Heilige Malachias' pausenprofetieën. Profetie 21-30

	Download PDF Heilige Malachias' pausenprofetieën. Profetie 21-30 Profetie 21: Hierusalem Campaniae [Jeruzalem van Champagne] Urbanus IV [1261-1264] Echte naam: Jacques Pantaleon [Troyes, ± 1195 - Perugia, 2 oktober 1264] Hij was de zoon van een Franse schoenmaker. Hij was eerst kanunnik te Laon, vervolgens aartsdiaken te Luik, bisschop van Verdun [1253] en patriarch van Jeruzalem [1255]. Op 29 augustus 1261 werd hij, door het college van kardinalen dat nog slechts uit acht leden bestond, tot paus gekozen en resideerde hij in Ovieto. Paus Urbanus IV Hij versterkte het Franse evenwicht in de Curie en verkreeg dat Sicilië aan het Huis Anjou toekwam [1264]. Aan Thomas van Aquino verzocht hij om een dogmatische verhandeling over de geschillen tussen Oost en West "Contra errores Graecorum" [1263]. Hij stelde ook het feest van Sacramentsdag in [1264]. Het officie hiervan was gemaakt door de Heilige Thomas van Aquino, die sinds 1261 aan het pauselijke hof werkzaam was als ‘magister sacri palatti’ [theologisch adviseur]. Geboren in de Champagnestreek en verheven tot patriarch van Jeruzalem kreeg hij van Malachias een heel juiste omschrijving. Profetie 22: Draco depressus [De verpletterende draak] Clemens IV [1265-1268] Echte naam: Gui Faucoi le Gros [Piacenza, 1210 - Arezzo, 10 januari 1276] Gui Faucai werd tot paus verkozen op 5 februari 1265, na een conclaaf van vier maanden te Perugia. Het conclaaf duurde zolang omdat de kardinalen het oneens waren om al dan niet te hulp te vragen van Karel van Anjou, de jongste broer van Koning Lodewijk IX van Frankrijk om de oorlog tegen het Huis van Hohenstaufen voort te zetten. Hij was een tijdlang ook de persoonlijke secretaris van Lodewijk IX. Paus Clemens IV was weduwnaar van Margueritte Ruffi, dochter van Jacques en Cécile du Sault. Zij kregen meerdere kinderen, waar er twee van overleefden: Mabilie [later kloosterzuster] en Cécile. In 1256 werd hij bisschop van Le Puy en drie jaar later werd het Aartsbisschop van Narbonne. In 1261 werd Gui Fulcodi door de paus benoemd tot kardinaal van Sabina waar hij tot 1264 zijn ambt uitoefende. De periode daarna is hij door de paus als afgevaardigde naar Engeland gestuurd om daar orde op zaken te stellen. Hij staat vooral gekend om zijn conflict met het huis Hohenstaufen, waarbij Manfred het leven liet bij de slag van Benevento op 22 februari 1266 en waarbij Koenraad [de laatste Hohenstaufen] bij de volgende slag van Tagliacozzo op 23 augustus 1268 wert gevangen genomen en onthoofd op het marktplein in Napels op 29 oktober 1268. Het pauselijk wapen van Clemens IV De Heilige Malachius verwijst in zijn voorspelling naar het wapen van Clemens IV, met daarin een adelaar die een draak overwint. Profetie 23: Anguineus Vir [Een slangachtige man] Gregorius X [1271-1276] Echte naam: Tebaldo Visconti [Piacenza, 1210 - Arezzo, 10 januari 1276] Gregorius X was aartsdiaken van Luik voordat hij tot paus gekozen werd. Zijn pontificaat liep van van 1271 tot 1276. Na de dood van paus Clemens IV was de zetel van Petrus bijna drie jaar lang vacant geweest als gevolg van strijd tussen Franse en Italiaanse kardinalen. Uiteindelijk besloten de inwoners van Viterbo, waar het conclaaf bijeen was, de kardinalen op te sluiten en op water en brood te zetten, totdat zij een paus gekozen zouden hebben. Als compromiskandidaat werd de Luikse aartsdiaken van Italiaanse afkomst Tebaldo Visconti op 1 september 1271 gekozen in het Petrusambt. Hij was op dat moment druk bezig met zijn deelname aan de Negende kruistocht en verbleef in Akko, waar hem het bericht van zijn nieuwe taak bereikte. Omdat de keus was gevallen op een diaken, werd hij na zijn aankomst in Rome op 13 maart eerst tot priester gewijd [19 maart]. Op 27 maart 1271 werd hij paus Gregorius X. Gregorius X riep al in maart 1272 een algemeen concilie bijeen, dat op 1 mei 1274 plaatshad in Lyon en de geschiedenis inging als het Tweede concilie van Lyon. De belangrijkste doelstelling van het concilie was de organisatie van een nieuwe kruistocht, maar ondanks toezeggingen van verschillende vorsten [waaronder de koningen van Sicilië, Frankrijk en Engeland] bleven het enthousiasme en de financiële armslag te beperkt. Op het Tweede concilie van Lyon kwam het daarnaast op initiatief van keizer Michael VIII van Byzantium tot een einde van het Grote Schisma van 1054. Dit akkoord werd reeds in 1282 herroepen door Michaëls zoon Andronikos II Palaiologos. Tot slot werd de procedure voor een pauskeuze vastgelegd, die tot paus Paulus VI [1963-1978] ongewijzigd bleef. Met het oog op de te organiseren kruistocht zette Gregorius X zich in voor een einde van de strijd tussen de Ghibellijnen en de Welfen. Tussen 1254 en 1273 beschikt het Heilige Roomse Rijk weliswaar formeel over een keizer, maar deze oefenden nauwelijks bestuur uit wegens gebrek aan autoriteit. Paus Gregorius X dreigde nu zelf een keizer te benoemen, als de keurvorsten niet in staat zouden blijken om een daadkrachtige keizer te kiezen. Vervolgens werd op 1 oktober 1273 Rudolf van Habsburg in Frankfurt benoemd en eind oktober in Aken gekroond. Rudolf I en Gregorius X ontmoetten elkaar daarop in 1275 in Lausanne en zij besloten dat Rudolf de keizerskroon op 2 februari 1276 zou worden opgezet. Omdat Gregorius X op 10 januari 1276 stierf, kwam daarvan niets meer terecht. Gregorius X werd in de dom San Donato van Arezzo, waar hij overleden was, begraven. In 1272 verkondigde Gregorius X een aantal maatregelen jegens de joden, waaronder de verklaring dat joden het petitierecht hadden. Gregorius X bevestigde dat het dopen van joden tegen hun wil niet geoorloofd was, en geweld nog minder. In conflicten zouden getuigenissen van christenen tegen joden niet geldig zijn, indien niet tenminste een jood die getuigenissen zou beamen. Sinds het begin van de kruistochten was het geweld en de verdrijving van joden een toenemend verschijnsel in Europa geworden. Paus Gregorius X wordt vereerd als zalige. Zijn feestdag valt op 9 januari. Het wapen van de Viscontis Opnieuw verwijst Malachius naar een wapen, ditmaal naar het huis van Visconti, waarbij een man wordt afgebeeld in de bek van een slang. Profetie 24: Concionator Gallus [Een Franse prediker] Innocentius V [1276] Echte naam: Pierre de Tarantaise [Tarantaise-Moutiers, Savoie 1276, - Rome, 22 juni 1976] Innocentius V, een dominicaan, was paus van 21 januari tot 22 juni 1276. Hij werd circa 1225 geboren in Savoye als Pierre de Tarantaise. Rond 1240 trad hij in Lyon toe tot de orde van de dominicanen. Hij studeerde theologie in Parijs en doceerde er nadien. Hij schreef onder andere een commentaar op de Sententiae van Petrus Lombardus. Zijn bijnaam was "Doctor Famosissimus" Hij werd in 1272 tot aartsbisschop van Lyon gewijd en in 1273 tot kardinaal van Ostia verheven. In 1274 was hij een prominent deelnemer aan het Tweede concilie van Lyon, dat plaatsvond in de kathedraal van Lyon. In dat jaar sprak hij ook bij de begrafenis van de grote franciscaan Bonaventura. Hij werd paus als opvolger van Gregorius X, van wie hij de vertrouwde raadman was. Gedurende zijn korte pontificaat kon deze eerste Dominicaanse paus weinig bereiken. Hij zette zich in voor de hereniging met de Oosterse Kerken. Leo XIII verklaarde hem in 1898 zalig. Zijn feestdag is 22 juni. Dominicus Guzman, stichter van de Orde der Predikers De profetie van Malachias duidt op het feit dat Paus Innocentius lid was van de orde der predikers, opgericht te Toulouse door de Heilige Dominicus Guzman, en die hiervoor de goedkeuring verkreeg van Paus Honorius III in 1216. Profetie 25: Bonus Comes [Een goede Graaf] Adrianus V [1277] Echte naam: Ottobuono Fieschi dei Conti di Lavagna [Genua, 1220 - Viterbo, 18 augustus 1276] Duurde het pontificaat van de vorige Paus maar amper zes maanden, dan zou Adrianus V sterven nog voor hij tot priester en bisschop werd gewijd en tot paus gekroond werd. Hij was een neef van paus Innocentius IV. Hij was pauselijk legaat in Engeland van 1262 tot 1268, waar hij bemiddelde in de strijd van koning Hendrik III. In 1244 werd hij aartsdiaken van Bologna en Parma. Hij was kapittelheer aan de kathedraal van Reims [1243-1250], de kathedraal van Piacenza [1247] en Parijs [1244 tot 1270]. In 1251 werd hij tot kardinaal-diaken van San Adriano benoemd door zijn oom Innocentius IV. Hij was ook aartspriester van de Basilica Papale di Santa Maria Maggiore, de grootste kerk in Rome die gewijd is aan de Heilige Maagd. Ottobuono behoorde tot de feodale familie van Ligura, de Fieschis, graven van Lavagna, meteen de uitleg voor de profetie van Malachius [Ottobuono en graaf]. Profetie 26: Piscator Tuscus [Toscaanse Visser] Johannes XXI [1276-1277] Echte naam: Pietro Juliani [bijnaam Petrus Hispanus] [Lissabon, ca 1215, - Viterbo, 20 mei 1277] Hij was paus van 8 september 1276 tot bij zijn dood in mei 1277. Hij was de enige paus uit Portugal. Hij was aartsbisschop van Braga. Johannes XXI was een Portugese arts en filosoof en theoloog. Hij bracht zijn tijd vooral door in zijn laboratorium en bibliotheek. Zijn opvolger Nicolaas III oefende tijdens het pontificaat van Johannes een grote invloed uit op het bestuur van de kerk. Paus Johannes XXI Van 1245 tot 1250 werd hij bekend als "Pedro Hispano" [omdat hij van Spanje, het Iberische schiereiland kwam] en onderwees hij geneeskunde aan de universiteit van Siena, waar hij de "Summulae Logicales," een handboek over de logica van Aristoteles dat voor meer dan driehonderd jaar aangewend bleef in de Europese universiteiten. Hij genoot faam als docent aan de universiteit en keerde daarop teug naar Lissabon. In de tribunalen van Guimaraes was hij de raadsman en woordvoerder van koning Alfonso III van Portugal [1248-79] bij kerkelijke aangelegenheden en zo werd hij prior van Guimaraes. Hij poogde Bisschop te worden van Lissabon, maar slaagde hier niet in. In de plaats hiervan werd hij hoofd van de school van Lissabon. Als een notable filosoof, was hij verantwoordelijk voor het vierkant van tegenstellingen, ook wel het oppositievierkant genoemd Hij werd de persoonlijke geneesheer van Paus Gregorius X [1271-76]. In maart 1273 werd hij aartsbisschop van Braga, maar hij nam deze post niet waar omdat hij op 3 juni 1273 door Paus Gregorius werd benoemd tot kardinaal-bisschop van Frascati. Na de dood van Paus Adrianus V, op 18 augustus 1276, werd Pedro Hispano tot Paus verkozen, na een conclaaf van kardinalen, op 13 september. Een week later werd hij gekroond. Een van de weinige daden tijdens zijn kort pontificaat was het decreet van het Tweede Concilie van Lyon [1274] ongedaan te maken, waardoor niet alleen de kardinalen werden afgezonderd bij een pausverkiezing, maar ook hun voedsel en drinken geleidelijk werd aan banden gelegd bij een te lang conclaaf. Zijn korte termijn stond onder een te grote invloed van de machtige kardinaal Giovanni Gaetano Orsini [die hem zou opvolgen als Paus Nicolaas III]. Hij liet een nieuwe vleugel bijbouwen aan zijn paleis in Viterbo. Deze was slecht gebouwd en in zijn slaap stortte een gedeelte van het dak in, waarbij hij zwaar werd gewond en een week later, op 20 mei 1277, zou overlijden. Zijn graftombe is nog steeds te zien in de Dom van Viterbo. Ook hier is de zinspeling van Malachias duidelijk. Visser verwijst naar zijn voornaam Petrus en hij onderwees geneeskunde aan de Universiteit van Siena, de hoofstad van Toscane. Profetie 27: Rosa Composita [Samengestelde Roos] Nicolaas III [1277-1280] Echte naam: Giovanni Gaetano Orsini [Rome, 12 december 1216, - Soriano, Viterbo, 22 augustus 1280] Hij was een Romeins edelman die gediend had onder acht pausen, benoemd door paus Innocentius IV tot kardinaal-deken van San Nicola in Carcere Tulliano, tot beschermheer van de Franciscanen door paus Alexander IV, in 1262 tot inquisiteur-generaal door paus Urbanus IV. Door zijn invloed werd Urbanus IV in 1261 tot paus verkozen. Hij speelde ook een belangrijke rol bij de verkiezing van Gregorius X en van Johannes XXI. Uiteindelijk volgde hij Johannes XXI op, grotendeels dankzij familieconnecties, na een vacature van acht maanden op de Heilige Stoel. Zijn korte pontificaat werd gekenmerkt door een aantal belangrijke gebeurtenissen. Nicolaas was een politiek natuurtalent: hij versterkte de politieke positie van het Vaticaan in Italië aanzienlijk. Hij sloot in mei 1278 een concordaat met de Roomse koning Rudolf I van Habsburg [reg. 1273-91], waarbij de Romagna en het exarchaat van Ravenna aan de paus toevielen. In juli van hetzelfde jaar vaardigde hij een verbod met blijvende betekenis uit op het benoemen van buitenlanders in het burgerlijke bestuur van de stad Rome. Hij zond missionarissen naar Perzië en China. Op 14 augustus 1279 vaardigde hij de bul "Exiit qui seminat" uit over de interpretatie van de kloosterregel van Franciscus van Assisi, waarmee hij het geschil beslechtte binnen de Franciscaner orde tussen de strenge en de rekkelijke stroming. Hij stelde dat armoede veeleer een gemeenschappelijke dan een individuele kwestie is. Hij liet tegen enorme kosten het Lateraanse paleis en het Vaticaan repareren en liet bovendien een fraai buitenhuis bouwen in Soriano bij Viterbo. Hij stierf aan een hartaanval. Het wapen van de Orsinis De Heilige Malachias verwijst naar het wapen van de Orsinis, de Roos, een composiet- of samengesteldbloemigen. Voor de vroege Christenen symboliseerde de roos de vijf wonden van Christus. Later werd de roos het symbool van het bloed der martelaren en werd zij een attribuut van Maria, de moeder van Jezus. Profetie 28: Ex Telonio Liliacei Martini [Uit het tolhuis van Martini van de Lelies] Martinus IV [1281-1285] Echte naam: Simon de Brion Montpensier, 1210, - Perugia, 28 maart 1285] Martinus IV was Paus van 22 februari 1281 tot aan zijn overlijden in 1285. Simon werd op het kasteel Montpensier in de oude Franse provincie Touraine geboren en werd kanunnik en schatbewaarder in de kerk van Sint Martinus in Tours. In 1260 werd hij kanselier van koning Lodewijk IX van Frankrijk en legaat van de paus in Frankrijk, waar hij de onderhandelingen voerde die leidden tot de overneming van Sicilië door Karel van Anjou. Zijn pausverkiezing gebeurde onder druk van Karel van Anjou. Zes maanden na de dood van paus Nicolaas III werd hij in 1281 eenstemmig tot paus gekozen. Wegens anti-Franse gevoelens in Rome, kon hij na zijn verkiezing niet naar het Vaticaan gaan. Hij steunde de pogingen van Karel van Anjou om het Latijnse Keizerrijk van Constantinopel te herstellen en excommuniceerde de Byzantijnse keizer Michaël VIII Palaeologus. De politiek van Martinus om Karel van Anjou te steunen heeft er toe bijgedragen om de hereniging met Byzantium, die paus Gregorius X in 1274 tot stand had gebracht, te vernietigen. De paus werd getroffen door de Siciliaanse Vespers [1282], die door keizer Andronicus II van Byzantium ondersteund werden. De Siciliaanse Vespers [Italiaans: I Vespri Siciliani] is de populaire naam voor de volksopstand die op 31 maart 1282 te Palermo op Sicilië uitbrak en zich vandaar over het gehele eiland verbreidde. Siciliaanse Vespers, geschilderd door Francesco Hayez Het was een vrij algemeen verzet uit ongenoegen tegen de heerschappij van koning Karel van Anjou [zie onder Geschiedenis van Sicilië]. Deze had er met harde hand zijn gezag opgelegd en daarbij zowel de moslims [die er nog steeds een belangrijke plaats innamen] als de aanhangers van de door hem verdreven Hohenstaufen [Manfred en Konradijn], tegen zich in het harnas gejaagd. Hij had ze van hun land en privileges beroofd, hen verjaagd en vervangen door edelen en boeren uit de Franse Provence. Bovendien hief hij zware belastingen met het oog op zijn geplande oorlog tegen het Byzantijnse Rijk. Peter III van Aragón, die door zijn huwelijk met een dochter van Manfred aanspraak kon maken op de Siciliaanse troon, was volop in onderhandeling met de vijanden van Karel van Anjou, toen onverwachts de opstand uitbrak. Aanleiding was de belediging door een Franse officier van een Siciliaanse vrouw. Deze was op weg naar de avonddienst [de vespers] in de kerk Santo Spirito te Palermo en werd door de officier gefouilleerd op verboden wapenbezit. Dit ontaardde tot een publiek schandaal. In de kerk werd de officier neergestoken, wat het sein gaf tot een algemene moordaanval op al wat Frans [Provençaals] was. Iedereen die het woord "cicero" niet correct kon uitspreken ging eraan. Er waren zeer veel slachtoffers. De troepen van Peter, die zich in 1283 tot koning van Sicilië liet kronen, slaagden er in de rust te herstellen. Deze brachten koning Peter III van Aragón op de troon van Sicilië, waarop Paus Martinus IV Peter III excommuniceerde. Sint Malachias doelt duidelijk op de positie van de paus als schatbewaarder van de kerk van Sint Martinus in Tours. Ook zijn Pausnaam is Martinus. De lelie is een bekend embleem van het Franse Koningshuis. Profetie 29: Ex Rosa Leonina [Van de Roos met Leeuwen] Honorius IV [1285-1287] Echte naam: Giacomo Savelli Rome, 1210, - Rome, 3 april 1287] Honorius IV was paus van 2 april 1285 tot zijn overlijden in 1287. Hij had een nogal onopvallende loopbaan voor hij de pauselijke troon beklom. Ook was hij de laatste Paus die gehuwd was, alvorens zijn ambt te aanvaarden. Savelli werd geboren in Rome, als telg uit de rijke en machtige Savelli familie. Hij was aanvankelijk gehuwd en had minstens twee zonen. Een van hen werd stadsbestuurder van Urbino en stierf voor 1279, een andere werd senator in Rome en stierf in 1306. Na de dood van zijn vrouw, trad hij in. Op 20 mei 1285 was er de Pauselijke kroning in de Sint Pietersbasiliek te Rome. Honorius IV had reeds een hoge leeftijd en leed heel ernstig onder het jicht, waardoor hij niet meer kon rechtop staan, noch wandelen. Bij het opzeggen van de Heilige Mis moest hij op zijn stoel blijven zitten en werden zijn handen met de Hostie mechanisch omhoog geheven. Hij studeerde aan de Universiteit van Paris en daarna werd hij kanunnik van de kathedraal van Châlons-sur-Marne. Later werd hij rector van de kerk van Berton, in het Bisdom Norwich, Engeland, een land dat hij trouwens nooit heeft bezocht. Van 1261 tot 1264 werd hij tot kardinaal-deken van de Santa Maria in Comedin benoemd door Paus Urbanus IV, die hem ook benoemde tot Pauselijke prefect en kapitein van de pauselijke troepen. In 1274 begeleidde hij Paus Gregorius X naar de het Concilie Van Lyon. Hij stond gekend als een goed onderhandelaar. Zijn keuze tot paus was een van de vlugste uit de geschiedenis. Drie dagen na de dood van paus Martinus IV kozen vijftien van de achttien kardinalen die toen het Heilig College vormden de paus, zonder conclaaf, dat door Gregorius X was voorgeschreven, maar door Johannes XXI buiten werking werd gesteld. Bij de eerste stemming werd Giacomo Savelli eenstemmig verkozen en hij noemde zich Honorius IV. Het pauselijk wapen van Honorius IV Malachias’ omschrijving doelt op het wapen van de paus. Twee leeuwen houden een roos vast. Profetie 30: Picus Inter Escas [Een specht tussen het eten] Nicolaas IV [1288-1292] Echte naam: Girolamo Masi d'Ascoli [Lisciano, 30 september 1227 - Rome, 4 april 1292] Paus Nicolaas was op jeugdige leeftijd Fransciscaan geworden en werd in 1272 naar Constantinopel gestuurd om de Grieken uit te nodigen deel te nemen aan het Twee Concilie van Lyon. Twee jaar later volgde hij Sint Bonaventura op als generaal van zijn orde. Hij werd tot kardinaal benoemd in 1278 en Martinus IV stelde hem aan tot kardinaal-bisschop van Palestrina bij zijn pausverkiezing. Paus Nicolaas IV Masi was de eerste Franciscaan die tot paus verkozen werd. Tijdens zijn pontificaat stond hij sterk onder de invloed van de familie Collonna. Na de dood van Honorius IV op 3 april 1287 was het conclaaf hopeloos verdeeld over de keuze van een opvolger. Pas een jaar later, op 15 februari 1288, kozen de kardinalen eenstemmig Girolamo Masi. Hij voerde oppositie tegen Rudolf van Habsburg in Hongarije. Tijdens zijn pontificaat werden missionarissen gestuurd naar Bulgarije, Ethiopië, China en bij de Tataren. De verklaring van Malachias wijst op zijn afkomst. Hij kwam uit de Provincie Ascoli, dat nu Ascoli Piceno wordt genoemd.. De Piceni waren de eerste bewoners van deze streek, die door de Romeinen Picenum werd genoemd. Chris De Bodt