| |
Download PDF
Pater Pio en Karol Woijtyla
In het begin van de jaren zestig bekleedde Angelo Battisti twee belangrijke plaatsen binnnen de Kerk. Hij was de beheerder van Pater Pio Hospitaal, de Casa Sollievo Della Sofferenza, gelegen aan de overzijde van het Kapucijnenklooster te San Giovanni Rotondo en daarbovenop had hij een belangrijke functie in het Vaticaans staatssecretariaat. Heen en weer reizen tussen Rome en San Giovanni was voor hem wekelijkse kost en hij stond gekend als een persoonlijke vriend van Pater Pio. Aldus was het al bij al dan ook niet ongewoon dat een collega in het secretariaat, Guglielmo Zannoni, hem in november 1962 vroeg, om een dringende brief te overhandigen aan Pater Pio. Zannoni had de brief gekregen van een Poolse Monseigneur die uiteindelijk Kardinaal zou worden, Andrej Deskur. Maar deze belangrijke brief was niet door Deskur zelf geschreven, maar door een Poolse bisschop uit Krakow, genaamd Karol Wojtyla.
Bischop Woijtyla was in Rome als lid van het Poolse episcopaat dat de opening bijwoonde van het Tweede Vaticaanse Concilie dat bijeenkwam in oktober. Niet lang na zijn aankomst te Rome, ontving hij verontrustend nieuws over een heel goede vriendin en medewerkster, Dr. Wanda Poltawska. Wojtyla kende Poltawaska en haar echtgenoot Andrei reeds uit de beginjaren van zijn priesterschap in Krakow. Ze was heel actief in een aantal Katholieke jeugdbewegingen in Polen, voor de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Maar toen de Nazis aan de macht kwamen, werd ze gearresteerd en voor 5 jaar opgesloten in een concentratiekamp, waar ze een intens lijden onderging. Samen met overige katholieke vrouwen werd ze aan "medische experimenten" onderworpen door de nazidokters van het kamp.
Na de oorlog hervatte ze haar universitaire studies en haar betrokkenheid bij de katholieke jeugd. In die tijd was Karol Wojtyla door zijn meerderen aangesteld in de Sint Florian Parochie, in het centrum van Krakow als kapelaan voor de studenten. Dit stelde hem in staat om met jonge mensen om te gaan. Zo hield hij conferenties over theologie en filosofie, gebieden waarin hij reeds een graad had behaald. Deze conferenties waren zeer geliefd en waren een groot succes, ook bij het jonge koppel, Wanda en Andrei die de faculteit geneeskunde volgden.
De band tussen deze nieuwe prelaat en deze die zijn toespraken en gesprekken bijwoonden was heel stevig omwille van zijn charisma, intelligentie en zijn warmte. Hij werd de spirituele leider en mentor van een heel hechte kring vrienden. Spoedig volgden kleine groepen studenten, bezield om meer te weten te komen over de menselijke, sociale an godsdienstige gesprekken die Woijtyla leidde, hem op bergretraîtes die een week duurden. Er was tijd voor natuur, wandelen, kayaken, kamperen en gebed. Alhoewel Polen onder de dominantie van de Sovjets was, vierden ze de Eucharistie in openlucht, wat verboden was door het regime. Deze excursies werden een aantal malen per jaar gehouden en werden gewoonlijk bijgewoond dooor de Poltawskas. Gespecialiseerd in psychiatry en familie leverde het paar een aantal belangrijke bijdragen aan de groepsgesprekken over het huwelijk, welke een grote indruk maakten op Wojtyla. Vele van hun ideeën heeft hij ingewerkt in zijn eerste non-fiction boek "Liefde en Verantwoordelijkheid" uit 1960, en beïnvloedde uiteindelijk ook de encycliek van Paus Paulus VI Humanae Vitae.
De jonge priester had ondertussen zijn beide ouders en zijn broer verloren en had geen enkele hechte familie meer. Maar zijn eenzaamheid werd verzacht door zijn innige vriendschap met de Poltawskas. Hun familie was ondertussen uitgebreid met vier kinderen. Wojtyla was zo verwant met hen dat zij hem "nonkel" noemden.
Terwijl de jaren voorbijgingen, verwierf Wojtyla twee doctoraten, werd professor aan de universiteit en werd tot hulpbisschop van Krakow benoemd. Dan, tijdens zijn deelname aan het Tweede Vaticaanse Concilie in Rome, ontving hij het tragische nieuws van zijn geadopteerde familie dat bij Wanda een darmtumor was ontdekt. De chirurgen besloten over te gaan tot operatie en als de tumor kwaadaadig was, zou ze maar achttien maanden meer te leven hebben. Er werd haar verteld dat de kans op een kwaadaardig gezwel 95% was.
Toen dit nieuws bisschop Woijtyla bereikte, vroeg hij onmiddellijk om gebeden van overige priesters, vrienden en zusters. Woijtyla zelf bad heel intens dat de vrouw zou gespaard blijven van een nieuwe tragedie, na vijf harde jaren in een concentratiekamp. Dr. Poltawaska was slechts 40 jaar en haar vier kinderen hadden haar nog nodig. Spoedig gingen de gedachten van de Poolse bisschop naar een man die hij sinds 15 jaar niet meer had gezien, een man voor wiens godsvrucht en gebed hij een groot respect had.
Karol Woijtyla's bezoek aan Pater Pio
In de zomer van 1947 was Woijtyla in Rome voor een studieprogramma van twee jaar, waarin hij werkte aan zijn eerste doctoraat. Uiterst geïnteresseerd in het mystieke en de spiritualiteit van de Karmelieten had hij als onderwerp voor zijn onderhandeling gekozen voor de mystieke theologie van Heilige Johannes van het Kruis. Het was daar dat hij voor het eerst hoorde van een andere Katholieke mysticus, maar dan een Kapucijn, wiens faam nog niet gekend was achter het ijzeren gordijn. Hem werd verteld dat hij de wonden van Christus droeg, de enige priester tot dusver, een hij leefde op een 6-tal uur afstand van Rome per bus en met de trein.
Tijdens een vakantieperiode in het schooljaar, besloot Woijtyla deze moderne mysticus op te zoeken, Padre Pio van Pietrelcina. Hij verbleef bijna een week in San Giovanni Rotando die zomer en had de gelegenheid om de misvieringen van Pater Pio bij te wonen en te biechten te gaan bij de heilige man. Klaarblijkelijk werd dit niet een gewone ontmoeting en de twee spraken lang met elkaar tijdens Woijtyla's verblijf. Hun gesprekken gaven later aanleiding tot het gerucht, nadat de Poolse prelaat tot Paus werd verkozen, dat Pater Pio zou hebben voorspeld dat hij ooit paus zou worden. Dit verhaal blijft tot op vandaag bestaan, zelfs als heeft Paus Woijtyla dit zelf ooit tweemaal ontkend. Een eerste maal in 1984, toen bisschop Flavo Carraro hem er persoonlijk om vroeg en ook Mgr. Riccardo Ruotolo, directeur van het Pater Pio hospitaal, stelde hem drie jaar later dezelfde vraag. Bij beide gelegenheden ontkende de Heilige Vader vriendelijk dat Pater Pio ook zo'n voorpelling had gedaan.
Toen hij naar Rome terugging, bereikte hem het nieuws over de onomkeerbare toestand ban zijn dierbare vriendin Wanda Poltawska. Een heelkundige ingreep om de grootte van de tumor in te dijken was slechts een paar dagen verwijderd. Zonder tijd te verliezen nam hij de pen ter hand en schreeft haastig een korte en dringende brief in het latijn aan Pater Pio. De brief, geschreven op het kantoor van het bisdom van Krakow, was gedateerd op 17 november 1962. In het kort schreef de bisschop:
"Eerbiedwaardige Vader, Ik vraag om uw gebeden voor een moeder met vier jonge kinderen, die in Krakow, Polen, leeft (tijdens de laatste oorlog zat ze vijf jaar in een Duits concentratiekamp) en nu is haar gezondheid, zelfs haar leven in gevaar omwille van kanker. Bid dat God, door tussenkomst van de Meest Gezegende Maagd, genade mag hebben over haar en haar familie. Meest verbonden in Christus, Karol Woijtila."
Daar het noodzakelijk was dat de brief zo spoedig mogelijk zou ter plaatse zijn, handelde hij via tussenpersonen, waarbij hij de hulp invroeg van Angelo Battisti om het persoonlijk te overhandigen aan Pater Pio. Battisti's plaats op het Staatssecretariaat van het Vaticaan en als directeur van Pater Pio's hospitaal verzekerenden hem van een zo spoedig mogelijke persoonlijke overhandiging van de brief aan de heilige. Aan Battisti werd verteld dat de brief uitermate belangrijk was, en er werd hem gevraagd om onmiddellijk te vertrekken om de brief te overhandigen aan Pio. De haastig opgeroepen boodschapper heeft later ooit opgemerkt: "Ik heb nooit zo'n dringend verzoek gekregen. Ik ging naar huis om mijn wagen en vertrok onmiddellijk."
Dit kan niet worden geweigerd
Battisti reed naar het klooster van San Giovanni Rotondo en ging onmiddellijk naar Pater Pio's kamer. Daar vond hij de priester met zijn hoofd gebogen over zijn borstkas, geheel in beslag genomen door het gebed. De boodschapper haalde de omslag te voorschijn en legde uit dat het een dringende aangelegenheid betrof. Zonder te bewegen, antwoordde Pio eenvoudig, "Open de brief en lees hem voor." Hij luisterde in stilte terwijl Angelo Battisti de brief voorlas en ook daarna bleef Pater Pio stil. Nu was Battisti verbaasd dat dit schrijven zo dringend diende te worden afgegeven, zoals de stortvloed van dagelijkse dringende verzoeken over zaken van leven en dood die Pio bereikten en waarbij om zijn gebeden gesmeekt werd. Uiteindelijk richtte de Padre zijn hoofd op en draaide hij zich met een ernstig gelaat naar zijn boodschapper: "Angelo, aan dit verzoek [questo] is het niet mogelijk om 'nee' te zeggen!". Dan buigde hij opnieuw zijn hoofd en hervatte hij het gebed.
Battisti begreep dat, door het gebruik van de term [questo], een mannelijk voornaamwoord, Pio verwees naar de persoon die de brief had gestuurd. Op zijn weg terug naar Rome dacht hij aan de vele jaren dat hij Padre Pio had gekend en hoe elk woord dat hij sprak voorzichtig was gekozen en een diepere betekenis had. Hij gebruikt niet de vrouwelijke term [questa], dat naar het verzoek zelf of naar de brief zou hebben verwezen. Nee, het was [questo] - hij die het gezonden had - kon het niet worden geweigerd. Maar wie was die Poolse bisschop? Alhoewel Battisti op het Staatssecretariaat werkte had hij nog nooit van deze man gehoord. Ook zijn collega's, eenmaal terug op het Vaticaan, konden zijn vraag niet beantwoorden. Waarom dan beschouwde Padre Pio hem dan als zo belangrijk?
De operatie om de tumor uit Dr. Poltawska's darmen te verwijderen was gepland op een vrijdag, eind november 1962. Op zaterdag telefoneerde Bischop Woijtyla naar de echtgenoot van de zieke vrouw om te vernemen of de tumor al dan niet kwaadaardig was. Adrei begon uit te leggen dat de operatie niet had plaatsgevonden omdat de dokters vonden dat ze niets konden doen. Hierop begon de bisschop onmiddellijk zijn vriend te troosten in het geloof dat de kanker niet te opereren was. Andrei kwam tussen: "O nee...u begrijpt het niet...de dokters werden uitgedaagd door een mysterie...ze konden niets meer vinden." Het gezwel dat eerder door de dokters was vastgesteld, was nu volledig verdwenen! Voor Bisschop Wojtyla, was er echter maar één uitleg mogelijk voor deze genezing: de gebeden van Padre Pio hadden de hemel bereikt.
Tot nu toe wisten de Paltawaskas niets van de brief van hun vriend naar de heilige man van de Gargano, en het is pas later dat zij hier achter kwamen. In feite had het echtpaar nog nooit gehoord van Pater Pio, want Polen was een afgezonderd land achter het ijzeren gordijn en er was voor hen weinig mogelijkheid om meer te leren over gebeurtenissen in de vrije wereld en dus dacht Wanda dat de bijna onmogelijke genezing er kwam omdat er geen tumor was, maar dat het een gewone ontsteking was dat uiteindelijk uit zichzelf genas.
Toen hij het goede nieuws had vernomen schreef Bischop Woijtyla een tweede brief naar Pater Pio, waarbij hij hem deze keer bedankte om bij God tussen de komen voor deze moeder met vier kinderen. In deze brief van 28 november, opnieuw in het Latijn, vertelde hij dat een Goddelijke interventie er had voor gezorgd dat de dokter geen enkel spoor van de tumor meer kon terugvinden.
"Eerbiedwaardige vader, de vrouw uit Krakow, Polen, en moeder van vier kinderen, was voorafgaand aan de dag van de operatie op 21 november, plots genezen. Dank tot God, en ook aan u, eerbiedwaardige vader. Ik schenk u de grootst mogelijke dankbaarheid in de naam van deze vrouw, haar echtgenoot en geheel haar familie. In Christus, Karol Wojtyla, hulpbisschop van Krakow."
Opnieuw werd de brief toevertrouwd aan Angelo Battisti, met instructies van het Vaticaan om deze onmiddellijk over te brengen naar San Giovanni Rotondo. Hij vertrok onmiddellijk en toen hij de kloostergemeenschap bereikte van Onze-Lieve-Vrouw van Barmhartigheid, benaderde de boodschapper Pater Pio in zijn cel. Zoals daarvoor, gaf Pio het simpele bevel: "Open het en lees." Deze keer was Battisti uitermate nieuwsgierig en toen hij luidop het "buitengewone en ongelofelijke nieuws" voorlas, richtte hij zich tot Pater Pio om hem te feliciteren. Maar de Pater was verzonken in gebed: "Het leek alsof hij mijn stem niet eens had gehoord toen ik de brief voorlas. De minuten gingen voorbij in stilte en uiteindelijk vroeg de Padre aan Angelo om de brieven van Bisschop Woijtyla bij te houden, omdat ze op een bepaalde dag heel belangrijk zouden worden.
Toen hij terug was in Rome, bewaarde Battisti de brieven dan ook op een uiterst veilige plaats en terwijl de jaren voorbijgingen was hij ze bijna vergeten. Dan, na zestien jaar, kwam de avond van 16 oktober 1978. Verzameld met het volk op het plein voor de Sint-Pietersbasiliek, wachtte hij ongeduldig op de afkondiging van de naam van de nieuwe paus. Toen hij de woorden "Karol Woijtyla" hoorde stond Battisti aan de grond genageld. Zijn eerste gedachten gingen naar de woorden van Padre Pio van lang geleden: "Angelo, aan dit verzoek [questo] is het niet mogelijk om 'nee' te zeggen!" en hierop kwam er tranen in Battisti's ogen.
Bevestiging van het Mirakel
Vijf jaren na haar plotselinge genezing in 1962, kreeg Wanda Poltawaska de uitzonderlijke gelegenheid om vanuit het communistische Polen naar Rome te mogen reizen en informatie over de heilige Padre Pio bereikte haar langs alle kanten en ze vernam van de brieven die Woijtyla naar hem had gezonden, waarin hij verzocht om zijn gebeden en hem vervolgens bedankte voor haar genezing. Maar als medicus zelf was ze nog steeds geneigd om te geloven dat de afwezigheid van enige tumor op de operatietafel het gevolg was van een verkeerde diagnose. Het was moeilijk voor haar om ""een bovennatuurlijke tussenkomst te begrijpen."
Zij wou dus meer te weten komen over Padre Pio, woonde zijn Mis bij, en ontmoette hem in eigen persoon. Ze reisde van Rome naar San Giovanni Rotondo in mei van 1967. Ze had een monnik eerder aangesproken over haar komst en op de morgen van haar aankomst werd ze door de sacristie geleid naar een zetel nabij het altaar voor Padre Pio's Mis van 5 uur. Aldus kon ze heel dichtbij de Kapijcijn observeren "...met een ongelofelijke intensiteit en met een uitdrukking van lijden op zijn gelaat." Voor haar betekende Padre Pio's Mis veel meer dan de aanwezigheid van God tijdens de consecratie van de Heilige Mis. Ze was bij machte om de Passie van Christus zelf te volgen omdat deze stond geschreven op het aangezicht en te zien was aan het lijden van Padre Pio, naarmate de Mis vorderde. De gestigmatiseerde priester, zijn eigen strijd, de bloedvlekken uit zijn wonden, het zweet dat van zijn voorhoofd liep, aanriep het gevoel van Christus' eigen Calvarie. "De offerplechtigheid aan het altaar was werkelijk de verafbeelding van de Passie van Christus."
Na de mis, verzamelde Wanda zich met velen in de sacristie, wachtend om de heilige Padre te groeten. Stappend op zijn doornagelde voeten, bevond hij zich dicht bij haar. Toen hij naar het volk keek, stopte hij, en staarde hierop onmiddellijk naar haar. Een glimlach kwam dan op zijn gelaat, toen kwam hij nader en haar een streling gaf over het hoofd en zei: "Adesso, va bene?" Zij stond sprakeloos. De andere vrouw naast Dr. Poltawska was nieuwsgierig wie ze was daar ze opmerkelijk was uitgekozen door de geliefde Padre. Alles was ze kon zeggen was: "Ik kom van Polen".
Op het moment dat Padrio Pio's ogen haar zagen, begreep ze dat hij haar had herkend en er nu zeker van was dat ze geen operatie nodig had een aantal jaren geleden omwille van hem. Het was niet omwille van een verkeerde diagnose, maar omdat..." deze monnik in mijn leven is gekomen op zo'n buitengewone manier omdat de aartsbisschop van Krakow erom had gevraagd. En Padre Pio wist nog van de tijd dat hij het dringende verzoek kreeg van Karol Woijtyla en dat deze 'questo' niet kon worden geweigerd.
|
|
