Verlamd meisje genezen tijdens verschijning

Alle medische testen waren negatief toen Silvia Busi zich ernstig zoek voelde op haar zestiende. Binnen enkele dagen bevond het anders normale meisje zich in een rolstoel: ze kon haar benen niet meer bewegen. Negen maanden later verdween Silvia’s ziekte even vlug als ze gekomen was en dit tijdens een verschijning van de Madonna aan ziener Ivan Dragicevic te Medjugorje.

Alle medische testen waren negatief toen Silvia Busi zich ernstig zoek voelde op haar zestiende. Binnen enkele dagen bevond het anders normale meisje zich in een rolstoel: ze kon haar benen niet meer bewegen. Negen maanden later verdween Silvia’s ziekte even vlug als ze gekomen was en dit tijdens een verschijning van de Madonna aan ziener Ivan Dragicevic te Medjugorje. "De gave van het geloof is de grootste gave die ik bezit," zegt ze zelf.

Op haar zestiende en zeventiende onderging het leven van Silvia Busi de meest drastische veranderingen.

Gedurende negen maanden, vanaf oktober 2004, was de studente uit Padua, Italië, volledig afhankelijk van haar rolstoel, onbekwaam om te gaan, zelfs om haar benen te bewegen. Haar periode van invaliditeit eindigde in juni 2005, op de top van de Verschijningsberg, toen ze na een verschijning van Onze Lieve Vrouw aan Ivan Dragicevic plots opstond en Ivan achterna wandelde.

"Tot het begin van oktober 2004, was ik een normaal meisje die school volgde, vrienden en vriendinnen had, danste en zwom. Plots, binnen een tijdspanne van enkele dagen, was dit alles verdwenen, ook al waren alle medische testen negatief," getuigde Silvia Busi tijdens een recente gebedsontmoeting in Italië.

"Toen ik aan mijn rolstoel gekluisterd was, hebben mijn familie en ik harde momenten meegemaakt. In de daaropvolgende maanden begon ik gewicht te verliezen en werden mijn aanvallen slechter, waardoor ik nog meer beperkt werd in mijn dagelijkse leven. Hierop stortte ik emotioneel volledig in elkaar."

Al vlug keerde Silvia’s moeder zich tot het geloof om een oplossing te zoeken voor de toestand van haar dochter. Van thuis uit was men katholiek, maar Silvia zegt dat ze louter uit gewoonte de zondagsmis bijwoonde.

"Mijn moeder was onze sterkte," zegt Silvia Busi over haar negen maanden dat ze aan haar rolstoel was gebonden, terwijl Silvia's moeder zich gesterkt voelde door een gebedsgroep die toegewijd was aan de Maagd Maria.

"Toen we geen antwoord vonden bij de dokters, richtte we ons tot een zeer toegewijde mariale priester. Zo begonnen we ons aan te sluiten bij de groep en baden we aanvankelijk elke vrijdag de Rozenkrans, woonden we de Heilige Mis bij, alsook de Aanbidding van het Heilig Sacrament. Ik volgde mijn ouders, maar enkel omdat ik niet bij machte was om alleen thuis te blijven," vertelt Silvia verder."

"Tijdens de maand mei, de maand toegewijd aan de Madonna, besloot mijn moeder om elke dag naar de gebedsgroep te gaan en niet meer enkel op vrijdag, en tenminste dagelijks de Rozenkrans te bidden en de Heilige Mis bij te wonen. In het begin was het absoluut niet gemakkelijk voor mij, maar na een aantal weken, begon ik de nood aan te voelen om er heen te gaan, omdat ik enkel daar vrede kon vinden. Ik voelde dat de druk verminderde, omdat ik toch niet dezelfde dingen kon doen als mijn vrienden."

Silvia's beslissing om naar Medjugorje te gaan kwam even plots als haar ziekte en haar latere genezing: "Op 20 juni vertelde mijn therapeut me dat ze de week daarop mijn moeder zou vergezellen naar Medjugorje. Ik vroeg of ik met hem kon meegaan en reeds na drie dagen bevond ik mij op de bus naar Medjugorje, samen met mijn vader. We kwamen ginds aan op 24 juni ’s ochtends, de feestdag van de Heilige Johannes de Doper, maar ook de verjaardag van de allereerste verschijning, toen de voltallige groep zieners nog niet was gevormd," vertelde Silvia Busi aan de aanwezigen op de gebedsontmoeting.

Toen Silvia vernam dat de ziener Ivan Dragicevic die avond een voor het publiek toegankelijke verschijning zou hebben, besloot ze onmiddellijk om er heen te gaan, maar besefte ze tegelijkertijd dat ze nooit de top van de Verschijningsberg zou bereiken in haar rolstoel. In plaats hiervan werd ze naar de boven gedragen, waar ze aankwam om acht uur, twee uur voor de verschijning zou plaatsvinden.

"En toen bad ik voor het eerst mijn gebeden met het hart. De twee uren vlogen voorbij. Mijn groepsleider, die naast mij zat, vertelde mij dat ik mij moest richten tot de Madonna, omdat  Zij kort daarop uit de Hemel zou neerdalen om naar ons allen te luisteren. Toen vroeg ik Haar om de kracht om op een serene wijze mijn ziekte te aanvaarden in het vooruitzicht dat ik mijn hele leven lang zou gebonden blijven aan mijn rolstoel, omdat ik pas zeventien jaar oud was en de toekomst mij angst inboezemde."

Tijdens de verschijning van Maria aan Ivan, merkte ik links van mij een licht op: wit, mooi, heel vocaal en luid. Ik kon er naar kijken zonder mezelf te verblinden. Toen ik dit licht zag, werd ik bevreesd en hield ik aanvankelijk mijn ogen naar beneden gericht om het niet te zien, maar het was zo mooi dat ik enkel maar kon toekijken. Zodus keek ik tijdens de hele verschijning naar dit licht langs de hoek van mij mijn oog," getuigde Silvia Busi.

Na de verschijningen moesten Silvia’s dragers haar ongewild loslaten en viel ze op de harde stenen van de heuvel, maar Silvia voelde de rotsen niet. In plaats daarvan vond haar genezing plaats: "Ik herinner het mij alsof ik op een zachte matras viel en niet op die harde en scherpe stenen. Ik herinner me ook een zachte stem die mij aansprak en mij tot rust bracht. Na een aantal minuten opende ik mijn ogen en zag ik mijn vader wenen. Maar voor de eerste keer in negen maanden kreeg ik gevoel in mijn benen en voelde ik dat ik mij rechtop trok aan iets. Toen zei ik tot mijn vader: "Ik ben genezen, ik kan stappen!"

"Een hand strekte zich voor mij uit. Ik grabbelde mij vast aan de hand en dan bevond ik mijzelf recht op mijn benen alsof het de normaalste zaak was. Ik barstte los in tranen: dit alles was machtiger dan mezelf. Ik zou me dit nooit hebben kunnen inbeelden. Daarop begon ik te stappen. Mijn beenderen waren broos en dun, maar ik was er zeker van dat ik niet zou vallen omdat ik een soort onzichtbare touw voelde dat mij rechthield. Dit overtuigde mij dat ik zeker niet zou vallen en gekwetst raken.

De volgende ochtend, tegen vijf uur ’s ochtends, ging Silvia de Kruisberg beklimmen om er, samen met haar groep, de kruisweg te gaan bidden. Toen ze uit Medjugorje terug thuis kwam, kon ze wel stappen, maar waren de aanvallen van haar ziekte nog niet verdwenen. Om deze te doen ophouden was er een andere Medjugorje tussenkomst bij betrokken:

"Ik bleef aanvankelijk aanvallen krijgen, maar dankzij de tussenkomst van God, verdwenen ook deze. Eerst was ik bedeesd en durfde ik niet te getuigen. Ook kreeg ik vele aanvallen tijdens de dag. Toen kwam Vr. Ljubo Kurtovic, een priester uit Medjugorje, naar Turijn voor een gebedsontmoeting en hij vertelde mij om God te bedanken en te eren voor de genade die Hij mij geschonken had," zegt Silvia Busi.

Ze vertrouwde zich op het bidden van de Rozenkrans en gaf haar getuigenis en dacht toen: "Dat was het," maar dat was het niet: "Alvorens ik wegging bad Vr. Ljubo over mij, zegende hij mij en een paar dagen later verdwenen ook alle aanvallen. Na een jaar stopte ik met mijn medicatie en nu voel ik mij goed, dankzij God.

Alhoewel Silvia Busi nu volledig is genezen, overweegt ze deze grote genade die ze heeft gekregen: "de grootste genade die God mij en mijn familie heeft gegeven is de herontdekking van God, het geloof en de bekering. De weg die we nu zijn opgegaan is heel lang en gaat het hele leven door. Er zijn de gebruikelijke moeilijkheden waar niemand immuun voor is, maar met de kracht van het geloof en het gebed is men bekwaam om deze te overwinnen en er mee om te gaan," getuigt ze.

"Met deze bekering is het alsof God een licht in mij heeft aangestoken. Maar, zoals het vuur gevoed wordt door het hout, moet ook het geloof onderhouden worden door het gebed, de Heilige Mis, de Aanbidding van het Heilig Sacrament, de Rozenkrans, het lezen van de Bijbel, het vasten en, minstens maandelijks, de biecht. Met dit alles wordt het vuur niet geblust en wordt het zelfs aangewakkerd door een lichte wind."

"Voor mij is dit nu waarachtig het meest belangrijke en het mooiste in mijn leven. Ik bid met geheel mijn hart opdat ik en ook de anderen elke dag nog meer de immense liefde van God en de Madonna zouden ervaren."

Het originele verhaal is terug vinden op de site http://www.guardacon.me/?A=Blog&p=484.

Bron: Jacob Marschner, Medjugorje Today

Vertaling: Chris De Bodt