De priester die verdween

Door velen wordt Vr. Jozo aanzien als een levende Heilige. Hij bleef de kinderen van Medjugorje verdedigen en de communisten zetten hem gevangen. De toenmalige plaatselijke Bisschop Pavao Zanic, die de kinderen aanvankelijk ook verdedigde, voelde nattigheid en van de ene op de andere dag, werd grootste voorstander van de verschijningsplaats, de grootste tegenstander ervan.

Maime, mijn echtgenote en ik gingen naar de Heilige Elia Kerk, zo'n uurtje buiten Medjugorje gelegen, en ook al kenden we geen woord Kroatisch en begrepen wij niets van zijn woorden, werd er ons verteld om eenvoudig naar Vr. Jozo te kijken en te luisteren. God zou de rest doen. We deden het èn God deed het!

Op het ogenblik van de Consecratie, wanneer het brood en de wijn worden veranderd in het lichaam en het bloed van Christus, herhaalde Vr. Jozo Jezus woorden op de dag van het Laatste Avondmaal in het cenakel te Jeruzalem: "Dit is Mijn Lichaam!" Terwijl hij langzaam de Hostie ophief, hoorden we plots twee hevige dreunen aan onze rechterzijde. Verbaasd keek ik naar die richting. Twee vrouwen naast ons vielen ploffend met hun knieën op de grond. De tranen rolden van hun wangen. Later kwam ik erachter dat één van hen niet geloofde in Jezus en dat de andere niet geloofde in Maria. Blijkbaar gebeurde hun bekering in één oogwenk.

En toen gebeurde mijn eigen mirakel. Toen ik mij opnieuw naar het altaar richtte om Vr. Jozo te zien, verdween hij plots voor mijn ogen, terwijl de Heilige Hostie bleef zweven boven het middelste gedeelte van het altaar, maar Vr. Jozo kon ik nergens bespeuren. Ik wreef nog eens over mijn ogen, ik keek onder en rond het altaar en alles wat ik kon zien was de Heilige Hostie, zwevend en lichtjes trillend, zo'n kleine meter boven het altaar. Mijn hart bonsde hevig en toen wou ik mijn vrouw op het fenomeen wijzen, maar de kerk zat afgeladen vol en ik kon haar niet bereiken. Ook hield ze, in aanbidding, het hoofd naar beneden. Dan zag ik links van mij nog een andere verbaasde vrouw die keek en bleef staren naar het altaar, verbaasd, net als ik.

Na de Mis ging ik direct op de dame af en vooraleer ik een vraag kon stellen, vroeg ze mij: "komt u mij vertellen over de verdwenen priester?" Mijn hart sloeg over van vreugde. Een tijdlang dacht ik dat ik mij alles had ingebeeld en dat ik de enige was die de dingen had ervaren. Maar deze dame daagde mij uit: "Wat betekende dit mirakel voor u?"

Ik antwoordde vlug en zonder twijfel: "Jezus Christus staat boven iedereen en boven alles, Zijn eigen Moeder inbegrepen. Hij is het middelpunt en belangrijker dan de priester en ieder van ons. Hij is het centrum van ons eigen bestaan, de kern van ons zijn, de Koning en de Heer van onze levens, de Meester van onze bestemming, onze vriend en persoonlijke Redder!" De dame glimlachte en zei: "Goed, Ga nu de wereld in en vertel uw verhaal aan iedereen die u ontmoet, wat u hier zag en hebt meegemaakt."

Het mirakel van Medjugorje is hoe dan ook niet de uiterlijke manifestatie die we met onze aardse ogen zien, maar de voortdurende veandering, ontelbare keren, van de levens en de zielen van mensen die er heen gaan. Velen die naar Medjugorje gingen hebben de kerk gedurende veertig of vijftig jaar niet bezocht. Vandaag gebeuren er dagelijks mirakelen: de gesterkte en de gezegende huwelijken, jonge kinderen die in zonde van drugs, sex en haat leefden en die hun familie hadden verlaten en Jezus waren vergeten, worden er bevrijd van alle kwaad en zijn nu de eersten om de anderen te vergeven. Wanneer ze terugkeren uit Medjugorje, verspreiden ze, overal waar ze gaan, het goede nieuws. Gods volk is teruggekeerd tot God en is nu verheugd.

Bron: Tony Zuniga

Vertaling: Chris De Bodt