Mirjana's getuigenis

Ten tijde van de verschijningen verbleef ik elke zomer bij mijn grootouders in Bijakovici omdat mijn ouders er geboren waren, maar we woonden in Sarajevo. Dit was ook zo in 1981. Op 24 juni, het feest van Johannes De Doper, wilden Ivanka en ik alleen zijn. Wij kwamen van buiten het dorp en we wandelden langs de voet van wat men nu de Berg der Verschijningen noemt. We werden moe en we zetten ons tegen elkaars rug neer aan de voet van de berg, op deze wijze dat Ivanka naar de berg toekeek. Ik keek in de tegengestelde richting. Plots zei Ivanka 'Ik denk dat Onze-Lieve-Vrouw op de heuvel is'. Ik keek niet eens om, voor mij was dit onmogelijk omdat er een communistisch regime was in ex-Joegoslavië. We praktiseerden ons geloof binnen de familie. Onze ouders spraken tegen ons nooit over het geloof omwille van de vrees hun huis en werk te verliezen.

Toen Ivanka me dus vertelde dat ze dacht dat ze Onze-Lieve-Vrouw op de heuvel zag, antwoordde ik nogal grof: 'Ja, alsof Onze-Lieve-Vrouw niets anders te doen heeft dan aan ons tweeën te verschijnen'. Ik wou toen terug naar het dorp gaan, maar toen ik het eerste huis naderde, voelde ik een roep binnen in mij om terug te gaan. Deze roep was heel intens. En zo ging ik terug en vond ik Ivanka op dezelfde plaats. Ze zei tot mij: 'Kijk nu eens', en ik zag inderdaad een jonge vrouw in een lang grijs kleed en ze hield een kind in haar armen. Alles leek zo vreemd omdat er niemand de heuvel aan het opgaan was. Er was toen geen pad zoals er nu een is aangemaakt door de pelgrims zelf. Het was voor mij vooral moeilijk om te geloven dat daar zo een jonge vrouw in een lang grijs kleed met een kind in haar armen kon zijn. Alles was vreemd en toen kwamen plots alle emoties bij mij op: angst, schoonheid, misverstanden alsof ik niet meer wist ok ik nu dood was of nog leefde. En toen rende ik weg, ik wou weg zijn. Terug thuis zei ik tegen mijn grootmoeder dat ik dacht dat ik Onze-Lieve-Vrouw had gezien. Hierop antwoordde ze dat ik beter de rozenkrans zou nemen en naar mijn kamer zou trekken om er tot God te bidden en Onze-Lieve-Vrouw te laten waar ze is...in de hemel. En dit deed ik dan ook. De hele nacht bracht ik in gebed door omdat dit de enige manier was om binnen in mij vrede te vinden.

De volgende dag was zoals alle andere. Ik hielp mijn nonkels en zo was ik niet in de mogelijkheid om contact te hebben met de overige zieners. Maar rond hetzelfde uur dat ik gisteren Onze-Lieve-Vrouw zag, voelde ik een roep binnen in mezelf en ik zei gewoonweg tegen mijn nonkels dat ik naar de voet van de heuvel moest gaan. Ze kwamen mee met mij omdat ze wilden weten wat er gaande was. Toen we daar aankwamen kon ik zien dat de helft van het dorp daar was. Elke ziener had wel iemand van de familie meegebracht om te komen zien wat er gebeurde.

We zagen opnieuw Onze-Lieve-Vrouw op dezelfde plaats, maar op deze tweede dag had Ze geen kind bij Haar. Die dag, 25 juni, was de eerste dag dat we Maria naderden. Zij stelde zichzelf aan ons voor en zei: 'Lieve kinderen, wees niet bevreesd, Ik ben de Koningin van de Vrede.' En zo begonnen onze dagelijkse verschijningen. Spoedig daarop was het reeds onmogelijk om verschijningen te hebben op de heuvel, vanwege het toenmalige communistische regime in Joegoslavië. Het duurde niet lang of de Militia kwam met honden de ganse heuvel afzetten en wie de berg durfde te betreden belandde in de cel.

Het was in de eerste dagen dat Onze-Lieve-Vrouw heel wat mirakels deed. Zo stond het woord ‘MIR’ (Kraotisch voor vrede) in het midden van de lucht geschreven en iedereen in het dorp was hiervan getuige. Het kruis op de Kruisberg verdween plots en men zag Onze-Lieve-Vrouw, in het wit gekleed, in de plaats. Dit wisselde elkaar voortdurend af en ook hiervan was iedereen in het dorp getuige. Zo waren er ook tijdens deze eerste dagen een aantal mirakuleuze genezingen. Elke dag kregen we toen een verschijning op een andere plaats zodat niemand de dag ervoor kon voorspellen waar de volgende verschijning zou plaatsvinden.

Bij mij hielden deze dagelijkse verschijningen aan tot Kerstmis 1982. Dat was de dag waarop Onze-Lieve-Vrouw aan mij het tiende geheim onthulde en me vertelde dat ik geen dagelijkse verschijningen meer zou hebben, maar enkel nog één jaarlijkse verschijning op 18 maart en dit mijn hele leven lang, maar Onze-Lieve-Vrouw vertelde er meteen bij dat ik later nog buitengewone verschijningen zou krijgen. Deze bijzondere verschijningen begonnen op 2 augustus 1987 en ik weet niet tot wanneer deze verschijningen zullen blijven duren. Het was ook op Kerstmis 1982 dat Maria aan mij vroeg om een priester te kiezen aan wie ik de geheimen zou onthullen. Ik verkoos vader Petar Ljubicic. Hij was steeds zo vriendelijk, vooral tegen kinderen. Je moet weten dat we zelf nog kinderen waren in die tijd. En zo wordt er van mij verwacht dat ik hem 10 dagen op voorhand ga vertellen wat er zal gebeuren en waar dit zal gebeuren. Eerst dienen we 7 dagen te bidden en te vasten, waarop Vader Petar het geheim 3 dagen op voorhand aan de wereld zal verkondigen: wat, waar, hoe en wanneer. Hij had geen andere keuze dat dit verzoek te aanvaarden omdat hij een opdracht van God had te vervullen.

Onze-Lieve-Vrouw drong er altijd op aan niet te veel over de geheimen te praten, maar eerder te bidden, omdat iemand die Haar als Moeder en God als Vader aanvaardt geen vrees hoeft te hebben. Maria zei dat enkel zij die God's liefde nog niet kennen en zeker zij die God's liefde niet willen kennen, te vrezen hebben, omdat wij als mensen het alleen maar over de toekomst hebben, maar wie van ons kan er zeggen dat we morgen nog zullen leven? En zo leerde Onze-Lieve-Vrouw aan ons en aan de mensen dat we op elk moment klaar moeten zijn om God te ontmoeten. Wat er in de toekomst gaat gebeuren is Gods wil en het is onze taak hiervoor klaar te zijn. De verschijningen op de 2de van elke maand, welke iedereen kan bijwonen zijn dan ook als een gebed voor de ongelovigen, alleen Onze-Lieve-Vrouw gebruikt nooit het woord 'ongelovigen'. Zij zegt steeds 'Zij die God's liefde nog niet kennen'. En Maria vraagt onze hulp en hierbij bedoelt ze niet alleen ons, de zieners, maar iedereen die Haar aanvaardt als Moeder. Maria zegt dat we bekwaam zijn om ongelovigen te bekeren, maar enkel door gebed en door zelf het voorbeeld te geven. Ze verlangt van ons om elke dag een gebed op te zeggen voor de ongelovigen, omdat, als we voor hen bidden, we ook voor onszelf en onze eigen toekomst bidden. Naast dit gebed, vraag Maria om ons voorbeeld. Ze vraagt niet van ons om te preken. Het is door onze uitstraling dat ongelovigen God en Zijn liefde kunnen herkennen.

Ik zou jullie willen vragen om dit zeer ernstig te overwegen, omdat, indien u in staat zou zijn om de tranen op Maria's aangezicht te kunnen zien omwille van de ongelovigen, ik er zeker van ben dat jullie zouden bidden vanuit het binnenste van uw hart en omdat Maria zegt dat deze tijd een tijd van beslissingen nemen is. Maria zegt dat wie zich een kind van God noemt, een grote verantwoordelijkheid draagt. Wanneer Onze-Lieve-Vrouw vraagt aan ons om te bidden voor de ongelovigen, wenst Zij ook dat wij dit doen op Haar wijze en dat we eerst en vooral liefde voor hen zouden voelen en hen te zien als onze broers en zussen die het geluk niet kenden om tot Gods Liefde te komen. Geef geen kritiek op hen of veroordeel hen niet, maar geef hen het goede voorbeeld, hou van hen en bid voor hen. Enkel op deze wijze kunnen we ten volle bidden voor de ongelovigen.

Ik zal jullie een voorbeeld geven hoe je Maria's en Gods Liefde werkelijk kunt uitstralen. Een kardinaal die hier ooit was zei me: 'weet je waarom ik naar Medjugorje ben gekomen?'. Hij zei: 'dicht bij het Vaticaan is er een kerk en op elke laatste zaterdag van de maand zie ik er steeds weer enkele honderden Italianen die er voor 2 tot 3 uur tesamen bidden. Ik kon maar niet begrijpen waarom zij steeds zo lang in de kerk bleven. En zo ging ik op een dag naar hen toe en vroeg hen wat zij deden. Ik kreeg als antwoord dat ze de vruchten van Medjugorje waren. Toen ik zo'n geloof aanschouwde wou ik op slag naar Medjugorje. Zij moedigden mij met hun eigen voorbeeld aan om te komen, zonder veel woorden en preken.' En ik zou jullie hetzelfde willen aanbevelen. Als jullie van Medjugorje terugkomen, spreek er niet nutteloos over om anderen te vervelen of proberen te overtuigen, terwijl ze toch niet luisteren. Toon hen eerst en vooral met uw eigen levensstijl dat je naar Medjugorje bent geweest en spreek pas dan over Medjugorje.

Maria gaf aan elk van ons een opdracht om voor te bidden. Mijn opdracht is te bidden voor de ongelovigen. Vicka en Jakov bidden voor de zieken. Ivan bidt voor de priesters en de jongeren, Marija voor de zielen in het Vagevuur en Ivanka voor de families. Maar de meest belangrijke boodschap waarop Maria constant terugkomt is het bijwonen van de eucharistie en niet enkel op zondag. Onze-Lieve-Vrouw vertelde ons in het begin van de verschijningen, toen we nog kinderen waren: 'indien je in een situatie zou komen waarin je zou moeten kiezen tussen het volgen van een eucharistieviering of om Mij te kunnen zien, dan moet je zonder twijfel en onmiddellijk voor de ecuharistie kiezen, omdat tijdens de Mis Mijn Zoon bij jou is.'

Onze-Lieve-Vrouw heeft in al deze jaren nooit gezegd 'bid en Ik zal je geven', maar ze zegt steeds 'bid, opdat Ik tot Mijn Zoon zou kunnen bidden.' Jezus komt altijd op de eerste plaats. Vele van de pelgrims denken dat wij als zieners bevoorrecht zijn, dat God onze gebeden meer zou aanvaarden dan hun gebeden, maar dit is een volledig verkeerde manier van denken. Als moeder heeft Maria geen 'bevoorrechten'. Wij zijn allemaal Haar kinderen en elkeen krijgt zijn of haar opdracht. Zij koos 6 van ons om Haar boodschappen uit te dragen, maar in werkelijkheid kiest Zij jullie allen. In één van haar boodschappen van 2 januari zei Ze ooit: 'Lieve kinderen, Ik nodig jullie uit om jullie harten te openen, laat Mij toe om jullie harten binnen te gaan, zodat jullie mijn apostelen kunnen zijn', wat betekent dat wij allen gelijk zijn voor Haar. Als jij denkt dat wij bevoorrecht zouden zijn, laat mij u dan een voorbeeld geven. Als je een moeder bent en je hebt 3 of 4 kinderen, welk kind verkies je boven het andere? Voor een echte moeder bestaat zoiets niet. Een moeder houdt van elk van haar kinderen op dezelfde wijze. Een moeder zal elk van haar kinderen op een andere manier benaderen omdat niet elk kind hetzelfde is, maar de liefde blijft dezelfde. Hezelfde geldt voor Onze Hemelse Moeder. Zij houdt evenveel van ons allen en wij kunnen ons allen op dezelfde manier tot Haar wenden. Zij zegt: 'open uw hart en Ik zal met u zijn', het hangt er enkel van of we wel echt willen dat Zij bij ons is. Ik zeg steeds: 'Het is niet zo belangrijk om Onze-Lieve-Vrouw met uw eigen ogen te zien, wat telt is dat je Haar met je hart wil zien. Vele mensen hebben de kans gehad om Haar met hun ogen te zien en velen begrepen het niet. Het hangt dus volledig van uzelf af of u wil dat Onze Hemelse Moeder bij u is.'

Als we de boodschappen van Maria bekijken en het toch over bevoorrechten willen hebben, laat het ons dan hebben over de priesters, omdat Onze-Lieve-Vrouw het nooit zal hebben over wat zij moeten doen, maar over wat wij moeten doen voor hen. Zij zegt dat ze uw oordeel en kritiek niet nodig hebben, maar dat ze enkel uw gebed en liefde nodig hebben: 'Mijn kinderen, als jullie het respect voor de priesters verliezen, dan is de volgende stap het verlies van jullie respect voor de kerk en uiteindelijk voor God de Vader ook. Nogmaals herhaal Ik, God zal de priesters beoordelen over hoe ze handelden als priester.' Recent nog, en bijna elke 2de van de maand, legt Onze-Lieve-Vrouw de nadruk op het belang van het bidden voor de priesters. Als Zij bijvoorbeeld Haar Moederlijke Zegen geeft over mensen of religieuze voorwerpen, dan zegt Zij altijd: 'Ik geef je Mijn Moederlijke Zegen, maar de grootste zegen die je op aarde kan ontvangen is de zegen van een priester, omdat het Mijn Zoon zelf is die je zegent.' Nog in haar laatste boodschap vroeg Zij ons om niet te vergeten om voor de herders te bidden omdat hun priesterlijke handen gezegend zijn door Haar Zoon. Wat ik kan zeggen is, dat je bij het bekijken van Haar boodschappen, normaal gezien zelf zou moeten kunnen besluiten wat goed en kwaad is, wat er wordt verondersteld van te gebeuren, omdat je zou moeten weten dat wat Onze-Lieve-Vrouw is begonnen te Fatima, Zij zal voltooien in Medjugorje. Zij zegt: 'Mijn Onbevlekt Hart zal zegevieren'. Vanaf het moment dat we nu beleven tot Haar overwinning is er een brug en deze brug vertegenwoordigt de priesters. Zij vraagt ons te bidden voor hen opdat deze brug zou kunnen gebouwd worden en wij deze allen kunnen oversteken om deel te kunnen uitmaken van Haar overwinning.

Onze-Lieve-Vrouw verlangt van ons om opnieuw de rozenkrans binnen de familie te bidden. Zij zegt dat er niets in de wereld is dat een familie beter kan verenigen dan het gezamelijk bidden en dat de ouders een grote verantwoordelijkheid hebben tegenover hun kinderen. Van hen wordt verondersteld dat ze hun kinderen de kiem van het geloof bijbrengen en dit kan enkel als ze gezamenlijk bidden en de Heilige Mis bijwonen, zodat hun kinderen zouden zien dat God in hun familie op de eerste plaats komt en pas dan de rest. Kinderen zijn slim en wij kunnen met hen niet over het gebed praten zonder dat ze ons zien bidden. Wij kunnen hen het belang van het bijwonen van de eucharistieviering niet bijbrengen als zij het niet van ons zien dat de Heilige Mis op de eerste plaats komt. Laat mij u een simpel voorbeeld geven binnen mijn eigen familie. Mijn oudste dochter Maria was toen twee jaar en zes maanden en ik sprak met haar nooit over de verschijningen omdat ik dacht dat ze hiervoor nog te klein was om zoiets te kunnen begrijpen. Op een dag was ze in de kamer met een vriendinnetje aan het spelen. Ik hield hen een beetje van op afstand in het oog en toen hoorde ik het andere kind tegen mijn dochtertje zeggen: 'weet je, mijn moeder rijdt met een auto.' Mijn dochtertje bleef kalm, wachtte een beetje en zei toen plots: 'mijn mama spreekt met Onze-Lieve-Vrouw, nu is het aan jou'. Zonder zelfs één woord er over te zeggen begreep het kind toen reeds wat er binnen onze familie gebeurde. Daarom is het zo belangrijk dat kinderen van hun ouders zien dat ze leven voor God en dat God bij hen op de eerste plaats komt.

Ook vraagt Maria van ons op woensdag en vrijdag te vasten op water en brood. Van zieke mensen verlangt Ze zoiets nooit. Maria zegt over hen dat ze door gebed begrijpen wat ze hiervoor in de plaats kunnen doen. Indien je nooit de rozenkrans bidt of nooit twee maal per week vast, neem dan het voorbeeld hier van Medjugorje en hoe Maria het ons heeft bijgebracht. Het eerste wat Zij van ons vroeg toen Zij hier verscheen was om op onze knieën de geloofsbelijdenis en zeven maal het Onze Vader, het Weesgegroetje en het Glorie Zij de Vader te bidden. Hierop vroeg Zij aan ons om hier een tiendje van de rozenkrans aan toe te voegen en hierover na te denken bij het vasten op vrijdag. Daarna vroeg Zij twee of drie tiendjes bij te voegen op woensdag. Wij hoopten dat Zij het hierbij zou laten, maar dit is een goed voorbeeld: beetje bij beetje en het is belangrijk dat je met het hart bidt. De kwaliteit is belangrijker. Laat God over de kwantiteit oordelen. Het is ook belangrijk dat we liefde bezitten en het uit liefde doen, omdat we in thans in deze wereld te veel kritiek hebben op alles en te veel oordelen over anderen. Er is zo weinig liefde. In één van haar laatste boodschappen zei de Gospa: 'Mijn naam is Liefde en Ik kom u onderwijzen wat je bent vergeten: Liefde.' En zo moeten we onze harten toelaten ons te leiden en ons dichter bij God te brengen. Dwing jezelf niet. Open uw hart en probeer te bidden wat je kan en uiteindelijk zul je datgene bereiken wat Onze-Lieve-Vrouw van ons verlangt.

Maria vraagt van ons minstens één keer per maand aandacht te schenken aan het Heilig Sacrament van de biecht. Zij zegt dat er geen enkele persoon op aarde is die geen nood heeft aan een maandelijkse biecht. Ze vraagt om de Bijbel in de familie te brengen. Iedereen zal er wel een hebben, maar Maria vraagt dat wij de Bijbel elke dag zouden openen en er een paar regels zouden uit lezen. De hoeveelheid is minder belangrijk. Het belangrijkste is dat het geen item wordt in de boekenkast waar nooit naar omgekeken wordt.