Adèle Bonolis: Dienares van God [1909-1980]

	Download PDF Adèle Bonolis: Dienares van God [1909-1980] Voor zij die Adele Bonolis kenden, was het duidelijk dat ze doordrongen was met de liefde voor God. Deze liefde stelde haar in staat om sereniteit en vrede uit te stralen naar hen die met haar in aanraking kwamen, en vooral naar hen die ze hielp in de stichtingen die ze opzette voor de zorg en het onderricht van de onfortuinlijken. Ze werd geboren op 14 augustus 1909 in het Italiaanse Milaan, als één van zes kinderen in een hardwerkend gezin. Ze ging naar Katholieke scholen, en was actief in de vrouwenafdeling van de Katholieke Actie in de parochie van de H. Ambrosius. De Katholieke Actie streefde ernaar om een intens, spiritueel leven aan te kweken bij haar leden, wat hen hopelijk zou inspireren om deel te nemen aan liefdadigheids- en apostolische werken. Ze nam uiteindelijk de verantwoordelijkheid voor de groep op zich. Ze was nooit gehuwd, maar hield zich bezig met de behoeften en de levens van haar broers en zussen. Lina Saltafossi, Adeles goeie vriendin zei, dat toen Adeles moeder ziek werd, Adele voor haar zorgde en elke dag, voor ze naar het werk ging, liefdevol toezag op haar behoeften. Adele bleef tijdens die periode steeds dicht bij haar moeder in de buurt, en ze begon haar hulp aan de jongeren door hen vaak aan de voordeur van haar huis te onderwijzen. Ze deed dit tot haar moeder in 1935 overleed. Adele gaf zichzelf al vroeg in haar leven volledig over aan de wil van God, en ontwikkelde een rijk innerlijk leven dat gebaseerd was op de Eucharistie en dagelijkse offers. Ze leed heel haar leven aan borstvliesontsteking en andere ziekten, maar naar verluidt kon niets haar tegenhouden om dagelijks de Mis bij te wonen, zelfs niet als ze ziek was en hoge koorts had. Nadat ze haar handelsdiploma op zak had, werkte Adele achtereenvolgens voor drie firma’s. Later schreef ze zich in aan de Katholieke Universiteit in Milaan, waar ze op 24 november 1944 een diploma behaalde in de filosofie. Het waren de oorlogsjaren, met verwoesting en miserie, iets wat ze zelf meemaakte toen haar huis volledig vernield werd tijdens een bombardement. We vinden haar daarna terug in Sondrio en Lecco, met Giuseppina Achilli, een vriendin. In plaats van filosofie te onderwijzen, wat lucratiever was, gaf Adele dit vakgebied op om leerlingen van de middelbare school te begeleiden en in godsdienst te onderrichten. Vele jaren later herinnerden en bewonderden haar studenten haar voor de zorg die ze besteedde aan het vormen van hun geweten, en het inboezemen van een liefde voor hun geloof. Maar Adele deed meer dan enkel onderwijzen. Ze wijdde haar vrije tijd toe aan haar activiteiten bij de Katholieke Actie. Haar talenten en vaardigheden werden al gauw erkend toen ze vernoemd werd aan de bisschoppelijke raad. Adele was tevreden met het les geven en haar werk bij de Katholieke Actie, maar toch voelde ze een overweldigende behoefte om niet enkel les te geven aan de jongeren, maar ook om de zieken te helpen. Voor die reden schreef ze zich in 1946 in aan de school voor geneeskunde. Ze was echter niet voorbestemd om af te studeren; God had andere plannen voor haar. Haar behoefte om de armen en onfortuinlijken te helpen zou spoedig bevredigd worden. Dit kwam in de vorm van een verzoek van een rechter aan de balie van Lecco, die haar vroeg of ze jongens kon helpen die voor zijn rechtbank verschenen waren. Ze leidde voor hen een zomerkamp, dat zo succesvol was dat men haar vroeg om het experiment verder te zetten. En zo werd de Castel Vezio, of de Casa dei Ragazzi gesticht, voor het onderricht en de zorg voor moeilijke jongens. Samen met goeie vrienden en medewerkers van de Katholieke Actie, Giovanna Negrini en Giuseppina Achilli, stichtte Adele de Casa Maria Assunta, of het Huis der Vrouwen, een opvangtehuis voor prostituees, hun kinderen en vrouwen die werden vrijgelaten uit de gevangenis. Voor deze vrouwen was dit een thuis, waar ze fysiek en moreel konden herstellen. Dit was het eerste van een reeks tehuizen voor de hulp en zorg aan de onfortuinlijken. In 1962, richtte Adele Villa Salus en de As. Fra. Case Iris op voor de mentaal zieken. Onder de andere instellingen vinden we het Casa San Paolo, opgericht in 1970 en financieel gesteund door Kardinaal Giovanni Montini, de later Paus Paulus VI. Dit huis werd opgericht voor mannen die uit de gevangenis en de gerechtelijke krankzinnigengestichten werden ontslagen. Nog een ander is het Casa Maria Delle Grazie, opgericht in 1972, voor het onderricht en de rehabilitatie van benadeelde mannen en mannen met psychiatrische, fysische, sociale en economische problemen, alsook zij die net uit de gevangenis kwamen. Het waren allemaal propere, mooie, grote gebouwen met twee tot vier verdiepingen. Ze zijn heden nog allemaal operationeel, en worden geleid door gekwalificeerde dokters, verpleegsters en maatschappelijk werkers. Gebaseerd op wat ze de "drie steunpilaren" noemde, previdenza, prudenza en provvidenza [vooruitziendheid, voorzichtigheid, en voorzienigheid], werkte ze niet alleen hard om deze huizen op te richten, maar ook om de middelen te vinden om haar gasten te onderhouden, hen van alles te voorzien dat nodig was voor hun verzorging, en om bekwaam personeel te voorzien. Dit was uiteraard een moeilijke opdracht die gepaard ging met veel teleurstellingen, maar haar innerlijke kracht en "de drie steunpilaren," plus haar liefde voor God, ondersteunden haar. Adele richtte ook een vereniging op die nu de Foundation (Stichting) genoemd wordt, die mensen aantrekt die in hun spirituele leven vooruitgang willen boeken. Deze stichting is vandaag de dag ook nog actief. Door al haar activiteiten en verantwoordelijkheden, zijn er getuigenissen die zeggen dat "Adele heel haar bestaan wijdde aan het goed doen, zonder een beloning of applaus te wensen. Ze spendeerde haar tijd aan de groten en de nederigen, de jongeren en de ouderen, en luisterde naar allen met geduld en liefde." Haar werk kwam bijna ten einde. Rond het jaar 1976, kreeg Adele de eerste symptomen van een darmtumor, en onderging een chirurgische ingreep in de Clinic S. Giuseppe. Haar toestand verbeterde niet, maar evolueerde verder en zorgde de volgende vier jaren voor ongemak. Tijdens deze aanslepende ziekte bleven zij en haar vriendin Giuseppina de vele instellingen bezoeken om de beheerders en werkers aan te moedigen, en troost te bieden aan de bewoners. Adele stierf op 11 augustus 1980 in Milaan, met een reputatie van grote heiligheid. Tijdens de begrafenis in de S. Ambrogiokerk, verklaarde Monseigneur Libero Tresoldi dat, Adele "een vrouw van het geloof was die zichzelf aan God had overgegeven, Zijn wensen opvolgde, en tot grootse dingen in staat was". Ze werd begraven op het kerkhof van de Opstanding van Lucinasco in Italië. In 1986 werd ter ere van haar een boek gepubliceerd, met enthousiaste getuigenissen over haar liefdadigheid, haar liefde voor de onfortuinlijken, en haar liefde voor God. Tot vreugde van zij die haar kenden, en zij die geholpen werden in haar vele instellingen, werd de procedure van haar Reden tot heiligverklaring opgestart. Bron: Joan Carroll Cruz Vertaling: Mario Lossie