| |
Download PDF
Vr. Slavko Barbaric: bijzondere reeks n.a.v. zijn tiende overlijdensdag op 24 november
Ter herinnering aan Vr. Dr. Slavko Barbaric
11 maart 1946 - 24 november 2000
Vader Slavko Barbaric stierf op 24 november 2000 om 15.30 uur, na de Kruisweg te hebhen gebeden op de Kruisberg, samen met een groep parochianen en bedevaarders. Het afleggen van de Kruisweg op de Kruisberg was voor Vader Slavko ondertussen een heilige gewoonte geworden op vrijdag. Na de Kruisweg voelde hij pijn in de borststreek en ging hij neerzitten op een rots. Kort daarop viel hij neer op de grond en verloor hij het bewustzijn: enkele seconden later gaf hij zijn ziel over aan de Heer.
Vr. Slavko Barbaric [1946 - 2000]
Levensverhaal
Vr. Slavko Barbaric werd geboren op 11 maart 1946 als zoon van Marko Barbaric en Luca Stojic te Dragicina [parochie van Cerin]. Hij volgde de basisschool in Cerin en de middelbare school in Dubrovnik. Hij trad in bij de Franciscaanse Orde te Humac op 14 juli 1965. Hij studeerde te Sarajevo, Graz en Freiburg. Hij eindigde zijn studies te Graz [Oostenrijk] in de mastersgraad. Na 5 jaren pastorale dienst in de provincie van Herzegovina, meer bepaald in de parochie van Capljina, vervolgde hij zijn studies te Freiburg, waar hij zijn doctoraatsgraad en de titel van psychotherapeut behaalde in de godsdienstige pedagogie.
Als Franciscaanse priester was hij in Capljina van 1973 tot 1978. Van de lente 1982 tot september 1984 was hij kapelaan voor de studenten te Mostar, waar hij retraites organiseerde in het klooster van de Zusters te Bijelo Polje, nabij Mostar. Zijn vruchtbare werk met de studenten en de retraites werden steeds goed onthaald door hen. De communistische regering, die in die tijd aan de macht was in het voormalige Joegoslavië, vervolgde hem echter. In die moeilijke tijden steunde en beschermde Zijne Eminentie, Kardinaal Franjo Kuharic, de opdracht van Vader Slavko.
Klooster te Bijelo Polje, nabij Mostar
Dankzij zijn kennis van de Europese hoofdtalen en ondanks zijn ontelbare verplichtingen in vele verschillende parochies, stelde Vr. Slavko zich onophoudelijk ten dienste van de bedevaarders te Medjugorje, vanaf het ogenblik dat hij al zijn studies had beëindigd en terugkeerde naar zijn land in 1982. In 1983 kreeg hij officieel zijn taken te Medjugorje. Op voorschrift van Mgr. Zanic, Bisschop van Mostar, werd hij overgeplaatst naar de parochie van Blagaj en in 1988 naar Humac, waar hij vicaris werd en medewerker van de meerdere van de priesterstudenten.
Tijdens het begin van de oorlog in Bosnië en Herzegovina, toen alle oudere broers werden verbannen naar Tucepi, bleef Vader Slavko, onder het mondelinge akkoord van de intussen overleden Vr. Drago Tolj, een voormalige provinciaal, verder werken te Medjugorje.
Van bij het begin van zijn opdracht te Medjugorje, heeft Vr. Slavko diverse godsdienstige boeken geschreven: "Bidden met het Hart," "Geef mij uw gewond Hart," "De Mis vieren met het Hart," "In de School van Liefde," "Aanbid Mijn Zoon met het Hart," "Met Jezus en Maria de Golgotha beklimmen om de Verrezen Heer te ontmoeten," "Samen bidden met een vreugdevol Hart," en "Vasten met het Hart," zijn laatste boek. De boeken van Vr. Slavko Barbaric zijn in meer dan twintig talen vertaald en er zijn miljoenen exemplaren van verkocht over de hele wereld. Hij publiceerde ook vele artikels. Hij was de uitgever van het blad van de Franciscanen te Capljina, was medewerker van Krsni Zavicaj, Glas Mira en the Radio "Mir" Medjugorje.
Hij gaf onophoudelijk conferenties voor de bedevaarders en was de bezieler van de aanbidding van het Heilige Sacrament, de verering van het Kruis, de Rozenkrans op de Verschijningsheuvel en de Kruisweg op de Krizevac, waar hij zijn vroege leven beëindigde.
 %
Kruisweg op de Krizevac
Hij organiseerde eveneens jaarlijkse ontmoetingen voor de priesters en de jongeren in het gebedshuis van de Franciscaanse provincie "Domus Pacis," waar hij instond voor "retraites rond het vasten en het gebed."
De vernietigingen van de oorlog bezielden hem om een inrichting voor de opvoeding en zorg van de jongen op te richten en te leiden: "Mothers Village," waar meer dan 60 mensen hun thuis vonden [oorlogswezen, kinderen uit gescheiden families, van ongehuwde moeders, oudere en verlaten mensen en zieke kinderen]. Als er een man was die de kinderen liefhad, was het Vr. Slavko. En de kinderen gaven hem hun liefde graag terug. Steeds waren ze rondom hem en steeds wist hij ze bij elkaar te brengen, net zoals Jezus! Zijn vorming als psycholoog, alsmede zijn overige studies, lieten hem toe om te werken met drugsverslaafden in de Cenacolo gemeenschap van Zr. Elvira, meestal in hun huis te Medjugorje: "Campo della Vita." Hij leidde de hulp die hij kreeg van over de hele wereld in twee richtingen: in een Stichting voor de kinderen van de gesneuvelde verdedigers tijdens de oorlog en de Stichting voor de Vrienden der Talenten, om zo de studenten te helpen.
Mother's Village
Het is moeilijk om een gedeelte van het leven van deze grote en buitengewone man weer te geven. Als we het al zouden proberen, is het ongetwijfeld met de periode van zijn leven te Medjugorje. Vr. Slavko Barbaric heeft de hele wereld doorreist, waarbij hij de boodschap van vrede en verzoening van Onze Lieve Vrouw verkondigde. Hij was de bezieler en het hart van de vredesbeweging te Medjugorje, die iets meer dan negentien jaar eerder te Medjugorje het licht zag.
Hij had mooie gaven. Zo sprak hij vele talen, was hij gemakkelijk in de omgang met mensen, was hij een meester in het opvoeden, in de eenvoud en in het zorgen voor de mensen in nood en dit men een onuitputtelijke energie. Bijna niemand kan geloven dat één persoon allemaal deze eigenschappen kon bezitten: toewijding en overgave, medelijden, nederigheid en liefdadigheid. Hij bad en vastte heel veel en had Onze Lieve Vrouw met een kinderlijke liefde lief. In feite was dit het wezenlijke van zijn leven: door gebed en vasten zielen via Maria, de Koningin van de Vrede, tot God brengen.
Het leek soms onwerkelijk om naast deze man te leven: hij was hier, in de wereld, maar tegelijkertijd zo veel buiten deze wereld. In zijn bijzijn werden de woorden van Jezus, door zijn priesterlijk gebed, werkelijkheid. "Ze horen niet bij de wereld, zoals ik niet bij de wereld hoor. Heilig hen dan door de waarheid. Uw woord is de waarheid. Ik zend hen naar de wereld, zoals u mij naar de wereld hebt gezonden. Ik heb mij geheiligd omwille van hen, zo zullen ook zij door de waarheid geheiligd zijn" [Johannes 17: 16-19].
Vader Slavko Barbaric werd begraven op de "Kovacica begraafplaats" te Medjugorje, na de begrafenisdienst in de parochiekerk van de Heilige Jacobus de Meerdere, om twee uur ’s namiddags van 26 november 2000.
Graf van Vr. Slavko Barbaric op de Kovacica begraafplaats
Pater Slavko sterft op de Krizevac
Ik zag Pater Slavko op de grond liggen.
Gesprek met Dr. Erich Kuen op 25 juni 2007, hij is afkomstig uit Oostenrijk uit de provincie Vorarlberg. Op 24 november 2000 was hij toevallig aanwezig op de Krizevac in Medjugorje bij het over-lijden van pater Slavko Barberic. Voor vrienden van Medjugorje blijft deze een onvergetelijk priester. Er is niemand die zichzelf zo wegcijferde voor Medjugorje en de boodschappen, dan hij.
Vraag: Erich, je was aanwezig bij het overlijden van pater Slavko, kun je hier iets meer over vertellen en wil je ook iets meer over jezelf zeggen?
Erich: Al geruime tijd woon en werk ik in Innsbruck, daar studeerde ik ook medicijnen. Ik ben niet werkzaam als arts, op het ogenblik studeer ik voor priester aan het priesterseminarie in Sankt Pölten bij Wenen. Voor ik aan deze studies begon was ik wel degelijk werkzaam als arts, maar eigenlijk voelde ik me nooit echt gelukkig en tevreden ondanks dit mooie beroep, want ik wilde ook iets voor mijn ziel doen.
In Medjugorje voelde ik dat ik een priesterroeping had. Pater Slavko kende ik al een tijdje. In Innsbruck kwam ik regelmatig bij de familie Lang. Die familie leidt een grote Medjugorje-gebedsgroep. Wanneer pater Slavko naar Oostenrijk kwam om te spreken en te getuigen van de boodschappen uit Medjugorje verbleef hij regelmatig bij hen. Vaak hielp ik desgevraagd mee aan de hulpacties voor het Moederdorp en de armen in Bosnië-Herzegovina. Meerdere keren was ik in de gelegenheid met hem te spreken. Ik was altijd terughoudend, want ik zag hoe druk die mens het had en hoe iedereen beslag op hem legde voor de meest onbenullige dingen. Hij stond permanent onder druk en dan kwam men bij hem om een rozenkrans te laten zegenen, iets wat men immers ook door een ander priester kon laten doen.
Door de gesprekken begreep ik dat hij zeer toegewijd was aan Maria en dat hij veel tijd aan het gebed besteedde en je altijd bij hem terecht kon als je werkelijk met problemen werd geconfronteerd, dan hielp hij altijd. Nu na zes jaar mis ik hem nog steeds want ik was heel erg op hem gesteld.
Vraag: Erich, jij was op de Krizevac toen pater Slavko daar ’s middags onwel werd, kun je ons daar iets meer over vertellen?
Erich: Een week voor zijn overlijden ging ik voor de zevende keer naar Medjugorje om een tijdje in "de gemeenschap van de zaligsprekingen" door te brengen. Ik wist toen al dat ik priester wilde worden, maar nog niet of ik parochiepriester zou worden of lid ging worden van een religieuze orde, daarom!
24 November 2000 was een regenachtige, koude en mistige dag. Pater Slavko zou, zoals iedere vrijdagnamiddag, de kruisweg leiden naar de top van de Krizevac. Hoewel ik zelf al dagen aan het dubben was of ik aan de kruisweg zou deelnemen besloot ik tegen de middag toch om mee te gaan. Pater Slavko was met de pelgrims al aan de derde en vierde statie toen ik er aan begon, ik wilde namelijk op mijn eentje het lijden van Jezus overwegen.
Tijdens het middagmaal had iemand van de gemeenschap mij verteld dat Pater Slavko al jaren lang onder alle weersomstandigheden ’s vrijdags met de pelgrims de kruisweg bidt en dat hij daarnaast iedere morgen om 5u afwisselend op een van de beide bergen te vinden was om er te bidden en ... om de rommel op te ruimen die de pelgrims er achter lieten.
Na dit gesprek besloot ik eigenlijk om ook de kruisweg te doen. Wanneer ik dan bij de dertiende statie kwam, zag ik een jonge man met een hoog tempo naar beneden komen? Hij scheen er zich wel niet bewust van hoe gevaarlijk dat was: de weg naar de top ligt bezaaid met stenen die door de nattigheid heel glad waren. Ik stapte verder naar de veertiende statie en zag daar onverwacht een groep mensen staan, terwijl ik dacht dat pater Slavko al lang gearriveerd zou zijn aan het kruis op de top. Iemand van de groep zat voorover gebogen alsof hij tussen de stenen iets verloren had, zo dacht ik.
Naderbij gekomen, zag ik pater Slavko steunend op de stenen op de grond liggen. Daarop riep ik dat ik arts was en de mensen die rond hem stonden maakten direct plaats voor mij. Zo kon ik de pater zonder moeite aan een eerste onderzoek onderwerpen. Het had echter geen zin meer, ik zag meteen dat hij, of voor de dood stond, of reeds gestorven was. Even daarna toen ik vaststelde dat pater Slavko inderdaad gestorven was, heb ik tegen de mensen gezegd dat ze moesten bidden. Daar kwam echter weinig van terecht want onder de aanwezigen was er sprake van grote opwinding, ze stonden min of meer onder shock. Toen ik weer een blik wierp op de dode pater scheen het mij toe alsof hij op een troon was neergelegd. Het was toen 15.15u. Ondanks de tragiek voelde ik een grote vrede. Wat ik tijdens dat half uur heb ervaren zal nooit iemand weten, het was overweldigend.
Vraag: Erich, denk je dat je te laat bij pater Slavko aankwam om als arts nog iets voor hem te kunnen doen? Misschien reanimeren, op welke manier trof je hem aan, daar op de grond?
Erich: Als ik alles van te voren geweten had, was ik waarschijnlijk wel met de groep van pater Slavko meegegaan, maar ook dan had ik niet veel kunnen uitrichten. Het was geen aanval van zwakte, zoals de omstanders dachten, het was een buitengewoon zwaar hartinfarct... eerder een acute hartstilstand. Dat had ik direct gezien toen ik naar de pater keek, hij ademde al niet meer, daarom vermoed ik dat hij zelf van zijn sterven niets heeft gemerkt. En ... misschien moest het wel zo zijn, heeft God het zo gewild. Want wanneer pater Slavko niet gestorven zou zijn moest hij toch voor altijd Medjugorje verlaten. De bisschop van Mostar had reeds de beslissing genomen om hem pastoor te maken van een kleine parochie in de buurt van Sarajevo.
De Krizevac [Kruisberg]
Vraag: Op het moment van het sterven van pater Slavko is er veel door je heen gegaan zei je daarnet. Kun je nu, na 6 jaar, daar iets meer over vertellen?
Erich: Wat ik daar over kwijt wil is, dat de dood van pater Slavko voor mij een keerpunt in mijn leven was. Waarom? Op dat moment was ik vast van plan een gezin te stichten en een praktijk als arts te beginnen, ondanks mijn priesterroeping.
Toen pater Slavko stierf en kort daarna door zes mannen naar beneden werd gedragen, kreeg ik niet alleen een bevestiging ten aanzien van mijn roeping. Maar voor hem die reeds de hemel was binnen gegaan leek het een triomftocht, was het als een door God georganiseerde overwinning op het onrecht dat hem al zovele jaren dag na dag werd aangedaan, enkel en alleen omdat hij zich voor een bijzondere zaak wilde inzetten.
Vraag: Want wat gebeurde er?
Erich: Tijdens deze tocht naar beneden was er een regenboog zichtbaar waarvan het ene uiteinde op het lichaam van pater Slavko rustte en het andere op de rechter toren van de kerk, een overweldigende ervaring was dat!
Verder had ik tijdens die afdaling het gevoel alsof pater Slavko mij een schouderklopje wilde geven van: "Nu doen, priester worden!" Daarom vroeg ik aan hem om mij vanuit de hemel bij te staan met de studie en met alles. Welnu, dat heeft hij meer dan rijkelijk gedaan, want toen ik met de priesterstudie begon is er geen dag voorbij gegaan dat ik niet zijn steun ervaren heb.
Gedurende de dagen tussen de dood van pater Slavko en de begrafenis was er in Medjugorje werkelijk sprake van een uitzonderlijke toestand. Velen in Medjugorje weenden haast ononderbroken, zelf hield ik me veel op in de kerk en ik weende ook, hoewel ik niet wist waarom.
Sterven is immers niets anders dan een overgang naar de plaats waar we eindelijk de levende Heer mogen zien en ontmoeten? Toch?
Een dag later werd mij duidelijk waarom zoveel mensen de tranen de vrije loop hadden gelaten n.l. door de boodschap die Onze Lieve Vrouw gaf de dag na zijn dood op 25 november: "Uw broeder Slavko is in de hemel geboren en houdt daar voor jullie voorspraak!"
Ik kan zeggen dat pater Slavko de vader is van mijn priesterroeping en mijn studie en binnenkort de vader zal zijn van mij, als priester. Zo zie ik dat! Daarom vraag ik jullie beste lezers, zowel tot pater Slavko maar ook voor mij te blijven bidden opdat ik deze weg ter ere van God en uit liefde voor Zijn Moeder kan gaan en mag blijven gaan.
Erichs ongewone weg naar het priesterschap
Pater Slavko: "ga je weg."
Op 29 juni 2008 werd dokter Erich Kuen uit Oostenrijk [provincie Voralberg] door de bisschop van zijn diocees Dr. Klaus Küng tot priester gewijd in Sankt Pölten. Zijn ongewone weg naar het priesterschap werd vooral bestempeld door gebeurtenissen in Medjugorje. Dr. Kuen was aanwezig bij de plotselinge dood van Pater Slavko Barberic op de Krizevac [Kruisberg] op 24 november 2000 in Medjugorje. Toen hij voor de stervende priester niets meer kon doen, had hij het gevoel alsof deze hem aanmoedigde en op de rug klopte alsof hij wilde zeggen: "Ga je weg!"
Op dit moment herinnerde hij zich een voorval van zes jaar geleden. Hij had Pater Slavko toen verteld over zijn gevoelens tot roeping van het priesterschap die hij koesterde. Pater Slavko had hem toen vol vreugde een slag op de borst verkocht.
Op deze regenachtige namiddag op de kruisberg met als achtergrond de tragische dood van deze priester, een grote persoonlijkheid, kwam het hem voor als een bevestiging: "Ja, doe nu verder."
Nu volgt een uittreksel van de preek die Dr. Erich Kuen gaf na zijn wijding, in Haag op 27 Juli 2008.
Enkele weken geleden werd ik priester gewijd, velen van jullie waren daarbij aanwezig of hebben meegeholpen, waarvoor mijn hartelijke dank.
Priester zijn is een groot geschenk maar ook een grote verantwoordelijkheid die men niet uit eigen kracht kan opbrengen. Toen tijdens mijn wijding de verschillende opgaven werden opgesomd, heb ik tegen Jezus gezegd: 'Luistert U goed? U moet me dit allemaal schenken want anders kan ik Uw opdracht niet vervullen."
Het herdenkingsteken op de plaats waar Vr. Slavko Barbaric het leven liet
We hebben dit ook in de brief aan de Romeinen gehoord: God heeft hen die Hij uitverkoren heeft gerechtvaardigd en wie Hij gerechtvaardigd heeft, heeft Hij ook verheerlijkt.
Alles ligt in Gods hand. Ons aandeel is slechts onze goede wil en het vertrouwen in de machtige hulp van God. God roept, God helpt en God voert ons. Dat heb ook ik dikwijls in mijn leven mogen ervaren. Daarover wil ik nu een kort getuigenis geven.
Ik kom uit een niet erg religieuze familie. Mijn vader had een hotel en was altijd met zaken bezig en mijn moeder werkte vlijtig mee.
Maar God laat een mens niet altijd op het droge zitten. Hij had ons een heel gelovige grootmoeder gegeven, die voor de hele familie bad. Als kind dacht ik er nooit aan om priester te worden, ook al geloofde ik steeds in God en dacht ik na over de zin van het leven. Tijdens mijn studie voor arts doorleefde ik echter een diepe crisis over de eigenlijke zin van mijn leven. Dan heb ik de Bijbel genomen en ben daar veel mee bezig geweest. In die tijd klampten de getuigen van jehova me aan en de moonsekte, ze nodigden me uit.
Op een morgen stond ik op en wist: "Vandaag weet ik waar ik bij hoor," zonder precies te weten waarom. Ik keek van boven uit mijn raam naar beneden en zag de hele straat midden in het centrum van Innsbruck vol met een grote menigte mensen. Ik ging naar beneden en vroeg wat er scheelde. Men zei me dat de Paus in Innsbruck was. Tijdens de Heilige Mis met de Paus ben ik katholiek geworden. De Paus had mij dus rechtstreeks bij mijn woning afgehaald. Van toen af aan ging ik iedere zondag naar de Heilige Mis en verbrak ik alle contact met de getuigen van jehova en de moonsekte.
Een groot geschenk op mijn weg was onze Hemelse Moeder. In die tijd verdiepte ik mij zeer in de geschiedenis van Hildegard von Bingen. Ook in die tijd, tijdens mijn legerdienst, reed ik vaak een invalide met zijn rolstoel naar het restaurant, waar we koffie dronken en de krant lazen. In de ‘pers’ ontdekte ik dan een artikel over Fatima. De kinderen van Fatima hadden een ervaring met de hemel en de hel gehad. De beschrijving daarvan kwam zeer juist overeen met de belevenissen van de Heilige Hildegard von Bingen. Hoe hadden de kinderen van Fatima deze ervaring kunnen hebben? Zo ben ik door Fatima tot de Mariaverering gekomen en tot de maandelijkse biecht, wat een verlangen is van de Moeder van God.
Een eerste ervaring voor de priesterroeping kreeg ik op een werkdag tijdens de Heilige Mis, een onvoorstelbare ervaring als je mijn vroegere levenswandel beschouwd. Ik wilde hierdoor met mijn studie voor arts stoppen en naar het klooster gaan. Maar iedereen raadde mij dit af, de paters, de familie en ook priesters. Dus maakte ik mijn studie in drie jaar af. Mijn roeping was ik weer bijna vergeten. Ik wilde trouwen en me vestigen als huisarts. Doch eerst wilde ik nog een retraite doen, om zeker te spelen. Ik leefde een tijd lang bij de gemeenschap der Zaligsprekingen en ging ook naar Medjugorje. Daar was ik aanwezig bij de dood van een franciscaanse pater die ’s vrijdags om drie uur plotseling stierf op de kruisberg. Daar dook de roep opeens weer op: "Wil jij verder doen waar Pater Slavko gestopt is?" Ik vroeg aan Pater Slavko me iets van zijn geest te geven, toen we hem vanaf de Kruisberg in de stromende regen naar beneden droegen. Daarna ben ik in de kerk gaan zitten en huilde twee uur aan een stuk. Daar schonk God mij de genade om af te zien van mezelf en er te zijn voor anderen.
Ik ging het eerst als seminarist naar Rome, daarna naar Sankt Pölten en daarna als hulppastoor en diaken naar Haag.
Aan mijn levensweg kunnen jullie zien dat voor God niets onmogelijk is. Hij kijkt niet naar het verleden, geen enkel geval is uitzichtloos. Niemand leeft voor zichzelf, niemand sterft voor zichzelf. We zijn voor elkaar verantwoordelijk, niets is zuiver privaat. Alles heeft zijn uitwerking op de gemeenschap en we worden opgeroepen de last te dragen van de ander. Alleen samen komen wij tot Hem. God schenkt ons de wil en de actie. We kunnen ons leven vol vertrouwen in Zijn handen leggen en vragend en biddend er op vertrouwen dat Hij alles ten goede zal leiden. Hij is altijd bij ons en helpt ons, omdat Hij ons liefheeft!
Homilie van Vr. Tomislav Pervan bij de begrafenisplechtigheid van Vr. Slavko
"OSTENDE MIHI, DOMINE, VIAS TUAS ET SEMITAS TUAS EDOCE ME"
"LAAT MIJ UW WEGEN KENNEN, O HEER, LEER MIJ UW PADEN"
25 november 2000,
Vader Bisschop, beste Franciscaanse broeders, lieve moeder Lucia, broers en zussen van onze overleden Vr. Slavko, beste aanverwanten en vrienden, beste gelovigen, beste gelovigen en onze geliefde Vr. Slavko!
Toen ik gisteren op het parochiekantoor van Medjugorje werd opgebeld over de lezingen en gebeden van de gelovigen die ik moest meenemen voor uw begrafenisplechtigheid, zei ik gewoon: neem de lezingen van de Feest van Christus Koning uit het jaar A, en de gebeden van de gelovigen uit het gebedenboek van het feest, van toepassing op de overledenen. Ik denk dat u hier zeker mee zou hebben ingestemd, indien iemand u zou hebben kunnen vragen welke lezingen te kiezen, omdat de eerste lezing uit de profeet Ezechiël praat over priesters en de tweede lezing uit het eerste boek aan de Korintiërs praat over de uiteindelijke overwinning van Christus over de dood, wanneer op het einde alles een gedaanteverwisseling ondergaat zodat God in iedereen zou kunnen zijn. Het gedeelte uit het Evangelie gaat over de laatste scheiding vóór de Gods zetel met zijn oordeel, wanneer de Heer het volk zal scheiden in twee kampen, afhangend van hun houding tegenover de minste, de kleinste, tegenover hen die geen hart, noch ziel hebben.
Op deze plaats wens ik eerst en vooral mijn grote dank uitdrukken, in de naam van de provincie en in mijn eigen naam, voor de ontelbare uitdrukkingen van medeleven, de telegramman, de mails, de telefoons, en ook voor uw aanwezigheid hier ter gelegenheid van deze onverwachte dood. Als de eigenlijke Eucharistie een soort van dankbetuiging is, een opofferende dankbetuiging, dan is het mijn bede en gebed tot u allen dat deze Eucharistieviering eveneens een dankbetuiging zou mogen zijn voor zijn leven, een leven vol menselijkheid, christelijkheid, godsdienstigheid, priesterlijkheid in eenheid met de Franciscaanse orde. Een leven dat in alles een grote opoffering was, een grote overgave, een groot hart voor alle mensen. Daarom is dit tegelijkertijd eveneens een dankbetuiging dat we Vr. Slavko mochten bij ons hebben, dat hij hier, in dit Herzegovina, tot zijn grootste ontluiking kwam en een onvermoeibare voorloper was, volgens de wens van de Heilige Franciscus, een man van vroomheid en gebed, rede en toewijding, waarbij hij het pad van zijn vroeger leven vervolledigde op de plaats die hem zo dierbaar was: de Kruisberg.
Als ik persoonlijk zijn leven mocht uitdrukken met een bijbelse gedachte, voor een leidend thema over Vr. Slavko’s leven, zou ik vandaag het gebed nemen van de hierboven vermelde psalmdichter. Dat was Vr. Slavko’s levenswens: een gebed voor de heer om hem Zijn wegen te tonen, om Zijn paden te bewandelen en een weg van bekering van godsdienstige opleiding. Hij wou altijd in de school van Onze Heer en Onze Lieve Vrouw zijn, op Gods wegen en in Zijn voetstappen, elke dag zoekend naar een nieuw gebed.
Voor ieder van ons is zijn dood een onverwachte shock. Deze dood komt te vroeg, zoals de psalmdichter zou zeggen, in het midden van mijn leven, op het hoogtepunt van mijn menselijke krachten. Als voor de psalmdichter het aantal van onze dagen, zeventig jaar bedraagt, en tachtig jaar bij een sterke gezondheid, dan vallen deze 55 jaren van Vr. Slavko nogal kort uit, vergeleken bij de tijdspanne van een normaal leven dat de mensen normaal verwachten hier op aarde te mogen doorbrengen.
Hoe dan ook, in het geval van Vr. Slavko kan ik rechtuit en in volle vertrouwen zeggen, en dit uit mijn eigen ervaring, maar ook met uw goedkeuring, dat hier voor ons een leven ligt dat, menselijk gezien, niet alleen één levensduur , maar drie levensduren bevatte. Geen twee, maar drie, omdat dit leven geen vermoeidheid kende, geen rust, geen opgeven. Hij ging nooit naar bed vóór middernacht en hij zag nooit de zon opkomen in zijn kamer. Zoals de psalmdichter zegt: hij bad steeds. Maak me bewust, mijn ziel, bewust, lier en harp! Ik zal de dageraad wakker maken en in werkelijkheid maakte hij de dageraad wakker met zijn gebeden, zijn bedevaarten elke dag naar de Heuvel der Verschijningen of de Kruisberg. Dag na dag, jaar in, jaar uit, in alle weersomstandigheden, stond hij voor alle anderen op en ging hij buiten bidden. Hij zei steeds dat de enige tijd die voor hem persoonlijk en als priester tijdens de dag was voorbehouden, ’s ochtends was, bij het opstaan: dan ging hij naar de bergen, waar ook zijn te vroege dood plaatsvond, gewoonweg door een hartverlamming.
Zijn hart kon het niet langer houden en Vr. Slavko had een hart dat zich volledig gaf aan anderen tot het einde. Hij had niet eens de tijd om aan zichzelf te denken, aan zijn eigen gezondheid. Nooit kloeg hij over iets dat hem moeite kostte, ook al was zijn gezondheid breekbaar. Vooral het koude weer, griep, verkoudheden en verschillende infectieziekten hadden een negatieve invloed op zijn natuurlijk afweersysteem. Hij wist hoe hij nog tijd kon vrijmaken voor zichzelf door zijn oneindige taak die hij op zich had genomen, maar die hem elke dag meer en meer uitputte, en zo op deze wijze zijn kruis droeg, het kruis van Medjugorje en dit reeds gedurende twintig jaren, bracht hij dit kruis naar zijn en onze Kruisberg en daar, onder het Kruis van de Heer, liet hij zijn kruis achter om in eeuwigheid verheerlijkt te worden.
Deze kruisberg, die hij dagelijks, in elke weersomstandigheid, beklom, samen met de bedevaarders, zodat ze een beleving konden hebben van de berg Tabor, onderaan, aan de voet van het kruis. De Kruisberg was veranderd in zijn eigen Tabor: Calvarie en Tabor, Kruisberg en Tabor, waar Vader Slavko werd omgevormd in wat de Calvarie voor Jezus was, volgens het Evangelie van Johannes: de uiteindelijke verheerlijking van de Zoon van God. Als ik tot Verrijzenis kom, zal ik allen naar mij toehalen ... Vader, U hebt mijn naam verheerlijkt ... het kruis als een uiteindelijke overwinning, het Kruis waarvan de Tabor een voorbode was.
Heer, het is goed voor ons om hier te mogen zijn ... en Slavko bleef daar, beneden dat gewijde kruis, op de Kruisberg, zijn kruis dragend voor de ontelbare bedevaarders, de kruisen van Medjugorje, de kruisen van zijn mensen, van de Kerk en van het Bisdom. Hij verliet ons niet zoals de Heer ons verliet. Niet op een sofa, noch op een bed, noch omgeven door broeder en dierbaren, maar onder het kruis, op een koude rots in Herzegovina. Hoeveel symboliek ligt er niet in deze dood? Vr. Slavko: u bracht uw kruis hier aan de voet van Gods kruis, u liet het hier achter, zodat u daarbij, in uw eigen door, ons ook in grote getale naar hier zou leiden: de plaatselijke Bisschop, het volledige Bisdom, zo’n groot aantal andere broeders priesters, gelovigen, bedevaarders die duizenden kilometers aflegden om "Dank u en tot ziens," te zeggen. Een dood die als een ontmoetingsplaats is die ons allen verzamelt in éénheid en waarin we allen dezelfde zijn.
Lieve broeders en zusters!
Wat dient er hier op deze plaats te worden gezegd over dit voltooide leven? Ik kende hem al heel lang, reeds vanaf 1961. Ik ontmoette hem de eerste maal bij de eerste misviering van Vr. Dobroslav Stojif en Vr. Gojko Musa op Tweede Kerstdag in 1961. Ik had toen reeds mijn eerste jaar voltooid op het seminarie van Visoko en hij had zich pas aangemeld voor het seminarie. We leerden elkaar kennen. Die magere knul vertelde mij dat hij aanvaard was voor het seminarie te Visoko en nu kwam hij zich aanmelden in het seminarie en zei hij mij dat hij naar Dubrovnik ging. Daarna bleven we bij elkaar en we werden hier in dit bisdom gewijd. We waren altijd bij elkaar, steunden elkaar, werkten tezamen, zij aan zij, vooral tijdens de periode dat ik hier pastoor was te Medjugorje. Zes jaar onder communistische overheden, toen we met Gods hulp alles moesten doen wat we konden doen in onmenselijke omstandigheden. Iedereen zocht ons op in die tijd van genade, in die tijd van de verschijningen, toen de communistische wereld en het goddeloze systeem begon te verkruimelen en de dageraad begon van een nieuwe wereld van vrijheid voor het Kroatische volk.
De grote Franse denker en schrijver Leon Bloy, een bekeerling en een vrome Katholiek gaf de uitdrukking aan een prachtige gedachte. De eerste vrouwelijke schijfster die toegelaten werd tot de Franse Academie, de Belgische Marguerite Yourcenar, zei dat het een van de mooiste citaten was uit de Franse literatuur. Het zegt: "De enige tegenslag die er bestaat, is geen heilige te zijn." Deze uitdrukking kan beangstigend zijn, maar wij moeten in het geheel niet angstig zijn om deze uitdrukking. Een mens is enkel zo heilig zoveel als hij of zij wenst te zijn. Of we wensen heiliger te worden, beter dan we zijn, hangt enkel van onszelf af.
Vr. Tomislav Pervan
Het feest dat we vandaag vieren [Christus Koning, de laatste zondag van het Kerkelijke jaar, gewoonlijk rond 25 november] spreekt duidelijk en rechtuit tot ons met Gods stem en rede. Hij spreekt tot ons in alle gebeurtenissen die zich rondom ons voordoen. Hij spreek tot ons door de geschiedenis en door de mensen, maar Christus als Koning zei klaar en duidelijk: "Ik ben gekomen om vuur uit te storten op deze wereld". ... Wat anders zou Medjugorje kunnen willen of wensen in de huidige wereld, dat de Moeder van God, hier vandaag aanwezig is in Medjugorje. Zij wenst maar één ding: Gods koninkrijk op aarde te brengen. Zij wil wat Christus in deze wereld kwam brengen om te worden verspreid. Het wordt samengevat in regel: God is Koning. Christus in Koning over ons allen. De mens is slechts een zwak schepsel en niets meer.
Wat was de wil van onze Vader Slavko? In al zijn gebeden, ontelbare aanbiddingen en preken, conferenties en boeken? Maar één ding: Jezus is mijn God en Hem aanbid ik, voor Hem leef ik, Hij betekent alles voor mij! Jij alleen zal ik dienen en vereren, maar ook in mijn broedernaaste. Per Mariam ad Jesum, per Jesum at Mariam! Door Maria tot Jezus, maar eveneens door Jezus tot Maria!
Hij vond zijn inspiratie in Christus en in de Heilige Franciscus. Christus, die nooit iets neerschreef, die enkel de wereld bezaaide met wat zijn apostelen neerschreven. Christus wist dat zijn woorden in de vruchtbare grond van het geloof gingen vallen en in Vr. Slavko’s leven werden deze woorden vervuld tot op het einde. Het viel op de vruchtbare grond van het geloof, van het hart, in de traditie die hij tot zich had genomen, deze van thuis uit, en deze traditie bracht vruchten voort, in het honderdvoud.
En dan is er het voorbeeld van Franciscus dat hem enthousiast maakt. Franciscus is, net als Christus, de leraar van ons allen. Franciscus, de grote onder de groten, hij die zijn dure kledij wierp aan de voeten van zijn vader, een rijke textielhandelaar, hij die de armoede liefhad voor het belang van de armoede. Dat gold ook voor onze Vr. Slavko een dagelijkse inspiratie: niets bezitten, alles weggeven, net zoals Paulus, alles voor de mensen, zodat ik er enkele kan redden voor Christus. Hij had, om te zeggen, zakken die aan flarden waren, hij gaf links en rechts uit, zonder te vragen wie het is en wie wat is.
Hij slaagde duidelijk in de test van het geloof in het evangelie van vandaag omwille van zijn liefde voor de mensen en voor God die zijn persoon belichaamden. Hij was een straal van licht in de nacht van deze wereld. Vr. Slavko was in zichzelf gedreven naar het mystieke, naar het Eeuwige. We weten dat weinige stralen de nacht niet verjagen, dat een aantal golven de oceaan niet doen oprijzen of in beroering brengt, maar als een man zoals onze Vr. Slavko’s straalt bij het zicht van een bloem of bij het uitdelen van een stuk brood aan de armen, dan verandert alleen al door deze kleine dingen de wereld naar het goede toe. Dat is precies wat het Evangelie van vandaag ons vertelt over de uiteindelijke ontmoeting met de Heer Jezus op de Dag des Oordeels, iets wat Vr. Slavko letterlijk begreep en beleefde.
Indien de Heer hem de woorden had gezonden: "Luister, Vr. Slavko, morgen zult u sterven," dan denk ik dat hij geen ogenblik zou hebben opgehouden met te doen wat hij elke dag deed, omdat hij, in alles wat hij deed, slechts één enkel doel had: het vereren van de Heer, het dienen van de Heer. Hij zou zeker geen onderbreking of bezinning hebben ingelast om na te denken over zijn leven. Hij zou zijn dagelijkse beklimming van de Kruisberg niet hebben opgegeven, hij zou het bidden en de verering niet hebben opgegeven, noch zou hij opgehouden hebben met zo vele mensen advies te geven, of de minsten te bezoeken.
Moest de Heer zo’n boodschap echter naar ons toesturen, zouden we ons hoogstwaarschijnlijk hebben teruggetrokken in onze kamer, om ons leven nog één maal proberen te overzien en er aldus het maximum voordeel uit te halen op het ogenblik van de genade. Vermoedelijk zouden we nagedacht hebben over deze woorden van God, keuzen hebben gemaakt en meer intens hebben proberen te leven. Maar voor Vr. Slavko zouden deze woorden enkel betekenen dat hij zou verder doen met wat hij bezig was: steeds in de bres staan voor God en de mensen.
Eens vroegen ze aan een heilige man waarom hij nooit enige angst voelde. De heilige man antwoordde: "Omdat ik alle dagen over mijn dood nadenk!" Mensen hebben angst omdat ze bevreesd zijn van alles rondom hen en voor al hun bezittingen. Hoe dan ook: bij het oog in oog staan met de dood, bij het elke dag in onze gedachten houden van onze mogelijke dood, wordt alles overbodig voor de mens. De dood is de ware maatstaf van het leven. Het zendt duidelijk de boodschap hoe we zouden moeten leven en hoe we er de nodige sterkte kunnen uit halen.
De gedachte aan de dood zou ons alles in een andere dimensie moeten voorstellen, en deze is dat het leven kort is en dat het nodig is om duidelijke tekenen, signalen, verkeersborden, en richtlijnen voor de liefde achter ons te laten. Sporen die de anderen zich graag herinneren, afdrukken en wegen die anderen kunnen bewandelen.
Jezus, die wist dat Zijn tijd was gekomen, en omdat hij diegene liefhad die hem wegnam van deze wereld, nam water en een kom en waste de voeten van zijn leerlingen. De voeten zijn de meest bevuilde delen van het lichaam. In Zijn liefde raakte Jezus vuile, maar ook gewonde menselijke voeten aan. Hij raakte de achilleshiel van andere mensen.
Wat moeten we nog meer zeggen over de voetsporen die Vr. Slavko naliet voor de anderen? Hij ging door deze wereld met het goede te doen, met het loven en verkondigen van Jezus Christus, met het onderrichten van het Evangelie, het vieren van de Eucharistieviering, het liefhebben van Christus in de Eucharistie en aan het kruis, door het aanraken van de pijnlijke plaatsen, de achilleshielen.
Bij Vr. Slavko bleef het echter niet enkel bij woorden. Hij zette zijn woorden om in daden, waarbij hij zichzelf volledig vergat. Hij zette zichzelf in tot het bittere einde, precies voor hen die de meeste hulp nodig hadden. Hij was zowel een geestelijke als een materiële helper, een kompaan voor zo velen tot in het ontelbare. Hij liet zijn sporen na, onuitwisbaar. In zichzelf stortte hij de woorden van Jezus uit: "Zoals de Vader mij liefheeft, zo heb ik u allen lief," en er bestaat geen grotere liefde dan deze: "het geven van zijn leven voor zijn vrienden."
Vr. Slavko heeft zijn leven voor iedereen gegeven. Boven alles had hij diegenen lief die niemand liefhad, zij die zich verlaten en in de steek gelaten voelden, die door zonde en menselijke haat verschrikkelijke wonden hadden.. Hij troostte, hij heelde de wonden, hij hielp, hij aanvaardde. Hij vergat zichzelf. En daarom ging hij te vroeg van ons heen, omdat hij zijn inhoud overal verkondigde.
Onze beminde Vr. Slavko! We zijn God dankbaar dat wij u onder ons mochten hebben. We zijn God dankbaar omdat Hij u riep tot de Franciscaanse gemeenschap. We zijn God dankbaar voor de talenten die Hij u heeft geschonken en die u tot het uiterste hebt aangewend. We zijn dankbaar voor uw familie omdat u tot onze provincie behoorde, waarin u één van de uitblinkende figuren werd. We geloven dat we in u, in de hemel, zowel een bemiddelaar als een helper hebben gevonden, een genezer van al die wonden die de mensen en zijn Kerk onderdrukken, en tegelijkertijd ook een verzoener die Gods vrede afdwingt, de vrede van Christus Koning voor ons allen.
Wij hebben er alle vertrouwen in dat u de Heer hebt ontmoet, oog in oog, aangezicht tot aangezicht, toen u voor Zijn Troon kwam, net zoals het Evangelie van vandaag, dat gelezen wordt op Christus Koning, ons ook vertelt. U ging door de school van het dienen, niet van het heersen. De school van het geven, niet van het nemen. De school van de extreme armoede, niet deze van de weelde. En daarom hebben we er alle vertrouwen in dat Hij uw beloning is.
Ontelbare mensen die u hebben ontmoet kunnen zeggen: "Dank u, Heer, dat er iemand bestond zoals Vr. Slavko. Dank voor hem door wie God mij heeft liefgehad." En u, Vr. Slavko, kon bevestigend zeggen: "Er bestaan wezens door wie ik verliefd geworden ben op God, door wie God dichter tot mij is gekomen: Jezus en Maria."
U brandde uzelf volledig in het dienstenboek van Maria, de Moeder van God, ten dienste van Haar aanwezigheid hier en in de hele wereld. U was de boodschapper en de verkondiger van Haar vroomheid, dat voor altijd in het middelpunt van het Christendom stond. Wij hebben er alle vertrouwen in dat Christus’ Kerk het werk van u nooit zal vergeten. De Heilige Hiëronymus zei het op deze wijze: "Het is niet nodig om te weeklagen over de doden, maar om dankbaar te zijn dat we met hen hebben mogen leven en dat we nog steeds verbonden zijn met hen. We geloven dat zij met God zijn, en wie met God is, is verbonden met de voltallige familie van God." Met deze gedachte druk ik mijn sympathie uit aan uw moeder Lucia, uw broers en zussen en al uw aanverwanten. En ik dank uw familie om u aan ons te hebben geschonken en dat we u hadden...
Tenslotte, onze beminde Vr. Slavko, zou ik u één ding willen vragen: Vergeef ons alles waarvoor we u in onze ogen en uit ons standpunt niet begrepen. U was en u wou de hele weg ‘vir catholicus, apostolicus, franciscanus, vir Croata hercegoviniensis,’ of een Katholiek, een apostel, een Franciscaan, een Kroaat uit Herzegovina zijn. Dikwijls ging u ons voor zonder dat we u begrepen. U dacht verder dan de rest, juist zoals de mystieke Promotheus, die steeds vooruitdacht en nieuwe dingen in gedachten had.
De opgebaarde Vr. Slavko Barbaric
Eén ding echter is klaar en duidelijk, namelijk de woorden van Christus: "door hun daden zult u hen kennen." Uw werk is blijvend zichtbaar omdat het verweven en gebouwd is op het gebed, op uw knieën, op uw zoektocht naar Gods wil door de tekenen van deze tijd. U ging ons voor, maar u zult steeds verbonden blijven met ons. Daarom, nogmaals, dank u voor alles en dat u mag rusten in de vrede van de Heer, in de schaduw van de Kerk van Medjugorje, de Kruisberg en de Heuvel der Verschijningen. Amen.
Vr. Tomislav Pervan,
In het midden van mijn dagen [Psalmen 102: 24]
Ontwaak, mijn ziel, ontwaak met harp en lier, ik wil het morgenrood wekken [Psalmen 57: 9]
De laatste homilie van Vr. Slavko Barbaric
Dit is de laatste homilie die Vr. Slavko Barbaric O.F.M. heeft gegeven, tijdens de ochtendmis van zijn laatste dag hier op deze aarde, 24 november 2000, om 9 uur in de Heilige Jacobus de Meerdere Kerk van Medjugorje.
Dank u
De eenheid van de Heilige Geest zij met u allen. Bijna elke boodschap van Onze Lieve Vrouw eindigt met de zin: "Dank omdat u gehoor gegeven hebt aan Mijn oproep." Ik heb mezelf dikwijls afgevraagd: Wie bedankt Onze Lieve Vrouw hier eigenlijk? Wie is er zo belangrijk dat zij vanuit de Hemel naar beneden te komen om "dank u" te zeggen tegen deze persoon? Zij verwacht niet zoveel van ons, maar Zij ziet al het goede dat we reeds hebben gedaan, en dat is de reden waarom Zij ons bedankt.
Vergiffenis
Laat ons ook de Heer om vergiffenis vragen voor alles dat niet goed was, waar eigenbelang, jaloezie en arrogantie de overhand hadden in het verleden, zodat we, door ons gebed en vasten, mogen meewerken aan het prille begin van een nieuwe tijd, zoals Onze Lieve Vrouw zei in Haar laatste boodschap [25 oktober 2000]. Ik zou graag bewust, samen met Maria, opnieuw iedereen willen "bedanken" die, op hun eigen bijzondere wijze, Haar boodschappen hebben beantwoord. Het doet steeds goed om steeds weer opnieuw te weten dat Onze Lieve Vrouw niets kan doen zonder onze hulp.
Toen wij Haar "dank u" voor de allereerste keer aanhoorden, deinsden we zowat achteruit, omdat we de gewoonte hebben om aan God, de Almachtige, te vragen en tot Hem te bidden en plots is er daar een boodschap die tot ons komt en die zegt: "Ik heb u nodig. U bent belangrijk voor mij. Ik kan niets doen zonder uw hulp!"
Dikwijls kunnen wij dit niet begrijpen, maar het is waarachtig een feit. God wil ieder van ons, in onze tijd en in onze omgeving waar we leven. Hij wil ons en Hij heeft ons talenten meegegeven. Hij wil dat wij deze talenten ontwikkelen om aldus te groeien in genade, zodat wij Hem kunnen dienen door onze talenten te gebruiken.
Kritiek
Iedereen die, door het gebruik van zijn talenten, dient, liefheeft, gelooft en hoopt, helpt en eerbiedigt de anderen. Wij zijn allen heel belangrijk, in onze tijd, in onze plaats tijdens ons leven, waar God heeft beslist dat we moeten zijn. Dikwijls heb ik dit tot de mensen gezegd die anderen heel wat bekritiseren, of tot hen die denken dat zij het zelf allemaal beter zouden hebben gedaan indien ze in Gods situatie waren.
Indien God de gedachte zou hebben gehad dat u beter zou geleefd en gediend hebben op een ander tijdstip of een andere plaats, dan zou Hij u niet geplaatst hebben waar u zich nu bevindt, maar zou Hij u elders hebben geplaatst. Zegt nooit "ik" in Gods plaats, maar open eerder uw ogen en oren in uw tijd en tot uw buren met wie u leeft. Dit is uw allereerste taak. Dit is waar u onvervangbaar bent. Dit is waar u belangrijk bent voor God en dit is waar God niets kan doen zonder uw hulp. Op die wijze ervaren we Gods liefde en Zijn liefde, diezelfde liefde, bereikt de anderen door ons.
God heeft ons nodig
Als we vertroosting krijgen van God, dan is het maar rechtvaardig dat we deze ook aan de anderen geven en dit kunnen we enkel doen in de tijd en op de plaats waar we ons nu, op dit ogenblik bevinden. Enkel daar, en nu, kunnen we Gods wil doen en Hij kan niets doen zonder onze hulp.
Tijdens deze negentien jaar en vijf maanden is Maria in één ding zeker geslaagd: vele mensen die dachten dat het voldoende was om de Heilige Mis bij te wonen op zondag, zijn erg actief beginnen worden in hun godsdienstig leven en dit door Haar boodschappen. Daarom kunnen we vandaag zeggen: "Dank u" voor alle mensen over de hele wereld, die bewust de boodschappen verspreiden, met de hulp van Onze Lieve Vrouw en van de anderen.
Een Kroatische monnik, een missionaris, die zijn leven doorbracht in India, vertelde me ooit dat hij elke zaterdagavond en -nacht, in zijn parochie, net hetzelfde programma brengt als dat van Medjugorje, en zo ziet u dat Medjugorje niet alleen hier wordt gevierd, maar in diverse parochies over de hele wereld. Dit is nog een andere reden waarom Maria in Haar laatste boodschap zegt, dat Zij God dankte en dat Zij zo verheugd is dat er zo vele mensen tijdens dit jubileumjaar naar hier komen en dat de Kerk geestelijk hernieuwd is.
Ik geloof dat we nog veel te doen hebben om aan onszelf heel wat te sleutelen, bijvoorbeeld, door de Kerk en onze families te kunnen zien door de ogen van Maria. Nogal dikwijls zijn we geneigd om anderen te oordelen, om over andere mensen te klagen, wanneer we naar de wereld kijken in onze tijden. Uiteraard zijn er heel wat problemen. Maar Maria kijkt naar deze wereld met andere ogen dan wij doen. Zij ziet het goede, hoe klein ook, maar wel betekenisvol. Zij herkent het en is dankbaar hiervoor.
Dankbaarheid
Dankbaarheid is de beste leidraad in onze opvoeding. Wanneer u iemand wenst te onderrichten, dient u eerst te kijken naar het goede in deze persoon, hoe onbetekenisvol klein dit soms ook kan zijn. Daarop moet u trachten zich voor te stellen hoe deze persoon, samen met u, anders kan zijn en met u samenwerken.
Als u blind bent voor deze dingen, dan zien we enkele de negatieve aspecten: de dingen die onvolmaakt zijn, dingen vreemd aan onze vluchtige voorkeur, en zo kunnen we uiteraard snel uitpakken met onze kritiek, waarmee we veroordelen en verwerpen.
Maria, aan de andere kant, ziet enkele de goede dingen in deze wereld. Zij ziet ook wat beter zou kunnen zijn en precies daar begint Zij met Haar onderricht. Lees de Boodschappen! Zij zijn steeds positief, brengen steeds hoop en zijn bemoedigend. Op dezelfde wijze heeft Maria in ons de positieve krachten doen ontwaken en dat is waarom wij Haar moeten bedanken. De persoon die Maria volgt heeft geen tijd om te bekritiseren. Maria geeft ons de moed om iets te doen, zelf daar waar we geloven dat het verwarring kan brengen, waar het niet goed is, of waar het te veel wordt voor ons. Enkel op deze wijze kan Maria, samen met Haar Zoon Jezus, het derde millennium binnentreden.
Bedank daarom alle mensen in de wereld die Maria volgen en die ons onvermoeid bezoeken, die bedevaarten organiseren zonder er ooit moe van te worden. Laat, zoals Maria ons zegt, een nieuwe dageraad opkomen, een nieuwe lente. Geen lente op de wijze in de kalender, maar een lentetijd van een nieuwe beslissing. Laat de Nieuwe Wereld aanvangen, daar waar wij geloven dat de wereld bijna niet meer bestaat, vervuild en vernietigd is. Als u beslist om God en uw naaste lief te hebben zoals uzelf en wanneer velen rondom u hetzelfde doen, dan is de nieuwe tijd gekomen. Amen.
Vertaling: Chris De Bodt en Mia Stassen
|
|
