Maandelijkse faxen van Zr. Emmanuel: jaar 2006 [juli-december]

	Download PDF Maandelijkse faxen van Zr. Emmanuel: jaar 2006 [juli-december] Juli 2006 Medjugorje, 15 juli 2006 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria! De zienster Mirjana had haar maandelijkse verschijning op 2 juli in tegenwoordigheid van vele bedevaarders. Aan het einde van de verschijning gaf ze ons de volgende boodschap door: "Lieve kinderen, God heeft u geschapen met vrijheid opdat ge zoudt begrijpen en kiezen : het leven of de dood. Ikzelf wens u, als moeder en met moederlijke liefde, te helpen om de begrijpen en te kiezen voor het leven. Lieve kinderen, paai uzelf niet met een valse vrede en een valse vreugde. Laat me toe, mijn kinderen, u de ware Weg te tonen, de weg, die leidt naar het leven: mijn Zoon. Dank u!" Het leven kiezen en niet de dood, dat is de uitnodiging, die onze Moeder ons zendt in deze verwarde dagen. In onze "doodscultuur" zijn de uitnodigingen tot de dood zo grof en alomtegenwoordig en we kunnen er niet aan weerstaan zonder een stevig gebedsleven, bewust dat we op een slagveld zijn. De overwinning zal verzekerd zijn door de Barmhartigheid, het is zij die het laatste woord zal hebben! Te midden het groeiend misprijzen voor het menselijk leven zijn er wonderbare lichtbakens, door God in het leven geroepen, voorboden van een nieuw Pinksteren van Liefde. Een Ierse vriendin, Bernadette Gourdin, stichteres van het werk "Rachel’s vineyard" [Rachels wijngaard] aanvaardde ons wat te vertellen over haar apostolaat bij vrouwen die abortus gepleegd hebben. Een weinig banaal avontuur, waar dood en leven zich met kracht manifesteren. "Ik zal altijd spijt hebben de dood en niet het leven te hebben gekozen voor mijn kind. Ik ben bedrogen door een valse vrede en een valse vreugde!" Elke abortus is een sterfgeval in de familie. Welnu, na een afsterven is het van het grootste belang te kunnen rouwen. Met abortus heeft men echter geen recht op rouw. Met abortus is er geen stoffelijk overschot, geen begrafenis, geen graf, geen plaats voor rouw. Dan heeft de rouw ook geen einde ! Op emotioneel gebied is het voor de moeder en de vader belangrijk dit geheim te kunnen "ontmantelen." Tijdens de bijeenkomsten van "Rachel’s vineyard" zijn er vele vrouwen, die zich voor de 1ste keer bewust worden dat ze moeder zijn, dat ze niet rouwen om een hoopje cellen, maar het verlies van hun kind bewenen. Ze begrijpen dat Jezus de enige "Weg" is. Er is een wonde in uw hart, die alléén kan genezen worden door de Goddelijke geneesheer. Men vertelt zijn pijn aan de Barmhartige Jezus, die zijn gave van vergeving aanbiedt. Men heeft zijn gave van het Leven geweigerd en nu biedt Hij ons zijn geschenk aan van barmhartigheid en vergeving. Een van de verhalen, die men bij deze bijeenkomsten leest, is dit van de Samaritaanse vrouw [Joh. 4]. Jezus weet alles van haar. En het is diezelfde vrouw, met haar verleden, die de boodschap van Leven en Levend Water zal uitdragen naar haar verwanten. God kan onze fouten gebruiken om van ons betere mensen te maken en ook om doorheen ons te werken. Hij heeft mijn abortus gebruikt om me zijn Barmhartigheid te openbaren en boodschappen van hoop en genezing te brengen naar zoveel vrouwen. Hij kan wonderen doen met onze fouten. Gospa zinspeelt nogmaals op de "valse vrede". Zo wil ik het vervolg vertellen van het interview met Pater Donald Calloway, [ex-delinquent die priester missionaris werd], toen hij hier in juni aanwezig was [zie fax van 15 juni]. Zr. Emmanuel: Hoe verspreidt u de boodschappen van Medjugorje? Don Calloway: In Steubenville [USA] is dit gemakkelijk. De mensen staan er voor open. Ik verspreidt de boodschappen dikwijls in parochies, missies, conferenties, jongerengroepen, gevangenissen. Ik geef de mensen vaak de belangrijkste punten als de 5 steentjes. Dat is zeer eenvoudig en de mensen onthouden dat goed. Vele mensen komen mij spreken over manifestaties van de duivel, over occulte zaken, die men overal ontmoet. Ze zijn betrokken met Wicca, New Age, Reiki, reflexologie, Yoga, alles...Men moeten hen zeggen dat ze van deze dingen enkel kunnen bevrijd worden door gebed en vasten. Dat behoort tot de boodschap van de H. Maagd. Het is onze plicht dat te doen! Zr. Emmanuel: Veel mensen beoefenen Reiki. Wat kan u daarover zeggen? Don Calloway: Er is een boek "Ransomed from Darkness" [Verlost uit de Duisternis]. U zou dat moeten lezen. Zoveel mensen zijn hierdoor bedrogen. De boeken van Harry Potter , bij voorbeeld. Ik zou, zoals Jezus, willen zeggen "Het is beter voor uw kind dat het ongeletterd in het Rijk der Hemelen komt." Een massa mensen denken dat dit allemaal goed is, vooral in de kloosters en de parochies. Yoga, Tai Chi, Reiki, enz... Deze dingen zijn echter niet louter oefeningen, het is een mentaliteit die ge in u opneemt. Ge tracht uw eigen heil te zijn, uw eigen messias. Ge tracht uzelf te genezen. Dat kunt ge niet ! Als ik daar over spreek, worden vele mensen zenuwachtig. Als ge wilt leren kalm en vredevol te worden, bekomen dat uw ademhaling rustig wordt en dat ge u beter voelt, uitstekend ! Als ge echter geen rekening houdt met een deel offer, dan kan dat duivels zijn. Pater Robert Thorn terug in Medjugorje! Deze priester, voormalig professor in Transcendentale Meditatie, brengt ons uit eerste hand een getuigenis over de valse vrede en de subtiele valstrikken, die we tegen komen: Ik had een heel goede vriend. Hij was steeds rustig en vredig. Ik vroeg hem hoe hij dat deed en hij antwoordde: "Ik doe aan Transcendentale Meditatie." Ik verzamelde wat inlichtingen en zei bij mezelf "Dat zou ik ook willen doen." Hij bracht me bij een Amerikaanse professor die me de TM leerde. Van in het begin voelde ik een grote vrede in mij binnenstromen en dacht "Dat wil ik ook aan anderen leren!" Ik ervoer echt een ongelofelijke grote vrede. Dat deed me vaarwel zeggen aan de drugs. Als men aan TM doet moet men immers drugs opzij zetten. Uiteindelijk werd ik zelf professor in TM. Uitgenodigd door mijn broer kwam ik later naar Medjugorje, als toerist, uit zuivere nieuwsgierigheid. Een nacht, op de heuvel van de verschijningen, geknield aan de voet van het kruis, deed ik mijn TM. Andere bedevaarders rondom mij baden. Een van hen begon te bidden in tongen. Hij was nauwelijks hiermee begonnen of ik kreeg een zeer onaangenaam gevoel in mijn ingewanden. Ik voelde dat ik iets moest zeggen. Plots begon ikzelf in tongen te spreken en we beantwoordden mekaar in tongen. Dat deed me bewust worden dat de duivel ook in tongen kan spreken. Na deze ervaring in Medjugorje ging ik verder met mijn werk, mijn reizen en mijn zondig leven. Ik begon echter de Bijbel te lezen en de Rozenkrans te bidden. Ik deed steeds verder mijn TM en voelde een onbedwingbare aantrekking tot vrouwen. Eens, op weg naar Istanbul, waar ik een afspraak had met een Turkse vrouw voor een romantisch oponthoud, kwam ik weer langs Medjugorje. Na enkele dagen ter plaatse annuleerde ik de rest van mijn reis en de afspraak. Ik besloot langer in Medjugorje te blijven. Daar wilde ik biechten. Juist voor de Biecht, tijdens het genezingsgebed na de H.Mis, had ik volgende ervaring Ik was geknield en stelde me voor dat het bloed van Christus over mij heen liep. Mijn ogen waren gesloten. Plots zag ik voor mijn ogen een afgrijselijk zwart schepsel, een soort kruising tussen een kreeft en een mestkever. Instinctief zei ik bij mezelf: "Dat is een kwade geest, daar moet ik me van bevrijden!" Toen de priester, tijdens de Biecht, dit hoorde, zei hij: "Ah, dat is interessant! Zeg me, hebt ge gevast?" Ik antwoordde: "ja" en de priester ging verder: "Goed ! De kracht van de H.Geest is groter als ge gevast hebt!" Toen, tijdens een lange en intense nacht van gebed, bond de priester, in de Naam van Jezus, de kwade geeten die in mij huisden. Hij vroeg me aan elk van hen te verzaken. Gans de nacht ging de priester verder met bidden en ik voelde een geweldige pijn in mijn ingewanden. Er waren rare verschijnselen. Eens kwam er stoom uit mijn mond. Dan lag ik weer handen en voeten op de grond. De priester besprenkelde me met wijwater, hij legde een kruis op mijn maag. De pijn werd nog heviger. Op een bepaald moment, diezelfde nacht, toen de priester vroeg: "In de Naam van Jezus Christus, wie zijt ge?" begon ik mijn "mantra" van de Transcendentale Meditatie te reciteren. Welnu, het is verboden zijn "mantra" te onthullen, dat vermindert immers de concentratiekracht over zichzelf. Ik was dan ook verbaasd dat ik dit gezegd had. Ik vroeg de priester of er een probleem was met de TM en legde hem uit dat ik mijn "mantra" van de TM had vernoemd. "Wel," zei de priester, "dat heeft gehoorzaamd aan de macht en het gezag van Jezus Christus." Later hebben we beiden de bronnen gevonden en de betekenis van deze "mantra" ontdekt het was de naam van de duivel van de (seksuele) lust. Zo legde zich die onbedwingbare aantrekking uit, die ik had voor de vrouwen. Op een ander ogenblik van het exorcisme kwam de naam te voorschijn van een andere duivel ... het was de naam van mijn professor van TM! Daarna heb ik opgehouden met de TM en ben dikwijls naar Medjugorje beginnen gaan. Ik bleef op Krizevac om te bidden voor onderscheiding. Ik begon een novene tot Gospa en de 3de avond, tijdens de H. Mis, hoorde ik duidelijk tijdens het offertorium: "Ik wil dat ge priester wordt." Ik schrok en wist niet wat te doen. Ik verliet de kerk, verbluft en ging naar het restaurant terwijl ik tot Maria bad: "Als ge dat echt van me verlangt, dan moet ge me helpen met mijn verlangen om te huwen en kinderen te hebben." Ze antwoordde: "Ik zal u meer kinderen geven, dan ge u kunt voorstellen." Daar begint een ander deel van mijn leven, ja ik ben priester geworden. Zr. Emmanuel Hoe legt ge die vrede uit, die ge ervaren hebt toen ge aan TM begonnen zijt? Robert: Nu zie ik duidelijk dat dit een valse vrede was. Als ik terug blik op de onderrichtingen van de TM, is het me plots duidelijk geworden dat het duivels waren, waar men over sprak. In de TM zult ge voelen dat ge voldaan zijt in uw wensen, want de duivels voorzien in uw wensen. Natuurlijk dat de duivels u voldoen, want telkens ge "mediteert," koestert ge ze! Zo willen ze dat ge terugkomt Deze vrede, die ge voelt met de TM is een valse vrede, gericht op uzelf. Ge koestert uw ego en zo voelt ge u goed. Ge geeft er u echter geen rekenschap van dat ge weerstandig wordt aan Jezus. De echte vrede, deze van God, komt als men zich naar God richt. TM is totale zelfvoldoening! Herinner u de woorden van Jezus: "Vrede geef ik u, mijn vrede geef ik u. Niet zoals de wereld die geeft, geef Ik ze u..." Lieve Gospa, Koningin van de Vrede, moge in onze harten en in de wereld, Uw stem overheersen over deze die ons in verwarring brengen. Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2006 Augustus 2006 Medjugorje, 15 augustus 2006 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria! De zienster Mirjana kreeg haar maandelijkse verschijning op 2 augustus en deelde met ons daarna de volgende boodschap: "Lieve kinderen. In deze troebele tijden kom ik tot u om u de weg van de vrede te tonen. Ik bemin u met een onmetelijke liefde en ik verlang dat ge elkaar zoudt beminnen en in ieder persoon mijn Zoon, de mateloze liefde, zoudt herkennen. De weg van de vrede loopt enkel, enkel langs de liefde. Geef me uw hand, aan mij, uw moeder, en laat me toe u te leiden. Ik ben de Koningin van de Vrede. Ik dank u!" Mirjana voegde er aan toe: "Na een lange onderbreking zag ik opnieuw de Hemel open gaan en ik zag de drie tekenen van het kruis, het hart en de zon". [Deze drie tekenen worden steeds aan de zieners gegeven, die O.L.Vrouw dagelijks zien. Mirjana zag ze dus al lang niet meer. Mirjana gaf geen uitleg over de symbolische betekenis van deze drie tekenen. Ze spreken immers voldoende voor zichzelf!] Een nieuwe Commissie voor Medjugorje. Een belangrijke gebeurtenis: naar het CNS [Catholic News Service in de U.S.A., 24 juli] en andere dagbladen, zoals het "Vecernji list" van 16 juli, heeft Kardinaal Vinko Puljic van Sarajevo aangekondigd dat er in september een nieuwe commissie wordt gevormd voor Medjugorje. De leden van deze commissie [die internationaal zal zijn] zijn nog niet gekend. Deze mededeling werd bekend gemaakt na de vergadering van de bisschoppen van Bosnië-Herzegovina van 12 tot 14 juli 2006. Aanvankelijk is het doel van deze commissie na te gaan of Medjugorje door de Kerk kan erkend worden als een Mariaal heiligdom. Daarna zullen andere aspecten met grote ernst worden onderzocht. Hieromtrent kan men een positief feit uit Rome noteren: Dit jaar [25e verjaardag van de verschijningen] heeft het officieel reisagentschap van het Vaticaan voor de bedevaarten, het "Opera Romana Pelegrini" ongeveer 14 bedevaarten georganiseerd naar Medjugorje per autocar en 24 per vliegtuig! Ander positief feit: Mgr. Tarcitio Bertone, toen Secretaris van de Congregatie van de Geloofsleer te Rome, heeft in 1999 privaat aan Pater Francois Xavier Wallays, Algemeen Moderator van de Gemeenschap van de Zaligsprekingen, in aanwezigheid van andere priesters, die hem vergezelden, gezegd dat men Medjugorje moest beschouwen, zoals men Czestochowa [Een zeer populair bedevaartsoord in Polen] beschouwt. Laten we afwachten in hoop en vrede! Het is nu onze taak te bidden opdat deze commissie in Rome met wijsheid zou benoemd worden en dat haar werk zou ten goede komen aan het heil van velen. Als Paus Johannes Paulus II aan zijn bevriende Zofia Skmarnicki in Krakow kon schrijven dat hij dagelijks in gebed naar Medjugorje ging, dan is het omdat hij de providentiële genade van deze plaats voor onze tijd had herkend. Ziehier een van zijn uitspraken: "Mevrouw Zofia, ik dank u voor al wat Medjugorje aangaat. Ook ik ga er elke dag naartoe op bedevaart. Door het gebed verenig ik me geestelijk met allen die daar bidden of die van daar uit een oproep tot gebed voelen. Tegenwoordig verstaan we beter deze oproep. Ik verheug me over het feit dat deze tijd geen tekort heeft aan mensen van gebed en aan apostelen..." [8 december 1992]. Laten we, in afwachting van eventuele veranderingen voor Medjugorje, trouw blijven aan het meest recente en officiële document uit Rome, gedateerd op 26 mei 1996, nummer: 154/81-06419 en afkomstig van de Congregatie van de Geloofsleer: De Kerk laat private bedevaarten toe en verbiedt officiële bedevaarten. Ze vraagt pastorale begeleiding voor de bedevaarders, die naar Medjugorje gaan. Wapenstilstand in Libanon! Hier in Medjugorje dragen we Libanon sterk in ons hart en onze gebeden. Begin augustus, tijdens het jongerenfestival, hebben vele priesters dikwijls op de afwezigheid van onze dierbare Libanese bedevaarders gewezen. De immense menigte jongeren heeft intens voor hen gebeden. Het was ontroerend om te zien. Van alle aanwezige landen heeft Libanon een lange ovatie gekregen, toen ieder zich aanmeldde. Er was immers maar een kleine groep Libanezen onder de vertegenwoordigers van 49 landen. Bijna iedereen weende! Van in het begin van het conflict hebben de priesters niet opgehouden hen aan Gods Barmhartigheid toe te vertrouwen. Er is een valse boodschap, toegeschreven aan Gospa voor Ivan, in omloop in Frankrijk, de Verenigde staten en Canada, zelfs in Libanon, onder verschillende vormen. Ivan heeft ze echter ontkend, toen men hem hierover ondervroeg. Men herkent bovendien gemakkelijk dat deze gestresste taal niet deze van de H.Maagd is. Het is goed om voorzichtig te zijn en zich niet te verlaten op geruchten [Nog een"gerucht" meer over Medjugorje!] maar op de officiële boodschappen van uit Medjugorje. Moest De H. Maagd een bepaalde dag een boodschap geven over een bijzondere situatie, dan zou deze heel vlug verspreid worden langs de gebruikelijke sites. Men moet natuurlijk bidden voor Libanon. De laatste tijd houdt O.L.Vrouw op de berg niet op te herhalen: "Bid voor de vrede in de wereld"! Ze noemt geen land in het bijzonder. De oorlog in de harten heeft heel de wereld ingenomen! Ze rekent op ons. Toen in januari 1991 de golfoorlog uitbrak, heeft, volgens Vicka, de H. Maagd gezegd: "Als er ergens een oorlog uitbreekt, dan is het omdat er reeds een oorlog woedt in uw harten en deze oorlog in uw harten breekt enkel uit naar buiten. Als ge echter vrede maakt in uw harten, dan zal de uitwendige oorlog onmiddellijk ophouden!" Bidden voor de vrede in Libanon, dat is eerst en voor al ons hart onderzoeken en er uit verwijderen elke vorm van verwerping, haat, jaloersheid, slechte verlangens en alles wat ons opsluit in onszelf. Al dit kwaad aan Jezus toevertrouwen opdat Hij het zou kunnen verbranden in het laaiend vuur van zijn Hart. Deze stap zal dan meer waard zijn dan alle menselijke wapenstilstanden en alle politiek, want dan zal satan, de moordenaar, overwonnen zijn en ontwapend. Dat is de echte wapenstilstand, die blijft omdat hij de haat zal overwinnen in de wortel. En deze wapenstilstand kan men bereiken thuis! Ja, Gospa rekent op ons, zoals onze broeders, slachtoffers van de oorlog, op ons rekenen. Lieve Gospa, vermits "de weg van de vrede enkel, enkel langs de liefde loopt", geef ons dan deze liefde, we hebben die zoveel tekort! Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2006 September 2006 Medjugorje, 18 september 2006 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria! De zienster Mirjana kreeg haar maandelijkse verschijning op 2 september. De verschijning verliep zeer rustig, zelfs vreugdevol. Aan het einde zei Mirjana dat O.L.Vrouw geen klassieke boodschap gaf maar zo begon: " Ge weet dat we hier samen gekomen zijn opdat ik u zou kunnen helpen om de liefde van God te kennen." Daarna sprak ze met Mirjana over de toekomst. Later zei ze: "Lieve kinderen, ik heb u onder mijn mantel verzameld om u te helpen de liefde van God en zijn grootheid te leren kennen. Mijn kinderen, God is groot en groot zijn Zijn werken. Bedrieg uzelf niet door te geloven dat ge iets kunt zonder Hem. Neen, zelfs geen stap voorwaarts, kinderen. Ga op weg en getuig van zijn liefde! Ik ben met u. Dank u!" Het glorievolle Kruis. We hebben het glorievolle Kruis gevierd op 14 september. Het Kroatische volk houdt heel bijzonder van dit feest. Het is de traditie dat alle gelovigen naar Krizevac gaan om daarboven de morgenmis mee te vieren en het kruis te vereren. Niemand zou dit willen missen. Ikzelf was wat vroeger op de top aangekomen en was met eigen ogen getuige van een ontroerend gezicht. Uit alle hoeken van het land kwamen de Kroatische pelgrims te voet, sommigen zelfs barrevoets. Ze richtten zich allemaal naar hetzelfde punt: het Kruis van Jezus. Men zag ze in kleine groepjes aankomen langs smalle en grote wegen, de paadjes tussen de wijngaarden, en allen stroomden samen naar de berg van het kruis. Een ongelofelijk gezicht! Hoe zou men niet kunnen denken aan de profeten van de Bijbel, die alle verstrooide volkeren zagen bijeenstromen naar Jeruzalem om daar het heil te vinden? Nu de wereld zich met een zekere angst de vraag stelt waar hij heengaat en wat de toekomst voor hem zal brengen, kan hij hier het antwoord vinden: Als hij de uitnodiging van Jezus hoort en beslist Hem te volgen, zal hij gered worden. Maar wel de echte Jezus, niet deze van New Age. De echte Jezus redt ons door zijn dood op het Kruis en zijn Verrijzenis. New Age heeft het Kruis verwijderd om meer te behagen en zoveel gelovigen vallen in deze valstrik. Dit is gelukkig niet zo voor het Kroatische volk: het weet dat het zijn gehechtheid aan het kruis is dat het gered heeft van het Communisme en van andere kwalen. Het is niet bereid zijn grote schat op te geven. Het is opmerkelijk hoe jong en oud het Kruis eerbiedigt en omhelst! Welk een voorbeeld voor ons in het Westen, die de heidenen het Kruis bij ons hebben laten weghalen, zelfs in katholieke instellingen! Het is dan ook niet te verwonderen dat we niet meer weten van waar ons heil zal komen. Ook niet te verwonderen dat de vijanden van Christus steeds meer valse middelen tot heil, valse genezingen, valse wegen naar vrede aanbieden om het geluk te vinden zonder het Kruis. Als we het Kruis weg doen, heeft satan gewonnen. Hij is maar al te gelukkig datgene kwijt te zijn dat juist zijn ondergang heeft veroorzaakt. satan haat het Kruis waaraan Jezus hem overwonnen heeft en met alle middelen wil hij het ons doen haten! Daarom hebben zoveel mensen, die onbewust door dit virus besmet zijn, angst om het Kruis van Jezus te naderen of fabrikeren ze kruisen die zo verwrongen zijn, dat ze grenzen aan de heiligschennis. Waarom zou men bij de initiatieritus van satanische sekten eisen dat men het kruis zou vertrappen, vooraleer men kan aangenomen worden? satan kent de kracht van het Kruis! Maar welke dwaasheid heeft ons, gelovigen, overmeestert, dat we het Kruis verlaten? Velen kennen nu de mooie traditie bij de Kroatische huwelijken. Op het moment van het sacrament, wanneer man en vrouw zich aan mekaar binden, biedt de priester hen een kruis aan dat op zijn stola rust. De echtgenoten leggen dan hun rechter hand op Christus, eerst deze van de bruid en daarop deze van de bruidegom. Dit kruis zal bij hen een ereplaats krijgen en een gebedspool worden voor de familie. Zo zijn echtscheidingen zeer zeldzaam bij de gelovige Kroaten. Vele vreemde koppels ontdekken deze traditie en betreuren ze niet eerder te hebben leren kennen, bij hun eigen huwelijk. Maar met God is het nooit te laat: Bij de verjaardag van hun huwelijk kunnen ze een H. Mis laten opdragen gedurende dewelke ze hun huwelijksbeloften kunnen vernieuwen. Het volstaat het aan een priester te vragen. Na de dienst van het Woord biedt deze hen een kruisbeeld aan, bedekt met zijn stola. De echtgenoten kunnen dan hun beloften vernieuwen terwijl ze de hand leggen op de gekruisigde Jezus. Jezus wordt dan als het cement van hun liefde en hun eenheid. De bekoringen, stormen en allerhande conflicten, die in het koppel kunnen voorkomen zijn dan [en zijn in de toekomst] toevertrouwd aan Jezus, de beschermer en de redder van hun liefde. Hoeveel wederzijdse folteringen en scheidingen worden zo niet vermeden! Breng weer gewijde kruisen aan in uw huis, uw slaapkamer, uw salon en woonkamer! Met het Kruis van Jezus is het Gods zegen, die in het huis komt. En hebben we deze zegen niet meer dan ooit nodig? Hebben we het niet nodig de echte bewerker van ons heil te zien, te voelen, te omhelzen en te vereren? Hij, die ons nog nooit heeft bedrogen? Op 25 maart 1997 zei Gospa: "Lieve kinderen, vandaag nodig ik u op een bijzondere wijze uit het kruis van Jezus in uw handen te nemen en de wonden van Jezus te overwegen. Vraag Jezus de wonden te genezen die gij, kindertjes, hebt opgelopen in uw leven door uw zonden en deze van uw ouders ..." Een Fransspekende dokter, Bernard, kwam deze week voor de eerste maal naar Medjugorje. Hoewel gedoopt, had hij aan 12 jaar God en het geloof verloochend. Dank aan christelijke vrienden had hij in 1998 een zekere bekering meegemaakt maar was nog verward in zijn geestelijk leven. Voor enkele dagen beklom hij alleen de verschijningsberg. Toen hij zag dat her en der wat vuil lag, besloot hij de plek op te ruimen. Hij begon de afval in een zak te verzamelen. Toen overkwam hem een sterk gevoel, hij voelde goed hoe de H. Maagd hem opriep om voor haar beeld te komen bidden. Hij luistert echter niet en ging verder met zijn bezigheid. Dan kwam een gedachte bij hem op: "Vuilnis verzamelen is goed. Ik zou me echter beter bezig houden met de vuilnis in mijn eigen hart en ze neerleggen aan de voeten van Maria". De oproep werd heel sterk, haast onweerstaanbaar en tenslotte viel hij op de knieën voor het beeld. Amper was hij beginnen bidden of er schoten hem enkele vreselijke taferelen te binnen van zijn leven, die hij al zeer lang vergeten was. Er kwam de naam van een vrouw in hem op, een zieke, één van de duizenden patiënten, die hij in zijn loopbaan had verzorgd, een naam die reeds 35 jaar uit zijn geheugen gewist was. Hij zag zich terug, die bepaalde nacht, jonge student geneeskunde, belast met de dienst chronische patiënten in een ziekenhuis. Zonder de zieke iets te vragen, noch [wat tegen het reglement is] iemands raad in te winnen, besluit hij deze vrouw een grote dosis morfine in te spuiten. Hoewel hij het enorm risico voor het leven van deze patiënte kende, aarzelde hij geen seconde door de hardheid van zijn hart en zijn zelfzuchtig verlangen een proef te doen. ’s Morgens was de vrouw gestorven. Voor het beeld van O.L.Vrouw zag Bernard zich terug, zoals hij was in dat verre verleden: vol hoogmoed en schuldig aan de meest verwerpelijke zonden. Elke zonde kwam terug boven van uit de diepte en werd hem klaar getoond. Bernard is bezig met zijn eigen vuilnisbak en is zeer verward. Hij kon zich niet voorstellen dat hij zoveel vuilnis in zich opgehoopt had. Nochtans, onder de liefdevolle, niet veroordelende blik van Maria, in deze prachtige zalving van een ontmoeting met zijn Moeder, liet hij zich niet ontmoedigen. In tegendeel, gegrepen door een oprecht berouw, nam hij het besluit al deze vreselijke dingen in het hart van Jezus te gaan storten, opdat deze ze voor goed zou verbranden. Hij ging naar de biecht en kreeg de gaven van een grote innerlijke vrede, deze vrede die hij zo verlangde te vinden en die hij al zo lang tastend had gezocht. Voor hem was dat het geschenk van Medjugorje, het geschenk dat Maria, Moeder en Koningin van de Vrede, hem, haar beminde zoon, had voorbehouden. Hierdoor zien we hoe Gods Moeder te werk gaat: ze trekt de schapen aan die door het kwaad gekwetst zijn, met fijngevoeligheid maar toch met kracht verlicht ze hen. Door haar mooie, barmhartige blik, geeft ze hen het verlangen zich te zuiveren en dan brengt ze hen naar haar zonen, de priesters. Een zondaar die zich aan Maria toevertrouwt, blijft niet lang aan zijn zonden vastkleven! Een priester, die met Maria werkt, is een gelukkige priester, nooit werkloos in de biechtstoel: hij ontvangt de verloren schapen uit de handen van Maria om ze naar Jezus te brengen! Belangrijk nieuws voor de Franstaligen: De Paters Antonello Cadeddu en Enrico Porcu [missionarissen in Brazilië] zullen in de omtrek van Parijs zijn op 10 oktober en in België op 12 oktober voor geestelijke avondbijeenkomsten: H. Mis, onderricht en genezingsgebed. Het is over deze priesters, dat de H.Maagd tot Vicka sprak. De Heer werkt met heel veel kracht langs hen. Na het heengaan van Pater Emiliano Tardif gaat de Heer verder met het geven van charismen aan andere priesters. Laat deze mooie gelegenheid niet voorbij gaan om Jezus dieper te ontmoeten en aan te raken. Lieve Gospa, we plaatsen ons onder uw moederlijke blik, help ons ons te zuiveren en van leven te veranderen! Ontruk ons aan de slavernij van de zonde, opdat we zouden leven! Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2006 Oktober 2006 Medjugorje, 15 oktober 2006 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria! De zienster Mirjana kreeg haar maandelijkse verschijning op 2 oktober en na de verschijning deelde ze ons deze boodschap mee:"Lieve kinderen, ge weet dat we samengekomen zijn opdat ik u zou helpen om de liefde van God te kennen." Gospa sprak daarna met Mirjana over de toekomst en zei dan: "Ik heb u onder mijn moederlijke mantel verzameld om u te helpen om de liefde van God en zijn grootheid te kennen. Mijn kinderen God is groot, en groot zijn zijn werken! Maak u geen illusies, zonder Hem kunt ge niets doen. Zelfs geen stap voorwaarts, mijn kinderen. Ga op weg en getuig van zijn liefde! IK ben met u. Dank u!" Een hemels nieuws. Een groot Medjugorje-vriend heeft ons verlaten! Mgr. Pavel Hnilica, afkomstig uit Slovakije en een grote vriend van Johannes-Paulus II, is in Tsjechië, na een lange ziekte, op 8 oktober, rond 6 uur in de morgen, overleden. Hij was 85 jaar oud. De begrafenisplechtigheid zal plaats hebben in de kathedraal van Trnava [Slovakije] op 18 oktober om 11 uur. Er zal voor hem door Kardinaal Josef Tomko een H.Mis opgedragen worden in Rome op 25 oktober te 18 uur in de H. Maria Maggiore basiliek. Welk een mooi voorbeeld heeft hij ons nagelaten! Een toegewijd leven in dienst van de Kerk, het martelaarschap van de communistische gevangenissen, de vaak geheime hulp aan de landen van het Oostblok, de bewonderenswaardige liefdadigheid tegenover iedereen. De wetenswaardigheden van zijn leven hebben niet onder te doen voor deze in het leven van vele heiligen. Ik verheug me dat ze eens zullen gepubliceerd worden. Mgr. Hnilica genoot het vertrouwen en het luisterend oor van Johannes-Paulus II. Hij was een onvermoeibare apostel van Maria en had zijn paternoster steeds in de hand. Het was hij die, op 24 maart 1984 in Moskou in wonderbare omstandigheden, Rusland toewijdde aan het Onbevlekt Hart van Maria. Het was aan hem dat Paus JP II, verrukt bij het vernemen van deze toewijding, deze overtuiging van zijn hart toevertrouwde: "Medjugorje is de voortzetting en de vervulling van Fatima." Ik zou u hier een feit willen vertellen uit zijn leven, dat ik van hem zelf heb gehoord. Een gebeurtenis tussen zovele andere, die het formaat van deze man illustreren. Ik citeer uit het hoofd, vergeef me voor de ontbrekende details... Slovakije, in de ergste jaren van het Communisme. Pavel Hnilica is priester en clandestien bisschop, Jezuïet, gekleed in burger. Die nacht maakt hij deel uit van een groepje mensen, die het land trachten te ontvluchten, bedreigd door het dodend geweervuur vanwege de Communisten. Ze gaan de grens oversteken en [als God het wil] eindelijk de vrijheid vinden! Voor hen is het een kwestie van overleven. De groep baant zich een weg door een woud. Ze moeten zich haasten wegens de honden, die hen zouden kunnen opmerken en alarm slaan! Alles lijkt goed te verlopen, maar in hun haast valt er een 8 maand zwangere vrouw. Ze heeft haar voet heel erg bezeerd en kan niet meer verder. Ze heeft nog een kind aan haar hand, dat nog veel te klein is om zich alleen te kunnen redden. Pavel ziet dat, en zonder ook maar een ogenblik aan zijn eigen veiligheid te denken, keert hij terug en verzaakt aan de vlucht om deze vrouw te helpen. De mooie vrijheidsdroom stort ook voor hem in. Hij blijft bij haar en brengt haar terug. De anderen zijn reeds ver, op weg naar hun nieuw leven. Pavel zal hen nooit meer weerzien. Heel vlug verneemt hij dat de groep gevat werd, nog voor ze de grens bereikt hadden. Deze dag redde zijn menslievendheid hem van de dood. Pavel had geen weerstand geboden aan de H. Geest, die hem het offer vroeg van zijn vrijheid om een zwangere vrouw en haar kind te helpen. Zo heeft God dikwijls, in de moeilijkste omstandigheden, zijn apostel beschermd! De legendarische menslievendheid van Mgr. Hnilica vond haar bron in het Evangelie. Naast de drie klassieke beloften van armoede, gehoorzaamheid en kuisheid, had hij ook deze uitgesproken van nooit zijn hulp te weigeren aan wie er om zou vragen. "Geeft aan ieder, die u iets vraagt, zei Jezus ons, en als iemand wegneemt wat u toebehoort, eist het niet terug..." [Lc. 6, 30] Juist bij dit voorval, onder het vuur van de Communisten, had Pavel Hnilica aan de H. Maagd beloofd dat, als ze hem zou redden, hij gans zijn leven zou inzetten voor het dogma van Maria "Medeverlosseres, Middelaarster van alle genaden en Voorspreekster". Hij heeft dat ook gedaan. Hij had ook besloten elk deeltje van zijn leven en van zichzelf te offeren voor de bekering van Rusland. Dit als antwoord op de boodschap van Fatima, waar O.L.Vrouw dit met aandrang vroeg als een noodzaak voor de rest van de wereld. Ook dat heeft hij tot het einde gedaan. Laten we , samen met hem bidden, voor de volkeren, die lijden onder de verdrukking van de leugen en die hij zozeer aan het hart droeg. Na een afwezigheid van meerdere maanden [Ze was de enige zienster, die in juni ontbrak bij de 25e verjaardag] is Vicka in september teruggekomen in Medjugorje tot vreugde van iedereen! Ze is geopereerd aan de rug en heeft een hele tijd te bed geweest. Vooraleer haar post bij de bedevaarders te hernemen, heeft ze een lange revalidatie doorgemaakt. Hoeveel getuigenissen zouden we kunnen vertellen in deze oktobermaand, waar wij O.L.Vrouw van de Rozenkrans bidden en vereren? Zoals St. Jan aan het eind van zijn Evangelie schreef: "De wereld zou alle boeken niet kunnen bevatten..." over de genaden, de beschermingen, de wonderen en allerhande weldaden, die verkregen werden door het gebed van de Rozenkrans! Velen komen naar Medjugorje en horen deze boodschap: "Bidt elke dag de Rozenkrans in uw families, lieve kinderen! Dat de ouders bidden met hun kinderen, de kinderen met hun ouders, en aldus verzameld in gebed, kan satan niets tegen u". Ze horen het, maar nemen het aangeboden wapen niet aan. Een jaar later komen ze terug, soms gedrukt onder harde gebeurtenissen in hun families. Dan bekennen ze dat ze het middel dat hen had kunnen beschermen, niet hebben gebruikt. "Satan wil uw families vernietigen, zegt O.L.Vrouw ons, ziehier het wapen om hem te overwinnen!" De paternoster is geen versiering voor uw huis. Bidt hem te samen!" Sommigen zeggen: "We hebben geen tijd". Slechte berekening, nul in wiskunde! Want als we doen wat onze hemelse Moeder vraagt, dat zal zij, van haar kant ons op al onze wegen voorgaan, ons deuren openen [de goede!] en de slechte wegen afsluiten! Zo doet ze ons enorm veel tijd winnen! Minder omzwervingen, minder vergissingen, minder zigzag ten gevolge gebrek aan inspiratie. Wie [met het hart] de Rozenkrans bidden, hebben vrede, ze hebben tijd! Ik hoor de stem nog van Pater Slavko, met zijn onvergetelijk Kroatisch accent, die zei: "Als men niet bemint, vindt men verontschuldigingen, maar als men bemint vindt men middelen!" Tijdens de 2de wereldoorlog verwoestte de atoombom Hiroshima. Binnen een straal van 1.5 kilometer was er geen enkel leven meer. Een doodswoestijn. Welnu, er stond een klein huis naast de parochiekerk op enkel 8 huizen van het epicentrum van de ontploffing. Hoe ongelofelijk het ook moge lijken, dit huis bleef volledig intact! Het was de pastorie van de Pater Jezuïeten. Er woonden 8 paters. Geen van hen werd ook maar het minst aangetast door de bom. Ze hebben het drama niet alleen overleefd, maar bleven in goede gezondheid. Vele jaren later zijn ze bejaard gestorven.Pater Hubert Schiffer, een van deze Jezuïeten, was 30 jaar, toen de bom ontplofte. Hij leefde nog 33 jaar in goede gezondheid en stierf in Frankfurt in 1982. In 1976 getuigde hij op het groot Eucharistisch Congres in Philadelphia. Ik was aanwezig. Op dat ogenblik waren de 8 leden van de Jezuïetengemeenschap nog in leven. Experts hebben zich lange tijd over dit raadsel gebogen. Ze deden onderzoeken met de beste apparaten en zochten hardnekkig naar de minste aanduiding van een verborgen kracht in de constructie. Hoe kon dit huis, dat in het geheel niets bijzonders had en geleek op een eenvoudig Japans huis, zulk een ramp weerstaan? Bovendien moesten de Jezuïeten zelf zich laten onderzoeken door meer dan 200 wetenschapslui. Het besluit bleef hetzelfde: ze verstonden niet hoe deze mannen deze massaslachting hadden kunnen overleven, waarin alle andere levende wezens bij duizenden waren gestorven. De Jezuïeten zelf, zij wisten het! Ze konden het echter wel zeggen en van de daken schreeuwen, men geloofde ze niet! Het antwoord was niet wetenschappelijk! Pater Hubert legde uit dat hij deze bescherming toeschreef aan de H. Maagd. Zijn medebroeders en hijzelf deden wat ze gevraagd had in Fatima. Hij zei aan de experts: "Ik was in het hart van de eerste atoomontploffing en leef nog, wel en gezond. Ik werd niet getroffen door de verwoesting. Kunt gij niet evenveel?" "In ons huis," zei hij, "was er maar één iets anders dan in de andere huizen: Elke dag baden we samen de Rozenkrans!" Lieve Gospa, waarom zijn wij zo traag van begrip? Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2006 November 2006 Medjugorje, 15 november 2006 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria! De zienster Mirjana kreeg haar maandelijkse verschijning op 2 november. Daarna deelde ze met ons de volgende boodschap: "Mijn komst bij u, mijn kinderen, is de liefde van God. God zend me om u te verwittigen en u de juiste weg te tonen. Sluit uw ogen niet voor de waarheid, mijn kinderen. Uw tijd is kort. Laat het bedrog niet over u heersen. De weg, waarop ik u wil leiden is de weg van de vrede en van de liefde. Dat is de weg, die naar mijn Zoon, uw God leidt. Geeft me uw hart, opdat ik er mijn Zoon in zou kunnen leggen en van u mijn apostelen maken, apostelen van vrede en van liefde. Dank u!" Op het einde zei O.L.Vrouw: "Vergeet uw herders niet in uw gebed!" Een steen op het hart? November, de maand van de overledenen. December, de maand van het Leven! Hier een voorval om te onthouden: Clara, een Parijse vriendin, die ons zeer nabij is, verloor haar man in september 2003. Twee jaar later is ze er nog niet boven. Moeder van 2 jeugdige zonen, verplichtte ze er zich toe, samen met hen te eten en ze op alle manieren te helpen. Haar hart was echter steeds in rouw gedompeld. De leegte, veroorzaakt door het heengaan van haar man uit haar leven, had zulk een invloed op haar hart dat enkel reeds het uitspreken van zijn naam in een niet te bedaren huilbui deed uitbarstten. De wonde bleef wijd open, bloedend, en de toekomst scheen haar geen vreugde meer te zullen brengen, hoewel ze nog redelijk jong was. Ze kwam naar Medjugorje en bleef enkele dagen bij ons. Enkele jaren geleden was ze gekomen met haar man [die hier God ontmoette en besloot zich te bekeren]. Ze vertelde van haar verdriet en haar remmingen en drukte de wens uit om normaal te kunnen leven. Ze sprak over die "steen, waaronder haar hart verpletterd werd" en die haar belette te leven. Een zaterdag avond, gedurende de Verrijzenisvespers, vroeg ze om gebed aan de gemeenschap. Daarna beschreef ze wat haar dan overkomen was: "Tijdens het gebed was het, alsof er iets van mij weg was, alsof de steen, die me verpletterde plots in lucht was opgegaan. Natuurlijk lijd ik nu nog onder het verlies van mijn man, ik mis hem, maar ik kan het hoofd weer oprichten, ik ben niet meer verpletterd, ik herleef." Werkelijk, Clara is een andere vrouw geworden. Ze heeft haar eigen persoonlijkheid terug gevonden en kan weer vooruit, toekomstplannen maken, enz ... "Stenen" als deze zijn er veel, veel te veel! Clara is geen uitzondering. Men vindt dikwijls mensen, die verlamd blijven, gefolterd door het verlies van een dierbare en ophouden met leven. Ze zeggen: Hij is weg, mijn leven heeft geen zin meer, het is uit voor mij." Soms hoort men zeggen dat dit een teken is van een grote liefde. Neen, echte liefde verlamt niet, ze richt geen muur op voor onze schreden, ze doet leven. Het is waar dat elk rouwproces momenten kent van opstandigheid en depressie, waarin men gevangen blijft. Ze moeten echter leiden naar de aanvaarding, voorwaarde voor een nieuwe start. Het drama is dat we halverwege blijven steken. Bovendien veroorzaakt de kwetsuur, veroorzaakt door de scheiding, een grote geestelijke kwetsbaarheid. Dan is het de gelegenheid om deze kwetsuur aan Jezus aan te bieden! Als we echter in de opstandigheid vast blijven zitten, dan kan de boze er gebruik van maken om nog meer leed toe te voegen aan de natuurlijke pijn van de rouw en deze ondraaglijk maken, om ons te doen wanhopen, aan God te twijfelen, of nog erger: Hem verwerpen! [Dat geldt voor alle gevoelsschokken]. Daarom is het, als dergelijke beproeving zich voordoet, van het allergrootste belang te bidden, opdat de wonde van de rouw gezond zou blijven en er geen besmetting haar zou verergeren door angst, opstand, jaloersheid,schuldgevoelens, wanhoop, enz... Wat Clara tijdens dit gebed meemaakte, is gewoon een bevrijding van een zekere invloed, die haar de rest van haar leven wilde verpletteren, om zo het mooie plan te verijdelen, dat God haar voorbehouden had. Dit heel eenvoudige gebed kan verricht worden door een priester ter gelegenheid van de biecht of door een vurig groepje biddende mensen. Een ander aspect van de christelijke rouw is dat we geloven in de verrijzenis van de overledenen. Dit geloof brengt er ons toe met vertrouwen de mensen aan God toe te vertrouwen, die Hij geschapen heeft, die Hem toebehoren en die Hij ons voor een zekere tijd op aarde heeft toevertrouwd, volgens zijn goddelijke Wil. Weinig Christenen zetten deze mooie stap om aan God, bij voorbeeld, de leden van hun familie toe te vertrouwen, een stap die nochtans voor een gelovige essentieel is. Een voorbeeld kan ons helpen om te verstaan. IK heb 100 euro in mijn tas om in stad te gaan. Onderweg geef ik ze echter aan iemand. Als ik terug thuis kom heb ik geen 100 euro meer. Als ik wegga met mijn 100 euro en een handige diep steelt ze , dan kom ik eveneens thuis zonder 100 euro. In beide gevallen heb ik geen 100 euro meer. Nochtans, het verschil in reactie is groot. In het eerste geval heb ik de vreugde iets aan iemand te hebben gegeven [en een goede belegging te hebben gedaan in de Schat van de Hemel!] In het tweede geval ben ik teleurgesteld en bitter. Hetzelfde geldt voor onze dierbaren. Gospa nodigt ons uit hen te beminnen niet met een menselijke, maar met een goddelijke liefde, over de aarde heen. In andere woorden: ze aan God aan te bieden, ze aan Hem te geven! Des te meer omdat de overledene van nu af alles ziet volgens de Goddelijke waarheid en voor ons verlangt, wat God voor ons wenst. Een diepe vrede vergezeld de Christelijke rouw omdat de overledene reeds bij voorhand aan God gegeven is. Gospa gaat zo ver dat ze ons zegt: "Lieve kinderen, gij zoudt de dood van een geliefde moeten vieren in vreugde, dezelfde vreugde, waarmee ge de geboorte van een kindje viert". We moeten nog heel wat weg afleggen! De stervenden nabij: Vorige zomer is een Kroatische vriendin naar de Heer teruggekeerd na een zeer pijnlijke kanker. Ze werkte in Oostenrijk. Aan haar sterfbed ontmoette ik een dame, die haar dikwijls kwam bezoeken, met haar bad en haar hielp bij de voorbereiding tot haar grote ontmoeting. Ik was zo onder de indruk van haar fijngevoeligheid, haar handelswijze bij stervenden en de juistheid van wat ze zei, dat ik haar vroeg naar haar geheim. Ze vertelde me haar geschiedenis en hoe de Heer haar plannen in de war gestuurd had om haar in Zijn dienst te nemen. Dit getuigenis van Elisabeth is het weten waard. Wij vieren immers in november de heiligen en bidden voor de overledenen, die wachten om in het licht binnen te gaan. Zo is alles, wat onze christelijke visie op de dood kan helpen, meegenomen. "Op een dag, zo vertelde ze, was ik in de wachtkamer van een ziekenhuis. Er was een vrouw in een rolstoel. Ik hoorde de Heer zeggen: "Ga met haar bidden". Ik zei, "Nee, nee. Neen Heer, dat kan ik hier niet doen. Hoe zou ik met haar kunnen bidden? Het is onmogelijk dat te doen, zonder dat men het ziet." Ik was beschaamd dat ik het niet kon doen. De stem hield evenwel niet op met zich te laten horen: "Ga, alstublieft, met haar bidden". Opdat de mensen niets zouden merken dwarste ik de zaal en gebaarde iets uit de zak van mijn jas te halen, die aan de overzijde hing. Toen ik terugkwam stopte ik aan haar rolstoel, sloeg mijn arm om haar hals en vroeg wat haar in het ziekenhuis gebracht had. Dan bad ik. Niet zeer luid, maar toch luid genoeg opdat ze het zou kunnen horen. Ik wist dat het dat was, dat ik moest doen. Alles was op een eigenaardige manier begonnen, 25 jaar vroeger had ik een ervaring gehad, die mijn leven veranderde. Ik woonde in Salzburg, Oostenrijk. Onze pastoor had me naar een ziek koppel gezonden om na te gaan of ze iets nodig hadden en of ik ze kon helpen. Ze waren Evangelisch. Ik ben er dus heen gegaan op de vooravond van Kerstmis. ’s Anderendaags hoorde ik voor de eerste keer een inwendige stem, die me zei: "Ga naar de familie Davidson". Ik duwde een beetje deze gedachte weg, hoewel ik Zijn stem herkend had. Ik dacht bij mezelf: Dat kan Jezus niet zijn, het is vandaag Kerstdag, ik moet bij mijn 4 kinderen zijn. De stem kwam diezelfde morgen evenwel drie of viermaal terug. "Ga naar mijnheer Davidson". Tenslotte besloot ik er de volgende dag naartoe te gaan. Toen ik de 26e aankwam, vernam ik dat Mijnheer Davidson de 25e gestorven was. Onmiddellijk wist ik in mijn hart dat de Heer gewenst had dat ik daar de 25e was, en dat ik deze kans gemist had door gebrek aan gehoorzaamheid. Van dan af, begon ik regelmatig de stem van Jezus te horen. Langzaam aan heb ik geleerd de stem niet meer te negeren en onmiddellijk te gehoorzamen. Als de stem zich laat horen moet ik al de rest laten vallen. Zoniet mis ik de genaden, waarvan de Heer wil dat ik ze doorgeef aan die andere persoon. In veel gevallen gehoorzaamde ik niet omdat ik te schuchter was of me geneerde. Ik zag telkens onmiddellijk de gevolgen. Ik ben nu 76 en weduwe sinds 10 jaar. Al mijn kinderen zijn volwassen en hebben het huis verlaten. Zo werk ik nu in de parochie met zieken en stervenden.Ik bid met hen en besteed al de nodige tijd om naar hen te luisteren. Als ik mensen ga bezoeken in het ziekenhuis, moedig ik hen aan om van een priester het sacrament van de zieken te ontvangen. Ik denk dat het een van de mooiste sacramenten is, die we hebben. Het heeft me veel mooie dingen laten meemaken. De mensen voelen de vrede van God onmiddellijk over hen komen. Op een dag voerde ik mijn vriend Franz naar het ziekenhuis. Hij leed aan een veralgemeende kanker en ik zei hem: "Franz, wilt ge het sacrament van de zieken?" Hij antwoordde: "Ja, alstublieft!" Ik ben dus een priester gaan halen. Op dat moment lagen er vijf mensen in de kamer. Vooraleer de kamer te verlaten, vroeg een van hen: "Mag ik ook het sacrament van de zieken krijgen?" "Natuurlijk," zei ik, "ik zal de priester halen en ge kunt dan met hem spreken. Als ge voorbereid zijt om het te ontvangen, zal hij het u toedienen." Een weinig later kwam de Franciskaner pater aan en tenslotte ontvingen vier mensen het sacrament van de zieken. Ze hadden het nooit gehad , omdat niemand hen gezegd had dat ze het konden ontvangen! Terwijl ik in dit apostolaat werk, ben ik me bewust geworden van iets dat me zorgen baart. In de rusthuizen zijn er veel mensen, die nood hebben aan onze liefde en onze gebeden. Het ergste is te zien dat, op het ogenblik dat ze hun laatste ogenblikken beleven, de verpleegsters en soms zelfs religieuzen hen om te sterven naar het steriele en afgezonderd milieu zenden van een ziekenhuis, waar alles voor hen vreemd is. Waarom hen niet thuis houden, als ze stervend zijn? Neem hun hand vast en bid met hen! Lieve Gospa, met u wordt alles zo mooi! Gelukkig dat we U hebben! Dank U! Sr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2006 December 2006 Medjugorje, 15 december 2006 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria! Op 2 december had Mirjana haar maandelijkse verschijning en daarna deelde ze ons volgende boodschap mee: "Lieve kinderen, in deze vreugdevolle tijd van wachten op mijn Zoon, verlang ik dat alle dagen van uw aardse leven een blijde verwachting zou zijn van mijn Zoon. Ik roep u op tot heiligheid. Ik roep u op om mijn apostelen te zijn van de heiligheid , opdat, langs u, de Blijde boodschap allen zou verlichten, die ge ontmoet. Bid en vast, en ik zal bij u zijn. Dank u!" Op het einde legde de H. Maagd nogmaals de nadruk op het belang van de zegen van de priester want,"het is de zegen van mijn Zoon" zei ze. Ik verwacht het Kindje Jezus! Welk een mooie uitnodiging stuurt O.L. Vrouw ons in deze advent! "Dat alle dagen van ons leven een blijde verwachting zou zijn van haar Zoon Jezus!" We kunnen ons iets voorstellen van haar eigen verwachting toen ze in Nazareth, met Hem, in Hem en door Hem, groeiend in haar schoot, elke bijzonderheid beleefde van haar dagelijks leven, ongeduldig om zijn gezichtje te zien en Hem aan haar hart te drukken. En welke mysterieuze liefdesdialoog zich ontspon tussen twee wezens, aan mekaar verbonden door een sublieme tussenkomst van de H.Geest. Nogmaals, de allerzuiverste wil de meest intieme schatten van haar moederhart met ons delen, ze wil ze ons schenken in de hoop ons op die manier te laten deel hebben aan haar onmetelijk geluk. Terwijl ik de laatste dagen mediteerde over de verwachting van het Goddelijk kind, kwam er me een verhaal voor de geest, geschreven door Maria Winowska. Ik ontmoette haar in Parijs, waar ze graag haar ervaringen van haar apostelleven vertelde. Bevriend met Kardinaal Karol Wojtyla, voor hij Paus werd, deelde ze met hem de klare kijk op de donkere realiteiten van het toenmalig Communisme. Door haar, vaak geheime, contacten met de Slavische intelligentsia, verzamelde ze waardevolle informatie over sleutelpersonen van het godsvolk. Ze schreef zeer goede biografieën over heilige zielen, die, jaren later, door Johannes Paulus II werden gecanoniseerd. Ik stel haar op deze manier voor want het volgende verhaal, dat we van haar gehoord hebben, zou kunnen verbazen. Ik ken de waarheidsgetrouwheid van Mevr. Winowska en wil haar verhaal hier brengen in de hoop dat het u zal helpen om Kerstmis te beleven. Het verhaal gebeurde in Hongarije, in de tijd van de verschrikkelijke communistische geloofsvervolgingen. De onderwijzeres van een gemeentelijke school was een militante atheïst, die geen enkele gelegenheid liet voorbij gaan om twijfel te zaaien in de geesten van de kinderen, die bijna allemaal uit gelovige gezinnen kwamen. Een van de kinderen, Angèle, viel op door haar groot geloof en werd dan ook het mikpunt van de onderwijzeres. Op een dag vindt ze een nieuw middel om te trachten elk geloof uit de harten van deze onschuldige kinderen te roven. Ze vraagt aan Angèle: "Als uw ouders u roepen, wat doet ge dan?" "Ik ga," antwoordt het kind. "En als ze de schouwveger vragen, wat gebeurt er?" "Hij komt." "Heel goed, hij komt omdat hij bestaat! Gij gaat omdat ge bestaat. Maar stel u voor dat uw ouders uw grootmoeder roepen, die gestorven is, zal ze komen?" "Neen, ik denk het niet." "Bravo! En als ze Roodkapje of Blauwbaard roepen, wat gebeurt er?" "Niemand zal komen, dat zijn immers sprookjes." 'Perfect! Ge ziet dus, kinderen, dat de levenden, zij die bestaan, de roep beantwoorden, en zij die niet beantwoorden, leven niet of hebben opgehouden te bestaan. Dat is duidelijk, niet?" "Ja," antwoordt gans de klas met een schuchter stemmetje. "Gij, Angèle, gelooft ge dat het Kindje Jezus u hoort als ge Hem roept?" Met een zekere ijver antwoordt het kind, dat tenslotte de valstrik raadt: "Ja, ik geloof dat Hij me hoort." "Zeer goed, laten we dan een test doen. Als het Kindje Jezus bestaat, dan zal hij uw roep horen. Roep dan allemaal, heel luid: "Kom, Kindje Jezus!" Na een lange stilte, gedurende dewelke de onderwijzeres geniet van de ontreddering van de kinderen, komt Angèle voor de klas en roept: "Wel ja, we zullen Hem roepen. Allen samen: Kom, Kindje Jezus!" Alle leerlingen veren recht en roepen, vol hoop: "Kom, Kindje Jezus!" Ik sla details over: Alle kinderen kijken naar Angèle, terwijl plots de deur geruisloos opengaat. Al het daglicht vlucht ineens naar de deur. Het licht werd heller en dan kwam er een vurige bol. Eerst hadden de kinderen schrik, maar de bol ging open en in deze bol, verscheen een verrukkelijk kindje, zoals ze er nog nooit een hadden gezien. Het lachte hen toe, zonder een woord te spreken. Zijn aanwezigheid was uiterst zacht. In het wit gekleed, geleek Hij aan de zon. Het was Hijzelf die het licht uitstraalde. Hij zei niets, maar bleef glimlachen. Dan verdween Hij weer in de lichtende bol, die, volgens het getuigenis van de kinderen, geleidelijk aan wegsmolt. De deur ging van zelf, heel zachtjes, terug dicht. Overspoeld van vreugde, konden de kinderen geen woord uitbrengen. Een schrille kreet verscheurde echter deze stilte: verwilderd riep de onderwijzeres: "Hij is gekomen, Hij is gekomen!" Dan vluchtte ze weg en smakte de deur achter zich toe. Angèle zei enkel: "Ziet ge, Hij bestaat!" Later ondervroeg de toenmalige aalmoezenier elk kind afzonderlijk en verklaarde onder eed dat de kinderen zich niet tegenspraken. Ze vonden dat trouwens bijna normaal en een zei: "We waren in panne, het was wel nodig dat het Kindje Jezus ons kwam depanneren!" De onderwijzeres gaf haar beroep op om psychische redenen. Zonder ophouden bleef ze herhalen: "Hij is gekomen! Hij is gekomen!" Een kind is ons geboren. Zeker, tijdens bloedige geloofsvervolgingen geeft God heel bijzondere hulp. Maar wat we hieruit mogen onthouden is dat ook wij het Kindje Jezus mogen roepen.Hij komt immers voor ons. Isaia, die de komst van de Messias voorzag, schreef: "Een kind is ons geboren, een zoon werd ons gegeven." Maar wie is die "ons"? Maria en Jozef? De herders? Het volk van Israël? In feite is het ieders van ons. En als God iets geeft, is het dan om het terug te nemen? Geeft God alleen voor de schijn? Wel, als Hij dit kind geeft door de handen van Maria, dan hebben we dit kind, het is van ons! Hier in Medjugorje zegt de Moeder-Maagd: "Moge Jezus in uw harten geboren worden, lieve kinderen!" Als een pasgeborene met zijn moeder uit de kliniek thuis komt , dan verandert de atmosfeer in het huis volledig. De kleine wordt het middelpunt van alles. In het begin van het 3de millenium gaf Gospa ons dit wachtwoord, een mooie inspiratie voor deze eeuw, die kinderen doodt: "Plaats het pasgeboren Kindje Jezus op de 1ste plaats in uw leven, en Hij zal u leiden op de weg van het heil." Deze gave is belangrijk, zeer reëel. Ze is de belofte van de Vader! Zalig zij die ze bemachtigen. Ik herinner me een vrouw, die op bedevaart kwam naar Medjugorje. Droevig, omdat ze nooit een kind had kunnen krijgen, "wat haar leven vernield had" kwam ze om vrede te zoeken. Ik zag haar in tranen en vroeg waarom ze weende. "Het zijn tranen van vreugde, zuster, want vandaag heb ik mijn kind gekregen! En geloof me, ik zal het goed verzorgen!" Ze had begrepen welk geschenk de H. Maagd haar gaf. Ze had het Goddelijk Kind aan haar hart gedrukt, ze had de boodschap begrepen! De statistieken zijn daar: Voor Kerstdag miljarden worden uitgegeven voor materiële zaken. En diezelfde nacht is het aantal zelfmoorden het hoogst van het jaar. Het is de tijd, waarin de eenzaamheid van het hart ondraaglijk is. Maar, met onze Moeder is deze eenzaamheid overwonnen, want ja, in waarheid, "Een kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven!" Ieder kan een noveen doen naar keuze voor het Kindje Jezus. Elke dag een tientje van de Rozenkrans, samen met een gebed met het hart, waarbij we het Kind Jezus aanroepen, zoals men een klein, teder, hulpeloos maar beminnelijk kindje roept, met de tederste woorden. Laten we zo 5 minuten aan Hem alleen besteden. Vragen we Hem in de slecht voorbereide stal van ons innerlijke te komen, in te slapen in het povere stro van ons arme hart, in de koude van ons gebrek aan liefde... Vragen we Hem alleen maar onze oprechte wens te zien Hem meer te beminnen en alle dagen van ons leven met Hem te leven! Laten we Hem al onze zorgen en onze angsten geven, deze van onze dierbaren, en verwelkomen we in ons de goddelijke vrede! Vrolijk en heilig Kerstmis voor allen! Lieve Gospa, Moeder van het lam en van de herder, kom de mooiste van de mensenkinderen in onze armen leggen! Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2006