 |
|
 |
| |
Download PDF
Elena Desserich
Voor de Amerikaanse Elena Desserich (6) kon geen hulp meer baten. Door een tumor in haar hoofd zou het meisje nog slechts enkele maanden leven. Toen ze ook niet meer kon spreken, schreef ze tientallen liefdesbriefjes die ze overal in huis verstopte. Tot op vandaag, twee jaar na haar dood, blijven vader Keith en moeder Brooke Elena's briefjes vinden. Elena Desserich was bijna zes toen dokters in haar hoofdje een hersentumor vonden. 'De dokters vertelden er meteen bij dat ons meisje misschien nog 135 dagen zou leven. Mijn vrouw en ik besloten Elena het vreselijke nieuws niet te vertellen', zegt vader Keith. 'Onze dochter mocht alleen weten dat ze ziek was en dat ze niet meer naar school moest.'
'Elena vertelde tegen iedereen die langskwam honderduit over haar ziekte', vertelt moeder Brooke. 'Mijn dochter had een grote nood om te communiceren. Niets kon haar het zwijgen opleggen, tenzij de groeiende tumor. Maar zelfs toen Elena daardoor niet meer kon spreken, weigerde ze te zwijgen. Ze begon te communiceren via tekeningen en briefjes.'
Elena stierf uiteindelijk in maart 2007, 235 dagen na de diagnose. Maar zelfs de dood kon haar het zwijgen niet opleggen. 'Twee dagen na de begrafenis vond ik een briefje', zegt Keith. 'Het zat tussen twee boeken. Een kaartje met daarop: Mama en papa, ik hou van jullie.'
Elena Desserich
'Eerst keken we ernaar en dachten we: wat lief. Meer zochten we er niet achter. We dachten dat Elena het kaartje daar toevallig had achtergelaten. Gaandeweg vonden we steeds meer kattebelletjes. In onze aktetas, rugzak, boeken, in de lades van onze kleerkast, in de zakken waarin we onze kerstversiering opbergen, tussen fotoalbums, achter foto's in kaders... .'
Soms was het briefje volgetekend met hartjes, soms stond er tekst op. Sommige briefjes waren aan de ouders gericht, andere aan de grootouders. Eentje zelfs aan de hond van de groottante. Maar Elena schreef vooral voor haar kleine zus Grace: Love Grace. Go! Go! Grace was toen twee jaar oud. 'Ik herinner me mijn oudere zus vooral van de foto's die overal thuis staan', zegt Grace vandaag, twee jaar later. 'Wanneer ik groter ben, mag ik papa's dagboek lezen waarin hij alles opschreef over Elena.'
Intussen blijven de briefjes van Elena maar opduiken. Sommige zijn op een blaadje van een blocnote geschreven, andere op post-its of op papieren hartjes die de moeder op vraag van Elena had uitgeknipt. 'Toen we die eerste hartjes vonden, beseften we dat er meer achter stak en dat Elena niet zomaar lukraak kattebelletjes had achtergelaten. Dat ze die briefjes echt wel voor ons had verstopt. Dat was haar manier om ons te laten weten: alles komt wel weer goed', zegt haar moeder.
'Elena had dat belerende wel in haar. Ze was haar leeftijd ver vooruit. Ze had iets schoolmeesterachtigs. Soms kwam je haar kamer binnen en dan was ze bezig al haar boeken te rangschikken volgens kleur. De volgende dag ordende ze haar bibliotheek weer volgens grootte. Ze wilde altijd alles in orde hebben. Misschien waren die briefjes haar manier om het leven na de dood te organiseren.'
De ouders worstelen met die gedachte. Want het betekent dat Elena wist dat ze zou sterven. 'We blijven geloven dat Elena niet wist dat ze stervende was. Maar elk briefje dat we vinden, spreekt dat tegen. We moeten er rekening mee houden dat ons meisje haar dood voelde naderen.'
De ouders hebben intussen al drie dozen vol Elena-briefjes. 'Het is wonderlijk voor ons om die briefjes te blijven vinden. Hard ook. Toch hoop je dat het nooit stopt', zegt vader Keith.
De ouders vonden ook twee dichtgeplakte briefjes, aan hen persoonlijk geadresseerd. 'We hebben ons voorgenomen die nooit te openen', zegt Brooke Desserich. 'Die briefjes zijn onze levensverzekering. Zolang we ze niet openmaken, weten we dat er altijd nog iets is dat Elena ons moet vertellen. En dat is allicht iets heel speciaals. Anders zou Elena die twee briefjes nooit hebben dichtgeplakt.'
|
|
 |
|
 |
