Op 24 juni 1981 beweerden zes kinderen in het stille bergdorpje van het toenmalige Joegoslavië de Heilige Maagd te hebben gezien. Zoveel jaren later blijven deze zelfde "zieners", intussen volwassenen, volhouden dat ze nog steeds bezoeken krijgen van de Moeder Gods en zijn er reeds vele miljoenen mensen van over de hele wereld, gelovigen en ongelovigen, naar Medjugorje getrokken. Zelfs duizenden priesters, bisschoppen, aartsbisschoppen en kardinalen zijn er reeds op pelgrimstocht geweest. Toch heeft het dorpje nog steeds af te rekenen met hitsige, sarcastische commentaren van verstokte sceptici, net zoals dit het geval was met Lourdes en Fatima destijds. Het toppunt van Katholieke orthodoxie; Medjugorje gaat nochtans enkel over vrede, gebed, vernieuwing en herstel. Waarom dan al deze drukte? De twee meest gehoorde argumenten van de tegenstanders zijn deze: de buitensporige duur van de "visioenen" en "locuties" [alhoewel de erkende verschijningen te Laus, Frankrijk, nog langer duurden] en de observatie van enige "ongehoorzaamheid" aan de locale bevoegdheden. Nochtans is elke regelgeving, elke beslissing rond de gebeurtenissen te Medjugorje niet langer in handen van de bisschop van Mostar, en terwijl de Kerk absoluut in staat is bedrieglijke visioenen en zieners af te keuren, wanneer dit vereist is, zal deze zich nooit uitspreken zolang dit fenomeen blijft duren en zolang alle betekenisvolle feiten nog worden verzameld en voorzichtig bestudeerd. In het geval van Medjugorje blijft de uitspraak dus nog steeds uit.

Ondertussen heeft het Vaticaan duidelijk gemaakt dat het alle gelovigen, zowel leken als religieuzen, vrij staat om er op bedevaart te gaan, maar zelfs waar bedevaarten worden bijgewoond door een priester of een bisschop, moet dat niet worden aanzien als iets dat door de clerus opgezet is.

Terwijl er zijn die zich zorgen maken over het feit dat de "zieners" voor het huwelijksleven hebben gekozen in plaats van voor een kloosterleven [zijn ze La Salette vergeten?], kan men stellen dat juist in dit tijdperk van losbandigheid en zorgeloosheid, waarin het huwelijk wordt verlaagd en het familiaal leven sterk onder druk komt te staan, dit voorbeeld betekenisvol is en staat voor onze tijd. En misschien zouden diegenen die al te ijverig zijn in hun oordeel om Medjugorje als satanisch en onhemels te aanzien, de vruchten die het dorpje voortbrengt, opnieuw moeten bekijken.

Bijna twintig jaar reeds wordt er elk jaar tijdens de zomer het Internationaal Jeugdfestival gehouden, waar tienduizenden goede, gelovige en opmerkzame jonge katholieken aan deelnemen, de crème onder de jongeren van over de hele wereld, en misschien onze enige hoop op een betere toekomst. Dit zijn de geestelijke kinderen van Johannes Paulus II, trouw aan het Magisterium en niet gemakkelijk om de tuin te leiden. En is het werkelijk mogelijk dat satan achter de 50 miljoen bedevaarders zit die de vrede van de Heer hebben geproefd in Medjugorje, velen voor de eerste keer in jaren? Kunnen donkere krachten verantwoordelijk zijn voor zo'n hartstocht tijdens de misvieringen en de aanbidding van het Heilig Sacrament, en voor de dagelijkse rozenkrans voor de zieke, misleide en getraumatiseerde wereld?  Dit is zeker een netelige vraag, want de logica zelf vertelt ons dat dit dan de laatste dagen van de hel zouden zijn, daar "een huis dat in zichzelf is verdeeld, ten onder gaat"!

Toen de Medjugorje-verschijningen begonnen in 1981, was de toenmalige bisschop van Mostar, de overleden Pavao Zanic, een hevige voorstander van de verschijningen en drong bij zijn priesters aan om "Gods voorzienigheid" te aanvaarden en dat alle zieners waren te vertrouwen. Later, bij zijn opvatting over een van de boodschappen van de kinderen, door de Heilige Maagd bedoeld als een berisping voor zijn harde houding tegenover de plaatselijke Franciscaanse priesters, wiens misdaad erin bestond "de Heilige Mis op te dragen" voor een groep bedevaarders, merkte hij tijdens een ontmoeting met prelaten, die waren bijeengeroepen om het fenomeen te bespreken, op: "De Heilige Moeder zou nooit een bisschop vermanen." Meteen waren de verschijningen "vals". Aartsbisschop Franic van Split, overtuigd van de hemelse oorsprong van Medjugorje, repliceerde hierop dat de Heilige Geest in de Openbaringen van Johannes zeven bisschoppen vermaant.

Elke ernstige onderzoeker van Medjugorje heeft hierover een aantal vragen. Wat was bisschop Zanics gemoedstoestand? Tijdens een televisie-interview sprak hij van "het van de kaart vegen van Medjugorje", terwijl hij bij een andere gelegenheid aanprees het oord te "begraven". Op 1 april 1985 drong de kardinaal, bevoegd voor het staatssecretariaat van het Vaticaan, er bij de Kroatische kardinaal Franjo Kuharic op aan om aan bisschop Zanic te vragen om "te willen stoppen met het verspreiden van zijn eigen persoonlijke meningen en op te houden met het vellen van oordelen". Hij weigerde. Hier had de bisschop zodanig de bedoeling om Medjugorje van de kaart te willen vegen dat hij zelfs bereid was om zijn meerderen niet te gehoorzamen en zichzelf tegen hen op te zetten.

Eigenaardig, maar de allereerste commissie die de gebeurtenissen in het bergdorpje Medjugorje moest onderzoeken was gemachtigd door bisschop Zanic. Deze "commissie" die bijna volledig bestond uit personen die Medjugorje vijandig gezind waren, kwam er openlijk voor uit dat het doel enkel was om het fenomeen en de zieners volledig in diskrediet te brengen. Eenmaal het Vaticaan echter de grootte van bisschop Zanics oppositie begreep, werd zijn "commissie" ontbonden en werd er een nieuwe opgezet. Ongelukkiglijk bracht de oorlog in de Balkan en de daaropvolgende opsplitsing van Joegoslavië alles tot stilstand.

De zittende bisschop van Mostar, Ratko Peric, was een goede vriend van zijn voorganger en, alhoewel hij niet de bezeten taal had van bisschop Zanic, was hij ook niet een advocaat van Medjugorje. Toch is het belangrijk dat de positie van de Kerk nog steeds dezelfde was gebleven als deze van voor de oorlog in zoverre dat de pelgrims vrij waren om Medjugorje te gaan bezoeken. In feite had het Vaticaan er herhaaldelijk op aangedrongen dat er passende en voldoende voorzieningen voor hen zouden worden getroffen.

Zij die de vruchten wensten te onderzoeken die Medjugorje voortbracht, konden niet anders dan toegeven dan deze inderdaad talrijk waren. Er zijn verhalen van bekeringen en terugkeer tot het geloof die oplopen die in de honderdduizenden. De Cenacolo-gemeenschap vestigde er zich ondertussen om jonge drugverslaafden en herrieschoppers terug op het rechte pad te helpen en is hier, buiten de stoutste verwachtingen, meer dan succesvol in geslaagd. Het weeshuis, dat oorspronkelijk was opgericht om de weeskinderen van de oorlog op te vangen, maar ondertussen is uitgebreid voor alle kinderen die behoefte hebben aan ouders, is in volle bloei, dankzij de welwillendheid van de bedevaarders.

Vele bisschoppen, aartsbisschoppen en kardinalen over de hele wereld zijn er van overtuigd dat Medjugorje onvervalst is. Vele anderen hebben een ander idee, maar hun woede richt zich voornamelijk tegen een aantal in opspraak gekomen Franciscanen, want tegen de zieners zelf valt er, buiten een aantal misverstanden tijdens de beginperiode, weinig te beginnen. De tegenstanders schijnen nog altijd niet te beseffen dat de zienertjes, destijds nog kinderen, in de beginperiode van de ene ondervraging in de andere terecht kwamen en enorm onder druk stonden. Er is geen andere verklaring mogelijk dan dat er, mede door de tegenwerking van het toenmalige communistische regime, een aantal misverstanden hebben plaatsgevonden, die later nooit zijn uitgepraat. Bisschop Ratko Peric heeft zelfs nooit met de zieners willen spreken.

Paus Johannes Paulus II rekende zichzelf bij de voorstanders van Medjugorje en sprak meer dan eens zijn wens uit om er op bedevaart te gaan. Spijtig genoeg hebben de beide bisschoppen van Mostar de Heilige Vader dat plezier nooit willen gunnen, want zuiver politiek bekeken, kon zelfs de Paus er niet heen gaan, zonder hiertoe officieel te worden uitgenodigd door de plaatselijke bisschoppen, die hier uiteraard heel goed van op de hoogte waren en misbruik van maakten.

De gewone mensen denken er echter anders over en ondervinden telkens weer een waarlijk verlichtende retraite in het stille dorpje tussen de bergen. Samen met duizenden anderen genieten ze er van de aanbidding van het Sacrament, het bijwonen van de dagelijkse missen in verschillende talen, welke soms door meer dan een dozijn priesters worden gevierd. Het afnemen van de biecht gebeurt meerdere malen in openlucht en dit zeven dagen op zeven, soms tot middernacht. Is dit het "bedrog" of de "verslaving die schade toebrengt aan onze gezondheid?". Zolang de Kerkelijke overheid geen beslissingen treft, zullen de pelgrims met christelijke voorzichtigheid en liefdadigheid, Medjugorje blijven ondersteunen en, zoals er staat in de titel: "Schrijf Medjugorje niet af, zolang het Vaticaan bestaat."

John Ellis, The Catholic Herald, 24 februari 2009
 

Elke erkende moderne verschijning van Maria, van La Salette tot Lourdes, tot Fatima, tot Beauraing, was een bron van controverse en polemiek toen de verschijningen nog bezig waren. Zo is dat nu ook het geval met Medjugorje, dat bestookt wordt met golven van geruchten en verzinsels en onderhuidse aanvallen. Maar het nut voor de Katholieke Kerk wordt vergeten. Hier enkele schokkende onthullingen rond het standpunt van de Katholieke Kerk tegenover Medjugorje.

Dit zijn de feiten over Medjugorje die door de tegenstanders worden onderdrukt en die je nooit in hun geschriften tegen Medjugorje zult zien staan.