Maandelijkse faxen van Zr. Emmanuel: jaar 2004 [juli-december]

	Download PDF Maandelijkse faxen van Zr. Emmanuel: jaar 2004 [juli-december] Juli 2004 Medjugore, 15 ju1i 2004 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zij Jezus en Maria! Als u ooit in Medjugorje was hebt u ongetwijfeld Ruzica gezien. Ze is 82 en sloft moeizaam door de velden naar haar geliefkoosde plekje langs het pad naar Podbrodo. Daar verkoopt ze zelfgemaakte paternosters en servetjes. Haar mooie witte haar is verborgen onder "grootmoeders sjaal" en gans haar lichaam is getekend met diepe rimpels van wijsheid. Eens vertelde ze me hoe het kwam dat ze zo blijvend diep gebogen liep. Lang voor de wijngaarden werden geplant bepaalden de tabaksvelden het uitzicht van de streek rond Medjugorje. Haar vader en haar broers werkten dag na dag zeer hard om de tabaksbladeren te planten en te oogsten. Dat verzekerde hen een eenvoudig maar een mooi leven. Toen ze hen op een dag hielp bij het bijeenbrengen van de oogst, viel er een pak tabaksbladeren op haar rug en brak hem. In die tijd was er geen ziekenhuis om zich naartoe te spoeden en ook geen geneesmiddel om de pijn te verzachten. Ze had enkel haar paternoster als troost. Op miraculeuze wijze doorstond ze met geduld en gebed de pijn tot haar rug vanzelf genas. Daar er echter geen middelen waren om haar te helpen nam hij echter voorgoed de vorm aan van een gesmolten lepelsteel. Ik vroeg haar hoe ze zoveel geduld had kunnen opbrengen in haar lijden. Ze antwoordde: "Jezus en Maria". Dat is geloof. Als we de vruchten van het geloof zouden kunnen zien, zouden we geen visioenen nodig hebben. Zoals blinden zouden we dan zonder aarzelen verder kunnen, wetend dat onze schijnbare tegenslagen onze grootste troeven zijn. Geeft dit ons niet genoeg vrede om stap voor stap in het geloof te vorderen en de loop van ons leven te veranderen? Dat is het geheim van de heiligheid. De kleine Thérèse schreef: "Heiligheid is een gesteltenis van ons hart, die ons nederig maakt en klein in de armen van God, bewust van onze zwakheid en, zelfs tot in het vermetele, vol vertrouwen in de goedheid van onze Hemelse Vader." Toen we de boodschap van 25 juni ontvangen hadden, kon men de opwinding overal voelen in het dorp. De mensen riepen uit: "O.L.Vrouw is gelukkig met ons!" We waren vol vreugde, zoals kinderen die door hun moeder beloond zijn omdat ze iets goeds gedaan hebben. O.L.Vrouw moedigt ieder van ons aan en vraagt om te volharden. "Lieve kinderen, ieder van u is belangrijk, daarom, lieve kinderen, bid en verheug u met mij voor ieder hart dat zich bekeerd heeft en een instrument geworden is van vrede in de wereld." Laten we niet zeggen: "Dat gaat niet over mij! Dat is alleen maar voor de heiligen. Ik ben niet waardig, ik ben niet zo belangrijk voor God". Dan sluiten we ons immers op in onszelf en blijven geblokkeerd. Laten we ons integendeel naar Jezus keren en Hij zal ons tonen hoezeer Hij op ons rekent! Eens was Teresa van Avila samen met haar zusters de Rozenkrans aan het bidden, toen deze haar onderbraken: "Moeder, als we aan het tweede droeve mysterie komen weten we nooit hoe we moeten mediteren over de geseling van Jezus". Teresa antwoordde: " Jezus was alleen in zijn doodstrijd. Hij was alleen bij Pilatus. Hij dacht dat zelfs zijn Vader hem verlaten had toen hij, die nacht, opgehangen aan zijn armen in de donkere koude kerker van de hogepriester, wachtte op zijn veroordeling. Toen dan de geseling begon, wie stond er toen bij Hem? Zijn moeder! Blijf dicht bij Maria en wees gewoon bij Jezus en troost hem enkel door uw aanwezigheid." Ieder van ons is belangrijk voor Jezus! Op een dag vroeg Gospa aan de kleine Jakov, die toen 10 jaar was, met gans zijn hart te bidden in de loop van de dag. De volgende week, toen hij met zijn kameraden aan het voetballen was, dacht hij plots aan die vraag van Gospa, maar had geen zin om te bidden. Hij herpakte zich en bad vlug een weesgegroetje om zijn hemelse Moeder plezier te doen. Die avond, tijdens de verschijning, liet de H. Maagd niet na deze inspanning te vermelden en, om hem aan te moedigen, zei ze hem dat ze dat gebed, hoe kort ook, had gebruikt om goed te doen. Ze toonde toen hem een man in Azië, die dank zij dit gebed gered was. Jakov was nog maar een kind toen de verschijningen begonnen. Hij had dus kunnen denken dat hij de minst belangrijke was van de zieners. Tot zijn verrassing echter was het aan hem eerst dat de H. Maagd zei: "Gij zijt belangrijk voor mij!" Ook vandaag gaat Gospa verder met ons te zeggen: "Ieder van u is belangrijk." Het zijn onze zwakheid en onze armoede die ons de moed geven ons aan de Heer te geven, zoals we zijn. Juist omdat we arm zijn, wil Hij ons alles geven, opdat we ons zouden verheugen, en Zijn liefde voor de mensen kunnen uitstralen. De kleine Thérèse zegt: "Omdat ge zwak zijt, doe zoals ik: Neem God bij het hart! Werp u in zijn armen en vraag hem om 'gestraft' te worden met een kus. Hoe zou Hij kunnen weerstaan? Als we met een totaal vertrouwen, onze fouten in die vuuroven werpen, hoe zouden ze niet voor altijd verteerd worden?" Het is ons niet gegeven te zien wat er voor ons ligt, vooral in de donkerste momenten van ons leven. We denken dat we ons moeten aanpassen aan wat de wereld belangrijk vindt. Dikwijls vraagt men ons: "Wat doet ge in het leven?" "Hoeveel verdient ge?" "Welk stadium van geestelijk leven hebt ge al bereikt?" En dan wordt onze belangrijkheid gemeten volgens de waardenschaal van de wereld. NEE! We zijn belangrijk omdat we kinderen van God zijn, geschapen naar Zijn beeld en gelijkenis! Omdat Jezus zijn bloed voor ons vergoten heeft! Ieder van ons heeft een unieke manier om Hem te beminnen! Als Hij één van ons verliest, kan niemand dit kind vervangen in zijn ogen! Hij houdt van ieder van ons als zijn oogappel en zijn grootste vreugde is zich met ons in liefde te verenigen, als we Hem dat laten doen. Moeder Teresa zei dat de kleine Thérèse haar grootste voorbeeld was omdat ze vele tips kon geven over de wijze hoe we Zijn liefde kunnen uitstralen. Moeder Teresa zei: "Een Christen is een tabernakel van de levende God. Hij schiep me, Hij koos me, Hij kwam om in mij te verblijven omdat Hij naar me verlangde. Nu ge weet hoeveel God u bemint, is het heel natuurlijk dat ge de rest van uw leven gebruikt om deze liefde uit te stralen." En ook: "Om in staat te zijn Zijn liefde, Zijn vreugde en Zijn liefde te brengen, moeten we ze eerst zelf hebben. We kunnen immers niet geven wat we zelf niet hebben." Ieder van ons heeft een grote rol gekregen in het plan van God voor de redding van de wereld en O.L.Vrouw "helpt ons die rol in zijn volheid te realiseren", zoals ze zegt in haar boodschap van 25 jan. 1987. Jezus heeft haar daarvoor naar Medjugorje gezonden. Als O.L.Vrouw ons vraagt ons met haar te verheugen [Bid en verheug u met mij voor elk hart dat zich bekeert en een instrument van vrede wordt in de wereld], dan verwacht ze niet alleen van ons dat we aan de zijde van Jezus zouden blijven, maar ook dat we zouden vervuld zijn van de H. Geest, God uitstralend zoals de apostelen als het vuur over hen kwam en hen inwendig deed branden van liefde. Dit uitstralen van Christus is een deel van het nieuwe Liefdespinksteren. Thérèse van Lisieux legde het zo uit: "Ge kent de stortvloeden, of eerder de oceanen van genaden die over mijn ziel spoelden. Ah, sinds die gelukkige dag, lijkt het me dat LIEFDE me doordringt en omgeeft. Het lijkt me dat deze barmhartige liefde me elk ogenblik vernieuwt, mijn ziel reinigt en geen spoor meer nalaat van zonde." > Lieve Gospa, help ons naar Hem te kijken en te schitteren van het licht! [Psalm 34] Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2004 Augustus 2004 Medjugore, 15 augustus 2004 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zij Jezus en Maria! Groot was onze vreugde toen we op 14 augustus het feest mochten vieren van Maximilien Kolbe, deze grote heilige die zijn leven gaf om dat van een huisvader te redden. Het dient vermeld dat de priester die de Franse mis deed een verrassing voor ons had. Een van zijn vrienden, een Poolse schilder, was een metgezel van Pater Kolbe in het kamp van Auswitz. Als ooggetuige vertelde hij over de fameuze scène die van Pater Kolbe een martelaar van de liefde gemaakt heeft. De schilder was ook een gevangene. Die morgen werden de gevangenen er van op de hoogte gebracht dat er een van hen verdwenen was. Een vlaag van paniek kwam over allen want ze wisten dat het reglement van het kamp zoiets niet vergaf: tien voor één! "Als we hem tegen vanavond niet gevonden hebben, schreeuwde de Kapo, dan zullen er tien in zijn plaats sterven!" De gevangenen wachtten gans de dag onder de augustuszon, voortdurend bedreigd door de zwepen en de honden van de kapo’s. ’s Avonds werden er tien uitgekozen om ze te sterven van honger en dorst. Een van de mannen brak in tranen uit. Hij had een vrouw en kinderen en smeekte om gespaard te blijven. Op dat moment verliet Pater Kolbe, die vooraan stond, de rij, en tot verbazing van allen en ging naar de officier. Al de gevangenen volgden hem met hun blik, verstijfd van vrees. Ze dachten: "Hij is krankzinnig, hij gaat zich laten doden!" Nooit had een van de gevangenen ook maar een vinger durven roeren tegenover hun beulen bij de eindeloze uren staan op de binnenplaats van het kamp. De Pater was echter kalm, zeer zelfbewust en duidelijk beslist. De kampoverste vroeg hem wie hij was. "Ik ben een Katholiek priester", antwoordde Pater Kolbe heel kalm. Dan vroeg hij de plaats te mogen innemen van de veroordeelde huisvader. Een doodse stilte ... De officier schreeuwde: "Ga met hen!" Het voorstel was aangenomen. Onze vriend schilder zag dan Pater Kolbe zich aansluiten bij de negen ter dood veroordeelden, die weggingen. Hij ging kalm aan het einde van de rij. Voor hij verdween uit het gezicht van zijn kameraden, keerde hij zich om, stak de hand op en maakte een gebaar van vriendschap. Het was het laatste beeld dat de gevangenen hadden van de Pater. Maar van de eerste dag af van hun lang martelaarschap hoorden ze de veroordeelden zingen tot God van uit de diepten van hun bunkers, van uit de minuscule cellen waarin ze amper plaats hadden. In de cel van Pater Kolbe maakten wanhoopskreten en verwensingen vlug plaats voor hymnen ter ere van God. De Pater bereidde hen voor om hun God te ontmoeten. Tot verbijstering van de cipiers, verbreidden de gezangen zich naar de naburige cellen en gans de gevangenis begon Gods lof te zingen! Reeds eerder had Pater Kolbe de gewoonte kleine preken te houden voor zijn medegevangenen om hen aan te moedigen zich niet te laten te neer slaan. ‘Bidt, hou moed" zei hij, "Geloof tegen alle hoop in!" Hijzelf had tuberculose en had van in zijn jeugd maar één long. Deze bunker was als het ware zijn laatste parochie en hij doeg in dit vunzig hol als het ware zijn laatste "gezongen H. Mis" op. Na een tiental dagen had men de cellen nodig voor andere gevangenen. De dienstdoende soldaat kwam dus om de lichamen weg te nemen. Hij vond negen lijken. Pater Kolbe echter leefde nog, lichtend en stralend. Toen de soldaat hem een dodelijke inspuiting wilde geven , stak hij gewillig en glimlachend zijn arm uit. De soldaat getuigde dit op het proces. Volgens hem had de Pater een blik zo vol liefde dat de officieren van het kamp hem zegden "Sla uw ogen neer!" Pater Kolbe was drager van vrede en liefde midden deze hel. Hij droeg in zich de kracht van de verrezen Jezus, tot alles in staat! Na zijn dood zeiden de gevangenen tot hen die nieuw aankwamen "Nu is het niets meer in vergelijking van wat we in zijn tijd beleefd hebben." Zelfs de kampcommandant was geraakt. Na de bevrijding in 1945 vonden de Amerikanen hem, ondergedoken in een hoeve. Ze leverden hem uit aan de Polen die hem in het midden van het kamp, voor de crematoria, ophingen. Nu hij ging sterven, vroeg hij de bijstand van een "Katholiek priester". Toen Paus Johannes-Paulus II Maximiliaan Kolbe heilig verklaarde, koos hij als thema van zijn homelie: "Niemand heeft groter liefde den hij die zijn leven geeft voor zijn vrienden." [Joh. 15.13] Moest men vrede van het hart kunnen kopen in de supermarkt, dan zou deze fortuin maken in 24 uur. In haar laatste boodschap heeft Gospa ons het middel gegeven om deze vrede te krijgen, en dit gratis, thuis, door een beweging van het hart: "Als ge liefde zult hebben in uw hart, dan zal de vrede in u heersen." Liefde hebben? Kan men echt de liefde van God in ons hebben? Ja, dat kan, omdat de Schepper ons in staat gesteld heeft Hem te bevatten. Hem, God, in al zijn dimensies. Ons hart is oneindig groter dan we ons kunnen voorstellen! Als het echter niet met God gevuld is, dan is het leeg, slecht gemaskeerd door onze armzalige vullingen, onze kleine voorbijgaande bevredigingen, die ons nog leger achterlaten. In het Hebreeuw is vrede 'shaloom' en zijn eerste betekenis is anders dan de betekenis die wij het gewoonlijk geven. Shaloom is volkomenheid, volheid en niet afwezigheid van conflicten of problemen. Sliep Jezus, vol van de liefde van zijn Vader, niet midden de storm op het meer. Zoals Pater Kolbe toonde laat iemand die shaloom in zijn hart heeft, zich niet overstuur brengen. Hij blijft kalm in de meest dramatische omstandigheden. Heerste de vrede niet in zijn hart als een koningin te midden dit kamp, dat nochtans onderworpen was aan een verpletterend gezag. De Gospa zegt ons "Ge hebt leegten in u." Leegte is het tegenovergesteld van shaloom. Deze leegten kunnen enkel gevuld worden met gebed, maar met een echt, actief, omvormend gebed dat geankert is in een eerlijk verlangen het Evangelie te beleven en op Christus te gelijken. Shaloom is levend en als we er niet voor open staan gaat het weer weg. Ziehier een voorbeeld van een dikwijls onbewuste leegte, die de Shaloom belet in ons te leven: "Ik ben een goede Christen, ik ga elke zondag naar de Mis en toch heb ik niet echt vrede. Ik moet toegeven dat ik bang ben om ziek te worden. De gedachte aan ziekte behekst me, ik heb schrik van pijn, ben bang dat ik mijn activiteiten zal moeten onderbreken. Men weet nooit waar een ziekte ons kan leiden! Mijn gezondheid is voor mij van kapitaal belang en ik ben bang ze te verliezen." Zo iemand draagt een grote leegte in zich, een zone waar Gods vrede niet kan binnenkomen. Telkens hij deze vrede wil grijpen, is het alsof ze terugkaatst tegen een muur en hem ontsnapt. Waarom? Omdat deze mens, die gedoopt is en zich bekleed heeft met Christus. Sinds zijn doopsel is alles wat van God is ook van hem, zoals alles wat van hem is ook van God is. [Joh. 15. 5-26] Als alles wat van hem is ook van God is, dan is ook zijn lichaam van God. Zijn lichaam is van God? In dat geval ... als hij ziek wordt, dan is dat Gods probleem, niet het zijne! Het lichaam van Pater Kolbe behoorde zozeer aan God dat hij geen minuut moest nadenken om zich over te leveren in de plaats van de huisvader. Dat is wat ook Jezus in zijn plaats zou gedaan hebben. De mens echter die niet echt zijn goederen aan God gegeven heeft en die zijn lichaam "bezit", belet onbewust dat de vrede van God in hem zou stromen. Hij houdt een zone van zijn wezen gesloten voor het "Koninkrijk van Christus. Hij zal met een grote leegte achterblijven, steeds onderhevig aan angst om te verliezen wat hij denkt te bezitten. Dat is waar voor alle gebieden van ons leven of onze goederen, geld, toekomst, de kinderen of andere geliefden, enz... En soms zelfs ons apostolaat! [Lc. 9. 3-6] Als ik me liefdevol aan God overlever en zeg: " Heer, ik behoor u toe in alles, verheerlijk uzelf in mij volgens UW wil. Uw keuzen zullen ook de mijne zijn. Dan vullen zich mijn leegten met de levende aanwezigheid van God, en de shaloom vestigt zich in mij. Met andere woorden: hoe meer we ons uit liefde aan God geven, des te meer worden we vervuld [Mt. 19. 29] Hoe meer we angstvallig willen bewaren wat we hebben, des te meer zullen we leeg zijn en triestig. In de Hemel zullen we enkel dat hebben wat we op aarde zullen gegeven hebben. De shaloom is de anticipatie van de Hemel en Gospa droomt er van ons er reeds nu in binnen te leiden. Toen de Paus deze morgen aan de grot te Lourdes aankwam, knielde hij neer [wat niet in het protocol voorzien was] en was overrompeld door een diepe ontroering. Hij kreeg de gave van de tranen en leek te bezwijken, zoals Jezus op zijn kruisweg. Hij kon zijn toespraak niet uitspreken en liet het doen door een Kardinaal. Gisteren avond bij de kaarsenprocessie eindigde hij zijn toespraak voor de bedevaarders met deze bede: "Koningin van de Vrede, bid voor ons!" Later verklaarde hij "Ik ben een zieke tussen zieken, ik ben aan het eind van mijn leven." Deze "allerdierbaarste zoon" van de H. Maagd, de Paus van het "Totus Tuus" die zij zelf voor deze tijd gekozen heeft [Boodschap van 25.08.1994] beleeft zijn laatste rechte lijn bij ons. Het is een tijd van genade waarin we deze wonderbaarlijke profeet dragen in ons gebed en onze genegenheid. Een tijd van genade met Maria, die ons op 25.01.1997 zei: "Dit is mijn tijd." Een journalist vroeg aan de H. Vader: " Wat is uw geheim?" Hij antwoordde: "Ik hou haar steeds bij de hand!" Lieve Gospa, ook ik kom u bij de hand nemen om haar niet meer los te laten! Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2004 September 2004 Medjugore, 15 september 2004 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zij Jezus en Maria! Moeder Teresa van Calcutta kon met een eenvoudig woord de mensen gans omkeren. Haar lange uren voor het Heilig Sacrament [die ze, het moet onderlijnd worden, doorbracht in dorheid] vulden haar, buiten haar weten, met het levende Woord van God en dit woord straalde ze in de loop van de dag uit over haar omgeving. Op een dag kwam een zeer rijke Indische vrouw haar opzoeken. Ze was overladen met dure sierraden en gekleed in een prachtige sari. Het licht dat Moeder Teresa uitstraalde trof haar. Ze wilde ook dat licht, ze wilde dichter bij God komen en bood Moeder Teresa veel geld aan. Deze antwoordde haar dat niet haar geld belangrijk was, maar wel haar hart. Het was haar hart dat moest veranderen! "Hoeveel kost de sari die u draagt?" vroeg Moeder Teresa. De dame dacht na en zei de prijs: buitensporig! "Goed," antwoordde Moeder Terasa, "als u volgende keer bij mij komt, draag dan een minder dure sari." "Is dat alles??" vroeg de dame verwonderd. Ze had zich immers verwacht aan een radicaal antwoord, zoals men soms meemaakt in het leven van heiligen. Veranderen van klasse van haar sari leek haar weinig belangrijk maar dit kwetste haar toch een beetje in haar vrouwelijke trots. Ze volgde echter deze eenvoudige raad en dat had zijn invloed. Door zich immers aan een meer eenvoudige kleding te houden, gaf ze Gods genade stilaan meer de kans haar aan te grijpen. Ze had de deur van haar hart open gemaakt en spontaan begonnen ook andere elementen in haar leven te veranderen. Ze ging terug naar Moeder Teresa met een minder opvallende sari. Deze zegde haar echter weer hetzelfde: "Kleed u volgende keer met een nog eenvoudiger sari!" Zo gebeurde meerdere keren opnieuw. Uiteindelijk moest Moeder Teresa er op aandringen dat de vrouw geen sari zou dragen, die nog armer zou zijn dan haar eigen kleed. Als gevolg van deze eenvoudige steeds weerkerende inspanning beleefde deze dame een radicale ommekeer in haar leven en werd ze een prachtig instrument van God in Calcutta. Moeder Teresa had goed gezien: Deze vrouw zou een onmiddellijke en te radicale verandering niet verdragen hebben. Ongetwijfeld zou ze bij de minste beproeving de armen laten zakken hebben en zou vlug de strijd tegen de ontmoediging verloren hebben. De wijsheid echter van deze nederige weg, met een kleine steeds herhaalde inspanning, liet haar toe alles te laten veranderen in haar leven, op het ritme van haar mogelijkheid tot liefde van het ogenblik en Gods zegen. Een kleine keuze bracht een andere teweeg. Het was een groei die het ritme van het hart respecteerde, zoals een bloem die verlangt naar de zon, maar zich enkel opent volgens haar eigen inwendige wetten. Heel dikwijls bloeien bloemen, die zich te vlug openen, niet zo lang. De Gospa nodigt ons allemaal uit tot de bekering van het hart [Zie de boodschap in het PS]. Wat zou ik veranderen in mijn gewoonten? Wel, van vandaag af zal ik iets doen dat ik voorheen nooit heb gedaan!  1.  Op weg naar mijn kantoor zal ik over de mensen die per auto voor mij rijden [of die in de trein voor mij zitten] een zegen uitspreken en ik zal hun leven toevertrouwen aan de H. Maagd.  2.  Als ik mijn kinderen of kleinkinderen de maaltijd opdien, zal ik hen een verhaal vertellen over Jezus uit de H. Schrift en zal hen helpen om concrete gelegenheden te vinden om Jezus na te volgen in de loop van de dag.  3.  Elke avond zal ik een psalm lezen voor ik ga slapen en ik zal een vers onthouden, het vers dat me meest getroffen heeft. 4. Een deel van de tijd die ik besteedde aan de TV of aan het lezen van nutteloze revues, zal ik voortaan gebruiken om te bidden voor de stervenden, die vol angst zijn, opdat ze zich zouden kunnen overleveren aan Gods Barmhartigheid. Ik zal hen mijn engelbewaarder zenden om ze te bemoedigen. [Zie PS 2] 5. Enz... zie het vervolg in het PS 4 Er is iets dat mijn bewondering wekt in de computers [waarvoor ik overigens maar weinig sympathie heb]: Als men een tekst geschreven heeft volstaat het om één woord te veranderen opdat alles zou beginnen te bewegen om zich dan weer perfect op zijn plaats te zetten. De harmonie van de tekst is gered, alsof het woord er altijd al gestaan heeft. Geen enkel ander woord staat echter nog op zijn vorige plaats. Alle vergelijkingen lopen mank, natuurlijk, maar ook in het geestelijk leven is het zo dat, als ik beslis mijn weg te veranderen op één gebied, alles zal bewegen in mijn hart. Dat zonnetje dat ik binnenlaat zal elk gebied van mijn leven aanraken en geleidelijk aan zal het vuur van de liefde tenslotte alle gebieden bereiken. Ik ben terug van een mooie zending in Spanje. In een van de kerken waar we hebben kunnen getuigen over de boodschappen, vroeg de pastoor me aan het eind van de avond: "Wat moet ik doen om mijn kerk altijd vol te krijgen zoals vanavond?" In gebed heb ik deze vraag doorgegeven aan de Heer en aan de H. Maagd en we hebben gesproken over de school van Maria in Medjugorje. Wat me echter het meest bekommerde was de eenzaamheid van deze priester: "Ik ben de enige priester in deze wijk en ik ben reeds bejaard." Een vraag kwam steeds opnieuw bij me op: "Waar zijn zij die geroepen zijn?" De Heer roept immers evenveel priesters als in de tijd toen de seminaries vol zaten. Het lawaai van het leven en de menigvuldige ontspanningen verstikken zo gemakkelijk het zacht gefluister van Jezus’ stem in de harten. Men hoort de oproep niet, men neemt de tijd niet meer om even stil te staan en eenvoudig met God te praten en de verlangens van zijn hart te vernemen. Om de totale ommekeer van ons leven op gang te brengen, lijkt het me dat het een goed begin zou zijn als we zouden knielen en eenvoudig meerdere keren de volgende woorden zouden herhalen, tot ze diep zijn doorgedrongen in ons bewustzijn en een echte wens worden: "Heer, wat wilt Gij dat ik voor U doe? Hier ben ik! Moge uw wil in mij geschieden, toon me de weg die ik moet volgen!" Nogmaals toont Gospa ons, door haar boodschap, de weg naar het grootste geluk. De Franse mystica, Marthe Robin, wiens zaak in Rome vordert, sprak buitengewoon mooi over deze overgave aan Gods wil. Zij, die deze wil tot in het uiterste wist te beleven: "De overgave , zei ze, is waakzaam, actief, opmerkzaam voor de meest geheime, de meest intieme eisen van God. "In de overgave laat de goede God ons niet gerust. Het is een aan Hem toebehoren. Het gaat er niet alleen om te geven wat men heeft, maar te geven tot de wortel van wat men is, wat komt van de Vader, wat voor de Vader is. Het gaat er om, niet alleen het overtollige te geven, een deel, zelfs en groot deel van ons leven, van onze activiteiten, van ons apostolaat, maar gans de kern van ons zijn. Zich overgeven, dat is naar het opperste gaan van Gods eisen." Lieve Gospa, fluister me in met wat ik moet beginnen, ik zal het vandaag nog doen, uit liefde voor u! Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2004 Oktober 2004 Medjugore, 15 oktober 2004 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria! Voor ik eind september voor een zending Medjugorje verliet, ben ik naar Mirjana gegaan om te vragen wat volgens haar het belangrijkste was om in mijn conferenties aan de Amerikanen te vertellen. Zonder zelfs tijd te nemen om even na te denken, vloog volgend antwoord uit haar mond: " Geef hen hoop! Toon hen liefde!" En na enkele lasten en problemen van de westerse mens te hebben aangehaald, vestigde ze mijn aandacht op de angstepidemie die tegenwoordig zoveel harten aantast. We weten goed dat Mirjana, evenmin als de andere vijf zieners, weigert ook maar het minste water in de wijn te doen als het er om gaat de eisende woorden van de H. Maagd door te geven. Mirjana verraste me echter die morgen toen ze zei: "Zij die schrik hebben zijn geen gelovigen!" Op het eerste gezicht lijken deze woorden hard, maar als we er dieper over nadenken, geven ze ons goede redenen om ons te verheugen en te hopen. Het is heel eenvoudig: hoe meer we ons aan Jezus hechten, des te minder hebben we schrik. Hoe mee we dichter bij God komen, des te meer verwijdert de angst zich van ons. We moeten ons goed in het hoofd prenten dat angst en liefde niet te verenigen zijn. Waar liefde is, is geen angst en vermits God zuiver liefde is, verjaagt de echte liefde alle angst. Mirjana herinnerde me aan deze mooie boodschap die we kregen in de jaren 80: "Wie God de Vader als vader neemt van zijn familie, en wie mij [Maria] neemt als moeder en de Kerk als zijn huis, die heeft niets te vrezen voor de toekomst, niets te vrezen van de geheimen." Mochten deze woorden in elk gezin ingelijst worden! Ik hou veel van de manier waarop de H. Paulus dit samenvat: "Als God met ons is, wie zal dan tegen ons zijn?" [Rom. 8,31] In feite is de enige angst die we mogen toelaten in ons hart, de angst van God verwijderd te worden [door een zware zonde en het verwerpen van de Barmhartigheid]. Van God verwijderd zijn is feitelijk de enige echte ramp. De H. Maagd onderlijnt dit zo: "Laat niet toe dat ik bloedige tranen stort omwille van de zielen, die verloren gaan in de zonde." [22 maart 1984] Na wat ze gezegd had over de angst, ging Mirjana verder en zei met overtuiging: "Weet ge, er is niets dat we niet kunnen verkrijgen door het gebed en de vasten. Soms vragen de mensen me: ‘Mirjana, wat kan ik in deze situatie nog meer doen dan bidden?’ Ze vragen dat omdat ze de grote kracht van het gebed nog niet hebben begrepen. Waarom zouden we nog een ander middel zoeken als we al het beste en het krachtigste hebben? Onze inspanning zou er op moeten gericht zijn beter te bidden, meer te bidden, meer vertrouwen te hebben in God, die ons leidt zoals een vader zijn kinderen leidt! Dit vertrouwen laat geen de minste plaats aan de angst. Het is dit vertrouwen dat ons gebed zo machtig maakt." Na dit gehoord te hebben, besluit ik waakzaam te blijven: als er angsten in mijn hart binnensluipen, zal ik me onmiddellijk op het gebed storten in plaats van mijn verbeelding verder te laten werken. Mirjana voegde er nog aan toe: "Meerdere Italiaanse bedevaarders vragen me: ‘Mirjana, waarom vraagt de H. Maagd dit of dat in haar boodschappen? Wij echter, de zieners, vragen haar nooit waarom!! Geen enkele van ons zou er ook maar aan denken haar te vragen "waarom?" omdat we weten dat ons leven in Gods handen is." Mirjana heeft gelijk! Wij hoeven niet alles te begrijpen! Ik heb gemerkt dat niet alléén de zieners deze grote wijsheid bezitten, maar ook de meerderheid van de gelovige Kroaten. Dat komt waarschijnlijk omdat ze de zin van de goddelijke Transcendentie bewaard hebben. Voor hen weet de H. Maagd waarom ze dit of dat vraagt en dat is voor hen voldoende. Ze blijven in vrede en doen wat er gevraagd wordt. Wij kunnen deze houding ook aannemen want het is al gehoorzamend dat men de gegrondheid begrijpt van wat ons gevraagd wordt. We vergissen ons nooit door te gehoorzamen aan Gods wil. Maar als we God ondervragen over zijn bedoelingen, zonder eerst naar Hem toe te gaan, dan worden we de grote verliezers. Na 23 jaar verschijningen zijn er nog steeds bedevaarders die niet begonnen zijn met vasten, omdat ze zich nog steeds afvragen waarom ze dat moeten doen. Hoeveel genaden zijn er intussen al niet gegeven aan hen die met een kinderlijk geloof, gewoon begonnen zijn met vasten! Dank U, Heer, eindelijk zijn we het "Jaar van de Eucharistie" begonnen! Laten we meer dan ooit onze blik richten op de Eucharistische Jezus. Onlangs zei Zr. Briege Mc Kenna [USA] me aan te telefoon dat de vijand alles in het werk zal stellen om ons te verstrooien en ons te beletten ten volle dit "Jaar van de Eucharistie" te beleven. Wel, zei ze, wat we nu te doen hebben is het allerbelangrijkst, voor onszelf en voor de wereld. Nogmaals toont de H. Vader zijn geestelijke eenheid met de H. Maagd door dit "Jaar van de Eucharistie" aan te kondigen. Wij kunnen nu op onze beurt onze eenheid met hem tonen door in ons leven meer plaats te geven aan de Eucharistie. In de eerste jaren van de verschijningen vroeg O. L. Vrouw dat er een aanbidding zou zijn van het H. Sacrament in elke parochie. Op heden bieden de meeste parochies deze gelegenheid nog niet aan de gelovigen. Ik stel voor dat ieder van ons nederig zou beginnen te bidden voor onze parochies en ons bisdom, tot de wens van Gospa vervuld is. Op 15 maart 84 gaf ze deze boodschap: "Aanbidt voortdurend het H. Sacrament des Altaars. Ik ben steeds aanwezig als de gelovigen in aanbidding zijn. Ze ontvangen dan bijzondere genaden." Er zijn veel mogelijkheden om zijn liefde voor Jezus in de Eucharistie uit te drukken. En we kunnen heel concrete dingen doen. Zo ken ik bij voorbeeld een dame die niet zoveel middelen heeft, maar er zich al jaren toe verbonden heeft om verse bloemen te brengen naar al de tabernakels in haar stad, als teken van liefde voor Jezus in de Eucharistie en voor Maria, Zijn moeder. Lieve Gospa, Moeder van de Eucharistie, mocht ons leven door uw gebed een H. Mis zijn, en onze ziel een hostie! Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2004 November 2004 Medjugore, 15 november 2004 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zij Jezus en Maria! De zienster Vicka en haar man Mario Mijatović hebben hun tweede kindje met vreugde welkom geheten op 18 oktober 2004. Het is een kleine Antoon. Het is zeldzaam dat een Kroatische familie geen Antoon heeft. De H. Antonius van Padua, grote vriend van de H. Franciscus, is de meest vereerde heilige in de streken die door de Franciscanen werden geëvangeliseerd. Bovendien heeft de H. Antonius in de eeuwen van vervolging, heel wat wonderen verricht voor hen die hem aanriepen. Hij is dus niet vergeten door zijn begunstigden. Patricia C., mijn tolk bij onze televisie uitzendingen in Mexico, is een goede vriendin geworden. Wat ze beleefd heeft is merkwaardig. Jong, begaafd, gevoelig, moeder van vier mooie kinderen, had ze haar leven goed georganiseerd zonder God, of liever: met God op de laatste plaats. Hij had immers recht op één uur per week, op zondag. Nu herkent haar omgeving haar niet meer! Laten we haar vertellen: "Als God ons hart tegemoet komt, dan is het nooit om te straffen maar om te liefkozen. Hij draagt ons te midden onze pijnen. Hij munt uit in het omvormen van alles, zo dat zelfs een verhaal van dood een geschiedenis van liefde wordt. Ik heb 10 maanden geleden, op 2 februari, mijn moeder verloren, na 5 maanden kunstmatig leven met hersenen die praktisch afgestorven waren. Welnu, ik had dit nooit voor mogelijk gehouden. Mijn hart is vol vreugde omwille van deze laatste maanden met haar. Menselijk gesproken waren het zeker de zwaarste maanden, maar ze waren zo rijk aan genaden en liefde: ze waren vervuld met God. Onze onmetelijke, lieve God, is zoveel meer gevoelig dan wij. Hij weet wat we nodig hebben, zelfs als we daar niet het minste benul van hebben. Toen mijn moeder die hartaanval kreeg die haar tussen leven en dood achterliet, tussen de wereld en de hemel, toen we haar daar zagen, willoos en zo ver, gevangene van een lichaam dat niet wilde sterven samen met zijn hersenen ... toen begonnen we te bidden. We smeekten God haar ten allen prijze te komen halen, haar niet in deze toestand te laten leven. Toen dachten we dat dit geen leven was, onze moeder waardig. Zij die zo actief was en zo wonderbaar. Dat verdiende ze niet! Ik wist toen niet ... ik kon niet weten. Ik wist niet dat men in een diepe stilte kan onderrichten en dat men van uit een ziekbed, totaal willoos, kon beminnen. Ik wist niet dat onze moeder ons, ten koste van haar leven, terug naar onszelf kon keren. Ik dacht dat wij het waren die voor haar zorg droegen. Welk een vergissing! Het was zij die verder ging met zorg te dragen voor ons en ons te leiden naar onze bron: het hart van God. Door te trachten goed te doen voor haar zijn we terecht gekomen waar we verlangden te komen. Zo zou ik, bij voorbeeld, er vroeger nooit aan gedacht hebben om elke dag naar de H. Mis te gaan of mijn Rozenkrans te bidden. Ik ben dat beginnen doen, enkel voor haar. Ik zag dat als een manier om haar plezier te doen, zelfs al hoorde ze me niet. O, wat was ik ver van de gedachte dat ik, tijdens deze missen mijn liefde, mijn rustplaats, zou vinden. Ver van mij te denken dat mijn Rozenkrans mijn troost zou worden en mijn vreugde! Ik zou nooit vermoed hebben dat in deze kraaltjes gans het leven verborgen is: gezegend touw gespannen tussen hemel en aarde! Voor dat we ons dat bewust werden, verzamelden we met vrienden en familie rond haar bed om te bidden. En plots werd dit gebed voor haar, gebed voor onszelf ... Men zou gedacht hebben dat de echte zieke niet diegene was die in het bed lag. En beetje bij beetje, van gebed tot gebed, als in een stille bries, heeft God zich van mij meester gemaakt. Hij raakte mijn hart en veranderde mijn leven. De dag dat moeder ons verliet, had ze ons reeds toevertrouwd aan de heilzame omhelzing van God. Ze was juist lang genoeg gebleven om zeker te zijn dat we op de goede bestemming waren. Lieve Mama, dit is zo eigen aan u om zo te handelen! Ge hebt gewonnen! Ge waart voor ons hostie geworden, want in een lichaam dat zo gekwetst is en zo tot niets herleid, zoals in dat onbenullig stukje brood, was God aanwezig! Ge waart zijn schrijn geworden, in deze offerande van uzelf is het wonder gebeurd. Laten we het nooit vergeten: wat op een einde lijkt is in werkelijkheid een nieuw begin. Mochten we God altijd in het middelpunt van ons leven plaatsen, dan zal ons leven vol zijn van nieuwe starts en dan zal zelfs de geschiedenis van een overlijden een liefdesgeschiedenis worden." In november bidden we nog vuriger voor onze overledenen. Zoals Gospa ons immers herhaalt in haar boodschappen "blijven er veel zielen lange tijd in het Vagevuur omdat ze niemand hebben die voor hen bidt." Deze maand kijken we echter ook met verwondering naar de dingen die ons wachten "na dit leven". Voor P. Slavko zei Gospa niet "hij is gestorven" maar "hij is in de hemel geboren". Dat is een gans andere mentaliteit. Vandaag zijn we juist negen dagen voor deze geboorte van P. Slavko in de hemel, op 24 november 2000. Laten we van de gelegenheid gebruik maken om tot hem te bidden en werk te geven aan deze "onvermoeibare werker" voor de Eeuwige! In een homelie in Medjugorje haalde een priester enkele sprekende woorden aan die de ziener Ivan zei in Dublin. [Ivan ziet, samen met Marija en Vicka, nog elke dag de H. Maagd]. "Moest ge, ook maar enkele seconden, de H. Maagd zien, zei hij, dan zou de wereld al zijn aantrekkingskracht bij u verliezen. Ikzelf bid veel om het te kunnen dragen op deze wereld te blijven." Iemand vroeg hem: "Ivan, wat zoudt ge zeggen moest de H. Maagd u bij een verschijning het voorstel doen om met haar mee te gaan?" Zonder ook maar een fractie van een seconde te twijfelen, antwoorde hij: "Ik zou onmiddellijk meegaan!" De Advent gaat nu vlug komen. Hoe kunnen we hem best beleven met Maria? In Medjugorje, in de school van Gospa, is de gebedsgroep van de jongeren geoefend in stille inkeer, dit is het niet te omzeilen middel om diep door te dringen in het gebed en zich met God te verenigen. De H. Maagd heeft hen de smaak geleerd voor de inwendige ruimten en de immense mogelijkheden tot heiligheid die ze in zich dragen. Onze wereld is echter zo praatziek over alles en nog wat, zo luidruchtig! Waarom zouden we ons intiem geluk moeten ruilen tegenover de leegte van de ziel, veroorzaakt door allerhande verstrooiingen? De Advent, tijd van verwachting, is de gelegenheid om onze diepste inwendige schatten te verkennen en te benutten. Op een dag, 29 november 1936, verscheen de H. Maagd aan Zr. Faustina in haar klooster in Polen en leerde haar wat ze zelf 2000 jaar geleden beleefd had ... Goud waard voor ons! "De moeder Gods leerde me hoe me voor te bereiden op het feest van de Geboorte, vertelt Zr. Faustina. Vandaag zag ik haar zonder het kindje Jezus. Ze zei me: "Dochter, doe uw best om zacht te zijn en nederig opdat Jezus, die altijd in uw hart woont, zou kunnen rusten. Aanbid Hem in uw hart, verlaat uw innerlijk niet. Ik zal voor u , dochter, de genade verkrijgen van zulk een innerlijk leven, dat ge, zelfs als ge in het binnenste van uzelf blijft, ge naar buiten al uw plichten met een nog grotere zorg zult kunnen verrichten. Blijf steeds bij Hem in uw eigen hart. Hij zal uw sterkte zijn: heb met de schepselen alleen deze contacten die noodzakelijk zijn. Gij zijt voor de levende God een aangenaam verblijf, waarin Hij steeds met liefde en voorkeur woont. De levende goddelijke aanwezigheid, die ge heel duidelijk en waarlijk zult voelen zal u bevestigen wat ik u gezegd heb. Tracht zo te handelen tot het feest van de Geboorte en dan zal Hij u zelf tonen hoe ge verder moet handelen en u met Hem verenigen." Lieve Gospa, uw eenvoudige aanwezigheid aan onze zijde, geeft ons reeds een smaak van de Hemel! Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2004 December 2004 Medjugore, 15 december 2004 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria! De zienster Mirjana kreeg op 2 december haar maandelijkse verschijning in de groene tent van het Cenakel. Tot ieders verbazing schreef Mirjana aanstonds na de verschijning de ontvangen boodschap op en vroeg dat ze onmiddellijk zou vertaald worden voor de aanwezigen. Gewoonlijk deelt Mirjana de boodschap niet mee, die ze tijdens haar verschijning op de tweedede krijgt. Hier volgt de tekst van de boodschap: "Ik heb u nodig! Ik roep u op, ik zoek uw hulp. Verzoen u met uzelf, met God en met uw naasten. Zo zult ge me helpen. Bekeer de ongelovigen. Veeg de tranen af van mijn gelaat!" Laten we er aan herinneren dat de H. Maagd elke tweedede van de maand komt bidden met Mirjana en met allen die zich bij haar willen aansluiten [Alléén Mirjana ziet haar] om voor de ongelovigen ten beste te spreken. "Veeg te tranen af van mijn gelaat!" Welk een hulpkreet!! Kerstmis is "de dag van de vreugde", maar zullen er deze kerst nog tranen zijn op het gelaat van de Moeder Gods?? We willen ons de vraag stellen: Hoe zullen we haar met vreugde overstelpen en, met haar, het Kindje Jezus overstelpen met liefde op de dag van zijn geboorte? Hoe kunnen we voor Jezus deze warme ruimte bereiden waar hij in vrede bij ons zal kunnen rusten? Om de oproep van Gospa tot verzoening, zo belangrijk vooraleer het Kerstfeest daar is, te illustreren, geven we hier enkele voorbeelden ... Een bevriend koppel in Spanje, dat diep verenigd is in het gemeenschappelijk werk voor Christus en voor de H. Maagd, heeft me eens het geheim toevertrouwd van hun huwelijkstrouw en hun geluk. Ze zijn nu grootouders. Daar ze getuigen van een bijzondere tederheid tegenover mekaar in deze wereld die ondermijnd is door conflicten en gevoelslabiliteit, trekken ze de aandacht en doen ze vragen rijzen ... Ik laat Pedro aan het woord: "Wij zijn gehuwd in 1960 en hebben 6 kinderen. Eerst hebben we in het buitenland verbleven. Verre dus van onze familiale roots en ons land. Deze acht jaren was het onontbeerlijk dat we op mekaar konden rekenen. Toen we nog verloofd waren had de moeder van mijn vrouw me meer dan eens het geheim herhaald van haar huwelijk. "Moge de zon nooit ondergaan over uw toorn!" Dit is een woord van de H. Paulus uit de brief aan de Efesiers [4.24]. We hebben dus ons best gedaan om dat in praktijk te brengen, vooral als we een moeilijke situatie kenden. Bij ervaring wisten we dat de inwendige gesteltenis waarin men ’s avonds in slaap valt, tijdens de slaap "rijpt", zodat een onbenullig feit ‘s anderendaags tot een echte berg kan uitgegroeid zijn. Wij hadden de regel aangenomen: Elke avond ’s avonds samen bidden, tot de verzoening tussen ons voltrokken was, als we mekaar hadden gekwetst. Gods woord beleven heeft ons dag na dag opgebouwd en ons behoed voor de ondergang." Als we aan de bedevaarders vertellen over de mooie traditie die door de Kroaten gevolgd wordt voor het Sacrament van het huwelijk dan zijn gehuwde koppels soms triestig. Als ze dit immers geweten hadden, dan zouden ze ook deze traditie kunnen volgen hebben op de dag van hun huwelijk. Gelukkig is met de levende God nooit iets te laat! Ziehier wat we voorstellen aan hen die ook deze genade willen krijgen: vraag aan uw priester op de verjaardag van uw huwelijk uw huwelijksbeloften op een of andere discrete manier, zoals hij best oordeelt, te mogen vernieuwen tijdens de zondagsmis in de parochie. Dat hij u die dag zegent als koppel. Doe dan zoals de Kroaten. Breng een mooi kruisbeeld mee. De priester zal het in zijn hand nemen en er zijn stola over leggen. De echtgenote zal haar hand op het kruis leggen en de man legt zijn hand op die van zijn vrouw. Bidt dan samen en vernieuw uw beloften tegenover mekaar. Jezus zal het cement zijn van uw verbintenis en uw grote vriend. Uw liefde zal gebaseerd, geankerd zijn op ZIJN trouw om u de goddelijke liefde mee te delen die hij heeft voorbehouden voor uw koppel, uw familie. Jezus zal uw middelpunt zijn, uw rots, uw burcht! Als ge terug thuis komt, bevestig dan dit kruis aan de muur van uw kamer. Bidt elke avond voor dit kruis en als het nodig is, vraag mekaar vergiffenis. Dan hoeft er geen vrees meer te zijn voor de vernieler, want, zoals de H. Paulus zegt: "Als God voor ons is, wie zal dan tegen ons zijn?" De Gospa spoort ons aan ons eerst en voor al met onszelf te verzoenen. Soms ontmoeten we mensen die verwoest zijn door gebrek aan inwendige vrede, ondanks het feit dat ze hun zonden reeds meermaals gebiecht hebben en totaal geloven in Gods vergeving. Daar ze merken dat de vrede hen ontsnapt en hun kwelling blijft duren, biechten ze dikwijls meerdere keren dezelfde zonde, in de hoop, dat de barmhartigheid van God eindelijk hun hart zal raken en er de vrede in brengen, waar ze zo naar snakken. Vruchteloos! Heel dikwijls wordt deze kwelling veroorzaakt door het feit dat de persoon, ondanks de vergeving van God, zichzelf nooit heeft vergeven. Men ziet dit dikwijls bij gevallen van abortus. Een voorbeeld: Een vrouw van 56 leed al 30 jaar onder vreselijke inwendige kwellingen. Bij iedere biecht vermelde ze deze zonde die ze bedreven had op de leeftijd van 26 jaar. Gods vrede ontsnapte haar echter telkens. Ze kwam hulp zoeken in Medjugorje. We vroegen haar of ze geloofde dat haar kind haar van uit de hemel vergiffenis had geschonken. Ze zei "Ja". Toen vroegen we haar of ze zichzelf reeds vergeven had. Verschrikt riep ze uit: "Hoe zou ik me kunnen vergeven dat ik zulk iets verschrikkelijks heb gedaan?" Toen hadden we de sleutel van haar kwaal. We nodigden haar uit om haar toestand opnieuw te bekijken in het licht van God. Nederig erkende ze dat ze daartoe in staat was en dat , erger nog, enkel haar ellende de hare was. [Zoals Jezus zegt aan Zr. Faustina]. Ze erkende dat deze abortus haar vernederd had en de goede dunk beschadigd had, die ze van zichzelf had. Het gemis aan vrede kwam grotendeels uit de hoogmoed, op een subtiele manier vermomd in deugd. Toen ze dat ontdekt had, aanvaardde ze de Barmhartigheid, die God haar voortdurend had betoond, op zichzelf toe te passen. Zich met zichzelf verzoenen is niet "goed" slecht te noemen of de zonde ontkennen. Integendeel! Het is het slechte "slecht" noemen en het voorgoed in het hart van God vernietigen, in het diepste van zijn Barmhartigheid. Die dame vond toen de vrede van het hart terug. Ze had een andere bril opgezet en had geen angst meer voor haar ellende: ze richtte haar ogen niet meer op zichzelf maar op haar Redder, en zag zichzelf enkel nog in het licht van zijn Barmhartigheid. Ze had haar spijt omgevormd in berouw. Het is ook goed voortdurend klaar te zijn om Jezus te ontvangen, die zal komen als een dief. Nooit zal ik mijn vriend Jakov vergeten, iemand uit het dorp Medjugorje die wijngaarden had, en dus ook wijn. Hij had een goede kelder en ... een bijzondere smaak voor alcohol, vooral na zijn terugkeer uit Duitsland, waar hij zeer hard gewerkt had. Zijn gedrag was dan ook soms moeilijk om dragen voor zijn omgeving, ondanks zijn mooi groot hart. Op een dag kreeg hij maagkanker. Dat belette hem niet verder zijn landbouw- en andere activiteiten voort te zetten. Hij hield een goede moraal. Op een morgen riep hij een van zijn zonen en zei hem: "Ga alle buren halen, alle vrienden en familieleden, ik moet hen iets zeggen." De zoon was verbaasd maar deed wat hem gevraagd was, zonder te begrijpen. Jakov trok zich terug in zijn kamer en ontving hen een na een. Aan ieder vroeg hij om vergeving voor al wat hij hen bewust of onbewust misdaan had. Hij deed hetzelfde met zijn zonen. Hij verzoende zich met iedereen, regelde zijn schulden, ging naar de kerk en ging te biechten. ’s Avonds tijdens het avondmaal, was hij heel opgeruimd. Had hij een voorgevoel? Diezelfde avond ging hij, als naar gewoonte, slapen en tot grote verrassing van iedereen, ontsliep hij vol van vrede. Vooraleer de Redder in de kribbe komt, laten we eens goed zoeken: wie van ons heeft er niets moois te regelen? Lieve Gospa, terwijl u met Jozef naar Bethlehem op weg zijt zijn wij bij u en aanbidden het Kind God, geborgen in uw schoot, dat de wereld zal verlichten! Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2004 Met dank aan Dr. Guy Claes