De IIPG [International Internet Prayer Group] [deel 1]

	Download PDF De IIPG [International Internet Prayer Group] [deel 1] Geloofd zijn Jezus en Maria!   De Internationale Internet Gebedsgroep "Queen of Peace," IIPG "Queen of Peace," is een gebedsgroep die de boodschappen tracht te volgen van de Gebedsgroep die Onze Gezegende Moeder leidt, samen met de ziener Ivan Dragicevic. We stellen ons ten dienste om de Boodschappen van Onze Lieve Vrouw na te leven en te verspreiden door gebed, vasten, de maandelijkse biecht en de Heilige Mis en dit zoveel als mogelijk. Wij helpen elkaar door te leven en te handelen naar de boodschappen. Boodschappen van de gebedsgroep en verzoeken om gebed worden ons toegezonden via mail, die we op onze beurt naar elkaar toezenden. Nedjo Brecic, een oorspronkelijk lid van Ivans gebedsgroep van bij het begin, was de drijvende kracht achter onze "Mir Peace Shalom List" met de bedoeling om dingen te bespreken en de boodschappen van de gebedsgroep na te leven. Nedjo Brecic stierf veel te jong aan een hartaanval en het was juist voor zijn dood dat hij de naam van de groep bedacht. Door bij de groep te horen, voelen we dat we een grote verantwoordelijkheid hebben tegenover Onze Gezegende Moeder. Van 2 tot 4 augustus 1999 ondernam de gebedsgroep een drie dagen van vasten om onze gebedsgroep en onszelf als een geschenk op te dragen aan onze Gezegende Moeder en dit als geschenk ter gelegenheid van Haar verjaardag op 5 augustus. Enkele dagen daarop waren het de leden van de groep die een heel bijzonder geschenk ontvingen. Het geschenk van waarachtig Haar gebedsgroep te zijn die de wereld verbindt door het volgen van Ivans gebedsgroep in Medjugorje. Na deze eerste vastengelegenheid van 1999, wordt dit sindsdien elk jaar herhaald en dit samen met de gebedsgroep van Medjugorje zelf. Momenteel tellen we wereldwijd meer dan 3.650 leden. Indien u wenst deel uit te maken van deze bijzondere gebedsgroep om zo het woord van Onze Lieve Vrouw, Koningin van de Vrede, mee te helpen verspreiden, dan kunt zich aansluiten op hun internetsite. Door zich bij de groep te vervoegen bent u niet verplicht om deel te nemen aan gesprekken van de groep, maar we voelen dat we door in deze groep te zijn, allen elkaar zo goed mogelijk proberen te helpen om de boodschappen van Medjugorje na te leven. Als u zich bij de gebedsgroep voegt hebt u verschillende opties om de boodschappen te ontvangen. U kunt dagelijkse mail ontvangen, dagelijkse samenvattingen, speciale aankondigingen tot zelf geen mail. In dat geval kunt u alle boodschappen volgen van op de website. Over afwachting tot erkenning van Medjugorje wordt niet gesproken. Medjugorje moet nog erkend worden, maar we verspreiden de boodschap van Medjugorje door elkaar te helpen met thema’s met betrekking tot de boodschappen. Er wordt toezicht gehouden op het vredevolle verloop van de gesprekken. We gaan nu over tot de getuigenissen van een aantal leden die deel uitmaken van de IIPG-Groep. God zegene u. Ana Shawl Tom Hubbard’s bekering Ik ben geboren te Louisville, Kentucky op 21 september 1948 in het katholieke hospitaal Sint Jozef, op de feestdag van de Heilige Mattheus. Mijn ouders waren Presbyteriaans [een soort Calvisnisme]. Enkel God kon die eigenaardige combinatie hebben gepland. Tijdens mijn jeugd groeide ik weinig geestelijk op, alhoewel ik als kind ben gedoopt en later mijn doopbeloften herbevestigde in de Presbyteriaanse Kerk rond mijn twaalfde levensjaar. Al bij al werd er binnen onze familie niet zo regelmatig naar de Kerk gegaan. Eigenlijk waren er in onze buurt veel Katholieke families en mijn beste vrienden waren allemaal Katholiek. Ik herinner me nog goed hoe ze spraken over de Latijnse lessen op school en over het bijwonen van de Eucharistieviering, over Fatima en het leek met allemaal wel interessant. Ooit dacht ik er zelfs aan om mijn ouders te vragen zich te bekeren tot de Katholieke godsdienst, maar het is er nooit van gekomen. Toen ik volwassen werd ging mijn geloof in God volledig verloren. Ik huwde in 1968 en trad in bij de luchtmacht het daaropvolgende jaar. Het was tijdens deze jaren bij de Air Force dat ik mezelf ervan overtuigde dat God onmogelijk kon bestaan. Ik bedoel, hoe kan een wezen een universum scheppen en dan nog letterlijk alles weten wat men doet tijdens de loop van het leven? Ik kon mij dat niet inbeelden. Ik denk ook dat het belangrijk is om te vermelden dat ik tijdens deze periode interesse had voor het occulte. Ik las veel over occulte dingen en begon zelfs met het proberen lezen van Tarotkaarten, etc. Nog later, ik geloof zo tussen 1970 en 1973 verwierp ik allemaal dat bijgeloof en geloofde ik in niets meer, behalve misschien in UFO’s. Ergens rond 1973 of 1974 begon ik mijn geloof in God te herwinnen. Dat gebeurde niet van vandaag op morgen. Het was geen plotse aangelegenheid want nog steeds ging ik niet naar de kerk en bleef ik in mezelf voelen dat alles hier op aarde goed was. Ik was nu vader geworden en de dingen liepen voortreffelijk. En zo voelde ik mij tevreden met God in de Hemel de laten en dacht ik bij mezelf: "Ik zal Hem wel aanroepen als ik Hem nodig heb." Deze houding bleef ik lange tijd aanhouden, tot 1989. Tegen die tijd had ik reeds twee kinderen en mijn leven liep behoorlijk. Ik had geen nood aan de Kerk. Zondag was een gewone weekenddag. Zoals ik begrepen had, was dit voor God een rustdag en ik nam dan ook een rustdag, maar wel niets meer. In september 1989 zag ik iets op televisie dat mij uiteindelijk uit mijn geestelijke sluimering zou halen. Op een namiddag bevond ik mij in de keuken en dacht ik dat de kinderen naar de televisie aan het kijken waarom in de leefruimte. Ik weet nog steeds niet waarop ik opeens de keuken verliet naar de leefruimte, maar het gebeurde zo. De televisie stond aan en men was het regionale nieuws aan uitzenden. Een groep van de regionale zender was met een groep meegegaan naar Joegoslavië, naar het kleine ergens-op-het-einde-van-de-werelddorp "Medu of zoiets." Ze toonden beeldmateriaal van de bedevaartsreis en ik hoorde getuigenissen van mensen dat hun rozenkrans in goud was veranderd. Verder begreep ik dat de Heilige Moeder in dit kleine dorp verscheen aan zes kinderen. Ik keek met genot. Maar was dat de aanzet tot mijn onmiddellijke bekering? Neen, ik zag alles eerder als saai en dwaas. Een aantal godsdienstige fanatiekelingen die naar een communistisch land gingen, omdat de Moeder van Jezus aan zes kinderen verscheen? Hierin kon ik absoluut niet geloven. Maar ik besefte niet dat van dat af het zaad geplant was. Ik had gehoord over Medjugorje. De volgende dag sprak ik over dit verslag met een vriend van mij, een geboren en getogen katholiek. Hij had de reportage eveneens gezien, maar bleef gereserveerd bij zijn oordeel. Hij geloofde in Lourdes en Fatima, maar hij had bijkomende informattie nodig over Medjugorje. Ik echter niet, ik dacht dat het belachelijk was. Maar, twee weken later begint alles een wending te nemen. Op een dag kwam mijn vriend erg opgewonden binnen op het werk. Hij had meer informatie verzameld over Medjugorje en deelde deze met mij. Het hele Medjugorje verhaal was opgeschreven op pamfletten die men kon uitvouwen. De zieners werden voorgesteld en ik concentreerde mij op Jakov, die aanzienlijk jonger was dan de anderen. Ik las alles over hem en begon daarop bij mezelf te denken: hoe kan een kind van negen jaar verhalen als deze vezinnen en niet breken bij zijn ondervragingen en bedreigingen? Ik dacht aan toen ik negen jaar was, en ik zelf zou op dezelfde wijze hebben gereageerd als Jakov. Maar bedrog zou ik niet kunnen verbergen. Ik zou zou door de mand vallen, tenzij ik werkelijk iets zou gezien gezien hebben, en in zijn geval was dat Onze Lieve Vrouw van Medjugorje. Na het lezen van het pamflet, voelde ik iets in mijn hart. Het was Onze Lieve Vrouw die Haar handen uitreikte naar mij. Plots wist ik dat Medjugorje echt was en in mijn hart voelde ik dat ik er heen moest gaan. Mijn verlangen was groot en het zat zo diep in mijn bloed, dat ik er bleef aan denken. Nooit had iets mij zo getroffen zoals dit. Ik begon alles te lezen en achterover te slaan wat in mijn handen kwam over Medjugorje, de Kerk, de gebeden, de Heiligen, wat dan ook. Mijn collega bezorgde mij een rozenkrans en ik leerde deze te bidden. Later veranderde deze in goud. Van dan af aan tot nu dacht Ik aan Onze Gezegende Moeder tijdens de hele dag. Het zaad dat Zij eerder had gepland, was nu uitgekomen en ik kon er niet genoeg van Maria leren. Ik ging naar Mariaconferenties en uiteindelijk, in 1991, bekeerde ik mij tot het geloof. In 1995 maakte ik mijn eerste bedevaartsreis naar Medjugorje. Mijn echtgenote was niet tegen mijn bekering, noch tegen mijn reis naar Medjugorje, alhoewel ze Medjugorje op dat ogenblik nog niet in haar hart voelde. Ik ging terug naar Medjugorje in 1996 en 1997 en hoop terug te komen in juni 2000. Dit is in hoofdlijnen het verhaal van mijn bekering. Bepaald niet dramatisch, maar voor mij was het dramatisch genoeg om tot de bekering over te gaan. Hvaljen Isus i Marija Tom Hubbard Linda Rolinski's bekering Mijn ervaring met Medjugorje Mijn echtgenoot Stan vertede me ons ons kind op te voeden als een Katholiek kind. Ik antwoordde: "Geen sprake van!" Ik had de gebruikelijke Protestantse tegenwerpingne tegen het Katholiscime en de Katholieken. Ik was niet Katholiek en het was ook niet de bedoeling dat ik Katholiek zou worden, ook al drongen mijn echtgenoot en mijn vrienden er zo sterk op aan. In 1986 gaven onze vriendin Cecilia Borowski en haar man, Richard, beide vrome Katholieken, mij enkele brochures en artikels over hoe de Heilige Maagd sinds 1991 verscheen aan zes kinderen in een klein dorp in Kroatië, Medjugurge en hoe Zij sindsdien boodschappen doorgaf. De artikelen waren geschreven door de Lutherse Protestant, Wayne Weible [daarna is hij Katholiek geworden]. Vreemd genoeg kon ik de artikels en brochures niet neerleggen en bleef ze lezen en herlezen en Ik vertelde Cecilia toen, dat indien ze langs ginds zou gaan, ik graag had meegegaan. Ik hou van reizen en ik had reeds gehoord over Fatima en Lourdes. Als de Heilige Moeder werkelijk in Medjugorje verscheen, was dit voor mij mooi meegenomen, maar ik wou eigenlijk alleen maar gaan omdat het iets nieuws was, gewoon uit nieuwsgierigheid. Het is niet omdat er een troepje samengedrongen en hysterische katholieken geloofden dat de Moeder Gods daar verscheen, dat dit ook betekende dat dit in feite ook gebeurde. In ieder geval was ik vastbeloten om mij niet te laten opgaan in deze "massahysterie." Op een avond voor onze reis was er het programma 20/20 op televisie en Barbara Walters kwam tot mijn grote verbazing met een uitzending over de Heilige Moeder en de zieners van Medjugorje! Ik keek geboeid en toen kwam het moment dat Barbarba Walters één van de ziensters interviewde, met name Vicka. De tweede keer dat ik haar zag riep ik het luid uit: "Wij gaan nog vriendinnen worden!" Ik voelde een band met haar en was de hele tijd van de uitzending alleen maar in beslag genomen door Medjugorje. Hoe vreemd! Ik moet hier volledigheidshalve nog aan toevoegen dat bij Cecilia, ongeveer een jaar daarvoor, borstkanker werd vastgesteld en zo vertrokken wij in april van 1987 naar Medjugorje, want zij wist dat zij niet lang meer te leven had. Cecilia had mij gevraagd om een rozenkrans te kopen die ik zou moeten laten zegenen en terugbrengen, wat ik ook deed. Ik kocht ook een kleine brochure waarin netjes stond uitgelegd hoe men de Rozenkrans moest bidden. Eerst was ik tegen steeds maar herhalende gebeden, maar "eenmaal in Rome ..." Mijn eerste reis naar Medjugorje We kwamen te Medjugorje aan rond middernacht en het gevoel dat mij overkwam toen ik uit de auto stapte juist tegenover de kerk, is moeilijk te omschrijven. Nu weet ik dat het een enorm vredegevoel was. Maar alles leek mij zo vreemd en een beetje intens, zodat ik onmiddellijk alles verwierp en er mij al bij al ongemakkelijk bij voelde, omdat ik in wezen niet wou geloven in iets als dit. Overal scheen de verlichting en de Kerk was overvol! Cecilia was zo opgewonden dat ze in de Kerk rende. Ik bleef buiten wachten. Na lang wachten kwam zij uiteindelijk naar buiten en gingen we naar het huis waar we verbleven. Al onze bagage was nog ingepakt, maar toch gingen we naar bed. Ik moet hier volledigheidshalve nog aan toevoegen dat bij Cecilia, ongeveer een jaar daarvoor, borstkanker werd vastgesteld en zo vertrokken wij in april van 1987 naar Medjugorje, want zij wist dat zij niet lang meer te leven had. Cecilia had mij gevraagd om een rozenkrans te kopen die ik zou moeten laten zegenen en terugbrengen, wat ik ook deed. Ik kocht ook een kleine brochure waarin netjes stond uitgelegd hoe men de Rozenkrans moest bidden. Eerst was ik tegen steeds maar herhalende gebeden, maar "eenmaal in Rome ..." We kwamen te Medjugorje aan rond middernacht en het gevoel dat mij overkwam toen ik uit de auto stapte juist tegenover de kerk, is moeilijk te omschrijven. Nu weet ik dat het een enorm vredegevoel was. Maar alles leek mij zo vreemd en een beetje intens, zodat ik onmiddellijk alles verwierp en er mij al bij al ongemakkelijk bij voelde, omdat ik in wezen niet wou geloven in iets als dit. Overal scheen de verlichting en de Kerk was overvol! Cecilia was zo opgewonden dat ze in de Kerk rende. Ik bleef buiten wachten. Na lang wachten kwam zij uiteindelijk naar buiten en gingen we naar het huis waar we verbleven. Al onze bagage was nog ingepakt, maar toch gingen we naar bed. De volgende morgen hadden we eerst ontbijt en daarop gingen we naar de Engelstalige Mis. Het was de eerste maal dat ik een Mis bijwoonde. Er waren maar liefst 37 priesters die voorgingen! En plots voelde ik dat ik een sterke drang had naar de Heilige Communie. Ik vond dit heel vreemd, vooral omdat ik er geen idee of voorstelling kon van maken van wat de Werkelijke Aanwezigheid was. Toen het tijd werd om, na de Mis, de Kerk te verlaten, voelde ik ook dat ik niet wou weggaan. Welke enorme drang kwam er bij mij op om te blijven ... maar ... dat kon niet, want we moesten onmiddellijk plaats ruimen voor de volgende Mis en tijdens de hele ochtend waren er Missen in veel verschillende talen. Zo ging ik naar buiten om aan de beklimming te beginnen van de Krizevac, de Kruisberg. En wat een klim! Ik dacht dat ik ging sterven! Eenmaal ik terug op adem kwam, nam ik wat foto’s en toen gingen we bergafwaarts voor een gesprek met Vader Slavko Barbaric [die ik later ook persoonlijk zou kennen en die bij dit schrijven, reeds voor ons tussenkomt in de Hemel]. Na dit gesprek wou Cecilia, samen met een aantal mensen die intussen vrienden waren geworden, opnieuw de berg beklimmen! "Niet met mij, die berg beklim ik geen tweede keer," dacht ik, maar ik vroeg aan Cecilia om mijn fototoestel mee te nemen om nog wat meer foto’s te nemen. En dat deed ze ook. Toen ze aankwamen op de top, knielde ze neer om een foto te maken van het grote kruis [waarin nota bene een reliek is ingewerkt van het echte kruis van Christus]. En toen hoorde ze een stem die haar vertelde om "te wachten" en ze wachtte. En toen hoorde zij een stem "nu" en toen nam ze de foto. Later die avond gingen we naar de Mis in het Kroatisch, tijdens dewelke de zieners de Heilige Maagd zien. Ik zag drie lichtflitsen toen Zij verscheen en drie lichtflitsen toen Zij verdween en die lichtflitsen kwamen zeker niet van het een of andere fototoestel. Daarop voelde ik een allesovertreffende drang om te wenen, maar onderdrukte dit door te denken: "in geen enkel geval ga ik toegeven aan deze massahysterie." De volgende morgen, na de douches en het ontbijt, namen we onze rozenkransen en stapten we op naar de Mis. Terwijl ik mijn rozenkrans vastgreep en ernaar staarde, dan begon ik pas te wenen. De rozenkrans was veranderd in goud! En dan nog voor mij! Vanaf dan liet ik alle weerstand varen en geloofde meteen alles. Toen wist ik dat het niet alleen een toeval was dat we naar Medjugorje waren gegaan. We waren geroepen, zoals elkeen naar Medjugorje wordt geroepen. In Medjugorje was het alsof ik uiteindelijk mijn "thuis" had gevonden. Voor mij was het intussen allemaal teveel geworden om het nog van mij te kunnen schudden. Tegen dat het tijd werd om terug naar huis te moeten vertrekken, voelde ik mij verschrikkelijk. Ik kan mij nog steeds de diepe pijn herinneren toen ik Medjugorje moest verlaten. Op de bus naar Dubrovnik weende ik de hele tijd door [en ik weende hard] nog luider dan een pasgeboren kind. Was het niet dat ik naar mijn echtgenoot en mijn kind diende terug te keren, zou niets mij hebben kunnen tegenhouden om ginds te blijven. En dan, toen ik terug thuis kwam, lieten wij de foto’s ontwikkelen. Alle foto’s waren normaal, behalve deze deze die Cecilia aan het Kruis had genomen. Aan de linkerkant van het Kruis was er een diepblauwe lichtflits te zien en de meeste mensen herkennen Jezus en/of Maria in zo’n blauwe lichtflits. Het Kruis zelf was omgeven door een rode schijn, die links overging in levendig geel. Dit was werkelijk de meest verbazingwekkende foto en duidelijk onverklaarbaar. Ik ging over tot het Katholieke geloof in 1988, wat een ander verhaal is, voor een andere keer, maar ik ben er nu van overtuigd dat iedereen ertoe geroepen wordt om Medjugorje mee te maken, en het is waarachtig een plaats waar elkeen wel minstens eens zou moeten geweest zijn. Mijn tweede reis naar Medjugorje Nu werd ik zo in beslag genomen om terug te keren naar Medjugorje, dat ik inderdaad ook een tweede maal vertrok, in oktober van 1987, zes maanden na mijn eerste reis. Deze keer ging ik alleen, zonder enige groep of vrienden rond mij en het was pas eer ik daar kwam dat ik mij afvroeg wat ik daar verdraaid ging zoeken: ik was alleen, kende er niemand, zelfs niet de zieners. Ik kende nauwelijks de Heuvel der Verschijningen, noch de Kruisberg, was niet katholiek en bad zelfs niet of wist zelfs niet hoe te bidden. En ik was zeker niet van plan om de hele tijd in de kerk te verblijven. Zo wat nu? Ik zat daar nu onder een koepel, dat ergens achter de kerk was gebouwd, terwijl ik piekerde over wat ik allemaal zou gaan doen om de verveling weg te houden uit mijn gedachten, toen er een Engels paar over mij kwam leunen om mij in te lichten dat Ivan [één der zieners] dat Ivan op deze plaats een gesprek zou komen geven binnen een tiental minuten. Dat leek mij een leuke en meegenomen verrassing. Na Ivans gesprek begaf ik mij naar één van de café’s met uitzicht op de Kruisberg, toen een dame mij benaderde en mij vroeg of het de eerste maal was dat ik naar Medjugorje kwam. Ik vertelde haar dat het de tweede maal was en vroeg dan op mijn beurt aan haar of het haar eerste reis was. Zij antwoordde: "Neen, dit is de zeventiende keer en ik ben een reisleidster." Zij had wat mirakelfoto’s bij die de mensen hadden genomen en ze liet ze mij allemaal zien. Het was heel mooi en interessant. Daarop vertelde ik haar over de foto die mijn vriendin, Cecilia Borowski, met mijn fototoestel had genomen tijdens onze reis naar Medjugorje van april, eerder dat jaar. Zij was geboeid en ik overhandigde haar een foto. Toen ze op het punt stond om weg te gaan, draaide ze haar om en vroeg me of ik ooit van Vader Jozo had gehoord. Ik had nooit van hem gehoord. Ze was enorm verbaasd dat ik nog niets had vernomen van deze "levende heilige" en ze zei dat haar groep die ze begeleidde hem ging bezoeken over zo’n vijftiental minuten en ze vroeg of het mij interesseerd om mee te gaan. Uiteraard kon ik een dergelijk verzoek niet afslaan! Vader Jozo was verbazingwekkend, maar ik ga niet gedetailleerder in op dit verhaal, ik wil enkel kwijt dan hij iemand is die u niet mag missen als u in Medjugorje bent. Nadat we terugkeerden naar Medjugorje, hoorde ik van iemand anders dat Vicka aan het praten was tegen een groep Engelstalige pelgrims. Ik ging de groep achterna en hoorde het gesprek. Dingen zoals deze gebeurden zo de hele tijd en om een lang verhaal kort te maken, had ik het tijdens die week zo druk, dat ik nauwelijks enige tijd had voor mezelf. Het was pas op de terugvlucht naar huis dat ik mij ervan bewust werd hoe goed er zorg werd gedragen voor mij in Medjugorje. Ik begon te begrijpen dat Onze Lieve Vrouw werkelijk zo’n goede zorg draagt voor ons allen dat we ons werkelijk over Haar heen zorgen hoeven te maken. Nu overviel mij alles echter en het werd mij teveel: ik weende de hele tijd op de weg terug met het vliegtuig. Er waren gewoon teveel toevalligheden. Vader Pio, die niet geloofde in toeval en ooit tegen iemand zei die die opmerking maakte dat "het enkel toeval was," "Ja, maar wie doet deze dingen plaatsvinden?" Maak u geen zorgen over hoe u in Medjugorje zult geraken, noch wat u daar zult doen. Ga gewoon. Onze Lieve Vrouw roept u! Mijn derde reis naar Medjugorje Mijn echtgenoot Stan, onze zoon Alex en onze nicht Dorothy: allen vertrokken we op een Pasen naar Medjugorje. Dorothy had zorg gedragen voor mijn schoonmoeder tot een week daarvoor en ze stond praktisch op de rand van een zenuwinzinking. Dorothy was nog nooit naar Medjugorje geweest en zo namen we haar met ons mee op onze weg daarginds. Dorothy was reeds voor ons allen opgestaan, zodat we onmiddellijk konden ontbijten en naar de Kerk gaan rond acht uur. We hadden samen afgesproken om naar de Engelse Mis van tien uur te gaan. Zo gingen we naar de Mis, maar we zagen Dorothy nergens. We gingen overal zoeken, binnen en buiten, maar konden haar nergens zien. Het was tegen de middag toen we haar vonden, wel ... eigenlijk was het zij die ons had gevonden. Zij had buiten aan de deur gedurende vier uur staan wachten en ze dacht dat ze daar pas amper maar tien minuten had gestaan! Zij was verbaasd dat er intussen reeds zoveel tijd was voorbijgegaan. Het was verwonderlijk dat we haar niet hadden opgemerkt en ik kon het ook niet bedenken hoe het mogelijk was dat ze ons niet had opgemerkt. Dorothy en Stan besloten om de Kruisberg te beklimmen en ik bleef beneden met Alex. Ik vertelde de kleine, die amper vijf of zes jaar oud was in die tijd, dat ik naar binnen wou gaan in de Kerk om er te bidden. Hij vroeg of hij buiten mocht blijven spelen en ik zei: "Ja, maar enkel hier in deze omgeving! Ga nergens anders heen!" Alex was heel goed in het gehoorzamen en ik wist dat ik op hem kon vertrouwen. Ik bevond mij misschien een half uur in de Kerk, toen ik buiten kwam voor Alex, maar ik kon hem nergens zien. Ik keek en liep rond en nog eens rond de Kerk, op hem roepend en kijkend op elke mogelijke plaats waar hij zich kon bevinden, maar hij was nergens te zien. Een Franciscaan wandelde van de kerk naar een religieuze winkel en ik liep naar hem toe. In mijn blinde paniek greep ik hem vast en begon ik tegelijkertijd te schudden en te roepen: "Ik ben mijn zoon kwijt!" Kalm zei hij dat hij voor mij zou bidden en dat hij de overige Franciscanen zou vragen om hetzelfde te doen. Daarop vertrok hij. Bidden? Dat woord had mij in mijn paniek aangegrepen. In al mijn drukte en doen was ik vergeten dat ik inderdaad ook nog kon bidden en jawel, ik had er zelfs niet eens aan gedacht. Ik ging enkele stappen terug naar de deurtrappen van de Kerk en bad tot Onze Lieve Vrouw met de smeekbede: "Alstublieft! En daar kwam Alex van om de hoek, wel en goed, zich afvragend waarom ik weende binnen de twee minuten, om hem dan binnen die twee minuten om die hoek te zien komen binnen de twee minuten!" Waarom twee minuten en geen twee seconden. Ik wist niet dat ik nog amper samenhing van paniek en de woorden kwamen zo uit mijn mond. Ik wachtte precies twee minuten en Alex kwam van om de hoek van de Kerk en zei: "Hé mama, wat scheelt er?" Ik begon nu zelfs nog harder te wenen van opluchting en hield hem stevig vast, waarop ik Onze Lieve Vrouw bedankte voor Haar tussenkomst. Uiteraard kon ik hem nadien wel vermoorden! Waar was hij gebleven? Er bevond zich een stapel rotsen achter te Kerk nabij de koepel, en Alex bevond zich net aan de andere zijde van die rotsen ... ik zou hem zeker hebben opgemerkt, was ik een beetje dichter bij de rotsen gaan zoeken om aan de andere zijde te gaan kijken. Hij bevond zich eigenlijk juist voor mij, behalve dan aan de kant die moeilijk zichtbaar was vanaf de Kerk. Ik had die dag een paar lessen geleerd. Eén daarvan was dat het geloof alles is. Heb vertrouwen in het gebed en weet dat voor God niets onmogelijk is. Weet dat Hij naar Zijn Moeder luistert en dat ze werkelijk een krachtige middelares is! De tweede les was dat ik mezelf heel wat meer kon identificeren met het vijfde blijde mysterie, toen Maria en Jozef, na drie dagen, Jezus in de tempel zagen preken. Drie dagen! Kunt u zich de paniek voorstellen van Onze Lieve Vrouw tijdens die hele tijd van drie volle dagen? Bij mij was het amper een uur. Ik kan me amper voorstellen dat ik mijn zoon zou moeten missen voor drie dagen! Het was dit voorval dat me hielp om de Rozenkrans vromer te bidden. In Medjugorje of elders: twijfel nooit dat Onze Lieve Vrouw een machtige middelares is! Ana Shawl Dit is een lang verhaal, maar ik wou een beetje van mijn verhaal delen met mijn familie van de gebedsgroep. Het verhaal lag reeds een paar dagen op mijn lippen. Het is niet zozeer een bekeringsverhaal, maar enkel een van die werkelijk heel bijzondere momenten uit iemands leven die men wenst te delen met iemand anders. Hier gaan we dan. Ik zal het bekeringsverhaal later wel eens vertellen, maar voor meer infomatie verwijs ik naar onze Medjugorje site http://www.medjugorje.org Ik ben katholiek opgevoed en ging als kind met mijn ouders, drie broers en mijn zus naar de mis. We gingen allen regelmatig te biechten, vermoedelijk zowat elke twee maanden. Dan ging ik neerzitten om allerlei gebeden te lezen en soms speelden mijn zus en ik "Heilige Mis," waarbij we dan de gebeden van in de kerk probeerden op te sommen. Ik bleef naar de kerk gaan tijdens mijn tienerjaren, maar dan vooral om bij mijn vriendinnen te zijn, waarbij ik weinig aandacht schonk aan de Mis, alhoewel ik de zondagsmis niet wou missen. Mijn oom was een priester en bracht me steeds bijbels mee of prenten en gebedsboeken, en daar hield ik enorm van. Later in mijn tienerjaren, bad ik echt niet veel en werd het moeilijker om naar de Mis te gaan. Er waren nog steeds mijn vriendinnen die ik wou zien, maar dacht weinig aan God en sprak er nog minder over. Later in mijn tienerjaren, bad ik echt niet veel en werd het moeilijker om naar de Mis te gaan. Er waren nog steeds mijn vriendinnen die ik wou zien, maar dacht weinig aan God en sprak er nog minder over. Op mijn twintigste huwde ik en daarop kreeg ik twee kinderen, Katie Rose en Stephen. Het huwelijk was verschrikkelijk en wij schelden elkaar uit van bij het begin, maar ik bleef omwille van de kinderen. Eindelijk overtuigden mijn ouders mij om mijn echtgenoot te verlaten en mocht ik terug bij hen gaan wonen. Ik bleef daar tot ik met de kinderen vertrok en later scheidde ik dan officieel van mijn man. We vormden zo samen ons gezinnetje en ik ging al een tijd niet meer naar de kerk, omdat dat toch geen verschil zou uitmaken. Zefs na de eerste keer toen in naar Medjugorje ging in 1983, toen het hier allemaal rond de kerk nog open lag. Ik ben Kroatisch en ging in hoofdzaak naar Kroatische en Bosnië en Herzegovina om mijn familie te zien. Ik voelde daar warmte, alsof er ginds echt iets aan het gebeuren was. Er waren noch geen treden en ook geen biechtstoelen, enkel vuil en afsluitingen van de politie. Mijn familie vertelden me een aantal dingen over wat er ginds gebeurde, maar het grootste deel van de tijd liep ik wat rond. Het was pas toen ik thuis kwam dat ik werkelijk begreep wat er met mij was gebeurd, ginds in Medjugorje. Dit was dan ook het begin van alles. De tweede keer dat ik naar Medjugorje ging, wist ik wat er gaande was want ik had er reeds veel over gelezen, over gepraat met mijn familie ginds en ik dacht dat het heerlijk zou zijn om dit met iemand te kunnen delen waar ik echt van hield, maar hoe zou ik ooit een man kunnen vinden die samen met mij de Rozenkrans wou bidden, die dagelijks met mij naar de mis wou gaan en maandelijks te biechten? Wie zou met mij de boodschappen van Onze Gezegende Moeder willen naleven, zoals Zij dat keer op keer vroeg? Toen herinnerde in mij een boek dat ik had gelezen waarin geschreven stond: "Indien er meer mensen zouden bidden over hun wederhelft, als ze op zoek zijn naar iemand, dan zouden er veel minder echtscheidingen zijn." Zo nam ik het besluit om deze raad op te volgen, omdat ik wist dat het niet zo goed om er zo maar een man, onder de zo velen, uit te pikken. Ik zou dit aan God overlaten. Ook wist ik dat ik niet meer kon huwen, zonder dat mijn vorige huwelijk zou worden geschrapt. Ik was nu al zo’n twee jaar aan het bidden om de juiste man te vinden, als er al zo iemand was op aarde. Ik had er na mijn echtscheiding geen idee van wat God werkelijk wou: iemand vinden of voor de rest van mijn leven ongehuwd blijven. Zo was ik op een dag aan het bidden en vroeg ik aan de Heilige Moeder dat, als er al een man zou zijn waarvan God wou dat ik hem zou ontmoeten en huwen, dat ik dan graag zou weten dat dit van God kwam en zo vertelde ik de Gezegende Moeder dat, indien mogelijk, ik graag twee tekenen van Haar zou krijgen, dat hij door God was gezonden. Ik wou niet opnieuw de fout maken om er juist iemand voor mezelf uit te pikken. Mijn twee tekenen die ik vroeg waren een Rozenkrans, zodat ik zou weten dat, wie het ook was, hij van de Gezegende Moeder hield, en het tweede teken was een kruisbeeld, zodat ik zou weten dat hij van God hield en zo kwam ik een tweede maal te huwen en zei ik mijn geloften in de kerk van Medjugorje, met dat kruisbeeld in de hand. Ik dacht ook: welke man zou er ooit deze dingen schenken, want bij niemand die ik tot nog toe had ontmoet had ik deze dingen gezien en zo dacht ik dat het goed zou zijn om erom te vragen. Mijn schitterende vrienden Linda, die ook op de lijst staat, bleef me maar vertellen om een computer te kopen zodat we met elkaar konden in contact blijven, want zij woonde nu in Costa Rica. Mijn broer schonk mij een computer en in het begin speelde ik enkel spelletjes of schreef ik brieven. Spoedig kwam er in de brievenbus een brief om mij aan te sluiten op het internet, emails te versturen naar vrienden en mij bij katholieke groepen aan te sluiten die praatten over de kerk. Ik had altijd al van Medjugorje gehouden en ik vroeg aan mijn vriendin Linda of er iets op het web te vinden was over Medjugorje. Ze zij me om zelf op zoek te gaan en zo dacht ik: "Wel, als er dan geen site te vinden is, dan zou ik er graag zelf eentje aanmaken." Ik had echter helemaal geen idee hoe dit moest gebeuren maar was er wel van overtuigd dat het nodig was om gedaan te worden. Hoe dan ook had ik aan iemand van de katholieke mailing lijsten gevraagd of er iemand was die me kon vertellen of er een website bestond over Medjugorje. Een man uit Kroatië schreef mij en vertelde mij over een site. Ik dacht: "misschien heeft hij hier verstand van en zo probeerde ik het op deze wijze. Ik kwam op de website terecht met de naam: Verschijningen van de Maagd Maria te Medjugorje. Ik was er zo van onder de indruk en deze persoon had daar allemaal zoveel informatie over, dat ik me eveneens afvroeg waar hij allemaal die informatie vandaan haalde, omdat ik in andere boeken veel dingen had gelezen over Medjugorje die onjuist waren, of gewoon boeken die elkaar tegenspraken, of gewoon verkeerde informatie en zo wou ik er zeker van zijn dat deze man zijn informatie uit de juiste bronnen haalde. Ik zag onderaan de website zijn naam, Steve Shawl, staan. Mijn eerste gedachte ging nu uit om hem een brief te schrijven om hem te vragen waar hij al deze informatie vandaan haalt. Ik vertelde hem ook dat ik alles heel erg interessant vond en dat ik gelukkig was dat hij er zoveel werk aan besteedde. Hij schreef mij, denk ik, de volgende dag reeds een lange brief terug, waarin hij mij elke bron vertelde, waar hij zijn informatie vandaan haalde. Ik legde hem uit dat ik zojuist Mirjana en haar echtgenoot, Marko, gaan ophalen was aan de luchthaven om hen naar hun Hotel te brengen waar ze tijdens het weekend zouden verblijven. Zij kwam spreken. Ik maakte er een klein artikel rond met wat alles wat ik ondertussen over hen had geleerd en vertelde aan Steve dat ik hem alles zou opzenden, zodat hij het kon doornemen. Hij wou weten of hij het op zijn website mocht zetten, waar ik uiteraard heel erg tevreden mee was. We begonnen elkaar meer en meer te mailen en ik dacht het bij de derde keer was, dat ik zo met hem praatte over het internet, dat ik wist dat ik te doen had met een heel bijzonder iemand. Met hem praten verliep volledig anders dan met eender wie op het internet, of zelfs in een persoonlijk gesprek. Hoe dan ook had ik een van de katholieke mailing lijsten gevraagd of er iemand was die me kon vertellen of er een website bestond over Medjugorje. Een man uit Kroatië schreef mij en vertelde mij over een site. Ik dacht: "misschien heeft hij hier verstand van," en zo probeerde ik het op deze wijze. Ik kwam op de website terecht met de naam "Verschijningen van de Maagd Maria te Medjugorje." Ik was er zo van onder de indruk en deze persoon had daar allemaal zoveel informatie over, dat ik me eveneens afvroeg waar hij allemaal die informatie vandaan haalde, omdat ik in andere boeken veel dingen had gelezen over Medjugorje die onjuist waren, of gewoon boeken die elkaar tegenspraken, of gewoon verkeerde informatie en zo wou ik er zeker van zijn dat deze man zijn informatie uit de juiste bronnen haalde. Ik zag onderaan de website zijn naam, Steve Shawl, staan. Mijn eerste gedachte ging nu uit om hem een brief te schrijven om hem te vragen waar hij al deze informatie vandaan haalt. Ik vertelde hem ook dat ik heel erg interessant vond en dat ik gelukkig was dat hij er zoveel werk aan besteedde. Hij schreef mij, denk ik, de volgende dag reeds een lange brief terug, waarin hij mij elke bron vertelde, waar hij zijn informatie vandaan haalde. Ik legde hem uit dat ik zojuist Mirjana en haar echtgenoot, Marko, gaan ophalen was aan de luchthaven om hen naar hun Hotel te brengen waar ze tijdens het weekend zouden verblijven. Zij kwam spreken. Ik maakte er een klein artikel rond met wat alles wat ik ondertussen over hen had geleerd en vertelde aan Steve dat ik hem alles zou opzenden, zodat hij het kon doornemen. Hij wou weten of hij het op zijn website mocht zetten, waar ik uiteraard heel erg tevreden mee was. We begonnen elkaar meer en meer te mailen en ik dacht dat het bij de derde keer was, dat ik zo met hem praatte over het internet, dat ik wist dat ik te doen had met een heel bijzonder iemand. Met hem praten verliep volledig anders dan met eender wie op het internet, of zelfs in een persoonlijk gesprek. Ik wist gewoon dat er iets goeds zou komen uit dit alles, een "openbarstend geluk" [als dat het goede woord is]. Ik vloog de trappen af om Onze Lieve Moeder op mijn knieën te vragen of hij dè man was, want het gevoel was er gewoon bij mij. Een paar weken hierop werd mij een partnerschap aangeboden in een bedrijf dat juist aan het opstarten was. Ik diende wel te verhuizen en de kinderen moesten naar school in een ander gedeelte van de stad. Iedereen zou bij zo’n nieuws in de lucht springen van geluk, maar ik voelde mij ziek. Ik wist dat ik zowat "getrouwd" zou moeten zijn met het bedrijf en ik zou eveneens lange uren moeten nawerken. De kinderen zouden naar een dagopvangcentrum moeten en dat was iets dat ik absoluut niet wou. Het grootste gedeelte van mijn familie en vrienden oefende de nodige druk uit om deze plaats aan te nemen. Maar ik voelde dat er iets zo bijzonders aan hem was en als ik het partnerschap in het bedrijf zou aanvaarden, kon ik alle hoop dat het iets zou worden tussen ons wel vergeten. Steve schreef mij terug en in zijn brief vertelde hij me dat hij het gevoel had dat er iets bijzonders was tussen ons. Hij wou mij niet afschrikken, maar hij dacht dat we misschien samen een toekomst zouden kunnen opbouwen. Toen vertelde hij me iets dat ik nooit zal vergeten. Hij vertelde mij dat hij novenen bad en de Rozenkrans van de Goddelijke Barmhartigheid om een vrouw te mogen vinden waarmee hij de rest van zijn leven zou kunnen delen. Hij vertelde me ook dat hij aan de Heilige Moeder twee tekens had gevraagd zodat hij wist dat hij dè vrouw had gevonden en dat hij zeker was dat deze verhouding van God zou komen. Hij vertelde mij dat ik zijn twee tekens had vervuld en dat hij nu wist dat ik diegene was met wie hij zou huwen!!! Steve vertelde me ook dat hij, elke keer wanneer hij voor iets bijzonders bad, steeds voelde dat er drie bijzondere mensen in zijn leven zouden komen. Nu was het aan mij om de kinderen van deze bijzondere aangelegenheid op de hoogte te brengen. Ik vroeg aan de Heilige Moeder om mij hierbij te helpen, zodat het niet al te vreemd zou overkomen bij hen en dat dit een nieuwe bevestiging zou zijn dat alles goed zou gaan. Ik legde hen uit over een man die ik had ontmoet en vertelde alles over hem. Mijn dochter antwoordde: "Mama, ik denk dat u met hem moet huwen," wat mij helemaal van mijn stuk bracht. Daarop vertelde Stephen mij dat hij het gevoel had dat hij een goede vader zou zijn. Ik vertelde de kinderen niets over de tekenen tot dusver. Ik was helemaal van de kaart. Ik was zo gelukkig. Ik wist het gewoon. Daarna was het uiteraard aan mij om de waarheid te vertellen en te zeggen dat ik voor dezelfde intenties had gebeden. Ik zei dat ik om twee tekenen had gevraagd waarop ik nog wachtte. Later die avond begon ik te bidden en vroeg uit het diepste van mijn hart of Steve de man wou die ik verondersteld was te huwen en dat Zij mij dit zou laten weten. Daarop sprong ik in een flits uit het bed en herinnerde ik mij dat hij mij de dag ervoor een Rozenkrans had gezonden en niet alleen een voor mij maar eveneens een voor elk van de kinderen. De volgende dag praatte ik met hem en zei ik dat ik mijn eerste teken had ontvangen, maar dat er nog steeds één teken op zich liet wachten om volledige zekerheid te krijgen. Later vertelde Steve mij dat hij naar de Mis ging en de Rozenkrans bad en vroeg om te weten wat mij tweede teken was. Hij schrijf mij later die dag terug om mij te zeggen dat hij, na zijn gebed, zonder twijfel wist wat mijn tweede teken was. Hij vertelde mij dat hij mij een kruisbeeld moest toezenden. Toen ik hem zei dat dit inderdaad mij tweede teken was, kwamen de tranen bij ons beiden in de ogen, omdat we nu zeker wisten dat God wou dat we samen verder zouden gaan en dat er ook iets bijzonders zou zijn tussen hem en de kinderen. Enkele weken later kwam Steve naar Medjugorje, samen met zijn vader. Het zou zijn eerste keer worden dat hij naar ginds kwam en hij was enorm opgewonden. Omstandigheden lieten het niet toe om toen een gesprek met hem te hebben toen hij ginds was, maar hij ik had het gevoel dat hij steeds dicht bij mij was. Op een avond, tijdens het gebed, had ik een korte droom dat Steve en ik tesamen waren in Medjugorje met de kinderen en dat we ons voor Onze Lieve Moeder bevonden. We waren elkaar aan het omhelzen en plots kwam er een groot licht dat ons allen verenigde als een familie. Precies zoals ik het had gezien. Zoveel van deze kleine bevestigingen overkwamen ons allen en ook de kinderen. Elke keer dat een van de kinderen een vraag stelde over hoe alles zou worden, praatte ik met Steve en hij had steeds het antwoord al klaar nog voor ik de kans had om hem de vraag te stellen. Ik had waarachtig het gevoel alsof God ons voor elkaar had gemaakt om een familie te zijn die naar de boodschappen zou leven die de Gezegende Moeder ons had gegeven. Uiteindelijk stelde Steve me voor om elkaar te ontmoeten op de top van de Krizevac, op de vijftiende verjaardag van de verschijningen. Het was geweldig. We zouden kunnen huwen met het kruis in de hand zoals dat de traditie is in Medjugorje en de omgeving. En zo zijn we nu verscheidene jaren later en is alles mooi. De opheffing van het vorige huwelijk kwam er zonder problemen door. De kinderen en ik verlieten Californië voor Steve. We huwden hier op 31 mei van het jaar 1996, maar gingen daarna naar Medjugorje om onze beloften te hiernieuwen waarop we een receptie hielden voor de hele familie. We werken samen aan de Medjugorje site en hadden tweemaal jaarlijks onze Medjugorje Web tour. We vormen nu samen een prachtige familie met Katie, Steve en onze kleine Tihana Maria. Nu nog help ik hem steeds met de lijsten en voel ik me steeds goed als ik nog meer kan doen voor Onze Lieve Vrouw. Oef, het was een heel verhaal, maar nu weet u alles. Er zijn nog zo vele andere kleine dingen die gebeurden, waar mijn vriendin Linda van op de hoogte is, die alles heeft meegemaakt, maar in grote lijnen heb ik alles omschreven. Dank u omdat u ik mijn verhaal met u allen mocht delen. Justo Antonio Lo Feudow Hallo aan iedereen uit de groep, Mijn naam is Justo Antonio Lo Feudo en ik werd geboren in Buenos Aires, Argentinië. In leefde voor vele jaren in het buitenland, namelijk in de Verenigde Staten, Brazilië en Italië. In Italië luisterde ik voor de eerste keer naar de roep van Onze Gezegende Moeder. Die kwam van Medjugorje, een plaats waar ik nooit voordien van gehoord had en zelfs niet wist waar het oord zich bevond. Ik ben als katholiek geboren, maar verliet het geloof onmiddellijk na de communie en het vormsel de Kerk. Op een gezegende dag gaf de man aan wie ik gebruikelijk de nieuwsbrief "Eco di Medjugorje" [met de boodschappen, commentaren en interessante artikels] vroeg, de duw die ik nodig had. "Waar wacht u nog verder op om naar Medjugorje te gaan?" Die eenvoudige vraag veranderde mijn hele leven. Ik herinner mij dat ik zei "Goed. Ik zou graag samen met u gaan." Deze man leidde ook bedevaarten naar Medjugorje. Dit gebeurde in juli 1989 en zijn volgende reis was gepland tegen begin augustus. Zijn antwoord was: "Het spijt me, maar er zijn geen plaatsen meer over. De bus zit overvol!" Wat ik destijds nog niet wist was dat de verjaardag van Onze Lieve Vrouw op 5 augustus viel. Een paar dagen later ontmoette ik de man opnieuw en toen vertelde hij mij dat er nog één plaats vrij was, omdat iemand anders op het allerlaatste ogenblik had afgezegd. Dit was dus mijn kans, maar er kwam nog een andere, zelfs grotere verrassing. Tijdens die dagen moet ik vanuit de stad waar ik werkte [Bergamo], een opdracht gaan uitvoeren in Turijn. Ik reeds zo’n 250 kilometer om te vernemen dat de oorspronkelijke zakenopracht was afgelast. In plaats daarvan ontmoette ik God. Echt waar! Ik wenste niet onmiddellijk terug te keren en besloot om Turijn te bezoeken. Het eerste wat bij mij opkwam was een bezoek aan "Il Duomo," of de Kathedraal waar de Heilige Lijkwade van Turijn zich bevindt. Voor mij was het een soort beproeving, want ik was er een paar jaar eerder reeds geweest, maar dan als ongelovige. Niet alleen voelde ik deze keer diep in mijn hart, dat de reliek zonder enige twijfel de afdruk van het Heilige Lichaam van Onze Lieve Heer bevatte, maar [en hier komt het!] ik bevond mezelf voor een biechtstoel, waar een priester eenzaam een boek zat te lezen. Er bevond zich niemand anders in de Kerk. Toen kwam plots, uit het niets, bij mij de idee op in mijn hart, een idee dat zich direct verplaatste naar mijn brein: "Als ik naar Medjugorje ga, moet ik rein zijn van binnen!" En recht voor mij bevond zich de mogelijkheid hiertoe om een goede biecht te maken, na zo vele jaren. Wat een genade! Het was niet gemakkelijk. Ik streed voor zo’n twintigtal minuten die wel eeuwen leken. Uiteindelijk gaf "iemand" mij een nieuwe duw. Omwille van Medjugorje, omwille van onze Heilige Moeder, liet ik al mijn voorbije zonden achter, in overgave aan Gods "misericorde." Door Haar bekwam ik van Haar Zoon de vergiffenis en een enorme zware last viel van mijn schouders. Ik liet vijfendertig jaren achter als een nieuwgeborene en dit allemaal in die enkele minuten van de ganse eeuwigheid! Op 5 augustus maakte ik mijn toewijding tot het Onebvlekte Hart, alhoewel ik toen nog niet echt wist wat dat betekende en welke gevolgen dit zou hebben. In werkelijkheid herinner ik mij niet dat iemand mij hier op deze toewijding gewezen heeft. Ik voelde alleen een soort innerlijke stem die zei: "U moet uzelf toewijden aan Maria’s Onbevlekte Hart." De volgende vraag die ik me stelde was: "Waar is Maria’s Hart?" Onmiddellijk kreeg ik innerlijk het antwoord: "In het Hart van Haar Zoon!" en daarop: "En het Hart van Haar Zoon?" "In de Eucharistie!" Daarop nam ik het besluit om bij de eerstvolgende Heilige Communie, mijn toewijding tot het Hart van beiden uit te drukken. En zo verliep alles in werkelijkheid. Ik ging nog datzelfde jaar naar Medjugorje terug, met Kerstmis. Zelfs de kleinste details van die Kerstdag blijven onvergetelijk voor mij. Ik zag vele dingen in Medjugorje, maar de dingen die mij het meeste en het diepste troffen, bleven me bij. Nu ben ik er reeds acht maal geweest en plan ik om in december terug te keren [dank voor uw gebeden!!]. Sinds mijn eerste bezoek was alles in mijn leven veranderd. Ik probeer te volgen wat Onze Moeder van ons vraagt, maar ik moet toegeven dat ik hier niet altijd in slaag. Ook heb ik sindsdien genade op genade ontvangen. Onder vele andere dingen, wat ook betekent het ontmoeten van zieners en mensen die heel nauw betrokken bij Medjugorje, zoals Weyne Wayble, Zuster Emmanuel, Vr. Slavko, mijn vriend Vr. Gianni Sgreva [stichter van Oasis van Vrede] en anderen van Radio Mir en Mir-Shalom. Maar boven alles, de enorme genade om te mogen werken voor Hemelse Koninkrijk, onder de begeleiding en de bescherming van de Koningin van de Vrede. Ook het mogen deel uitmaken van deze prachtige groep, waarin we niet alleen onze ervaringen delen, ideeën opbouwen en elkaar steunen door het gebed, maar ook het leven in dezelfde geest omdat we kinderen zijn van dezelfde Moeder, ongeacht waar we ons op deze planeet bevinden, is een enorme genade. Juist zoals Onze Moeder ieder van ons, één voor één, naar Medjugorje roept, ben ik ervan overtuigd dat Zij ons, via Nedjo, riep om lid te zijn van de groep. En weet u iets? Ik kan nauwelijks wachten tot het ogenblik dat ik ’s avonds mijn mailbox kan openen en al uw boodschappen lezen. Nu begin ik te begrijpen waarom Vicka zegt dat iedereen in de Hemel er uitziet als een dertigjarige. Ik ken jullie ouderdom allemaal niet, maar voor mij zijn jullie allemaal jonge mensen. Het enige verschil, en maar goed ook, is het verschil in persoonlijkheid. Geloof me, ik hou van u allen. Ik herinner mij hog heel goed die vierde juli, toen ik na het lezen van Nedjo’s bekeringsverhaal, een andere boodschap kreeg, met als titel "heel slecht nieuws" en hoe ik begon te wenen, maar daarna ook de vrede voelde die ik ontving. We zijn waarachtig allen broers en zussen en achter deze internet groep zit een goddelijk ontwerp, onder de leiding van Onze Lieve Vrouw. Het spijt me voor mijn lang verhaal, maar ik was u mijn bekering schuldig. Ik bedoel: het begin, want het verhaal blijft nog altijd doorgaan. Enkel nog een laatste vraag: bid alstublieft voor mijn voornemens om priester te worden. Op dit ogenblijk doe ik mijn studies als seminarist bij de Dominicanen en uiteraard ontving ik mijn roeping in Medjugorje. Bescherm de groep [door het vasten en het gebed]. Al mijn dankbaarheid gaat uit naar Ana en ieder van u voor wat u doet. God zegene u. Justo Antonio Lo Feudo uit Argentinië Bron: IIPG Vertaling: Chris De Bodt Einde deel 1[wordt vervolgd in deel 2]