296. + Mijn opperste God, ik verlang U te beminnen zoals niemand U ooit heeft bemind op aarde. Ik wens U te loven op elk moment van mijn leven en mijn wil zeer nauw overeenstemmen met Uw heilige wil. Mijn leven is noch eentonig noch grijs maar zo afwisselend als een tuin met geurige bloemen, ik weet niet welke bloem eerst te plukken: de lelie van het lijden, de rozen van de naastenliefde of het viooltje van de nederigheid. Ik ga deze schatten die ik elke dag in overvloed heb niet opsommen. Het is zeer voornaam het huidig moment te kunnen benutten.

297. + Jezus, opperste Licht, maak dat ik mezelf leer kennen en doordring mijn duistere ziel met Uw licht, vervul de afgrond van mijn ziel met Uzelf, want alleen Gij Zelf...

298. O mijn Jezus, Leven, Weg en Waarheid, ik smeek U, houd mij dicht bij U, zoals een moeder haar kindje tegen haar boezem drukt, want ik ben niet alleen een hulpeloos kind maar een opeenhoping van ellende en niets.

299 + Het geheim van de ziel. Wilno, 1934.

Toen mijn biechtvader me eens beval aan de Heer Jezus te vragen wat de twee stralen betekenen die op de Beeltenis [87] staan, antwoordde ik het aan de Heer te zullen vragen. Tijdens het gebed hoorde ik innerlijk deze woorden: "Deze twee stralen verwijzen naar het Bloed en het Water; de witte straal betekent het Water dat de zielen rechtvaardigt, de rode het Bloed, dat het leven van de zielen is... Deze twee stralen ontsprongen uit het diepste van Mijn barmhartigheid, toen Mijn Hart, stervend op het kruis door de lans werd geopend. Deze stralen beschermen de zielen tegen de toorn van Mijn Vader. Gelukkig wie in hun schaduw leeft, want de gerechtige hand van God zal hem niet bereiken. Ik verlang dat de eerste zondag na Pasen het feest van de barmhartigheid wordt.

300. + Vraag aan Mijn trouwe dienaar dat hij op die dag tot de ganse wereld spreke over mijn grote barmhartigheid, dat allen die op die dag naderen tot de Bron van Leven, een volledige kwijtschelding van hun schuld en straffen zullen bekomen. De mensheid zal geen vrede kennen zolang ze zich niet met vertrouwen tot Mijn barmhartigheid wendt.

+ O, hoe verwondt Mij dat ongeloof van de ziel. Zo een ziel belijdt dat Ik Heilig en Rechtvaardig ben maar gelooft niet dat Ik de Barmhartigheid ben: ze wantrouwt Mijn goedheid. De duivels verheerlijken ook Mijn gerechtigheid, maar zij geloven niet in Mijn Goedheid. Mijn Hart verheugt zich in deze titel van 'Barmhartigheid'.

301. Verkondig dat de Barmhartigheid de grootste eigenschap is van God en dat al de werken van Mijn handen zijn."

302. + O eeuwige Liefde, ik verlang dat alle zielen die Gij geschapen hebt U kennen. Ik zou graag priester worden en zonder ophouden over Uw barmhartigheid willen spreken tot de zondige zielen die in wanhoop ondergedompeld zijn. Ik wou graag missionaris zijn en het licht van het geloof brengen in de wilde landen om U aan de zielen te leren kennen, en voor hen geslachtofferd, als martelares sterven, zoals Gij voor mij en voor hen gestorven zijt. O Jezus, ik weet heel goed dat ik priester, missionaris, predikant kan zijn, dat ik de marteldood kan sterven door mij geheel te ontledigen en mezelf geheel te verloochenen uit liefde tot U, Jezus, en tot de onsterfelijke zielen.

303. Grote liefde kan kleine dingen omvormen tot grote en alleen de liefde geeft waarde geeft aan onze daden. Hoe zuiverder onze liefde wordt, hoe minder het vuur van het lijden in ons moet verteren zodat het lijden dan voor ons ophoudt lijden te zijn. Zo wordt het voor ons een zaligheid. Door Gods genade heb ik nu deze ingesteldheid van hart ontvangen zodat ik nooit zo gelukkig ben als wanneer ik lijd voor Jezus die ik met elke hartslag liefheb.

Toen ik op een zekere dag een groot lijden meemaakte, heb ik mijn werk in de steek gelaten om bij de Heer te gaan en Hem te bidden om mij Zijn kracht te schenken. Na een zeer kort gebed, ben ik vol vuur en vreugde terug naar mijn taak gegaan.

Toen zei één van de zusters mij: "Gij moet vandaag veel vertroostingen hebben, zuster, want gij zijt zo stralend; God zend u zeker geen enkel lijden, maar alleen maar vertroostingen". Ik antwoordde: "Gij vergist u erg, zuster, want het is juist wanneer ik veel lijd dat mijn vreugde het grootst is, wanneer ik minder lijd is mijn vreugde ook geringer." Toch liet die ziel mij verstaan dat ze mij daarin niet begreep. Ik heb geprobeerd het haar uit te leggen: dat wanneer wij veel lijden hebben, we een mooie gelegenheid om aan God te tonen dat wij Hem beminnen, wanneer wij weinig lijden hebben we maar weinig mogelijkheden om Hem onze liefde te betonen, en wanneer wij niet lijden, dan is onze liefde groot, noch zuiver. We kunnen door Gods genade bereiken dat voor ons het lijden in heerlijkheid verandert: in zuivere zielen kan de liefde dat bewerken."

304. + O mijn Jezus, mijn enige hoop, ik dank U voor dit boek dat Gij voor de ogen van mijn ziel geopend hebt. Dit boek is uw lijden dat Gij verduurd hebt uit liefde tot mij. In dat boek heb ik geleerd God en de zielen te beminnen. In dat boek zijn voor ons onuitputtelijke schatten besloten. O Jezus, hoe weinig zielen begrijpen U in Uw lijden uit Liefde. O hoe groot is het vuur van de zuiverste liefde dat in Uw heilig Hart brandt. Zalig de ziel die de liefde van het Hart van Jezus begrepen heeft.

305. Het is mijn grootste verlangen dat de zielen weten dat Gij hun eeuwig geluk zijt, dat ze in Uw goedheid geloven en Uw oneindige barmhartigheid verheerlijken.

306. Ik heb God gebeden mij de genade te verlenen dat mijn natuur bestand zou zijn en sterk genoeg tegen de invloeden die mij soms van de geest van de regel en kleine voorschriften willen verwijderen, het zijn immers kleine roofwormpjes die in ons het innerlijk leven willen vernietigen, en ze vernietigen het zeker als de ziel niet bewust is van deze lichte fouten en hen verwaarloost omdat het kleine dingen zijn. Ik zie dat in het religieuze leven niets klein is. Het heeft geen belang dat ik mij aan ongemakken en kwaadwillige toespelingen blootstel, als mijn geest maar in overeenstemming is met de geest van de regels, de geloften en de kloosterstatuten.

O mijn Jezus, heerlijkheid van mijn ziel, Gij kent mijn verlangens, ik zou mij voor de menselijke blikken willen verbergen opdat ik al levend zou zijn als leefde ik niet. Ik wil zuiver leven zoals een veldbloem, ik wil dat mijn liefde steeds naar U gekeerd is zoals een bloem die zich altijd naar de zon richt. Ik verlang dat de geur en de frisheid van de bloem van mijn hart U altijd uitsluitend toegewijd blijven. Ik wil onder Uw goddelijke blik leven, want Gij alleen zijt mij genoeg. Ik vrees niets wanneer ik met U ben, Jezus, want niets kan me schaden.

307. + 1934. Eens tijdens de Vasten zag ik boven de kapel en boven ons huis een grote klaarte en een grote duisternis. Ik zag de strijd tussen de twee machten...

308. 1934. Witte Donderdag. Jezus zegt mij: "Ik verlang dat ge een akte van opoffering doet van uzelf voor de zondaars en in het bijzonder voor de zielen die het vertrouwen in de goddelijke Barmhartigheid verloren hebben."

309. God en de zielen. Akte van opoffering.

In aanwezigheid van de hemel en de aarde, in aanwezigheid van de engelenkoren, in aanwezigheid van de Allerheiligste Maagd Maria, in aanwezigheid van de hemelse machten, verklaar ik aan God, de Drieëenheid, dat ik mij vandaag in eenheid met Jezus Christus, Redder van de zielen, vrijwillig aanbied als offer voor de bekering van de zondaars en in het bijzonder voor de zielen die hun hoop op de goddelijke Barmhartigheid verloren hebben. Dit offer bestaat erin dat ik met volledige onderwerping aan de goddelijke Wil, het lijden, de angsten en verschrikkingen, waarvan de zondaars vervuld zijn, aanvaard en hen in ruil al de vertroostingen van mijn ziel geef die voortvloeien uit mijn innige omgang met God. In één woord, ik offer alles voor hen: de heilige Missen, de heilige Communies, de boete en verstervingen, de gebeden. Ik vrees geen slagen, slagen van de goddelijke gerechtigheid, want ik ben verenigd met Jezus. O mijn God, ik verlang op deze wijze eerherstel te brengen voor de zielen die niet in Uw goedheid geloven. Ik vertrouw, tegen alle hoop in, op de oceaan van Uw barmhartigheid. Mijn Heer en mijn God, mijn deel voor eeuwig, ik doe deze akte van opoffering en reken niet op mijn krachten maar op de macht die voortvloeit uit de verdiensten van Jezus Christus. Ik zal deze akte van opoffering elke dag herhalen door het volgende gebed te bidden dat Gij Zelf, Jezus, mij geleerd hebt: "O Bloed en Water, voor ons als een bron van Barmhartigheid ontsprongen aan het Hart van Jezus, ik vertrouw op U." [Zuster M. Faustyna van het Allerheiligste Sacrament. Witte Donderdag, tijdens de heilige Mis. 29.3.1934.]

310. "Ik geef U een klein aandeel in de verlossing van de mensheid. Gij zijt Mijn verkwikking in Mijn doodstrijd."

311. Toen ik van mijn biechtvader de toestemming kreeg deze akte van opoffering te doen, heb ik vlug begrepen dat ze aangenaam was aan God, want ik begon onmiddellijk de gevolgen ervan te ervaren. In één ogenblik werd mijn ziel een rots, droog, vol kwellingen en onrust. Allerhande godslasteringen en vervloekingen drongen mijn oren binnen. Wantrouwen en wanhoop namen hun intrek in mijn hart. Dat is de toestand van de armen die ik op mij nam. Aanvankelijk had ik schrik van de gruwelen, maar bij de eerste biecht werd ik gerustgesteld.

312. + Eens toen ik buiten het klooster ging om te biechten, was mijn biechtvader [88] juist de heilige Mis aan het opdragen. Na een poos zag ik het Kindje Jezus op het altaar dat teder en vrolijk Zijn handjes uitstrekte naar hem.Weldra nam de priester het mooie Kindje, brak het en at het levend op. Ik voelde eerst een afkeer van deze priester omdat hij zo met Jezus gehandeld had, maar dadelijk werd ik verlicht en begreep ik dat deze priester zeer aangenaam was aan God.

313. + Toen ik eens bij de kunstenaar [89] was die de Beeltenis aan het schilderen was, zag ik dat het niet zo mooi was als Jezus werkelijk is. Dat bedroefde mij ten zeerste, maar ik heb mijn ontgoocheling diep in mijn hart verborgen. Bij het buitengaan, bleef moeder overste voor verscheidene zaken in de stad en kwam ik alleen thuis. Ik ben onmiddellijk naar de kapel gegaan en heb daar veel geweend. Ik heb aan Jezus gezegd: "Wie zal U zo mooi schilderen als Gij zijt?" Plots hoorde ik deze woorden: "Het is niet in de schoonheid van de kleuren noch in die van de penseeltrekjes dat de grootheid van de Beeltenis ligt, maar in Mijn genade."

314. + Toen ik op een middag in de tuin ging zei mijn Engelbewaarder mij: "Bid voor de stervenden." Ik ben onmiddellijk met de tuinmeisjes het rozenhoedje beginnen bidden voor de stervenden. Na het rozenhoedje hebben we verschillende gebeden voor de stervenden gebeden. Toen het gebed gedaan was, begonnen de meisjes vrolijk met elkaar te spreken. Ondanks het lawaai dat ze maakten, hoorde ik in mijn ziel deze woorden: "Bid voor mij." Omdat ik deze woorden niet goed kon verstaan, heb ik mij enkele passen van de meisjes verwijderd terwijl ik me afvroeg wie me wel om een gebed kwam vragen. Plots hoorde ik de woorden: "Ik ben zuster ..." Op dat moment was deze zuster in Warzawa en ik in Wilno. "Bid voor mij tot ik u zeg op te houden. Ik ben in doodstrijd". Onmiddellijk begon ik vurig en zonder ophouden tot het Hart van Jezus in doodstrijd te bidden, en bad zo van drie uur tot vijf uur. Om vijf uur hoorde ik het woord "Dank u". Ik begreep dat ze gestorven was. Toch heb ik de volgende dag in de heilige Mis vurig voor haar ziel gebeden. In de namiddag is een briefkaart aangekomen met de aankondiging dat zuster ... op dat uur gestorven was. Ik begreep dat het op het moment was waarop ze mij vroeg: "bid voor mij."

315. + Moeder Gods, Uw ziel was in een zee van bitterheid gestort, zie naar Uw kind en leer het lijden en in lijden lief te hebben. Sterk mijn ziel zodat de smart haar niet breekt. Moeder van genade, leer mij met God leven.

316. Eens is de Moeder Gods mij komen bezoeken, ze was bedroefd en met neergeslagen ogen. Zij liet mij verstaan dat ze me iets te zeggen had maar het leek me dat ze het niet wilde zeggen. Toen ik het begreep begon ik tot haar te bidden het mij te zeggen en naar mij te zien. Op een bepaald moment bekeek Maria me met een glimlach en zei: "Gij zult een bepaald lijden doormaken vanwege uw ziekte en de dokters, door die Beeltenis zal veel lijden over u komen, maar vrees niet." De volgende dag was ik ziek en leed ik veel zoals de Moeder Gods mij gezegd had, maar mijn ziel was bereid dat lijden te doorstaan. Het lijden is de trouwe gezel van mijn leven.

317. O, Mijn God, mijn enige hoop, ik heb al mijn vertrouwen op U gesteld en ik weet dat ik niet zal teleurgesteld worden.

318. Soms voel ik na de heilige Communie, op een bijzondere tastbare wijze, de aanwezigheid van God. Ik voel dat God in mijn hart is. En het feit dat ik Gods aanwezigheid in mijn hart voel, stoort mij niet in het volbrengen van mijn plichten. Zelfs in de belangrijkste zaken die mijn aandacht opeisen, verlies ik niet de aanwezigheid van God in mijn ziel, en ik blijf nauw met Hem verenigd. Met Hem ga ik naar mijn werk, met Hem ga ik naar de recreatie, met Hem lijd ik, met hem verheug ik mij, ik leef in Hem en Hij in mij. Ik ben nooit alleen want in alle momenten Hij is mijn gezel. Hij is bij mij aanwezig op elk ogenblik. Onze vereniging is inniger dan de eenheid van bloed en leven.

319. 9.8.1934. Nachtaanbidding van de donderdag [90]. Van elf uur tot middernacht hield ik mijn uur aanbidding. Ik heb deze aanbidding opgeofferd voor de verstokte zondaars en bijzonder voor hen die het vertrouwen in de goddelijke barmhartigheid verloren hebben. Ik overweeg hoeveel God geleden heeft en wat een onmetelijke liefde Hij ons betoond heeft, maar wij geloven niet dat God ons zo bemint. O, Jezus, wie zal het begrijpen? Wat een pijn voor onze Redder en hoe zal Hij ons overtuigen van zijn liefde als zelfs zijn dood ons niet kan overtuigen? Ik heb de hele hemel uitgenodigd met mij eerherstel te brengen aan de Heer voor de ondankbaarheid van bepaalde zielen.

320. Jezus liet mij verstaan hoe aangenaam het eerherstel Hem is. Hij zei me: Het gebed van een nederige en beminnende ziel ontwapent de toorn van Mijn vader en maakt stortvloeden van Zijn zegen vrij. Na de aanbidding, halverwege mijn cel, omringde mij een groot aantal zwarte honden, ze sprongen en huilden en wilden mij verscheuren. Ik besefte dat het geen honden waren maar duivels. Een van hen sprak woedend: "Het is omdat gij ons vannacht zoveel zielen hebt ontnomen dat wij u in stukken gaan scheuren." Ik antwoordde: "als dat zo de wil is van God, de Allerbarmhartigste, verscheur mij dan in stukken, want ik heb het terecht verdiend omdat ik de ellendigste zondares ben en God altijd heilig is, rechtvaardig en oneindig beminnelijk". Op deze woorden antwoordden alle duivels samen: "Laten we vluchten want ze is niet alleen, de Almachtige is met haar." En ze verdwenen als stof, als straatlawaai en ik ging rustig tot aan mijn cel, een Te Deum voortzingend tot verering van de oneindige onpeilbare barmhartigheid van God.

321. Plots onwel worden, een doodslijden. Het was niet de dood, de overgang naar het echte leven, maar een vuurproef van dat lijden. De dood is vreselijk, hoewel ze ons in het eeuwig leven brengt. Plots voelde ik mij onwel bij gebrek aan adem, mijn gezicht verduisterde, ik voelde het afsterven van mijn ledematen, dit verstikken is schrikwekkend. Eén enkel moment van zo'n verstikking lijkt buitengewoon lang... Er komt daarbij ook nog een vreemde angst ondanks het vertrouwen. Ik verlangde de laatste sacramenten te ontvangen. Maar de heilige biecht veroorzaakte bij mij veel moeilijkheden, ondanks mijn verlangen te biechten. Men weet niet wat men zegt, men begint met één zaak en eindigt met een andere. O dat God er elke ziel voor behoede de biecht tot het laatste uur uit te stellen. Ik begreep de buitengewone macht die de priesterlijke woorden op de ziel van de zieke doen neerkomen. Toen ik aan mijn geestelijke begeleider vroeg of ik gereed was om vóór God te verschijnen en of ik gerust kon zijn, ontving ik dit antwoord: "Ja, ge kunt nu helemaal gerust zijn, niet alleen nu, maar na elke wekelijkse biecht". Groot is Gods genade die deze woorden van de priester vergezelt. De ziel voelt kracht en moed voor de strijd.

322. O mijn Congregatie, mijn moeder, hoe zoet is het in u te leven, maar zoeter nog er te sterven.

323. Na het ontvangen van de laatste sacramenten vond er een volledige verbetering plaats. Ik bleef een half uur alleen en toen kwam de aanval terug, maar reeds minder erg want de medische zorgen stoorden hem.

Ik verenigde mijn lijden met het Lijden van Jezus en ik offerde het voor mezelf en voor de bekering van de zielen die de goddelijke goedheid wantrouwen. Plots was mijn cel vol zwarte wezens, vol woede en haat tegen mij. Een van hen zei: "Wees vervloekt, gij en Degene die in u is, want gij kwelt ons zelfs in de hel." Ik zei: "En het Woord is vlees geworden en het heeft onder ons gewoond" en op slag verdwenen deze wezens met veel lawaai.

324. De volgende dag voelde ik mij zeer zwak maar ik had geen enkel lijden meer. Na de heilige Communie zag ik Jezus zoals tijdens de aanbidding. De blik van de Heer doorboorde mijn ziel en niet een stofje ontsnapte aan zijn aandacht. En ik zei Hem: "Jezus, ik dacht dat Gij mij kwam halen", en Jezus antwoordde: "Mijn wil is nog niet volledig voltrokken in u, gij blijft nog op de aarde maar niet voor lang. Uw vertrouwen is Mij zeer welgevallig maar uw liefde moet nog vuriger zijn. De zuivere liefde geeft de ziel kracht in de doodstrijd zelf. Toen Ik stierf op het kruis dacht Ik niet aan Mijzelf maar aan de arme zondaars en Ik bad Mijn Vader voor hen. Ik wil dat uw laatste ogenblikken ook gelijken op de Mijne op het kruis. Er is maar één prijs waardoor men de zielen terugkoopt en dat is het lijden verenigd met Mijn lijden op het Kruis. De zuivere liefde begrijpt deze woorden maar de vleselijke liefde zal ze nooit begrijpen."

325. 1934. De dag van de Tenhemelopneming van Onze Lieve Vrouw nam ik niet deel aan de heilige Mis, de dokter [91] had het me verboden, maar ik bad vurig in mijn cel. Na korte tijd zag ik de Moeder Gods, in onuitsprekelijke schoonheid. Ze zei me: "Mijn dochter, ik verwacht van u gebeden, gebeden en nog eens gebeden voor de wereld en in het bijzonder voor uw Vaderland. Ontvang gedurende negen dagen de heilige Communie tot kwijtschelding en verenig u innig met het offer van de heilige Mis. Houd u gedurende deze negen dagen voor God als offerande, overal, altijd, op elke plaats en op elk ogenblik, dag en nacht. Bid in de geest bij elk ontwaken. In de geest kan je altijd in gebed blijven."

326. Eens zei Jezus mij: "Mijn blik op deze Beeltenis is dezelfde als Mijn blik op het kruis."

327. Eens vroeg mijn biechtvader [92] mij hoe het opschrift best kon aangebracht worden, want er was op het schilderij geen plaats genoeg. Ik heb geantwoord dat ik zou bidden en hem de volgende week antwoorden. Toen ik de biechtstoel verliet en voorbij het allerheiligste Sacrament ging, ontving ik de innerlijke kennis hoe het opschrift te plaatsen. Jezus herinnerde mij, aan wat Hij de eerste maal gezegd had, namelijk dat het opschrift Jezus, ik vertrouw op U goed zichtbaar moest zijn. Ik begreep dat Jezus de hele tekst wilde hebben, maar het niet zo uitdrukkelijk beveelt als voor het opschrift. "Ik geef aan de mensen een beker waarmee ze uit de bron van de Barmhartigheid genaden kunnen scheppen. Deze beker is de Beeltenis met het opschrift: Jezus, ik vertrouw op U."

328. O zuiverste Liefde, heers in heel Uw volheid in mijn hart en help mij zeer getrouw Uw heilige Wil te volbrengen.

329. Op het eind van de driedaagse retraite zag ik me op een hobbelige weg stappen en voortdurend bij elke pas struikelen, en ik zag een persoon die me volgde en me aanhoudend ondersteunde. Ik was ontevreden en vroeg hem zich te verwijderen want ik wilde alleen gaan. Maar die persoon die ik niet kon herkennen liet mij geen ogenblik alleen. Dat deed me mijn geduld verliezen en ik heb me omgedraaid en hem weggeduwd. Op dat moment herkende ik moeder overste [93] in die persoon, en onmiddellijk zag ik dat het niet moeder overste was, maar de Heer Jezus die mij diep aankeek en me liet begrijpen dat het Hem pijn deed dat ik de wil van de overste niet volbracht tot in de kleinste dingen: "dat is Mijn wil." Ik heb vergeving gevraagd aan de Heer en de waarschuwing diep ter harte genomen.

330 + Eens vroeg mijn biechtvader te bidden voor zijn intentie, en ik ben een noveen begonnen tot de Moeder Gods. De noveen bestond uit negenmaal "Salve Regina". Tegen het eind van de noveen zag ik de Moeder Gods met het Kindje Jezus in Haar armen en ik zag ook mijn biechtvader geknield voor Haar voeten en met Haar spreken. Ik begreep niet waarover hij sprak met de Moeder Gods want ik onderhield me met het Kindje Jezus dat uit de armen van Zijn Moeder was afgedaald en mij genaderd was. Ik bekwam niet van mijn verwondering bij het zien van Zijn schoonheid. Ik hoorde enkele van de woorden die de Moeder Gods richtte tot de priester, maar niet alle. Die woorden zijn de volgende: "Ik ben niet alleen de Koningin van de hemel, maar ook de Moeder van barmhartigheid en uw Moeder." Toen strekte Zij Haar rechterhand uit waarin Zij Haar mantel hield en bedekte er de priester mee. Op dit moment verdween het visioen.

331. O wat is het een grote genade een geestelijke begeleider te hebben. Men vordert sneller in de deugd, kent duidelijker de goddelijke Wil en volbrengt hem trouwer.Men bewandelt een veilige weg zonder gevaren. De begeleider helpt klippen, waarop de ziel zou kunnen stranden, te vermijden. God verleende me deze genade redelijk laat, maar ik verheug me zeer, daar ik zie dat God zich neigt naar de wensen van mijn begeleider. Ik zal één feit vermelden uit de duizend die mij overkwamen. Zoals gewoonlijk had ik 's avonds de Heer Jezus gebeden om mij de punten van de meditatie [94] voor de volgende dag te geven. Ik ontving het volgende antwoord: "Overweeg de profeet Jonas en zijn zending." Ik heb de Heer bedankt maar begon te denken "wat een verschillende meditatie in vergelijking met de andere. Toch trachtte ik ze met al de krachten van mijn ziel te overwegen en herkende mezelf terug in deze profeet in die zin, dat ik ook vaak een uitvlucht geef aan God, door te denken dat iemand anders beter Zijn heilige Wil zou kunnen volbrengen. Ik begreep niet dat God alles kan, dat God Zijn almacht des te meer openbaart naarmate het instrument slecht is. God verlichtte mij aldus. In de namiddag had de biecht van de congregatie plaats. Toen ik aan mijn geestelijke begeleider de angst bekendmaakte die me aangreep voor de opdracht [95], waardoor God Zich van mij bedient als van een ongeschikt instrument, antwoordde mijn geestelijke vader dat, goedschiks kwaadschiks wij de wil van God moeten volbrengen en hij gaf mij het voorbeeld van de profeet Jonas. Na de biecht vroeg ik me af hoe de biechtvader wist dat God mij over Jonas had doen mediteren, daarover had ik hem niet gesproken. Plots hoorde ik deze woorden: "Wanneer een priester Mijn plaats inneemt, is hij het niet die handelt, maar Ik handel door hem, zijn wensen zijn de Mijne." Ik zag hoe Jezus degenen verdedigt die zijn plaats innemen. Hijzelf grijpt in al hun werken in.

332. + Donderdag. Toen ik het heilig Uur begon, wou ik me verdiepen in de doodstrijd van Jezus in de Hof van Olijven. Plots hoorde ik een stem in mijn ziel: "Overweeg het mysterie van de Menswording." En meteen verscheen mij het Jezuskind in stralende schoonheid. Hij zei me hoezeer de eenvoud van geest Hem welgevallig is: "Al is mijn grootheid onvatbaar, Ik blijf alleen bij de kleinen. Ik verlang van u de geestelijke kindsheid."

333. Nu zie ik duidelijk hoe God handelt door de biechtvader en hoe trouw Hij is aan zijn beloften. Vóór twee weken beval mijn biechtvader me na te denken over de geestelijke kindsheid. Dat was in het begin redelijk moeilijk, maar mijn biechtvader sloeg geen acht op mijn moeilijkheden en deed me opnieuw nadenken over de geestelijke kindsheid. In de praktijk uit zich deze kindsheid aldus: een kind houdt zich niet bezig met het verleden noch met de toekomst, het geniet alleen van het huidig moment. "Ik wil deze geestelijke kindsheid voor u benadrukken, mijn zuster, en ik leg daar de nadruk op".

334. Ik zie hoezeer de Heer de wensen van mijn biechtvader tegemoet komt, want op dat moment verschijnt Hij me niet als Meester in de volheid van Zijn macht en in Zijn volwassen mensheid, maar als een klein kind. Deze onvatbare God verlaagt Zich zozeer voor mij in de gestalte van een kindje. Nochtans de blik van mijn ziel blijft niet staan bij dit voorkomen. Ook al neemt Gij de gestalte van een kindje, ik zie in U de Heer der Heren, onsterfelijk en oneindig, Hem die de zuivere geesten dag en nacht loven, voor Wie de Serafijnenkoren ontvlammen in het vuur van de zuiverste liefde. O Christus, o Jezus, ik verlang hen te overtreffen in hun liefde voor U. Ik vraag u vergeving, zuivere geesten, van mij met u te durven vergelijken, ik, afgrond van ellende. Maar Gij, o God, de onpeilbare afgrond van barmhartigheid, slorp mij op zoals de gloed van de zon de dauwdruppels opslorpt. Uw liefdevolle blik overstelpt elke afgrond. Ik verheug me oneindig in de grootsheid van God, dat is voor mij meer dan genoeg om de hele eeuwigheid gelukkig te zijn.

335. Eens toen ik Jezus onder de gestalte van een kindje zag, vroeg ik Hem: "Jezus, waarom deelt Gij U mee in het uiterlijk van een kindje? Ondanks alles zie ik in U de oneindige God, mijn Schepper en mijn Heer." Jezus antwoordde mij dat zolang ik niet de eenvoud en de nederigheid heb geleerd, Hij met mij zal omgaan onder de gedaante van een kindje.

336. + 1934. Tijdens de heilige Mis waarin Jezus in het Allerheiligste Sacrament was uitgesteld, zag ik, vóór de heilige Communie, twee stralen ontspringen aan de Allerheiligste Hostie, dezelfde als die geschilderd zijn op de Beeltenis: de ene rood, de andere een witte. En ze schenen op elk van de zusters en de leerlingen, maar niet op dezelfde wijze. Op sommigen waren ze nauwelijks afgetekend. Het was de laatste dag van de retraite voor de meisjes.

337. 22.11.1934. + Eens beval mijn biechtvader [96] me goed na te denken over mezelf en goed te onderzoeken om te zien of ik niet gehecht was aan iets of aan een schepsel, of aan mezelf en of er in mij geen ijdel gebabbel was, want dat alles verhindert Jezus om vrij in uw ziel te handelen. God is jaloers op onze harten, en Hij wil dat we Hem alleen beminnen".

[77] Hier gaat het over Mgr Respond, hulpbisschop van Krakow, die een vriend was van de Congregatie en lange jaren bij de ceremonies van de inkleding en de professie voorging. Bij de inkleding kregen de nieuwe novicen het ordeskleed en een witte sluier; bij de tijdelijke professie een kruis, de gordel, een rozenkrans en een zwarte sluier; bij de eeuwige geloften een brandende kaars en een ring als teken van hun eeuwige verloving met Jezus.
[78] In Wilno wordt Lithauwens gesproken. De Polen die er verblijven gebruiken een eigen dialekt dat verschilt van het algemeen Pools.
[79] Het patroonfeest van de Congregatie van de M.G.D.B. wordt op 5 augustus gevierd.
[80] Jes. 53,2-9.
[81] Zie Db 53 en 67.
[82] De meesters van het geestelijk leven delen de deugd van nederigheid in meerdere graden. De Congregatie van de M.G.D.B. volgde de spiritualiteit van de heilige Ignatius die in de nederigheid drie graden onderscheidt.
[83] P. Casimier Dabrowski S.J. (1890-1976), was predikant en biechtvader.
[84] Z.F. onderbreekt hier haar gedachten.
[85] Namelijk de Beeltenis van de Goddelijke Barmhartigheid te schilderen en een nieuwe congregatie te stichten.
[86] Het betreft hier E.H. Sopocko.
[87] Hier wordt de door E. Kazimirowski geschilderde Beeltenis bedoeld.
[88] Dat was in de Sint-Michielskerk waar E.H. Sopocko Rector was.
[89] Die kunstenaar was E. Kazimirowski die te Rossa in Wilno woonde.
[90] In de congregatie van de M.G.D.B. was het de gewoonte dat de gezonde zusters de donderdagavond van 21 tot 22 uur "Heilig Uur" deden tot eerherstel voor de zonden. De eerste vrijdag van de maand was er de ganse nacht aanbidding. Elk uur losten de zusters elkaar af.
[91] Mw. Dr. Helena Maciejewska [1888-1965], was arts van de zusters van het huis van Wilno.
[92] E.H. Sopocko.
[93] Moeder Irène Krzyzanowska.
[94] De meditatie is de overweging van de goddelijke waarheden die eindigt met een practisch voornemen. De zusters deden elke dag een halfuur meditatie, over een zelf te kiezen onderwerp. De avond tevoor bereidde men de punten van de meditatie voor.
[95] De uitbreiding van de verering van de Goddelijke Barmhartigheid [zie Db 47-50 en 481].
[96] Bedoeld is E.H. Sopocko.

Vertaling: Pater Alfons J. Smet en Geertrui Schonken