| |
Download PDF
1. Samuel Alexander Armas, voor de geboorte [1999]
Dit is de foto van een ongeboren baby in de 21ste week. Samuel Alexander Armas, die geopereerd werd door de chirurg Joseph Bruner. Bij de baby was een open ruggetje vastgesteld, maar het kindje zou een operatie buiten de baarmoeder nooit overleven.
Zijn moeder, Julie Armas is een kraamverpleegster die gehoord had van de opzienbare prestaties van Dr. Bruner. In het UMC in Nashville voert hij operaties uit op babies in de baarmoeder. Gedurende deze operatie haalt hij de baarmoeder met een keizersnee uit de buik en maakt een kleine snede om de baby te kunnen opereren.
Toen hij de operatie beëindigde, kwam het kleine, maar volmaakte handje van de kleine uit de incisie en greep de vinger van de chirurg stevig vast. Dit was het meest emotionele moment in het leven van dr. Bruner, hij was even niet in staat om zich te verroeren.
De fotograaf heeft deze gebeurtenis perfect op de gevoelige plaat kunnen vastleggen en de krant, die de foto publiceerde, noemde het "De hand van Hoop" als het ware om God te bedanken voor het redden van dit jonge leventje. Zijn moeder kan de foto niet met droge ogen aanschouwen en zegt: "Zwangerschap eindigt niet bij gehandicapt of ziek zijn, het gaat om een mens." Samuel kwam perfect gezond ter wereld, de operatie slaagde voor 100%
2. Samuel Alexander Armas, bijna vier jaar later [1/11/2003]
De hand die de wereld in beroering bracht
Het was de "Hand van de Hoop", een foto van de hand van een ongeboren kind, die de wereld rondging, nadat deze in USA Today was verschenen. De foto, die genomen werd door Michael Clancy, toonde Samuels kleine hand dat de vinger vastgreep van de chirurg tijdens een operatie in de baarmoeder.
Een ondeugende glimlach uitstralend, duikt de drie jaar oude Samuel Armas vlug achter een stoel, wanneer een fotograaf probeert een foto van hem te nemen, terwijl ze door een Commissie van de Senaat in Washington D.C. worden gehoord. Samuel leek bijlange zo schuchter niet tijdens zijn eerste fotosessie. Een foto van van kleine hand die de vinger vastgreep van de chirurg, tijdens een operatie in baarmoeder, ging de wereld rond en verbaasde de mensen die anders hun neus ophalen voor de werkelijkheid van het leven in de baarmoeder.
De ouders van Samuel, Alex en Julie Armas uit Villa Rica, Georgia, getuigden eerder, op 25 september, voor de Senaatscommissie voor Wetenschap, Technologie en Ruimte over de foto en hun ervaring met de baarmoederoperatie. Zij waren vergezeld van Dr. James Thorp, een specialist in operaties tijdens de zwangerschap van de Pensacola Universiteit van Florida en door Michaël Clancy, de fotograaf die de mooie foto nam van Samuels beklemmende, maar inspirerende, handgreep.
Dr. Thorp getuigde dat, hoewel baarmoederoperaties nog volop in de experimentele fase zitten en belangrijke risico’s inhouden, ongelofelijke hoop bieden aan de ouders van ongeboren kinderen met geboorteafwijkingen. Alex en Julie vertelden dat de operatie, die werd uitgevoerd wegens "spina bifida" [open rug], Samuels leven en hun leven opvallend veranderde.
Alex getuigde: "Vandaag is Samuel bijna vier jaar oud, en moest sindsdien geen operaties meer ondergaan die gebruikelijk zijn bij kinderen met spina bifida. Hij stapt met beugels, is cognitief normaal, en houdt van kevers."
Samuel, die achter zijn getuigende vader zat, droeg een T-shirt met daarop een aantal van die kevers. De voorzitter van de Commissie, Senator Sam Brownback, zelf vader van vijf kinderen, nodigde de kleine Samuel uit om aan de getuigenistafel van zijn ouders te komen zitten voor een aantal vragen. Hij wees naar de grote, originele foto en vroeg of Samuel wist wat deze betekende.
Samuel antwoordde: "Kleine Samuel."
Toen hem werd gevraagd wat de dokters die dag hadden gedaan, vatte de drie jaar oude Samuel de ingewikkelde operatie als volgt samen: "Zij herstelden mijn boo-boo."
Julie herriep, tijdens haar getuigenis, het moment toen ze de resultaten hoorden van de prenatale testen die Samuels "boo-boo" onthulden.
De eerste woorden die mijn dokter zei waren: "Dit is heel erg."
In zijn getuigenis zei Alex: "We werden door elkaar geschud. Het is de ergste nachtmerrie van elke ouder om te vernemen dat er iets heel erg aan de hand is met hun kind. De dokter legde ons een gruwelijk beeld voor en stopte juist voor het voorstel tot abortus." Zoals Alex, na het gehoor, mededeelde aan NRL News: "Ons standpunt was dat, na jaren van diverse pogingen, dit het kind was dat God voor ons had uitgekozen. Julie en ik zijn beide christenen en de Schrift is duidelijk over de heiligheid van het leven in de schoot. Het beëindigen van de zwangerschap was dus geen optie voor ons."
Spina bifida is een soms ernstige en fatale hersen- en ruggengraatanomalie, wat resulteert in slecht sluitende ruggenwervels rondom het ruggenmerg, vooral tijdens de eerste maand van de zwangerschap. Als het kind overleeft, laat spina bifida dikwijls slopende gebreken achter, zoals een groeiende vochtophoping in de hersenen (hydrocephalus) en een aantal ernstige bijkomende gebreken.
Julie, een verloskundige verpleegster, besloot, na het horen van de diagnose, om behandelingen om te zoeken en ontdekte een pas in de schoenen staande behandeling van een operatie tijdens de zwangerschap [in utero] van spina bifida in het Medisch centrum van de Vanderbilt Universiteit in Nashville. Na intensieve raadplegingen met de medische staf, gaven Julie en Alex niet enkel hun akkoord voor de operatie van de 21 weken oude Samuel, maar ze lieten ook toe dat USA Today de operatie mocht filmen en fotograferen, zodat de wereld meer kennis zou krijgen van deze nieuwe behandeling.
USA Today duidde fotojournalist Michael Clancy aan om alles vast te leggen op film. Michael had geen idee dat deze opnamen zijn leven voor altijd zouden veranderen. Hij legt uit aan NRL News: "Voor de foto, had ik als man geen mening over abortus. Mannen kunnen geen kinderen krijgen en zo was het niet aan mij om te beslissen of abortus goed of slecht is. Ik was onverschillig."
Michael beschreef voor de Senaatscommissie gedetailleerd zijn ervaringen tijdens de operatie: "De spanning kon worden gevoeld in de operatiekamer, toen de operatie begon. De operatie zou plaatsvinden binnen de baarmoeder en men zou niets van de kind kunnen waarnemen door de opening. De volledige operatie duurde één uur en dertien minuten. Toen alles gedaan was, waren zowel ik als het medische team heel erg opgelucht. Toen de dokter me vroeg wat soort film ik had gebruikt, zag ik buiten mijn ooghoek de schoot van de moeder schudden, maar niemand was nabij. Ik beefde van binnen. Plots kwam er een hele arm uit de opening en trok zich terug tot juist de kleine hand nog zichtbaar was. De dokter boog zich voorover en hief het handje op, dat plots reageerde en de vinger van de dokter omarmde. En alsof het was om de sterkte van te testen, schudde de dokter het kleine vuistje. Samuel hield stevig vast. Ik nam de foto. Wow!"
Toen de fotobewerker van USA Today later Michael opbelde om de publicatie te bevestigen, verklaarde de uitgever: "Het is de meest ongelofelijke foto die ik ooit heb gezien." De foto verscheen in de krant in september 2000 en verspreidde zich vliegensvlug over de hele wereld. Vandaag wordt er nog dikwijls naar verwezen als "de hand van de foetus die de wereld in beroering bracht."
Ondertussen bleek dat de dokter de resultaten had behaald waarop de ouders hadden gehoopt en waarvoor ze hadden gebeden. "Onmiddellijk na de operatie," zegt Alex "stopte de vochtophoping en begon zelfs te dalen. Tegen dat de kleine Samuel, 15 weken later, moest worden geboren, was de hersenbeschadiging hersteld en de vochtophoping grotendeels verdwenen."
Alex en Julie deelden met NRL News de impact die de operatie en de foto later hadden op hun eigen levens: "De opeenvolgende beproevingen van onvruchtbaarheid, gevolgd door Samuels spina bifida en de baarmoederoperatie zorgde bij ons voor het gevoel dat men in een achtbaan leeft, maar dat ons huwelijk en ook elk van ons individueel bijzonder heeft gesterkt," vertrouwde Alex toe. "Wij hebben op twee manieren Gods hand aan het werk gezien. Eerst en vooral heeft Samuel duidelijk voordeel gehaald uit de operatie, en daarna waren we dankbaar voor zijn vooruitgang en de afwezigheid van de vele problemen die normaal gepaard gaan bij kinderen met spina bifida. Ten tweede, zijn we nederig gemaakt door Gods gebruik van de foto van de hand om deze bekend te maken, omdat deze op grote schaal is gebruikt voor de voorstanders van het leven en Christelijke organisaties om het leven binnen de schoot aan te tonen."
Sinds de publicatie van Samuels "Hand van de Hoop", dagen recent gemaakte beelden van een lachende foetus de wereld opnieuw uit om de ogen te openen voor het wonder en de werkelijkheid van het ontluikende menselijk leven. De verbazingwekkend gedetailleerde vierdimensionale foto’s, die zijn genomen door een uiterst nieuwe scanner, onthullen foetussen die lachend opgroeien in de moederschoot, of die zuigen aan hun vingers, wenen of aan hun neus krabben.
Zoals Senator Brownback zei tijdens het verhoor: "Er loopt een debat over het feit of een foetus leven is, of het kind al dan niet moet worden beschermd. Door te getuigen van de goddelijke wonderen in de moederschoot, daagt de moderne wetenschap velen uit om de vraag opnieuw in overweging te nemen.
3. Samuel Alexander Armas, bijna tien jaar later [15 mei 2009]
Tien jaar na de "Hand van de Hoop" blijft het debat duren
Herinnert u zich nog de ongeboren Samuel, die de hand uit de baarmoeder steekt en de chirurg zijn vinger vastgrijpt? Het was de meest verbazingwekkende foto die ooit werd genomen. Lijkt het voor u op één groot opgezet verhaal vol leugens, zoals de voorstanders van abortus beweren? Neen, want hier laten we de tien jaar oude Samuel en de fotograaf die alles op de gevoelige plaat vastlegde, zelf aan het woord. Dank God omdat zijn moeder de heiligheid van het leven vooropstelde.
Bijna 10 jaar nadat de prachtige foto van het kleine handje de wereld rondging, heeft Samuel Alexanders een duidelijke mening over wat de "Hand van de Hoop" voor hem betekent. "Als ik de foto zie, is het eerste waar ik aan denk is aan hoe gelukkig ik mag zijn omdat God mij op deze wijze heeft aangewend," vertelt Samuel aan Fox News. "Ik ben heel dankbaar dat ik het was op de foto."
Op 9 augustus 1999 nam fotograaf Michael Clancy de handgreep van de foetus. Zijn foto van een 21 weken oude foetus die de vinger van de dokter vastgreep tijdens een innoverende ingreep om een correctie uit te voeren op spina bifida, ging de hele wereld rond. Bijna vier maanden later, op 2 december werd Samuel Armas "beroemd geboren." De foto, die verscheen in USA Today op 7 september 1999, verspreidde zich vlug over de hele wereld als bewijs van het levensverloop in de moederschoot en werd later aangehaald tijdens een congresdebat over een wet over voortijdige zwangerschapsonderbreking in het jaar 2000.
"Het is gewoon een mirakelfoto, een mirakelmoment," vertelt Clancy aan Fox News, "het toont de vroegste menselijke reactie die ooit werd opgenomen."
Samuel, die nu negen jaar oud is, leeft in Villa Rica, Georgia, en zegt dat ontelbare kinderen sindsdien hun leven te danken hebben aan de foto en dat het vele anderen dwong om hun standpunt rond abortus te herzien. "Het is iets waar ik fier op ben," zegt hij. "Dit is heel belangrijk voor mij, want heel wat babies zouden hun leven hebben verloren, indien het niet was gebeurd."
Julie Armas, de moeder van Samuel, zegt dat haar oudste zoon een heel sterk onderscheid kan maken tussen wat "goed" en wat "slecht" is en de impact begrijpt van zijn ongebruikelijke eerste kinderfoto. "Hij vereenzelvigt het meer met een boodschap tegen abortus dan wat anders", vertelde zij aan Fox News. "De foto is genomen en God maakte er gebruik van om te mensen te tonen dat dit kind in de moederschoot in leven was. Hij is gelukkig dat de foto de boodschap zo duidelijk doet overkomen. Het gaat buitengewoon goed met hem en wij bidden elke dag dat hij gezond zou mogen blijven."
Armas zal waarschijnlijk rond de kuiten van zijn benen een beugel moeten dragen voor de rest van zijn leven, als gevolg van spina bifida, waardoor de ruggenwervels niet goed rondom het ruggenmerg sluiten tijdens de eerste maanden van de zwangerschap. Bij een lange afstand gebruikt hij ook een rolstoel, maar Julie, intussen moeder van drie kinderen, zegt dat Samuel voor de rest "goed kan stappen en heel gelukkig is dat de prenatale ingreep heel wat latere operaties heeft vermeden."
"Ik hou van zwemmen," zegt Samuel tijdens zijn gebruikelijke zaterdagse bezigheid. "Men gebruikt de armen en het kweekt de armspieren heel wat aan." Hij zit nu in het derde leerjaar en hij houdt verder ook van wetenschap, dieren [voornamelijk haaien], grote arenden en tijgers. Hij verzamelt nog steeds kevers. Dit laatste is iets wat Alex, de vader van Samuel, onthulde tijdens een debat in een commissie van de Senaat over de voordelen van prenatale chirurgische ingrepen, toen de kleine drie jaar oud was.
"Alles wat hij ziet, wenst hij bij hem in een kooi te houden, om ernaar te kijken," zegt Julie Armas, "Hij is een buitengewone jongen, heel vriendelijk en heel ontspannen."
Clancy, die sindsdien geen operaties meer heeft gefotografeerd, brengt een derde ontmoeting met hem uit 2007, ter sprake, tijdens een organisatie van Come Alive Ministries in Atlanta. "Zijn ogen stralen omdat hij beroemd werd geboren door die foto. Het was verbazingwekkend." Clancy, die werkte aan freelance fotograaf voor USA Today, toen hij de reeds volmaakte hand van Samuel fotografeerde, wordt nu dikwijls gevraagd als spreker tijdens conferenties van organisaties die voor het leven opkomen. "Het eigenaardige is, dat ik daarvoor niets tegen abortus had. Maar wat ik nu doe, ga ik blijven doen. Ik blijf het verhaal herhalen en herhalen omdat het de harten van de mensen kan veranderen. Wat begon als een opdracht is nu een verantwoordelijkheid geworden."
"Een belangrijk deel uit het verhaal," zegt Clancy, "is hoe de kleine Samuel er in slaagde om met zijn armpje door de heel kleine opening van de baarmoeder te geraken en de vinger vastgreep van Dr. Joseph Bruner, want velen denken dat de chirurg dit alles in elkaar heeft gezet tijdens de ingreep in het Medisch Centrum van de Vanderbilt Universiteit in Tennessee. Ik zag de moederschoot plots hevig schudden en toen kwam de kleine vuist door de opening die de chirurg had gemaakt. En de vuist kwam er uit eigen beweging uit. Toen Dr. Bruner hierop het handje optilde, maakte ik gauw de foto en op dat moment kneep de kleine Samuel in de vinger van de dokter. Hoe meer Dr. Bruner met de hand schudde, hoe steviger Samuel de vinger vastgreep."
Dr. Bruner, die voor commentaar niet beschikbaar was, had eerst verklaard dat de moeder [en aldus ook het kind] onder verdoving waren en normaal gezien niet konden bewegen, maar in een artikel dat later werd gepubliceerd in The Tennessean, herriep hij deze verklaring en zei hij dat hij wel degelijk de hand uit de baarmoeder had genomen, iets wat het debat uiteraard opnieuw deed aanwakkeren.
Het lijkt Julie Armas allemaal niet te deren: "Er is de getuigenis van Clancy die het allemaal heeft zien gebeuren en Clancy blijft bij zijn verhaal. Samuels gezondheid blijft gunstig evolueren en nu helpt hij zijn broertje Zachary, die ook spina bifida heeft. Eerlijk gezegd, trekt ik me het allemaal niet zo veel aan. Ik ben verpleegster, dus begrijp ik dat ook Samuel tot op een zekere graad was verdoofd. Of het de kleine was die de hand uit eigen beweging uit de baarmoeder stak, of het de chirurg was, die de hand eruit nam, weet ik niet. Wat telt is dat het een kind is met een hand, met een leven, en dat betekent genoeg."
|
|
