Heilige Gianna Beretta Molla [1922-1962]

	Download PDF Heilige Gianna Beretta Molla [1922-1962] Zij gaf haar leven voor haar ongeboren kind Gianna Beretta Molla was een Italiaanse dokter, die leefde van 1922 tot 1962. Ze gaf haar leven voor haar ongeboren kind. Om Gianna Beretta Molla beter te begrijpen, moet men ook iets afweten van haar familie, van wie ze een voorbeeld van deugdzaamheid kreeg en een door en door christelijke manier van leven. Ze werd geboren in Magenta [Italië] als tweede jongste van dertien kinderen. Haar ouders waren Maria en Alberto Beretta. Zij waren buitengewone ouders, beiden lid van de Franciscaanse Derde Orde. Ze leerden hun kinderen eenvoudig, zuinig en menslievend te leven. Een van de zonen, die later priester werd, zei dat ze "een intens vroom leven leidden, met de nodige evangelische verstervingen. Ook naar de buitenwereld toe was het duidelijk dat ze alles afzwoeren wat overbodig was." Beide ouders gingen dagelijks naar de Heilig Mis met hun kinderen in de nabijgelegen parochiekerk. ’s Avonds werd de rozenkrans gebeden. Daarna werd er nog blij en geanimeerd nagepraat. De jongste dochter zei eens : "Nooit verstoorde een hard, ongecontroleerd woord de sereniteit van het gezin. Er was nooit een berisping van de moeder zonder de steun van de vader of omgekeerd. Er was altijd overeenstemming en onwankelbaar hielden ze van hun kinderen en wilden ze hen een deugdelijke en degelijke opvoeding geven. De atmosfeer in huis was vervuld van sereniteit en vrede. Er waren natuurlijk momenten dat er correcties en straffen nodig waren, maar wie misdaan had, zag er de noodzaak van in en accepteerde het als wel verdiend." Naast het opvoeden van de kinderen tot goede en loyale christenen, zorgden de ouders ervoor dat elk kind een beroep kon aanleren, zodat ze de maatschappij konden dienen en werken in een professionele wereld op een christelijke manier. Het succes van hun inspanningen werd duidelijk door de resultaten van de kinderen. De oudste dochter, Amelia, stierf een heilige dood toen ze midden de 20 was. Zita studeerde farmacologie, Francesco werd burgerlijk ingenieur, Guiseppe studeerde voor ingenieur er werd diocesaan priester, Ferdinando werd een gerespecteerd dokter. Zo ook Enrico, die medicijnen studeerde en daarna een Capucijner priester werd. Hij wijdde zich toe aan de armen in Brazilië. Virginia, de jongste, werd dokter en canossische zuster. Ze werkte als missionaris in India. De anderen stierven in hun kinderjaren. Gianna werd dokter. Ze huwde en werd moeder, en dan ook martelaar toen een zwangerschap resulteerde in het leven van haar ongeboren kind ten koste van haar eigen leven. Haar jongste zus, Virginia, die veel informatie gaf over haar heilige zus, herinnert zich dat Gianna een normaal kind was, die soms eens samen met haar gestraft werd, maar die weigerde om iemand een poets te bakken of om iemand kwaad te berokkenen. Omwille van de goede voorbereiding die haar ouders haar gaven, mocht ze haar eerste communie doen toen ze vijf en een half jaar oud was. Van toen af woonde Gianna dagelijks de Heilige Mis bij, zelfs als ze zich niet goed voelde. Gianna bij haar Eerste Communie Gianna was geen briljante studente en had moeite met haar studies, zeker in de hoogste jaren van het middelbaar onderwijs. Toch maakte ze de zware studies af die nodig waren om dokter te worden. Een van haar leerkrachten tijdens haar vroege schooljaren herinnert zich dat Gianna een zacht karakter had. "Ze glimlachte altijd. Ik hoorde nooit een woord van verveling, vermoeidheid of rebellie. De taken die ze thuis, op school of in de maatschappij vervulde, waren voor haar een heilige opdracht. Ze was een model van respect en discipline, ijverig en toegewijd aan haar studies." Toen Gianna 15 was, leed ze voor het eerst onder groot verdriet toen haar oudste zus, Amalia, stierf op 26-jarige leeftijd. Kort na haar dood verhuisde de familie naar Genua, waar de kinderen gemakkelijker hun studies konden afmaken. Gedurende die lente ging Gianna op retraite en nadien nam ze haar taken en studies serieuzer op. Ze maakte verschillende voornemens, waaronder: "Ik neem me voor om alles te doen voor Jezus: elk van mijn werken, elke moeilijkheid, alles voor Jezus. Ik zou liever sterven dan een doodzonde te begaan. Ik zal aan mijn leerkrachten gehoorzamen en ik zal studeren, zelfs al wil ik het niet, uit liefde voor Jezus." Gianna had een veelzijdige persoonlijkheid. Omdat de prachtige bergen haar thuis omringen, hield ze van buitenactiviteiten, zoals bergbeklimmen en skiën. Ze was ook artistiek, en ze schilderde veel Madonna’s en landschappen, werken die door haar familie nog steeds gekoesterd worden. Ze hield van piano spelen, ging naar het theater, opera en concerten. Zoals vele jonge vrouwen hield Gianna van mooie kleren, maar ze lette erop om bescheiden gekleed te zijn, omdat ze geloofde dat eenvoud paste bij een christelijke vrouw. Gianna hield van bergklimmen en skieën Maar Gianna had serieuzere interesses. Sinds haar twaalfde waren zij en haar familieleden betrokken bij de Katholieke Actie. Gianna was een enthousiast lid, die niet alleen geïnteresseerd was in het ontwikkelen van haar eigen spiritueel leven, maar ook aan de deelname aan een variëteit van activiteiten die kinderen zouden helpen om God en de naaste graag te zien, en om het Mystieke Lichaam van Christus te helpen. Ze werd leidster en wijdde al haar vrije tijd aan apostolisch werk. Ze plande bezinningen en plande uitjes in de natuur voor jonge meisjes. Ze gaf cursussen met spirituele oefeningen en werkte onvermoeibaar voor het welzijn van de zielen. Zo inspireerde ze velen om haar voorbeeld te volgen. Gianna bleef gedurende meer dan 20 jaar actief in de Katholieke Actie. Als jonge vrouw bezocht ze armen en zieken thuis en, als les in liefdadigheid, bracht ze vaak de meisjes van de Katholieke Actie mee. Ze bracht voedsel en medicijnen naar de verwaarloosden, gehandicapten en bedlegerigen, en hielp poetsen in huishoudens waar alles op orde gebracht moest worden. Eén bepaald verhaal wordt over haar verteld, toen ze een vriendin ontmoette op weg naar huis. Ze had net een oude vrouw geholpen. "Hou me niet te lang op," klaagde ze, "Ik heb net een oude vrouw in bad gewassen en ik zit onder de vlooien." Zelfs deze weerzinwekkende situatie in het huis van de oude vrouw weerhield haar er niet van om werken van liefdadigheid te doen. Binnen een tijdspanne van vier en een halve maand verloor ze haar beide ouders. Haar moeder stief in mei 1942. Toen keerden de kinderen Beretta terug naar Magenta, nadat ze naar Bergamo waren verhuisd, waar ze veiliger dachten te zijn gedurende de Tweede Wereldoorlog. Gianna besliste om een medische carrière te starten en behaalde haar diploma in medicijnen en chirurgie in 1949 aan de universiteit van Pavia. Ze vervoegde al snel haar broer Ferdinando, die al een dokterspraktijk had in Mesero, niet ver van het huis waar de familie woonde. De mensen van de stad kwamen met velen naar deze dokterspraktijk, omdat ze er vertrouwen in hadden en de goede reputatie van de familie kenden. Gianna zag haar werk als een dienst, zowel naar het lichaam als naar de geest van de patiënten. Ze hielp hen gratis als ze wist dat ze te arm waren om zich medische hulp te kunnen veroorloven. Ze gaf hen gratis medicatie, voorraden en geld. Ze schreef: "De zieken zijn een beeld van Jezus Christus. De missie van de dokters en verpleegsters is om met deze oneindige barmhartigheid mee te werken door te helpen, te vergeven en zichzelf op te offeren. Gezegend zijn wij dokters wanneer we ons herinneren dat er achter de lichamen onsterfelijke zielen schuilen, van wie het evangelie vraagt dat we hen liefhebben als onszelf." Omdat ze vooral interesse had in het helpen van moeders en kinderen ging ze opnieuw naar school, terwijl ze ondertussen verder bleef werken in de dokterspraktijk. Ze behaalde een diploma pediatrie aan de universiteit van Milaan in 1952. Gianna was een toegewijde dokter die haar patiënten thuis bezocht in de dorpen of in het ziekenhuis in Magenta. In de namiddag was ze in de spreekkamer. Ze stond erom bekend dat ze haar kantoor niet verliet tot ze de laatste patiënt had geholpen. Soms kwam ze pas om negen uur ’s avonds thuis. Haar assistente, een verpleegster, herinnert zich dat Gianna meteen de zieken bezocht wanneer ze haar ’s nachts nodig hadden, en dat ze op een bepaalde nacht tot drie maal toe gewekt werd om naar iemands ziekbed te gaan. Deze activiteiten gingen steeds maar door, tot ze naar het ziekenhuis ging voor de geboorte van haar laatste kind. Gianna was een hevig tegenstander van abortus. Toen ze een jong, ongehuwd meisje behandelde dat haar baby geaborteerd had, was Gianna met afschuw vervuld. Ze pleitte bij dit meisje om deze zonde te biechten bij een priester. Ze drong er bij de parochiepriester op aan om haar een lezing te geven over deze verfoeilijke misdaad. Gianna stond vooral dicht bij aanstaande moeders, kalmeerde hun angsten en gaf hen vreugdevol raad tot de tijd van de geboorte. De waarde die ze aan het leven hechtte, deed haar het volgende schrijven: "De dokter hoort zich niet te bemoeien. Het recht van het kind om te leven is gelijk aan het recht van de moeder om te leven. Het is een zonde om te doden in de moederschoot." Deze verklaring was later aanwezig in het leven van Gianna. Nu ze geïnstalleerd was in haar dokterspraktijk, voelde Gianna zich geroepen om zich bij haar oudere broer te voegen, die priester was in het missiegebied in Brazilië. Daar hoopte ze haar diensten te kunnen aanbieden aan de armen, die zo dringend nood hadden aan medische bijstand. Omdat het ene obstakel na het andere zich voordeed, en omdat ze zich realiseerde dat haar gezondheid te zwak was voor het Braziliaanse klimaat, hield ze rekening met de waarschuwing van haar spirituele leider, die haar het advies gaf om te wachten. Haar oudere broer, don Giuseppe, na zijn eerste misviering [15 juni 1946] Ze was nog steeds actief in de Katholieke Actie en kwam daardoor regelmatig in contact met een ingenieur mechanica, Pietro Molla, en weldra werden ze verliefd op elkaar. Gedurende het Mariale jaar 1954 ging Gianna mee op bedevaart naar Lourdes om de zieken te helpen. Daar bad ze tot de Heilige Moeder om begeleiding. Zo schreef ze toen ze weer thuiskwam: "Ik kwam thuis, en Pietro kwam binnen." Na een verloving van zeven maanden huwden ze. Pietro was 43, Gianna was 33. Gianna’s broer, vader Guiseppe, zegende het huwelijk in in september 1955. De genegenheid van de mensen voor Gianna werd duidelijk toen ze luid applaudisseerden toen de bruid door het middenpad van de kerk naar het altaar stapte. Dit was een reactie die haar verraste en blij maakte. Het pasgehuwde stel maakte een uitgebreide huwelijksreis doorheen Rome, Italië en Europa. Daarna vestigden ze zich in een klein huis nabij de SAFDA Works, waar Pietro werkte als directeur. Gianna en haar echtgenoot Pietro Met haar gewoonlijke levensvreugde bereidde Gianna zich voor op het krijgen van een aantal kinderen, die hun huwelijk zouden zegenen. Nog voor hun huwelijk had Gianna naar Pietro geschreven dat ze "alles zouden doen om van hun familie een klein cenakel te maken, war Jezus regeert over al onze liefde, wensen en daden. We zullen Gods medewerkers worden in creatie." Ze vervolgde dat ze de vrouw wilde zijn waar hij op hoopte, en voegde er aan toe: "Ik wil een goede vrouw zijn omdat je het verdient en omdat ik zo veel van je hou." Na het huwelijk schreef Pietro over zijn geluk met Gianna. "Haar heilige deugden, de zachte goedheid en liefde van Gianna, al haar zorgen geven me de volle vreugde en sereniteit die ik aan Jezus vroeg op mijn trouwdag. Met Gianna ben ik er zeker van dat ik een christelijk gezin zal kunnen vormen, waarop ze de mooiste hemelse genaden zal kunnen aantrekken." Hij voegde er aan toe dat ze de rozenkrans dagelijks zouden blijven bidden en dat ze de Gezegende Moeder zouden vragen om over hen te waken en hen de genade te geven om bemoedigd te worden door kleine engelen. Hier zien we twee fijne mensen die uitkijken naar een leven in het ideaal van de christelijke huwelijksbeloften, een perfect voorbeeld voor ieder koppel dat verloofd is. Drie maanden na het huwelijk was Gianna zwanger en in antwoord op hun gebeden werd hun eerste kind, Pier Luigi, geboren. In 1957 werd Mariolina geboren en twee jaar later Lauretta. Er waren ernstige complicaties gedurende elke zwangerschap. Bij alle drie de kinderen moest ze hevig overgeven, had ze verstopping, storing van de ingewanden en andere maagklachten. Dit alles zorgde voor veel pijn. De eerste zwangerschap ging 25 dagen voorbij de voorziene bevallingsdatum en de weeën duurden 36 uur. De tweede zwangerschap bracht gelijkaardige moeilijkheden met zich mee en ging tien dagen over de voorziene bevallingsdatum. Dit keer was het een lange en pijnlijke geboorte. Gedurende de derde zwangerschap moest ze in het ziekenhuis opgenomen worden met gelijkaardige symptomen als bij de twee vorige zwangerschappen. Ze moest overgeven er had acute spasmische contracties. Er dreigde een miskraam. Nadat de symptomen verbeterd waren, keerde ze terug naar huis en het kindje werd op tijd geboren. Volgens de aanwezige dokters had de geboorte van alle kinderen plaats zonder pijnstillers, helemaal volgens de wensen van de moeder. Ondanks de moeilijkheden waren de geboortes de directe aanleiding tot en de momenten van dankbaarheid en vreugde. Kort na het doopsel van elk kind werden de kinderen onder de bescherming van O. L. Vrouw van Altijddurende Bijstand geplaatst. Van zodra Gianna hersteld was van de geboorte, ging ze door met haar medisch apostolaat in Mesero. Pietro schreef na haar dood: "Thuis was je altijd bezig. Ik kan me niet herinneren dat je ooit niets aan het doen was of zelfs maar rustte overdag, tenzij je ziek was. Zelfs met al het werk dat ons gezin je gaf, koos je ervoor om door te gaan met je missie als dokter in Mesero. Je intenties en je acties waren altijd volledig in overeenstemming met je geloof, met de apostolische, liefdadige geest die je beleefd had in je jeugd." Gianna met haar kinderen Pierluigi en Mariolina Pietro’s werk als ingenieur dwong hem soms om te reizen en enkele keren moest hij daarvoor naar de VS. Gedurende deze reizen hield Gianna hem per brief op de hoogte van de activiteiten van de kinderen, hun vorderingen en hun gebeden voor de spoedige terugkeer van hun vader. Als moeder had ze veel werk met de zorg voor de kinderen, en ondanks de hulp die ze kreeg in het huishouden, ook van Pietro’s moeder, was Gianna soms genoodzaakt om thuis te blijven van de dagelijkse eucharistie, tot haar spijt trouwens. Het jaar voor haar dood bezocht Gianna een vriendin, die later schreef: "Gianna genoot van haar kinderen, leefde voor hen en was heel fier over hen." Gedurende heel het bezoek bemerkte de vriendin dat Gianna de kinderen in stilte gadesloeg en nu en dan trok ze even hun kleren recht, streelde hun haar en volgde hen aandachtig. "Men kon zien dat ze tevreden en fier over hen was. Ze was zo gelukkig." Gianna en Pietro baden opdat hun gezin zou kunnen gezegend worden met nog een kind, maar de volgende twee zwangerschappen eindigden in spontane miskramen. In de herfst van 1961 merkte Gianna dat ze opnieuw zwanger was. Het geluk dat ze ondervond keerde al snel om in een ernstig, levensbedreigend probleem, toen er in de tweede maand van de zwangerschap ontdekt werd dat er een pijnlijke tumor in haar baarmoeder groeide. Hoewel het een goedaardig gezwel was, groeide het snel en dreigde het de foetus te verdrukken. Dat kon leiden tot een misvorming van de baby, zelfs tot het beëindigen van de zwangerschap. Verschillende complicaties konden ook ontstaan indien de tumor bleef zitten, waaronder voortijdige weeën en een verplaatsing van de baarmoeder. Daarbij kwam nog dat de tumor uiteindelijk groter zou worden dan de bloedtoevoer er naartoe, zodat hij zou degenereren. Dit zou veel pijn veroorzaken en ook het risico op infecties met zich meebrengen. Toen Gianna geconfronteerd werd met de diagnose, kende ze, als dokter, de mogelijke opties. De eerste was de verwijdering van de baarmoeder, wat de dood van de foetus zou teweegbrengen en de mogelijkheid tot latere zwangerschappen zou uitsluiten. De tweede optie was om de tumor te laten verwijderen de foetus te aborteren, maar toch de mogelijkheid van latere zwangerschappen te behouden. Gianna kon geen van beide opties accepteren, omdat het de dood van de foetus tot gevolg zou hebben. De derde optie was om de tumor te laten verwijderen, de zwangerschap uit te dragen en de mogelijkheid tot latere zwangerschappen open te laten. Hoewel deze derde optie mogelijk nieuwe complicaties met zich mee kon brengen, was dit waar Gianna voor koos. Omdat Gianna dokter was, begreep ze welk risico ze nam. De operatie van de baarmoeder kon irritatie teweeg brengen, zodat de zwangerschap in gevaar werd gebracht en spontaan tot een einde zou komen. Het bloedverlies kon moeilijk te controleren zijn in de baarmoeder met foetus, terwijl een dergelijke ingreep het gevaar met zich meebracht dat gedurende de rest van de zwangerschap de wonde opnieuw open kon gaan. Dit kon gevaarlijk zijn omwille van de hevige bloeding die hiervan het resultaat kon zijn. Door deze derde optie te aanvaarden, redde Gianna het leven van haar ongeboren kind, met het mogelijke en uiteindelijke verlies van haar eigen leven. Tijdens de zwangerschap had Gianna, net als bij de vorige drie, last van misselijkheid en er waren complicaties en de voortdurende dreiging van een spontane miskraam. Gianna leed enorm gedurende haar zwangerschappen, maar ze klaagde niet. Deze laatste zwangerschap bracht echter moeilijkheden mee waar ze vroeger niets mee te maken had, omdat een levensbedreigende situatie zich kon voordoen indien de grotere wordende baarmoeder tegen de eierstok zou gaan duwen, wat de heelkundige incisie kon openen. Gianna herinnerde zich een lezing die ze bijwoonde over de plichten van de christelijk moeder en haar eigen adviezen aan jonge meisjes die deelnamen aan de Katholieke Actie. Dat advies was dat, als moeder en kind in gevaar zijn, het leven van het kind voorrang moet krijgen. Toen de mogelijkheden haar voorgesteld werden door haar dokters, koos ze onmiddellijk voor de heelkundige ingreep die het leven van de baby zou redden en het hare in gevaar zou brengen. Ze zei: "Met geloof en hoop vertrouw ik op de Heer, zelfs tegen de wrede uitspraak van de wetenschap in. Ik vertrouw op God, maar nu is het mijn plicht om mijn taak als moeder op te nemen. Ik hernieuw het offer van mijn leven aan de Heer. Ik ben bereid om alles te doen, opdat het leven van mijn kind gered zou zijn." De dokters zeiden later dat ze gehoopt hadden dat de baarmoeder de foetus op een natuulijke manier zou aborteren, opdat het leven van de moeder gespaard zou zijn. Maar dit gebeurde niet. In plaats daarvan verliep de operatie goed, en toen de vijfde maand verlopen was, hoopte Gianna dat haar eigen leven en dat van de baby gered zouden zijn. Na een periode van herstel keerde Gianna terug naar huis naar haar kinderen en haar beroep als dokter. Mariuccia Mainini zorgde voor de kinderen terwijl Gianna in het ziekenhuis verbleef. Zij herinnert zich de laatste maanden van de zwangerschap van Gianna. Zij was altijd kalm en in vrede. Mariuccia onthulde ook dat de toegewijde Gianna haar patiënten verzorgde tot op de dag dat ze voor de laatste keer naar het ziekenhuis moest. Naar het einde van de zwangerschap toe scheen Gianna te voelen dat ze zou sterven. Wanneer ze haar broer sprak, zei ze: "Het grootste deel moet nog komen. Je begrijpt deze dingen niet. Wanneer de tijd komt, zal het of de baby zijn, of ikzelf." En tegen haar man zei ze met vaste stem : "Als je moet beslissen over mij en de baby, twijfel niet. Ik vraag je : kies voor het kind, niet voor mij. Red het kind." Gianna ging naar het ziekenhuis op Goede Vrijdag 1962. De weeën werden in gang gezet, maar kwamen niet. Toen werd beslist om de baby te laten komen door middel van een keizersnede. Met een anesthesie met ether werd een gezond meisje geboren. Ze woog bijna tien pond en werd Gianna Emanuela genoemd. Enkele uren later ging Gianna’s toestand achteruit. Met symptomen als hoge koorts, een snelle maar zwakke polsslag, en uitputting. Dan, klaar wakker en zonder verdoving, trof haar een intense en overweldigende pijn, veroorzaakt door een infectie van de darmwanden. Tijdens dit enorme pijnlijke lijden weigerde Gianna elke verdovende medicatie, omdat ze aanvoelde dat deze medicatie haar niet zou toelaten om alert te blijven. Terwijl ze de gruwelijke pijn verdroeg, fluisterde ze af en toe: "Jezus, ik hou van U. Jezus, ik hou van U." Ze vroeg om de Heilige Communie te mogen ontvangen, maar als gevolg van de voortdurende misselijkheid was het voor haar onmogelijk om die te ontvangen, maar ze pleitte ervoor dat de Heilige Hostie toch op zijn minst op haar lippen gelegd zou worden. Gianna Emanuela Al die tijd wist ze dat ze zou sterven. Ze zei eens tegen haar zus: "Als je eens wist hoe anders je tegen de dingen aankijkt tegen het uur van de dood. Hoe waardeloos sommige dingen zijn waaraan we in de wereld zoveel belang hechten." Een week na de geboorte, op zaterdagochtend toen ze zou sterven, vroeg ze om naar huis gebracht te worden. De pijn die ze moet gevoeld hebben om haar geliefde kinderen te verlaten, haar lieve man, en de baby die de zorgen van de moeder nodig had, moet overweldigend geweest zijn. Ze is waarlijk een model van een heroïsche moeder die, voor het leven van haar ongeboren kind, haar eigen leven opofferde en haar principes en allen van wie ze in de wereld hield, opgaf uit liefde voor God. Haar dokter riep eens uit : "Ziedaar de katholieke moeder." Slechts enkele uren na haar aankomst thuis stierf Gianna om acht uur ’s morgens , de zaterdag na Pasen. Het was 28 april 1962. Men kan zich het verdriet van Pietro indenken, wiens vrouw stierf na slechts zes en een half jaar huwelijk, en hem achterliet in een leven zonder haar vreugdevolle en heilige aanwezigheid. Twee jaar later leed Pietro opnieuw onder een tragedie, toen zijn oudste dochter Mariolina, overleed. Van de andere kinderen zou Pietro Luigi in de zakenwereld terecht komen, huwen en zelf een gezin stichten. Lauretta studeerde economie. Gianna Emanuela, die naar haar moeder was genoemd, werd dokter, net als haar moeder. Nu zorgt ze voor Alzheimerpatiënten. Ze woont bij haar vader in Magenta. Bron: Joan Carroll Cruz Vertaling: Angelina Van De Moortele