Nadat Staf Druyts reeds samen met Pol en Pastoor Frans drie jaar geleden met de fiets naar Medjugorje hadden gereden, bleek de heimwee zo groot dat de tocht drie jaar later nogmaals werd overgedaan. Hier leest u het verslag lezen van hun ervaringen tussen donderdag 16 september en maandag 4 oktober 2010. Staf, u weet onze lezers te verwennen. We zullen allen met veel interesse uw ervaringen volgen. Er werd in totaal een gemiddelde snelheid van 22,10 km/uur gereden. De maximum snelheid bedroeg 74,30 km/uur.

Voorwoord
Ja, wat doet men zoal als je de leeftijd van 65 jaar bereikt hebt? Je kan genieten van je pensioen, een feestje geven, met je gezin op vakantie gaan of eens goed gaan eten. En daarna? Wat dan met je vrije tijd? In je luie zetel zitten tot je er in vastroest of je kan ook op bedevaart gaan. In eigen land of iets verder zoals Lourdes, Compostella of Fatima. Maar ook Medjugorje ligt in het bereik van de wagen of autobus.

De Pol, 65 jaar jong, wilde al fietsend terug naar Medjugorje, samen met zijn fietskameraad van 3 jaar geleden, die toen 65 jaar was geworden. Zodat we Onze Lieve Vrouw konden bedanken dat we nog redelijk gezond mogen zijn.

Dikwijls hoefde de Pol het niet aan mij te vragen, eenmaal was genoeg. En zo komt het dat ik dit jaar 2 maal in Medjugorje ben beland, eenmaal met de bus en eenmaal met de fiets. Er werden plannen gemaakt, de fietsroute was geen probleem maar... hadden wij een volger of twee in de mobilhome en hadden we een überhaupt een mobilhome? Dat was wat anders. De Pol vroeg het aan vriend en gebuur, iedereen die hij kende.

Na vele kaarsjes te laten branden in Scherpenheuvel en kwam thuis het verlossende antwoord van zijn broer René. Hij zou ons gaan volgen. Een pak van ons hart, dat ondertussen al heel klein geworden was.

Met 3 personen zouden wij vertrekken, 2 fietsers en 1 volger. René is ook een wielertoerist, dus het klikte meteen. Samen gaan oefenen in de Ardennen. Zo enthousiast dat de Pol zelfs zijn fietsschoenen vergeten was. We zochten een fietsenmaker maar die was pas ’s middags open. Uiteindelijk zijn René en ik alleen vertrokken. We hadden zo’n 40 km gefietst. René op kop, wat normaal is als je 10 jaar jonger bent. Plots riep hij "pas op" er stak een grote gevaarlijke slang de baan over.

Later werd er nog vergaderd. Er werd besproken wanneer we zouden vertrekken en wat er allemaal mee moest en wie er wat meenam. We zouden eerst in augustus vertrekken maar wegens een trouw werd het vertrek uitgesteld tot september. Ook werd er beslist wat er van eten mee moest, want als je de ganse dag op de fiets zit en ook zit te trappen om vooruit te geraken, heb je al wat meer calorietjes nodig dan normaal. De vrouw van René, ook wielertoerist, wist wat we nodig zouden hebben en beter nog, ze ging dit voor ons klaarmaken ook zodat wij ons geen zorgen hoefden te maken over het eten. En het was goed, ne dikke proficiat.

Een dag voor het vertrek werd de mobilhome, bij René in de Limburg, ingeladen. Het was te gek dat hij de zestiende september eerst nog naar Vosselaar moest komen.

Dag 1: donderdag 16 september: Vosselaar - Ahrdorf [220.41 km]

Donderdag 16 september, de grote dag van het vertrek is aangebroken. Om een goede en veilige fietstocht naar Medjugorje te mogen hebben hadden we om een kleine zegening gesmeekt. Zo geschiedde dat onze kok van 2007, priester Frans dus, voor ons vertrek om 7 uur ’s ochtends, een heilige mis voor ons opdroeg. Pol en ik in ons wielerkostuum en onze vrouwen in hun ’s zondagse tenue. Jos, onze chauffeur van 2007, was er ook met zijn vrouwtje. Het was een heus privilege om voor ons 6 een heilige mis te mogen ontvangen.

Pastoor Frans draagt de Heilige Mis op

Na de mis was de tijd van afscheid nemen aangebroken en om 7.50 uur werd het startschot gegeven. Nu was dit niet echt een schot maar een zegening in de vorm van een kruisje op ons voorhoofd. Tot slot stak priester Frans elk van ons nog een klein pakje toe en sprak "als je een dag wat problemen hebt of je het moeilijk krijgt, open dan dit pakje." Meer wou hij niet zeggen, maar enkel al om het bij te hebben was voldoende om ons de nodige kracht te geven want geen van beide heeft het moeten open doen. Wat er in zat moest wel hemels geweest zijn.
 

Afscheid van de vrouwen

Eenmaal vertrokken besloten we om via Geel-Stelen langs het Albertkanaal te rijden om zo ons eerste rondje [rondje = een rozenhoedje: een idee van 2007] naast elkaar te kunnen bidden.

Op zolder hielden we onze eerste [kleine] picknick om daarna naast het kanaal verder te rijden tot Hasselt. Achter Visé in Warsage, na 109 km stond René ons op te wachten zodat we onze innerlijke geest konden versterken en onze drinkbussen bijvullen.

In Eupen aangekomen gingen we op zoek naar een fietsenmaker. Na enkele instructies, die ons een klein klimmetje van een 10% lieten doen, hadden we nog steeds geen fietsenmaker gevonden. Maar door de zegening van priester Frans bleek dit achteraf toch niet nodig. Aan kilometer 149 zagen we een vreemde man naast de weg staan, hij had niet zoveel geluk en was lek gereden. Als goed christen stopten we om te helpen. Dat taal soms een barrière vormt merkten we dadelijk, het enige wat we verstonden was "pompa pompa" en omdat hij aan het ventiel aan het prutsen was konden hem uiteindelijk met de nodige gebaren toch verstaan. De fiets was bijna even oud als de man zelf en, volgens de Pol geladen met heel zijn huishouden, beschikte de fiets nog over banden met Hollandse ventielen. En terwijl de man, terug lucht in zijn band aan het pompen was vroegen wij, met nodige gebaren, waar hij vandaan kwam. Toen hij klaar was liet hij zij paspoort zien, en schrik niet maar hij kwam uit Litouwen. En aan zijn voorkomen te zien was hij ook al maanden onderweg. Pol merkte op dat er lucht langs de buitenband ontsnapte maar de man gebaarde van niet en brabbelde wat volgens ons iets was van "niets kapot." We hadden hier wel onze bedenkingen bij maar de man was content dus wij ook.

Achter Monschau namen we zoals in 2007 een weg aangelegd met dolomiet. Niet echt goed voor onze lichte bandjes. Later merkte de Pol op dat er deze keer geen haas voor onze fiets was gesprongen.

Na 220.41 km, waarvan de laatste 40 km in de regen, bereikten we de camping waar René reeds op ons stond te wachten met een heerlijk avondmaal. Na ons te hebben opgefrist konden we genieten van frikadellen in tomatensaus en rijst. We spraken nog wat na over de voorbije dag en vroegen ons af waar de Litouwer zou zijn. We zagen ook op onze fietscomputer dat we die dag een max. snelheid hadden bereikt van 72.8 km/u. Na Onze Lieve Vrouw te hebben bedankt omdat we op de dolomiet niet plat reden, werd de slaapzak opgezocht. En genoten we van onze welverdiende nachtrust.

Dag 2: vrijdag 17 september Ahrdorf - Rochenhausen [199.21 km]

Vandaag zouden we onze krachten moeten bundelen. Een stevig ontbijt was dus aan de orde. Om 8.40 uur werd het vertrek gegeven en terwijl wij rustig op onze fietsen zaten deed René de afwas. Het eerste stukje ging over een weg enkel voor bewoners en fietsers. Dit veredelde fietspad liep tot de hoofdweg, waar we linksaf draaiden en daarna rechts richting Cochem. Tijdens de prachtige afdaling richting Cochem en tegen een mooie snelheid van 63.6 km/u. kregen we een mooi panoramisch zicht van dit mooie stadje aan de Moesel.

In Cochem hielden we even halt om nog snel een koekje en een banaan naar achter te werken waarna onze zoektocht naar de brug, waar we 3 jaar geleden de Moesel mee zijn over gestoken, begon. Maar na even te zoeken hadden we ze nog steeds niet gevonden.

Omdat het ondertussen al na twaalven was geworden, en de veerboot maar tot twaalf uur uitvaart, werd deze optie ook uitgesloten en restte er niets anders dan een brug verder te rijden om toch aan de overkant te geraken.

Eenmaal over de Moesel stond er nog één opstakel tussen ons en ons middagmaal. Een stevige klim van vier km. gevolgd door twee km. vals plat. Na dit verwerkt te hebben hadden we er 131 km opzitten en konden we aan onze boterhammen met spek en eieren beginnen.

Heel onze rit was uitgestippeld op een GPS voor fietsen. Daarom dachten we dat de rest van de dag lichtlopen zou zijn. We begonnen dus rustig richting Rockenhaussen te fietsen, waar enkele kilometers van het parcour een camping lag waar we zouden overnachten. Maar de GPS voor fietsen bleek iets minder geschikt te zijn voor koersfietsen. Zo bleek toch toen we plots over een weg moesten met gemalen keien. Na een 200 tal meter stonden we tussen de windmolens maar we dachten snel terug op goede weg te zitten. Het duurde niet lang of we stonden met onze fietsen midden in een wei. De GPS wees ons naar links waar een, in onbruik geraakt, karrenspoor lag en we letterlijk het bos indoken. In een gevaarlijke afdaling, waar al onze kennis over remmen werd getest, schoven we meer dan naar beneden rijden. Zelfs een ezel met kar zou zich bedenken om hier af te dalen en, na in het gras te zijn beland, wij ook. We zijn dan ook maar te voet verder gegaan. De Pol noemde deze weg "het ezelspad," maar wie waren nu eigenlijk de ezels?

Het moest Onze Lieve Vrouw wel zijn geweest die ons heeft geholpen had om zonder stukken beneden te komen. In Meischeim kregen we nog een drie km. lang verraderlijk klimmetje voorgeschoteld van een 13%. Door het ezelspad waren we laat en René kwam ons al tegemoet. Zo kwam het dat we niet met z’n tweeën maar met drieën richting camping fietsten.

Net zoals het weer was ook de camping geweldig. Na een heerlijk bord spaghetti en ons rondje, konden we gaan slapen.

Dag 3: zaterdag 18 september: Rochenhausen - Calw [192.23 km]

Die dag waren we laat vertrokken, pas om 9.40 uur. De Pol had zijn benen goed ingesmeerd om er een lap op te geven. Hij wou ze eens testen met bergop te rijden. Na een 20 tal kilometer zaten we nog maar twee km. van ons vertrek. Jawel, de GPS had ons nogmaals verkeerd gestuurd. Na 80 km. kwamen we in Freisbach aan waar we onze late middagstop hielden. Om 14 uur maakten we onze tweede start. Net voor de middag waren we al lachend door het stadje gereden. En wat doet men dan als men hier aan terug denkt? Inderdaad, terug lachen, en deze keer bleven we lachen tot in Lingenfeld. Hier moesten we voor de eerste maal onze weg vragen. De Pol vroeg aan verschillende mensen de weg en uiteindelijk wist iemand ons te vertellen hoe we moesten rijden om in Neudorf te geraken. Raar maar waar, deze persoon was zelf niet van daar.

Naar de brug over de Rijn moesten we al even hard zoeken als in 2007. Eenmaal aan de andere kant van de Rijn doorkruiste we Bruchsal om zo via Bretten en Pferzheim tot in Calw te fietsen, waar René ons al tegemoet kwam. Over een mooie fietspad reden we Calw binnen. De klim naar "camping Swarzwaldblick" was nog een pittig klimmetje.

Na het avondeten van patatjes met rode kool en stoofvlees zagen we nog twee moto’s met hoge snelheid tegen elkaar racen. Later die avond, na ons rondje, zochten we onze beddenbak op om te genieten van een welverdiende nachtrust.

Dag 4: zondag 19 september: Calw - Bad-Buhau [140 km]

Het was zondag en dus gingen we op zoek naar een kerk om een misviering te kunnen bijwonen. De eerste kerk die we vonden was een evangelische kerk. Niet echt ons ding, maar een dorpje verder werden we verwelkomd door de kerkklokken die met veel kabaal duidelijk maakte waar we moesten zijn. Aangekomen aan de kerk zagen we op het papier, aan de poort, staan dat er om 10 uur een mis zou zijn. Maar wegens werken aan de kerk zijn we niet binnen geraakt.