Maandelijkse faxen van Zr. Emmanuel: jaar 2002 [januari-juni]

	Download PDF Maandelijkse faxen van Zr. Emmanuel: jaar 2002 [januari-juni] Januari Medjugorje, 15 januari 2002 Dierbare kinderen van Medjugorje. Geloofd zijn Jezus en Maria! Vicka en Marijo bereiden hun huwelijk voor. Velen spreken over deze gebeurtenis omdat Vicka voor hen in Medjugorje blijmoedig de incarnatie is van de "school van Maria," die de Hemel dichterbij brengt en toegankelijk maakt. Kortom, die hen toelaat concreet het hart van Maria te raken. De zegeningen, bekeringen en zelfs genezingen in verband met het gebed en de getuigenis van Vicka zijn niet meer te tellen. Zo, onder andere, het getuigenis van Elisabeth uit Londen : "Vorig jaar was ik op het jongerenfestival om de H. Maagd te ontmoeten. Ik wist niet zeer goed waar haar te vinden. Ik was niet echt gelovig en begreep niet waarom iedereen naar de kerk wilde en altijd wilde bidden. Voor mij had dit geen zin. Ik had niets over Medjugorje gelezen en wilde dat de ervaring zeer zuiver zou zijn." Ik zei bij mezelf: "Als Maria werkelijk hier is, zal ze het me zelf wel laten weten." Ik wil de overtuiging van iemands anders zo maar niet overnemen. Ik wist dus niets over Medjugorje, over de zieners, noch hoe ze er uit zagen. De meeste tijd bracht ik alléén door in de cafés, ik zwierf wat rond, weende en voelde me totaal alléén. Op een dag ging iedereen naar de verschijningsberg om er de rozenkrans te bidden. Ik had geen paternoster, wist niet wat dat was en waarom de mensen zo baden. Het scheen me een voortdurend herhalen van banale woorden die, naar mijn mening, niet veel met God te maken hadden. Ik wandelde dus maar wat langs de weg aan de voet van de heuvel en zag Vicka, een van de zieners, in haar tuin. Ik wist niet dat het Vicka was, want ik wist niet hoe ze er uit zag. Van zodra ik haar echter zag wist ik dat het een van de zieners was. Ik zag haar aan de overkant van de straat. Ze kon gelijk wie geweest zijn. Onmiddellijk begon ik echter te wenen want nooit tevoren in mijn leven had ik zo iemand gezien, zo vol licht, zo vol liefde. Ze straalde. Haar gelaat was als verlicht. Ik ben dan naar de overzijde van de straat gerend en ben daar, leunend aan de hoek van haar tuin, blijven staan om haar te bekijken, alsof ik voor mij een engel had of de H. Maagd zelf. Ik heb haar niet gesproken. Van dat ogenblik af wist ik dat de H. Maagd naar hier kwam en dat Medjugorje een heilige plaats is. Elisabeth is nu weer in Medjugorje. Ze getuigt dat de school van Maria en haar boodschappen haar leven totaal veranderd hebben. De zon van Gods Liefde heeft de mist overwonnen die op haar hart drukte. Vorige donderdag zijn Denis Nolan en ikzelf bij Vicka geweest. Hier volgen enkele delen uit ons gesprek. [Het is opmerkelijk met welk een gemak Vicka, zonder dit ooit te hebben gestudeerd, op de hoogte is van de diepe geloofswaarheden over de persoonlijke vrijheid en de verantwoordelijkheid]. Vraag: Vicka, hoe ziet u deze weg van het huwelijk, die u gekozen hebt ? Vicka: Zie! Telkens God ons roept, moeten we uit het diepste van ons hart klaar zijn om Zijn oproep te beantwoorden. Ik heb getracht Gods oproep te beantwoorden door de boodschappen gedurende 20 jaar te verspreiden en heb het voor God gedaan en voor de H. Maagd. Deze 20 jaar heb ik het alléén gedaan, en er zal nu niets veranderen tenzij dat ik het nu zal doen langs een familie. God roept me om een familie te stichten, een heilige familie, een familie voor God. Weet u, ik draag een grote verantwoordelijkheid tegenover de mensen. Ze zoeken voorbeelden om na te volgen. Ik zou dan ook aan de jongeren willen zeggen : wees niet bang u in het huwelijk te engageren! Om echter een zekere weg te kiezen, of het nu deze weg is of een andere, is het belangrijkste God de eerste plaats te geven in uw leven. Het gebed op de eerste plaats te zetten, de dag te beginnen en te eindigen met het gebed. Een gezin waar men niet bidt zal zeker niet blijven duren. Het is leeg. Waar liefde is, is alles. Men moet echter één zaak beklemtonen: liefde, ja, maar welke liefde ? Eerst en vooral de liefde tot God en dan de liefde voor de persoon waar men mee huwt. En dan, op de weg van het leven, moet men van het huwelijk niet verwachten dat alles rooskleurig, gemakkelijk zal zijn ... Neen! Als de gelegenheden zich voordoen voor offers, kleine penitenties, dan moet men die steeds uit gans het hart aan de Heer aanbieden. Dank God elke dag voor wat deze gebracht heeft. Daarom zeg ik: "Beste jongeren, beste jonge koppels, heb dus geen angst! Maak van God de belangrijkste persoon van uw gezin, de Koning van uw familie, geef Hem de eerste plaats. Dan zal Hij u zegenen, niet alléén u, maar ook ieder die met u in contact komt. Vraag: Blijft u in Medjugorje wonen na uw huwelijk? Vicka: Ik zal enkele kilometer van hier gaan wonen maar denk wel dat ik praktisch elke morgen op mijn post zal zijn! [= de trap van het blauwe huis]. Ik moet niet van opdracht veranderen. Ik weet waar mijn plaats is! Mijn huwelijk zal hier niets aan veranderen. Vraag: Wat kan u ons vertellen over Marijo met wie u zal trouwen op 26 januari? Vicka: Het is voor mij moeilijk over hem te spreken. Er is echter iets tussen ons dat zeker is : het gebed. Hij is een man van gebed. Hij is een goed en vaardig man. Een diepe man, wat zeer mooi is. En ook onze verhouding is goed. Er heerst echt liefde tussen ons. En dan zullen we, beetje bij beetje verder bouwen. Vraag: Vicka, hoe kan een meisje weten met welke jongen te trouwen ? Vicka: Weet u, in gebed zijn de Heer en de H. Maagd steeds bereid u te antwoorden. Als u in gebed vraagt welke uw roeping is zal de Heer u zeker antwoorden. Men moet gewoon van goede wil zijn. Men moet zich echter niet haasten. Niet te vlug van stapel lopen en bij het zien van de eerste jongen bij uzelf zeggen "Deze is voor mij." Neen, zo moet je niet doen. Het moet geleidelijk aan gaan, bidden en Gods moment afwachten. Het juiste moment. Geduldig zijn en wachten tot God u de juiste persoon zendt. Het geduld is zeer belangrijk. We hebben allemaal de neiging om ongeduldig te zijn. We zijn te vlug en dan, als we ons vergist hebben, dan zeggen we: "Waarom Heer ? Deze jongen was echt niet voor mij!" Het is juist, hij was niet voor u, maar u moest wat meer geduld hebben. Zonder geduld en gebed gaat er niets. We moeten tegenwoordig veel meer geduld hebben, meer openheid, om aan wat de Heer verlangt te kunnen beantwoorden. Als iemand schrik heeft om van leven te veranderen en bij zichzelf zegt: "O, ik ben veel rustiger alléén," dan blijft er een angst in hem. Neen, eerst moeten we ons vrij maken van alles wat ons stoort in het diepste van onszelf. Dan eerst kunnen we doen wat de Heer van ons verlangt. We kunnen geen genade vragen en zeggen: "Heer, geef me deze genade" als we inwendig geblokkeerd zijn. Deze genade zal nooit ons deel zijn, omdat we inwendig nog niet klaar zijn. De Heer heeft ons de vrijheid gegeven, Hij heeft ons ook goede wil gegeven. We moeten ons dan ook bevrijden van onze blokkades. Dan hangt het van onszelf af of we vrij zijn of niet. We hebben allemaal de neiging te zeggen : "God hier, God daar, doe dit, doe dat..." God handelt, dat is zeker! Ikzelf moet Hem echter een hand toesteken en de wil hebben. Ik moet zeggen : "Ik wil het, dus doe ik het!" Vraag: Vicka, hebt u de H. Maagd om raad gevraagd voor uw huwelijk? Vicka: Maar, weet u, ik ben zoals iedereen. De Heer gaf me de mogelijkheid om te kiezen. Ik moet kiezen met gans mijn hart. Het zou te eenvoudig zijn moest de H. Maagd ons zeggen : "Doe dit, doe dat." Nee, zo werkt ze niet ! God heeft ieder van ons grote gaven gegeven om diep in ons te kunnen begrijpen wat Hij voor ons heeft voorbehouden. [ Vicka heeft O.L.Vrouw geen vragen gesteld over haar huwelijk, want, zegt ze: "Ik stel haar nooit vragen voor mezelf."] Vraag: Voor menige gewijde ongehuwde was u een beetje hun "voorbeeld" in Medjugorje. Ze zien u nu trouwen, wat hebt u hen te zeggen ? Vicka: Wel, God heeft me nu 20 jaar geroepen om op deze manier [ongehuwd] voor Hem een instrument te zijn. Als ik voor deze mensen een "voorbeeld" was, dan verandert er nu niets ! Ik zie geen verschil ! Als men iemand als voorbeeld neemt, moet men hem ook toelaten aan Gods oproep te beantwoorden ! Als God me nu wil roepen tot een leven in een huisgezin, een heilige familie, dan is het omdat God deze levensvorm wil. Ik moet daaraan beantwoorden. Voor ons eigen leven moeten we niet kijken naar wat de een of de andere rondom ons doet. We moeten in onszelf kijken en uitmaken waartoe God ons roept. Hij heeft me gedurende 20 jaar geroepen zo te leven, nu roept Hij me voor iets anders en ik moet Hem danken. Ook voor dit ander deel van mijn leven moet ik Hem volgen. Tegenwoordig heeft God voorbeelden nodig van goede families en ik dank dat O.L.Vrouw me nu op deze manier tot een voorbeeld wil maken. Niet door naar de anderen te kijken zullen we weten welk voorbeeld of getuigenis God wil dat we zouden geven, maar door, ieder voor zich, te luisteren naar de persoonlijke oproep van God. We moeten onze eigen voldoening niet zoeken, noch alléén doen wat we graag doen. Neen, we moeten enkel doen wat God wil dat we zouden doen. We zijn soms erg gehecht aan wat we graag hebben en kijken te weinig naar wat de Heer verlangt. Zo kunnen we een gans leven doormaken, de tijd laten voorbij gaan, en maar op het allerlaatste tot de ontdekking komen dat we ons vergist hebben. De tijd is voorbij en we hebben niets gedaan. Het is echter vandaag dat God u ogen geeft in uw hart, ogen in uw ziel om te zien en uw tijd niet te verliezen. Deze tijd is een tijd van genade, het is echter een tijd waarin we keuzen moeten maken en elke dag meer vastberaden zijn op de weg die we kiezen. Lieve Gospa, hoe kostbaar is uw school van de liefde! Leid ons naar een diepe relatie met God, help ons de echte vrijheid te beleven ! Zr. Emmanuel Enfants de Medjugorje Februari Medjugorje, 15 februari 2002 Dierbare kinderen van Medjugorje, Geloofd zijn Jezus en Maria! Térésa, uit Sicilie [62 jaar] was te gast op het huwelijk van Vicka en Mario. Ze vertelde ons : Ik ben de 12de van 14 kinderen. Mijn vader vloekte tegenover God en hij sloeg ons, mijn moeder n de kinderen. We hadden honger en sliepen met drie in hetzelfde bed. Toen ik 9 jaar oud was werd ik geroepen om kloosterlinge te worden. Mijn vader stond dit echter niet toe en wilde dat ik werkte om mijn familie te helpen. Ik ben gehuwd en mijn geloof is lauw geworden. Mijn man geloofde weinig maar we gingen ’s zondags naar de H. Mis. Toen ik in 1998 kanker kreeg aan de baarmoeder werd ik deze weggenomen, gevolgd door chemotherapie en bestralingen. Enkele maanden later had ik borstkanker. Opnieuw werd ik geopereerd en bestraald. Toen werd mijn man erg ziek en moest hem verzorgen tot hij twee jaar geleden overleed. Ik was aan het einde van mijn krachten en liet me opnieuw onderzoeken. Toen stelde men vast dat ik leverkanker had. Ik leed in gans mijn lichaam en braakte voortdurend. Ik besloot een retraite te volgen in San Giovanni Rotondo, de parochie van Pater Pio, om mijn leven te reorganiseren voor de laatste maanden die ik te leven had. Teveel beproevingen drukten op me. De dokters wilden me een derde maal opereren. Ik moest een beslissing nemen. Tijdens mijn eerste nacht in San Giovanni Rotondo, op 21 juni 2000 had ik een eigenaardige ervaring. Ik meen dat het om een droom ging, maar ben er niet zeker van. Ik zat in een wachtkamer in het ziekenhuis en wachtte mijn beurt af. Men zou me immers komen halen voor de operatie. De deur ging open en een jonge dame kwam binnen. Het was een verpleegster met een wit kleed. Haar bruine haren waren samengebonden tot een paardenstaart. Ze kwam recht naar me toe en zei : "Je mag vertrekken, je bent genezen". Ik stamelde verbaasd dat ik niet kon vertrekken omdat ik gekomen was voor een operatie. Ze herhaalde : "Jawel, je mag vertrekken, je bent genezen". Opnieuw zei ik haar : " Er moet een vergissing zijn, ik ben ingeschreven voor deze operatie." Met veel gezag zei ze me toen : " Maar als ik je zeg dat je genezen bent !". De volgende morgen leefde deze ontmoeting heel sterk in me verder. Ik vertelde het aan een priester en hij zei me : "De tijd zal tonen of dit echt of vals is". In afwachting moet je zelf de keuze maken of je deze operatie ondergaat of niet". IK besloot me niet te laten opereren. In werkelijkheid waren mijn pijnen diezelfde nacht volledig verdwenen. Ik begon terug normaal te eten, verzwaarde, kon weer slapen, rondlopen, zoals een gezonde persoon. Er was een grote kracht teruggekeerd in gans mijn wezen. Oh! Ik vergat te zeggen dat, toen ik die morgen na mijn droom wakker werd, mijn eerste gedachte was : "Medjugorje : Ik moet naar Medjugorje gaan !" Ik werd overrompeld door een hevig verlangen er naartoe te gaan. Ik wist nochtans niet veel over Medjugorje : een dorpje, ergens verloren in Bosnie-Hercegovina, enkele verschijningen aan jonge herders. Dat was alles wat ik er over wist! Deze retraite in San Giovanni Rotondo was voor mij een tijd van verrijzen en ik besloot mijn leven te veranderen en God de eerste plaats te geven. Na de retraite zocht ik een middel om naar Medjugorje te gaan. Uiteindelijk vond ik in Sicilie een bedevaart die gepland was op Nieuwjaar. Men nodigde me ook uit op een gebedsavond op donderdagavond, die gebaseerd was op de boodschappen van de Koningin van de Vrede. Elke boodschap ging mij recht naar het hart en meer en meer vreugde overrompelde me. Toen ik in Medjugorje aankwam was ik van de eerste dag af gewonnen voor de genade van deze plaats terwijl ik de kruisweg deed op de Krizevac. ’s Anderendaags gingen we naar Vicka luisteren. Toen ik haar zag zei ik bij mezelf : "Ik heb dit gelaat reeds ergens gezien, maar waar ?" Toen zag ik opnieuw, als in een flits, de scène van die nacht in San Gionanni Rotondo en ik riep uit : "Het is zij ! Het is die jonge dame in het wit die me komen zeggen is : "Je mag vetrekken, je bent genezen !" Ik was verrukt en zag dit licht in haar ogen, die liefdestralen die uit haar gelaat kwamen. Later kreeg ik de gelegenheid haar deze nacht te vertellen, toen ze me komen bezoeken was. Ze zei me eenvoudig met een glimlach : "Laten we God danken !" Ik besteed mijn tijd nu deels aan mijn apostolaat in Sicilie en deels aan mijn perioden van gebed in Medjugorje. Ik weet dat Gospa een plan heeft voor mij, langs deze genezing en deze vrijheid die me gegeven werd. Het is mijn vreugde haar instrument te zijn. Het zal zijn zoals zij wil !" Dit is nog maar het begin van het getuigenis van Térésa, deze eenvoudige, discrete en vurige vrouw, die nu tot de apostelen van Gospa behoort. De tussenkomst van Vicka in het diepste van haar nood toont ons dat het niet nodig is de zieners achterna te lopen, maar dat het belangrijk is zich open te stellen voor God en Hem toe te laten ons leven te veranderen. Immers Hij beschikt over miljoenen engelen om ons ter hulp te komen. Hij heeft ook nooit tekort aan genaden om ons te helpen noch aan verbeelding om ons te bezoeken. Waarom heeft Hij die nacht Vicka gekozen voor Térésa ? We kunnen hier niet op antwoorden maar we kunnen wel dank zeggen ! In de laatste boodschap zei de H. Maagd ons : " In deze tijd, nu ge nog steeds terugblikt op het voorbije jaar, roep ik u op, kindertjes, om diep in uw hart te kijken en te beslissen om dichter te naderen tot God en het gebed." Inderdaad, de bekoring zou kunnen zijn dat we alléén kijken naar het werk van het kwade en zijn gevolgen. Daar wil de vijand ons toe brengen en dat zou een nieuwe overwinning voor hem betekenen ! Hier volgen enkele woorden van Vicka over de gebeurtenissen van 11 september te New York : Vicka : Weet u, we hoeven van niets schrik te hebben. De Heer heeft geen schok willen geven. We moeten de zaken anders bekijken. God heeft een les willen geven. Als er iets lelijks gebeurt, iets vreselijks, laten we allen de wanhoop binnenkomen. We moeten echter klaar zijn, het is immers al 20 jaar dat Gospa ons oproept en zegt dat we met het gebed en de vasten de oorlog kunnen op afstand houden, de oorlogen doen eindigen. We moeten klaar zijn ! We moeten meer aan God denken in onze families. Al de rest zal dan ook komen. We zijn tegenwoordig echter God vergeten. Men geeft Hem de tweedede plaats, of meer, Hij telt niet meer mee in onze families. We moeten dus veranderen ! Mocht God echt de eerste plaats krijgen dan komt al de rest ook. We hoeven geen angst te hebben. Het is God niet die wil bombarderen of pijn doen, nee ! God wil ons redden ! Hij wil ons helpen ! Doorheen dit teken van New York wil Hij ons wakker schudden ! Ook Gospa houdt niet op ons hoop te geven en vertrouwen!" We weten hoe nauw Vicka verbonden is met hen die lijden. Laten we God de eerste plaats geven en dan zullen we beletten dat dergelijke tragedie zich opnieuw voordoet ! Lieve Gospa, het is in uw omhelzing dat we onze toevlucht vinden! Zr. Emmanuel Enfants de Medjugorje Maart Medjugorje, 15 maart 2002 Dierbare kinderen van Medjugorje, Geloofd zijn Jezus en Maria! Zou u het op prijs stellen als ik in deze nieuwsbrieven soms eens een woord uit de maandelijkse boodschappen zou nemen en het nader verklaren in het licht van zijn bijbelse context ? Elke uitdrukking van de H. Maagd komt voort uit de bijbelse geest die haar bezielt en draagt dan ook een heel bijzondere betekenis, die we moeten ontdekken door onze wortels te bestuderen. Vorige maand vroeg Gospa ons te "werken". Werken aan wat ? "Werk aan uw eigen bekering [...] Maak dat zoveel mogelijk zielen Jezus en zijn liefde leren kennen." Welnu, in de Bijbel komt het woord "avoda" reeds voor van in Genesis. Het heeft 2 betekenissen : het is, enerzijds "werk" en ook "eredienst". Men kan deze twee niet van mekaar scheiden en ze laten duidelijk zien welke waarde de Schepper hecht aan de arbeid. Voor de zondeval reeds wordt de mens gevraagd te werken in het aards paradijs : " Toen bracht Jahweh de mens in de tuin van Eden, om die te bewerken [avoda] en te beheren." [Genesis 2: 15] Na de zonde van Adam wordt de verbannen mensheid veroordeeld de grond te bewerken in het zweet van zijn aanschijn. "Zwoegend zult gij van hem [de grond] eten, alle dagen van uw leven". Daarna heeft de arbeid heel vaak de vorm van een slavernij gekregen, zoals deze beleefd werd door de Hebreeën in Egypte. De arbeid werd losgekoppeld van God en hield op een dienst ter ere van God te zijn zoals het oorspronkelijk was. God had echter medelijden met zijn volk dat onder de arbeid gebukt ging. Hij bevrijdde het van de slavernij en gaf het de Wet als geschenk. De bedoeling van de wet was het volk gehecht te maken aan zijn God gehecht en opnieuw van zijn arbeid een dienst ter ere van God te maken. Zo gaf God hen het positieve gebod van de sabbatrust: "Denk aan de sabbat, die moet heilig voor u zijn. Zes dagen kunt gij werken en alle arbeid verrichten. Maar de zevende dag is de sabbat voor Jahweh, uw God. Dan moogt gij geen enkele arbeid verrichten, gij zelf niet, uw zoon niet, uw dochter niet, uw slaaf niet, uw slavin niet, uw dieren niet, zelfs niet de vreemdeling die bij u woont. In zes dagen immers heeft Jahweh de hemel, de aarde, de zee met al wat er in is, gemaakt. Maar de zevende dag heeft Hij gerust en zo de sabbat gezegend en tot een heilige dag gemaakt." [Exodus, 20. 8-11] In de Joodse traditie is de verplichte rust op de sabbat geïnterpreteerd in functie van 39 soorten werken. Welke zijn deze 39 verboden werken ? Het zijn alle werken, die nodig zijn om een heiligdom te bouwen. Tijdens de week bouwt men het heiligdom en de sabbat is de dag waarop men er in gaat wonen. Zo geeft de Bijbel de zin van de arbeid aan : waartoe kan een werk dienen als het niet bestemd is om een heiligdom te worden ? Als de arbeid geen dienst is ter ere van God, wordt het een slavernij. Sinds de komst van de Messias is het Lichaam van Christus ons heiligdom, de nieuwe Tempel. En dit Lichaam ontvangen we levend in de H. Mis ! Vandaar het woord van Jezus, dat de volle zin en zijn echt doel geeft aan onze arbeid : "Werkt niet voor het voedsel dat vergaat, maar voor het voedsel dat blijft om eeuwig te leven..." [Joh. 6:27] Dit voedsel is Jezus in de Eucharistie! Onze arbeid is dus onze medewerking om de wereld tot een tabernakel voor de levende Jezus te maken en ieder persoon van het menselijk ras een "andere Christus", totaal omgevormd in Christus dank zij de Eucharistie. Ja, dan zal onze arbeid echt een eredienst zijn voor God. Hij zal de verwijderde zielen aantrekken en deze zullen "Jezus en zijn liefde leren kennen." Hoe verschillend beleven we dan ons werk ! Gospa wil bij ons de band herstellen tussen de arbeid en de eredienst voor God. Ze vroeg ons voor elk werk te bidden om het aan God op te dragen en na het werk om er God voor te danken. Zo worden ook onze meest banale werken deel van een eredienst voor God en vinden ze hun bekroning in het mysterie van de Eucharistie. Ze dragen er toe bij dat het eeuwig leven door alle mensen zou aangenomen worden en bespoedigen de dag dat Jezus "alles voor allen" zal zijn. Ik veeg mijn keuken uit ? Wel, ik trek zielen naar de levende Jezus! Mochten we de verbeelding hebben van de liefde en onze arbeid opnieuw oriënteren naar de mooie zin die de Schepper er aan gegeven heeft, en ambachtlui worden die het Heiligdom oprichten, om er onze intrek in te nemen en dan alle mensen uit te nodigen zich daar bij ons te vervoegen! Hier volgt een anekdote, om ons voor te bereiden op het feest van de H. Jozef, op 19 maart. Ze werd ons verteld door Zuster V. verantwoordelijk voor de sacristie in een van de nieuwe gemeenschappen. Vorig jaar had ze de opdracht de kapel te versieren voor het Feest van de Onbevlekte Ontvangenis [8 december]. Ze dacht er over na welke bloemen het best geschikt waren om de H. Maagd genoegen te doen. Rode rozen, witte, lelies, fresia’s ? Ze wendde zich tot de zuster die verantwoordelijk is voor de financies om wat geld om deze bloemen te kunnen kopen. De kas was echter leeg. Ze moest zich dus maar uit de slag trekken met bloemen uit de natuur. [Het verhaal speelt zich af in Frankrijk, waar de winters koud zijn !] "Hoe zou ik buiten, in volle winter, iets vinden om mijn kapel te versieren ?" vroeg ze zich af. Onmiddellijk wendde ze zich tot St.Jozef. In het besef dat hij steeds zeer gevoelig is aan alles wat zijn beminde Echtgenote aangaat, legde ze hem het probleem zo voor : St. Jozef, kijk, weldra vieren we een van de mooiste feesten van uw Vrouw. Ik ben er zeker van dat ge niet beter vraagt dan dat dit feest goed gevierd wordt, met mooie versiering en prachtige bloemruikers. Ik heb dus heel mooie bloemen nodig. Ik reken op u, bij voorbaat dank ! Twee dagen later wordt ze naar de sacristie geroepen omdat er iemand meerdere dozen bloemen gebracht heeft. Er is een indrukwekkend aantal rozen, rode en witte, lelies, fresia’s, gerbera’s. Precies de kleuren die ze wilde ! Zuster springt op van vreugde en kan zich die dag meer dan uitleven: ze maakt 7 prachtige ruikers voor de kapel. Gans het huis is vol bloemen! De H. Jozef had het zo breed gezien! Als het de eer van de H. Maagd aangaat of die van Jezus, dan mag u er zeker van zijn, zegt ze nu, dan zal hij u niets weigeren! Goede vrijdag valt dit jaar op 29 april. We worden allemaal uitgenodigd de noveen van de Goddelijke Barmhartigheid te bidden, zoals Jezus deze gevraagd heeft aan Zr. Faustina. "Mijn dochter, zei Hij, spreek aan gans de wereld over mijn onuitputtelijke Barmhartigheid. Ik wens dat het Feest van de Barmhartigheid de toevlucht zou zijn voor alle zielen, en vooral voor de arme zondaars. Op deze dag is de afgrond van mijn barmhartigheid wijd geopend en overspoel ik de zielen, die naar mijn Barmhartigheid toekomen, met een oceaan van genaden. Ieder ziel die biecht [in de periode tussen 8 dagen voor en 8 dagen na de Zondag van de Barmhartigheid] en de H. Communie ontvangt, zal volledige vergeving krijgen van al haar zonden en de kwijtschelding van al haar straffen. Die dag zullen de goddelijke bronnen geopend zijn waaruit de genaden vloeien. Dat niemand vreze tot Mij te naderen, zelfs al zijn zijn zonden rood als scharlaken [...] Dit feest komt voort uit de afgrond van mijn Barmhartigheid en is begenadigd met de volheid van mijn erbarmen en Ik wil dat het plechtig gevierd wordt op de Zondag na Pasen. [Dit jaar op 7 april]. De mensheid zal geen vrede vinden zolang ze zich niet zal keren naar de bron van Mijn Barmhartigheid." [Dagboek, 699] Jezus kon het niet duidelijker zeggen: Hij wil ons die dag overspoelen met genaden ! Door deze noveen brengen we de zielen, zelfs de meest verstokte, naar Jezus’ Hart, de bron van Barmhartigheid. Hij zei tot Zr. Faustina : "Ik wens dat u, gedurende deze negen dagen, de zielen naar de bron brengt van Mijn Barmhartigheid, opdat ze er kracht en frisheid zouden putten en ook al de genaden die ze nodig hebben in de moeilijkheden van het leven en vooral in het uur van de dood. [...] Ik zal niets weigeren aan de zielen die u naar de bron brengt van Mijn Barmhartigheid." [1209] Hoeveel goed kunnen we in deze tijd doen met ons gebed! Deze noveen met gans ons hart bidden is ook beantwoorden aan de oproep van Gospa : "Lieve kinderen, u beleeft een tijd waarin God u grote genaden geeft, maar u weet ze niet te benutten." [25 maart 2001] Lieve Gospa, lieve H. Jozef, neem ons op in uw familie. We willen Jezus beminnen en hem laen beminnen, zoals u! Zr Emmanuel Enfants de Medjugorje April Medjugorje, 15 april 2002 Dierbare kinderen van Medjugorje, Geloofd zijn Jezus en Maria! Vicka houdt zich goed aan haar belofte op haar "post" te blijven bij de bedevaarders. Sinds haar huwelijk spreekt ze hen inderdaad om de twee dagen toe aan het "blauwe huis," haar voormalige ouderlijke thuis. Het is daar dat ze nu bijna 21 jaar de boodschappen doorgeeft, zoals op de eerste dagen van de verschijningen. Steeds even geestdriftig en vol liefde. Hoe dankbaar moeten we haar niet zijn! Voor enkele dagen, tijdens een privaat gesprek, spraken we over Amerika en de golf processen tegen bisschoppen. Vicka zei me : " Ieder van ons heeft een geweten en het belangrijkste is zijn eigen geweten te volgen, recht te staan tegenover God en de mensen. Als ik hoor dat een bisschop van iets bepaalds beschuldigd wordt, wie ben ik dan om te oordelen over zijn geweten ? Neen, ik zal niet oordelen, maar mijn eigen geweten onderzoeken en me de vraag stellen : "Gospa roept ons al zovele jaren op om te bidden voor de priesters, de bisschoppen en de Paus. Wat heb ik gedaan om hen te helpen ? Heb ik met gans mijn hart voor hen gebeden ? " Dat is de vraag ! En de rest, wel, het is God die het ziet. Aan mij is het te helpen, zoveel ik kan mijn best doen en mijn tijd niet verspelen met commentaren over de een en de andere. Er zijn al genoeg woorden en niet genoeg gebed !" Op mijn vraag : " Hoe beleef ik goed deze Paastijd ?" antwoordde ze me : " Ziet u, men moet alle dagen de verrijzenis van Jezus beleven. Als men elke dag met gans zijn hart bidt en oprecht tracht dichter bij Jezus te komen, dan wordt Zijn leven ons meer en meer meegedeeld en ontvangen we de genade van de Verrijzenis. God doet dat als Hij een hart ziet dat open is in het gebed. Samen bidden in familie [of in de gemeenschap] en één blijven, dat is de Verrijzenis goed beleven ! "Veel mensen bidden om iets te vragen, zoals genaden, gaven, genezing, hulp, enz... Ik moet me echter de vraag stellen: "En ik, wat geef ik aan God ?" Het is goed te vragen, men moet echter ook geven ! En als men geeft, dan zal God meer en meer geven. Zo gaat men werkelijk vooruit en gaat men elke dag een stap verder !" De H. Maagd heeft aan Mirjana op 18 maart, haar verjaardag, een prachtige boodschap gegeven : "Lieve kinderen ! Ik smeek u, als moeder, uw hart te openen. Geef het aan mij en vrees niets. Ik ben met u en zal u leren hoe Jezus op de eerste plaats te zetten." Zo dikwijls heeft de H. Maagd ons gevraagd ons hart te openen ! Het is immers in ons hart dat ons diepste wezen schuilt en het is daar dat we de keuzen maken die gans ons leven bepalen. Het Hebreeuws begrip "hart" goed verstaan, helpt ons met meer klaarheid te beantwoorden aan de oproep van de H. Maagd. Doorheen gans de Bijbel zien we dat, voor God, het hart centraal staat. We vinden dit woord juist 1000 maal terug!" Ge zult de Heer, uw God beminnen met heel uw "hart" ["Levav" in het Hebreeuws]" Maar in dit gebod, dat Jezus zo dierbaar was [uit Deut. 6,4], is "levav" feitelijk een woord dat iets toevoegt aan het woord "lev", de meest gebruikte term voor "hart". Het is alsof men het woord tweemaal herhaalt. Waarom? Deze verdubbeling heeft haar zin in het Joodse denken: ze onderstreept dat ons hart dubbel is, dat het te gelijkertijd goed en slecht bevat, schatten en ziekten. In ons hart huizen vlees en steen naast mekaar. "Ik zal het stenen hart uit hun lichaam verwijderen en hun een hart van vlees geven." [Ez.11.19] Geen enkel menselijk hart is volledig het een of het ander. Er is nochtans een dat domineert, is het niet het hart van vlees dan is het dat van steen. Zij die denken dat ze God niet kunnen beminnen zolang hun hart niet volledig van vlees is [zolang het niet totaal goed geworden is], zullen er nooit toe komen God te beminnen ! We zijn er toe geroepen God te beminnen met het hart dat we nu hebben, zoals het nu is en met al wat het nu bevat, en niet met het hart, zoals het eens zou moeten zijn. Velen vallen in deze valstrik van de vijand : "Wacht nog, ge kunt deze goede daad later wel stellen, ge zijt er nog niet klaar voor !" In werkelijkheid is het juist het tegenovergestelde dat we leren in de school van Gospa in Medjugorje: doe het Nù! "Lieve kinderen, begin vandaag nog met te beminnen!" Als we ons hart openen en het aan de H. Maagd geven, biedt zij het zelf aan de H.Geest aan. Het is de Geest die de steen verandert in levend vlees, door ons te bevrijden van de zelfzucht, onze angst en onze kwetsuren. En naarmate we ons hart aan de H. Maagd toevertrouwen, helpt zij ons God met gans ons wezen te beminnen en geleidelijk aan zal God in vlees veranderen wat er in ons nog steen is. " Ik zal u leren Hem te beminnen en Hem volledig toe te behoren. Het is nodig dat gij erkent dat Hij het is, uw begin en uw einde. Alleen met dit besef zult ge kunnen gelukkig zijn en het eeuwig leven verdienen. Het is dat, wat ik, als uw Moeder voor u verlang. Dank dat u aan mijn oproep gehoor gegeven hebt." Welk een goede Moeder hebben we ! Ze raakt heel diep ons hart en leidt ons naar Jezus! Lieve Gospa, hoe is het mogelijk dat het mij gegeven is dat de Moeder van de Verrezene ook mijn Moeder is? Zr. Emmanuel, Enfants de Medjugorje Mei Medjugorje, 15 mei 2002 Dierbare kinderen van Medjugorje, Geloofd zij Jezus en Maria! Welk een vreugde te zien dat de bijzondere gezant van de Paus, Kardinaal Etchegaray, verleden zondag in Bethlehem een plechtige H.Mis heeft kunnen opdragen ! In aanwezigheid van een duizendtal geestdriftige gelovigen legde hij uit dat de vrede onder de mensen en de vrede onder de volkeren niet kan geboren worden, noch groeien, tenzij ze vooraf in elke mens aanwezig is..." Zo bevestigde hij wat Gospa in Medjugorje leert : "Als ge vrede schept in uw hart dan zal er van uit uw hart een stroom van vrede stromen over de ganse wereld" [25 dec.1991]. Dank aan allen die voor de verjaardag van de H.Vader op 18 mei de noveen voor de vrede in het Midden Oosten en voor zijn dringendste intenties ter harte genomen hebben. [Wie nog niet begonnen is kan nog op de rijdende trein springen!] Libanon is een van die landen die het meest door Medjugorje geraakt werden. De bedevaarders uit Libanon verkrijgen dan ook talrijke genaden. Het moet wel gezegd dat zij geestelijk zeer goed begeleid worden. Aan allen die zouden twijfelen aan de bijzondere werking van O.L.Vrouw in Medjugorje zouden we de raad geven : "Kom even luisteren naar de getuigenissen van de Libanezen op de vooravond van hun vertrek !" Gisteren nog gaf Leila, 52 jaar, weduwe en moeder van 3 kinderen, me opnieuw een voorbeeld: Ze woont in de Bekaa vallei en toen ze besloten had om naar Medjugorje te gaan, was haar hart verscheurd door angst en droefheid. Haar zuster had het haar aangeraden. Door de last die op haar drukte was ze echter gekomen als een automaat, zonder enige overtuiging. Vier maanden geleden is haar man overleden aan leverkanker en ten gevolge dit verlies bad ze niet meer, leefde ze niet meer, vluchtte voor iedereen en sloot ze zich op in een opstandigheid een verdriet dat schijnbaar geen uitweg meer bood. Reeds de 4de dag van haar bedevaart telefoneerde ze wanhopig naar haar zus om haar te zeggen : "Ik weet niet wat ik hier komen zoeken ben, ik voel me zo slecht, nog slechter dan in Libanon. Het is verschrikkelijk, ik vind geen vrede, er gebeurt niets, ik was beter thuis gebleven !" Haar zuster bemoedigde haar en beloofde, samen met anderen, vurig en zonder ophouden voor haar te bidden opdat ze vrede zou vinden. Ze zou voor haar H. Missen opdragen en de kruisweg doen. Vorige vrijdag, 10 mei, was Leila aan het blauwe kruis [aan de voet van de verschijningsheuvel]. Weg van de massa, die de rozenkrans aan het bidden was aan de kerk. Er kwam een vriendin uit haar groep opdagen, die haar voorstelde om samen een rozenhoedje te bidden. Leila zette zich op een steen en de vriendin op een andere. Ze baden in stilte om het gebed niet te storen van andere mensen, een groepje Fransen, die juist aangekomen waren. In haar hart schreeuwde Leila haar pijn uit tegenover de H. Maagd : " Waarom hebt u me naar hier laten komen om nog meer te lijden dan in Libanon ? U ziet dat ik geen vrede ken, ik smeek u, help me ! En moest u iets ontdekken dat de vrede in mijn hart in de weg staat, ik smeek u, neem het dan weg ! Ik kan niet meer, zegen me, geef me een teken ! Als u me bevrijdt, beloof ik u elke dag van mijn leven een rozenhoedje te bidden voor de ziel van mijn man !" Het was erg bewolkt en het had geregend. Rond 18.30 u. richtte Leila het hoofd op en, o verrassing, ze zag de zon bewegen, deze maakte zich los en schitterde intenser dan ooit. Leila kon er echter naar blijven kijken zonder verblind te worden. De zon scheen te zwellen en te pulseren, op en neer naar haar toe te komen in een beweging die geleek op het kloppen van een hart. Ze veranderde in een immense hostie. Toen verscheen de H. Maagd, de armen naar beneden uitgestrekt, als om iemand op te vangen. Ze was in het wit, schitterend van licht en naast haar een lichtend kruis. Toen verscheen Jezus heel dicht bij de H. Maagd. Hij droeg zijn doornenkroon en Leila zag alleen zijn gelaat, overdekt met bloed. Hij keek naar Leila die in tranen uitbarstte en haar ogen niet kon geloven. Gedurende 20 minuten bleef zij zo staren, zonder te kunnen bewegen. Haar vriendin hoorde haar meerdere malen luidop in het Libanees zeggen : "Ga nog niet weg, blijf nog!" Andere aanwezigen, waaronder enkele Fransen, zagen van hun kant hetzelfde maar zonder het gelaat van Jezus. Na dit voorval kon Leila enkel herhalen :"Dank U, God, voor de genade die U me gegeven hebt!" Ik wil niet in bijzonderheden vertellen wat Leila gezien heeft, noch mij uitspreken over deze private openbaring. Maar als een boom kan geoordeeld worden naar zijn vruchten, dan zien we dat Leila een andere mens geworden is. Is dat niet het bijzonderste ? De vrede heeft haar diep geraakt, het gebed heeft haar hart weer overstroomd, maar, vooral, haar verschrikkelijke blokkering tegenover haar man is verdwenen. Voor de eerste keer kon Leila de vergeving schenken, die ze nooit tevoren had kunnen geven. Vergeving voor jaren van huwelijkslijden die door dit sterven als in haar hart opgesloten was, zonder mogelijkheid er uit te ontsnappen. Wat Leila met haar ogen gezien heeft, is niet zo belangrijk. Eén feit is echter zeker : ze is gans opgelucht en haar geluk is niet te beschrijven ! Eindelijk is ze vervuld van inwendige vrede ! Nog dezelfde avond belde ze naar haar zuster om haar, wenend van vreugde te melden : "Ik heb de H. Maagd gezien, ik heb Jezus gezien!" Na de dood van een dierbare blijven vele mensen, zoals Leila, steken in opstandigheid en wrok, als er wederzijds geen vergeving geschonken is toen de persoon nog leefde. Velen denken dan dat het te laat is om vrede te maken. Ze menen dat ze definitief de gelegenheid gemist hebben zich te verzoenen met de overledene, die nu niet meer met hen kan spreken. Het gevolg daarvan zijn ernstige kwetsuren in de ziel, waar de Boze gemakkelijk gebruik van maakt. Soms leidt hij zo degene die achterblijft tot wanhoop. Gods genaden zijn echter niet begrensd door de tijd en de omstandigheden! Met Hem is het nooit te laat, zeker niet voor de Barmhartigheid. Hoe belangrijk is het vrede te maken met de overledenen zoals met de levenden ! God geeft deze genade van bevrijding. We moeten haar wensen en Hem er om vragen. Aan de andere zijde van de sluier ziet de overledene de zaken heel anders dan vroeger. De fout is dat we het beeld van de afgestorvene fixeren, zoals dat was als hij van ons wegging, alsof de dood het eindpunt zou zijn. Wel, voor hem is het gans anders. Zijn heengaan uit de wereld zal hem totaal veranderd hebben, dieper dan gelijk welke spectaculaire bekering op aarde het zou gedaan hebben. Zelfs al lijdt hij nog in het Vagevuur, toch bemint hij nu alle mensen met een zuivere liefde, onbezoedeld, totaal door God geïnspireerd. Hij kan van nu af niet meer zondigen, hij verlangt voor de zijnen wat God zelf voor hen verlangt. Hij verenigt zich met gans zijn wezen met Gods wil en heeft die lief. Zo zijn dan ook de slechte herinneringen bij hen die overblijven, als het ware "vervallen". Daarom het belang er zich zo vlug mogelijk van te bevrijden. Men ontmoet vele rouwende mensen in Medjugorje. Ik stel vast dat de Moeder van God krachtig tussenkomt om haar kinderen te troosten. Ze veegt de oude rommel weg uit zoveel harten. Het volstaat enkel het haar te vragen en oprecht zijn hart te openen voor deze genade van vernieuwing. Het leven zal dan in onze harten binnenstromen, zoals de ervaring van Leila ons leert. [ Meestal zonder verschijning of buitengewone ervaring!] Marija is terug naar Italië vertrokken waar ze met haar familie woont. Vicka is nog enkele dagen op zending. Ivan is op 10 mei teruggekeerd na een lange "winter" afwezigheid. De gebedsbijeenkomsten van de groep en de verschijningen ’s nachts op de heuvel zullen opnieuw beginnen, tot grote vreugde van de bedevaarders. Lieve Gospa, Hulp van de Christenen en toevlucht van de zondaars, bid voor ons! Zr. Emmanuel Enfants de Medjugorje Juni Medjugorje, 15 juni 2002 Dierbare kinderen van Medjugorje, Geloofd zijn Jezus en Maria! Ter gelegenheid van het feest van het H. Hart van Jezus vertelde een Kroatische priester ons het volgende verhaal, gebeurd in Zagreb: Er was een meisje van maar enkele maanden oud dat een zeer ernstige bloedziekte had. Een vorm van leukemie. Het enige middel om haar te redden was zo vlug mogelijk een bloedtransfusie geven met bloed van dezelfde bloedgroep. Ze had een broertje, een kind van amper 7 jaar, dat nochtans groot genoeg was om de realiteiten van het leven en de dood te begrijpen. Hij was met zijn ouders in het hospitaal toen de dokter deze verschrikkelijke diagnose meedeelde. Men moest dringend bloed vinden want elk uur telde voor het kleintje. In de familie had echter alleen het broertje dezelfde bloedgroep als zij. Voorzichtig vroegen de ouders aan het kind of hij zijn bloed wilde geven om het leven van zijn zusje te redden. In het begin was het kind zeer angstig, het twijfelde, maar het antwoord was "ja". Na de bloedafname rustte het kind heel braaf bij zijn ouders en de verpleegkundigen, in gedachten verzonken. Na een uurtje vroeg hij aan de dokter: "En ik, wanneer ga ik sterven?" Toen begreep de dokter, gans onder de indruk, wat er zich in het hoofd van de kleine had afgespeeld en hoe hij de vraag van zijn ouders had geïnterpreteerd : voor hem wilde dit zeggen zelf sterven [zijn bloed geven] opdat zijn zusje zou kunnen leven. En tegenover dit alles had hij gewoon "ja" gezegd! In deze junimaand die aan Christus en zijn verlossende Liefde is toegewijd bevinden we ons nu tussen het feest van de H. Antonius van Padua en de heiligverklaring van P. Pio [13 en 16 juni], twee grote heiligen die hun leven uit liefde gegeven hebben in de gewone gang van het dagelijkse leven. Ze hadden trouwens een zeer bevoorrechtte verhouding met het Kindje Jezus. Ze zijn er om ons te helpen ! Er zijn veel manieren om zijn leven te geven uit liefde, maar de manier van de kinderen en van "hen die op kinderen gelijken" is zeker een van de mooiste omdat ze de zuiverste en de nederigste is. De Heilige Maagd heeft het zo dikwijls aanbevolen in Medjugorje: "Lieve kinderen, geef de liefde de eerste plaats in uw leven" "Moge de liefde uw enige drijfveer zijn" [31.07.86] "Lieve kinderen, moge de liefde in ieder van u overheersen, geen menselijke, maar een goddelijke liefde !" [20.11.86] "Door de liefde, lieve kinderen, kunt ge volbrengen, zelfs wat u onmogelijk lijkt." Ik kan niet nalaten u hier een feit vertellen dat de "Kinderen van Medjugorje" heel bijzonder aangaat. Een feit dat ons zowel kan verheugen als tegelijkertijd een "heilige" vrees voor God geven. We waren in oktober 2000 in Chicago bezig televisieshows te maken samen met Zr. Briege McKenna, met, in het bijzonder, haar mooi profetisch getuigenis over Medjugorje. Daarna bad ze over meerdere personen van onze Amerikaanse ploeg van "EDM" [Enfants de Medjugorje], waartoe toen Denis en Cathy Nolan en andere medewerkers behoorden. Toen ze over mij, die juist uit Medjugorje aangekomen was, bad, zei ze : "Ik zie uw huis in Medjugorje, en er is iemand die gaat ... het is P. Pio! Hij draagt het kindje Jezus in zijn armen." Zr. Briege wist toen niet dat de naam van ons huis in Medjugorje "Bethlehem" is en dat het Kindje Jezus er de beminde Koning is! Toen Denis hoorde dat de Padre in het huis rondliep, was hij verrast. Hij kwam terug op sommige van zijn vorige stellingen en aanvaardde P. Pio als actief lid van onze "supporters in de Hemel". Enkele maanden voordien had hij me immers de foto van de Padre, die ik wilde uitstallen, in een lade doen opbergen. Hij zei toen dat hij met hem geen "voeling" had. Ten minste nog niet... De dag na deze ontmoeting in Chicago waren we in de Notre Dame universiteit waar ik iets wilde opnemen in verband met het Kindje Jezus. De onderneming werd onder de hoede geplaatst van P.Pio omdat we onmiddellijk zijn zorg wilden ervaren. Op het laatste moment bleek de zaal die voor de bijeenkomst voorzien was, onbruikbaar! De jonge uitgenodigden waren dakloos ! Met vertrouwen richtten we ons tot P.Pio, wetend dat hij vlug en krachtig kan handelen. Toen kwam er een andere student die, verbaasd me te zien, zei: "O, zuster, vorige nacht toonde de Heer me dat u naar mijn huis zou komen om er te spreken. Ik dacht dat ik ijlde, omdat ik meende dat u ver van hier was. Het is ongelofelijk dat u werkelijk hier is." Toen hij vernam dat we op straat stonden voor de bijeenkomst van ’s avonds, nodigde hij ons allen bij hem uit. Toe we daar aankwamen merkten we tot onze verbazing dat het huis "Padre Pio House" heette, en het eerste wat men in de belangrijkste plaats van het huis zag was een borstbeeld van ... de Padre. Het leek alsof deze zei: "Kom, vrees niets, ik open de deuren voor u. Ik zal u helpen!" De opname kon in alle vrede gebeuren. P.Pio houdt zijn beloften! Een Franse priester getuigde over zijn menigvuldige ontmoetingen met P.Pio, van wie hij de geestelijke zoon was. P.Pio legde steeds sterk de nadruk op de schoonheid en de heiligheid van het priesterschap. Vooral wanneer een seminarist of een jonge priester hem ondervroeg over zijn roeping. Toen hij hem voor het laatst ontmoette, hoorde deze priester uit de mond van P.Pio dit prachtig woord: "In het middelpunt van uw leven, mijn zoon, moet er, zoals ook voor mij, een altaar staan en een biechtstoel." Is dit niet Medjugorje? Nu het priesterschap en de sacramenten van de Kerk op duizenden manieren hevig aangevallen worden door de machten van de duisternis, is het goed onze blik te richten op zulke mensen. Ze hebben voor ons de sleutel om de Vernieler te overwinnen, die van de Goddelijke Liefde! Lieve Gospa en dierbare Pater Pio, meer dan ooit hebben we u nodig. Wil met ons ten beste spreken voor de Kerk! Zr. Emmanuel Enfants de Medjugorje Met dank aan Dr. Guy Claes