| |
Download PDF
Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! Hoofdstuk 28. Lijden en herstel
Nicky: Als we aan Jezus zouden vragen om ons Vagevuur hier op aarde te mogen doen, zal Hij dan dit verzoek beantwoorden?
Maria: Dit is niet altijd het geval, maar het gebeurt. Ik ken het geval van een priester en een vrouw die tezamen in het ziekenhuis lagen. Beiden waren ziek, maar waren nog goed genoeg om uit bed te kunnen en ze konden wat tijd tezamen doorbrengen. Zo gingen ze dikwijls samen buiten en leerden elkaar daarbij tamelijk goed kennen. De vrouw, die niet te oud was, vertelde aan de Priester dat ze dat precies gevraagd had aan Jezus: dat ze genoeg kon lijden hier op aarde om recht naar de Hemel te kunnen gaan. Hierop zei de Priester: "Dat zou ik nooit durven te vragen. Dat is een beetje te uitdagend." "Neen," zei de vrouw, "Als ik dat van mijn Jezus vraag, vertrouw ik op Hem dat Hij mij deze wens zal toestaan."
Een religieuze zuster ginds kende beide van hen en wist dat de vrouw dikwijls die woorden had gezegd en zo kwam de jonge vrouw op een dag te sterven en spoedig daarop ook de priester. Korte tijd later verscheen de priester aan de zuster en vertelde haar: "Als ik zo vroom geweest was en zo op Jezus vertrouwd had als die vrouw, zou ik ook recht naar de Hemel zijn gegaan, zonder langs het Vagevuur te moeten langsgaan."
Nicky: Worden gehele steden of zelfs landen gestraft, of zoals u het verkiest te zeggen, "hersteld door God voor zonden begaan in het leven?"
Maria: Ja, dat gebeurt.
Nicky: Zo, als iedereen vandaag dus in het Westen zijn eigen zonden zou beginnen te biechten en gaan te bidden en extra herstel doen met goede werken voor hun relatief onmiddellijke voorouders, zou dit het herstel, waarvan u zegt dat het spoedig door God naar de wereld zal worden gezonden, aanzienlijk verminderen? Begrijp ik het zo juist?
Maria: Ja, dat is waar. Zo eenvoudig is het. Bid en biecht en bid daarna voor de overleden familieleden en doe wat extra goede daden voor hen en God zal vast en zeker het herstel dat hij heeft gepland, en dat voor de ongelovigen onverwacht zal komen, verzachten.
Nicky: Wanneer de zielen van de Priesters tot u komen, Maria, wat gebeurt er dan als ze geen familie of aanverwanten hebben die voor hen kan "inspringen" nadat ze komen te sterven?
Maria: Ze hebben mij. Ze hebben goede vrienden en ik ben één van hen.
Nicky: Zelfs hen die u niet persoonlijk kende?
Maria: Uiteraard. Ik zal steeds doen wat ze vragen.
Nicky: Ook lijden op u nemen?
Maria: Hmm ...
Nicky: Wenst u hierover te spreken?
Maria: Jezus geeft ons nooit meer dan dat we aankunnen. Een lange tijd geleden nu kwam er een Priester die zei dat, als ik drie uur lijden op mij zou nemen, hem dit zou sparen van twintig jaar in het Vagevuur. Ik ging akkoord omdat mijn Priester mij had verteld dat ik alle verzoeken moest op mij nemen, en deze zijn er altijd. Spoedig voelde ik zo’n pijn over heel mijn lichaam dat ik roerloos bleef en mijn eigen verblijfplaats niet meer herkende. Maar de vreugde bleef, omdat het mij heel duidelijk bleef welk resultaat dit voor de Priester zou opleveren. Maar na een tijdje dacht ik dat het wel drie dagen zou duren in plaats van drie uren. Dan, zo spoedig als het kwam, verdween het eveneens en ook werd ik er mij van bewust dat ik steeds op dezelfde plaats was gebleven. Ik keek op mijn uurwerk en het had tot op de minuut precies drie uren geduurd.
Bij andere gelegenheden is het plaatselijke pijn. Zo had ik voor een lange tijd pijn aan mijn rechterarm en wat ik ook deed of hoe ik mijn arm ook hield, de pijn bleef dezelfde. Dit was voor een ziel die iemand laatste wilsbeschikking had vervalst en uiteraard belastte dit de arm waarmee hij schreef en werkte.
Wanneer we het lijden op ons nemen met Gods liefde, dan wordt alles voor ons mogelijk en komen er de beste vruchten uit voort. Met andere woorden: het lijden, het kruis zonder de liefde is te zwaar, maar liefde zonder een kruis bestaat niet.
Nicky: Vertellen zij u dan hoelang het zal duren?
Maria: Neen, slechts uitzonderlijk en dat is het ergste eraan: de onwetendheid van de duur ervan, maar die ene keer was het drie uur.
Nicky: Aanvaardt u deze pijnen op een regelmatige basis of meer tijdens bepaalde perioden?
Maria: Ik aanvaard alles wat mij wordt gevraagd, maar tijdens de vasten maken ze hun aanwezigheid heel sterk bekend door het lijden dat ik voor hen draag. Op andere tijdstippen gebeurt het wanneer ze het ook vragen.
Nicky: Neemt u vandaag nog evenveel lijden op u als tijdens de begindagen?
Maria: Neen, nu is het minder, ook al omdat ik veel meer naar lezingen ga dan tijdens de beginjaren en deze lezingen helpen de zielen ook heel veel.
Nicky: Toen u nog jonger was, had u dan enig idee dat u later naar vele steden in Europa zou gaan om er lezingen te geven in grote zalen gevuld met mensen?
Maria: Nooit! Ik zou luidop gelachen hebben en binnenin zelfs bang geweest zijn door er enkel aan te denken. Maar God heeft mij de sterkte en de moed gegeven om dit te doen en ik zie dat het veel goeds teweegbrengt en voor dit ben ik Hem zeer dankbaar.
Nicky: Hebt u ook grote angsten op u genomen zoals de angst die Jezus meemaakte in de Tuin van Gethsemane?
Maria: Neen, tot op vandaag is dit niet gebeurd.
Nicky: De tijdspanne: drie uren voor twintig jaar, zoals u eerder vermelde, is deze altijd hetzelfde of soms verschillend?
Maria: Voor alle gevallen is deze volledig verschillend en dat komt omdat er een oneindig aantal niveaus zijn in het Vagevuur. Een Arme Ziel vertelde mij dat tien jaar in de bovenste lagen veel, veel gemakkelijker is te verduren dan twee dagen in de diepste lagen. Daarenboven moeten we bedenken dat een ziel langzaam door alle niveaus moet gaan om uiteindelijk op het hoogste niveau uit te komen, maar ze kunnen ook van het diepste niveau recht naar de Hemel gaan.
Nicky: Denkt u dat het lijden dat u vrijwillig op u neemt gelijkaardig is aan het lijden in het Vagevuur?
Maria: Ja, dat lijkt me zo. Eenmaal de pijn mijn lichaam heeft verlaten, blijven er geen littekens achter of enige andere neveneffecten. Dat betekent dus dat de pijn zich volledig in de ziel bevindt en dit doet me denken dat de pijnen in het Vagevuur gelijkaardig zijn.
Nicky: Als we iemand zien die veel lijdt, kunnen wij dan voor hem opkomen en zijn lijden opofferen aan God voor de zielen in het Vagevuur?
Maria: Ja, maar het heeft niet dezelfde waarde als een persoon die het uit zichzelf doet.
Nicky: En als het iemand dit doet, maar het na een tijdje opgeeft omdat hij niet geduldig genoeg is, en het daarna opnieuw opoffert, heeft dit dan enige waarde?
Maria: Opnieuw ja, maar ook heeft het niet dezelfde waarde dan dat dit in één keer zou gebeuren.
Nicky: Als een persoon al zijn toekomstig lijden opoffert aan God, heeft dit dan dezelfde waarde als hij een huidig lijden opoffert?
Maria: Ja, als het met een oprecht hart gebeurt en God kent de harten.
Nicky: Als dus iemand lijdt en het niet aan God schenkt, gaat de waarde van het lijden verloren!
Maria: Met betrekking tot die specifieke ziel en het naar de Hemel gaan, ja, maar meestal gebeurt het lijden omdat er iets in het verleden is gebeurd en dat is dan uiteraard hersteld. Met of zonder Gods hulp, staat God dit toe. Hij is zuivere liefde en weet precies wat het beste is voor ons.
Nicky: Wat nog kunt u vertellen over het lijden?
Maria: Behalve het leven zelf en de tijd dat we hier zijn om goede dingen te doen, is het lijden het grootste geschenk van God dat er bestaat. Terwijl we hier lijden, ontvangen we nog steeds de genade om goede dingen te doen, maar eens dat we in het Vagevuur zijn, is dit voor altijd gedaan. Het lijden geneest altijd iets en wij moeten op God vertrouwen dat het altijd voor ons eigen goed is en voor Zijn eer.
Er is een enorme genade dat uitgaat van het lijden en dat ik zou willen benadrukken. Het is in het lijden dat de mensen elkaar en elkaars hart vinden. In het lijden wordt de andere persoon belangrijk en zonder het lijden zijn de meeste mensen geneigd om enkel aan zichzelf te denken. Het Westen kent dit probleem tot in de hoogste graad en in het herstel dat God spoedig over het Westen zal brengen zullen de mensen in hun lijden opnieuw elkaar vinden. Daaruit zullen vele goede dingen voortkomen en het beste uit de mensen, die nu enkel aan hun volgende en grote huis of auto denken. Ook dit is een zuiveringsproces. En zo eindigt wat wordt beschouwd als een grote ramp, dikwijls in een grote genade en een groot geschenk van God.
Nicky: Wanneer het lijden van satan komt, is dit dan verschillend dan wanneer het van God komt?
Maria: Al het lijden komt van God, is het zelfs in die mate dat Hij eveneens het lijden door satans toedoen toelaat. Maar, als we het herkennen als een lijden dat van satan komt is het onze plicht om deze persoon naar een exorcist te brengen, terwijl, als het lijden van God komt, de exorcist hiertegen niets zal kunnen ondernemen. Sommige mensen hebben gezegd: "Ik hoop dat God me niet te veel liefheeft!" Ik kende een moeder die aan haar zoon, die voor Priester studeerde, zei: "Vertel aan God dat Hij alles met u mag doen." Hierop antwoordde hij: "Neen, want dan zal Hij veel te veel vragen van Mij." Dit is niet waar, wees ervan overtuigd dat God nooit meer van ons zal vragen dan dat wij kunnen dragen.
Nicky: Wat nog kunt u vertellen over het lijden?
Maria: Vraag maar!
Nicky: Met de kennis dat er vele soorten mensen bestaan en wat er uit onze ziel voortkomt, nooit mag worden onderschat, kunnen sommigen aan God vragen om meer te mogen lijden. Stelt u een gebed voor, voor diegenen die hiertoe de neiging hebben?
Maria: Over het algemeen zeker niet. Mensen die in deze wereld leven en die anderen hebben waarvoor ze verantwoordelijk zijn, hoeven dit absoluut niet te doen, want hun lijden zal op de ene of andere manier toch komen. Gebeden voor extra lijden zou enkel moeten voorbehouden worden voor zij die een kloosterleven lijden, voor hen die enkel verantwoordelijk zijn voor zichzelf en die steeds hulp rondom zich hebben. Zij kunnen de wens hebben om dit te doen, maar anderen niet. In mijn geval heb ik er nooit om gevraagd maar ik laat alles wel gebeuren voor het welzijn van de Zielen in het Vagevuur. En ik heb niet voor een familie gekozen. Aldus kan ik mijn hele leven aan hen schenken. Ook hier is mijn geval verschillend van dat van de meeste andere mensen.
Nicky: Of het nu gaat om de levenden of om de zielen, is er een bepaalde zonde voor dewelke u het meeste hoeft te lijden? En als dat het geval is, wat is dan deze zonde?
Maria: Voor zowel onder de levenden als onder de zielen is dit zeker en vast de Communie in de hand.
Nicky: Hebt u er ooit over nagedacht om er minder over te praten?
Maria: Neen. Het is mijn Godgegeven plicht om de mensen te vertellen over het Vagevuur en het is eveneens mijn plicht om alles in volle waarheid mee te delen wat de Arme Zielen mij hebben verteld over de toestand van de Kerk. Hoe kan ik dingen weglaten, enkel om het mij meer aangenaam te maken als het over de toestand van de Kerk gaat. De Arme Zielen hebben mij verteld dat de huidige toestand de slechtste is die er ooit is geweest. Dan zou ik zeker geen ware vriendin van de zielen zijn.
Recentelijk gebeurde het dat ik door een priester werd uitgenodigd om de parochie te spreken, maar ik mocht één onderwerp niet aanhalen. Toen ik hem vroeg wat dit onderwerp was, antwoordde hij: "Communie in de hand." Toen in daarop de zielen vroeg wat ik moest doen, vertelden zij mij: "Zonder de volle waarheid komt er ook geen lezing." Ik heb de priester hetzelfde gezegd.
Op dezelfde wijze zal ik nooit toestaan dat enig boek of artikel wordt uitgegeven over mij als de uitgevers weigeren over het onderwerp van de Communie in de hand te schrijven.
Nicky: Bij de verschijningen hier bij u thuis moet het zijn dat u veel brieven en vele, vele telefoonoproepen krijgt. Heb u ooit bijgehouden hoeveel brieven en hoeveel telefoonoproepen u gemiddeld krijgt elke dag?
Maria: Neen, maar op een dag plaagde de postmeester mij omdat er 73 brieven waren voor mij. En de plaatselijke priester, Eerwaarde Heer Bischof, vermelde me onlangs dat de telefoonmaatschappij hem had verteld dan ik meer telefoons krijg dan het crisiscentrum in Feldkirch.
Nicky: Buiten de postmeester, wie is er uw beste vriend op aarde, Maria? [lachend]
Maria: O, dat is uiteraard mijn geestelijke begeleider.
Nicky: En wie is uw tweede beste vriend op aarde?
Maria: Iedereen die eerlijk is en de dingen zegt zoals ze zijn.
Nicky: Maria, het spijt me heel erg, maar ik heb geen vragen meer te stellen. Ik dank God en dank u met geheel mijn hart om mij te toelating te hebben gegeven om u tijdens deze twee dagen te mogen lastig vallen. Maar voor ik wegga, kunt u mij nog een voorval vertellen waarbij de zielen iemand hebben geholpen en iets ongebruikelijks deden om hun grote nood te benadrukken?
Maria: U hebt mij niet lastig gevallen. Het was een vreugde om zoveel weldoordachte vragen te mogen beantwoorden. Ook ik bedank God en dank u voor de Zielen. Laat mij een beetje nadenken over uw vraag: Heilige Geest, alstublieft, verlicht mij nu. O, hier waren we.
Pas onlangs kwamen twee zussen uit een nabijgelegen stad om te vragen wat hun overleden vader nodig had om naar de Hemel te gaan. Zoals steeds noteerde ik graag zijn naam en geboortegegevens, alsmede de datum van zijn overlijden. Toen zei een van de zussen met een meedogenloze stem dat als het antwoord dat ik zou ontvangen iets zou met geld te doen hebben, zij er niet zou aan deelnemen. Ik vertelde hen dat dit hun zaak was en niet de mijne, maar als ze een antwoord wensten, ik uiteraard gelukkig zou zijn hen dit te kunnen mededelen. Daarop gingen ze naar huis.
Een tweetal weken later kreeg ik een antwoord van een andere ziel. Ik liet het de zusters weten, zodat ze het antwoord konden ophalen. Zij kwamen en ik overhandigde hen het antwoord: hun vader had zeven Missen nodig om naar de Hemel te kunnen gaan. Na een beleefde dankzegging, gingen ze weg. Een tijd ging voorbij en een andere vrouw uit dezelfde stad kwam bij mij voor iets totaal anders, maar het was zo dat zij de buurvrouw was van de twee zusters. Nadat wij hadden besproken wat ze nodig had, vroeg ik gewoon hoe het met de twee zussen ging. Hierop antwoordde ze: "O, alles gaat heel goed met hen nu! Ik was bij hen toen ze spraken over uw brief waarin u hen vroeg waarom ze toestonden om hun goede vader nog langer te doen lijden. Zij waren verbaasd over wat zij te lezen kregen. Hoe was het in Hemelsnaam mogelijk dat u dit wist dat ze nog wat goed te maken hadden voor hun vader door zeven missen te laten opdragen?" Daarop gingen ze onmiddellijk naar de pastoor om het verzoek in te willigen.
Hierop zei ik niets en de vrouw ging door. Maar ziet u, ik heb deze brief nooit geschreven.
Nicky: Mijn God, hoe mooi!
Maria: Ja, de Zielen zijn prachtig en ik smeek de mensen om voor hen te bidden. Ik beloof u dat het niet lang zal duren voor de zielen om in te springen en hun vrienden te helpen op een wijze die hen zal verbazen.
Nicky: Is er iets tot besluit, dat u tot de wereld wenst te zeggen, Maria, als u er de kans toe kreeg?
Maria: Enkel wat ik reeds eerder heb verteld. De Arme Zielen hebben mij verteld dat de Kerk zich in de slechtste toestand dan ooit in de geschiedenis bevindt. Maar ze hebben mij ook verteld dat alles veel beter zal worden en dat er vredevolle tijden in het vooruitzicht liggen. Daarvóór echter moet de grote storm komen en Onze Lieve Vrouw wenst dat we ons geen zorgen moeten maken, nadenken of er laster over te vertellen.
God zorgt altijd voor Zijn kinderen. Deze grote storm zal de profetieën van La Salette inhouden die zeggen dat er iets over ons zal komen zoals nooit voorheen, en deze van Fatima, en ook de waarschuwing van Garabandal en de geheimen van de kinderen van Medjugorje.
Tot slot geef ik u nog door wat Onze Lieve Vrouw, de Moeder van Jezus altijd hierover adviseert: Bid en vast op de aarde voor de vrede en breng Gods onmetelijke liefde en vergevingsgezindheid tot al uw broers en zussen, overal.
Nicky: Het lijkt me dat er een enorm aantal mensen aan u vragen om voor hen te bidden, en als dit zo is, wat doet u allemaal voor hen? U kan niet voor iedereen een Rozenkrans opzeggen of een Mis laten opdragen. Bestaat er misschien een bijzonder gebed dat u bidt voor hen?
Maria: Ja, dat is zo. De Zielen hebben mij voorgesteld om het volgende voor hen te bidden: "Eer, Lof, Dank en Aanbidding geschieden voor de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, zoals het was in het begin, nu en in alle eeuwen der eeuwen. Amen."
Nicky: En opnieuw Maria, wat precies hebt u zelf geleerd doorheen deze tientallen jaren van waarlijk buitengewone ervaringen?
Maria: Ik heb geleerd om God lief te hebben, met geheel mijn kracht.
Het lijden van Maria
De enige persoon die ooit werd toegelaten tot Maria’s kamer tijdens haar mystieke lijden was haar vriend en spirituele begeleider van 1938 tot 1978, Vader Alfons Matt. En zo is het enkel in zijn woorden dat het kan worden omschreven, zoals in twee eerdere boeken over Maria Simma uit 1968:
"Het lijden was in verhouding tot de zonden die dienden te worden hersteld."
"Het was alsof haar ledematen werden uitgerekt. Met een grote macht drukte de Ziel zich tegen haar aan en het was alsof er vanuit alle richtingen dolken in haar lichaam werden gestoken, met alle kracht. Een andere keer was het alsof een afgestompt stuk ijzer in haar lichaam werd gedrukt en als het weerstand ondervond, vermenigvuldigde dit alles zich en ging dit over in elk gedeelte van haar lichaam."
"Meer en meer zielen vragen om hulp. Het herstel voor abortus en zedeloosheid veroorzaakt hevige pijnen in de romp en een vreselijke misselijkheid."
"Dan gebeurde het alsof ze uren tussen dikke blokken ijs lag, waarbij de koude tot in haar geraamte doordrong. Dit was voor het herstel van de onverschilligheid en de religieuze lauwheid."
"Zelfs als het heel moeilijk was voor Maria, aanvaardde ze dit steeds vrijwillig. Soms was het zo erg dat ze dit enkel door bovennatuurlijke hulp kon overleven."
Dit is een getuigenis van Vader Alfons Matt, haar geestelijke begeleider, uit 1968.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
|
|
