Medjugorje kerk

Medjugorje België en Nederland

Medjugorje Maria

mrt

29



Steven en Djaingo

  
 
Download PDF

Steven en Djaingo

De video was oorspronkelijk bedoeld om wat vrienden te maken op Facebook, èn voor zijn moeder

De negenendertigjarige Steven Boyd heeft zijn hond, Djaingo, aangeleerd om God te bedanken en op een morgen, tijdens de vorige maand september, verleidde hij zijn slapende hond ertoe om de leefkamer binnen te komen en God te bedanken. Met de voorpoten op Stevens dijen en het hoofd gebogen, offerden man èn hond de volgende woorden: "Dank u om man en hond te kunnen zijn die u ons toestond te kunnen zijn. Vader, dank u voor onze vrienden en onze familie, hun gebeden, steun en energie die zij aan ons geven... Vader, ik vraag U in een bijzonder gebed dat u mij zou helpen om niet achter de kat van de buurman te gaan en naar mijn meester te luisteren, om het even wanneer hij wenst dat ik iets doe."

Wat begon als een geposte video op Stevens facebook ging het internet rond en werd door velen gedeeld. Op Youtube is het een echte hit, het verscheen op talloze sites, inclusief de onze, en de video haalde zelfs de "Tonight show with Jay Leno."

Maar het verhaal achter Djaingo, de biddende hond, heeft een veel diepere, dan een schattige betekenis. Steven en het dier ontmoetten elkaar op het ogenblik dat ze elkaar het hoogst nodig hadden. De man was ziek, reeds meer dan anderhalf jaar, toen hij rondzwierf in een dierenasiel, op zoek naar een tijdelijke uitkomst.

Het was 10 september 2003, de dag vóór de tweede verjaardag van de terroristische aanslagen op de WTC-torens en het Pentagon en de herinneringen aan die dag wogen zwaar door op hem. Steven zegt dat hij gedurende twaalf jaar dienst deed in het leger, van gewone soldaat tot sluipschutter met tussendoor nog vele andere opdrachten. Zowel privé als in zijn werk was hij zonder angst. Hij sprong uit vliegtuigen, daalde de rotsen af en ging mountainbiken op de meest gevaarlijke terreinen.

Nu was hij alles aan het verliezen: zijn hospitalisatiekosten liepen hoog op. Zijn loopbaan was om zeep en de relatie met het meisje met wie hij dacht te huwen was stuk gelopen. De ziekteproblemen bleven komen ... Kortom, de jongen was aan het sterven.

En toen zocht hij naar een uitweg en bezocht hij een dierenasiel. Die dag vroeg hij alleen of hij met een aantal honden mocht gaan wandelen. Hij had niet eens het plan om een dier aan te nemen. Maar dan, na drie uur, klikte het tussen hem en de hond. In één ogenbik wist hij dat zij voor elkaar waren bestemd. Het enige probleem was dat men het toen nog jonge dier reeds had afgeschreven. De volgende morgen zou hij een definitief spuitje krijgen. Hij zou, volgens het rapport van de asielwerkers, te agressief zijn en te moeilijk om af te richten. Steven smeekte om het dier te mogen houden en 75 dollars later, ging het duo samen naar huis, volgens eigen zeggen, zijn beste investering ooit.

De hond begon zijn baasje, een voormalige soldaat uit Austin, Texas, te vertrouwen. Het dier toonde zijn genegenheid en binnen de zes maanden was het dier als herschapen: gelukkig, liefhebbend en zacht. "Ik heb mijn leven zowel te danken aan hem als hij zijn leven aan mij," zegt Steven.


Samen met zijn adoptie kreeg de Australische rashond een nieuwe naam, liever dan zijn reeds bestaande naam "Chip." Zijn eigenaar dacht terug aan de tijd toen hij, samen met de derde Royal Australian Airborne, trainde. De man dacht aan de term "djaingo." "To go djaingo," betekende ginds volgens Steven: "uitgaan, dronken en wild worden, vrouwen meenemen, het vechten uiteraard mooi meegenomen." En zo kreeg de kleine, taaie hond zijn naam.

Vanaf zijn eerste hospitalisatie, op 19 februari 2002, ging het met Steven van kwaad naar erger. Door meerdere traumatische hersenbeschadigingen, door de vele militaire oefeningen, een ernstig ongeval met zijn auto, een ongeluk bij het afdalen met het touw en de ontploffing van een granaat, lijdt hij aan gastroparesis, een verlamming van de maag en darmen, waardoor het eten en drinken een soort "Russische roulette" wordt. Zo kan er voedsel in zijn maag blijven rondhangen en rotten. Ongewild begon hij letterlijk zichzelf van vrees uit te hongeren. Dagenlang kon hij liggen braken, soms tien tot vijftien keer per uur. Als gevolg hiervan kreeg hij gebroken ribben.

Als gevolg van zijn ziekte en de herhaalde dehydraties begon hij veel gewicht te verliezen. Toen hij gezond was, woog hij 79 kilogram. Spoedig viel hij terug op 44 kilogram. Maar tijdens zijn ziekte stond Djaingo naast hem. De ouders van Steven woonden drie uur verder en zijn moeder, Cheryl vertelt dat zij opgelucht was vanaf het ogenblik dat ze wist dat er een hond bij hem was: "Hij blijft steeds in zijn buurt en let op hem. Als Steven te ziek is om de hond uit te laten, laat hij de deur van zijn appartement open. De hond weet op zichzelf naar buiten te rennen, om te doen wat hij moet doen en houdt dan ook de open deur in de gaten," zegt Cheryl. Als haar zoon in nood is of medische aandacht nodig heeft, zal de hond de buren waarschuwen.

Djaingo als vriend hebben is een bron van vertroosting voor Steven. Maar er was een tijd dat een dier alleen nog niet voldoende was. Na meerdere dagen van braken, vier jaar geleden, dacht hij dat het met hem zou afgelopen zijn. Hij had een vriend gekend die een aantal jaren eerder zelfmoord had gepleegd door Chlorox te drinken. Vanaf de badvloer, waar hij lag te kronkelen van de pijn, had Steven zicht op het bleekmiddel dat dicht bij hem stond. Met het deksel er af, bereidde hij zich voor om ervan te drinken...



Have no fear in your heart
though you feel you've been broken and lost
there's a world where we will meet up again
there's a place that mends your hurt and takes you in

There are times faced alone
when you find all the holes in yourself
you don't have to walk the night on your own
I will send a prayer with you to lead you on
I will say a prayer for you when you have gone

"Ik hoorde het zo onderscheidend als Ik nu op dit ogenblik uw stem hoor," zegt Steven met een bibberende stem aan de telefoon tot CNN. "Ik hoorde: doe dit niet!! Het was mijn Vader, God en ik stortte in. Elke keer als ik er over praat krijg ik nog steeds de tranen in de ogen."

Hij groeide op in een Christelijke omgeving. Zijn vader was de diaken van hun kerk. Zijn Moeder geeft cathecheseles en geeft tevens onderricht in de Bijbelstudie. Steven zag zichzelf als een Christen, tot hij er zich van bewust werd dat hij een "christelijk leven," leefde naar zijn eigen gebruiken.

De afmattende ziekte, waardoor hij het meeste van zijn tijd gedwongen is om thuis te blijven, het verlies van alles, heeft hem in feite gediend, antwoordt hij: "Het veranderde alles. Het voelde waarlijk aan als God die als een turbo te keer ging, mij in het aangezicht sloeg en mij vertelde om wakker te worden," zegt Steven, die zichzelf omschrijft als "harteloos" na zijn jaren militaire dienst. "Het heeft mijn hart op zoveel wijzen verzacht en ik werd er mij van bewust dat de dingen die u worden toegekend in het leven, dikwijls nogal eens de meest belangrijke dingen zijn in het leven."

Hij raakte betrokken bij de Kerkelijke werking en wanneer hij kon, woonde hij Bijbelstudies bij en als Kerstgeschenk voor zijn moeder, leerde hij zijn hond aan hoe hij God moest bedanken.

"Hij is een arbeidsongeschikte oorlogsveteraan met een heel beperkt inkomen," zegt zijn moeder, en zo vertelde zij haar zoon dat "het beter was om iets te doen voor elkaar, iets te maken of te schrijven, eerder dan dingen aan te kopen als geschenk."

Wat haar zoon en Djaingo voor haar deden, raakte haar hart, zegt zij. En met de recente video op het internet, is zij niet langer meer alleen hierin.

De reacties waren overweldigend voor Steven. Hij ontving meer dan vijfduizend boodschappen van over de hele wereld: Australie, Rusland en tot zelfs uit Thailand. Het verzoek om vriendschap op Facebook, liep al gauw in de honderden en nu, sinds Djaingo eveneens een eigen Facebook profiel heeft, komt de vraag voor vriendschap van Djaingo ook van alle zijden.

"Steven kreeg huwelijksvoorstellen. Een grootmoeder die chemotherapie ondergaat en alleen woont, zegt dat ze elke morgen de film bekijkt om haar te helpen de dag door te komen. Een moeder, wiens zoon zijn geloof heeft verloren, hoopt nu dat ze door haar hond te leren bidden, opnieuw het geloof kan opwekken bij haar zoon. Priesters gebruiken de film in hun sermoenen. En dit alles, inbegrepen wat er voor mijn zoon is gedaan," zegt zijn moeder, "is het bewijs dat Gods hand hier aan het werk is. Steven heeft ons zo dikwijls verteld dat hij zich zo eenzaam voelde. Bijna de hele tijd van zijn leven is hij gebonden om binnen te blijven in zijn appartement, maar nu krijgt hij mails van over de hele wereld. Dit alles krikt Steven zijn moraal gevoelig op. God gebruikt de kleinste dingen om er goed mee te doen."

Nu bidden Steven en Djaingo elke avond tezamen. Het is niet zo dat hij denkt dat het corpulente dier, die eerder als eens voor een varken werd aanzien, werkelijk bidt. Hij weet dat zijn trouwe dier gewoon doet wat het gevraagd wordt te doen, om zo zijn eten te krijgen.

"Maar het is een bevestiging van mijn geloof dat mijn hond nu samen met mij kan meebidden," zegt Steven. "Wie zou ooit hebben gedacht dat God gebruik zou hebben gemaakt van mijn dikke en vette hond, om Zijn Glorie te verspreiden?"



When you walk through a storm
Hold your head up high
And don't be afraid of the dark
 At the end of the storm
There's a golden sky
And the sweet silver song of a lark

Walk on through the wind
Walk on through the rain
Though your dreams be tossed and blown

Walk on, walk on
With hope in your heart
And you'll never walk alone
You'll never walk alone

Walk on, walk on
With hope in your heart
And you'll never walk alone
 You'll ne-ever walk alone

Vertaling: Chris De Bodt