| |
Download PDF
De IIPG [International Internet Prayer Group] [deel 4]
Rafaelmarie, California
Mijn eerste Medjugorje bedevaart, 23stee verjaardag, door Rafaelmarie.
Vooraleerst wens ik te zeggen dat mijn Medjugorje bedevaart de meest traumatische ervaring was uit mijn leven, maar dan op een positieve wijze. Het was een opleidingskamp voor de ziel. Het was lichamelijk, geeestelijk en emotioneel uitputtend. Het is alsof u moe aankomt en men van deze vermoeidheid niet kan herstellen, tot de tijd komt om weer naar huis te gaan. Men komt vermoeider thuis dan dat men vertrokken is, maar de Heilige Moeder voorziet in de genaden om door te gaan! Hoe dan ook, laat mij het verhaal vertellen.
Ik ben geen deskundige in de literatuur, verontschuldig mij dus voor mijn nogal slechte grammatica. Ik probeer enkel om te schrijven op een wijze om de gebeurtenissen en de emoties die er mee samengingen niet te vergeten, zo alstublieft vergeef mij mijn schrijfstijl.
Ook ben ik niet zo zeker van wat er zich precies allemaal afspeelde tijdens de tijdslijn, maar ik heb mijn best gedaan, waarbij ik gebruik heb gemaakt van de beelden van mijn video camera. Maar ik het geef het toe: het is een lang verhaal omdat er heel wat te schrijven valt over de prachtige mensen die ik heb ontmoet en de gebeurtenissen die ik beleefd. Daarom mijn verontschuldigingen.
Eerst vroeg mijn echtgenote of ik mee wou gaan op een cruise in Alaska. Ik bedankte omdat ik havens verkies waar het water warmer is, zoals Jamaica, Puerto Rico en zo verder. Later draaide de reis uit op een onderonsje onder de vrouwen, daar mijn vrouw haar nichten, tante en ook mijn dochter meenam op de cruise.
Een aantal maanden later vroeg mijn echtgenote of ik naar Medjugorje wou, omdat ze wist dat ik er altijd al heen had willen gaan en het een beetje wou goedmaken voor de Alaskareis. Ik was gelukkig dat ik eindelijk naar Medjugorje kon gaan, maar tegelijktertijd aarzelde ik, daar ik Medjugorje reeds in mijn hart doreg, of het zo dacht. Ik was reeds een vurige voorstander, ook al was ik nog nooit naar Medjugorje geweest. Ook was ik, sinds ik er voor de eerste keer over had gehoord naar alle Irvine Medjugorje Vredesconferenties geweest. Ik ging er zelfs heen, toen ik zonder werk was, jaren geleden, en dit zonder de inkom te betalen, en in de hoop dat ze mij zouden binnenlaten. Door Maria’s genade waren de organisatoren van deze conferentie altijd zo gewillig om dit toe te laten.
Zoals ik reeds heb vermeld was ik steeds een grote voorstander van Medjugorje, las ik de boeken van Wayne Wayble, zijn nieuwsbrieven, andere boeken over Medjugorje, was ik op mailadressen ingeschreven met de boodschappen van Onze Lieve Vrouw, en zo verder. Zo vroeg ik mezelf af, wel wat nu? Waarom wil de Heilige Moeder dat ik nu ga, daar ik altijd al tot Haar Vlaggenschepen had behoord? Om eerlijk te zijn, was ik een beetje op mijn hoede, omdat ik uit eigen ervaring, en u misschien ook uit uw ervaring, weet dat, elke keer dat de Heilige Moeder iets wil van ons bereiken, dit gewoonlijk iets is wat we niet willen doen.
Vrijdag 18/6/2004, eerste dag
Het was dus tijd om te vertrekken en in allerijl bracht mijn echtgenote mij naar de LAX-luchthaven. Terwijl ik naar de KLM-balie wandelde, werd ik er mij van bewust dat ik niets had om tijdens de periode met mijn vrouw te communiceren, omdat zij tegelijkertijd op de cruise liner zou zitten. Ik voelde me dus een beetje afgesloten van de buitenwereld, maar ik denk dat dit is hoe Onze Heilige Moeder het wou: ze wou mij voor Haar alleen hebben, denk ik.
Zaterdag 19/6/2004, tweede dag
Na een korte tussenstop in Detroit, kwamen we aan in Amsterdam. Daar ontmoette ik eindelijk ook mensen die naar Medjugorje gingen: een prachtige kloosterzuster, die reeds voor vele jaren reizen voor groepen organiseerde.. Ik kon ook te biechten gaan bij een uitstekende priester, Vr. Robert Sadleck. Ik heb nooit zo’n priester gezien die zoveel bezield was door de Heilige Geest als hij.
Diezelfde dag kwamen we te Split, Kroatië. De luchthaven deed me herinneren aan de Sangster luchthaven van Jamaica. We moesten buiten het vliegtuig verlaten. Ik was uitgeput en we hadden nog drie uur met de bus te rijden tot Medjugorje. We ontmoetten onze reisgids, Snezana. Vraag me niet of dit is juist geschreven, ik probeer enkel haar naam op de beste manier te spellen. Haar bijnaam was Sneeuwwitje en daar hield ze niet van. Ik noemde haar Snezzy.
De Kroatische Adriatische kustlijn is adembenemend mooi en kon vanuit de lucht worden waargenormen toen we de luchthaven van Split naderden. Het gebouw stond nog een beetje in de kinderschoenen en was nog niet volledig afgewerkt en de Adriatische Zee was zo blauw als azuur, zoals bijvoorbeeld ook de kust van Jamaïca.
Na de drie uur misselijke makende busrit [we namen de langere weg om ook wat van de Adriatische Kust mee te nemen], kwamen we eindelijk aan in Medjugorje. Ik zette mijn camera aan en ik begon te filmen. Ik verwachtte Medjugorje niet zo modern te zien zoals vandaag. In feite was het meer modern dat de thuisstad van mijn echtgenote, Orocovis, dat in Puerto-Rico is gelegen, een met de Verenigde Staten geassocieerde vrijstaat. We waren maar net uitgestapt en ik nam al een van de zigeunerbedelaars waar. Snezzy had ons de raad gegeven om geen geld te geven omdat het illegaal is. Ook had Snezzy gezegd dat ze ervan droomde om naar San Francisco te gaan en ik zei bij mezelf: "Wil Snezzy naar Sodom en Gomarra gaan? Kan een ware Medjugorje-liefhebber hier naar verlangen?"
Een beetje verder kwamen we op een kleine weg en onze doorgang werd belemmerd door een plaatselijke inwoner met een Mercedes Benz die weigerde om achteruit te rijden. Na enkele woorden door onze buschauffeur, reed de bestuurder van de Mercedes Benz achterwaarts en liet ons door, terwijl hij gemeen naar onze buschauffeur staarde, toen we langsreden. Ik zei bij mezelf: "gedragen de mensen uit Medjugorje zich altijd op deze wijze?"
Toen we in ons verblijf aankwamen bij Mirjana Brecic, de oudere zus van Vicka en Nedjo’s weduwe, vroeg de organisator een fooi voor de bestuurder. Ik zei bij mezelf: "wacht eens een ogenblik, onze reisbrochure zegt dat de veertig dollar fooi die we hadden gegeven deze fooi zou meerekenen! Is onze bestuurder en reisorganisator uit op een dubbele fooi?" Er was niets tegen in te brengen: ik begon reeds ernstig te twijfelen over de legitimiteit van mijn bedevaart. Toen ontmoetten we onze reisorganisator, Ana, een Heilige, die ons liefdevol verwelkomde. Nadat we onze bagage kregen, werden we apart gezet met onze kamergenote, kregen we onze kamers toegewezen en daarna begonnen we aan het avondeten. Ikzelf was klaar om het avondeten over te slaan en naar bed te gaan, maar tegelijkterijd voelde ik de honger in mijn maag.
Op mijn weg naar de slaapkamer sprak ik Ana aan over de tegenstellingen: het moderne dat ik waarnam, alsmede de sfeer van onheiligheid, tenminste vanuit mijn onwetend standpunt. Ana beantwoordde geduldig en met veel liefde al mijn twijfels met preciese en verstandige uitleg en legde me de gevaren uit om niet misleid te worden. Ze vertelde me ook dat ik zeker niet de eerste was die deze bezorgdheid deelde.
Na het avondeten gaf Ana ons een beetje geschiedenisles over Medjugorje, de zieners, de verschijningsplaatsen. Ik was werkelijk erg geïnteresseerd in de heel eerste verschijning van Onze Lieve Vrouw van Medjujorje en Ana toonde ons op de kaart het Kruis dat dit punt markeerde. Ik nam alles, met betrekking tot deze hoofdverschijningsplaats, goed op in mijn geest en was vastbesloten om de plaats te gaan vinden.
We aanvaarden allen zowat Ana’s uitnodiging om naar de Heilige Jacobuskerk te gaan. Ze gaf ons een prachtige beschrijving. Op mijn weg daarheen veranderde mijn Rozenkrans in goud die ik heel erg mooi had gepoetst voor de lange reis naar Medjugorje. Terzijde, bij mijn vriendin Karen, die gescheiden leefde van haar echtgenoot, veranderde niet enkel haar Rozenkrans in goud, maar eveneens de Rozenkrans die ze voor haar echtgenoot had gekocht. Voor mij was dit een teken dat ze misschien later uiteindelijk terug bij elkaar zouden komen.
Zondag 20/6/2004, derde dag
De volgende ochtend werd ik wakker rond drie uur ’s ochtends en noteerde ik opgewonden de ervaring van de jetlag. Ik werd wakker rond 4.30 uur. Het daglicht begon reeds op te komen vanaf drie uur, wat uiteraard eveneens bijdroeg aan mijn vroege opstaan. Ik hoopte dat mijn kamergenoot het niet zou erg vinden dat ik zo vroeg opstond. Hij lag nog steeds in bed.
Ik was vastbesloten om naar de Verschijningsplaats te gaan en ondernam mijn eerste stappen buiten de slaapstad. Ik merkte reeds een andere wakkere pelgrim op en hij vroeg mij vanop zijn balkon waar ik heen ging. Ik vertelde het hem en ging verder, met mijn oude camera. Mijn echtgenote had reeds een digitale camera.
Ik nam het eerste pad dat leek naar de Verschijningsbeeld te gaan, het bevond zich naast een Kerk met de Miraculeuze Medaille in de klokkentorens. Als u reeds naar Medjugorje bent geweest, weet u waarschijnlijk over dewelke ik praat.
Eenmaal op het pad begon ik reeds te zweten en werd het ademen moeilijker, maar ik raakte niet vermoeid. Ik ging regelmatig buiten werken en ging elke dag zo’n anderhalf uur gaan joggen. Ik vertel u dit, omdat de onervaren bedevaarder dient te weten dat de Verschijningsheuvel en de Kruisberg niet zomaar een kleine wandeling zijn.
Het leek er op dat het pad goed bewandeld was, maar het was niet verwoest en in een goede staat, nadat reeds 33 miljoen pelgrims Medjugorje hadden bezocht. Ik heb het vermoeden dat de engelen van Onze Heilige Moeder het pad goed onderhouden.
Ik kom nu aan de bronzen basreliëfs van de Glorierijke mystieries en de 14 Staties. Dat is wat ik minstens heb kunnen opslaan op film. Misschien zijn er dingen die ik vergeten ben. Ik heb elk mystierie en elke Statie gefilmd, maar ik haak af wanneer er mensen staan rond te bidden. Ik wil hen niet storen.
Uiteindelijk kom ik op de plaats van het beeld van de Koningin van de Vrede. Er was een reeds een blootvoetse pelgrim aanwezig om 5 uur ’s morgens, geknield en alsof getroffen door de Heilige Geest. Ik knielde neer vóór het beeld. De blik scheen mij recht in de ogen te kijken, op een wijze dat de Heilige Moeder naar Haar kinderen kijkt. Ik moet u vertellen dat dit voor mij het beeld is waar Onze Moeder er het gelukkigst uitziet, het lijkt er op dat de Heilige Moeder mij waardeert, tenminste mij! Ik heb dit op film gezet.
Een paar minuten later aanbad ik ook het reuzekruis van onze Heer, dat zich een paar passen links van het beeld bevindt. Enkele pelgrims zijn er reeds op dit vroege uur in de morgen. Ik sprak iemand aan en vroeg hem van waar hij afkomstig was. Hij antwoordde: "Korea" en ik was gelukkig. Ik begon mij reeds af te vragen of een deel van het plan van onze Heilige Moeder ook het bekeren van Noord-Korea was.
Ik vervolgde en ging hoger het verschijninggspad op. De rechterkant van het spoor ging spoedig over naar de linkerkant en ik had een vals gevoel dat het de verschijningsplaats omsingelde om terug te keren naar Medjugorje. Ik besloot om het spoor te verlaten in mijn zoektocht om de allereerste verschijningsplaats te vinden. Ik kwam aan hoge rolstenen en hield ervan om op hun top te wandelen en er van steen tot steen over te springen, maar al spoedig ontdekte ik dat ik hier niet zou in slagen, ook niet via de struiken. Ik besloot om terug te keren tot het hoofdpad.
Daarop kom ik op een smal pad dat aanvangt vanop de top van het hoofdpad. Ik volgde het. Op mijn weg zag ik vele Rozenkransen en kleine kruisen, die vermoedelijk door vorige bedevaarders zijn achtergelaten. Ik bleef het pad volgen, maar werd gehinderd door vliegen en struiken en ik zag dat grote spinnen hun web hadden geweven tussen de struiken. Hoe hoger ik ging, hoe groter de spinnen leken. Op het einde waren het net tarantulas.
Het spoor kwam eindelijk ten einde, bijna op de top van de Podbrdo, de Verschijningsberg. Maar alvorens ik ginds raakte, merkte ik een plek op waar alle vliegen plots ophielden met rond te vliegen. Dan zag ik het Witte Kruis zo’n vijftig meter verder, samengesteld uit enkele lange stammen, midden in een groot grassig gebied. Maar het leek er niet veilig om er lang te blijven, zo dacht ik erover. Ook had ik het gevoel dat dit dit Kruis zich te ver bevond van het kruis dat de eerste Verschijningsplaats markeerde.
Op mijn terugweg, kwam ik teug op de plek waar de vliegen ophielden mij te pesten een een koele bries maakt de spot mooi zichtbaar. Ik stond daar en vroeg mij af, terwijl ik naar beneden keek, waarom ik daar een groot stenen Kruis in de grond waarnam. Ik zag ook een kleiner Kruis aan de rechterzijde ervan en twee kleinere Kruisen aan de rechterzijde van de top en bijna loodrecht tegen de wand. Hmmm, ik vroeg me af wat dit allemaal te betekenen had.
Het was reeds 6.30 uur ’s ochtends en ik besloot om opnieuw langs het hoofdspoor neer te dalen en terug te keren voor het ontbijt. Ik was doornat van de dauw en moest een douche nemen en van kledij veranderen voor het ochtendeten, maar ik had iets om over te praten tijdens het ontbijt. Terzijde gaf ik Ana en Snezzy kennis van mijn avontuur. Snezzy gaf mij de raad om mij niet te ver te wagen, omdat enkele pelgrims er ooit het leven hadden gelaten. Ana vertelde me ook dat er gevaarlijke slangen waren die u bespringen.
De rest van de dag verliep eerder zonder bijzondere gebeurtenissen, maar ik had uiteindelijk een 360 graden kijk op de Heilige Jacobuskerk. Ik nam ook wat water uit de waterfontein in de Heilige Jacobuskerk. Ik liet het later, na de Misviering, zegenen door de Priesters en zo werd het miraculeus Medjugorje water.
Vóór de mis ging een deel van onze groep de Verrezen Christus bezichtigen, het bronzen beeld achter de Heilige Jacobuskerk. Het beeld bevindt zich aan het einde van de schrijn van de lumineuze mysteries. Een druppel water kwam miraculeus uit de rechterknie van Jezus en niemand heeft hier enige verklaring voor. Als het er miraculeus uitvloeit, is het volgens mijn mening, eveneens miraculeus water! Ik kon een druppel opvangen en zegende mijzelf ermee.
Juist vóór de aanvang van de Heilige Mis, sloot Vr. Svet de zijdedeuren af, opdat de Italianen langs daar niet konden binnenkomen aan het einde van de Mis. Ze hebben de slechte gewoonte om binnen te komen tijdens het laatste gedeelte van de Mis, om aldus een mooi plaats te kunnen bemachtigen voor tijdens de Italiaanse Mis die net na de Engelse Mis komt. Ik kon Vr. Svet begroeten en vroeg hem of hij mij nog kon herinneren van de Medjugorje Irvine Peace Conferentie, in Irvine, California. En inderdaad, hij kon mij nog herinneren.
Na de Mis merkte iemand Zuster Emmanuel op met een foto, samen met een aantal pelgrims binnen de kerk. Ik wist niet wie zij was, maar ik denk dat ik van haar reeds gehoord had. Aangezien ik haar reeds eerder, samen met andere bedevaarders in de Kerk, een foto had zien nomen, dacht ik dat ze er niet zou om geven als ik haar zou vragen om een foto. Ik vroeg het haar, maar ze antwoordde dat ze geen tijd had nu. Ik aanvaardde het antwoord, wat kon ik anders doen, maar ik voelde een schuldgevoelen over mezelf en zag mezelf als het karakter van Charlie Brown in een Allerheiligen TV-show, waarin hij en een groep kinderen vals speelden en in plaats van snoep kreeg hij altijd stenen.
Toen we buiten de Kerk kwamen, kwam Zr. Emmanuel naast mij gelopen om tegen iemand van mijn bedevaardvriendinnen te spreken, Karen. Ik vroeg Karen daarop wat de Zuster wou en ze zei dat Zr. Emmanuel een klein meisje zag die haar vroeg om mijn vriend uit te nodigen tot haar gebedsontmoeting die dat op drie uur ’s namiddags. Daarop gingen we naar het huis van Zr. Emmanuel op er te bidden, maar ze was er nog steeds niet. Maar iemand van haar vriendinnen, die haar hielp bij de opvang van weeskinderen, liet ons binnen. Het was nu reeds voorbij drie uur ’s namiddags en Zr. Emmanuel was er nog steeds niet en zo besloten we om de noveen van de 23ste verjaardag te bidden. Later kwam ze toch aan en vertelde ons dat dit voorzien was op de volgende dag, terwijl wij goed hadden begrepen dat het om deze dag ging. Tenminste bleven we bidden aan haar huis.
Alvorens naar onze logies terug te keren, haalde ik mij voor de geest hoe men de allereerste verschijningsplaats van onze Heilige Moeder kon bereiken. Ik merkte weideland op naar het Witte Kruis. Dat was mijn actieplan: ik zou via de weide het Witte Kruis bereiken.
Dit alles was gemarkeerd met veschillende kleuren gebladerte, dat ik herkende. Toen Joe en ik verder gingen naar de rechterzijde van het Verschijningspad, herkende ik de kleur va het gebladerte. Er leek een kleine opening en zo gingen we die plaats binnen. Joe nam een spoor waar dat enigszins bewandeld leek, omwille van de meer aardse kleur. Ik volgde Joe een beetje, maar ik herinnerde mij dat het Kruis beneden het gekleurde gebladerde was, dat ik mij herinnerde.
Hierop baden Joe en ik een gebed voor onze Heilige Moeder, om alstublieft niet naar onze zonden te kijken, maar in de plaats ervan naar onze inspanningen, om ons aldus te helpen om de plaats te vinden. Joe bleef op het spoor dat opwaarts de heuvel scheen te gaan en ik ging bergafwaarts om spoedig op dezelfde rotsstenen terecht te komen. Ik herkende de rotsstenen in mijn herkenningspunten uit mijn geheugen, maar ik was niet meer zeker of het Kruis naar
boven of naar beneden was. Toen hoorde ik Joe roepen: "Rafaël, Rafaël, ik heb het gevonden." Ik volgde zijn stem en vroeg hem waar hij zich bevond. Hij zei om het spoor te volgen, wat ik deed. Spoedig kwam ik op Joe en het Witte Kruis uit. Ik was overgelukkig.
Dit was een der mijlpalen uit mijn leven. We knielden neer en baden de twintig tientjes van de Rozenkrans, nog een van mijn mijlpalen. Tijdens de Rozenkrans, herinnerde ik mij bij momenten, dat ik niet verder kon, omwille van te grote emoties, maar we haalden het. We namen wat foto’s en gingen dan bergafwaarts. Deze keer namen we de gemakkelijke weg naar een douche en het ontbijt. Maar daarvoor brachten we nog een kort bezoek aan het Blauwe Kruis, dat zich beneden de heuvel bevindt. Ik geloof dat onze Heilige Moeder aan alles denkt. Ze wist dat er mensen zouden zijn voor wie het lichamelijk onmogelijk zou zijn om de Podbrdo te beklimmen. Het Blauwe Kruis, beneden aan de heuvel, was Haar antwoord.
Later die dag, na de Heilige Misviering, hoorden we een bekend Kroatisch priester aan het woord die leek te spreken met de taal der Engelen. U kon het van zijn aangezicht aflezen: hij was een heel heilig man.
Rond drie uur ’s namiddags begaven enkele bedevaarders zich, samen met mij, naar de plaats waar Zr. Emmanuel woont en dit op haar uitnodiging aan één van onze pelgrimvrienden, Karen. Zij bad een Rozenhoedje, dat samen met haar inzichten, in totaal zo’n twee en een half uur tijd in beslag nam. Een van mijn pelgrimvrienden, die nogal corpulent was, zakte door zijn stoel, tijdens het gesprek van de zuster. Onmiddellijk kwamen we hem allemaal ter hulp. Hij was erg beschaamd. En ik zal Zr. Emmanuels reactie hierop nooit vergeten: "Stop daarmee," wat nogal humoristisch overkwam, omdat de brave man er echt niets kon aan verhelpen.
Er waren een aantal dingen in de gebedstuin van Zr. Emmanuel die mijn aandacht trokken: het grote Kruis van Jezus en het beeld van onze Heilige Moeder. Ik stond een beetje verbijsterd bij het filmen van het beeld, omdat er een aantal insecten onder Haar oor kropen. Indien dit mijn beeld was geweest, zou ik er zeker voor hebben gezorgd dat die insecten zo vlug mogelijk weg waren.
Dinsdag 22/6/2004, vijfde dag
De volgende dag, vóór het ontbijt, aanvaardden een aantal van de bedevaarders uit onze groep mijn uitnodiging om naar het Cenacolo te gaan, een huis ver weg van hun eigen thuis, voor jongeren die drugsproblemen hebben gekend. Ik had over deze plaats reeds gehoord want iemand van de jongens, was ooit naar een vorige Medjugorje-conferentie te Irvine geweest. Zijn gesprek over zijn verblijf ginds was erg bewogen.
We kwamen aan het jongenscenacolo rond 7 uur ’s morgens en stonden aan de poort, te wachten op een gunst van de Hemel, zodat iemand ons zou opmerken en de poort zou openen. Ik wist ook dat ze een winkel hebben met religieuze voorwerpen. Dit zijn echte kunstwerkjes, waaronder vele die door de jongens zelf zijn gemaakt. Ze zouden dus gemakkelijk bedevaarders binnenlaten. En inderdaad, al spoedig kwam er iemand voorbij en liet ons binnen. We waren nog net op tijd voor de Kroatische Misviering van 7 uur in hun kapel.
Op de achtergrond bevind er zich een mooie muurschildering, gemaakt door de jongens. Het leek wel door een meesterkunstenaar gemaakt te zijn, in plaats van door de jongens. Het was waarachtig een miraculeus geïnspireerd schilderij. De jongens waren heel vriendelijk en beleefd voor ons. Ze boden ons zelfs een zitplaats aan, naast de jongens die er waren om alles te vertalen van het Kroatisch naar het Engels, maar hiervoor bedankten we. We wisten wat er werd gezegd omdat de Misviering, overal in de wereld, voornamelijk op dezelfde wijze gebeurt.
Na de Mis brachten we een bezoek aan hun kunstwinkel. Ik wist ervan omdat ik oot een mooi schilderij hebt gekocht van Onze Lieve Vrouw van Medjugorje, het mooiste schilderij van Haar dat ik ooit in mijn leven heb gezien. Ik had het gekocht op de Medjugorje vredesconferentie in Irvine. Ik praatte met de jongens, die het register bijhielden, over mijn persoonlijke betrokkenheid bij het kerkelijke werk in mijn parochie. Die locatie noemde de "Boys republic." Dit is een plaats voor jonge mensen die moeilijkheden kennen met de wet en en nieuwe kans krijgen door er gaan te studeren, aan sport te doen, maar eveneens met de tucht moeten rekening houden, in plaats van op stap te gaan met hun vrienden. Vooraleer we het cenacolo verlieten, gaf één van de jongens mij vrijblijvend een video cassette mee en wat leeswerk voor de jongens in de "Boys Republic."
"Boy’s Republic" is echter, als je het vergelijkt met het Cenacolo, zowat een communistische instelling met enkel gewone studie en lichamelijke opvoeding, maar geen godsdienst en daar ligt nu net mijn opdracht. Ik ga er zo’n tweetal keer heen per maand, en op de tweede woensdag praat ik steeds over Onze Heilige Moeder en leer ik hen hoe men de Rozenkrans moet bidden. En voor de laatste woensdagen van elke maand, kon ik een priester op de kop tikken en de biecht te horen en de Eucharistie te vieren.
Ik ga deze video tonen aan de jongens van de "Boy’s Republic." Wie weet gaan ze op een dag niet eens zal naar een Cenacolo, als ze geen ander verblijf zouden vinden. Ik denk dat de Cencaolo gemeenschap eveneens afdelingen heeft in Californië en andere plaatsen in de Verenigde Staten. Een ding weet ik zeker: deze jongens zijn als vruchtbare grond, klaar om het zaad van de bekering te planten. Later die week brachten we nogmaals een bezoek aan het Cenacolo.
Omdat ik niet zeker was of onze groep een bezoek aan het Cenacolo had gepland, besloot ik opnieuw om samen met enkele van de groepsleden te gaan, die eveneens waren geïnteresseerd. Ik was zo blij dat zo meegingen, en achteraf waren ook zij heel tevreden over het bezoek.
Na de Engelstalige Mis diezelfde morgen, werd onze bedevaartsgroep gezegend om Ivan te horen praten in het gele gebouw. Het was bezielend en ik heb er een gedeelte van gefimd en elke keer als ik het fragment opnieuw bekijk, lijkt het of er aan de boodschap iets nieuws is, of een heel nieuwe betekenis heeft. Maar zijn boodschap is de boodschap van de Heilige Moeder die steeds weer opnieuw, op een eenvoudige wijze en rechtuit, oproept om te bidden, te vasten en elkaar lief te hebben. Hij kondigde eveneens aan dat er een verschijning zou zijn voor iedereen om 10.30 uur ’s avonds. Ik kon niet wachten en was vastbesloten om een een zetel vooraan te bemachtigen, bij wijze van spreken. Na Ivan’s gesprek, vroeg ik of ik samen met hem op de foto kon, maar hij had geen tijd. Ook vroeg ik hem of hij zich de Medjugorje Conferentie te Irvine herinnerde, waarop hij bevestigend antwoordde.
Na Ivans gesprek werd aan ons allen gevraagd om te verzamelen rond de favoriete ontmoetingsplaats van Snezana, omdat we buiten Medjugorje gingen om Vr. Jozo te horen spreken. Ik kreeg uiteindelijk de kans om het omliggende gebied rond Medjugorje te zien, waarbij ik mij vaag een van de verhalen herinner waarover in de boeken van Wayne Weible wordt gesproken over deze gebieden. Op onze weg naar ginds aanhoorden we het droevige verhaal van de 40 Franciscaner Priesters martelaren die, rechtover de kerk die we bezochten, levend verbrand werden omdat ze niet wilden verzaken aan hun geloof. Hun foto’s zijn te bezichtigen binnen in de Kerk.
Toen we aankwamen bevond het beeld van de Gezegende Moeder zich bij de ingang. Ik denk dat dit het beeld was van de tenhemelopneming. Het was hetzelfde beeld als op de voorkaft van Wayne Weible’s boek, "The Final Harvest."
Ik herinner mij Vr. Jozo van een Medjugorje conferentie in Irvine. Het was de eerste conferentie over Medjugorje waar ik heen ging. Ik vroeg hem om zijn handen op het hoofd van mijn echtgenote en van mijzelf te plaatsen en om over ons te bidden. Mijn echtgenote is niet gelovig en zo is het onnodig om zeggen dat ze kwaad was op mij, omdat ze daar niet wou zijn. Vr. Jozo zei dat hij ons zou zegenen, maar dat we moesten blijven. Ik wou wel blijven, maar mijn echtgenote bleef maar aandringen om weg te gaan. Desondanks dit voorval heeft Vr. Jozo ons toch gezegend. Na zijn gesprek kregen we allen gratis een Rozenkrans en een foto van onze Heilige Moeder van Vr. Jozo. Daarna legde hij de handen op voor een geestelijke genezing, waarbij velen flauwvielen, geraakt door de Heilige Geest. Ik wenste eveneens zijn zegen te krijgen, maar de corpulente vrouw die zich voor mij bevond viel flauw na haar zegening en ik was er niet op voorbereid om haar op te vangen. Ik kon haar uiteindelijk wel opvangen, maar ik was erdoor verrast. Fr. Jozo keek mij hierop streng aan en zei met zijn ogen: "Wees voorzichtig." Ik kreeg zijn zegen niet. Ik kreeg spijt over mijn houding en probeerde opnieuw om Vr. Jozo’s zegen te krijgen. In mijn achterhoofd herinnerde ik mij hierbij Snezzy’s verhaal op de bus, op onze weg naar de Kerk, dat er een heks was die naar ginds was gegaan met haar groep, in haar poging om de krachten van Vr. Jozo te ontnemen. Vr. Jozo ging langs haar heen. Ik zei tot mezelf: misschien denkt Vr. Jozo dat ook ik het kwade bezit. Ik merkte een pas gewijde priester op [in een eerdere misviering werd ons verteld dat hij pas twee weken geleden tot priester was gewijd] en die de mensen zegende. De assistent van Vr. Jozo vroeg hem om de mensen niet te zegenen die zich in zijn rij bevonden, omdat het Vr. Jozo’s rij was. Ik had medelijden met hem en zo vroeg ik aan hem om mij te zegenen. Hij zegende mij en ik was gelukkig in zijn plaats.
Hierna keerden we terug naar Medjugorje en kreeg ik spijt in mijn bedenkingen over Vr. Jozo’s afwijzing. Na het avondmaal, diezelfde dag, begaf ik mij rond 18.30 uur onmiddellijk naar de Verschijningsheuvel, om een mooi plaats te bemachtingen. Ik bevond mij voor het beeld van Onze Heilige Moeder, precies op de plaats waar Zij de mensen aankijkt. Ik wist dat het, bij wijze van spreken, een marteling ging worden om te moeten wachten tot 22.30 uur, maar ik herinnerde mij een vroegere conferentie in Irvine, waarbij Wayne Weible iedereen binnenliet die in dezelfde Verschijningskamer wou zijn, samen met Ivan en Vicka. Ik wou er heel graag zijn, maar ik vond mijzelf er niet waardig genoeg voor. Toch was ik deze keer vastbesloten om voor de Heilige Moeder te blijven. Ana vertelde ons dat Ivan gzegd had dat wanneer ook Onze Lieve Vrouw op de Podbrdo verschijnt, het beeld zich naar Haar keert. En zo was ik vastbesloten, met deze gedachte in het achterhoofd en met de kennis dat Zij zou weten dat ik mij daar bevond, omdat ik mij recht voor Haar zou bevinden.
Ik bad de volledige Rozenkrans met de twintig mysteries, samen met nog andere gebeden. Ik was moe door al de gebeurtenissen van die dag. Gelukkig waren daar ook een aantal van medebedevaarders daar en we praatten we tegen elkaar en ondertussen baden we ook, om de tijd nuttiger door te brengen.
De duisternis begon te vallen en er was reeds tamelijk wel volk aanwezig tegen rond 20.30 uur. De jongens van het Cenacolo kwamen en begonnen mooie liederen te zingen die nog steeds in mijn gedachten blijven rondhangen. Op dat ogenblik kwam er een heer langs die een groot stuk rots binnen de omheining, recht voor het beeld van Onze Lieve Vrouw plaatste. Hij wou dat Zij het stuk rots zegende. Goed voor hem en ik glimlachte goedkeurend naar hem, daar ik zijn taal niet sprak. Ik ken het verlangen om dichtbij onze Gezegende Moeder te zijn tijdens een verschijning. Ik vertelde aan mijn vrienden dat het er precies aan toegaat zoals in de film "Close Encounters of The Third Kind." Hiermee verwijs ik naar Richard Dryfuss’ obsessie om absoluut aan de heuvel te willen zijn om de buitenaardsen te kunnen zien. In mijn geval ging het om de Verschijningsheuvel en de Gezegende Moeder, en geen buitenaardsen.
Een aantal minuten later kwamen er jongemannen langs in priesterkledij en ook een jonge vrouw wrong zich door het volk. Ze gingen allemaal voor het beeld gaan zitten. Ik zei tegen mezelf dat deze jongemannen hun priester- of monnikenkledij als voorwendsel gebruikten om zo een mooie plaats te kunnen bemachtigen. Iemand onder hen probeerde mezelf uit de weg te duwen, maar ik kon niet voor- noch achteruit. Wat wou hij precies? Mijn plaats innemen? In geen geval zou ik dit toelaten. Ik bevond mij daar nu reeds gedurende uren en ik dacht bij mezelf dat ik na die uren wel degelijk recht had op deze plaats. Ze moesten maar eerder gekomen zijn. Een aantal minuten later, vertelde er mij iemand dat de jonge vrouw, die samen met deze jongelingen was meegekomen, Marija Pavlovic was, één der ziensters. Dit was mij onbekend. Zo raapte ik mijn moed bijeen om haar te vragen of zij werkelijk Marija Pavlovic was en zij antwoordde bevestigend. Ik vroeg daarop of ik samen met haar op de foto mocht, maar zij knikte ontkennend. Een aantal minuten later stond ze recht omdat ze uitgenodigd was om naar de gebedsgroep te gaan. Na een tijd ging het zingen over in gebeden en knielde iedereen neer, naar het beeld toe. Hieruit kon ik opmaken dat de verschijning was begonnen. Ik had al mijn verzoeken, samen met handgeschreven verzoeken van anderen die ik ken, net vóór het beeld neergelegd. Mijn camera stond de hele tijd op. Niemand merkte dit op, omdat het een filmcamera was en geen fototoestel en ook was er geen lichtje dat begon te branden, van zodra men begint te filmen. Stilletjes had ik in mezelf de hoop dat er misschien wel miraculeuze beelden opstonden, maar dat was teveel van het goede gevraagd.
Ik was zo overgelukkig om mij voor het beeld van onze Gezegende Moeder te mogen bevinden tijdens de Verschijning, dat ik al mijn persoonlijke intenties vergat. Het enige wat ik kon zeggen was: "Heilige Moeder, help me om Gods wil te doen," en dit steeds opnieuw. Ik voelde de tranen uit mijn ogen komen. Ik hoorde in de achtergrond wat gebeden, dan meer stilte en daarop geritsel, wat betekende dat de verschijning beëindigd was. Toen nam ik mijn petities, net als de persoon die zijn rots voor het beeld had geplaatst. Ik vertelde hem dat onze Heilige Moeder de rots zeker gekust moest hebben. Hij glimlachte. Daarop werd de boodschap in meerdere talen bekend gemaakt. Mijn vrienden en ik daalden daarna de Verschijngsheuvel af en wij gingen weer naar de stad. Een andere doelstelling van mij was in vervulling gegaan, dankzij God.
Wat volgt is de boodschap van de Heilige Moeder: "Lieve kinderen, Ik roep ieder van u op een bijzondere wijze. Lieve kinderen, ik aanroep u allen in deze tijd van genade. Dat is waarom Ik u allen uitnodig om te bidden, bid deze keer om open te staan voor de Heilige Geest. Ik nodig in het bijzonder deze parochie uit, welke Ik heb gekozen, om mijn oproep te beantwoorden en Mijn boodschappen te hernieuwen. Lieve kinderen, uw Moeder zal met u bidden en u, mijn lieve kinderen, bid ook met mij, uw Moeder, voor de verwezenlijking van mijn plan, mijn plan voor de vrede."
Dag 6, woensdag 23/6/2004
De volgende morgen gingen we als groep naar Oasis van Vrede. Men moest stil blijven. We kwamen aan de Kapel en Snezzy liet mij binnen niet filmen. In de Kapel was er de gekruisigde Christus, net levensecht, en het was het meest gemartelde uitbeelding van Christus dat ik ooit heb gezien.
Na de Engelse ochtendmis was er de toespraak van Vr. Svet, en jongens, deze keer, was deze echt goed. De dingen die uitsprongen uit het gesprek van van Vr. Svet en die ik mij herinner, was zijn beschrijving over hoe we allen zoeken om meester te zijn van de dingen in onze wereld, waarbij we vergeten om Gods Heilige wil te laten doen, ook toen hij sprak over onze bedevaart in Medjugorje, waarin we een kruis zouden ervaren, maar daarna een overwinning.
Dit gedeelte van zijn toespraak trof me enorm, omdat ik mij betrokken partij voelde. Tijdens mijn verblijf te Medjugorje gebeurde er een voorval dat mijn trots diep kwetste. Het was niet gemakkelijk, maar ik probeerde te antwoorden met liefde en deze beproeving draaide uiteindelijk uit op een overwinning.
Tijdens het dieptepunt van mijn beproevingen, stelde ik mijzelf dezelfde vragen als Vr. Svet zei die we onszelf zouden afvragen. Eén van deze vragen was: "Waarom ben ik hier? Wat doe ik hier?" Ik voelde mij alsof ik in de ring werd gegooid, enz… enz… Bijkomend denk ik dat Vr. Svet zei dat onze zwakheden zouden naar boven komen in Medjugorje, maar dat onze Gezegende Moeder steeds een antwoord zou geven, alsmede de genade, om deze zwakheden te overwinnen. Dit kan ook u overkomen zijn, en misschien allen die naar Medjugorje komen, maar er zijn overvloedige genaden om enige spirituele tegenstand te overwinnen.
Ook is er nog één ding dat ik naar voor wil brengen van tijdens ons vragen en antwoorden gesprek, na Vr. Svets toespraak. Iemand stelde hem een vraag over John Kerry, een zogenaamde katholieke Amerikaanse politieker die zich kandidaat had gesteld voor het presidentschap. In wezen was de persoon, die de vraag stelde, aan het klagen over de pro-choice standpunten van Kerry en hoe dit in tegenstelling stond tegen de Katholieke leer. Hierop gaf Vr. Svet een heel mooi antwoord: in wezen zei hij dat, indien abortus een belangrijk item was, zoals dit hoort te zijn, wij katholieken geen zogenaamde katholieke politiekers zouden hebben die pro-choice zijn. Het zijn wij, katholieken, die voor deze politiekers stemmen. Als katholieken stemmen voor pro-choice kandidaten, dan zullen we ook beleidsmensen hebben die pro-choice zijn. Abortus zou in ons land niet bestaan als we voor de juiste kandadidaten zouden stemmen en zo komt het volgende gedeelte van mij: "stem voor pro-life kandidaten bij de komende presidentsverkiezingen en Kerry maakt daar geen deel van uit. Dit is genoeg over de politiek.
Na het gesprek van Vr. Svet, rende ik naar buiten om samen met hem op de foto te kunnen staan. Ik wist dat hij zou toestemmen, daar hij mij reeds kende van de Medjugorje conferentie te Irvine. Ik vroeg het hem en hij erkende mij. Een beetje aarzelend stond hij toe dat we samen op de foto zouden staan. Ik was tevreden. Vr. Svet en mezelf
Ik ben niet zeker van de tijdslijnen, maar ik denk dat het die namiddag Marija’s toespraak was. Ze oogde zo mooi en deed mij denken aan de Heilige Maagd Maria.
Ik was met Annemarie, nog iemand van de pelgrims, en we besloten om op de kant van een tafel te gaan zitten, net zoals bij het gesprek met Ivan. Er was aardig veel volk en ik merkte twee kloosterzusters op die binnenkwamen. De ene was duidelijk veel jonger dan de andere. Ze keken beiden in het rond, maar ze konden geen plaats vinden. De oudere zuster was hierover een beetje wanhopig, omdat ik weet hoe moeilijk het is om voor langere periodes rechtop te staan. Onze ogen ontmoeten elkaar en ik bood haar mijn plaats aan. Ik ben nu eenmaal zo. Zij was heel gelukkig en ik kuste haar op haar wang. Ik besloot om helemaal achteraan te gaan staan, in de uiterste hoek van de zaal. Ik had het opgegeven om een foto te maken of met de zieners te spreken of een vriendschappelijk relatie met hen aan te gaan. Ik ben zovele obtstakels tegengekomen dat ik letterlijk besloot om mij op de achtergrond te houden.
Toen ik Marija’s toespraak begon te filmen, merkte ik op dat ze recht naar mij keek, ook al bevond ik mij op een aanzienlijke afstand van haar. Ik filmde niet zo lang, volledig ingezoomd leek het net of ze de hele tijd naar mij keek. Daarna legde ik mijn camera neer en nam ik de zoomlenzen weg, om een minder bewegend beeld te hebben, en opnieuw leek het of ze mij de hele tijd aankeek. Ze keek naar het volk en toch leek het dat ze mij voortdurend aanstaarde, ook al bevond ik mij het verst van haar, tenminste dat is wat ik denk.
Ik besloot toen om buiten haar zicht te gaan neerzitten en enkel naar haar te luisteren. Ook was ik moe. Nadat haar gesprek was beëindigd, voelde ik opnieuw dat haar ogen op mij waren gericht. Ik was gewoon nieuwsgering en zo stak ik vlug mijn hand op om haar te groeten: zij deed hetzelfde. Het was verrassend, maar om welke reden ook, keek ze mij aan. Mijn verbeelding sloeg zowat tilt bij zo’n situatie: waarom keek ze mij aan. Misschien was ik slecht, enz… enz… Maar op het einde, maakte haar klein gebaar met haar hand mijn dag volledig goed en dit zal ik voor de rest van mijn leven nooit vergeten. Nu nog heb ik steeds in gedachten dat Marija mij aankeek, ook al kan het enkel toeval zijn geweest.
Dag 7, donderdag 24/6/2004
De volgende morgen beklommen we de Kruisberg en deden we de 14 staties van het kruis. Nog een mijlpaal in mijn leven, en boven aan het Kruis zou ik de twintig tientjes van de Rozenkrans bidden.
Beetje bij beetje kwamen we allemaal boven. Eenmaal iedereen boven was, deed Snezzy een kleine uiteenzetting over de geschiedenis van de Kruisberg en hoe het Votiefkruis werd opgericht door het geloof, de vroomheid en het harde werk van de katholieke inwoners van Medjugorje. We begonnen aan de staties en het was voor mij een hele eer dat ik het woord mocht nemen bij één van de staties. Tijdens deze kruisweg merkten we allen op dat Snezzy last had van migraine. Zij had zo’n hevige hoofdpijn dat ze ons later vertelde dat ze niet wist of ze al dan niet zou vervolgen, na de vierde statie. Ik merkte een andere vrouw op die haar aansprak in het Kroatisch en Snezzy medicatie aanbood voor haar hoofdpijn, maar Snezzy weigerde. Later vertelde Snezzy ons dat dit haar zus was die haar het geneesmiddel had aangeboden. We waren allemaal bezorgd om Snezzy. Op een ongeblik merkte ik, tijdens de vierde statie, op dat ze haar hoofd tussen de handen hield. Ik richtte mijn hoofd op en bad een Weesgegroet, een Onze Vader en een Glorie zij de Vader: ik merkte dat ze haar ene hand oprichtte en mij aankeek, maar ik deed alsof ik er mij niet bewust van was.
Ik had het gevoel alsof Snezyy deze pijn vrijwillig wou ondergaan en dat dit de reden was waarom ze de medicatie niet aannam. Zij wou de doornkroning van Christus beleven. Dit terzijde.
Tijdens onze beklimming van de Kruisberg merkte ik op dat sommige bedevaarders blootvoets naar boven stapten. Ik zag hiervan af omdat ik niet gehandicapt wou blijven voor de rest van onze bedevaart. Ik beloofde wel van dit te doen wanneer ik samen met mijn echtgenote naar hier zou terugkomen. Een onder hen heeft zoveel pijn. Iedereen merkte op dat zijn enkels hard waren opgezwollen en dat hij nog amper kon wandelen. Bij elke stap trok hij zijn gelaat. Ik hield mijn linkerhand omhoog en zei wat gebeden en later merkte ik op dat hij minder last had van de pijn. Ik zeg deze dingen niet om de aandacht te willen trekken, maar om u de waarheid te vertellen en hoe God onze gebeden beantwoord, vooral in Medjugorje. Gebeden worden verheerlijkt door onze Heilige Moeder! Soms zagen we bloed op de rotsen.
Uiteindelijk kwamen we aan op de top van de Kruisberg en filmde ik de hele omgeving: de Heilige Jacobuskerk, Bosnië en Herzegovina, enz… Op de top van de Kruisberg besefte ik dat ik de twintig tientjes van mijn Rozenkrans, die ik had beloofd, niet zou halen, omdat Snezzy ons zei dat we maar een half uur op de top van de Kruisberg konden blijven. Ik kon tenminste nog de laatste vijf droevige mysteries bidden, terwijl de rest de Kruisberg al aan het afdalen was.
Daarna begon ik aan de afdaling toen ik een bedelaar zonder benen zag, die wat geld vroeg. Ik vroeg mij af hoe hij op de top was geraakt en waarom hij in zijn staat naar de top wou komen. Dit moet een gigantische inspanning zijn geweest voor hem en daarom was het minste wat ik doen kon, hem wat geld te geven.
Nog steeds op mijn weg naar beneden, merkte ik nog meer bedelaars op en ik gaf ze allemaal wat geld, ik kon het echt niet verhelpen. Beneden merkte ik op dat ik al mijn geld had weggegeven en dat ik geen geld meer had voor de taxi om mij terug te brengen naar het dorp, enkel reischeques. Ik ging naar een winkel en probeerde cola te kopen met deze cheques, in de hoop op wat wisselgeld voor de taxi, maar ze werden geweigerd. Dan ging ik naar de toeristenkraampjes en vroeg hen of ze mijn cheques wilden aanvaarden, maar ook ving ik bot. Ik voelde dat dit misschien een soort bestraffing was; omdat ik Vr. Svets advies niet had gevolgd om geen geld te geven aan de bedelaars, moge God mij vergeven. Enkele minuten later vertelde een dame uit de eerste winkel mij dat ik de cola gratis mocht houden en dat ik deze bij mijn volgende bedevaart naar Medjugorje wel zou betalen. Ik zei haar dat het niet de cola was die mijn interesseerde, enkel het wisselgeld voor de taxi. Toen ze benarde toestand begrepen, gaven ze mij het wisselgeld. God zij dank voor deze genade!
Terwijl ik naar een taxi uitkeek om mij terug te brengen naar het hotel voor het ontbijt, merkte ik Bill Simon op, een zogenaamde Pro-Life politieker, die een gooi deed naar het Gouverneurschap in Californië. Hij werd later een overloper en gaf zijn steun aan Arnold Schwarzenegger, in plaats van aan een andere Pro-Life kandidaat die nog steeds kandidaat was. Ik had hem eerder die week al opgemerkt aan de Heilge Jacobuskerk en ik benaderde hem met de bedoeling hem een bolwassing te geven, maar ik kan mij niet meer tot in de details herinneren wat ik allemaal tegen hem heb uitgekraamd.
Ik stelde mezelf voor toen hij zich aan de H. Jacobuskerk bevond en ik zei hem dat ik hem wou spreken over iets in verband met de verkiezingen, maar ik herinner mij alle feiten niet meer en om deze reden kan ik hem nu ook niet beoordelen. Maar nu kreeg ik opnieuw de kans en ik benaderde hem voor een berisping, dit in alle respect, maar ik ben uiterst Pro-Life. Diegenen onder u die op de frontlinie staan van de abortusoorlog weten wat ik bedoel.
Terwijl ik met Mr. Simon aan het spreken was, voelde ik een klop op mijn schouder: het was Ivan! Hij zei: "Ik ken u, kent u mij?" Ik voelde mij een een beetje uit het veld geslagen, maar toch kon ik mijn gesprek met Bill afmaken en daarbij Ivan nog uitleggen wat er precies gaande was. Zij waren het beiden met mij eens en Mr. Simon nodigde mij en Ivan uit om samen een koffie te gaan drinken. Ik dacht bij mezelf: wat gaat die overloper met Ivan doen? Misschien had hij spijt over zijn overloperij, wie weet? Ik weigerde echter beleefd, omdat ik mij een beetje overbodig aanvoelde tussen Mr. Simon en Ivan. Ik wou mij niet verder opdringen, vooral na mijn berisping.
Ik merkte op dat de Rozenkrans van Mr. Simon heel erg in goud was veranderd, meer nog dan mijn Rozenkrans en misschien was dit een teken dat hij waarachtig spijt had. Maar ik vroeg aan Ivan of ik samen met hem op de foto mocht en deze keer ging hij akkoord, maar ik was vastbesloten dat het geen gelaten foto zou worden. Ik hield Ivans schouder vast en Ivan nam mij bij mijn schouder en ik plaatste mijn wang naast de zijne, wat ook hij deed. We glimlachten beiden en toen werd de prachtige foto genomen.
Hierop zei Ivan mij dat het hem een genoegen zou doen indien ik aanwezig zou zijn bij de publieke verschijning van 22.30 uur. Ik knikte goedkeurend met mijn hoofd. Daarop gingen we uit elkaar, terwijl ik nog steeds naar een taxi uitkeek en verder nadacht over onze onmoeting van zonet. Daarop dacht ik bij mezelf dat ik het aanbod van Mr. Simon niet aanvaard had, maar dat ik nog steeds mijn persoonlijke verzoeken en die van mijn vrienden aan Ivan zelf kon overhandigen! En zo keerde ik terug naar de plaats waar Ivan en Mr. Simon samen een koffie aan het drinken waren. Ik naderde voorzichtig en vroeg aan Ivan of hij onze verzoeken wou aannemen en hij nam ze aan. Mr. Simon vroeg mij opnieuw om bij te komen zitten, maar ik wou niet tussenbeide komen in hun gesprek.
Toen zei Ivan tot mij: "Rafaël, onze Gezegende Moeder heeft een opdracht voor mij, zowel als Zij een opdracht heeft voor u, zo wees niet zo vluchtig." Ik hield mijn hoofd naar beneden gericht en knikte goedkeurend met mijn hoofd en ging daarop weg. Ik voelde een eigenaardige vrede. "Opdracht," zei ik tegen mezelf, "iedereen heeft een opdracht."
Toen zag ik de andere bedevaarders uit mijn groep. We sprongen in de taxi en ik kon niet wachten om hen te vertellen wat mij was overkomen, over Ivan’s uitnodiging op de Verschijning!
Van de rest van de dag herinner ik mij niet zoveel, met uitzondering dat ik het bijwonen van de Verschijning niet als een hoge prioriteit aanvoelde voor mij. Na mijn eerste bijwonen van de Verschijning met mijn verzoeken vóór het beeld van Onze Lieve Vrouw en daarbij nog dat ik ze vandaag persoonlijk heb kunnen overhandigen aan Ivan, voelde ik mij als een gelukkige kampeerder! Ik zou nog wel beslissen of ik zou gaan. Ik bleef voorzichtig en aarzelde. Misschien zou ik naar het Blauwe Kruis gaan, want ik was moe van de massa volk. Ik besloot uiteindelijk om eerst naar de Heilgie Misviering te gaan, alvorens mij naar de Verschijningsplaats te begeven. Zelfs onze Heilige Moeder zegt dat het belangrijker is om naar de Mis te gaan, in plaats van naar de Verschijningen!
Na de Mis ging ik langzaam naar mijn verblijfplaats. Ik merkte op mijn weg op dat er op de Verschijningsheuvel reeds veel volk aanwezig was. Ik was gelukkig en voldaan omwille van de dinsdagverschijning aan Ivan, maar toch besloot ik om te gaan, omwille van Ivans persoonlijke uitnodiging. Het was reeds rond 21.30 uur toen ik aankwam aan mijn verblijfplaats. Ana, onze begeleidster, was nog steeds daar, zichzelf aan het opmaken voor de Verschijning. Zij was verbaasd. Ik had niets anders te doen, en zo besloot ik om samen met haar naar de Verschijning te gaan en ik dacht dat, omdat ze zo laat vertrok, ze vermoeid moest zjn, of dat was tenminste wat ik dacht. En zo vroeg ik aan haar: "Ana, mag ik met u meegaan naar de Verschijning?" Ze antwoordde bevestigend, maar ik moest wel steeds achter haar blijven. Ik vroeg: "Wat? Wat bedoelt u met dat ik steeds moet achter u blijven?" Wat ik echter niet wist dat was dat ze recht afstevende op het midden van Ivans gebedsgroep. Zo vroeg ik haar opnieuw: "U gaat toch niet temidden van al dat volk gaan staan?" Ik wou mij liever afzijdig houden. Ze bleef echter enkel maar herhalen dat ik achter haar moest blijven. Ik vroeg geen verdere details...
Hierop zei Ivan mij dat het hem een genoegen zou doen indien ik aanwezig zou zijn bij de publieke verschijning van 22.30 uur. Ik knikte goedkeurend met mijn hoofd. Daarop gingen we uit elkaar, terwijl ik nog steeds naar een taxi uitkeek en verder nadacht over onze onmoeting van zonet. Daarop dacht ik bij mezelf dat ik het aanbod van Mr. Simon niet aanvaard had, maar dat ik nog steeds mijn persoonlijke verzoeken en die van mijn vrienden aan Ivan zelf kon overhandigen! En zo keerde ik terug naar de plaats waar Ivan en Mr. Simon samen een koffie aan het drinken waren. Ik naderde voorzichtig en vroeg aan Ivan of hij onze verzoeken wou aannemen en hij nam ze aan. Mr. Simon vroeg mij opnieuw om bij te komen zitten, maar ik wou niet tussenbeide komen in hun gesprek.
Toen zei Ivan tot mij: "Rafaël, onze Gezegende Moeder heeft een opdracht voor mij, zowel als Zij een opdracht heeft voor u, zo wees niet zo vluchtig." Ik hield mijn hoofd naar beneden gericht en knikte goedkeurend met mijn hoofd en ging daarop weg. Ik voelde een eigenaardige vrede. "Opdracht," zei ik tegen mezelf, "iedereen heeft een opdracht."
Toen zag ik de andere bedevaarders uit mijn groep. We sprongen in de taxi en ik kon niet wachten om hen te vertellen wat mij was overkomen, over Ivan’s uitnodiging op de Verschijning!
Van de rest van de dag herinner ik mij niet zoveel, met uitzondering dat ik het bijwonen van de Verschijning niet als een hoge prioriteit aanvoelde voor mij. Na mijn eerste bijwonen van de Verschijning met mijn verzoeken vóór het beeld van Onze Lieve Vrouw en daarbij nog dat ik ze vandaag persoonlijk heb kunnen overhandigen aan Ivan, voelde ik mij als een gelukkige kampeerder! Ik zou nog wel beslissen of ik zou gaan. Ik bleef voorzichtig en aarzelde. Misschien zou ik naar het Blauwe Kruis gaan, want ik was moe van de massa volk. Ik besloot uiteindelijk om eerst naar de Heilgie Misviering te gaan, alvorens mij naar de Verschijningsplaats te begeven. Zelfs onze Heilige Moeder zegt dat het belangrijker is om naar de Mis te gaan, in plaats van naar de Verschijningen!
Na de Mis ging ik langzaam naar mijn verblijfplaats. Ik merkte op mijn weg op dat er op de Verschijningsheuvel reeds veel volk aanwezig was. Ik was gelukkig en voldaan omwille van de dinsdagverschijning aan Ivan, maar toch besloot ik om te gaan, omwille van Ivans persoonlijke uitnodiging. Het was reeds rond 21.30 uur toen ik aankwam aan mijn verblijfplaats. Ana, onze begeleidster, was nog steeds daar, zichzelf aan het opmaken voor de Verschijning. Zij was verbaasd. Ik had niets anders te doen, en zo besloot ik om samen met haar naar de Verschijning te gaan en ik dacht dat, omdat ze zo laat vertrok, vermoeid moest zjn, of dat was tenminste wat ik dacht. En zo vroeg ik aan haar: "Ana, mag ik met u meegaan naar de Verschijning?" Ze antwoordde bevestigend, maar ik moest wel steeds acher haar blijven. Ik vroeg: "Wat? Wat bedoelt ik met dat ik steeds moet achter u blijven?" Wat ik echter niet wist dat was dat ze recht afstevende op het midden van Ivans gebedsgroep. Zo vroeg ik haar opnieuw: "U gaat toch niet temidden van al dat volk gaan staan?" Ik wou mij liever afzijdig houden. Ze bleef echter enkel maar herhalen dat ik achter haar moest blijven. Ik vroeg geen verdere details..
Toen Ana wegging, gingen ook Vicka’s oudste zus, Mirjana samen met nog andere aanverwanten naar de plaats. Onderweg praatten we achteloos. Het werd nu kort tegen 22 uur en Ana en haar aanverwanten en vrienden hadden het niet gemakkelijk om naar boven te gaan, op weg naar de Verschijning. Ze moesten diverse malen halt houden om naar lucht te happen. Ik dacht bij mezelf dat ze bij deze vermoeidheid zeker enkel maar wat zouden rondhangen. Ik merkte dat we langs het volk gingen en werd een beetje bezorgd. Toen zei Ana: "Rafaël, neem mijn hand vast." En oh neen, we gingen recht af op de massa volk, juist naast de Ivans gebedsgroep! Ik wou daar helemaal niet zijn, ik was ondertussen gewoonweg misselijk gewordenvan al dat volk, maar ik had geen andere keuze.
Ik bevond me juist achter Anna en ik kon geen andere weg op. We waren omgeven door Italianen en andere bedevaarders en ik niets doen of zeggen, want ze zouden me van de Verschijningsheuvel hebben afgegooid. Ze dachten hoogstwaarschijnlijk dat ik een aanverwant of zoiets was, want de bedevaarders lieten mij door en deinsden achteruit. Ze boden me zelfs een zitplaats aan en gaven me een van hun opvouwbare stoelen: ik voelde me eigenlijk verveeld hierdoor.
Uiteindelijk zat ik naast Ana en ik zei tegen haar dat ik absoluut niet had verwacht dat ik me temidden van al dat volk zou bevinden, om Ivans gebedsgroep niet te moeten vernoemen, maar ze glimlachte enkel onbeholpen. Toen zei er plotseling iemand: "Ivan is hier." Het volk deinsde opnieuw achteruit, ditmaal voor Ivan.
Enkele ongemanierde mensen bleven, zonder op hun omgeving te letten, blindweg foto’s nemen, zodat Ivans gelaat voortdurend onder het licht was van de flashs van hun fotoapparaat, ook waren er die filmden, waardoor het licht constant bleef schijnen in zijn gelaat. Ivan zei iets nors in het Kroatisch als protest en nam zijn stoelkussen en hield het als een schild voor zijn gelaat om niet verblind te worden door al dat licht.
En nu komt het ongelofelijke gedeelte? Raad eens? Ivan kwam naar mij toe en ging precies naast mij zitten, niet alleen naast mij, hij keek me ook aan! Ik kon mijn eigen ogen niet geloven. Ik dacht dat het een gewone nacht ging worden, maar neen, Anna moest me letterlijk naast Ivans gebedsgroep brengen. En niet enkel dat, Ivan stond op en ging zich recht tegenover mij zetten! Alles wat ik kon doen was in deze ongemakkelijke positie blijven zitten en zo weinig mogelijk te pogen naar Ivan te kijken en vroom te handelen!
Ik kon mij er niet van weerhouden om naar Ana te kijken en te gebaren als: "Kijk Ana, nu heb ik een plaats op de eerste rij." Toen voelde ik Ivans blik op mij, alsof hij mij werkelijk wou laten weten hoe ik moest handelen! Het enige wat ik kon doen was naar de grond staren. Ik moest mij werkelijk inspannen om Ivan niet aan te raken en ik wou hem in geen geval storen, maar de bloedcirculatie ging weg uit mijn benen en met beide benen vielen "in slaap." Ik zat ik een erg pijnlijke houding en er was geen plaats over om mij ook maar het minste te kunnen bewegen.
Ivan leek nu in medidatie te zijn. Af en toe maakte hij een zenuwbeweging. Al zijn aandacht ging naar het bidden van de Rozenkrans. Soms poogde een bedevaarder tegen Ivan te praten. Uiteraard is het ongepast om iemands gebed te onderbreken. Wat de reden ook mag zijn, ik heb er steeds het gevoel van overgehouden dat Onze Lieve Vrouw me heel duidelijk wou maken wat ze voor mij voelde. Dit is alleszins hoe ik alles aanvoelde.
Ivan bleef in die houding gedurende minstens een half uur en richtte zich dan tot Ana om haar iets te zeggen: beiden begonnen te lachen. Plots knielde hij voor het beeld voor de verschijning. De rest volgde. Ik kon niet knielen. Er was gewoon geen plaats. Het enige wat ik kon doen is mij draaien naar de verschijning toe, maar er was een heel grote en corpulente vrouw, niet Ana, die mijn zicht belemmerde. En ik kon niet knielen omdat ik anders op haar benen moest knielen. Ik deed al het mogelijke om iets te kunnen zien en ik zag een blauwe waas rondom de figuur van onze Koningin van Vrede, of tenminste dat is wat ik dacht te zien. Ik kon Ivan zien van links en ik zag zijn mond bewegen en ik hoorde hem soms stilletjes spreken en ook naar adem snakken. Plots was de verschijning gedaan en Ivan moest zijn hoofd bedekken, een soort emotionele voorbereiding om terug tot deze wereld te komen. Ik had gehoord dat het heel lastig is voor hem om onze Heilige Moeder te verlaten en terug tot deze wereld te komen.
Toen sprak Ana tot mij: "Rafaël, wij gaan u gebruiken als een soort ploeg en u voortduwen om door het volk te geraken." Ik deed wat van mij gevraagd werd en zag dat het volk enigszins meewerkte. Toen we door het drukste heen waren, zei Vicka oudste zus, Mirjana: Ana! Daarop nam ze Ana bij de hand en Ana, Mirjana en al haar aanverwanten en vrienden renden tot beneden de heuvel. Ik heb nooit iemand zo snel die heuvel zien afgaan. Ik probeerde om bij te houden, maar ik moest vertragen omdat het risico te groot was om te vallen. Ik zei tegen mezelf: wat een herrie! Toen ik uiteindelijk beneden de heuvel was, hoorde ik iemand roepen: "Rafaël!" Het was Anna. Ik vroeg: "Wat is er gebeurd?" Ze zei: "Wat?" Ik antwoordde: "U en uw aanverwanten renden tot beneden de heuvel, wat is er aan de hand?" Ze zei: "Werkelijk, ik dacht dat u zich voor ons bevond." Ik heb hier later nog over nagedacht en kwam erop uit dat Ana, Mirjana en hun vrienden een bijzonder gave hadden om de heuvel zo vlug af te dalen.
Terwijl ik aan het praten was met Ana, hoorden we dat Ivan ons groette. Hij kwam bij ons staan om mee te praten. Ik vroeg hem of onze Gezegende Moeder onze religieuze voorwerpen gezegend had. Ik had een kruisje en wat rozenkransen bij. Ivan keek mij nogal ernstig aan en zei: "neen." Toen ondervroeg Ana hem opnieuw daarover en toen zei hij lachend "ja." Hij maakte gewoon een grapje. Ik moest ook lachen en zo kwam Ivan voor mij nog menselijker over en begon ik nog meer eerbied voor hem te krijgen.
We merkten nog meer bedevaarders op die naar beneden kwamen en we wisten dat Ivan het heel druk ging hebben en zo namen we afscheid van elkaar. Ana en ik praatten verder over wat er zojuist was gebeurd. Ana vertelde me: "Rafaël, uit al die duizenden bedevaarders op die berg, verkoos Ivan om rechtover u te gaan zitten!" Ze herhaalde dit verscheidene malen. Het leek voor mij alsof onze Heilige Moeder Haar taak met mij nog niet voltooid had. Zij wou er mij ten stelligste van overtuigen dat ik belangrijk was voor Haar, dat ik Haar aandacht voor mij had begrepen. Ze wou me dat ik er absoluut zeker van was, voor welke reden dan ook, en Zij wou mij heel duidelijk maken wat Zij voor mij voelde. Dat is tenminste hoe ik erover dacht.
Ivan bleef in die houding gedurende minstens een half uur en richtte zich dan tot Ana om haar iets te zeggen: beiden begonnen te lachen. Plots knielde hij voor het beeld voor de verschijning. De rest volgde. Ik kon niet knielen. Er was gewoon geen plaats. Het enige wat ik kon doen is mij draaien naar de verschijning toe, maar er was een heel grote en corpulente vrouw, niet Ana, die mijn zicht belemmerde. En ik kon niet knielen omdat ik anders op haar benen moest knielen. Ik deed al het mogelijke om iets te kunnen zien en ik zag een blauwe waas rondom de figuur van onze Koningin van Vrede, of tenminste dat is wat ik dacht te zien. Ik kon Ivan zien van links en ik zag zijn mond bewegen en ik hoorde hem soms stilletjes spreken en ook naar adem snakken. Plots was de verschijning gedaan en Ivan moest zijn hoofd bedekken, een soort emotionele voorbereiding om terug tot deze wereld te komen. Ik had gehoord dat het heel lastig is voor hem om onze Heilige Moeder te verlaten en terug tot deze wereld te komen.
Toen sprak Ana tot mij: "Rafaël, wij gaan u gebruiken als een soort ploeg en u voortduwen om door het volk te geraken." Ik deed wat van mij gevraagd werd en zag dat het volk enigszins meewerkte. Toen we door het drukste heen waren, zei Vicka oudste zus, Mirjana: "Ana!" Daarop nam ze Ana bij de hand en Ana, Mirjana en al haar aanverwanten en vrienden renden tot beneden de heuvel. Ik heb nooit iemand zo snel die heuvel zien afgaan. Ik probeerde om bij te houden, maar ik moest vertragen omdat het risico te groot was om te vallen. Ik zei tegen mezelf: wat een herrie! Toen ik uiteindelijk beneden de heuvel was, hoorde ik iemand roepen: "Rafaël!" Het was Anna. Ik vroeg: "Wat is er gebeurd?" Ze zei: "Wat?" Ik antwoordde: "U en uw aanverwanten renden tot beneden de heuvel, wat is er aan de hand?" Ze zei: "Werkelijk, ik dacht dat u zich voor ons bevond." Ik heb hier later nog over nagedacht en kwam erop uit dat Ana, Mirjana en hun vrienden een bijzonder gave hadden om de heuvel zo vlug af te dalen.
Terwijl ik aan het praten was met Ana, hoorden we dat Ivan ons groette. Hij kwam bij ons staan om mee te praten. Ik vroeg hem of onze Gezegende Moeder onze religieuze voorwerpen gezegend had. Ik had een kruisje en wat rozenkransen bij. Ivan keek mij nogal ernstig aan en zei: "neen." Toen ondervroeg Ana hem opnieuw daarover en toen zei hij lachend "ja." Hij maakte gewoon een grapje. Ik moest ook lachen en zo kwam Ivan voor mij nog menselijker over en begon ik nog meer eerbied voor hem te krijgen.
We merkten nog meer bedevaarders op die naar beneden kwamen en we wisten dat Ivan het heel druk ging hebben en zo namen we afscheid van elkaar. Ana en ik praatten verder over wat er zojuist was gebeurd. Ana vertelde me: "Rafaël, uit al die duizenden bedevaarders op die berg, verkoos Ivan om rechtover u te gaan zitten!" Ze herhaalde dit verscheidene malen. Het leek voor mij alsof onze Heilige Moeder Haar taak met mij nog niet voltooid was. Zij wou er mij ten stelligste van overtuigen dat ik belangrijk was voor Haar, dat ik Haar aandacht voor mij had begrepen. Ze wou me dat ik er absoluut zeker van was, voor welke reden dan ook, en Zij wou mij heel duidelijk maken wat Zij voor mij voelde. Dat is tenminste hoe ik erover dacht.
Op onze weg naar het dorp kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer overwinnen en vroeg aan Anna wat er zo grappig was aan haar en Ivan. Ooit was Ana heel corpulent en Ivan had haar verteld dat als zo in die toestand bleef, ze nooit geen pijn zou voelen bij het zitten op de rotsen, vanwege al dat vet. Ik zei bij mezelf: "Ivan is ongereserveerd. Hij is net als ons, buiten dat hij beter kan bidden en het voorrecht bezit om Onze Heilige Moeder te zien." Daarop vroeg ik mij af: "Zou Bernadette, of één van de zienertjes van Fatima net hetzelfde zeggen tegen Ana, zoals Ivan zojuist deed?"
Toen we in het dorp aankwamen waren we allemaal aan het praten over de Verschijning en ook al was het reeds laat, niemand van ons wou gaan slapen. Ana bracht een kruik water en we zaten allemaal buiten rond een tafel te kijken naar het mooie zicht van de mensen die nog van de Verschijningsheuvel kwamen met hun zaklantaarns aan, als een rivier van licht!
Ik dacht meer na over Ivan en waarom hij rechtover mij zat. Later werd het mij duidelijk dat hij voor mij aan het bidden was. Misschien dacht onze Gezegende Moeder dat Ik veel hulp nodig had voor mijn redding. Ik veronderstel dat ik een groot zondaar moet zijn geweest, in de hoogste nood voor het gebed, een hard geval omwille van mijn trots.
Wat was de boodschap? Ivan zei dat Onze Heilige Moeder van ons verlangde dat we in het bijzonder aandacht zouden verlenen aan de volgende openbare boodschap. Al bij al dacht ik bij mezelf dat deze openbare boodschap voor mij was bedoeld. Onze Lieve Moeder liet me niet alleen toe om voor Haar beeld te gaan staan tijdens de verschijning van dinsdag, Zij verlangde eveneens van mij om naast Haar te zijn bij deze Verschijning. Het was Haar wijze om mij duidelijk te maken dat ik belangrijk was voor Haar, dat ik mijn geloof niet zou verliezen, welke Kruisen Haar Zoon ook zou beslissen om op mijn weg te plaatsen. Zij zou mij helpen deze te dragen. Dit was voor mij een krachtige en onvergetelijke boodschap waarmee Onze Heilige Moeder mij heeft gezegend. Dank u, Mama!
De volgende dag zou onze laatste volledige dag worden van ons verblijf te Medjugorje. De morgen daarop zouden we Medjugorje verlaten, op weg naar Split.
Bron: IIPG
Vertaling: Chris De Bodt
|
|
