Verscholen in een bergpas, hoog in de bergen van Zuid-Frankrijk, duikt er iets heel verbazingwekkends op, een soort verzonnen Paradijs, verborgen voor de rest van de wereld en bijna ongelofelijk mooi om waar te zijn. Het is een schilderachtig gehucht in de bergen dat ongewoon en uitzonderlijk vredig is en zo sereen als zijn adembenemende schoonheid. Een aantal kleine verblijven en een uiterst aantrekkelijke kleine herberg omgeven de basiliek op de heuvel van waaruit men een uiterst prachtig panoramisch zicht heeft op een immense vallei dat vredevol tussen de besneeuwde pieken van de Alpen ligt. Er is hier bijna niets dat doet denken aan onze uiterst technologische maatschappij en de moderne wetenschappen en in plaats van het gedreun van vliegtuigen, treinen en auto’s waar de huidige mens zo aan gewend is geworden, hoort men hier enkel de zachte wind en het vredevol weerklinken van de bellen van de schapen die gebruik maken van de enige weg die langs dit oord gaat. Het geluid van de klokken van de basiliek weerklinken met een regelmatige interval door de vallei en dooft uit in de uitgestrektheid van de bergachtige groene diepen, maar onafhankelijk hiervan, heerst er vooral vrede in dit vreemde, fascinerende toevluchtsoord van stilte.

Maar waarom, kan men zich afvragen, is er zo hoog in de bergen zo’n mooie basiliek gevestigd? Om de weinige inwoners te dienen? Iets moois moet hier hebben plaatsgevonden! Inderdaad, dit was ook zo!

Er heerst een soort onwaarschijnlijke stemming in deze plaats dat nog wordt versterkt door een bijna heilige stilte die heen en weer fluistert tussen de steile hellingen en de weiden van de ‘Vallon des Fours’. De tijd lijkt hier stil te staan en als een reiziger hier zijn ogen sluit en de frisse berglucht inademt dan is het alsof hij terug kan kijken in de tijd, een andere wereld in een ander tijdperk, ergens beneden de mist. Dan vraagt hij zich af wat deze plaats is en waarom zijn ziel hier zo gegrepen wordt alsof deze niet meer wil terugkeren naar de vroegere wereld. Het antwoord hierop is even onwaarschijnlijk als de schoonheid van deze plaats, want het verhaal van deze vreemde plaats is buitengewoon en begon drie en een halve eeuw geleden, in het jaar 1664, toen een herdersmeisje er vertoefde in het gehucht Laus.

Het was in mei van het jaar 1664 dat het kleine gehucht Laus een meest wonderlijk geschenk ontving, het bezoek van een Koningin van een onmetelijke grootsheid, dat van Laus in de Alpen een heiligdom zou maken die de tand des tijds zou doorstaan tot het bittere einde van de wereld. Notre Dame du Laus verscheen er meer dan 300 jaar geleden aan Benoite Rencurel en liet er een krachtige boodschap van hoop voor de mensheid achter die bijna, zoals het gehuchtje zelf, vergeten was door de wereld, en gevaarlijk balanceert op de rand van deze gekke moderne tijden die zo’n aangrijpend contrast vormen met de kalmte van het plaatsje Laus.

De meesten hebben nog nooit gehoord van de boodschappen of de verschijningen van Notre Dame Du Laus. Zelfs het grootste gedeelte van de katholieken in Frankrijk hebben er nooit over gehoord. Waarom? Omdat de boodschap van Onze Lieve Vrouw aan Benoite, naast de vervulling van hoop, nog een andere aspect inhoudt, een aspect dat allesbehalve geliefd is bij de kerk van de moderne wereld. De boodschap legt immers een enorme nadruk op de gevaren van de zonde, het belang van berouw, de absolute noodzaak van het sacrament van de biecht om te worden gered en de noodzaak om dit sacrament regelmatig te ontvangen. Een ongelofelijk aantal katholieken, van gewone eenvoudige mensen tot de meest adellijken hebben er sinds 1647 de weg teruggevonden die leidt naar de redding, als een direct gevolg van de boodschap van Notre Dame du Laus en de vroomheid van de zienster Benoite, die er de boodschap verkondigde voor de wereld.

Het Heiligdom van Laus wordt het "toevluchtsoord" van de zondaars genoemd en het is misschien doordat de nadruk op het kwaad van de zonde gelegd werd, dat de boodschap van Maria tot Benoite "weggemoffeld" werd door deze moderne, verlichte en "volwassen" katholieke wereld.

Wat volgt is het verhaal van de verschijningen van Notre Dame du Laus en het leven van de zienster, Benoite Rencurel. Hou de vreemde, onaardse atmosfeer vat het gehucht en de boodschap in gedachten bij het lezen van dit verhaal en onthou ook dit: samen met het verslag van de verschijningen van Notre Dame du Laus, is er ook de voorspelling dat de buitengewone gebeurtenissen en boodschap van Laus door de wereld voor een hele lange tijd zouden vergeten en veronachtzaamd worden. Maar, eveneens volgens de voorspelling, zou Laus opnieuw in de belangstelling komen op een tijdstip dat het einde der tijden zou nabij zijn.

Maar, wees niet bevreesd. Zoals dit het geval is met alles rond Notre Dame du Laus, is er eveneens grote hoop op komst: Onze Lieve Vrouw heeft er beloofd dat Laus een "veilige schuilplaats" zou zijn en een "toevluchtsoord voor zondaars" tegen elk kwaad, zowel geestelijk als lichamelijk, dat aan de wereld zal toegebracht worden, en zelfs in de eindtijden zal Laus gespaard blijven, beloofde Maria.. Laus kwam ongedeerd uit de afgrijselijke terreur en vernietiging van de schandelijke Franse Revolutie, net zoals het de beide Wereldoorlogen heeft overleefd. Voor diegenen die in de eindtijden, op de één of andere manier naar haar bijzonder Heiligdom, hoog in de Alpen, kunnen reizen, is er de belofte van Onze-Lieve-Vrouw van de bevrijding van de krachten der hel. Laat ons hopen dat iedereen die een bijzondere verering heeft voor Notre Dame du Laus, ook zal kunnen genieten van de voordelen van deze bijzondere belofte, vervuld van hoop, die drie eeuwen geleden aan de wereld werd gegeven door Onze genadevolle Moeder aan het Benoite.

Rencurel werd geboren op 16 september 1647 uit een boerenfamilie nabij het dorpje Laus in het bisdom van Grenoble, Frankrijk. Haar vader stierf toen ze zeven jaar oud was, wat aanleiding gaf tot grote armoede en ellende in het huis van weduwe. Moeder Rencurel huwde nooit meer, maar besteedde haar tijd volledig aan de opvoeding van haar drie dochters. Om er tenminste zeker van te zijn dat Benoite goed te eten te krijgen, ging zij als herderin werken op de leeftijd van 12 jaar.

Terwijl ze op de schapen paste, hield Benoite ervan de Rozenkrans te bidden. Tegen dat ze was, nam ze het Evangelie heel ernstig en toen het dorp grote ellende kende door mislukte oogsten, onthield ze zichzelf van eten en gaf haar eten aan de kinderen die niets te eten hadden.

Op een bepaalde ogenblik probeerden twee karrenvoerders, die algemeen bekend stonden om hun slechte leven, om voordeel te halen uit Benoite’s jeugd en onschuld, maar eerder dan zich aan hen te geven, vluchtte ze weg in een voor haar gevaarlijk en onbekend moerassig gebied. De grond begaf het niet onder haar gewicht, maar toen de twee mannen haar poogden te achtervolgen, zakten ze onmiddellijk in de grond en moesten ze alles in het werk stellen om terug op het droge te geraken. Onze Lieve Vrouw beschermt allen hen voor wie een groot werk is weggelegd.

Op de leeftijd van 17 jaar, in 1664, hoedde zij de schapen in de Vallon des Fours, nabij het dorpje Saint-Etienne, toen een onbekende dame aan haar verscheen. Blijkbaar wou Onze Lieve Vrouw zich voorstellen aan deze kleine herderin, zonder eerst haar ware identiteit te onthullen, precies op dezelfde wijze als aan Bernadette Soubirous te Lourdes. Benoite voelde zich enorm aangetrokken door de verschijning en elke dag keerde ze terug naar de Vallon des Fours. Onze Lieve Vrouw wenste het geestelijke leven van Benoite te versterken, en om haar te leren om volledig edelmoedig te zijn vroeg ze het meisje om een geit. Benoite was in het bijzonder gehecht aan het dier, dat zij reeds als kind hoedde. Ondanks de genegenheid voor de dame, weigerde Benoite dit verzoek. Zij had nog niet de geestelijke rijpheid ontwikkeld om afstand te doen van alles.

De onbekende dame onthulde haar naam tijdens de laatste verschijning in de Vallon des Fours: "Ik ben Maria, de Moeder van Jezus. Mijn Zoon wenst in deze vallei, maar niet op deze plek te worden vereerd."

Benoite kreeg nu een grote liefde voor Onze Lieve Vrouw en sprak tot Haar in alle openheid en Onze Lieve Vrouw maakte Haarzelf in alle glorie bekend, in schitterend licht, maar zonder haar bevreesd te maken. Tijdens deze verschijning kon Benoite amper het gelaat van de Heilige Maagd waarnemen, zo sterk was het licht.

Onze Lieve Vrouw zei tot Benoite "Als u Mij opnieuw wenst te zien, ga dan naar Laus. U zult daar een mooie kapel vinden van waaruit een aangename geur komt."

De dag hierop ging Benoite naar Laus en kwam spoedig op de aangename geur uit, afkomstig uit de verlaten "Chapel du Bon Rencontre". Zij kroop letterlijk naar binnen en op het stoffige altaar zag ze Haar geliefde Moeder Maria opnieuw. Zij bood onmiddellijk haar schort aan om de voeten van de Dame af te schermen voor het stof.

Onze Lieve Vrouw kreeg nu een volledig vertrouwen in Benoite en begon haar opdracht te onthullen die Zij diende toe te vertrouwen aan de herderin.

"Ik heb aan Mijn Zoon gevraagd om Mij Laus te schenken, en Hij ging akkoord," legde de Heilige Maagd uit. Zij vertelde aan Benoite dat het Haar innigste wens was dat de mensen de liefde zou worden bijgebracht die God voor hen had. Benoite kwam regelmatig naar de kapel tijdens de winter van 1644-1645. Onze Lieve Vrouw onderrichtte haar verder en vroeg haar om te bidden voor hen die een slecht leven leiden zodat ze zich in berouw opnieuw tot Haar Zoon zouden richten.

Ondertussen had het nieuws over de verschijningen zich in de streek verspreid en overal begonnen de mensen te spreken over de visioenen van Benoite. In de lente van 1665 kwamen er vele bedevaarders naar Laus en teksten uit die tijd getuigen ervan dat er in een periode van enkele maanden meer dan 50 genezingen geschiedden. Al spoedig kwam men tot de ontdekking dat de genezingen voornamelijk plaatsvonden bij pelgrims die vurig baden en gezalfd werden met de olie van de lamp dat zich bij het tabernakel bevond in de kapel. Deze olie is nog steeds beschikbaar in de basiliek van Laus voor de mensen die erom vragen.

Onze Lieve Vrouw had aan Benoite gevraagd om te bidden voor de zondaars, maar nu ging Zij nog een stapje verder en vroeg aan haar elk van hen individueel aan te spreken en hen te vragen zich open te stellen voor Gods vergiffenis. Maria zou de pelgrims van Laus smeken om hun zonden te biechten en dankzij Haar pleidoor ondergingen velen van hen, zowel mannen als vrouwen, een verandering in hun harten en verzoenden zichzelf met God in het sacrament van de biecht. Het plan van Onze Lieve Vrouw werd aldus verwezenlijkt en nu sprak Zij tot Benoite: "Ik wens dat hier een kerk wordt gebouwd, waar velen zullen worden bekeerd."

Om de enorme hoeveelheid aan pelgrims te kunnen opvangen, werd er een mooie kerk gebouwd, waarin de volledige "Chapelle du Bonne Rencontre" werd verwerkt. De nieuwe kerk werd "Notre Dame du Laus" genoemd.

Op een dag stuurde Maria, tijdens een visioen, twee heiligen naar Benoite met het verzoek om haar te doen kiezen tussen twee kronen. De eerste kroon bestond uit rozen en stond symbool voor een gemakkelijke en aangename manier van leven in vrede en geluk. De tweede kroon bestond uit doornen, symbool voor zelfverloochening en een leven vol van moeilijkheden en lijden dat ze zou ondervinden bij haar pogingen om God en de medemens te dienen. Benoite twijfelde geen seconde en koos voor het tweede pad, dat zij reeds was begonnen en aanvaardde de kroon van doornen die haar werd aangeboden door de Heilige Catharina van Siëna.

Op een dag bevond ze zich biddend voor het kruis van Chris d’Avançon, voelde Benoite zo’n diepe liefde voor de Gekruisigde Redder dat ze er vurig naar verlangde om te worden verenigd met Zijn lijden dat Hij onderging voor de redding van de zondaars. Vanaf die dag, en dit gedurende negen jaar, kreeg ze vanaf donderdagavond tot zaterdagmorgen de pijnlijke lichamelijke ervaring van de passie van de Heer.

Toen Benoite 46 jaar oud was overleden er twee priesters waarmee ze sinds de eerste jaren van de bedevaarten mee samenwerken. Ze werden opgevolgd door twee Jansenisten, wat negentien jaar durende periode van groot lijden voor Benoite tot gevolg had.

Samen met haar uiterlijk lijden, beleefde ze een periode van een groot spiritueel lijden en onderging ze een hevige innerlijke smart. Om dit lijden draaglijker te maken werden er engelen naar haar toe gezonden om haar de Heilige Communie te brengen.

Gesterkt door het Hemelse Brood, waarin de Heer zichzelf geeft als voedsel, bleef Benoite trouw aan haar opdracht tijdens deze lange en pijnlijke periode van lijden.

Op de avond van 15 augustus 1698 kreeg Benoite, die zichzelf zo vurig en nauw had vereenzelvigd met het lijden van Jezus Christus, een verheven ervaring van het Hemelse geluk. Zij zag Onze Lieve Vrouw en de Heiligen volledig verenigd in de vreugde en liefde van God. Dit visioen bekoorde haar zo in lichaam en ziel, dat ze alle contact met de wereld rondom haar verloor. Zij bevond zich in vervoering. Deze kennis van de Hemel bleef voortdurend in haar gedachten en ondanks al haar lijden, verschafte dit haar vreugde en zekerheid in de Goddelijke Barmhartigheid.

Benoîte raakte echter uitgeput door haar voortdurende strijd tegen de geest van het kwade en daarnaast moest zij steeds ter beschikking van de pelgrims zijn. Hierdoor kwam het op een punt dat zij deze spanningen die werden veroorzaakt door de eindeloze menigte pelgrims die haar wensten te zien, aan te spreken en aan te raken, niet langer meer kon verdragen. Daarom volgde zij voortaan de Heilige Mis in een huiskapel op de eerste verdieping, weg van de menigte.

Benoîte stierf op 28 december1718, op 72-jarige leeftijd. Zij verliet deze aarde bij volledig bewustzijn, haar aangezicht stralend van vreugde. Om 8 uur ’s avonds werd zij herenigd met de Heilige Maagd Maria, die zij 54 jaar eerder voor het eerst had ontmoet in het dal van Vallon des Fours. Zij werd begraven in de basiliek, die rond de kapel was gebouwd, om de grote menigten pelgrims te kunnen opvangen.

Alhoewel een van de minder bekende heiligdommen van Frankrijk, is Laus doordrongen van een bijzonder atmosfeer die men niet vindt in de gecommercialiseerde beter gekende heiligdommen. Laus werd door Onze Lieve Heer aan Zijn Gezegende Moeder geschonken en dit wordt ook zo aangevoeld door elke bezoeker. Buiten een heel eenvoudig winkeltje aan de basiliek, vindt men er geen enkele souvenirwinkel en de enige handel in het dorp is een kleine restaurantbar, eigendom van een zeer gelovige katholieke dame. Elkeen die naar Laus komt is het over één ding eens: ze vonden er vrede en wensen er ooit nog eens terug te keren.

Op 4 mei 2008 erkende Rome het heiligdom Notre-Dame du Laus in het Franse departement Hautes-Alpes officieel als bedevaartplaats. Deze erkenning werd tijdens een plechtige hoogmis in Laus uitgesproken door bisschop Jean-Michel di Falco Léandri van het diocees Gap en Embrun. Aan de viering namen de apostolische nuntius in Frankrijk, een twintigtal kardinalen en bisschoppen, enkele politici en duizenden gelovigen deel.

"Ik erken hierbij de bovennatuurlijke oorsprong van de verschijningen en van de feiten die betrekking hebben op de jonge herderin Benoîte Rencurel", aldus Mgr. Di Falco Léandri. "Ik moedig de gelovigen aan om in dit heiligdom te komen bidden en spiritueel tot herbronning te komen."

Het heiligdom van Laus trekt jaarlijks zo'n 120.000 pelgrims. De officiële erkenning bleef zo lang achterwege omdat men al die tijd ervan uit was gegaan dat die al gegeven was. Totdat het Vaticaan in 2003 de bisschop van Gap inlichtte dat zulks niet het geval was.

Er zijn nu in Frankrijk vijf bedevaartplaatsen waarvan de Maria-verschijningen officieel door de Kerk zijn erkend: Pontmain, Pellevoisin, La Salette, Lourdes en St.-Etienne-Le-Laus.