd is gekomen voor de trouw, die de sleutel is van de echte liefde. Het behoort echter alleen aan God toe, die liefde is, om ons te leren beminnen. Het maximum aan liefde zal in elk geval zijn, zijn Wil te beleven, in het gebed zoals elders. Het mysterie beleven Heb ik ooit de gelegenheid gehad om te leren bidden ? Heb ik daar ooit de tijd voor genomen? Ik tracht daar eens een handleiding over te lezen. Thema van de tweede week: "Laten we ons bekeren..." Zondag 5 december: Tweede zondag van de Advent Wij kiezen voorgoed Oorlogen, schaarste, ineenstorten van koninkrijken, aardbevingen, steeds weerkerende rampen, herhaalde schandalen, verkoeling van de naastenliefde, opflakkering van de goddeloosheid ... Lees de Schrift: Dit alles wordt er gemeld, alles wat ge ziet is er voorspeld en als ge denkt aan wat er reeds gebeurd is, geloof dan dat ge nog zult beleven wat nog niet gebeurd is. Vermits de wereld moet eindigen, moeten we uit de wereld weg en de wereld niet meer liefhebben. In de wereld is alles verstoord, en wij houden nog van de wereld! Wat zou het zijn moest er vrede heersen in de wereld? Hoe vurig zoudt ge u dan hechten aan zijn schoonheid, als zijn lelijkheid u zo aantrekt. Met welke gretigheid zoudt ge zijn bloemen plukken, als ge uw handen reeds niet kunt af houden van zijn doornen! Ge wilt de wereld niet achterlaten, maar het is de wereld, die u achterlaat en gij loopt de wereld achterna! Laten we dus onze harten zuiveren, dierbaren, en het geduld niet verliezen. Laten we echter ook wijs worden en de matigheid behouden. Het werk zal een einde kennen, de tijd voor rust is aangebroken. De bedrieglijke zachtheden verzwinden en zie, daar komt het echte goed aan, dat de verlangens van de trouwe ziel in vlam zet en de vurige zuchten van de pelgrim op deze aarde, het zoete vaderland, het hemelse vaderland, het vaderland waar we zullen genieten van het zien van de engelen, gevormd door onsterfelijke burgers, afgesloten voor elke tegenstander, het vaderland, waar we in de schoot van God, onze eeuwige vriend, geen enkele vijand meer moeten duchten. Overwegen De liturgie van dit begin van de Advent vermenigvuldigt de oproepen tot waakzaamheid. De H. Augustinus, zoals de H. Gregorius vorige dinsdag, nam de voorzorgen niet, die we vandaag kennen, om te spreken over het einde van de wereld. Deze wereld zal vergaan en het belangrijkste is, dat wij niet met hem zouden ten onder gaan. We weten het en toch doen we alsof we het niet zouden weten. "Ge wilt de wereld niet achterlaten, maar het is de wereld, die u achterlaat en gij loopt de wereld achterna!" De fundamentele keuzen van een consumptiemaatschappij zijn dwaze keuzen, die we het vaakst onderschrijven onder de meest dwaze voorwendsels: "Men kan niet anders, men moet toch leven, enz ..." Wat dan? De wereld veranderen? Hij verdient zoveel niet! We moeten onze harten veranderen: "Laten we wijs worden en de matigheid nastreven." Het mysterie beleven Ik overloop eens mijn manier van verbruiken, van inkopen, van uitgeven. Dragen ze niet bij tot een enorme verspilling? Ik lees nog eens het Evangelie van vandaag en programmeer mijn volgend bezoek aan de supermarkt op een Christelijke manier. Maandag 6 december 2009 Laten we niet bang zijn om zondaars te zijn Denk niet dat ge me bang maakt door me te spreken over "uw mooie verspilde jaren." Ik dank Jezus, die u bekeken heeft met een liefdevolle blik, zoals ooit de jongeman uit het Evangelie. Gij houdt van de H. Augustinus, de H. Magdalena, die zielen "aan wie veel zonden vergeven werden omdat ze veel bemind hadden." Ook ik hou van hen, hun berouw en vooral hun verliefde durf! Als ik Magdalena zie vooruit komen voor de vele tafelgenoten, met haar tranen de voeten wassen van haar geliefde Meester, die zij voor het eerst aanraakt, voel ik dat haar hart de afgronden van liefde en barmhartigheid van Jezus’ Hart begrepen heeft. En hoezeer zij ook een zondares is, is dit Hart van liefde niet alleen bereid haar te vergeven maar bovendien ook de weldaden te schenken van zijn goddelijke intimiteit, haar te verheffen tot de hoogste toppen van de beschouwing. Ah, mijn broertje lief, sedert het mij gegund is zo de liefde te begrijpen van Jezus’ Hart, beken ik u dat Hij alle vrees uit mijn hart heeft verjaagd. De herinnering aan mijn fouten vernedert mij, maakt dat ik nooit steun op mijn sterkte, die slechts zwakte is. Deze herinnering spreekt mij echter meer nog over barmhartigheid en liefde. Hoe zouden de fouten, die men in volle kinderlijk vertrouwen in de vuuroven werpt van de Liefde, niet voor immer verteerd worden? Overwegen Jezus is niet gekomen voor rechtvaardigen , maar voor zondaars. Zondaar zijn is een voorrecht in het Evangelie. We moeten niet fier zijn dat we het zijn, maar we moeten niet bang zijn om het te zijn. Liefhebben is geen zaak van edelmoedigheid, maar van het hart. In de grond kan men er niets aan doen, tenzij aanvaarden bemind te worden door zelf te beminnen. Heel de inspanning van het christelijk leven is om de liefde te ontwikkelen, de intimiteit met Christus, Hem toelaten ons te beminnen : Dat is de bekering, die Hij ons vraagt. Het mysterie beleven Ben ik een Christen van de plicht, of van de liefde? Heeft de "intimiteit met Christus" voor mij een betekenis? Ja? Hoe dan die liefde versterken? Zo niet, hoe Christus dan toelaten om mij zijn Liefde te verklaren? Dinsdag 7 december 2010 Het Evangelie ernstig nemen Wij waren reeds Christen toen we nog maar juist geboren waren. Herinneren we ons later het vervolg van de verbintenissen, die men voor ons heeft aangegaan bij ons Doopsel en die wij niet konden kennen? Hernieuwen we deze in onze eigen naam? Bijna iedereen, zelfs in de meest heilige staat, dient de Heer voor zichzelf en niet voor Hem. Ze willen zichzelf redden en als ze er aan denken zich te heiligen, is het om zich hun volmaaktheid toe te eigenen en er heimelijk het voedsel voor hun eigenliefde van te maken. Maar, zichzelf vergeten, of ten minste zich na en in God plaatsen, zich helemaal op God en in God verlaten, zich voornamelijk bezig houden met zijn belangen, met zijn Wil, zijn welbehagen, helemaal gewijd aan zijn glorie en eer en enkel van zijn glorie te "ademen," in de gewoonte leven om voor Hem alles te doen, alles te offeren, alles te lijden en geloven dat dit de eerste plicht is, het eerste doel en de essentie zelf van het Christen zijn: Dit is een moraal, die door bijna niemand meer wordt beleefd, gekend, gehoord omdat, om ze in praktijk te kunnen omzetten , het zou nodig zijn boven zichzelf uit te stijgen, aan zichzelf te verzaken, zich volledig aan de genade over te geven, zich, door de Geest van God, te laten leiden als een echt kind van God. Overwegen Laten we God danken dat we Christen geboren zijn, als dat ons geval is. Toch zijn we er niet van ontslagen om ons te bekeren. Dit is: Er voor te kiezen om persoonlijk Christus te volgen. Van het comfort van een kant en klare godsdienst overstappen naar de trouw aan Iemand. De keuze van een Christen neemt geen genoegen met halve maatregelen. Onvoorwaardelijke volgelingen worden van Christus, dat is de inzet van deze Advent. De eerste bekering in deze bekering is "boven zichzelf uit te stijgen en zich over te geven aan de genade." Dit betekent: Breken met de zo dikwijls heidense gang van ons leven. De tijd nemen om te bidden, het Evangelie te ontdekken en God in zijn Woord te beluisteren. Het mysterie beleven Hoeveel tijd besteedde ik de voorbije week aan het lezen van het Evangelie, vorige maand, vorig jaar? Hoe kan ik die lezing een betere plaats geven in mijn Christelijk leven? Woensdag 8 december 2010: OLV Onbevlekte Ontvangenis Maria, de volmaaktheid van onze mensheid "In u de uitmuntendheid ziende van de goddelijke genade, aanschouw ik u op een onuitsprekelijke manier, niet te midden van het geheel van de schepselen, maar boven allen. En zo weet ik, dat gij, in uw ontvangenis, dank zij de kracht en de ondoorgrondelijke goddelijke werking, door de wet van natuur niet overwonnen geweest zijt, zoals alle andere menselijke schepselen, maar meesterlijk vrij gebleven zijt van elk spoor van zonde" Het was enkel de zonde, die de mensen verwijderde van Gods vrede. Om die zonde weg te nemen en zo de mensheid terug te brengen naar de goddelijke vrede, is de Zoon van Gods willen mens worden, maar zo dat er in Hem helemaal niets te vinden was van wat de mens van zijn God scheidde. Omwille van dit besluit paste het dat de Moeder, waaruit die mens zou geschapen worden, zuiver zou zijn en vrij van elke zonde. Hoe zou anders op zulke volmaakte wijze de eenheid kunnen gerealiseerd worden tussen het vlees en de opperste zuiverheid? Hoe zouden in de menswording mens en God zo sterk één kunnen worden dat alles wat van de mens is, ook van God zou zijn en alles wat van God is, ook van de mens? ... God kon uit die zondige massa een zuivere menselijke natuur, zonder enige zonde, uitkiezen. Uit deze menselijke natuur kon Hij, in de eenheid van zijn persoon, een volledige menselijke natuur ontvangen, zonder iets in te boeten van zijn goddelijkheid. Maria werd uitverkozen en voorbestemd voor dit wonderbaar, onuitsprekelijk werk, dat met geen enkel ander werk van God te vergelijken is. Overwegen Maria, "vrij van elk spoor van zonde," kan in haar volmaaktheid de ganse mensheid aan Jezus opdragen "maar zo dat er in Hem helemaal niets te vinden was van wat de mens van zijn God scheidde." Dan kan de menswording gebeuren en de verzoenster worden tussen de mens en God. Maria is het meesterwerk van God en daarin zelf zegt zij ons dat de zonde niet fataal is, dat de liefde van God haar zal overwinnen, dat we niet moeten wanhopen omdat we zondaars zijn. Bij het naderen van Kerstmis getuigt de Onbevlekte Ontvangenis van Maria reeds van de overwinning van Christus en van het heil dat Hij ons brengt. Het mysterie beleven Welke plaats bekleedt Maria in mijn Christelijk leven? Zou ik in staat zijn het essentiële van het mysterie van de Onbevlekte Ontvangenis uit te leggen? Dan lees ik wat hierover in de 'Catechismus van de Katholieke Kerk' [491-492] geschreven is. Donderdag 9 december 2010 Wij stellen ons hart open voor Jezus Men moet zijn hart open stellen voor Jezus zonder stil te staan bij schepselen of het uiterlijke van de wereld. Dat is een oefening, die voor het vlees pijnlijk is. Men moet echter het besluit nemen het dit te laten lijden. Het heeft de stok van het Kruis nodig om het te temmen. Men moet het geweld aandoen om te beletten dat het zich naar de wereld schikt en om er voor te zorgen dat onze ziel niets anders dan Jezus te smaken krijgt. Dat onze geest, onze ziel en ons hart geheel aan Jezus toebehoren! En dat niets hen de gelegenheid geeft zich uit te storten, tenzij bij Hem. Dat de aarde zich sluite, de zon geen licht meer geve, de ganse wereld ons vervolge, om ons in Jezus te bewaren. Alles in ons is van Hem. Alles moet van Hem leven, alles moet in Hem opgenomen worden om in Hem te delen en zo sterk te zijn in zijn kracht en zijn genade. Dat is het middel om vervolgens met volle deugd te werken in de harten van onze broeders. De genade, die in onze zinnen is uitgestort en de vreugde van het vlees, die zich uit in gevoelige dingen, enerveren soms de kracht van de geest, die, om machtig te zijn, steeds moet besloten zijn in het hart en het innerlijk van God in ons. Er is geen ander principe of fundament nodig dan het Kruis en er niets waarmee Jezus-Christus ons alles beter wil onderrichten en aantrekken dan dit heilig en aanbiddelijk middel. Daardoor zal Hij ons opnemen en ons allen in Hem één maken voor de eeuwigheid. Overwegen "Het hart open stellen voor Jezus Christus." Wij herhalen dat het Christelijk leven een zaak is van het hart, de zaak van een God, die op ons verliefd geworden is. De deugd zal volgen, maar wat de motor is in een geestelijk leven, dat is de wil om deze meest onstuimige liefde te beleven, die men zich kan inbeelden: "Moge de aarde zich sluiten, de zon geen licht meer geven, de ganse wereld ons vervolgen, om ons in Jezus te bewaren." Sinds de erfzonde is er echter nog enkel een gekruisigde liefde. De logica van de zonde is er een van verwerping van de liefde, van de hoogmoed van hem, die meent geen liefde nodig te hebben. Verwonderen we er ons niet over de weerstanden in ons tegen de heerschappij van Jezus. Ons tot Christus bekeren is dit kruis aanvaarden. Als het kruis ons echter afschrikt, dat de gekruisigde Jezus ons dan moge geruststellen: 'Het is zo dat Hij ons zal opnemen en ons allen één maken in Hem voor de eeuwigheid.' Het mysterie beleven Ik zoek enkele "kruisen" in mijn dagelijks leven, in mijn gezin, mijn gezondheid, mijn werk "En, in plaats van er over te klagen, zal ik vandaag trachten ze welgezind te verdragen, in de zekerheid dat Jezus ze met me draagt. Vrijdag 10 december 2010 De echte rijkdom Ik neem dit ogenblik weg van mijn werk voor Canada om u te vragen of de kleine, arme Jezus de meester is van uw hart en of Hij er absoluut in heerst. Als dat zo is, dan zijt ge gelukkig, hoe klein of ongelukkig ge ook voor de wereld schijnt. In de wereld is niets groots, tenzij de kleinheid, niets rijk tenzij de armoede, niets eerbaarder dan het misprijzen, vermits de arme, nederige Jezus ze zo hoog schat en zo bemind heeft tijdens zijn sterfelijk leven. Als de geest van nederigheid, armoede, verwerping en het kruis niet in u heerst, verzaak ik aan u! Laat u door de Jezus bezitten en blijf met Hem tevreden. Ge zoekt de volmaaktheid wel ver en ze ligt in uw handen, als ge houdt van de geest van Jezus, die de armoede, de miseries en de kruisen liefheeft. Moge het voornaamste doel van uw gebeden, oefeningen en devoties zijn dat ge u vasthecht in de geest van Jezus. Mediteer er over, smaak hem en alles zal u goed gaan. Zonder dat echter, zelfs al was je een koningin, zoudt ge niets zijn. Ik heb een bijzondere liefde voor u, als ik bedenk dat ge arm zijt, verworpen en door uw ouders van lage afkomst. Wat alle anderen afstoot, trekt mij aan, want ik hou van Jezus en van alles wat, zoals Hij, klein is en verworpen door de wereld. Volg de arme, nederige Jezus na. Overweeg goed wat ik u zeg en ge zult volmaakt tevreden zijn en vraag niet meer wat ge moet doen om God te naderen. Overwegen Het is reeds de gekruisigde Jezus, die we met Kerstmis zullen verwelkomen in het "arme en kleine Kind Jezus," dezelfde liefdeslogica in een wereld die niet liefheeft, leidt Hem naar de armoede van de kribbe, die ze later zal voeren naar de beproevingen van Calvarië. Die keuze van nederigheid, vernedering en misprijzen, door Gods Zoon gemaakt, verlicht gans het Evangelie. De liefde, waarvan deze keuze getuigt, plaatst God onvoorwaardelijk in dienst van de mens. Voortaan zal het enkel in de "armoede, de miseries en de kruisen" zijn, dat we God zullen vinden. Laten we ze niet vluchten, het is daar dat Hij zich heeft gevestigd en ons verwacht. Het mysterie beleven Waarin vind ik mijn fierheid? In mijn gezin, mijn fortuin, mijn mooi huis, mijn mooie wagen? Jezus is geboren in een stal, zijn ouders verplaatsten zich op een ezel. Vandaag zal ik een gelegenheid zoeken om nederig te zijn in de ogen van mijn broeders door mij te verlagen tot enkele diensten thuis, door niet te antwoorden op kritiek, door mij niet opvallend te kleden. Zaterdag 11 december 2010 Zijn leven laten afnemen De H. Paulus leert ons dat zich inzetten, zelfs zijn leven geven, niet hetzelfde is als zich laten gebruiken naar de willekeur van de anderen, noch door hen, noch voor hen . Dat had hij geleerd van onze lieve Verlosser aan het Kruis. Het is tot deze opperste graad van liefde dat religieuzen, en wij zelf, gewijd tot de dienst van God, geroepen zijn. Het volstaat immers niet om de naaste bij te staan met onze eigen voorzieningen, het volstaat niet, zoals de H. Bernardus zegt, om onze eigen persoon in te zetten om voor die liefde te lijden. Men moet verder gaan, zich voor Hem laten gebruiken en door Hem door de heilige gehoorzaamheid, zoveel als Hij wil, zonder ooit te weerstaan. Als we ons immers inzetten volgens de keuze van onze eigen wil of voorkeur, dan geeft dit steeds veel voldoening aan onze eigenliefde. Als we ons echter laten gebruiken voor dingen, die wij niet willen of die wij niet kiezen, dan ligt daar de opperste graad van onthechting... O, het is steeds onvergelijkbaar beter dingen te doen, die men ons oplegt [en die niet gericht zijn tegen Gods wil of die Hem beledigen] dan wat wijzelf doen of zelf verkiezen te doen. Overwegen Feitelijk heeft Jezus voor ons niets gedaan. Hij heeft ons laten doen wat wij van Hem wilden. Zijn Kruis is het resultaat van zijn beschikbaarheid voor zijn broeders. Beminnen is niet: doen, maar zich laten doen. Wij zijn dikwijls genoeg bereid tot daden van grote edelmoedigheid of grote moed, maar we worden opstandig van zodra een ander wil dicteren hoe we moeten handelen. We zijn bereid om honderd kilometer af te leggen om dienst te bewijzen, maar we zijn woedend als een leperd onze plaats steelt op de parking. De echte beschikbaarheid voor een broeder is niet hem honderd euro te geven, maar hem toe te laten er tien te nemen. Het mysterie beleven Vandaag zal ik mijn broeders in mijn plaats laten kiezen. Wat er op mijn bord komt, welke uitstap we met de familie maken, welk programma we zullen kiezen op de TV ... Bron: Abbé Maux Huot de Longchamp, Centre St. Jean de la Croix, F-36230 Mers-sur-Indre Vertaling: Hilaire Mestdag Met dank aan Dr. Guy Claes en de gebedsgroep "Het Cenakel," Waregem