Juli 2011

Medjugorje, 15 juli 2011

Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria!

• Op 2 juli 2011 kreeg Mirjana haar maandelijkse verschijning aan het Blauwe Kruis omringd door een grote menigte. Na de verschijning gaf ze ons de volgende boodschap door: "Lieve kinderen. Vandaag vraag ik u om een moeilijke en pijnlijke stap naar uw eenheid met mijn Zoon. Ik roep u op tot een totaal besef en belijden van de zonden, tot zuivering. Een onzuiver hart kan niet in en met mijn Zoon zijn. Een onzuiver hart kan geen vrucht geven van liefde en eenheid. Een onzuiver hart kan geen correcte en juiste dingen doen. Het is geen voorbeeld van de schoonheid van Gods Liefde voor hen, die het omringen en voor hen, die deze liefde nog niet hebben leren kennen. Gij, mijn kinderen, zijt hier rond mij verzameld, vol geestdrift, vol verlangens en verwachtingen en ik smeek de goede Vader om, door de Heilige Geest, mijn Zoon ... het geloof, te leggen in uw gezuiverde harten. Mijn kinderen, gehoorzaam mij, ga met mij op weg.

  Terwijl ze weer wegging toonde de Gospa aan de linkerkant duisternis en aan de rechterkant het Kruis, als in een gouden licht. Mirjana denkt dat Gospa ons zo het verschil heeft willen tonen tussen een onzuiver en een zuiver hart.

• Op 25 juni 2011 heeft de zienster Ivanka Ivankovic-Elez haar jaarlijkse verschijning gekregen, privaat bij haar thuis. [Op 7 mei 1985 kreeg ze haar 10e geheim en de H. Maagd zegde haar dat ze voortaan nog één maal per jaar een verschijning zou krijgen, op 25 juni]. Dit jaar sprak de H. Maagd met haar over het eerste geheim. Daarna zegde Ze: "Lieve kinderen, ontvang mijn moederlijke zegen".

• Ze had een hekel aan haar vader. Duitsland, in de jaren 70.

  > Toen ze 17 was, verloor Monika haar moeder, van wie ze heel veel hield. Ze had twee broertjes, een zus en een vader die architect was, een niet praktiserend protestant. Ze woonden in de omgeving van Bonn. Monika verafschuwde echter haar vader. Ze vond hem koud, stroef en ondoordringbaar, zonder contact met zijn kinderen. Omdat ze niet kon doordringen tot zijn hart, verliet ze het huis aan 17 jaar, zogezegd omwille van haar studies.

  Aan de leeftijd van 20 heeft ze een diepe godservaring in haar kamer en ze krijgt een grote liefde tot Jezus. Langs de protestantse vrienden, die ze ontmoet, begrijpt ze dat haar vader beminnen en hem vergeven deel uitmaakt van Gods geboden [Vader, moeder zult gij eren]. Ze besluit dan enkele pogingen te ondernemen en doet het voorstel aan haar vader om alleen met hem op vakantie te gaan in Zwitserland. Tussen de prachtige bergen ontdekt ze de diepte van het hart van haar vader en begint hem te beminnen. Ze krijgt ook begrip voor zijn lijden ten gevolge een zeer harde jeugd en spant zich in om te werken aan de positieve aspecten van deze relatie, zonder hardnekkig vast te houden aan geschilpunten. Ze ontdekt haar eigen tekorten [die ze met haar vader gemeen heeft] en vraagt er hem vergiffenis voor. Ze bidt en geleidelijk aan ontdekt ze in haar vader een kind, dat zich kan verwonderen.

  Dan gebeurt er iets providentiëels. Haar vader heeft vrienden die, zoals hij, ontsnapt waren uit Oost-Duitsland voor de muur van Berlijn werd gebouwd. In hun aanwezigheid, bij een bepaalde gelegenheid, wordt haar vader een andere persoon, kwetsbaar, open, echt zichzelf. Monika ontdekt dan alles wat hij geleden heeft en hoe hij hard geworden is om de ballingschap te overleven. Ze begrijpt dan ook hoe de kinderen dikwijls te vlug hun ouders afschrijven en zo de oorzaak zijn dat deze van marmer worden. Het hart van Monika opent zich voor deze onbekende vader en eindelijk ontstaat er een dialoog.

  Als ze 26 is, werkt ze als verpleegster in een ouderlingeninstelling. ’s Nachts is ze dikwijls alleen op de dienst. Alle veertien dagen bezoekt ze haar vader en maakt zich zorgen over zijn eenzaamheid. Met zijn 77 jaar geniet haar vader van een goede gezondheid en niets laat ook maar het minste probleem vermoeden. Hij gaat naar het hospitaal omwille van een klein probleem. Die nacht is Monika van nachtwacht en plots overvalt haar een sterk gevoel. Ze weet dat ze onmiddellijk naar haar vader moet gaan. Vroeg in de morgen gaat ze op weg en rijdt twee uur non-stop, halsbrekend wegens de mist. Binnen in haar is er strijd: "Maar ben ik krankzinnig, ik zou later naar mijn vader kunnen gaan, waarom nu juist?!"

  De intuïtie is echter te sterk. Ze voelt dat deze ontmoeting met haar vader belangrijk zal zijn en ze bidt. Als ze in Bonn aankomt, in plaats van onmiddellijk naar het hospitaal te gaan, voelt ze zich gedwongen eerst naar het huis te gaan van haar vader, zonder te weten waarom. Het huis is leeg. Monika keert zich naar een kast, opent een lade en vindt er een document, dat haar onbekend is. Ze neemt het en gaat vlug naar het hospitaal waar ze haar vader in uitstekende conditie vindt. Samen openen ze het document: Het was het dagboek van haar vader. Ze vinden een verhaal van een bergbeklimming, die hij samen met vrienden in zijn jeugd had gedaan tijdens de oorlog 40-45. Die dag immers hadden haar vader en zijn vrienden in bewondering gestaan voor de schepping, alsof ze Gods glorie hadden gezien. Het verhaal was zeer aangrijpend en Monika en haar vader begonnen te wenen. Voor Monika is het alsof er een hoekje van de hemel open gaat. Het bezoek duurt 3 uur. De verhouding vader-dochter wordt heel diep, het is werkelijk een delen met het hart.

  Monika vraagt hem dan of hij zijn leven aan de Heer wil geven. De vader aanvaardt en voor de allereerste keer bidden ze samen! En vermits de vader niet kan bidden, vraagt hij zijn dochter de gebeden op te zeggen en hij herhaalt ze. Monika bidt een spontaan gebed, eenvoudig, zoals de H. Geest het haar ingeeft. Er ontstaat een sterke band tijdens dit gebed.

  Monika maakt van de gelegenheid gebruik om haar vader te zeggen hoeveel ze van hem houdt en ze dankt hem. Het is als een liefdesverklaring, sober maar oprecht. Ze vraagt hem vergiffenis voor alles wat hem gekwetst heeft in haar houding tegenover hem. Op dat ogenblik komt de kamergenoot terug binnen en de vader vergezelt zijn dochter naar de ingang. Van verre wuift hij haar vaarwel en Monika merkt dat er licht hem omstraalt. Monika is vol vreugde en keert terug naar haar werk. Drie dagen later belt haar broer haar: haar vader is gestorven, heel vredevol.

  Monika is nu Katholiek. De weg van haar vergeving is bemoedigend. We voelen ons, inderdaad, soms onmachtig te vergeven aan iemand, die ons heeft kwaad gedaan. God heeft echter steeds, voor ieder van ons, een weg van barmhartigheid en van vrede. We vinden hem enkel op onze knieën, in aanhoudend gebed. Deze verzoening tussen Monika en haar vader is mooi, mooier nog is de manier waarop Monika geluisterd heeft naar de H. Geest en zich door Hem heeft laten leiden, zonder rekening te houden met het gevoel van afkeer dat ze tegenover haar vader koesterde. We zijn teveel afhankelijk van ons "gevoel" en spreken daar teveel over. We oordelen teveel, we herkauwen teveel en komen steeds terug op het kwaad. We voeden ons met droeve geschiedenissen. Gelukkig echter wie luistert naar het influisteren van God in zijn hart en de prachtige bloem van de vergiffenis laat ontluiken, die zelfs bloeit tussen de smerigste afval. Onze afval zal verdwijnen, de bloem en haar vruchten zullen blijven. Ze komen van God!

• De avond van de 30e verjaardag was er een ontzaglijke massa mensen op de Podbrdo voor de verschijning van 23 uur aan Ivan. De H. Maagd verscheen, zeer gelukkig, omringd door drie engelen. Ivan gaf uiting aan zijn emotie. "Vandaag is het 30 jaar dat de H. Maagd bij me is. Die dag [24 juni 1881] was voor mij echt uitzonderlijk en van die dag af ben ik bij haar op school, een school van vrede, van liefde, van gebed. Die dag, van het moment dat ze aankwam, heeft de H. Maagd ons allen gezegend met haar moederlijke groet, "Geloofd zij Jezus, mijn lieve kinderen". Daarna zei Ze: "Lieve kinderen, ook vandaag verheug ik me met u. Ook vandaag nodig ik u uit mijn boodschappen te aanvaarden en ze te beleven. Mochten mijn boodschappen leven worden! Bouw ze in in uw leven. Mogen zij voedsel zijn voor de reis van uw leven. Weet, lieve kinderen, dat ik bij u ben als de zaken voor u het moeilijkst zijn, weet dat ik u bemoedig en u troost en dat ik bij mijn Zoon voor u ten beste spreek. Daarom, lieve kinderen, volhard in het gebed en heb geen schrik! Volg me zonder vrees. Dank u, lieve kinderen, dat u me ook vandaag aanvaard hebt en aanvaard hebt mijn boodschappen te beleven".

• Een bedevaarder vroeg aan Pater Svet [Een franciscaan uit Medjugorje]: "Wat zou u zeggen aan een man, die elke dag bidt en die graag zou bidden in familie, maar wiens familie weigert met hem te bidden?" De pater vroeg hem "Zijt gij die man?" "Ja" antwoordde deze. Toen antwoordde de pater: "Gij zijt op de weg naar de heiligheid!"

  Meermaals gaf Gospa deze boodschap op de berg: "Tegenwoordig, meer dan ooit tevoren, wil de Satan uw families vernietigen. Daarom, lieve kinderen, bid in familie en bid voor de familie!" Deze boodschap is van vitaal belang. Veel bedevaarders beginnen ze te beleven als ze van Medjugorje terugkeren. Sommigen stoten echter op moeilijkheden en verliezen soms hun vrede als de andere leden van de familie weigeren samen met hen te bidden. Ze mogen vooral de vrede niet verliezen! De vrede in ons hart mag niet afhankelijk zijn van de anderen, [we riskeren ze dan nooit te hebben!] maar ze hangt af van God, van Hem alléén, die de echte vrede geeft, in het gebed. God is immers steeds bereid ons te ontvangen en ons te zegenen. Onze getuigenis van onverstoorbare vrede te midden de golven, zal zijn vrucht dragen.

  Ik vernam hier iets zeer kostbaars vanwege de zieners: "De Gospa vraagt ons enkel haar boodschappen te beleven, ons deel te doen [elke dag in de familie te bidden] en Zij zal haar deel doen! Van het ogenblik dat wij ons deel gedaan hebben, kunnen we in vrede blijven. De rest behoort ons niet toe, Jezus en Maria zelf houden zich daar mee bezig, die last zou voor ons te zwaar zijn. Ons totaal vertrouwen in hen is essentieel, ze zal de invloed van de genade op de familie versnellen. De vakantie is een gunstige tijd voor gebedsbijeenkomsten, voor wonderen van bekering, die het gebed bekomt. De H. Maagd zal ons helpen van deze tijd van genade te profiteren!

Lieve Gospa, geef ons het inzicht van de liefde! Leer ons de gunstige momenten te herkennen om de goddelijke zegen over onze families te verkrijgen!

Zr. Emmanuel
© Enfants de Medjugorje 2011

Augustus 2011

Medjugorje, 15 augustus 2011

Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria!

• Op 2 augustus 2011 kreeg Mirjana haar maandelijkse verschijning aan het Blauwe Kruis omringd door een grote menigte. Na de verschijning gaf ze ons de volgende boodschap door: "Lieve kinderen. Vandaag nodig ik u uit opnieuw geboren te worden in het gebed, en, door de Heilige Geest, een nieuw volk te worden aan de zijde van mijn Zoon. Een volk dat weet dat, als het God verliest, ook zichzelf verliest. Een volk dat weet dat het, met God, ondanks lijden en beproevingen, in veiligheid en gered is. Ik nodig u uit te verzamelen in de familie van God en u te versterken in de kracht van de Vader. Kinderen, individueel kunt ge het kwaad niet tegenhouden, dat de wereld wil overheersen en vernietigen. Volgens de wil van God echter, allen samen, aan de zijde van mijn Zoon, kunt ge alles veranderen en de wereld genezen. Ik nodig uit met gans uw hart te bidden voor uw herders, mijn Zoon heeft ze immers uitgekozen. Ik dank u!"
  
  Na de verschijning zei Mirjana dat de H. Maagd, toen ze sprak over de priesters, de nadruk gelegd had op "ze zijn uitgekozen".
• De verborgen kracht van het gebed
  
  Sophie, een vriendin, studeert geneeskunde in Frankrijk en wil psychiater worden. Als studentin had ze een heel bijzondere ontmoeting met God in Medjugorje en, verlicht van binnen uit, veranderde dit gans haar leven.
  
  Op een dag, toen ze stage deed in een ziekenhuis, was ze met een nieuwe professor, die leerde hoe zich te gedragen met patiënten met bepaalde psychische ziekten. Er waren nog twee andere studenten in het lokaal. De professor liet een patiënt binnen komen, die al jaren gevolgd werd door een andere psychiater. Toen deze zag dat zijn gewone dokter er niet was, kreeg de patiënt schrik en werd zeer onrustig. De dokter legde hem uit dat hij zijn collega verving tijdens diens vakantie en hij nodigde de patiënt uit met hem te spreken, zoals met zijn vertrouwde dokter. De man antwoordde hem woedend: "Ik zeg u niets!". Na met alle middelen getracht te hebben de patiënt te kalmeren en ziende dat hij nergens geraakte, zei de psychiater: "Vermits ge met mij niet wilt spreken, zal ik de dosis van uw geneesmiddelen verdubbelen". De man werd woedend, begon de dokter uit te schelden en werd zeer agressief. Sophie dacht bij zichzelf: "Hij gaat hem nog vermoorden!" Tegenover deze situatie, die slecht kon aflopen, had ze een uitstekende reflex. Ze begon te bidden in haar hart en bad het prachtige gebed tot de H. Maagd, als diegene, die de kop van de slang verplettert. [Zie PS] Tot verbazing van iedereen werd de man tijdens dit gebed vlug terug rustig. Dan richtte hij zich tot het groepje studenten, keek naar Sophie en zei: "Gelukkig zijn er mensen, die bidden!" Hij ging rustig terug weg.
  
  In Medjugorje zegt de H. Maagd ons: "Lieve kinderen, moest ge de waarde kennen van het minste gebed, ge zoudt zonder ophouden bidden!"
  
  Na het vertrek van de man, richtte de psychiater zich tot de drie studenten: "Ge hebt nu een mystiek delirium gezien?!" [De ziekste van allen was dus niet noodzakelijk de patiënt!] Natuurlijk riskeerde Sophie niet te bekennen dat ze werkelijk gebeden had, maar die dag kwam ze in aanraking met de ongelofelijke kracht van het gebed. Dit feit betekende voor haar trouwens een ganse ommekeer in haar manier om haar beroep van psychiater te benaderen.
  
  Elke mens heeft immers geestelijke antennes en dikwijls hebben mensen, die wij als "zieken" zien een diepe gevoeligheid voor geestelijke realiteiten. De menselijke ziel is dieper dan de lichamelijke of psychische elementen van zijn bestaan. Daarom verdient hij ook een groot respect, wat ook zijn psychische kwetsuren mogen zijn.
• De rust voor lichaam en geest.
  
  In de boodschap van 25 juli nodigt de H. Maagd ons uit om rust te nemen, maar "in de liefde van de God". Het getuigenis van Sophie brengt ons een weinig gekende realiteit aan het licht: Het gebed brengt vrede! Het gebed brengt het lichaam en gans het wezen tot rust! Het ware gebed met het hart verkwikt gans het wezen en brengt het tot eenheid zo dat de mens zich herschapen voelt. Alléén God kan ons herscheppen, want Hij alléén heeft elk deeltje van ons wezen met een onmetelijke liefde geschapen . Het gebed vervult onze meest intieme verlangens. In tegenstelling tot het zich "uitleven", wat geen vrede geeft, brengt het gebed alle mogelijkheden van de mens samen, het verenigt ze, het vervult ze, het brengt ze tot evenwicht. Het is goed dat de vakantie enkele dagen kent van afzondering, van enkele dagen stilte in de natuur. Enkel het werk even onderbreken volstaat niet voor de diepe rust van het wezen want geestelijke leegte maakt de mens onrustig en brengt hem uit zijn evenwicht. Omwille van deze geestelijke leegte verblijven veel jongeren tegenwoordig verre van hun hart, ze zijn verkleefd aan lawaai, aan muziek en ze zijn angstig bij de gedachte om afgesloten te zijn van de menigvuldige boodschappen, die ze voortdurend krijgen langs hun elektronische apparaten. Voor hen is dit een nieuwe vorm van drugs, waarvan de Boze zich gretig bedient. Het gebed, daarentegen, bouwt hen op omdat het alle elementen van hun wezen op de juiste plaats zet volgens de harmonie die de Schepper hen heeft ingeplant.
• Het jeugdfestival en het avondprogramma. Dank zij het MIR centrum van Medjugorje, hebben miljoenen mensen "life" gans het Jeugdfestival kunnen volgen, dat van uit Medjugorje werd uitgezonden. De parochie zendt verder 3 uur van het avondprogramma uit langs internet [van 18 tot 21 in de zomer en van 17 tot 20 uur in de winter, lokale tijd ].
  
  Eens te meer was dit festival prachtig. De vieringen, de liederen, de onderrichtingen, de getuigenissen waren uitstekend. Er was een aanstekelijke vreugde, die duizenden jongeren aangegrepen heeft uit 60 verschillende landen. Een groot aantal priesters was gekomen om hen bij te staan, hen te beluisteren en biecht te horen. Op 4 augustus waren er 501 priesters aan het altaar om te concelebreren. We hebben 8 jongeren opgenomen in ons huis "Bethlehem" en ik zag ze met de dag veranderen. Hun harten gingen open! Eindelijk kregen ze echt voedsel. Intuïtief wisten ze dat ze de waarheid te horen kregen in de dagelijkse onderrichtingen. De meesten vertrouwden ons toe dat ze het moeilijk hadden om thuis hun geloof te beleven. De wereldse omgeving tracht hen elke dag van God te verwijderen. Ze hebben ook banden onder mekaar gesmeed en ze hebben begrepen dat het belangrijk is om niet geïsoleerd te blijven in hun geloof, maar dat het nodig is om zich te verzamelen om mekaar onderling te steunen. De H. Maagd noemt Medjugorje "de ontmoetingsplaats voor de harten". Dat is juist wat er hier gebeurt!
  
  Tijdens het festival zond Kard. Schönborn uit Wenen een boodschap aan de jongeren om hen te zeggen dat hij diep met hen verbonden was en om hen aan te moedigen zich verder aan Christus te hechten.

Lieve Gospa, we willen een volk zijn op weg naar God, in de zekerheid van zijn liefde, de enige echte zekerheid!

Sr. Emmanuel
© Enfants de Medjugorje 2011

September 2011

Medjugorje, 15 september 2011

Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria!

• Op 2 september 2011 kreeg Mirjana haar maandelijkse verschijning aan het Blauwe Kruis omringd door een grote menigte. Na de verschijning gaf ze ons de volgende boodschap door: "Lieve kinderen. Met geheel mijn hart en ziel, vervuld van geloof en liefde tot de hemelse Vader, gaf ik u mijn Zoon en geef ik Hem u opnieuw. Volkeren van de hele wereld, mijn Zoon leerde u de enige ware God en zijn liefde kennen. Hij heeft u geleid op de weg van de waarheid en maakte u tot broeders en zusters. Daarom, mijn kinderen, dwaal niet af, sluit uw hart niet voor deze waarheid, hoop en liefde. Ales rondom u gaat voorbij en valt uiteen. Enkel de glorie van God blijft. Neem daarom afstand van alles wat u van de Heer verwijdert. Aanbid Hem alléén, want Hij is de enige ware God. Ik ben bij u en zal bij u blijven. Ik bid in het bijzonder voor de herders, dat zij waardige vertegenwoordigers zouden zijn van mijn Zoon en dat ze u met liefde leiden op de weg van de waarheid. Ik dank u."
• De "persoonlijke mening" is een wapen dat satan vaak gebruikt om verwarring te scheppen in de Kerk. Versta me echter niet verkeerd, niet alle meningen zijn slecht. De Kerk vraagt ons ons verstand te gebruiken om het geloof zin te geven. De Kerk tracht ons niet te indoctrineren of te brainwashen, ze verlangt alleen dat we het verstand te gebruiken dat de Heer ons gegeven heeft om dichter bij de Waarheid te komen. De Kerk heeft echter van de Heer het gezag gekregen om te onderrichten in zijn Naam en Hij heeft haar de H. Geest beloofd om haar te leiden. De officiële leer over een zaak van geloof of gezag in vraag stellen is de Heer zelf in vraag stellen.
• Dat is het grote gevaar dat Paus Benedictus XVI "relativisme" noemt. Alles wordt relatief. Onder het voorwendsel van de vrijheid [in feite een valse vrijheid], vorm ik mij een persoonlijke mening over bepaalde punten van de leer, zonder rekening te houden met het Woord van God, noch met wat de Kerk ons leert. Als iemand niet gelooft dat Satan bestaat, wil dat nog niet zeggen dat hij werkelijk niet bestaat! Als Jezus zelf in het Evangelie over hem spreekt, dan stelt de vraag zich zelf niet. Als iemand zegt dat het OK is dat Christenen samen leven buiten het huwelijk, dan ontkracht hij de woorden van Christus en de geboden van God, die objectief zijn en niet wisselen met de mode. Het subjectieve overspoelt ons. Tegenwoordig "schept" ieder voor zich een eigen geloof, naargelang het hem past of aanstaat. Het is niet langer de Waarheid, waarnaar gezocht wordt of die onderwezen wordt, maar een vervorming van de waarheid, een overtuiging, een persoonlijke en subjectieve opinie over de Leer. Beweren de waarheid in pacht te hebben en zich boven het Leergezag van de Kerk plaatsen, is hoogmoed. Het is zijn eigen inzicht verheffen tot een dogma. Alleen de Kerk is de behoeder van de orthodoxie van het Geloof. Waar het bijgevolg de leer aangaat, is het zeer belangrijk zich steeds te richten naar het Leergezag van de Kerk.
  
  Sommige gelovigen zijn in de war omdat ze, vanwege kerkmensen, zaken horen, die niet in overeenstemming zijn met essentiële punten van ons geloof.
  
  Van in het begin van de verschijningen heeft de H. Maagd de priesters gevraagd: "Doe wat de Kerk van u vraagt." Op 2 september bad Ze dat "de herders ons met liefde zouden leiden op de weg van de waarheid." Dat is onze vrede, de genezing van onze verwarring! Katholieken hebben de Bijbel en het Leergezag als referenties voor hun geloof, zoals ook de onderrichtingen van de heiligen en de Kerkvaders. Iedere gelovige heeft toegang tot deze schatten. Heel veel nutteloze vragen zouden vermeden worden als de Katholieken het Katholiek geloof met dezelfde ijver zouden bestuderen, zoals ze de werking van hun computer bestuderen. Niemand zou er ook maar aan denken de wetten van de fysica te negeren om zijn computer te laten werken. Waarom dan de lessen, die God ons gegeven heeft, tegenspreken onder het voorwendsel dat wij er anders over denken? De vijand doet ons geloven dat we gebruik maken van onze vrijheid, terwijl hij ons in werkelijkheid een valstrik spant om ons te doen verdwalen en de gelovigen te verdelen.
  
  In de Catechismus van de Katholieke Kerk vinden we mooie bladzijden over alle fundamentele punten van ons Katholiek geloof. In het bijzonder over elk van de 10 geboden van God [§ 2052 tot 2557]. De 10 geboden zijn een bron, die God ons geeft om ons gelukkig te maken. God verlangt dat we gelukkig zouden zijn. Deze "Woorden van Leven," zoals ze in het oorspronkelijk Hebreeuws genoemd worden, zijn ons niet gegeven om ons het leven moeilijk te maken. God kent onze harten en onze verlangens, en Hij houdt van ons en, zoals elke goede vader, wil Hij er ons voor behoeden dat wij ons door onze daden zouden kwetsen en Hij wil ons leiden naar wat ons het grootste geluk kan brengen in deze en in de toekomstige wereld.
  
  Het zou goed zijn dat elke familie dit boek zou bezitten en het zou lezen. Als we dan aan een priester of een andere gelovige katholiek een vraag te stellen hebben over de moraal of de leer, laten we hen dan er op wijzen dat we de leer van de Kerk verlangen te horen en niet hun persoonlijke opinie. Op die manier zullen we verenigd zijn in hetzelfde geloof, dat we van de Apostelen gekregen hebben. Persoonlijke meningen zijn subjectief en veelvuldig. Ons geloof is één. "Lieve kinderen," zegt O. L. Vrouw, "heb een sterk geloof!"
• Alles stort ineen? Deze boodschap van 2 september is zeer sterk. Men kan ze niet negeren. Ze doet me denken aan een gesprek met Vicka, twee jaar geleden, nadat ik haar had horen spreken over de toestand van de families in de wereld. Ik vroeg haar "Is de H. Maagd erg bekommerd over de families in de huidige tijd? Vele vallen uiteen!" Vicka antwoordde: "Niet enkel de families, Zuster Emmanuel, alles stort ineen!"
  
  Ja, wat tijdelijk is, zal voorbij gaan. Gods glorie zal blijven. Het belangrijkste is in te zetten op wat niet voorbij gaat. Daarvoor vraagt de H. Maagd ons een echte verhuis. Een voorbeeld : Veronderstel een architect, die gevraagd wordt om een stad te ontwerpen. Hij begint met al zijn ervaring plaats te geven aan de lanen, de straten, de belangrijkste gebouwen, de sportvelden, de markten, de parkeerruimten, de winkelcentra, enz... Als de plannen helemaal klaar zijn, zegt hij bij zichzelf: "Wel, waar kan ik nu het centrum van de stad inplanten?" Te laat, vriend! Het centrum had eerst moeten ingeplant zijn! Het is het hart van de stad! Eerst later, afhankelijk van het centrum, kan men al de rest inplanten. De architect kan herbeginnen vanaf zijn eerste schets!
  
  We doen echter hetzelfde, beïnvloed door de heidense wereld rondom ons. Eerst organiseren we de aardse aspecten van ons leven : De familie, het werk, de studies, de gezondheid, de ontspanning, de relaties, de sport, de huisvesting, de leningen, enz... Dan vragen we ons op een bepaalde dag af: "Waar zal ik tijd vinden voor God?" Er is er geen meer over ! We hebben al het werk zonder Hem gedaan ! Dat is het wat onze moeder bedoelt als Ze zegt: "Ge plaatst God na alles, op de laatste plaats."
  
  Het is tijd om te verhuizen! "Verhuizen" betekent alles en iedereen van plaats veranderen [dat brengt een tijdelijke wanorde teweeg] en tenslotte de levende Jezus in het midden plaatsen, op Zijn juiste plaats. Dan, vertrekkend van de aanwezigheid van de levende Jezus, ons leven opnieuw organiseren, zodat de wereldse elementen afhankelijk worden van dit middelpunt. Dat is ten volle Christen zijn ! Dan volgt er wat we het meest verlangen : Als ons leven gericht is op Jezus, wordt alles onder de zegen van God geplaatst, in plaats van zonder Gods zegen te verlopen.
  
  "Lieve kinderen, ge werkt, ge werkt veel, zegt de H. Maagd, maar zonder de zegen van God!" [25 mei 2011] We klagen er over dat dit of dat niet lukt in ons leven. We denken dat we niet gezegend zijn, dat onze gebeden niet verhoord worden, zoals we zouden wensen. Verlangen we echt Gods zegen over ons, over onze families, over ons werk, enz...? Onze hemelse Moeder, die zoveel van ons houdt en die tot elke prijs ons geluk verlangt, toont ons DE weg, de enige, die lukt, "Zet God op de eerste plaats, lieve kinderen!" Dit betekent: Breng de Gever van elke zegen opnieuw in het middelpunt van uw leven, en de rest zal door zijn zegen gedekt zijn. Maria kan zien dat we de zegen van God verlangen. Maar, zonder er ons van bewust te zijn, verbannen we de Gever van de Zegen buiten de muren ... Dat werkt niet!!
  
  Als mijn man, mijn vrouw, mijn werk het middelpunt zijn van mijn leven, dan moeten ze verhuisd worden want ze nemen er de plaats van God in en ik bereid me, vroeg of laat, een grote ontgoocheling, zelfs wanhoop voor. God alléén is immers de bron van echt geluk, van echte vrede. Als ik echter mijn man, mijn werk, ... ondergeschikt maak aan de Bron, aan Jezus, de Koning, dan zal er zegen zijn en vrede. We zullen samen verbonden zijn met de onuitputtelijke bron. "Verzaak aan alles dat u van de Heer verwijdert. Aanbid Hem, Hem alléén, want Hij is de enige ware God. Ik ben met u en zal aan uw zijde blijven," zegt de H. Moeder ons.
• Marthe Robin vordert
  
  De zaak van deze grote Franse mystica vordert in Rome. Ze zal binnenkort officieel bij de kandidaten zijn voor een zaligverklaring. Dit werd ons door Pater Michon toevertrouwd [de verantwoordelijke voor de Foyer de Charité in Châteauneuf de Galaure], toen hij vorige lente in Medjugorje op bedevaart was. Het is een grote genade voor allen, die haar ontmoet hebben, en ook voor de gehele wereld. Laten we tot haar bidden dat haar getuigenis vele mensen naar Christus zou leiden.
  
  Enkele citaten van haar:
  • O, gij die lijdt en die u er over beklaagt in een nacht te leven zonder sterren, kijk naar het diepste van uw hart of er niets is, een herinnering of een afhankelijkheid, die de plaats inneemt, die Jezus zou moeten innemen. Verdrijf dit alles en laat Jezus binnen komen.
  • Als men klein is, doet God alles.
  • Is het hart van kleine kinderen niet gemaakt om te bidden, om te beminnen? Waarom zijn er zo weinig, die bidden? Het gebed van kleine kinderen is nochtans almachtig. Er is niets mooier naar God opgestegen dan het gebed van een kind. Meerdere kinderen, verzameld in gebed, doen wondere dingen voor de Hemel. O moeders, help uw kinderen van het gebed te houden en God zal in u Zijn eer vinden. Wees er zeker van dat er engelen bidden tussen kinderen en samen met hen smeken!
  De manier waarop Marthe Robin zich voorbereidde voor de communie is een voorbeeld voor ons. "Een communie zonder voorbereiding en zonder dankgebed is van weinig nut voor de ziel," zei ze. En ook: "We moeten communiceren, zelfs al hebben we niet veel lust om de heilige hostie te ontvangen. Het is geen gebakje, maar brood waarmee we ons noodzakelijk moeten voeden."
  
  Marthe ontving nooit de communie, zonder eerst gebiecht te hebben. Na de biecht bad ze en vernieuwde haar akte van overgave en toewijding aan de barmhartige liefde.

Lieve Gospa, U zal nooit instorten. We hechten ons vast aan U en aan uw woorden van leven!

Zr. Emmanuel
© Enfants de Medjugorje 2011

Oktober 2011

Medjugorje, 15 oktober 2011

Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria!

• Op 2 september 2011 kreeg Mirjana haar maandelijkse verschijning aan het Blauwe Kruis omringd door een grote menigte. Na de verschijning gaf ze ons de volgende boodschap door: "Lieve kinderen. Ook vandaag roept mijn moederlijk hart u op tot gebed, tot uw persoonlijke relatie met God de Vader en tot de vreugde van het gebed in Hem. God de Vader is niet ver van u en Hij is u niet onbekend. Hij openbaarde zich aan u door mijn Zoon en gaf u het leven, dat mijn Zoon is. Daarom, mijn kinderen, geef niet toe aan de bekoringen, die u van God de Vader willen verwijderen. Bid !Tracht niet families of gemeenschappen te hebben zonder Hem. Bid! Bid dat uw harten mogen overspoeld worden met de goedheid, die alleen van mijn Zoon komt, Hij die echte goedheid is. Enkel harten, die gevuld zijn met goedheid kunnen God de Vader begrijpen en aanvaarden. Ik wil verder gaan met u te leiden. In het bijzonder smeek ik u uw herders niet te oordelen. Mijn kinderen, vergeet ge dat God de Vader hen geroepen heeft? Bid! Dank."
  
  Na de verschijning zei Mirjana: "Ik heb tot nu toe niets gezegd, maar, broeders en zusters, zijt ge er u wel van bewust dat het de Moeder van God is, die bij ons was? Ieder van ons zou zich moeten afvragen: "Ben ik dit wel waardig?” Ik zeg dit omdat het voor mij moeilijk is om Haar [O. L. Vrouw] te zien in pijn, als ieder van ons naar een wonder zoekt, maar niet wil werken aan een wonder in zichzelf."
• De mooiste biecht van Souha
  
  Er was een groep uit het Midden-Oosten, die enkele dagen in Medjugorje verbleef met het verlangen om een echte bedevaart te doen. Bij hen was Souha, de echtgenote van een dokter. Ze was zonder haar man gekomen omdat deze moest werken.
  
  Souha verbergt een geheim dat haar geen vrede laat. Kort na haar aankomst zoekt ze een priester op van de groep en bekent hem dat ze een abortus gepleegd heeft. Het kindje dat ze verwachtte was een mongooltje. Noch zij, noch haar man wilden het kind. Samen besloten ze het te laten verwijderen uit de baarmoeder en de abortus gebeurde. Omdat haar hart verontrust bleef, vroeg Souha aan de priester : "Dat is geen zonde, niet?" De priester antwoorde : "Toch wel, mijn dochter, dat is een zonde! Een zware zonde! Ge moet gaan biechten!" Souha is echter niet overtuigd en ze sluit zich op in een weigering. Ze vraagt evenwel aan de H. Maagd een teken om te weten of ze deze zonde moet biechten. ’s Avonds, bij de verschijning van Gospa aan Ivan op de berg, is Souha, samen met haar groep, aanwezig. Van zodra de H. Maagd aankomt, buigt ze plots naar voor, alsof ze op de grond geworpen wordt ! Gans haar lichaam ligt gebogen, haar neus tegen de grond. Ze blijft zo een eindje liggen en als ze weer opstaat na de verschijning, zien haar vrienden haar wenen. Ze zegt hen : "Roep een priester, ik moet onmiddellijk biechten!"
  
  Ik weet niet wat er tijdens de verschijning gebeurd is. We moeten haar geheim respecteren. De H. Maagd heeft echter ingegrepen. Onder tranen heeft Souha de mooiste biecht van haar leven gesproken. Ja, ze heeft zich de gruwel van de zonde gerealiseerd en ze huilt er voor. Ze heeft Gods barmhartigheid voor haar aanvaard. Haar inwendige vrede is weergekeerd. Ze is nu vrij ! Welk een contrast, welk een plotse glans op haar gelaat ! Ze getuigt tegenover haar vrienden dat ze een immense vreugde voelt, zoals nog nooit tevoren in haar leven.
  
  Sommige groepen bedevaarders in Medjugorje hebben een mooie traditie. De verantwoordelijke stelt aan elke bedevaarder voor zich er toe te verbinden om bijzonder te bidden voor een bepaalde persoon van de groep. De 1ste of de 2de avond trekt ieder uit een mandje een briefje met de naam van een van de bedevaarders. Wie van de 150 deelnemers zou diezelfde avond de naam van Souha getrokken hebben om voor haar te bidden ? Een meisje met mongolisme!
  
  Diezelfde avond telefoneert de man van Souha en na het verhaal te hebben gehoord van zijn vrouw, zei hij haar: "Weet ge, ik bel u omdat ik het zo vreemd vind dat gij ginder zijt om tot God te bidden, terwijl ik hier abortussen aan het uitvoeren ben. Dat kan toch niet. Ik heb vandaag besloten om daarmee op te houden." Ook hij weende aan de telefoon. Hij had het gevoel gehad dat er iets met zijn vrouw gebeurde en hij was bereid om die uiterst belangrijke stap te zetten in zijn beroep. Souha kon haar oren niet geloven.
  
  Dit gebeurde in augustus van dit jaar. Nu leven Souha, haar man en haar kinderen anders. Ze hebben God de eerste plaats gegeven. Ze ontvangen de sacramenten en gaan bijna elke dag naar de H. Mis. Ze getuigen. Na deze memorabele bedevaart, terwijl ze zich de vraag stelden hoe ze dergelijk verleden konden goedmaken, werd hun hulp ingeroepen door zusters van een weeshuis. Ze vroegen hen voor een weeskindje te zorgen. Daarin zagen ze het antwoord van God en uit dankbaarheid hebben ze besloten voor dit kind alles te doen wat ze kunnen.
  
  En wat is er geworden van het mongooltje dat geaborteerd werd ? Maria zegt in Medjugorje van deze niet geboren kinderen "Ze zijn bij mij." Dit kind bidt waarschijnlijk heel veel voor zijn ouders en voor al zijn kameraardjes, die tegenwoordig voorbestemd zijn om het licht nooit te zien.
  
  Ik vraag me af : “Was het wel een mongooltje ?” Ik zie inderdaad steeds meer valse diagnosen. Veel moeders beslissen hun kindje te houden, wat ook hun handicap moge zijn, en dikwijls wordt het kind volledig normaal geboren. Onze doodscultuur en de steeds erger wordende “forcing” op de markt van de abortus zitten hier niet voor niets tussen. Te overwegen!
  
  Maar God is bewonderenswaardig ! Hij heeft voor deze familie het kwade in goed doen verkeren. Er zullen nu geen honderden [misschien duizenden] kinderen meer geaborteerd worden door deze dokter, die van nu af opkomt ten voordele van het leven: "Lieve kinderen, vanavond vraag ik u bijzonder te bidden voor de niet-geboren kinderen. Bid vooral voor de moeders, die hun kindje doden. Lieve kinderen, ik ben bedroefd omdat zoveel kinderen gedood worden. Bid opdat er zo geen moeders meer zouden zijn op de wereld." [Tot de gebedsgroep in Medjugorje, 03/03/1990]
  De mooiste biecht van Souha. Er was een groep uit het Midden-Oosten, die enkele dagen in Medjugorje verbleef met het verlangen om een echte bedevaart te doen. Bij hen was Souha, de echtgenote van een dokter. Ze was zonder haar man gekomen omdat deze moest werken. Souha verbergt een geheim dat haar geen vrede laat. Kort na haar aankomst zoekt ze een priester op van de groep en bekent hem dat ze een abortus gepleegd heeft. Het kindje dat ze verwachtte was een mongooltje. Noch zij, noch haar man wilden het kind. Samen besloten ze het te laten verwijderen uit de baarmoeder en de abortus gebeurde. Omdat haar hart verontrust bleef, vroeg Souha aan de priester : “Dat is geen zonde, niet ?” De priester antwoorde : “Toch wel, mijn dochter, dat is een zonde ! Een zware zonde ! Ge moet gaan biechten !” Souha is echter niet overtuigd en ze sluit zich op in een weigering. Ze vraagt evenwel aan de H. Maagd een teken om te weten of ze deze zonde moet biechten. ’s Avonds, bij de verschijning van Gospa aan Ivan op de berg, is Souha, samen met haar groep, aanwezig. Van zodra de H. Maagd aankomt, buigt ze plots naar voor, alsof ze op de grond geworpen wordt ! Gans haar lichaam ligt gebogen, haar neus tegen de grond. Ze blijft zo een eindje liggen en als ze weer opstaat na de verschijning, zien haar vrienden haar wenen. Ze zegt hen : “Roep een priester, ik moet onmiddellijk biechten !” Ik weet niet wat er tijdens de verschijning gebeurd is. We moeten haar geheim respecteren. De H. Maagd heeft echter ingegrepen. Onder tranen heeft Souha de mooiste biecht van haar leven gesproken. Ja, ze heeft zich de gruwel van de zonde gerealiseerd en ze huilt er voor. Ze heeft Gods barmhartigheid voor haar aanvaard. Haar inwendige vrede is weergekeerd. Ze is nu vrij ! Welk een contrast, welk een plotse glans op haar gelaat! Ze getuigt tegenover haar vrienden dat ze een immense vreugde voelt, zoals nog nooit tevoren in haar leven.
  
  Sommige groepen bedevaarders in Medjugorje hebben een mooie traditie. De verantwoordelijke stelt aan elke bedevaarder voor zich er toe te verbinden om bijzonder te bidden voor een bepaalde persoon van de groep. De 1ste of de 2de avond trekt ieder uit een mandje een briefje met de naam van een van de bedevaarders. Wie van de 150 deelnemers zou diezelfde avond de naam van Souha getrokken hebben om voor haar te bidden ? Een meisje met mongolisme!
  
  Diezelfde avond telefoneert de man van Souha en na het verhaal te hebben gehoord van zijn vrouw, zei hij haar: "Weet ge, ik bel u omdat ik het zo vreemd vind dat gij ginder zijt om tot God te bidden, terwijl ik hier abortussen aan het uitvoeren ben. Dat kan toch niet. Ik heb vandaag besloten om daarmee op te houden." Ook hij weende aan de telefoon. Hij had het gevoel gehad dat er iets met zijn vrouw gebeurde en hij was bereid om die uiterst belangrijke stap te zetten in zijn beroep. Souha kon haar oren niet geloven.
  
  Dit gebeurde in augustus van dit jaar. Nu leven Souha, haar man en haar kinderen anders. Ze hebben God de eerste plaats gegeven. Ze ontvangen de sacramenten en gaan bijna elke dag naar de H. Mis. Ze getuigen. Na deze memorabele bedevaart, terwijl ze zich de vraag stelden hoe ze dergelijk verleden konden goedmaken, werd hun hulp ingeroepen door zusters van een weeshuis. Ze vroegen hen voor een weeskindje te zorgen. Daarin zagen ze het antwoord van God en uit dankbaarheid hebben ze besloten voor dit kind alles te doen wat ze kunnen.
  
  En wat is er geworden van het mongooltje dat geaborteerd werd? Maria zegt in Medjugorje van deze niet geboren kinderen “Ze zijn bij mij”. Dit kind bidt waarschijnlijk heel veel voor zijn ouders en voor al zijn kameraardjes, die tegenwoordig voorbestemd zijn om het licht nooit te zien.
  
  Ik vraag me af: "Was het wel een mongooltje?" Ik zie inderdaad steeds meer valse diagnosen. Veel moeders beslissen hun kindje te houden, wat ook hun handicap moge zijn, en dikwijls wordt het kind volledig normaal geboren. Onze doodscultuur en de steeds erger wordende "forcing" op de markt van de abortus zitten hier niet voor niets tussen. Te overwegen!
  
  Maar God is bewonderenswaardig ! Hij heeft voor deze familie het kwade in goed doen verkeren. Er zullen nu geen honderden [misschien duizenden] kinderen meer geaborteerd worden door deze dokter, die van nu af opkomt ten voordele van het leven.
  
  "Lieve kinderen, vanavond vraag ik u bijzonder te bidden voor de niet-geboren kinderen. Bid vooral voor de moeders, die hun kindje doden. Lieve kinderen, ik ben bedroefd omdat zoveel kinderen gedood worden. Bid opdat er zo geen moeders meer zouden zijn op de wereld." [Tot de gebedsgroep in Medjugorje, 03/03/1990]
• De commissie
  
  De werkzaamheden van de deskundigen, die in Rome over Medjugorje beraadslagen, blijven steeds erg discreet. Er zijn wel enkele tekenen. In de lente is Ivanka [die het eerst Gospa zag op 24 juni 1981] naar Rome ontboden om er haar getuigenis te geven. Daarna is ook Vicka naar Rome geweest om er Kardinaal Ruini te ontmoeten, de voorzitter van de commissie. Laten we bidden opdat het plan van Maria zonder hinderlagen zou verwezenlijkt worden. Het plan zal zich zeker verwezenlijken, de zieners weten het. “Al wat niet van God komt, zal voorbij gaan, zeggen ze, en al wat van God komt zal blijven”. Het is aan ons om Gods uur te bespoedigen door onze gebeden.
  Piraterij op internet. Sommige vervalsers maken zich meester van een emailadres dat niet het hunne is en ze zenden naar alle contacten van dit adres een noodoproep. Ze vragen, buiten het weten van de eigenaar van dit emailadres, soms grote geldsommen om hem uit de nood te helpen. Dat is piraterij. Moest ge ooit van onzentwege zulk en vraag krijgen om geld, weet dan dat dit niet van ons komt ! Verwijder deze oproep zonder hem te beantwoorden. Laten we bidden voor hen die hun kennis misbruiken om de anderen te bedriegen en opdat ze hun kennis eerder aan God zouden wijden. Zo zullen ze zich een droevig einde besparen. Want wie een put graaft voor zijn broeder, zal er zelf in vallen

Lieve Gospa, O. L. Vrouw van de Rozenkrans, help ons trouw te blijven aan onze dagelijkse rozenkrans om door uw moederlijke mantel beschermd te zijn en te ontsnappen aan de listen van de duivel!

Zr. Emmanuel
© Enfants de Medjugorje 2011

November 2011

Medjugorje, 15 november 2011

Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria!

• Op 2 november 2011 kreeg Mirjana haar maandelijkse verschijning aan het Blauwe Kruis omringd door een grote menigte. Na de verschijning gaf ze ons de volgende boodschap door: "Lieve kinderen. De Vader heeft u niet aan uzelf overgelaten. Onmetelijk is zijn liefde, de liefde, die me naar u brengt om u te helpen Hem te leren kennen, zo dat, door mijn Zoon, ieder van u Hem met gans zijn hart "Vader" zou kunnen noemen, zodat ge één volk zoudt zijn in Gods familie. Vergeet echter niet, mijn kinderen, dat ge niet enkel voor uzelf in deze wereld zijt en dat ik u hier oproep niet alléén voor uzelf. Zij, die mijn Zoon volgen, denken aan hun broeder in Christus zoals aan zichzelf en kennen geen zelfzucht. Daarom verlang ik dat ge het licht van mijn Zoon zoudt zijn, dat voor allen, die de Vader niet hebben leren kennen, voor allen, die leven in de duisternis van de zonde, van vertwijfeling, pijn en eenzaamheid, de weg verlicht en dat ge hen met uw leven de Liefde van God zoudt tonen. Ik ben bij u. Als ge uw hart opent, zal ik u leiden. Nogmaals roep ik u op: bid voor uw herders. Ik dank u."
• Verder gaan met vasten? Mogelijk!
  
  Veel bedevaarders zijn eens vol goede wil begonnen met op woensdag en vrijdag te vasten op water en brood, zoals de H. Maagd dat vraagt. Na enkele tijd geven enkele het echter op. Door dat te doen, verliezen ze heel wat ! Daarop willen we hier enkele eenvoudige middeltjes aanreiken om te volharden in dit zeer goede voornemen. [De boodschap over de vasten is niet bedoeld voor zieken en mensen, die een zware medicatie nemen].
  
  We weten dat vasten is: een dringende oproep van de H. Maagd beantwoorden, en dat is niet weinig ! Komt ze immers niet reeds 30 jaar om ons de beste wegen te leren om oorlogen tegen te houden en echte vrede te krijgen ? We kunnen ons reeds de inwendige overtuiging eigen maken dat het vasten veel macht heeft tegen de vijand. Dat laat de ziel toe meester te blijven over het lichaam en niet het tegenovergestelde.
  
  Sommigen zeggen dat het moeilijk is. Zeker, vasten vraagt een inspanning van de wil. Tussen twee inspanningen, welk kost het meest? Vasten volgens de raadgevingen van de Hemel [De joden vastten ook tweemaal in de week], ofwel de schade herstellen, die de niet bestreden vijand, bij ons heeft kunnen aanbrengen ? Tussen de twee is de vasten het gemakkelijkst om mee om te gaan. Pater Slavko zei: "Als men liefde heeft, vindt men middelen. Als men geen liefde heeft, vindt men verontschuldigingen."
  
  Als praktische raadgeving, herinneren we er aan dat het belangrijk is om veel te drinken tijdens het vasten. Dat voorkomt hoofdpijn. Het is af te raden te koud te drinken, warme drank is beter geschikt voor de spijsvertering.
  
  Het is voordelig brood te eten dat voedzaam is, ten minste voldoende voedzaam om te kunnen werken zonder zwakte. Het wit brood uit de handel is niet het beste. Het meel is sterk gezuiverd en behandeld. Zulk brood bevat weinig voedende elementen en verhoogt het gehalte aan suiker in het bloed. Volkoren of half-volkorenbrood laat toe gemakkelijk het vasten vol te houden.
  
  We hebben het geluk een molenaar te kennen in Ljubuski waar we bio-meel kunnen kopen, waarmee we ons vastenbrood bakken. Als we te weinig tijd hebben gebruiken we een broodapparaatje, dat brood maakt in 3 uur. Het volstaat de ingrediënten in het apparaat te doen en het brood dat er uit tevoorschijn komt is gelukt.
  
  Hier volgt een recept, dat u zal helpen uw apparaat te vullen [het loont de moeite dit te kopen]. We voegen er droge rozijnen en amandelen aan toe, voor hen, die liever een voedzamer brood hebben. [Dit behoort niet tot het oorspronkelijk plan. Het is echter beter het brood wat voedzamer te maken dan het vasten op te geven]. Dit brood zal u de vastendagen doen zegenen: Voor een brood van 600 gr. Met droge vruchten. Gebakken met een broodapparaat. Cyclus Volkorenbrood [#3 op het apparaat]. 150 g. volkorenbloem, 200 g. witte bloem, 9 gram droge gist, anderhalve koffielepel zout, 25 gram droge rozijnen [of ander gedroogd fruit], 20 gram amandelen, 20 gram zonnebloempitten, 15 gram muesli [of havervlokken] 350 ml. Lauw water – 60 ml. Olijfolie [of een andere, minder dure olie].
  
  Men brengt de gist, het meel, het zout, de rozijnen, amandelen, zonnebloempitten muesli, water en olie in het recipiënt, schakelt het apparaat in, na het te hebben geregeld. Men voegt wat water bij, als de massa niet genoeg aan mekaar houdt of wat witte bloem als ze teveel aan de wanden plakt.
• De koning had zich vergist! Een metafoor om over te bezinnen.
  
  Er was eens een koning, die vier vrouwen had. Hij hield van zijn 4de vrouw meer dan van de andere. Hij gaf haar mooie geschenken en omringde haar met heel veel zorgen. Hij overlaadde haar met het beste dat hij had. Hij hield ook van zijn 3de vrouw en toonde haar met fierheid aan de naburige koningen. Hij vreesde echter dat ze op een dag met een andere koning zou vertrekken. Hij hield ook van zijn 2de vrouw; Ze was zijn vertrouwelinge. Telkens hij een probleem had, overlegde hij met haar. De 1ste vrouw van de koning was zijn trouwe gezellin. Met haar had hij zijn koninkrijk opgebouwd.
  
  Op een dag viel de koning zwaar ziek. Op het punt om te sterven, begon hij na te denken: "Ik heb 4 vrouwen, maar als ik sterf zal ik alléén zijn." Hij riep zijn 4de vrouw en zei haar: "Ik heb u liever gezien dan alle andere. Ik heb u het beste gegeven van mezelf. Nu ga ik sterven, wilt ge met mij meegaan en voor altijd mijn gezellin zijn?"
  "Zijt ge krankzinnig?" antwoordde ze en zonder een woord meer ging ze weg. Dit antwoord, als een scherp mes, doorboorde het hart van de koning.
  
  Dan zei hij tot zijn 3de vrouw: "Ik heb u gans mijn leven bemind. Nu ga ik sterven, zijt ge bereid om mee te gaan?"
  "Nee, antwoordde ze, het leven is te mooi. Als ge dood zijt zal ik hertrouwen." Dit antwoord verraste de koning en was er heel triestig van.
  
  Dan zei hij tot zijn 2de vrouw : "In mijn moeilijke momenten, ben ik steeds bij u gekomen. Ge hebt me altijd geholpen. Nu ga ik sterven, wilt ge me volgen?"
  "Het spijt me dat ik u niet kan volgen, antwoordde ze, maar ik beloof u een heel mooie begrafenis."
  
  De koning was heel overstuur. Gans zijn leven had hij zich in de gevoelens van zijn vrouwen vergist. Toen hoorde hij een stem : "Ik zal u volgen, ik zal bij u blijven, waar ge ook gaat." Het was zijn 1ste vrouw. De koning keek haar aan en was vol schaamte: Ze was mager, ziek, gelaten. Toen zei hij: "U had ik meest van al moeten beminnen, toen ik het nog kon."
  
  In werkelijkheid hebben we allen vier echtgenoten : De 4de is ons lichaam, hoeveel zorg we er ook aan besteden, op de dag van onze dood zal het ons in de steek laten. De 3de is onze rijkdom en onze sociale stand. Op de dag van onze dood nemen we niets mee. De 2de zijn onze vrienden en onze familie. Ze zijn voor ons een grote steun, maar op de dag van onze dood is het organiseren van onze begrafenis het enige, wat ze nog kunnen doen.
  
  Onze 1ste echtgenoot is onze ziel, die we dikwijls vergeten en die we dikwijls slecht behandelen. Zij is nochtans de enige die ons overal zal vergezellen. Neem de tijd om haar te verzorgen en te onderhouden opdat ze mooi en heilig zou zijn, doe haar nu schitteren! Daarna zal het te laat zijn! [Onbekende auteur]

Lieve Gospa, bij het begin van de Advent, dompel ons onder in de gevoelens van verwondering en nederigheid, die de uwe waren toen Ge Jezus verwachtte!

Zr. Emmanuel
© Enfants de Medjugorje 2011

December 2011

Medjugorje, 15 december 2011

Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria!

• Op 2 december 2011 kreeg Mirjana haar maandelijkse verschijning aan het Blauwe Kruis omringd door een grote menigte. Na de verschijning gaf ze ons de volgende boodschap door : "Lieve kinderen. Als een moeder ben ik bij u om u door mijn liefde, mijn gebed en mijn voorbeeld te helpen zaadjes van toekomst te worden, zaadjes die zullen uitgroeien tot sterke bomen en hun takken zullen uitspreiden over de hele wereld. Vooraleer zaden te worden van toekomst, bid de Vader dat Hij u uw nalatigheden zou vergeven. Mijn kinderen, alleen een zuiver hart, vrij van zonde, kan zich openen en enkel eerlijke ogen kunnen de weg zien, langs waar ik u wens te leiden. Als ge dat zult kennen, zult ge de liefde van God kennen, ze zal u gegeven worden. Dan zult gij ze aan de anderen geven als een zaadje van liefde. Ik dank u."
  
  De H. Maagd vroeg ons nogmaals te bidden voor onze priesters.
• Deze foto zou sommige mensen kunnen verwonderen
  
  Dit beeldje van het Kindje Jezus heeft een weinig alledaagse geschiedenis. Een Franciskaan van de Cava Dei Tirreni [in de omgeving van Salerno] ging in oktober 2010 naar Israël en vond er dit beeldje. Hij kocht het onmiddellijk. Terug in Italië zette hij het pakje in een lokaal van het klooster en ging slapen. ’s Anderdaags werd hij gewekt door een zeer zacht stemmetje : “Doe open, ik stik !”. Hij schrok en dacht dat het stem was van zijn overleden moeder. Wat later deed hij het pakje open, dat hij uit Israël had meegebracht en daar vond hij het beeldje, dat bloedtranen weende. Hij riep zijn bisschop, die op die dag juist in het klooster was. Ook hij stelt verse tranen vast op het gelaat van Jezus. Onmiddellijk werden de autoriteiten er bij geroepen, experten, enz …
  
  Na lange analyses blijkt het feit authentiek te zijn. Geenenkele trucage. Het bloed is echt menselijk bloed en heeft dezelfde kenmerken als het bloed op de lijkwade van Turijn. Een jaar later, 24 oktober 2011, wordt het beeldje ter verering van de gelovigen uitgesteld.
  
  Kerstmis nadert en we hebben de kribbe reeds klaar gemaakt. Het Kindje Jezus zal er in gelegd worden en we zullen de familie verzamelen om het te vereren, te aanbidden en ons te verheugen in zijn komst tussen ons. En nochtans, een jaar geleden weende dit beeldje bloedtranen ! Wat wil dit zeggen ? Welke boodschap wil Hij ons geven ? Waarom versmacht Hij in zijn doos ? Hij zei : “Wat ge aan de minste van de mijnen gedaan hebt, hebt ge aan Mij gedaan”. Welnu, wat hebben we gedaan? Of wat hebben we nagelaten te doen?
  
  We hebben de geschiedenis van Kerstmis opgesmukt, sierkransen rond de stal gehangen en lampjes [In de stal was er geen licht], we hebben dat allemaal heel aangenaam gemaakt om te zien. Maar men kan zich afvragen : “Kindje Jezus, moest Ge vandaag tot ons spreken, wat zoudt Ge dan zeggen? Waarom weent Ge? Welke dodelijke angst doet U vandaag bloedtranen wenen ? In welk nieuw Getsemani is uw aanbiddelijk hartje, dat enkel liefde is, vandaag gedompeld?
  
  Ieder kan zich Zijn antwoord inbeelden. Deze tranen mogen echter niet ontsnappen aan onze aandacht, ze schudden ons dooreen ! Ja, wat hebben we nagelaten te doen? Meer dan ooit hebben we immers de gelegenheid de tranen van dit kindje af te wissen ! We kunnen allemaal ten minste één van deze bloedtranen drogen, en dat door een eenvoudig gebed met het hart, door te verzaken aan een zware zonde, door het vaste voornemen iemand te vergeven, door een vasten te offeren voor een moeder die het plan heeft om haar kind te aborteren, door een bezoek aan een buur, die door eenzaamheid gebroken is, door een discrete gave aan een huismoeder, die geen uitweg meer ziet … Het Kindje Jezus is zo nederig, dat het alles aanvaardt, zelf het geringste teken van genegenheid ! Is 25 december niet Zijn verjaardag ? Heeft Hij niet het recht op de eerste plaats in onze vieringen en de mooiste geschenken aan onze kerstboom?
  
  Kindje Jezus, door uw onschuld, kom onze harten genezen, die versmachten onder de ijdele zorgen van de wereld ! We willen U niet meer laten zuchten in uw gesloten doos, terwijl we ons ver van U te vermaken. Integendeel, we open U wijd onze deuren ! We willen U steeds en overal bij ons nemen, U dragen aan ons gewonde hart als het Kind van de familie waar we fier over zijn! Gij zijt immers het "mooiste van alle mensenkinderen en de genade ligt op Uw lippen." Wees niet bang, Kindje Jezus, we zullen U geen pijn doen, blijf bij ons, zonder U zijn we niets! Gij zijt onze vreugde en onze glorie!
• De heiligen wachten u op!
  
  Vergeet niet op Kerstdag of met Nieuwjaar de naam te trekken van een heilige opdat hij uw reisgezel zou zijn voor 2012! Een voorbeeld: Iemand trok de H. Vincentius a Paulo [feest op 27 september] en ontving een woord van hem om te beleven: "De Heer neemt steeds zelf het werk ter hand als Hij alle menselijke middelen terzijde zet en ons vraagt te doen wat onze krachten te boven gaat." Hij kreeg ook een intentie : "Bid voor hen die de moed verliezen tegenover een hindernis."
• Een familie op onze weg
  
  Onlangs verheugde Zuster Briege McKenna ons met haar aanwezigheid hier. Het is deze zuster, die samen met Pater Kevin Scallon doorheen gans de wereld reist om Jezus te laten beminnen in de Eucharistie en, onder andere, haar gave van genezing uit te oefenen. Ook Pater Kevin heeft heel wat te vertellen…
  
  Toen hij zich op een dag naar zijn neef begaf om Kerstmis te vieren, viel hij in panne om 9 uur ’s avonds. Onmogelijk om de wagen terug in gang te krijgen. Hij had echter nog een uur rijden voor de boeg. Het was Kerstavond en sinds hij Dublin verlaten had, had hij geen enkele auto, geen levende ziel meer ontmoet. In het maanlicht zag hij een huisje tegenover de plaats waar hij geparkeerd stond. Er brandde wat licht achter het venster. Hij besloot deze mensen te gaan vragen om hun telefoon te mogen gebruiken om zijn neef te verwittigen. Hij opende het houten hek, volgde het pad en klopte aan de deur. Er was immers geen bel. Na een eindje opende een redelijk jonge man de deur. Hij verwelkomde hem hartelijk. Toen hij naar binnen keek, zag de priester een jonge vrouw met een kindje in haar armen. Ze hield het hoofdje van de baby tegen haar wang. Ze glimlachte naar Pater Kevin terwijl deze aan de man vroeg om te mogen telefoneren. Deze antwoordde: "We hebben geen telefoon, maar als ge terug naar de stad gaat, is daar een fietsenverkoper, die u zal laten telefoneren. Ge kunt zijn huis niet missen, het staat rechts van de supermarkt." De priester dankte het koppel en wenste hen een Zalig Kerstfeest. "Mag ik mijn wagen voor uw huis laten?" vroeg hij aan de man. "Natuurlijk, zei hij, ik zal hem in het oog houden."
  
  En zo keerde de priester in deze mooie nacht, in het licht van de maan, te voet terug naar de stad tot aan de fietsenwinkel. Onderweg bleef hij in gedachten bij zijn ontmoeting met het jonge koppel en hun baby, vooral aan de eigenaardige geur in het huis. Het was geen Ierse geur. Hoe kwam het dat hij hem deed denken aan zijn recente reis naar het Heilig Land? En waarom was het huis enkel met kaarsen verlicht?
  
  De fietsenmaker opende zijn deur en liet de priester zijn probleem uitleggen. Hij liet hem naar zijn neef bellen en intussen bood zijn vrouw de priester thee aan en een stukje van de Kersttaart. Hij aanvaarde graag. Ze sprak van de tijd, hoe de kerstperiode dit jaar kalm geweest was, enz … Na een klein uurtje kwam de neef aan. Ze namen afscheid van de fietsenmaker en zijn vrouw, stopten even aan de auto in panne en stelden vast dat de riem van de ventilator weg was. Ze lieten de auto voor de nacht achter en zetten hun weg verder. ’s Anderendaags gingen ze hem halen met een technieker van de streek. Eens de herstelling achter de rug, wilde de priester het jonge koppel gaan groeten in het huis aan de overkant. Hij ging naar het houten hek maar vond het niet. Er was enkel een haag en wat verder, een gewoon veld. Zo ver men kon zien, was er geen enkel huis te bespeuren.
  
  Tijdens de terugrit bleef de neef maar praten. Pater Kevin, hij, bleef heel stil. Het was het Feest van de Heilige Familie.

Lieve Gospa, mocht dit Kerstfeest het tot nu toe mooiste Kerstfeest zijn van ons leven. Daarvoor, kom binnen in onze huizen, onze kamers, onze harten! Kom er de grootste van alle schatten, Uw Pasgeborene, neerleggen en leer ons Hem te aanbidden, zoals U Hem aanbidt!

Zr. Emmanuel
© Enfants de Medjugorje 2011

Vertaling: Dr. Guy Claes