| |
Download PDF
Vr. Zlatko Sudac. Korte biografie en interview
Korte biografie
Vader Zlatko Sudac werd geboren op 24 januari 1971. Hij is afkomstig uit de stad Vrbnik, Eiland Krk, Kroatië. Hij vatte zijn studies voor priester aan in 1993, na zijn militaire dienstplicht in het Joegoslavische leger te hebben volbracht. Hij werd tot priester gewijd op 29 juni 1998 en is priester in het bisdom Krk, Kroatië. Zijn beide ouders zijn nog in leven. Hij heeft één gehuwde zus, die drie kinderen heeft.
Vrbnik, Kirk, Kroatië
Fr. Sudac kreeg het teken van het kruis op zijn voorhoofd de vrijdag, na de zaligverklaring van Pater Pio. Hierop werd hij naar de Gemelli kliniek gestuurd te Rome voor onderzoek. Na grondig onderzoek kwam men tot het besluit dat het kruisteken een bovennatuurlijke oorsprong had of dat het, met andere woorden, op een dergelijke wijze was gevormd, dat men er geen medische verklaring kon voor vinden. Vader Sudac kreeg de stigmata op zijn vuisten, voeten en zijde, op 4 oktober 2000, de feestdag van de Heilige Franciscus van Assisi, de eerste persoon in de geschiedenis van de Kerk die de stigmata ontving.
Vr. Zlatko Sudac
Thans is Vader Sudac werkzaam in het Asielcentrum Bethanië, gelegen in het kleine dorpje Cunski, op het eiland Mali Losinj. Dit eiland bevindt zich in het noordelijke gedeelte van de Adriatische Zee, iets ten zuiden van de havenstad Rijeka, Kroatië. Ooit maakte dit eiland deel uit van het eiland Cres, maar ten tijde van de Romeinse overheersing werden de twee eilanden gescheiden ter hoogte van de smalle verbinding te Osor, toen er een kanaal werd uitgegraven. Ten noorden en ten oosten van Losinj en Cres, bevindt zich het eiland Krk, eveneens de benaming van het plaatselijke bisdom. Mali Losinj telt 6.500 inwoners. De bewoning van het eiland gaat minstens terug tot de twaalfde eeuw, toen zo’n dozijn Kroatische families uit Hongarije er hun toevlucht zochten tegen de aanvallende Mongolen. Vandaag is Losinj toeristisch erg in trek, omwille van de mooie en enige landschappen, en de mooie stranden aan de Adriatische kust.
De basisboodschappen van Vader Sudac zijn heel eenvoudig: liefde is het grondbeginsel van al onze handelingen en, als wij in liefde voor elkaar leven, leven we eveneens voor God. We moeten eveneens openstaan voor de Heilige Geest en het werk van de Heilige Geest in ons leven zodat we ten volle kunnen beleven van wat God ons wenst te geven. We moeten ons volledig en in alle nederigheid onderwerpen aan God zodat Hij Zich totaal in ons bevindt. Eveneens moeten wij ons als volledig normale mensen gedragen, met beide voeten op de grond, maar steeds met het besef dat we op een wereld levend die niet van ons is. Vader Sudac bezocht tweemaal de parochie van de Heilige Hieronymus, te Chicago, respectievelijk in oktober 1999 en januari-februari 2001.
In 2005 startte de Kroatische justitie een onderzoek, waarbij priester Zlatko Sudac ervan verdacht werd de voortvluchtige generaal Ante Gotovina verborgen te hebben gehouden. Gotovina werd door het Joegoslaviëtribunaal van Den Haag gezocht voor de moord op ongeveer 150 Kroatische Serviërs door eenheden die onder zijn leiding stonden en het verjagen van 150.000 Kroatische Serviërs uit de Krajina in 1995.
De alles gebeurde onder zware druk van de Europese Unie op Kroatië, nadat Brussel had gedreigd om de onderhandelingen met Kroatië over een eventuele toetreding tot de EU op te schorten. Neem hier echter niet te vlug een oordeel over, want zoals zo dikwijls het geval is, is er een hemelsbreed verschil tussen het westerse denken en het plaatselijke denken. Gotovina wordt in eigen land als een oorlogsheld vereerd en er was groot binnenlands verzet tegen zijn uitlevering aan Den Haag. Op 7 december 2005 werd hij ook daadwerkelijk gevonden te Tenerife. De kwestie Gotovina blijft erg gevoelig liggen onder de bevolking in Kroatië, vooral omdat het de Amerikanen zelf waren die de generaal de nodige steun hadden verleend om West-Slavonië en de Kraijna terug te winnen op de Serviërs.
Toen men in mei 2005 vernam dat Zlatko Sudac met ernstige maagproblemen werd gehospitaliseerd en een strenge rust werd opgelegd, dacht men aanvankelijk dat bij de priester kanker of een andere levensbedreigende ziekte werd vastgesteld. Maar de dokters hadden enkel een lange periode van rust bevolen om volledig te kunnen herstellen en zo was het Bisschop Valter Zupan van het bisdom Krk die alle verdere afspraken voor het jaar 2005 had afgelast.
Interview
Vraag: Wat heeft u doen besluiten om priester te worden?
Vr. Sudac: Gedurende vele jaren zocht ik voor mezelf naar een weg om mijn persoonlijkheid ten volle te kunnen beleven. Ik volgde de middelbare school, richting mechaniek. Daarna studeerde ik filosofie en psychologie. Ik besloot over te gaan naar het theologische seminarie als kandidaat voor het priesterschap binnen mijn bisdom. De oorsprong van mijn roeping ligt dieper in mij, in het hart. Iedereen vraagt voor zichzelf af op welke wijze hij zichzelf het best kan verwezenlijken. Op deze wijze dacht ik na over hoe ik mijzelf volledig kon overgeven. Spiritualiteit heeft me altijd geboeid. Ik las steeds spirituele boeken. Dan nam ik de eenvoudige beslissing om de laatste stap te zetten naar een vertrouwen in God. Ik zag dat het werken met mensen, met de zieken, met de minderbedeelden mij gelukkig maakt en dat ik mijzelf op deze wijze nooit zou alleen voelen. Iemand die voor de mensen leeft, krijgt heel wat van de mensen terug. Die zijn eeuwigdurende waarden. Een van de hoofdredenen van ons bestaan op aarde is om mensen te zijn die leven voor de andere mensen. Vandaag is dit meer dan ooit nodig. Ik ben jong. Mijn leven en mijn toekomst bevinden zich voor mij en ik bid tot God voor de genade om een hart te hebben voor elke mens, in het bijzonder voor hen die zich veraf bevinden: ver van andere mensen, ver van God en van zichzelf.
Vraag: Waren uw ouders katholiek? Konden ze hun geloof uitoefenen en heeft het communistische gedachtegoed zonder God u beïnvloed? Hoe bent u onder het communistiche regime tot God gekomen?
Vr. Sudac: Mijn ouders waren traditionele katholieke mensen en het is gewoon deze traditie dat voor vele mensen een hinderpaal is om dit geloof te beleven. Ik ging naar de kerk met de troost en ik God kende en liefhad. Toen begreep ik dat het niet uit liefde, maar uit gewoonte was. Ik stelde mijzelf de vraag of ik een persoon wou zou die door anderen zou geliefd worden uit pure gewoonte. Hoe voelt God zich bij de gedachte dat wij hem enkel liefhebben uit gewoonte? Dan zag ik in dat de liefde voor God iets levendig en authentiek is, iets dat in het diepste binnenste van ons is en dat ons leven kan veranderen en ons de macht kan schenken om getuigenis te geven aan andere mensen, om God nu lief te hebben, om nu te leven en niet morgen of in het verleden. Om elke stap samen met God te beleven. Het betekent een boodschapper te zijn van God. Elke dag op avontuur zijn met God is iets wat steeds binnen in mij lag verscholen. God is de Vader van alle mensen die Jezus Christus wensen te verkondigen. Voor iedereen leven is het diepste van de geest, omdat God voor iedereen stierf.
Vraag: Hoe oud was u toen u besloot om priester te worden?
Vr. Sudac: 22 jaar.
Vraag: Hoe oud was u toen u tot priester bent gewijd?
Vr. Sudac: 27 jaar oud. Een jaar geleden, op 29 juni 1998, het feest van de Heilige Petrus en Paulus.
Vraag: Maakt u deel uit van de Charismatische beweging?
Vr. Sudac: Na het Tweede Vaticaanse Concilie besloot onze Kerk om institutioneel en charismatisch te zijn. Het probleem is dat velen die charismatisch zijn buiten de institutionele kerk leven. We leven in een tijd waar onze eenheid met onze bisschoppen en de paus de enige waarborg is van ware en juiste handelingen van zowel de priesters en de leken. Als God mij een bijzondere opdracht gaf, dan hoef ik mij niet bezorgd te maken over deze opdracht. Als God dit wenst, dan zal Hij dit doen door de Kerk en de Kerkelijke leiders. Hij zal het mogelijk maken dat ik mijn charisma beleef ten goede van de Kerk en van alle mensen. Ik ben slechts een stukje uit de puzzel en het ware beter voor mij om nooit te zijn geboren indien ik enkel aandacht aan mijzelf zou schenken en niet aan Jezus Christus. Dit is de enige ware weg om God te dienen in het volgende millennium.
Vraag: Hoelang was u aan het seminarie?
Vr. Sudac: zes jaar.
Vraag: Hoeveel broers en zussen hebt u?
Vr. Sudac: Ik heb één zus. Zij is gehuwd en heeft twee kinderen [op het moment van het interview].
Vraag: Wat soort gebedsontmoeting leidde u, toen u de stigmata kreeg?
Vr. Sudac: Dit is hoe de kranten het schreven, maar in werkelijkheid was het geen gebedsontmoeting. Het was een samenkomst onder vrienden bij iemand thuis. Als ik spreek over alle feiten die er zich toen afspeelden, dan moet ik het hebben over een ongelofelijke vrees voor God, omdat ikzelf heb ervaren hoe het mezelf overtrof. Vele mensen hebben mij gevraagd wat ik over dit alles denk en dan antwoord ik hen dat ze iets willen weten dat ik zelf niet weet. Jezus Christus zei dat men iemand kan herkennen aan het resultaat. Als de mensen naar mijn Misvieringen en seminaries komen en God daar ervaren en hun levenswijze veranderen, als vele mensen genezen, als vijanden zich kunnen verzoenen, als mensen alle vuiligheid van zich kunnen gooien vóór God en vrede zoeken met God, als zij in verdriet opnieuw hoop vinden, dan is dit vrucht waar we onze aandacht moeten aan schenken, en niet aan mijzelf [schenk dus geen aandacht aan mij]. Bij de seminaries leg ik er dus steeds de nadruk op dat men niet omwille van mij hoeft te komen, omdat dit een grote fout zou zijn, maar dan men enkel kan blijven als men voor Jezus Christus komt. We moeten naar de Schenker kijken en niet naar het geschenk. Ik beschouw mezelf als de sandalen waar Jezus op liep zodat ik door Hem [Zijn sandalen] de mensen kan bereiken die Hij wenst te bereiken. Dat God mij de sterkte mag verlenen opdat ik Hem gelovig kan dienen met mijn leven, tot Zijn Glorie.
Vraag: Hebt u pijn aan uw voorhoofd?
Vr. Sudac: Het doet geen pijn, behalve als ik bid en dan voelt het kloppend aan. Op de eerste vrijdagen en op sommige tijdstippen bloedt en lekt het alsof het weent.
Vraag: Behoort u tot een orde?
Vr. Sudac: Neen, ik maak deel uit van het bisdom van Krk, Kroatië
De Heilige Moeder
Vraag: Staat u dicht bij de Heilige Moeder?
Vr. Sudac: Heel dicht. Zij is mijn geliefde Moeder. Alle slechte krachten moeten buigen voor Haar. Men kan enkel met een zuiver hart tot Haar bidden, en ik zou dankbaar zijn om van Haar bescherming te mogen genieten tot het einde van mijn leven. Persoonlijk heb ik mijzelf toegewijd tot het Onbevlekte Hart van Maria. Een moeder is waarachtig de zachte kant van onze spiritualiteit. In deze technische en gewelddadige maatschappij, missen wij de Moeder van de Zachtheid.
Vraag: Hebt u zichzelf als Haar kind aan Maria opgedragen?
Vr. Sudac: Een jaar geleden.
Vraag: Stond u als kleine jongen dicht bij Maria?
Vr. Sudac: Er is een mooi verhaal over mijn moeder. Toen zij een jong meisje was, had ze de idee om kloosterzuster te worden bij de Zusters van Liefde. Maar destijds was het zo dat de families een bepaalde som geld moesten meegeven om een meisje tot het klooster te laten toetreden. Mijn grootmoeder was echter heel arm en bezat dat geld niet. Toen maakte mijn moeder de belofte aan Maria, onze Hemelse Moeder, dat, indien zij geen kloosterzuster kon worden en als God haar een zoon zou schenken, ze hem zou opdragen aan God. Mijn moeder heeft mij dit pas laten weten toen ik haar vertelde dat ik priester wou worden. Ik heb nooit iets geweten over deze belofte van haar. Hierdoor weet ik dat de tussenkomst van de Moeder van God mij heeft bechermd.
Vraag: Is uw vader nog in leven en waar wonen zij?
Vr. Sudac: Ja, ze leven op het eiland Krk, dezelfde plaats van waar de Aartbisschop van Zagreb afkomstig is. In ons bisdom zijn er 70 priesters. Het is een van de kleinste bisdommen van Kroatië.
Vraag: Bent u ooit naar Medjugorje geweest?
Vr. Sudac: Drie maal. Dit waren onvergetelijke ervaringen. Het is een heilige plaats van gebed, stilte en bekering met het hart.
Vraag: Was u reeds priester toen u voor de eerste maal naar Medjugorje ging?
Vr. Sudac: Ik was toen nog heel jong, een kleine jongen.
Vraag: Bent u als priester reeds naar Medjugorje geweest?
Vr. Sudac: Ja
Vraag: Wat is het belangrijkste dat u hebt geleerd van Medjugorje?
Vr. Sudac: Eerlijkheid. De waarheid hoog houden. Vandaag ergert de waarheid en nochtans omvat het de hele persoon. En Maria kan enkel maar vragen naar mijn volledige persoon. Als ik mijzelf volledig aan God en Maria geef, dan verlies ik mijzelf niet, maar vind ik mijzelf. Dat is wat ik heb onthouden van Medjugorje en het gaf mij de boodschap mee om vooral op God te vertrouwen.
Gaven van God
Vraag: Hebben Jezus of Maria ooit tot u gesproken?
Vr. Sudac: Neen, ik heb nooit een visioen, noch een verschijning gehad, maar ik kan spreken met het hart. Het is een gave om de harten van de mensen te lezen. Deze gave openbaart zich in mij tijdens mijn spirituele gesprekken of bij het horen van de biecht. Dit wordt steeds als een hulp aan een persoon geschonken zodat deze zichzelf kan uitdrukken en verliefd worden op God.
Vraag: Is deze gave van het lezen van zielen gekomen na de stigmata?
Vr. Sudac: Voor het fenomeen van de stigmata had ik gaven zoals het begrijpen van verschillende talen, het genezen, advies geven, en geleidelijk kwam de gave van de kennis ook. Na de stigmata ontving ik vele andere gaven. Door sommige ervan was ik erg onder de indruk en zo had ik tijd nodig om mij aan te passen aan wat er gebeurde. Hier verwijs ik in het bijzonder naar gaven zoals levitatie, bilocatie, lichtbron, en de kennis van aankomende gebeurtenissen, de nabije toekomst, vooral de toekomstige gevaren.
Vr. Zlatko Sudac
Vraag: Is het u toegestaan om hierover te spreken?
Vr. Sudac: Ik zou hiermee graag willen wachten tot er een zekere tijd overheen gaat. Ik werk samen met enkele deskundigen, topdeskundigen over de hele wereld. Ik wens dat alles ook vanuit hun hoek bestudeerd wordt. En tot de kerk geen uitspraak doet over deze verschijnselen, ben ik in mijn hart niet zeker of het goed is om over deze zaken te spreken. Ik wens de aandacht te vestigen op Jezus Christus en ik ben bevreesd dat ik met deze dingen de aandacht op mezelf zou vestigen. Ik ben een zondaar en sedert de stigmata heb ik een enorme nood aan het Sacrament van de Biecht. Voor mij is het net hetzelfde als voor iedereen om op deze aarde te lopen, om klein te zijn en zo tot God te behoren.
Vraag: Wat bedoelt u met het begrijpen van verschillende talen?
Vr. Sudac: Glossolalie kent drie onderverdelingen. Eén ervan is dat de betrokken persoon nooit de taal heeft geleerd maar deze taal wel kan spreken. De tweede gave is dat een bepaalde persoon oude, vergeten talen zoals het Hebreeuws, Aramees en andere Semitische talen kan spreken. De derde gave is dan het spreken van de engelentaal, wanneer een persoon, door Gods genade deze gave, die eveneens in de Heilige Schrift staat beschreven, heeft ontvangen. Wij moeten heel voorzichtig met deze gave omgaan omdat ook slechte geesten gebruik kunnen maken van glossolalie. Ooit was er en zitting waarbij de mensen in verschillende talen baden en alles werd opgenomen. Maar iemand die de gave had om ze te begrijpen, merkte al gauw dat het vervloekte taal was, godlasteringen, en beschamende taalgebruik tegenover God. Toen de apostelen met Pinksteren, in tongen spraken, spraken zij één taal en iedereen kon hen begrijpen, maar bij onze gebedsontmoetingen is het meestal zo dat iedereen in tongen spreek, maar dat niemand het begrijpt. Mijn ervaring is deze: deze die de gave der talen bezit en beschikt over de zuiverheid van het hart en de noodzaak om God te loven voor deze gave, zou luidop moeten bidden. Als op dat moment geen persoon naar voren treedt die dit begrijpt, dan dient deze gave, op dat ogenblik niet voor het opbouwen van de gemeenschap, maar voor de innerlijke groei van de persoon. Dan beveel ik aan dat de persoon in zichzelf zou bidden. Elke gave die we krijgen is niet gegeven voor de individuele persoon, maar voor de anderen, de gemeenschap. Ik sta ten dienste van Gods wil.
Vraag: Kunt u ons vertellen over uw bilocatie?
Vr. Sudac: Dat is een heel mooie gave, die zich enkel openbaart wanneer iemand anders er over getuigt, want de persoon aan wie deze gave is geschonken, is niet zeker wat er met hem gebeurt op dat ogenblik. U hebt het gevoel dat u zich op één plaats bevindt, maar uw hart en uw verbeelding willen zich elders bevinden. Dit gebeurt wanneer het een persoon verboden wordt [omwille van een bepaald regime, enz ...] om met God te zijn, in gebed, in het Heilige Sacrament. Ik heb dit zelf meegemaakt en de bilocatie gebeurde uit zichzelf.
Vraag: Zij lieten u niet toe tot God en zo kwam u door bilocatie dicht bij God?
Vr. Sudac: Ik was bij God in de ene, zowel als de andere plaats, maar de andere plaats ervoer ik meer met mijn hart en verbeelding dan met mijn lichaam. Indien sommige mensen niet hadden getuigd, zou ik alles hebben toegeschreven aan mijn verbeelding, maar alle zes hebben zij mij fysiek op die plaats gezien. Eén van deze mensen had ik zelfs de hand geschud.
Vraag: Wat dit thuis in uw bisdom?
Vr. Sudac: Tegelijkertijd was ik met enkele jongeren aan het mediteren en het bidden en zij wisten dat ik daar was en met hen bad. Maar tegelijkertijd zagen anderen mij in de kerk en sommigen had ik zelf op het kerkplein de hand geschud.
Vraag: Vader Sudac, u zei bij het begin van dit interview dat dit u een onmetelijke angst hebt voor God.
Vr. Sudac: Ik voel deze angst nog steeds heel sterk. God is iets dat alle denken te boven gaat. Hij gaat onze gevoelens, zelfs de staat van onze zielen, te boven. Het is onmogelijk om over Hem te spreken. De enige manier om met Hem te spreken is door Hem lief te hebben? Wij moeten zodanig één zijn met Hem dat onze eigen persoon niet langer bestaat. Dit betekent niet zichzelf verliezen, maar zichzelf vinden in God. Deze angst kan worden begrepen door mensen die God met heel hun hart, hun ziel en al hun kracht liefhebben. Als iemand zondigt, dan is de enige oorzaak van deze zonde het gebrek aan liefde tegenover God, de medemens en onszelf: dat is de oorzaak van alle kwaad. Indien deze gewonde mensheid de formule van de liefde, de onvoorwaardelijke liefde zou ontdekken, dan zou het leven hier op aarde een hemel zijn.
Vertaling: Chris De Bodt
|
|
