Hoofdstuk 1: Het gebeurde in Fatima en in Rome ...

"Maria sprak tot kleinen, tot kinderen, tot wie geen stem hebben, tot wie niet meetellen, in deze verlichte wereld vol van trots, van hoop en geloof in evolutie, die ook een wereld is vol vernieling, vol vrees en wanhoop.”

Joseph Ratzinger [Fatima 1996]

Kroniek van een unieke gebeurtenis

Een buitengewone gebeurtenis, zonder voorgaande in de geschiedenis, begon in Fatima, in Portugal in 1917 en deinde verder uit in de loop van de 20e eeuw. Het is iets dat reeds enorm belangrijke gevolgen gehad heeft en nog verder kan hebben voor de ganse mensheid, niet alleen voor Christenen. In het middelpunt van dit alles is er een geheime boodschap die, volgens de Katholieke Kerk, de Madonna zelf op 13 juli 1917 toevertrouwd heeft aan de kleine kinderen Lucia dos Santos, Jacinta en Francisco Marto.

Deze mysterieuze boodschap, die bekend werd als het Derde Geheim van Fatima, werd door Zuster Lucia neergeschreven op een simpel stukje papier. In deze lijntjes ligt de profetische verwittiging, die de Moeder van God, in een uiterst uitzonderlijk initiatief, aan de Kerk en aan de wereld gegeven heeft aangaande de nabije toekomst van de mensheid, om onvoorstelbare tragedies af te wenden en voor haar redding. Een belangrijk Katholiek intellectueel, zoals Jean Guitton, sprak er over met Paus Paulus VI in deze bewoordingen : "Heilige Vader, Fatima is belangwekkender dan Lourdes, het is zowel kosmisch als historisch … bijgevolg is dit verbonden met de geschiedenis van de verlossing, met de universele geschiedenis."

De gebeurtenissen in Fatima hebben vanwege de Kerk, die over het algemeen zeer voorzichtig is wat bovennatuurlijke fenomenen aangaat, een erkenning gekregen zonder voorgaande in de geschiedenis van het Christendom, die deze verschijning en deze boodschap werkelijk plaatst boven alle zogenoemde "private openbaringen.” Alle opeenvolgende pauzen hebben de verschijningen geaccrediteerd met officiële toespraken, handelingen en bedevaarten, met daarbij dikwijls Bijbelse vergelijkingen. Paulus VI voelde Fatima aan als een "eschatologische" [= verband houdend met de eindtijd] plaats. Hij zei : "Het was als een repetitie of een aankondiging van een tafereel aan het einde van de tijden." Johannes-Paulus II verbleef niet minder dan drie maal in het Portugese heiligdom. Hier verklaarde Paus Wojtyla de twee herdertjes heilig, die als kinderen stierven [Francisco en Jacinta Marto] en wijdde het derde millennium plechtig toe aan het Onbevlekt Hart van Maria. Uiteindelijk werd het Derde Geheim, dat gedurende de ganse 20e eeuw voedsel gaf aan apocalyptische geruchten, door de H. Stoel bekend gemaakt met een officiële goedkeuring, die evenmin een voorgaande heeft in de Christelijke geschiedenis.

Zoals Enzo Allegri schreef : "Het was de eerste keer dat de Kerk officieel de historische indringendheid erkent van een profetie waarvan de bron een verschijning is van de H. Maagd. Een profetie, die door Kardinaal Sodano gedefinieerd werd als "de belangrijkste van de moderne tijden.” Ze evenaart zelfs Bijbelse profetieën. Een profetie, die de Kerk een verplichting oplegt en die in het geheel niet "facultatief" is, zoals erkend werd door Johannes-Paulus II, pelgrim in het Portugese heiligdom om te danken voor de bescherming bij de moordaanslag. Hij verklaarde plechtig : "Ik ga naar deze gezegende plaats om nogmaals in naam van de ganse Kerk het verzoek te horen dat gegeven werd door O. L. Vrouw, diep bezorgd over haar kinderen. Op vandaag is dit verzoek belangrijker en meer van levensbelang dan ooit.” Verder, zou de Paus zeggen, is deze uitnodiging door de Madonna in 1917 "actueler en dringender dan voorheen.” En vooral zei de Paus "de oproep door Maria, onze Moeder in Fatima is zo dat gans de Kerk zich verplicht voelt in te gaan op deze verzoeken van O. L. Vrouw […]. De boodschap legt haar een verplichting op […].”

Beslist zwaarwichtige uitspraken, die zonder twijfel botsen met de herleiding van het Derde Geheim tot een simpele en niet bindende "private openbaring" evenwaardig met zo veel verschijningen en persoonlijke bovennatuurlijke ervaringen van mystici en heiligen. Eerst en voor al, omdat het hier niet gaat om mystici, die een verschijning hadden van de Madonna, maar gewone kinderen. Ten tweede, omdat de H. Maagd hen een publieke boodschap heeft toevertrouwd, gericht tot de Kerk en de wereld en deze boodschap bijgevolg gegeven heeft als een "profetes", die spreekt voor iedereen over de toekomst en over het leven van eenieder. Ten derde, omdat deze verschijningen officieel door de Kerk op een buitengewone manier erkend werden. En tenslotte, door de behandeling, die het Derde Geheim werd voorbehouden.

Het is een feit dat alle verschijningen, die een profetische boodschap voor de mensheid brachten [van La Salette tot de profetische dromen van Don Bosco, waar we later op zullen terugkomen] enkel onofficieel bekend gemaakt werden, zonder het gezag van de Kerk te engageren.

In het geval van het derde deel van het Geheim van Fatima, gebeurde echter het tegenovergestelde. Niet alleen besloot de H. Stoel [van Pius XII en Ottaviani] de tekst voor zichzelf te houden, en niet alleen was het diezelfde H. Stoel [met Johannes XXIII] die besloot de datum, die door de Madonna en door Zuster Lucia aangeduid waren, 1960, te negeren, maar besliste de tekst te sekwestreren. Toen de Paus, na een lang en dramatisch overleg, echter besloot hem bekend te maken [Johannes-Paulus deed dit in 2000] werd het op de meest plechtige manier onthuld: Van uit het heiligdom van Fatima, in aanwezigheid van de Paus en de zienster, door de Vaticaanse staatssecretaris. Het werd bovendien, op 26 juni 2000, gepubliceerd, vergezeld van een theologische commentaar door de hoogste leerstellige autoriteit van de Kerk [heel dicht bij de Paus], Kardinaal Joseph Ratzinger, prefect van het voormalige Heilig Officie, die de tekst van het Geheim voorstelde samen met zijn commentaar op niet minder dan een televisiepersconferentie, die over de ganse wereld werd uitgezonden. Het is werkelijk onmogelijk, na dit alles, verder te spreken over een "private openbaring" en over het relatieve belang van de Boodschap.

De uitzonderlijke woorden, uitgesproken door Johannes-Paulus II, zeggen juist het tegenovergestelde. Laten we ze herlezen : "De oproep door Maria, onze Moeder, in Fatima is zo dat gans de Kerk zich verplicht voelt in te gaan op deze verzoeken van O.L.Vrouw... De boodschap legt haar een verplichting op...

De Paus was zich zeker bewust van de gewichtigheid van de woorden, die hij gesproken had en met dewelke hij eens en voor goed de vage argumenten had ontkracht, die Fatima zo hadden gerelativeerd. [6] In deze zin was Johannes-Paulus II echt de Paus van Fatima. De Paus, die meer dan gelijk wie de dringendheid van de Boodschap van de H. Maagd had begrepen en er zich naar schikte, hoewel hij dikwijls verkeerd begrepen werd. De Paus, die meer dan gelijk wie tevoren, er zijn gewoonte van maakte Haar positief te beantwoorden en voor de Kerk en de wereld Haar moederlijke bescherming te verkrijgen.

Het moet echter gezegd worden dat, sinds 1917, alle opeenvolgende pauzen Fatima erkend hebben. En eveneens, om de verschijningen tegenover de wereld op een unieke manier te bekrachtigen, en het bovennatuurlijk karakter er van op een doorslaande manier openlijk te bevestigen, toonde de Madonna zelf, samen met de laatste verschijning op 13 oktober 1917, het spectaculaire zonnewonder, waarvan 70.000 mensen getuige waren [waaronder veel journalisten en sceptici]. Een wonder dat de Madonna zelf vooraf had aangekondigd bij haar vorige bezoeken [die begonnen waren op 13 mei van hetzelfde jaar] om iedereen een openlijk bewijs te geven van haar aanwezigheid.

Tijdens deze maanden, samen met de groei van de menigte pelgrims en nieuwsgierigen, die elke 13de van de maand naar de plaats van de verschijningen kwamen, namen ook de polemieken toe van de seculiere pers en van de aanvallen van ideologische, antiklerikale en logekrachten. Om de kinderen vrees aan te jagen, sloten de autoriteiten hen zelfs op in "een openbare gevangenis en dreigden dat ze hen later zouden komen halen om hen levend te koken." [Wat in dezelfde lijn lag als de rest van het antiklerikale geweld, dat later volgde en zelfs de kleine kapel verwoestte, die in 1919 gebouwd was op de plaats van de verschijningen].

Aan de kleine Lucia dos Santos, die bang was van de verantwoordelijkheid, die op haar rustte en de ernst van de boodschap die haar was toevertrouwd, beloofde de Madonna [op 13 juli] dat er in oktober een groot teken zou komen, dat iedereen zou kunnen zien: "In oktober zal Ik zeggen wie ik ben en wat ik verlang en ik zal een wonder tonen, dat iedereen zal zien om te geloven." De belofte was algemeen bekend geworden en de antiklerikale dagbladen hadden het beloofde wonder aanzienlijk verfraaid, dat, volgend hun oordeel, misschien niet beloofd was en bijgevolg een grote ontgoocheling zou worden.

Dat wachten op de ongehoorde uitdaging, zonder gelijke in de geschiedenis, vergrootte de nieuwsgierigheid en de belangstelling van het volk. Er was bijgevolg die 13e oktober een immense menigte samen gestroomd aan de Cova da Iria. Er waren veel ongelovigen, veel journalisten, die klaar waren om verslag uit te brengen en de draak te steken met de grote ontgoocheling van het volk en de sensationele ontmaskering van de kinderen. Het script was reeds klaar: Het volksbijgeloof zou belachelijk gemaakt worden en aan de kaak worden gesteld en het geloof van de eenvoudige mensen zou een daverende opdoffer krijgen. De ouders van de kinderen waren doodsbang omdat ze er voor vreesden dat, als er niets gebeurde, Lucia, Jacinta en Francisco zouden gelyncht worden door de menigte, die zich bedrogen zou voelen.

Alleen de drie kinderen bleven kalm. En wat er inderdaad gebeurde, was het meest sensationele openbare mirakel dat ooit gebeurd is en des te meer omdat het gebeurde voor de ogen van de moderne media. Het gaf en geeft, volgens talrijke getuigenissen van vijanden van de Kerk, op wereldvlak een planetair bewijs, dat geen enkel wonder ooit gegeven heeft. Bovenal omdat het een vooraf aangekondigd wonder is, waarvoor de aan de Kerk vijandige krachten de Madonna zelf hadden uitgedaagd.

De Madonna was echter zachtjes ingegaan op de uitdaging, die aan haar gericht was. Misschien omdat er een buitengewone tijd aangebroken was voor de Kerk en voor de wereld. Misschien omdat het gevaar dat de Kerk en de wereld bedreigde, uitzonderlijk was en is. En ze komt juist naar Fatima om dat immense kwaad af te wenden. Daarom wilde ze een onbetwistbaar bewijs geven van haar aanwezigheid, zo dat niemand zou kunnen zeggen dat hij de gave van het geloof niet heeft of dat "men het kan geloven of niet geloven.” Hier hebben we te maken met feiten, waarvoor geen geloof nodig is, enkel de ogen en bij zover dat het feit voor iedereen te zien was en dat zelfs Hollywood deze buitengewone gebeurtenis in 1952 vereeuwigde in de film "Het wonder van O. L. Vrouw in Fatima."

Hier is dan wat er gebeurde op die 13e oktober 1917. Het volstaat te refereren naar wat Avelino de Almeida van "O Século", een seculier dagblad uit Lissabon, overkwam. Hij was die 13e oktober zelf naar die afgelegen plaats gegaan, waar 70.000 mensen verzamelden. Hij was gegaan om die dag aan de kaak te stellen als een van de meest kolossale klerikale ontgoochelingen, die ooit werden gezien. Op 15 oktober echter verscheen er een artikel, getekend door Almeida, de uitgever, zelf die zelfs in de titel verwees naar iets heel anders: "Buitengewone dingen! Het was alsof de zon op de middag danste in Fatima."

De journalist, die duidelijk onder de indruk bleef van deze gebeurtenissen, waar hijzelf ooggetuige van was, beschreef deze minuten op 13 oktober als volgt : "Van af de weg waar de wagens stonden en waar duizenden mensen verzameld waren, die de moed niet hadden het terrein over te steken, dat ten gevolge de regen gans in modder was, zag ik een immense menigte zich naar de zon keren, die op haar hoogtepunt door de wolken brak. Ze geleek op een zilveren schijf en men kon er zonder problemen naar blijven kijken. Ze verbrandde de ogen niet en verblindde niet, alsof het een eclips was. Dan hoorde men een luide kreet en het volk rondom begon te schreeuwen : "Mirakel! Mirakel! Wonder! Wonder!" Voor mijn ogen was het volk in vervoering en verbazing [...] terwijl de zon op en neer bewoog, in eigenaardige en abrupte bewegingen, buiten alle wetten van de fysica." Het getuigenis van Alvelino de Almeida, waarvan geweten was dat het van een leek kwam, liet een grote indruk na en irriteerde de antiklerikalen rondom hem. Ze vielen hem ruw aan in andere publicaties. Hij bleef echter bevestigen wat hij had gezien.

Natuurlijk was dit gebeuren ook verschenen in andere dagbladen, die reporters hadden gezonden. Zoals bij voorbeeld "O Dia.” Het was bovendien gezien in de dorpen van de omtrek, zelfs op plaatsen die vele kilometers verder lagen en de getuigenissen verschenen in diverse bladen. Zo waren er zeer belangrijke getuigenissen, als deze van de dichter Alfonso Lopez Vieira, die het fenomeen gezien had van uit zijn eigen huis in San Pietro de Moal op 40 kilometer van Fatima. [7] Dit sensationeel publiek wonder scheen voor velen een ongehoord en schokkende Goddelijke verwittiging voor de eeuw van atheïsme, geloofsafval en antichristelijke haat. Het was die eeuw, die de pausen "satanisch" genoemd hadden in haar meest onmenselijke uitingen van geweld. Het zonnewonder had een enorme geloofwaardigheid gegeven aan Fatima en aan de boodschap, die aan de drie kinderen was toevertrouwd.

Het was een boodschap die gericht was aan de Kerk en de ganse mensheid en was uniek in de 2000 jaar oude Christelijke geschiedenis. Dit is een element waaruit men moet besluiten dat er duidelijk iets totaal verschillend is aangaande het tijdperk waarin we leven, misschien een "apocalyptisch" keerpunt in de geschiedenis van de mensheid. Die boodschap, die een reeks verschrikkelijke profetieën bevat, ernstige vermaningen en dringende verzoeken, was door de Madonna gegeven bij de verschijning van 13 juli 1917. Ze kan in drie delen worden verdeeld, bedoeld voor drie opeenvolgende tijdperken.

Alles begon die dertiende juli, toen de H. Maagd, omdat de kinderen gevraagd hadden hoe lang ze zouden leven, de aarde verliet en hen de hel toonde. Lucia beschreef wat ze toen zag [Dit visioen is het eerste deel van het geheim]:

"Na deze laatste woorden [8] opende Ze [O. L. Vrouw van Fatima] nogmaals haar handen, zoals Ze de twee vorige maanden gedaan had. De lichtstralen schenen in de aarde door te dringen en we zagen als een zee van vuur. In dit vuur waren er duivels en zielen, die een menselijke vorm hadden, zoals doorschijnende brandende gensters, zwartgeblakerd of brons gepolijst, ronddrijvend in de vuurgloed, dan weer omhoog geworpen in de lucht door de vlammen, die uit henzelf te voorschijn kwamen samen met grote wolken rook, dan weer langs alle zijde terugvallend, zoals vonken in een groot vuur, zonder gewicht of evenwicht, midden krijsen en kreunen van pijn en wanhoop. Dit vervulde ons met ontzetting en we beefden van vrees. De duivels waren te herkennen aan hun angstaanjagende en afstotelijke gelijkenis op verschrikkelijke en onbekende dieren, zwart en doorschijnend. Dit visioen duurde maar een ogenblik. Hoe kunnen we onze lieve hemelse Moeder ooit dankbaar genoeg zijn, die ons in de eerste verschijning reeds had voorbereid door ons te beloven dat ze ons zou meenemen naar de Hemel. Zo niet waren we zeker gestorven van vrees en angst."

Hier begint dan het tweede deel van het Geheim:

Ge hebt de hel gezien waar de zielen van de arme zondaars naartoe gaan. Om hen te redden wil God in de wereld de devotie instellen tot mijn Onbevlekt Hart. Als er gedaan wordt wat ik u zeg, zullen vele zielen gered worden en zal er vrede zijn. De oorlog loopt op zijn einde, maar als de mensen niet ophouden met God te beledigen, zal er een ergere uitbreken tijdens het pontificaat van Pius XI. Als ge een nacht zult zien, verlicht door een onbekend licht, weet dan dat dit het grote teken is dat God u geeft dat Hij de wereld gaat straffen voor zijn misdaden door oorlog, hongersnood en vervolgingen van de Kerk en de Heilige Vader.

Om dit te voorkomen, zal ik komen om de toewijding aan mijn Onbevlekt Hart te vragen van Rusland en de eerherstellende communies op de eerste zaterdagen. Als mijn verzoeken verhoord worden, zal Rusland zich bekeren en er zal vrede zijn. Zo niet, dan zal het zijn dwalingen over de wereld verspreiden, en zo oorlogen en vervolgingen tegen de Kerk veroorzaken. De goeden zullen gemarteld worden, de H. Vader zal veel te lijden hebben, verschillende naties zullen vernietigd worden. Op het eind zal mijn Onbevlekt Hart triomferen. De H. Vader zal Rusland aan Me toewijden, het zal zich bekeren en er zal een periode van vrede gegeven worden aan de wereld. In Portugal zal het dogma van het geloof steeds bewaard blijven, enz … Zeg dit aan niemand. Aan Francesco, ja, je mag het hem vertellen."

Waar Lucia schreef : "In Portugal zal het dogma van het geloof steeds bewaard blijven, enz …" [9] onthulde de Madonna het derde deel van Haar boodschap, dat evenwel niet samen met de andere twee mocht bekend gemaakt worden. De tekst bleef geheim tot in juni 2000. Als de eerste twee delen van het Geheim reeds verschrikkelijke taferelen onthulde [het eerste eschatologisch, het tweede historisch] waarom werd dan het derde deel tientallen jaren verborgen? Deze vraag is wel duizend keer gesteld.

Het is duidelijk, als men een gevolgtrekking mag maken, omdat het even ernstig en verontrustend is. Wat kan er echter nog meer vreesaanjagend zijn dan wat er reeds in het tweede deel voorspeld werd [te weten : De Bolsjewistische revolutie, de Tweede Wereldoorlog, verschrikkelijke kerkvervolgingen, de vernietiging van vele naties]? In de loop van de 20e eeuw vond in feite het meest immense bloedbad van Christenen plaats, zoals nog nooit gezien was in de 2000 jaar oude geschiedenis van de Kerk. Niet alleen door totalitaire regimes als het Communisme of het Nazisme, niet alleen door Islamitische regimes, maar ook door wereldlijke vrijmetselarij [10].

Uit de opgelegde stilte rond het Derde Geheim werd er afgeleid dat er iets kon gebeuren dat nog erger was. Om deze reden heeft het zo genoemde Derde Geheim van Fatima de ganse laatste helft van de twintigste eeuw beheerst als een apocalyptische nachtmerrie. Zijn profetische waarde was bovendien bevestigd door het feit dat alles uitgekomen was, wat de Madonna op 13 juli 1917 had voorspeld in het tweede deel van het Geheim. Inderdaad, zoals reeds gezegd werd [en wat ik nogmaals wens te herhalen], was er voorspeld : De Russische Revolutie, de Tweede Wereldoorlog en verschrikkelijke genociden [te beginnen met de Shoah], de planetaire uitbreiding van het Communisme en het grootste martelaarschap van Christenen in de tweeduizendjarige geschiedenis van de Kerk [11] Daarom, en dat is de vraag, wat kan er in het "derde deel" staan dat meer verontrustend is? Wat is er zo onuitsprekelijk dat het de Heilige Stoel er toe aanzet dit deel achter slot en grendel te bewaren?

De schaduwen van 2000

Toen Johannes-Paulus in 2000, ter gelegenheid van het jubileumjaar en de heiligverklaring van de twee herdertjes van Fatima en ondanks grote weerstand, eindelijk het nu legendarische Derde Geheim bekend maakte, ontgoochelde de tekst vele verwachtingen.

In de pers drukten sommigen hun twijfels uit over de volledigheid van het Geheim en de interpretatie er van. En Kardinaal Ratzinger begon zijn theologische commentaar als volgt : "Een zorgvuldige lezing van de tekst van het zogenaamde derde geheim van Fatima, dat hier, lang na de feiten en na een beslissing van de H. Vader, volledig bekend gemaakt werd, zal waarschijnlijk ontgoochelend en verrassend blijken na al de speculaties, die het verwekt heeft. Er wordt geen groot mysterie geopenbaard, evenmin wordt de toekomst onthuld. We zien de Kerk van de martelaren van de eeuw, die juist achter de rug is, uitgebeeld in een tafereel en beschreven in een taal, die symbolisch is en niet gemakkelijk te ontcijferen.”

Er waren er die onmiddellijk vroegen waarom de Kerk het geheim zo lang verborgen had en zo de verspreiding in de hand had gewerkt van niet te controleren geruchten en angsten als het dan toch "geen groot mysterie" bevatte noch de "toekomst onthulde." Er waren er echter ook die van de veronderstelling uit gingen dat het Derde Geheim niet volledig onthuld was en dat het meest storende deel verder, en misschien voor altijd, verborgen zou blijven. Verder was de tekst geen vervolg van het bekende begin, namelijk de zin van de Madonna betreffende Portugal en die moest volgen op het enz … Er bleef dus een atmosfeer van onzekerheid. Er was geen verklaring gegeven over wat er volgde op deze woorden van de Madonna. Daarom braken er na een zekere tijd kritische stemmen door met meer uitgebreide argumenten, nieuwtjes, veronderstellingen. En boven al, is er van nu af in traditionalistische kringen een wijd verspreide overtuiging dat het Vaticaan voor de wereld een verschrikkelijk en onuitsprekelijk geheim verborgen houdt. We zullen zien wat hun stellingen zijn.

Willen we nu echter de tekst lezen van het Derde Geheim van Fatima, zoals het op 26 juni 2000 door het Vaticaan bekend gemaakt werd :

… Na de twee delen, die ik reeds heb uitgelegd, zagen we aan de linkerzijde en een beetje boven Onze Lieve Vrouw, een engel met een vlammend, bliksemend zwaard in zijn linker hand. Er kwamen vlammen uit, die de wereld in vuur leken te zullen zetten. Ze stierven echter uit als ze in aanraking kwamen met de glans, die Onze Lieve Vrouw van uit haar rechter hand naar hem uitstraalde. Met zijn rechter hand naar de aarde wijzend, riep de engel met luide stem : "Boete, boete, boete! En we zagen in een immens licht, dat God is "iets dat er op geleek hoe mensen te zien zijn wanneer ze voor een spiegel voorbij gaan" een bisschop in het wit gekleed. "We hadden de indruk dat het de H. Vader was.” Andere bisschoppen, priesters, mannelijke en vrouwelijke religieuzen, beklommen een steile berg met op de top een groot Kruis van ruwe houten balken, als van kurkeiken met de schors. Voor hij dit bereikte ging de H. Vader door een grote stad, die half in ruïnes lag en bevend bleef hij staan, overmand door pijn en verdriet, hij bad voor de zielen van de lijken, die hij op zijn weg ontmoette. Toen hij de top van de berg had bereikt, op zijn knieën aan de voet van het grote Kruis, werd hij gedood door een groep soldaten, die kogels en pijlen op hem afschoten. Op dezelfde wijze stierven de een na de andere, de overige bisschoppen, de priesters, de mannelijke en vrouwelijke religieuzen en meerdere leken van verschillende rang en stand. Onder de twee armen van het Kruis waren er twee engelen met een kristallen wijwatervat in de hand, waarin ze het bloed opvingen van de martelaren en waarmee ze de zielen besprenkelden, die op weg waren naar God. [Tuy, 03-01-1944] [12]

Het hoeft niet gezegd dat deze tekst op een eerder eigenaardige manier bekend gemaakt werd. Op 13 mei 2000 las Kardinaal Angelo Sodano, in Fatima, aan het einde van de plechtigheid voor de heiligverklaring van Francisco en Jacinta Marto, een rede voor waarin hij, in naam van de Paus, aankondigde dat het Derde Geheim eindelijk zou worden bekend gemaakt. Sodano las de tekst van Geheim niet, maar liep er daarentegen op vooruit met de interpretatie, zoals Andrea Tornielli opmerkte : "Vooraleer in te gaan op de kern van de inhoud, wenste hij de geesten van de mensen een interpretatie in te prenten, die, volgens hem, de juiste was." Het is niet duidelijk waarom de interpretatie gegeven werd door de staatssecretaris, die geen leerstellig gezag draagt.

De interpretatie van Sodano was de volgende : "Het visioen van Fatima gaat vooral over de strijd van het atheïsme tegen de Kerk en de Christenen en beschrijft het onmetelijk lijden van de geloofsgetuigen in de laatste eeuw van het millennium. Het is een eindeloze kruisweg, geleid door de pauzen van de twingtigste eeuw... De "bisschop in het wit gekleed" die voor alle gelovigen bidt, is de Paus. Het is ook hij, die, strompelend naar het kruis te midden de lijken van de martelaren [...], ogenschijnlijk dood, op de grond valt onder een salvo geweerschoten."

In werkelijkheid zou het Derde Geheim een profetische referentie zijn naar de aanval op Johannes-Paulus II op 13 mei 1981, juist op het feest van Onze Lieve Vrouw van Fatima. Nadat hij dit gezegd had, legde Sodano uit dat de tekst in de nabije toekomst zou bekend gemaakt worden, van zodra de commentaar, die de Paus had toevertrouwd aan de Congregatie van de Geloofsleer, klaar was. Op 26 juni die daarop volgde, hield Kard. Ratzinger een persconferentie, waarbij hij de commentaar van Sodano herhaalde en het Derde Geheim bekend maakte, samen met een reeks andere belangrijke documenten, die aanleiding gaven tot bepaalde polemieken. Het materiaal begint met een inleiding tot het Vaticaans dossier door Mgr. Tarcisio Bertone, die toen Secretaris was van de Congregatie van de geloofsleer en op heden Staatssecretaris.

De eerste van zijn [Bertone”s] geschriften, de "Inleiding", waar we nog op zullen terug komen, toont onmiddellijk en bij de eerste oogopslag een aantal eigenaardige ongerijmdheden, die enkele vragen en twijfels hebben opgeroepen, eerst en vooral, omwille van een logische tegenstrijdigheid. Inderdaad, Bertone leert ons dat "Johannes-Paulus II naar de omslag vroeg, die het derde deel van het "geheim" bevatte na de aanval van 13 mei 1981 en las het juist op 18 juli 1981. En "hij [Johannes-Paulus II] dacht er onmiddellijk aan de wereld toe te wijden aan het Onbevlekt Hart van Maria" [13], wat [voor de eerste keer] gebeurde met de "Akte van toewijding, uitgevoerd in de Basiliek van St. Maria Maggiore op 7 juni 1981.”
Let op de data. Zoals Pater Kramer laat opmerken: “Hoe is het mogelijk dat het lezen van het Derde Geheim de Paus er toe aanzette de wereld aan Maria toe te wijden op 7 juni 1981 als, volgens de bewering van Aartsbisschop Bertone, de Paus het Derde Geheim niet vroeger zou gelezen hebben dan op 18 juli 1981, meer dan zes weken later?”
Het is in feite verbazend dat er in de officiële wedersamenstelling, die zeker heel nauwkeurig herlezen, gepolijst en tot de laatste komma uitgepluisd werd, er zulk een zinloze contradictie zou achtergebleven zijn. Hoe kan dit verklaard worden?

Het is niet denkbaar dat dit een vergissing zou zijn, alsof er een verwarring van data zou zijn, gezien het feit dat dergelijke tekst wel duizendmaal herlezen en verbeterd geweest is en dat vergissingen zeker niet aan de aandacht ontsnapt zijn. Het gaat niet zozeer om een datum maar om een historisch/psychologische ommekeer in het leven van de Paus [toen hij het Derde Geheim gelezen had, “dacht de Paus onmiddellijk” aan de toewijding, die door de Madonna gevraagd was]. Het is ook ondenkbaar dat Mgr. Bertone valse informatie zou gegeven hebben, laat staan informatie, die vals zou blijken zonder enige reden of bedoeling. Daarom hebben we te doen met een eerste mysterie, waarvan de mogelijke oplossing zullen vinden in de volgende hoofdstukken.
Bovendien is het treffend dat Bertone verder ging met het woord “toevertrouwen” te gebruiken voor de “toewijding,” zoals ze door de Madonna in Fatima werd gevraagd. [Alsof ze protestanten waren, zouden vele theologen rebelleren tegen het idee van een toewijding aan Maria. Toch sprak Paus Johannes-Paulus II over een “toewijding”]. Boven alles blijft Bertone er over spreken als over een “toevertrouwen – toewijden” van de wereld, waar de Madonna in Fatima in feite vroeg om een heel specifieke daad: de toewijding van Rusland [gevraagd in het tweede deel van het Geheim] en Zuster Lucia steeds zei dat het om Rusland ging en niet om de wereld. [14] Dit is vreemd en dramatisch omdat tot nu toe de verschillende pauzen, hoewel ze het wensten te doen, er niet in slaagden een eenvoudig gebaar te stellen waar de Madonna om vroeg. [15]
Tientallen jaren primeerden de politieke en diplomatieke vooroordelen van hen die de Paus belegerden met waarschuwingen dat het gebaar, door de Madonna gevraagd, een open provocatie zou zijn van de Sovjet Communistische macht. Dan voegden zich bij de advocaten van de “Ostpolitik” diegenen, die van de oecumenische dialoog een dogma maken, en een apocalyptische breuk vreesden met de Russisch Orthodoxe Kerk. En tot slot haalden vele theologen hun neus op als men sprak over een “toewijding” aan het Onbevlekt Hart van Maria, omdat ze de Protestanten niet willen beledigen, die Maria de eer niet waardig vinden van een “toewijding.” Alsof dit nog niet genoeg was, blijft er de praktische moeilijkheid al de bisschoppen te overtuigen om zich aan te sluiten bij deze eensgezinde daad van gans de Kerk. [Misschien kan alleen een bevel van de Paus, in naam van de gehoorzaamheid, hen daartoe brengen]. Het blijft een feit dat de pauzen van de 20e eeuw er niet in geslaagd zijn dit eenvoudig verzoek van de Madonna, door haar gevraagd in 1917, in te willigen [hoewel ze het in sommige gevallen met gans hun hart verlangden te doen, zoals Johannes-Paulus II, in andere gevallen wegens onverschilligheid].
Een ander element dat discussie verwekte treffende de “Inleiding” van Mgr. Bertone ging precies over deze “toewijding.” Was ze door Paus Johannes-Paulus II op 25 maart 1984 uitgevoerd op het St. Pietersplein? Zoals Bertone schreef : “Zuster Lucia heeft persoonlijk bevestigd dat deze plechtige en universele toewijding overeenstemde met wat de H. Maagd gevraagd had” [Ja, het was gedaan op 25 maart 1984, zoals O. L. Vrouw gevraagd heeft” : brief van 8 november 1989]. Daarom is elke verdere discussie, elk verder verzoek, ongegrond.”
Deze uiterst belangrijke passage bevat eveneens vele eigenaardigheden. De manier waarop het document aangehaald wordt, dat de goedkeuring van Zr. Lucia moet bewijzen, is onthutsend : “Brief van 8 november 1989.” Welke brief? Aan wie gezonden? Waar gepubliceerd Er is zelfs geen voetnoot! Waarom? En waarom werd er geen fotokopie gemaakt, zoals van alle andere gepubliceerde geschriften van Lucia? Hoe kan deze abnormaliteit uitgelegd worden? Er is geen enkel respectabele publicatie, boek, of verhandeling, zelfs geen studententhesis, waarin op deze manier een document zou worden geciteerd, nog minder als we te doen hebben met een document, dat van kapitaal belang is, dat het enige getuigenis is over iets essentieels. [16] En de officiële publicatie van het Derde Geheim door het Vaticaan is veel belangrijker dan gelijk welk boek!
In elk geval, zelfs Monseigneur Bertone definieert de ceremonie van 25 maart 1984, niet als een “Toewijding van Rusland.” Dit is zeer betekenisvol. Hij spreekt in vage termen over “een plechtige en universele daad van toewijding.” Het is echter juist dit het gebrek aan een specifiek voorwerp [Rusland], dat een van de twee redenen is waarom Zr. Lucia een duizendtal keren herhaald heeft, na de toewijding, die door Paus Pius XII gedaan werd, dat dit geen antwoord was op wat de H. Maagd van Fatima gevraagd had. Verder herhaalde Zr. Lucia, met betrekking tot de plechtige toewijding van 1984: “Er was geen deelname van alle bisschoppen en Rusland werd niet vermeld. Veel bisschoppen hechtten geen belang aan dit gebaar." [17]
Het is een feit dat de Paus de eerste is om te tonen dat hij zich van het probleem bewust is. Waarschijnlijk wenste en wilde hij dat de plechtigheid [de ceremonie van 1984] een aanzet was, een geestelijke voorbereiding voor de meer twistzieken, voor de echte toewijding, waarvan hij hoopte dat hij ze in de toekomst zou kunnen uitvoeren. Een naaste medewerker van de H. Vader, Bisschop Paul Josef Cordes was vice-president van de Pauselijke Raad voor de Leken toen hij in 1990 deze revelatie deed: “ Het was in 1984 en tijdens een private lunch met de Paus sprak ik over de toewijding, die hij gedaan had. Ik herinner me dat hij enkele tijd tevoren er aan dacht Rusland te vermelden in het zegeningsgebed. Na een suggestie van zijn medewerkers had hij echter het idee laten varen. Hij mocht het risico niet lopen de Sovjet leiders zo rechtstreeks te provoceren. Ik herinner me ook hoe het nalaten van de openbare zegening van Rusland zwaar op hem woog.”

In elk geval was Johannes-Paulus II, zelf perfect bewust dat er die dag nog geen “toewijding van Rusland” geweest was, van plan dit zeggen in het midden van zijn plechtig gebed. Hij verliet de geschreven tekst en voegde er plots deze woorden aan toe : “Moeder van de Kerk […] verlicht in het bijzonder deze volkeren, waarvan U wacht op onze toewijding en ons toevertrouwen."
Dit wil niet zeggen dat de toewijding van 1984 door de Hemel niet aanvaard werd en geen weldadige effecten gehad heeft [zoals gebeurde met Pius XII, zoals we zullen zien]. De Paus wist echter van in het begin [en zei het ook] dat het niet de toewijding was, die gevraagd was in Fatima en dat ze niet de effecten zou hebben, die daar door de Madonna waren beloofd [in het bijzonder de bekering van Rusland]. De woorden van de Paus werden “s anderendaags, als zodanig gepubliceerd door de Observatore Romano en Bertone citeerde ze zelf, toen hij deze rede aanhaalde. Het is daarom duidelijk dat, als de Madonna nog steeds wacht op de toewijding, dit betekent dat ze nog niet gedaan is. Inderdaad, zelfs na de toewijding van 1984 liet Zr. Lucia weten, zoals ze vroeger reeds gedaan had, dat er geen “toewijding van Rusland” geweest was, waar de Madonna op wachtte.
Waarom schijnt Zr. Lucia dan, in de tekst van Mgr. Bertone, in 2000 het tegenovergestelde te zeggen? En waarom zou ze dit zeggen in een brief, die de zienster verondersteld werd te hebben geschreven vijf jaar na de toewijding, in 1989, en niet met de hand, maar met een computer, waar ze, voor zover we weten, niet mee kon werken. Volgens de bezwaren, die de geloofwaardigheid van de brief ondermijnen, is er ook een grote fout, die Zr. Lucia nooit zou gemaakt hebben. Men leest er, volgens Pater Kramer, dat Paulus VI de wereld zogezegd heeft toegewijd aan het Onbevlekt Hart van Maria, tijdens zijn bedevaart naar Fatima. [18]
Kan men een zo belangrijke uitspraak van Zr. Lucia baseren op een brief, die zo omstreden is, niet gepubliceerd noch getoond, waarvan noch het adres noch de bestemmeling vermeld is, een brief, die al de vorige verklaringen van de zienster tegenspreekt? Kan men zich enkel baseren op een brief, die door Zr. Lucia niet met de hand geschreven werd en waarvan de echtheid door de zuster nooit is bevestigd? Om een einde te maken aan alle betwistingen en bezwaren en om echt te kunnen zeggen dat “alle discussies en verdere vragen ongegrond zijn,” had Mgr. Bertone een extreem efficiënte en [voor hem] extreem gemakkelijke mogelijkheid om alle twijfels uit de wereld te helpen, nl. een enige, gedenkwaardige en historische gelegenheid: Lucia ondervragen.

Een hoogste eigenaardige ontmoeting...

Het is een schitterende lentemorgen, 27 april 2000, als de hoge Piemontese prelaat zich aanmeldt in de stille en zoet geurende Karmel van Combrië. In een donkere aktetas draagt hij een brief van de Paus voor Zuster Lucia, die hem door het Staatssecretariaat is toevertrouwd en waarin de Paus de zending van de Aartsbisschop uitlegt. Mgr. Bertone wordt met grote hartelijkheid en vriendelijkheid door de zusters verwelkomd. Hij mag zich thuis voelen, enkele woorden, een koffietje … en dan, met de hulp van een looprek, daar komt Zuster Lucia. Hoewel stokoud, schijnt ze de prelaat “helder van geest en sereen” [zijn eigen woorden].
Mgr. Bertone had daar voor hem de levende getuige van Fatima, zij, die met haar pen het volledige geheim neergeschreven heeft. Hij kon alle twijfels wegnemen, alle onrustwekkende vragen opklaren. Zuster Lucia kan alles uitleggen. De prelaat kon [als hij dat wilde] haar directe vragen stellen, met het grootste gemak. Of deze brief van 1989 door haarzelf geschreven was en of het gebaar van 1984 de “Toewijding van Rusland” was, die door de Madonna in Fatima gevraagd was. Hij kon [en moest] haar vragen om formeel de verklaringen te ontkennen, die aan haar werden toegeschreven en waarbij ze gezegd had dat deze toewijding niet gebeurd was. En, bovenal, hij kon en moest Zuster Lucia rechtstreeks vragen of ze ooit neergeschreven had wat er op de fundamentele zin van de H. Maagd volgt: “In Portugal zal het dogma van het Geloof altijd bewaard blijven," of, met andere woorden, of er belangrijke woorden volgden van de Madonna, die in de plaats kwamen van het “enz.” …
Juist daarom is Mgr. Bertone hier. Verrassend genoeg stelt de prelaat geen enkele van deze vragen. Zelfs niet één. In het geheel niets. Of tenminste niets dat terug te vinden is in het verslag [niet getekend noch door Bertone zelf nagezien] dat te vinden is in het "Fatima Dossier" van het Vaticaan. Nu, de vraag kan gesteld worden : "Waarom citeert de Aartsbisschop als bewijs, twee maanden later, in de "Inleiding" tot het dossier [en bovendien nog als enig bewijs] een betekenisvolle brief van Lucia, niet getekend, van twijfelachtige authenticiteit, waarvan de geadresseerde onbekend is en die alle vorige verklaringen van de zienster tegenspreekt, als hij Zuster Lucia zelf ter beschikking had en van haar rechtstreeks, uit eerste hand, een formele verklaring had kunnen vragen, misschien zelfs opgenomen op video, om deze te kunnen voorleggen aan ieder die bezwaren opperde of aan de wereld?"
Er is geen bevredigende uitleg. Om de waarheid te zeggen: het anonieme verslag van deze ontmoeting, die aan het Vaticaans dossier toegevoegd werd, maar niet werd getekend door Zuster Lucia, de zoveelste eigenaardigheid, citeert enkele schaarse zinnen, bovendien tussen aanhalingstekens, die aan de zienster toegeschreven zijn. Uit een interview, dat, volgens Kard. Bertone, "meerdere uren geduurd had" vermeldt het verslag maar enkele dingen, toegeschreven aan Zuster Lucia, die in een maximum van drie minuten zouden kunnen gezegd worden. En de rest?Wat werd er aan de zuster en door de zuster gezegd in de overblijvende "vele uren"? Nooit werd er een opname van bekend gemaakt. [19] Het is enkel bekend, door Bertone zelf, dat de ontmoeting "belangrijk was, zo dat de Paus een beslissing zou kunnen nemen in verband met de publicatie van het Geheim.” Dit betekent dat het even beslissend was als een "verdict.” [20] Het is dan ook belangrijk te erkennen dat ook dit een eerder belangrijke informatie is.
Waarom was er dan feitelijk een zo lange ontmoeting nodig om over de publicatie te beslissen van de tekst van het visioen? Welk soort "verdict," namelijk welk soort vrijgeleide of herbevestiging, moest zuster Lucia uitspreken? Het was in 1944 dat ze het derde deel van het Geheim neerschreef met het verzoek, volgens de aanduidingen van de H. Maagd, dat het moest bekend gemaakt worden in 1960. Van die datum af begon ze voortdurend te vragen om de bekendmaking. Wat werd er daarom nog meer van haar gevraagd? Waarom legde men haar, een negentigjarige, een lange ontmoeting op van "meerdere uren"?
Bovendien moet deze ontmoeting extreem belastend geweest zijn als men rekening houdt met de duur en het feit dat ze het Vaticaan moest helpen de beslissing te nemen of men het Geheim al dan niet zou bekend maken. Was er misschien een risico dat ze het niet eens was met "deze" soort bekendmaking van het Geheim? Verlangde men dat ze haar toestemming gaf voor een gedeeltelijke bekendmaking, die [voor altijd] het deel met de woorden van de Madonna zou begraven en het visioen zou interpreteren als een verwijzing naar het verleden? Anderzijds kan deze ontmoeting als gevolg gehad hebben dat het Vaticaan de zuster de toelating gaf tot publicatie van haar boek met meditaties : "De Oproepen van de Boodschap van Fatima." Dit boek bevat een zin, waar Marco Tossati terecht de aandacht op vestigt omdat hij heel wat doet nadenken : "Ik laat de H. Kerk de volledige vrijheid om de zin van de Boodschap te interpreteren omdat dit tot haar bevoegdheid behoort. Daarom onderwerp ik mij nederig en gelukkig aan wat ze wil zeggen of wat ze wil verbeteren, veranderen of verklaren.”

Was het misschien deze "gehoorzaamheid", die van de zuster gevraagd werd tijdens deze ontmoeting van april 2000? Hebben we te doen met een verzoek tot zwijgen of "verbetering"? In de rand van deze vragen is er een uiterst "eigenaardig" nieuwsfragmentje, dat door Paolini genoteerd werd. Op 26 juni 2000, de dag, dat het Geheim door de Prefect van het Heilig Officie bekend gemaakt werd in een sensationele internationale televisiepersconferentie in het Vaticaan verscheen er in de "Corriere della Sera" deze titel : "Zuster Lucia zal op de televisie de bekendmaking van het Derde Geheim van Fatima niet volgen." Wat nog meer verbazend is dan de titel zelf, is de uitleg, die Zuster Maria do Carmo, de overste van het klooster, in het artikel zelf geeft: "We kijken naar de televisie, maar enkel bij buitengewone gelegenheden. De persconferentie aangaande het Geheim van Fatima is niet zulke gelegenheid."
En wat zou voor de Karmelietessen van Coïmbra een “buitengewone gelegenheid” zijn? Misschien de finale van de wereldbeker voetbal? Moeilijk te beantwoorden . Daarom keren we terug naar de ontmoeting van 27 april 2000, die bedoeld was om het Vaticaan te laten beslissen over de bekendmaking van het Geheim. Bij de schaarse zinnen, die door Zuster Lucia gezegd werden, is er een die de aandacht trekt omdat ze de zoveelste logische tegenstrijdigheid bevat. Laten we de volledige passage lezen :

Daar Zuster Lucia, voor ze de verzegelde omslag, die het derde deel van het “Geheim” bevatte, aan de toenmalige Bisschop van Leira-Fatima overhandigde, op de omslag geschreven had dat deze enkel na 1960 mocht geopend worden door de Patriarch van Lissabon of door de Bisschop van Leira, vroeg Zijne Excellentie Mgr. Bertone haar : “Waarom enkel na 1960? [21] Was het O.L.Vrouw, die de datum vastgesteld had?” Zuster Lucia antwoordde : “Het was niet O.L.Vrouw. Ik stelde de datum vast, omdat ik de ingeving had dat het voor 1960 niet, maar dat het daarna wel zou begrepen worden. Nu kan men het beter verstaan.”

Deze enkele lijnen uit het “notulen”, veroorzaken een storm vragen. Eerste vraag : Als het geheim bestemd was voor de Patriarch van Lissabon en de Bisschop van Leira, zoals hier officieel wordt gezegd, waarom besloot het Vaticaan dan het tot zich toe te trekken? Welke reden was er voor zulke beslissing? In een officieel en beslissend Vaticaans dossier over het Derde Geheim zou men hiervoor een definitieve verklaring verwachten. De “Inleiding” door Monsignor Bertone zegt dat de verzegelde omslag, “die oorspronkelijk in bewaring was bij de Bisschop van Leira” [aan wie ze geadresseerd was en die Lucia het bevel gegeven had het te schrijven], “op 4 april 1957 werd afgeleverd bij het Geheim Archief van het H. Officie.” Deze formulering is dubbelzinnig omdat men zou kunnen denken dat de Bisschop van Fatima alles aan het Vaticaan wenste over te dragen, waar het integendeel het H. Officie was, dat van 1957 af het bevel gaf dat alle geschriften van Lucia naar Rome moesten gezonden worden en “ook het Geheim, boven alles het Geheim.” [22]
Wat was de reden? Bertone zegt : "Om het Geheim beter te beveiligen." Dit zou een belediging kunnen zijn voor de Bisschop van Fatima, te meer dat in 1944 het Vaticaan zelf gezegd had dat het in die dagen niet opportuun was alles naar Rome te zenden. Gezien het feit dat het Geheim bijna 13 jaar in Leira bewaard was, waarom was dat dan niet meer aangewezen op de vooravond van de dag dat de Madonna aangegeven had om het bekend te maken? Het antwoord is simpel : Omdat de Bisschop van Leira, Monsignor da Silva en de Patriarch van Lissabon, Kard. Cerejeira, gevolg gevend aan de aanduiding, die de Madonna door Lucia gegeven had, reeds hadden aangekondigd dat ze het Geheim in 1960 zouden openen. Het was om dit te voorkomen dat het H. Officie tussenbeide kwam. Omdat er in het Vaticaan besloten was om "Het Geheim te beschermen," met andere woorden: "Het te begraven" in een kluis.

Het is een absolute ongehoorde manier van handelen, te meer omdat het eerste en het tweede deel van het Geheim niet beveiligd werden in het Vaticaan en gepubliceerd werden op een manier, die heel anders was dan de tekst van 2000, zonder officiële tussenkomst van de H. Stoel.

De twee eerste delen van het Geheim werden, ongelukkiglijk in een ongeloofwaardige "aangepaste" versie, die om politieke en oorlogsredenen de Sovjetunie ontzag, gepubliceerd in april 1942 in de 4de uitgave [gedrukt in het Vaticaan] van de "Wonderen van Fatima" door Pater Da Fonseca, een Portugese Jezuïet van het Pauselijk Bijbelinstituut in Rome. Dit werk bevat belangrijke selecties uit de vier "Herinneringen van Lucia.” [23] In mei 1942 publiceerde Don Luigi Moresco "De Madonna van Fatima" met dezelfde "aangepaste" versie van de twee eerste delen van het Geheim. Eindelijk werd op 13 oktober van hetzelfde jaar de volledige en correcte tekst van de "Herinneringen" in Portugal gepubliceerd in de derde uitgave van het boek "Jacinta", met de goedkeuring van José Galamba de Oliveira en de officieuze goedkeuring van de Portugese Kerk, maar steeds, als het ware, op een niet-officiële manier.

Als deze twee delen van het geheim bekend gemaakt werden, hoewel ze zo "explosief" waren en bovendien in gloeiende historische omstandigheden [er was een hevige wereldoorlog aan de gang en de onthulling over Rusland kwam juist na dat Rusland het Geallieerde front had vervoegd], [24] waarom niet hetzelfde voor het "derde deel", waarvan het Vaticaan de tekst en het Geheim naar zich toetrok? Welk een onuitsprekelijke inhoud zou het kunnen gehad hebben? Is het mogelijk dat het enkel om de tekst zou gaan, die in 2000 bekend gemaakt werd? Deze tekst lijkt zulk een alarm niet te rechtvaardigen, noch zulk een dramatische tussenkomst vanwege de H. Stoel.

Gaat het daarom om een andere tekst? Zit daar het "dynamiet"? Ja, natuurlijk! Kard. Ottaviani, die aan het hoofd stond van het H. Officie, verklaarde expliciet op 11 februari 1967, waarom deze beslissing tien jaar vroeger genomen was : "Om te voorkomen dat iets dat zo delicaat was van natuur en niet geschikt voor publieke consumptie [sic!], om een of andere reden, zelfs per ongeluk, in vreemde handen zou vallen.” [25] Als echter de Madonna op zulk een sensationele manier in Fatima verschenen was om juist een "zo delicate" en dringende boodschap te geven voor de mensheid en voor de Kerk, hoe kunnen wij, Katholieken, haar "het zwijgen opleggen" en haar censureren onder het voorwendsel dat haar boodschap niet "geschikt is voor publieke consumptie"? Is het geen daad van uiterste hoogmoed onszelf voorzichtiger te wanen dan Zij, die vereerd wordt als de "Allervoorzichtigste Maagd" en verstandiger dat Zij, die beschreven is als de "Zetel van Wijsheid"? Hoe is het mogelijk dat politieke overwegingen of menselijke vrees de bovenhand hebben gehad op de gehoorzaamheid, die we de Hemel verschuldigd zijn?

Tweede vraag : Sinds mensenheugenis heeft Zuster Lucia steeds herhaald dat het de Madonna was, die haar de datum van 1960 had aangeduid voor de bekendmaking van het Geheim. Dit vinden we terug in duidelijke en zekere verklaringen van de zienster. [26] Waarom zou ze dan plots in 2000 haar vorige verklaringen leugenachtig maken door aan Mgr. Bertone te vertellen dat de datum haar eigen idee was? En waarom heeft de prelaat haar niet naar de reden gevraagd van haar vorige verklaringen? Waarom maakte hij haar geen opmerking over het feit dat ze jarenlang een leugen had verspreid door aan de Madonna een idee toe te schrijven dat van haarzelf kwam? En, op de koop toe, dat ze de H. Stoel bedrogen had [omdat ze hen gevraagd had te luisteren naar de Madonna]? Als Mgr. Bertone, steeds schrander en oplettend, haar deze verhelderingen niet gevraagd heeft, moet er een reden geweest zijn. Bovendien, dat de keuze van 1960 als moment dat het Geheim moest bekend gemaakt worden, van de Madonna kwam en niet van Lucia, is eveneens zeker omwille van de volgende logische reden: Op 13 juli 1917 verbood de H. Maagd persoonlijk de onthulling van het Derde Geheim:"Vertel dit aan niemand" en Lucia zou nooit gedurfd hebben een datum vast te stellen, waarop het aan iedereen mocht bekend gemaakt worden.

Enkel de Madonna zelf, die de geheimhouding van de boodschap had gevraagd, kon deze datum bepalen. De twee eerste delen van het Geheim werden trouwens door Zuster Lucia bekend gemaakt in 1941, enkel toen en “omdat ik toelating heb van de Hemel.” [Dit betekent dat ze de toelating gekregen had tijdens een van de verschijningen van de Madonna na 1917].
Bovendien, hoe zou een Portugese slotzuster, die, op het moment van de verschijningen niet kon lezen noch schrijven en die dacht dat “Russia” [zoals de Madonna ze noemde] een onbekende vrouw was, in staat geweest zijn politiek-kerkelijke scenario”s te bedenken om te kunnen voorzien dat in 1960 “duidelijker zou worden” wat er in het visioen getoond werd
Derde vraag : Zuster Lucia had gevraagd dat het Geheim zou onthuld worden in 1960 of na haar dood, als deze vroeger zou komen. Om welke reden overzag Mgr. Bertone deze bijkomende voorwaarde, toen hij de zienster ondervroeg en waarom vroeg hij haar niet om dit uit te leggen?
Vierde vraag: Men zou verwachten dat in het Vaticaans dossier, waarin aan Lucia gevraagd werd wie de datum van de bekendmaking bepaald had, het Vaticaan ook uitleg zou geven waarom, met betrekking tot deze datum, besloten werd niet te luisteren naar het verzoek van de zienster [of van de Madonna]. Hoe komt het dat hiervoor geen verklaring te vinden is?
Vijfde vraag: Waarom zou Zuster Lucia zeggen dat het Derde Geheim in 1960 duidelijker zou zijn, als het om een tekst gaat, die een moordaanslag voorspelt die zal gebeuren in 1981? [27] Als de tekst van het Derde Geheim die tekst is, die in 2000 onthuld werd en er geen ander deel is dat geheim blijft, wat is er dan in de tekst dat in 1960 duidelijker zou zijn? In de beschrijving van het visioen, bekend gemaakt in 2000, is er niets dat duidelijker zou worden in 1960. Waarom dan heeft Kard. Bertone de zienster niet gevraagd om zelf uitleg te geven? Waarom liet hij zulk een belangrijke vraag achterwege op het moment zelf dat hij naar Coïmbra gezonden was, juist om meer inlichtingen over van het Derde Geheim?

Beslist, het mysterie groeit. Er zijn echter andere, nog ernstiger vragen.

Vertaling: Dr. Guy Claes