Maandelijkse faxen van Zr. Emmanuel: jaar 2005 [juli-december]

	Download PDF Maandelijkse faxen van Zr. Emmanuel: jaar 2005 [juli-december] Juli 2005 Medjugorje, 15 juli 2005 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zij Jezus en Maria! Zoals vele heiligdommen is Medjugorje een plaats vol verrassingen. Vorige maand, toen ik "per toeval"dringend in Bijakovici was stelde een man zich aan mij voor: Benjamin Berger, een Messiaanse Joodse vriend uit Israël. Toen ik nog in Jeruzalem woonde baden we [De gemeenschap van de Zaligsprekingen] uren lang samen met hem en zijn broer Ruben, we spraken over God en ze verklaarden ons de Bijbel van uit het Hebreeuws. Hoe dikwijls hebben we samen de ervaring gedeeld van de leerlingen van Emmaus, die, na het vertrek van Jezus onder elkaar zegden: "Brandde ons hart niet in ons, toen Hij ons de schriften verklaarde?" Benjamin aanvaardde om zijn prachtig getuigenis voor ons te herhalen. Hier volgen enkele fragmenten. Getuigenis van Benjamin Berger, Medjugorje, juni 2005: "Ik ben afkomstig uit een gelovig Joods milieu, niet ultra orthodox, maar toch orthodox. Mijn ouders waren beiden overlevenden van de Nazi concentratiekampen. Vader kwam uit Duitsland, mijn moeder uit Oostenrijk. Ze waren er in geslaagd naar de Verenigde Staten uit te wijken. Een groot deel van mijn familie werd uitgeroeid in Auswich. Als enige kinderen, zijn wij dus, mijn broer Ruben en ikzelf, opgevoed als orthodoxe Joden. In het begin van mijn leven was ik zeer godsdienstig, maar, naargelang de jaren voorbij gingen, zijn er veel twijfels in mijn hart opgekomen, vooral over de geschiedenis van het Joodse volk en over wat er ons overkomen was. Ik vroeg me af: "Hoe heeft God zo iets verschrikkelijks kunnen toelaten?" Daarna heb ik, als student aan de universiteit, besloten alles vaarwel te zeggen hoewel niet echt atheïst, maar toch bijna atheïst te worden. Ik dacht: "Ik kan niet geloven dat er echt een God bestaat en dat Hij zo iets heeft toegelaten. Ik heb ook nooit echt een Godservaring gehad." Ik heb dan ook alles laten vallen en ben totaal werelds geworden. Wat later ben ik naar Europa gekomen om te werken, in het begin was dat op een architectenbureau in Denemarken. Diep in mij voelde ik echter een leegte. Ik had iets tekort en niets scheen dit tekort te kunnen vullen. Mijn belangstelling ging vooral naar kunst en architectuur, dat begeesterde me wel maar voldeed me niet. Ik ben er dan toe gekomen mij hierbij neer te leggen en zei bij mezelf: "Ik weet niet of ik ooit het antwoord vind op wat ik zoek!" Ik wist niet naar wat ik op zoek was maar ik besefte dat het te maken had met de waarheid. Redelijk lang heb ik in deze toestand geleefd. Ik geloof dat het in de lente van het jaar 1967 was dat ik terugkeerde van mijn werk na een heel normale dag. Ik zat, zoals naar gewoonte, mijn dagblad te lezen en opnieuw begon ik aan een hele reeks dingen te denken. Ik dacht aan het geloof en zei bij mezelf: "Wel, ik ben op een punt van mijn leven gekomen waar ik aan niets meer geloof! Dat is niet normaal, ik moet in iets geloven!" Dat verontrustte me erg en ik dacht: "Als ik in iets moet geloven, dan wil ik geloven in iets dat waar is! Men kan immers in heel wat dingen geloven!" Ik wist echter niet wat het was. Terwijl ik zo in gedachten verzonken was, besefte ik plots dat er iemand met mij in de kamer aanwezig was. Ik zag niets en dat boezemde me eerder schrik in. Het was de eerste keer dat ik dergelijke ervaring had. Nooit had ik aan een of andere cultus deelgenomen. Ik was zeer rationeel, wat in zekere zin typisch Joods is. Ik geloofde enkel wat ik kon zien en aanraken. Wat ik niet kon zien geloofde ik niet. Er was echter een aanwezigheid in de kamer en deze werd steeds intenser. Ik was heel erg bang. Nochtans was deze aanwezigheid van een zuiverheid, die ik vroeger nooit ervaren had. Er ging van deze aanwezigheid iets uit dat zo zuiver was! Volledig zonder vlek! [Het was geen voorwerp maar een persoon. In het begin zei ik ‘iets"omdat ik in het geheel niet kon zeggen wat het was] "Het" vulde de plaats en er was als het gevoel van de Heiligheid van God in de kamer.Voor iemand die niet gewoon was in dergelijke termen te denken, wist ik natuurlijk niet wat het was. Dan was het alsof iemand dicht bij mij kwam met een sleutel in de hand en deze in mijn hart stak. Hij draaide de sleutel om en opende de deur. Deze was zeer dik, zoals de deur van een bank waarachter men het geld bewaart. De deur van een brandkast, daar geleek de deur van mijn hart op. De deur ging open en het was alsof de liefde er binnenstroomde en mijn hart volledig vulde. Ik wist niet wat er gebeurde, maar ik begon te wenen, een hele tijd heb ik daar zitten wenen. Toen heeft God tot mij gesproken en het was alsof zijn stem gans het heelal vulde. Hij zei me:" Ik ben de God van Abraham, de God van Isaak, en de God van Jakob, en ik ben uw God. Uw leven is voor mij als een open boek, Ik weet alles van u." Enerzijds was het zeer troostend te weten dat God bestaat en dat Hij tot me sprak, anderzijds was het beangstigend. Het was prachtig te weten dat God een persoonlijke God is en dat Hij zo naar mij toe kwam. Waarom gebeurde dat met mij? Ik had er geen idee van. Ik was op zoek naar de waarheid, maar ik leefde op mijn manier. Toen gebeurde er iets dat nog ongelofelijker was. Van hoog in de Hemel viel er een naam, Yeshua, de Hebreeuwse naam van Jezus. Ik had nooit het Nieuw Testament gelezen, ik had geen enkele Christelijke vriend en had nooit horen spreken over het Evangelie. Het enige wat ik over Jezus wist, was wat ik met Kerstmis op de TV gezien had of in films zoals "De mantel"[Van Henry Koster, met Richard Burton, 1953] Ik had het echter nooit echt verstaan. Steeds was ik verward geweest door de Christenen die spraken over Sion,, over dingen die me als Jood vertrouwd waren. Ik zag echter het verband niet tussen hen en ons. Ik was opgegroeid in een omgeving waar er geen band was met Jezus. Hij was ver af, werkelijk heel ver van ons. Op het ogenblik echter dat ik zijn Naam kreeg, op dat precieze moment, wist ik dat Hij de Messias was. Hij was de God van Israël. Het was een openbaring. Dat kwam natuurlijk niet uit mijn brein. Ik wist dat dit het antwoord was op mijn vraag, op al mijn vragen. Ik wist dat ik in Hem het antwoord zou vinden op al mijn vragen. Daarna had ik een moeilijk uit te leggen ervaring. Ik dacht: "Moest er iemand zoals Hij in de wereld komen, wat zou er met Hem gebeuren?" Ik wist dat de wereld Hem zou verwerpen en kruisigen, omdat Hij zo tegenovergesteld is aan wat in de wereld is. Zo is het begonnen. Benjamin vertelde dan over zijn leven, 20 jaar met Jezus. Onder andere over zijn ontmoeting met een Italiaanse gemeenschap, die erg verbonden is met Medjugorje. Het gesprek gaat als volgt verder: "We hebben deze gemeenschap ontmoet in 1966 en God heeft ons heel diep verbonden. Hun leven was voor ons een voorbeeld en dat heeft ons erg veel geholpen. We zijn in nauw contact gebleven en, als God het wil, zullen ze in oktober naar Israël komen. We zullen zien wat er uit voortkomt. Het is waarschijnlijk de eerste maal dat een Messiaanse en een Katholieke gemeenschap dergelijke eenheid beleven. Ik denk dat dit een teken is, een profetisch teken voor wat God verlangt." En dan, mijn komst naar Medjugorje. Ik heb me steeds aan Medjugorje geïnteresseerd omdat ik er veel over gehoord heb. Ik weet dat hier heel veel mensen tot Jezus bekeerd zijn en dat raakt me erg. Het feit dat zo velen zich tot de Heer bekeren, dat kan niet van satan komen! En toen enkele tijd geleden gedurende een weekend in Italië Frère Louis me voorstelde naar Medjugorje te gaan, zijn we onmiddellijk vertrokken." Ik vroeg Benjamin: "Hebt ge in Medjugorje meer licht gekregen over de Moeder van God en blijft ze voor u nog altijd een vraag?" "Ik zou antwoorden dat ik deze vraag jaren lang aan de Heer gesteld heb. Een van de redenen waarom ik dit vroeg heeft te maken met de eenheid van de Kerk. Ik besefte wil er eenheid komen in de kerk, deze eenheid zich zou moeten vormen rond bepaalde punten. Dit is waarschijnlijk het belangrijkste geschilpunt met de protestanten. Wij zijn niet protestant, maar bevinden ons ergens tussen de verschillende kerken in. Ik erken dat dit een van de redenen van de scheiding is. Ik ben steeds open gebleven voor dit gebeuren en heb nooit gezegd dat dit niet van God komt. Ik heb enkel gezegd: "Ik versta het niet helemaal." Ik denk dat ik meer genaderd ben deze dagen omdat ik het getuigenis van de zieners gehoord heb en deze zeer authentiek zijn. Er is niets vreemd in hun getuigenis. De boodschappen die ik gekregen heb zijn fundamenteel en moeten door iedereen gedeeld worden: bekering, gebed, een heilig en zuiver leven, toewijding aan de Heer. Ik ben zeer geraakt door wat ik gehoord heb. Ook vanmorgen, ik heb Vicka gehoord en ze straalde in haar eenvoud de liefde van God uit. Ik geloof dat deze dingen van God komen, rest er me nog te begrijpen wat dit allemaal betekent. Ik ben echter op het goede pad. Benjamin is van plan om naar Medjugorje terug te komen met zijn broer Ruben. Laten we hen dragen in ons gebed, zoals ook zij ons dragen, want, inderdaad, dit teken van toenadering en eenheid, ons door God gegeven, is profetisch en het komt ons toe de verwezenlijking er van te bespoedigen door ons nederig gebed. Medjugorje zou de plaats kunnen worden waar de "oudste zoon" en de "jongste" elkaar op bevoorrechte manier ontmoeten en omhelzen? Goed nieuws: volgens het Italiaans blad "Il messagero" van 1 juni 2005: Paus Benedictus XVI heeft zijn levendige belangstelling uitgedrukt voor het beeldje van de H. Maagd, dat uit Medjugorje naar Civitavecchia gebracht werd in 1995. [Dit beeldje heeft tot 13 maal bloedtranen geweend bij Gregori in februari 1995 in het bijzijn van 10 getuigen en een 14de keer in het huis van de Bisschop tegenover meerdere getuigen. Onderzoeken hebben uitgewezen dat het om mannelijk menselijk bloed ging.] Toen de Paus Mgr. Grillo op 30 mei begroette in de Italiaanse bisschoppenconferentie, zei hij: "De Maagd van Civittavecchia zal grote dingen doen." Paus Johannes-Paulus II heeft dit beeldje ook vurig vereerd. Mgr. Grillo vertelde aan Benedictus XVI dat hij het miraculeuze beeldje op een avond in februari 1995 naar het Vaticaan bracht naar Johannes-Paulus II, die het vereerde en er voor bad. Op het einde kroonde hij het. Het is betekenisvol dat beide Pausen hun belangstelling getoond hebben voor dit bovennatuurlijk feit dat zo met Medjugorje verbonden is. Er zijn immers heel wat bestrijders. Feitelijk hebben ze meer dan belangstelling getoond, ze hebben hun mening geuit tegenover getuigen. Men kan zich de vraag stellen waarom de H. Maagd bloedtranen heeft willen wenen aan de poorten van Rome, zoals Civitavecchia genoemd wordt. Ze had dat ook kunnen doen in Medjugorje, van waar het beeldje kwam. Iedereen kan zich deze vraag in gebed stellen. Het feit kan misschien gezien worden in het licht van een boodschap die ze in Medjugorje gaf: "Ik smeek u, laat niet toe dat ik bloedtranen ween omwille van de zielen die verloren gaan in de zonde." [24-03-84] Medjugorje bereidt het Jongerenfestival voor [31-7 tot 6-8]. Tegenwoordig beleven vele jongeren een soort van inwendige hel en hebben het moeilijk om te ontsnappen aan de dodelijke strikken waarin ze terecht gekomen zijn: sekten, drugs, ongeremde seksualiteit, occultisme, New-Age, enz... Gospa heeft een plan voor hen, zoals voor hen die nu reeds in het licht wandelen. Dit plan is echter niet magisch, het vraagt een oprecht "JA" aan Jezus, de enige redder en een "nee" aan de zonde. In Medjugorje voegt Gospa geen water toe aan de wijn van het Evangelie. Daarom komen de jongeren met duizenden. Als moeder kent ze het ongelofelijk potentieel aan liefde dat sluimert in het hart van elke mens. Iedereen is geroepen tot heiligheid en het is geen toeval dat ze de jongeren uitgekozen heeft om aan de wereld de goede uitweg te tonen om te ontsnappen aan deze wereldse hel en de zekere weg naar een grotere heiligheid. Lieve Gospa, we hebben maar één leven. Help ons, dat het zo mooi mogelijk zou zijn! Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2005 Augustus 2005 Medjugorje, 15 augustus 2005 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zij Jezus en Maria! Meerdere mensen hebben ons geschreven naar aanleiding van de "Messiaanse Jood", Benjamin Berger, wiens getuigenis verscheen in de fax van 15 juli. Daarom wil ik hier enkele bijkomende verduidelijkingen geven. Over het Joodse volk weten we, van uit de H. Schrift dat: "Want, als hun verwerping de wereld verzoening heeft gebracht, wat kan dan hun aanneming [reïntegratie] anders betekenen dan een verrijzenis uit de doden?" [Rom. 11, 15] Het betrekkelijk recente verschijnen van de Messiaanse beweging bij de Joden is een prachtig voorteken van de hereniging van de oudste zoon en de jongste in het lichaam van Christus. Daarom verschaft het geloofsparcours van onze broer Benjamin, ons veel vreugde. Het is alsof hij ons opwekt uit onze geestelijke verdoving! De H. Geest is aan het werk en wij willen in zijn richting gaan! Zoals ook voor ons, Katholieken, gaat de verwezenlijking van Gods werk langs zuiveringen. Ziehier het verhaal van Benjamin: "We hebben 5 jaar in Bethanië gewoond. Een andere broeder heeft zich bij ons aangesloten. Zo waren we met drie. Dan zijn we naar Galilea verhuisd, waar we leefden in een dorpje en getuigen waren van vele wonderen. Op vele gebieden gebeurden er wondere dingen. Veel mensen keerden zich naar de Heer. Hier enkele voorbeelden: Een man, die ons niet kende, zag Jezus in een droom. Later kwam hij bij ons en werd een broeder. Onze buren keerden zich naar de Heer. Kinderen werden aangeraakt door de H. Geest en bekeerden zich. Zo zijn we beetje bij beetje een kleine gemeenschap geworden. We hadden dat echter nooit voorzien. We begonnen met alles gemeenschappelijk te bezitten, aten samen en baden samen. Zo hebben we werkelijk de openbaring gekregen voor een gemeenschap. Ze begon met mijn broer en ikzelf, maar daarna is ze gegroeid en we hebben begrepen dat we geroepen waren tot een gemeenschappelijk leven. Vijf jaar hebben we in dit dorp gewoond. Tegen het einde kregen we vervolgingen. Sommige orthodoxe Joden kwamen en vielen ons lichamelijk aan. Ons huis werd volledig geplunderd. Ze zijn binnengekomen, hebben alle meubels vernield, hebben overal zwarte verf uitgegoten, enz ..Maar dit soort gebeurtenissen heeft gans de streek in beroering gebracht. Het was midden de jaren 70. Uiteindelijk werd ons getuigenis gepubliceerd in meerdere dagbladen en werd het vermeld op radio en televisie. Het was de allereerste keer dat het getuigenis van Messiaanse Joden vermeld werd op de TV in Israël. Meer en meer begon men hier en daar te horen over Joden die het geloof hadden aangenomen. Sindsdien is de gemeenschap blijven groeien. Op dit moment zijn er ongeveer een honderdtal Messiaanse groepen in Israël en ze groeien nog steeds. Vandaar zijn we naar Tiberiade vertrokken waar we eveneens vijf jaar gebleven zijn. Ook daar hebben we heel wat vervolgingen gekend vanwege orthodoxe Joden. Ze hebben ons huis in brand gestoken. Eens wierpen ze stenen tijdens een van onze bijeenkomsten. We hadden een lokaal gehuurd in een hotel met glazen deuren. Ze begonnen met stenen te werpen. We wisten niet wat te doen want we waren juist bezig de Maaltijd van de Heer te vieren. We zeiden: "Nu we met het gebed begonnen zijn, kunnen we er niet mee ophouden." We hebben dan alle kinderen in het midden geplaatst en hebben er ons in een kring rond geschaard. We baden verder. En het regende stenen! God heeft ons echter beschermd. Een steen vloog juist over het hoofd van een zuster, maar ze werd niet geraakt. Later hebben ze dit hotel in brand gestoken, zodat we nergens nog plaats vonden om te verzamelen. Niemand wilde ons nog iets verhuren. We zijn dan ’s zaterdags bijeengekomen in een van de parken, op de Shabbat, omdat we wisten dat ze ons niet zouden aanvallen op de Shabbat. Zo is deze gemeenschap gesticht, doorheen veel vervolgingen..." Op 2 augustus is de H. Maagd, zoals elke maand, met Mirjana komen bidden voor de ongelovigen. We waren volop in het jongerenfestival en duizenden jongeren uit alle landen verzamelden om hun moeder te verwelkomen, om te bidden en haar zegen te ontvangen. Na de verschijning waren we erg getroffen door de boodschap die Mirjana ons doorgaf. De toestand, zoals ze die beschrijft, is werkelijk actueel! Men kan dit niet ontkennen, noch verzwijgen. Het zou goed zijn deze boodschap van buiten te leren en aan de H. Geest een gunst te vragen: Dat Hij ons hart zou doorlichten en ons, door zijn goddelijke stralen, de inhoud van ons hart zou onthullen. Zo zullen we onze keuzen kunnen herzien! We zullen er toe besluiten de echte liefde in ons hart te huisvesten en niet de "namaak", het echte licht en niet de valse schitteringen waarmee de wereld ons laaft. Hier volgt de boodschap aan Mirjana: "Lieve kinderen. Ik ben naar u toe gekomen met open armen om u te omhelzen onder mijn mantel. Ik kan dat niet doen, zo lang uw hart vol is van valse schitteringen en valse idolen. Zuivert uw hart en laat mijn engelen er in zingen. Dan zal ik u onder mijn mantel nemen en u mijn Zoon Jezus geven, de ware vrede en het ware geluk. Wacht niet, mijn kinderen! Ik dank u." De "zienster met het hart," Jelena Vasilj-Valente en haar man Massimiliano zijn op dit ogenblik in Medjugorje voor wat vakantie. Ze wonen nabij Rome en hebben 2 jonge zoontjes. Jarenlang langs haar boodschappen persoonlijk gevormd door de H. Maagd, blijft ze een bron van licht voor allen die de moederlijke geest van Maria willen verstaan. Hier volgen enkele van haar uitspraken van de laatste dagen: "Voor ik gehuwd was, was mijn leven gemakkelijker. Ik studeerde, was vrij. In feite werkte ik aan mijn persoonlijke vorming. Nu verplichten mijn leven van echtgenote en moeder me in praktijk te brengen, wat ik geleerd heb ... me te geven, zonder ophouden en zonder rekenen! Mijn kinderen zijn mijn oversten!" "Mijn kinderen gade slaan, leert me over God. God is relatie en wij zijn naar zijn Beeld geschapen. Dat zie ik in mijn kinderen. Als een kind lawaai maakt, roept, weent of slaat, is het omdat het met ons in relatie wil komen. Een kind vraagt, zoals God, steeds om relatie. Voor het kind is dat van levensbelang, want zo vormt het zich. De rijkdom van het leven is ons gegeven door een relatie. We leven allemaal in relatie met anderen. Als een kind deze relatie ervaart, heeft het geen behoefte aan televisie. Het is in vrede, voldaan. Ik heb dit gemerkt bij mijn kinderen. Ze willen geen TV kijken, zelfs bij hun vrienden! Als de televisie de communicatie vervangt, dan is dat juist het onderbreken van de relatie die ons bindt met onze familieleden en met onze vrienden. Heel dikwijls richten we beschermingsmuren op tegen het leven en sluiten ons op in het onwerkelijke. Als ik bij iemand ben en ik zet de TV aan, dan is het alsof ik hem wil zeggen dat hij voor mij niet interessant is en mijn aandacht niet verdient." "We hebben dezelfde houding tegenover God, als we Hem niet de eerste plaats geven en niet bidden. We verwijderen ons van de bron en worden gefrustreerd. De genade wordt ons gegeven door onze relatie met God in het gebed." Lieve Gospa, kunt Ge me niet omhelzen? Ik bid U, spreek bij Uw zoon ten beste, dat Hij mijn hart zou zuiveren! Dat uw engelen er in kunnen komen zingen! Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2005 September 2005 Medjugorje, 15 september 2005 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria! De laatste boodschappen van de H. Maagd zijn meer dan belangrijk, ze zijn ernstig zoals de wereldse gebeurtenissen. Maar Gospa heeft de beste oplossing, daarom moeten zij, die Haar werkelijk zijn toegewijd zeker niet ophouden, steunen op haar moederlijk hart en luisteren naar wat zij ons te zeggen heeft. Op 25 juli zei Maria ons:"Doe novenen van vasten en onthechting, zodat satan ver van u zou zijn en de genade u nabij." De enige keer dat Gospa, naar mijn weten, "9 dagen van onthechting" gevraagd heeft, was in augustus 91, voor de conflicten in Ex-Joegoslavië. Ze wil geen oorlopen meer!! "Vasten kan de natuurwetten opheffen" en een onthechting die met liefde gebracht wordt, kan de plannen van satan verijdelen! New-Orleans is verwoest? We hadden dat kunnen beletten! Gospa geeft ons hiervoor de middelen. Sommigen vragen of we 9 dagen moeten vasten. Het antwoord krijgt ieder al biddend in zijn hart. Want, wat Gospa van ons verwacht is een gebaar van zuivere liefde, geen prestatie, een offer dat uit ons hart komt en dat ons iets kost, natuurlijk, maar geen exploot dat ons subtiel op onszelf terugplooit. De eerste onthechting en ook de meest dringende is ons van de zonde af te keren, een goede biecht te spreken en in vreugde met een nieuwe lei te beginnen. Tenslotte: op 2 september zei de H. Maagd ons langs Mirjana: "Lieve kinderen, ik, als moeder, kom naar u toe en toon u hoeveel uw God, uw Vader, u bemint. Maar gij?! Waar zijt gij, mijn kinderen? Wat neemt er in uw hart de eerste plaats in? Wie of wat belet u mijn Zoon de eerste plaats te geven? Mijn kinderen, laat Gods zegen toe over u te komen. Moge Gods vrede u omringen. De vrede, die mijn Zoon u geeft, Hij alléén!" Dat is de kreet van een moeder: "Waar zijt ge, mijn kinderen?" Het is God die Adam verloren is en die, ontdaan, zijn naam roept in de hof van Eden. "Adam, waar zijt ge?" Het antwoord is eenvoudig: wij zijn bij datgene, dat ons het meest belangrijke lijkt in het leven, waar we het meeste geld voor willen uitgeven, waar we het grootste deel van onze tijd aan besteden. "Waar uw schat is, daar zal ook uw hart zijn" heeft Jezus ons gezegd. O, hoe mooi is de schat, voorbehouden voor hen die geen ogenblik twijfelen ten voordele van Jezus en die er zich op toeleggen Hem trouw te ontmoeten in de intimiteit van het gebed! Jezus wordt echter zo weinig uitgenodigd! Waar wil onze Moeder ons naartoe? Ze wil ons op de knieën! "Wacht niet, mijn kinderen!" Denis V. is een van de beste Franse bedevaartbegeleiders in Medjugorje. Joviaal, vol humor. Hij is een van die vrienden die men liever aan zijn tafel heeft dan op een foto. Hij geeft hier zijn mooi getuigenis: "Na een weg bezaaid met beproevingen heb ik rust gevonden, de gemoedsrust, kortom de "shaloom". Van nu af is het niet meer het lichaam en de menselijke gedachten die mijn dagelijks bezigheden en mijn leven besturen, het is God! De zichtbare wereld mag dan nog misbaar maken, roepen, manifesteren, betreuren of zich beklagen, ik blijf in mijn nest, waar ik het schild vind tegen alle agressie en het geneesmiddel voor alle kwetsuren. In 1998 hoorde ik in Medjugorje, in het "bosje" een zuster van de "Zaligsprekingen" vragen: "Wie heeft Jezus de eerste plaats gegeven in zijn leven?" Van de 80 aanwezigen gingen 2 of 3 handen schuchter omhoog. Ze deden hun best om zo weinig mogelijk op te vallen. Ikzelf kon niet begrijpen hoe iemand, van de morgen tot de avond, als eerste bekommernis kon hebben Jezus de eerste plaats te geven. Hoe slaagt men er in te werken, bezig te zijn met zijn materiële en beroepsbezigheden, als men gans de tijd met Jezus moet bezig zijn? In die tijd was ik verwikkeld in gerechtelijke procedures tegen machtige vijanden, boekhouders en de notariële nomenclatuur, die me zochten af te maken, enkel omdat ik het misdrijf gepleegd had een ongedekte check te hebben opgenomen in mijn boekhouding. Ik had dus wel andere zorgen dan om Jezus de 1ste plaats te geven in mijn leven! De genade deed echter heel discreet haar werk. Mijn vrouw had de genade gekregen van de vrede, van het vertrouwen in haar man en van de stilte. Ze kwam niet tussen in mijn procedures, leverde geen kritiek en liet me doen. Gans die tijd bad ze. Dat heeft me veel geholpen. Later toen ik geestelijk genezen was en bedevaarders wilde begeleiden naar Medjugorje, zei ze me: "Vijf jaar heb ik gebeden opdat ge het geloof zoudt teruggevonden hebben, al mijn H. Missen heb ik voor u opgedragen." Dat was haar mooiste geschenk. Wat baat het bloemen te geven, naar het restaurant te gaan, geschenken te kopen, als Jezus afwezig is? Men doet mekaar alleen plezier maar dat hecht geen familie aan mekaar. Men moet mekaar geen plezier doen, men moet elkaar beminnen. Het eerste huwelijksgeschenk dat God mij gaf was Odile, de geschikte echtgenote die zich zou kunnen aanpassen aan mijn moeilijk temperament. Nooit heeft ze de hoop verloren, steeds heeft ze het geloof bewaard. Ze is een beetje mijn H. Monika. Tijdens deze 10 jaren van lijden hebben Odile en ik de Tabor beklommen. De hindernissen waren veelvuldig en verscheiden [Krizevac is daartegen een zachte wandeling] de pijnen van de ene waren die van de andere, de vreugden van de ene ook die van de andere. De liefde was er echter altijd en we waren hecht verbonden. Natuurlijk was "de andere" daar ook steeds om onrust te zaaien en te storen. Onze Engelbewaarders waakten echter en de gebeden van Odile ook. De bekering groeide, elke dag een stapje vooruit. De gedachten aan wraak en afrekening verdwenen. Het menselijk recht? Vlug begrepen we dat het er enkel om ging een notaris te worden die zijn beroep met zijn hart deed en de mensen hielp in moeilijkheden en administratieve rompslomp. Op min dan 3 jaar notariaat in de streek van Parijs was mijn studie verdubbeld, natuurlijk ten nadele van enkele "apparatchiks" van het lokaal notariaat. Na het notariaat vaarwel te hebben gezegd hebben we ons nog meer aan mekaar en aan onze kinderen gehecht. De familie is één geworden. Toen kwam Medjugorje en meteen de genaden. Tenslotte was er de dinsdag in de Goede Week: ik werd veroordeeld tot 15 eurocent voor "belediging aan het beroep van notaris". Onmiddellijk besloten Odile en ikzelf dit alles aan Jezus te geven. Die morgen zei ik aan Jezus: "Ik heb U nog nooit een geschenk gegeven van waarde. Deze keer heb ik iets dat U waard is! En op het goed moment: de Goede Week! Ik geef U een zeer waardevol pakje waarin U alle lijden zal vinden van mijn kinderen, van Odile en van mezelf, ook mijn vergeving aan mijn vijanden, de boekhouders, de verantwoordelijken van het notariaat, kortom, aan allen die op een of andere manier met deze smerige zaak te maken hadden. Ik wil er niet meer over horen. Ik wil vergeten en vredig slapen. Ik bied U dit geschenk aan!" En Jezus heeft het aanvaard! Sinds 29 maart is mijn geest vrij, ik ben VRIJ, Odile ook. Nu is ons dagelijks leven op Jezus gericht, elke morgen is een genade, een loflied voor de Vader voor alles wat Hij voor ons gedaan heeft. Jezus is op de 1ste plaats in ons leven! Gedurende gans die tijd heeft de genade ook onze 3 kinderen geraakt. Ze weten nu wat het betekent: " vader en moeder eren". Als ik op reis vertrek bellen ze me op om me een goede reis te wensen. Als ik terugkeer is er steeds een die me komt ophalen aan het vliegveld opdat ik niet zou moeten sukkelen met de metro. Beminnen is een geheel van kleine dagelijkse gebaren. Er zijn geen grote materiële geschenken nodig. Het is het hart en niet het chequeboekje dat moet spreken. Nu wil ik de Heer loven voor de heilige en zalige pijnen die ik op mijn weg heb tegengekomen: het waren de stenen van mijn Krizevac, van mijn Getsemane. Ik ben op de Tabor en blijf er. Ziezo, dit is mijn verhaal "en vrac". Als iemand er een graantje uit kan meepikken mag hij zich bedienen!" Het gaat me ter harte een bijzonder gebed te vragen. Onze dierbare Mgr. Hnilica is ziek en heeft onze steun nodig in deze dagen van zwakheid en lijden. Het is een grote vriend van de H. Maagd en zeere verbonden met Paus Johannes-Paulus II. Het is hij die in maart 1984 Rusland aan het Onbevlekt Hart van Maria heeft toegewijd in Rusland zelf. Het is ook hij die uit de mond van de H. Vader dit belangrijk commentaar heeft gehoord: "Medjugorje is de voortzetting en de voltooiing van Fatima, Ga er heen!" Al deze jaren heeft hij ons veel klaarheid gebracht over de plannen van Maria in Fatima en in Medjugorje. Laten we hem, op onze beurt helpen met wat we hebben: ons gebed. Dank u! Lieve Gospa, U hebt altijd Jezus de eerste plaats gegeven. Zo dikwijls verwerpen wij Hem, omdat onze harten verhard zijn. Open ons voor zijn schoonheid! Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2005 Oktober 2005 Medjugorje, 15 oktober 2005 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria! Er was heel veel volk voor de verschijning aan Mirjana op 2 oktober. Sinds enkele maanden is er een nieuw feit te noteren: Mirjana vroeg dat, als de verschijning voorbij was, de boodschap aan de aanwezigen zou gegeven worden in hun eigen taal. Mirjana gaf de volgende boodschap door: "Ik kom naar u als Moeder en breng u mijn Zoon mee, de vrede en de liefde. Zuivert uw harten en neem mijn Zoon bij u. Geef de anderen de echte vrede en het geluk." Mirjana voegde er aan toe: "De Gospa heeft ieder van ons gezegend en ook de godsdienstige voorwerpen die we hadden meegebracht. Daarna legde ze nog eens de nadruk op het belang van de zegen van een priester." Ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om er de nadruk op te leggen dat er verschillende soorten van zegen bestaan en dat het belangrijk is deze niet met mekaar te verwarren. Inderdaad, als een priester zegent [of een bisschop, een kardinaal of de Paus] dan is het Jezus zelf die zegent, doorheen zijn gewijde vertegenwoordiger. Jezus stort dan zijn goddelijke heiligheid over ons uit. Deze zegen is een immense genade en hangt niet af van de innerlijke gesteldheid van de priester. Als de ziel, die deze zegen ontvangt, open staat en ingekeerd is , dan opent Jezus de schatten van zijn Hart en stort ze overvloedig uit, naargelang de ontvankelijkheid van de ziel en naar de maat van haar geloof. Een nederig hart ontvangt het meest. Vermits de zegen rechtstreeks de ziel bereikt, is ons verstand niet steeds bewust van deze uitstorting, die haar te boven gaat. Daarom zijn we zo gemakkelijk verstrooid en mankeren we het geschenk dat ons wordt aangeboden. Dat is erg jammer want een ontvankelijk hart wordt door elke zegen verrijkt, gesterkt, tot rust gebracht en beschermd. Bovendien is de waardevolste vrucht dat ze zich dan op een meer intieme manier met God kan verenigen. De vruchten van de zegen zijn van die aard dat ze zich reeds inschrijven in de eeuwigheid door aan de ziel een bijzondere schoonheid te geven. Het is zoals met alle gaven van God: naarmate men meer ijver aan de dag legt om de zegen te geven of te ontvangen, des te groter is haar doeltreffendheid. De H. Maagd zei in Medjugorje: "Moesten de priesters beseffen wat ze geven als ze zegenen, dan zouden ze dag en nacht zegenen!" En ook: "De zegen van de priester is groter dan de mijne." [Private boodschappen aan Marija, datum onbekend] De priester heeft immers het sacrament van het priesterschap ontvangen. Dit is maar een magere beschrijving van de zegen van de priester! Ook de leken kunnen zegenen en de Kerk moedigt, bij voorbeeld, de ouders aan elke dag hun kinderen te zegenen. De H. Maagd vraagt dat men de kinderen elke morgen en elke avond zou zegenen [Niet gedateerde boodschap uit de jaren 80] Ook de kinderen kunnen hun ouders zegenen! De kracht van deze zegen hangt veel af van hem die ze geeft. Daarom is de zegen van de H. Maagd bijzonder krachtig. Als een moeder op aarde haar kind mag zegenen, hoeveel te meer dan onze Moeder uit de Hemel! Na ons te hebben gegroet met haar: "Geloofd zij Jezus, mijn lieve kinderen" en voor ze met gestrekte handen over ons bidt, geeft de H. Maagd in Medjugorje telkens haar zegen. Op een dag vroeg ik aan Marija waarom O.L.Vrouw ons dan eens haar "vreugdevolle zegen" dan weer haar "moederlijke zegen" gaf, of haar "plechtige zegen", enz... Welk verschil er was tussen al deze zegeningen? Marija antwoordde: "Gospa heeft dat niet uitgelegd". We moeten dit geschenk dus aanvaarden met vertrouwen en dankbaarheid en onze hemelse Moeder doet de rest volgens onze noden. Nog een belangrijk punt: De H. Maagd gaf ons in Medjugorje, zowel op de berg als in haar boodschappen van de 25ste, haar "bijzondere en moederlijke zegen" [Zie boodschap van 25.06.1990] en ze nodigt ons uit deze zegen door te geven aan al de schepselen. Deze boodschappen over de "bijzondere en moederlijke zegen" werden gegeven langs de zienster Marija. [Dit is de verklaring hoe er in het verleden soms verwarring ontstaan is: als een andere ziener die over deze zegen ondervraagd werd, antwoordde deze per vergissing "Gospa heeft dit nooit gegeven"]. Ieder ziener krijgt immers van Gospa iets eigens. Het is dan ook belangrijk rechtstreeks bij hem of haar de vraag te gaan stellen over een of ander onderwerp. Hetzelfde geldt voor de boodschappen over het lijden, die bij voorbeeld aan Vicka gegeven worden of deze over de ongelovigen aan Mirjana. Het jaar van de Eucharistie en de synode zijn voorbij. Daar deze tijd van genade ons echter gegeven was als een nieuwe start naar de heiligheid met Jezus' Eucharistie, kan ieder van ons verder gaan met deze genade en maken dat gans zijn leven stilaan Eucharistie wordt. Dat was het doel van onze beminde Johannes-Paulus II toen hij een jaar geleden het "Jaar van de Eucharistie" aankondigde. Een Ierse vriendin, Anne Marie Collins, 33 jaar, kwam ons onlangs bezoeken. Mocht haar mooi getuigenis gelijkaardige initiatieven inspireren. "Toen ik jong was, ging ik naar de H. Mis uit gewoonte. Ik ging naar kaartlegsters. Het was dus nodig dat Jezus en ook de H. Maagd in mijn leven binnendrongen! Ik gaf les in een Montessori school en mijn familie had een kruidenierszaak, die niet goed ging. We sloten dan een overeenkomst met de H. Maagd. Als Ze onze zaak voor ons kon verkopen, zouden we naar Medjugorje gaan. O.L.Vrouw is een goede zakenvrouw want 3 weken later had ze een koper gevonden! We hebben dus woord gehouden en zijn naar Medjugorje gekomen op 25 augustus 1999.Toen is alles voor mij begonnen. De eerste dag tijdens de Engelse Mis ging de preek uitsluitend over astrologie en kaartlegsters. Ik had de indruk dat de priester alleen voor mij preekte en ging bij hem biechten. Het was een gedenkwaardige biecht! Ik biechtte onder andere dat ik naar kaartlegsters geweest was en toen ik de biechtstoel verliet wist ik dat ik niet van het teken van de Leeuw was, zoals men mij had doen geloven , maar van het teken van Jezus-Christus! Ik was vrij! Diezelfde week nam O.L.Vrouw me menigmaal bij de hand, zowel op de heuvel van de verschijningen als op Krizevac. De avond voor ons vertrek beleefde ik een bijzondere ervaring met Haar. Samen met mijn moeder zaten we buiten de kerk en baden. Ik keek naar de kralen van mijn paternoster toen ik plots mijn hoofd voelde omhoog gaan. Ik keek in de lucht en zag de H. Maagd die daar stond en glimlachend naar mij keek. Nooit zal ik die glimlach op haar gelaat vergeten. Ze zei niets maar dat was ook niet nodig, haar glimlach zei alles. Het was zulk een liefdevolle lach, alsof ze me op datzelfde moment in haar armen wilde drukken. Wat was ze mooi! Van dat moment af ben ik veranderd! Ik was in die tijd verloofd en maakte me klaar om te huwen. Toen ik thuis kwam riep ik mijn verloofde en vertelde hem dat ik een prachtige week achter de rug had en wat ik allemaal beleefd had. Hij schudde het hoofd en geloofde me niet. Toen zijn de dingen tussen ons veranderd. Ik wilde elke dag naar de Mis, wat normaal was. Ik sloot me ook aan bij een gebedsgroep. Onze verhouding koelde af. Toen bad ik de H. Maagd: "Als U wil dat ik deze relatie afbreek, laat dan niet toe dat mijn hart breekt". Toen zei ik aan mijn vriend: "Zo kan ik niet verder, ik denk dat gij de man niet zijt, die O.L.Vrouw voor mij wil.". Hij besefte dat het niet goed meer ging tussen ons. Na deze breuk had ik het gevoel dat er een last van mijn schouders viel. Eerst gaf O.L.vrouw me het verlangen naar de H. Mis. Ik ben begonnen er elke dag naartoe te gaan en doe dat nog steeds. Daarna gaf ze me geleidelijk aan het verlangen naar andere dingen. Dat was het jaar nadien naar de Aanbidding. Ze handelt met zoveel takt! Ze weet dat ze ons met kleine lepeltjes moet voeden omdat we geen volle maaltijd aankunnen. Toen de H. Vader vorig jaar het "Jaar van de Eucharistie" aankondigde besloten we met enkele vrienden iets in die zin te ondernemen. De H. Maagd had ons het geschenk van de Aanbidding gegeven tijdens onze bedevaart naar Medjugorje en ze had er ons van bewust gemaakt dat haar Zoon Jezus werkelijk aanwezig is in het H. Sacrament. We hebben dus besloten een internetsite te ontwerpen om de mensen te informeren over de plaats en tijd van mogelijke Aanbidding in hun streek [in Ierland]. We hebben alle mogelijke priesters opgebeld en kregen veel bijval. Sommigen aanvaardden zelfs een altijddurende aanbidding in hun kerk of kapel. Kort na een lang verblijf in Medjugorje moest ik drie weken naar het ziekenhuis van Dublin, waar men vaststelde dat ik leed aan de ziekte van Addison, een zeldzame aandoening van de bijnieren.Daarom moet ik elke dag cortisone nemen om het tekort van mijn bijnieren op te vangen. Ik ben zeer vlug moe. Wanneer ik echter voor het H. Sacrament ga, dan geeft Jezus me echt de genade om dit kruis te aanvaarden en mijn dagelijks leven verder te leven. Ik zou de kracht niet hebben om mijn ziekte te dragen als ik Jezus niet had. Al mijn kracht put ik uit de aanbidding. Zonder Jezus’ Aanwezigheid ben ik niets. De aanbidding geeft me elke dag een grote kracht, zowel lichamelijk als geestelijk. De H. Maagd is onze moeder, steeds beschermt ze ons door ons met haar moederlijke mantel te omhullen. Als we onze hand in de hare leggen, leidt ze ons. Als we beginnen met een eenvoudig "Wees gegroet, Maria" komt ze ons leiden en brengt ze ons naar haar Zoon Jezus. Het volstaat dat wij haar de hand geven en haar te laten begaan. Ze weet heel goed wat voor ons goed is." Anne Marie komt soms naar Medjugorje en telkens zien we haar nog geestdriftiger voor de Eucharistie terug en ook steeds moediger, want de Heer heeft haar nog niet genezen van deze pijnlijke ziekte. Door haar leven te offeren voor de bevordering van de Aanbidding [naast haar werk] trekt ze niet alleen veel zielen naar Jezus' Eucharistie, maar wordt haar kruisweg een vreugdeweg! Lieve Gospa, we kennen uw plannen niet, we nemen uw hand opdat we steeds zouden zijn daar waar God ons wil met U! Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2005 November 2005 Medjugorje, 15 november 2005 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria! Wie zag er Pater Slavko niet, van de berg afdalend met een vuilniszak in de hand, terwijl hij achtergelaten flessen, plastiekzakken, kleenex, enz... bijeen raapte, geholpen door een groepje jongeren? Pater Slavko had een leuze: "Meer bloemen, minder afval!" In het Kroatisch: "Više cvijeća, nimalo smeća!" Nu Medjugorje zich voorbereidt om op 24 november het vertrek van Pater Slavko naar het Koninkrijk te vieren, namen Billy Mastro, een Amerikaan, en Pater Svetozar, Franciskaan in de parochie, een mooi initiatief. Ze wilden deze leuze laten herleven en hebben de leerkrachten van de scholen verzameld. Hun doel was dubbel: de leerlingen inzetten om de vuilnis te verzamelen en ze zo te leren het milieu te eerbiedigen. Het was de eerste keer dat in de streek dergelijk initiatief genomen werd. Op vrijdag, 10 november bezocht Billy alle scholen en hield een voorstelling om hen het belang te leren geen vuilnis weg te werpen "omdat we in het huis van Moeder leven". Hij gaf hen uitleg over het plan om ’s anderendaags opruiming te houden en deelde 1000 vuilniszakken uit en honderden paren plastiek handschoenen. Hij gaf hen ook fluorescerende blauwe armbanden met de leuze van Pater Slavko. Enkele meisjes uit de school hadden het al vlug begrepen en maakten hun eigen T-shirts met Gospa vooraan en de leuze aan de rugzijde. Zaterdag morgen hebben de mensen van het dorp en vrijwilligers van alle leeftijden zich dan over Medjugorje verspreid om honderden zakken te vullen met afval. Een vrachtwagen van de ruimdienst moest meerdere keren rijden om al de zakken op te halen. Toen de vrachtwagen bij een school aankwam in het centrum van het dorp, waar veel kinderen samen gekomen waren, is er nog een menigte hun zakken bij de hoop komen voegen. Het resultaat: 1000 uitgedeelde zakken voor 500 leerlingen en 700 gevulde zakken. Het was een groot succes: er werden niet alléén vuilnis verzameld, maar er werden mooie lessen getrokken voor de toekomst! Het mooiste was dat ieder kind na de opruiming een belofte deed: "Mijn ziel zuiver houden van de zonde en mijn parochie zuiver van vuilnis. Met de hulp van mijn hemelse Moeder, zal ik mijn best doen, in gedachten, woorden en daden, opdat er geen vuil meer zou zijn en meer bloemen!" De Goddelijke Voorzienigheid blijft ons steeds verbazen. Vorige zondag hebben we de verjaardag gevierd van Kim C. een van onze helpers, die haar geboorteland Californië voor een tijdje verlaten heeft om zich een eind in dienst te stellen van Gospa in Medjugorje. We hadden besloten voor haar "Tiramisu" te maken, haar voorkeursdessert. Dat vraagt een geoefende hand, bijzondere ingrediënten en vooral veel tijd. Een Italiaanse vriendin, Vittoria, die hier bij ons is, stelde voor het te maken de namiddag van "dag D". De genodigden zouden toch maar ’s avonds komen. Ze wilde echter ook op Krizevac gaan om enkele uren met Jezus op de berg te zijn. Juist voor de ochtendmis besefte ze echter dat het te veel tijd zou vragen om de twee dingen te doen. Ze heeft dus een dilemma. Zonder aarzelen richtte ze volgende woorden tot Jezus: "Ziet ge, Heer, als ik naar Krizevac wil gaan kan ik de taart niet maken en als ik de taart maak, kan ik niet naar Krizevac gaan. Ik vertrouw U dan ook dit probleem toe, aan U me te tonen hoe ik me uit de slag moet trekken!" Na haar zorg in het hart van Jezus te hebben gelegd bleef ze vredig de H. Mis volgen. Enkele minuten later keek een man van haar groep, die voor haar zat, een beetje opzij en Vittoria realiseert zich dat het Cosimo was, de beste banketbakker van San Giovanni Rotondo [Het heiligdom van Pater Pio, waar Vittoria woont]. Ze besluit hem om raad te vragen na de Mis. Gelukkig omdat hij dienst kan bewijzen, wil de man nog verder gaan: hij stelt voor het dessert zelf te komen maken. Wie nog nooit een beroepsbanketbakker in huis gehad heeft zal me moeilijk kunnen geloven: de "Tiramisu", die normaal 3 uur zou gevraagd hebben aan Vittoria was klaar in 45 minuten. Hij was zo lekker dat al onze genodigden het recept vroegen! Vittoria, daarentegen, had de gelegenheid al haar tijd met Jezus door te brengen op de berg. Ze dankte Hem hartelijk en dagen later kon ze er nog mee lachen hoe Hij, als goede jood, zijn plan had uitgewerkt. Geen feest zonder gebed en geen gebed zonder feest! Hoe gelukkig is Hij niet als we Hem de kleinste bijzonderheden van ons leven toevertrouwen! Op 2 november had Mirjana Soldo haar maandelijkse verschijning in het Cenakel. Er waren veel bedevaarders, die gekomen waren voor Allerheiligen. Aan het einde van de verschijning deelde Mirjana de aanwezigen mee wat haar voor ons belangrijk scheen. Ze zei: "De Gospa heeft geen boodschap gegeven. Ze was pijnlijk bedroefd. Ze heeft me dingen gezegd die ik niet mag herhalen. Ik heb gebeden dat zij in ons hart zou komen en heb haar gevraagd: Hoe kunnen we U helpen? De Gospa heeft niet geantwoord. Mirjana voegde er aan toe: Op het eind heeft Gospa de voorwerpen gezegend die we hadden meegebracht." Toen we weggingen hadden we verdriet! Maria heeft ons dit antwoord reeds 24 jaar op allerhande manieren gegeven. En toch ziet ze deze dagen de haat die woedt, vooral in mijn vaderland Frankrijk, alsof ze ons niet duidelijk de weg van de vrede getoond had! Menigmaal heeft de geschiedenis ons geleerd dat men de tussenkomsten van de Hemel niet mag negeren. Als we naar Frankrijk kijken, zo dikwijls bezocht door Christus en zijn Moeder, dan zien we hoe ons land het duur betaald heeft dat men geweigerd heeft te doen wat er gevraagd werd. Een voorbeeld: Jezus vroeg in Paray le Monial aan Lodewijk XIV, door de Heilige Marguerite Marie Alacoque, Frankrijk toe te wijden aan zijn Heilig Hart. De koning hield hier echter geen rekening mee en ons land, verre van te genieten van de vrede en de beloofde overwinning op de vijanden, had te lijden onder de wreedheden van de revoluties van 1789 en deze die volgden in 1830 en 1848. Toen koning Lodewijk XVI uiteindelijk een poging deed was het al heel laat, het land was ondermijnd en hij stierf op het schavot. In 1917 verscheen Maria aan drie herdertjes van Fatima om de Eerste Wereldoorlog te stoppen en ons haar programma van bekering te geven. Ze vroeg, onder meer, dat elke natie zich zou toewijden aan haar Onbevlekt Hart en aan het Hart van haar Zoon Jezus. Alléén Portugal gehoorzaamde en werd gespaard tijdens de oorlog 1939-1945! De andere landen negeerden haar oproep en we beseffen heel goed de gevolgen van onze lichtzinnigheid: de 2de Wereldoorlog, de miljoenen doden ten gevolge het Communisme, enz ... Zuster Lucia van Fatima schreef: "Langs een intieme boodschap beklaagt de Heer zich bij mij: "Ze hebben niet willen doen wat ik vroeg! Zoals de koning van Frankrijk zullen ze zich hierover beklagen. Ze zullen het doen maar het zal erg laat zijn. Rusland zal zijn dwalingen over de wereld verspreid hebben en zo oorlogen en kerkvervolgingen teweeg gebracht hebben. De H. Vader zal veel te lijden hebben." Marthe Robin, de grote mystica, door God zo grootmoedig aan Frankrijk gegeven, zei aan Pater Finet [die met haar de "Foyers de Charité" stichtte]: "Frankrijk zal zeer laag vallen, nog lager dan andere landen, ten gevolge van haar hoogmoed en de slechte leiders die ze zich gekozen heeft. Het zal met de neus in het stof liggen en dan zal het tot God roepen. Het zal de H. Maagd zijn die het zal komen redden. Het zal zijn roeping als "Oudste dochter van de Kerk" terugvinden en opnieuw missionarissen zenden over gans de wereld." Als de Gospa enkele dagen geleden "pijnlijk bedroefd" was en aan Mirjana dingen heeft toevertrouwd die ze niet mag herhalen, dan blijft er ons enkel over haar oproepen ernstig te nemen en te beleven! Er is geen tijd meer voor ijdele woorden, het is het uur van de daad, van de gehoorzaamheid. " Gelooft, bid en bemint!" [Boodschap van 25 oktober 2005]. Men kan de oproepen van God en van zijn Moeder niet meer negeren! Lieve Gospa, laat het Kwaad niet overwinnen, help ons deze genadetijd, die de Hemel ons geeft, te benutten!Word niet moe voor ons, zondaars, ten beste te spreken! Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2005 December 2005 Medjugorje, 15 december 2005 Dierbare kinderen van Medjugorje, geloofd zijn Jezus en Maria! Caroline is bediende en woont in België. Ze kwam vorige maand naar Medjugorje samen met haar moeder en een jongetje om O.L.Vrouw te danken. Zou haar getuigenis enkele kinderen kunnen redden van de slachting die door bepaalde dokters georganiseerd wordt? "Ik werd zwanger op mijn 29ste. Mijn vertrouwde dokter was op congres en kon me niet ontvangen. Ik werd dus verwezen naar een dokter die ik niet kende. Ik was drie weken zwanger. Na het onderzoek zei de dokter: "De vrucht is niet goed, het is een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en u moet morgen dringen naar de kliniek om een curetage te doen!" Toen ik in de kliniek aankwam was ik in het geheel niet zeker dat dit wel nodig was. Ik had een relikwie van Pater Pio bij me, nam deze in mijn hand en terwijl ik Pater Pio bad me te helpen, was er een inwendige stem die me zei dat deze beslissing niet goed was en dat ik een ander advies moest vragen. Ik had reeds mijn wit operatiehemd aan. De stem verliet me niet. Toen zei ik dat deze beslissing niet de goede was en vroeg om mijn gewone dokter te mogen zien opdat zij opnieuw een echografie zou doen. Men kon mijn dokter tijdig bereiken. Deze was echter misnoegd omdat ze aan het opereren was toen ze mijn boodschap kreeg. Ik wilde echter niet geopereerd worden. Na een eind kon ze zich vrijmaken en kwam ze bij me. Ze nam een nieuwe echografie. Ik had nog altijd de relikwie van P. Pio in mijn hand, ik hield ze stevig vastgeklemd omdat ik voelde dat hij mijn vriend was, mijn reddingsplank te midden van dit wat onmenselijk hospitaal. De nieuwe echografie toonde dat de vrucht goed was. Mijn baby bevond zich niet buiten de baarmoeder, zoals de vorige dokter me gezegd had. Mijn dokter zei echter dat ik niet genoeg hormonen had om mijn kindje te kunnen houden. Ze voegde er aan toe dat ze me niet mocht opereren omdat het dan een abortus zou geweest zijn. Zo ben ik aan de operatie en aan de abortus ontsnapt en ben teruggekeerd naar huis. Ik heb geen hormonenbehandeling genomen en ziedaar, Jeff is gekomen, hij is perfect gezond! Jeff is nu 4 jaar, hij is geboren op 1 oktober, zoals zijn vader. Zijn vader heeft hem nooit willen erkennen en hem zelfs niet willen zien, om geen onderhoudsgeld te moeten betalen. De Heer heeft echter gewild dat Jef voortijdig geboren werd, op de verjaardag van zijn vader, zo zal hij hemel nooit kunnen vergeten. Hij is de vreugde van zijn moeder, van zijn grootmoeder en zijn grootvader, want ik woon bij mijn ouders." De moeder van Caroline vertelde me dat zij en haar man vele tranen gelaten hadden bij de aankondiging van deze zwangerschap. Ook Caroline was gans van streek. Maar nu, als grootmoeder van Jeff zegt ze: "Het was echt een kruis dat ons overkwam, maar dit kruis is veranderd in een vreugde voor onze familie. We hadden nooit een zoon gehad en mijn man heeft Jeff aangenomen als zijn zoontje. Jeff draagt zijn naam. Ze zijn zeer aan mekaar gehecht. Zijn grootvader speelt nu vader, dat hadden we echt nodig in onze familie. God heeft echt deze kleine in ons leven gebracht en deze heeft ons verenigd. Dit is goed voor mijn man en mezelf. Zijn aanwezigheid geneest onze relatie. Het is echt een vreugde." De moeder van Caroline straalde van vreugde als ze me dit vertelde en kon het zelf vaststellen: de kleine Jef is een pracht van een kind. Terwijl Caroline me haar verhaal deed in het Frans [Jeff verstaat enkel Vlaams] huppelde hij rondom ons. Op een dag zal hij vernemen dat hij een ontsnapte is, maar dat er veel kinderen zijn die het geluk niet hadden op de aarde te mogen blijven. Tegenwoordig zijn er immers vele dokters die de plaats van God innemen om te beslissen over leven en dood, dikwijls door de moeder te bedriegen in verband met de toestand van haar kind door te beweren dat zijn toestand erger is dan hij in werkelijkheid is. Ik zeg dit zonder aarzelen wat gelijkaardige gevallen zijn frequent geworden. Bij een negatieve diagnose, als men u een abortus tracht o te dringen, vraag een nieuw onderzoek in een ander hospitaal. En zelfs als het kind een probleem heeft, het blijft een kind! Het is uw kind! Het heeft enkel u om het te beschermen en om aan de dood te ontsnappen! De Gospa nodigde ons op 25 juli uit om novenen te doen. Ik stel voor dat we samen er een zouden doen in deze tijd voor en rond Kerstmis. Ze zal als een balsem zijn voor het hart van het Kindje Jezus in de kribbe, voor Maria en onze dierbare St. Jozef! Laten we deze noveen aan het Kindje Jezus opdragen voor alle kinderen van de wereld, zij die het recht niet hebben om geboren te worden en sterven in de schoot van hun moeder, zij die verlaten worden en geen liefde krijgen, zij die lijden onder ziekte, koude, gebrek aan zorgen of voedsel. Voor de wezen, de kinderen uit echtscheidingen, kinderen die seksueel misbruikt worden, die prooi zijn van slechte instincten en wiens onschuld geofferd wordt op het altaar van de zonden van onze maatschappij. Kortom, voor de kinderen van wie de stille kreet het hart van Christus doorboort. "Hij die een van deze kleinen opneemt in mijn naam, neemt Mij op..." [Mt. 18.5] Welk een noveen? Vermits het om het Kindje Jezus gaat, passen we ons aan ... ge kent kinderen! Ze houden er van dat men hen verhaaltjes voorleest, maar ze hebben nog liever dat men zelf een verhaal verzint speciaal voor hen. Als men uit gans het hart doet, zijn ze daar zeer gelukkig mee. Het Kindje Jezus heeft veel mooie gebeden, vooral gericht tot het Kindje Jezus van Praag. Het is echter goed onze persoonlijke gebeden tot Hem te richten, van uit het diepste van ons hart. Elke dag van deze 9 dagen zullen we, na ons spontaan gebed, Jezus beschouwen, totaal overgegeven in de handen van zijn Vader en zullen zijn geest van kindsheid delen door met Hem deze mooie liefdeshymne te bidden die de Zalige Charles de Foucault geschreven heeft: Mijn God, ik verlaat me op U, doe met mij wat Gij goed vindt. Wat Gij ook met mij wilt doen, ik dank U. Tot alles ben ik bereid, alles aanvaard ik, als Uw wil maar geschied in mij en in al uw schepselen. Niets anders verlang ik, mijn God. Ik leg mijn ziel in Uw handen, ik geeft ze aan U, mijn God, met al de liefde van mijn hart, omdat ik U bemin, Omdat het voor mij een noodzaak is van liefde mij te geven, mij zonder voorbehoud op U te verlaten, Met een oneindig vertrouwen, want Gij zijt mijn Vader! De noveen begint op dat dag dat u deze tekst ontvangt en eindigt 9 dagen later. Zo zullen we samen een ketting vormen van gebed die over meerdere dagen verloopt van deze fax zal een eind op weg zijn en terecht komen in onverwachte handen. Het kind Jezus roept allen op. Hij heeft houd in zijn kribbe en zoekt onze tegenwoordigheid en onze hulp. Hij vraagt aanbidding, liefde, bezoek! Het is prachtig het Kindje Jezus zo te helpen zijn menselijke broertjes ter hulp te komen. Dank! Enkele citaten uit het kleine dag boek van Zr. Faustina kunnen ons helpen tot die intimiteit met het Kind Jezus. Heilig uur. "Tijdens dit uur trachtte ik het lijden van de Heer te overwegen. Nochtans, vreugde overspoelde mijn ziel en plots zag ik het Kind Jezus. Zijn majesteit drong zo diep in me door dat ik zei: "Jezus, Ge zijt zo klein en toch weet ik dat Ge mijn Schepper en mijn Heer zijt". Jezus antwoorddde: "Je dat ben ik en het is om u nederigheid te leren en eenvoud dat ik met u in relatie ben onder de gedaante van een kind." [§184] Donderdag. Toen ik het heilig uur begon wilde ik me onderdompelen in de doodstrid van Jezus in de hof van Olijven. Plots hoorde ik een stem in mijn ziel: "Mediteer het mysterie van de menswording". En plots vescheen het Kind Jezus voor me, stralend schoon. Hij zei me hoe eenvoud van ziel Hem beviel. "Hoewel mijn grootheid niet te vatten is, blijf ik enkel met de kleinen ... ik vraag van u een kinderlijke geest." [§332] Toen zag ik de Allerheiligste Moeder met het Kind Jezus en de H. Jozef, die achter de H. Maagd stond. De allerheiligste moeder zei me: "Zie mijn kostbaarste schat" en ze reikte me het Kindje Jezus aan. [§608] Toen ik het Kindje Jezus in mijn armen genomen had, verdwenen de Moeder Gods en de H. Jozef en ik bleef alleen met het Kind Jezus. Ik zei Hem: Ik weet dat ge mijn Schepper zijt en mijn Heer hoewel ge zo klein zijt. Jezus strekte zijn handjes naar me uit en glimlachte. Mijn geest vervulde zich met een onuitsprekelijke vreugde. Plots verdween Jezus, op het moment van de H. Communie. Onmiddellijk ben ik te communie gegaan met de andere zusters, heel ontroerd. Na de communie hoorde ik volgende woorden in mijn hart: "Ik ben dezelfde in uw hart als die ge in uw armen gehouden hebt!" [§609]. O, eeuwig Licht, dat op deze aarde komt, verlicht mijn geest en sterk mijn wil opdat ik niet zou bezwijken in ogenblikken van harde beproeving! Moge uw licht alle schaduwen van twijfel verdrijven. Moge uw Almacht door mij handelen. Ik heb vertrouwen in U, o ingeboren Licht. Gij, o Kind Jezus, Gij zijt voor mij een voorbeeld om de wil te vervullen van Uw Vader, Gij die gezegd hebt: Ik zal Uw wil vervullen. Maak dat ook ik in alles trouw de goddelijke wil zou volbrengen. O Goddelijk kind, geef me deze genade." [§830] Tijdens de H. Mis zag ik vandaag nabij mijn bidstoel het Kindje Jezus, die één jaar bleek te zijn en Hij vroeg me Hem in mijn armen te nemen. Toen ik Hem in mijn armen genomen had, drukte Hij zich tegen mijn hart en zei: "IK voel me goed dicht bij uw hart." Hoewel ge zo klein zijt, weet ik nochtans dat Ge God zijt. Waarom neemt ge geze gedaante aan om met mij in contact te komen? Omdat ik u het kind zijn van de geest wil leren. Ik wil dat ge heel klein zijt, want als ge heel klein ijt draag ik u dicht aan mijn Hart, zoals gij me nu dicht aan uw hart draagt". Op dat ogenblik bleef ik alleen, maar niemand kan zich de emotie van mijn ziel inbeelden, ik was gans in God ondergedompeld, zoals een spons die in de zee geworpen is ..." [§1481] De ziener Ivan was op 9 december op het onverwacht op bezoek in Medjugorje en ’s avonds kenden we de vreugde de H. Maagd te verwelkomen aan het blauwe kruis, samen met de gebedsgroep.Voor de Moeder Gods is Kerstdag de "Dag van vreugde". Die avond heeft ze ons haar bekommernis herhaald voor ieder van onze families. Mocht de vreugde in onze families heersen door het gebed. Stromen van vreugde zijn in ons bereik gesteld. Het zou jammer zijn ze te missen. We hebben ze zo nodig! Laten we geen vrees hebben voor het heidendom dat ons omringt. We hebben een schat, Jezus! Hij wil met deze kerstdag diep in ons hart geboren worden. Welk een geluk een beetje van de vreugde van de H. Familie in Bethlehem te mogen delen! "Lieve kinderen, ik verlang dat dit Kerstfeest vreugdevolle zou zijn dan andere Kerstdagen! Mogen uw families gelukkig zijn, zoals wij gelukkig waren in de stal, toen mijn Zoon geboren werd." [Gospa 9 dagen voor Kerstmis 1992, tijdens de oorlog.] Om onze hartelijke ontvangst voor het Kind Jezus te tonen, kan ieder van ons op een bijzondere manier zijn H. Communies verzorgen, want, zoals Moeder Teresa van Calcutta zei: "Het mysterie van de Eucharistie geeft ons de vreugde elke dag Kerstmis te beleven! Als we naar het H. Sacramenet gaan, gaan we naar Bethlehem, een naam die wil zeggen "Huis van bood". Jezus heeft verkozen geboren te worden in Bethlehem om voor altijd bij ons te kunnen blijven zoals het Levende Brood dat uit de Hemel is neergedaald. Op 2 december kreeg Mirjana Soldo haar maandelijkse verschijning in het Cenakel. Na de verschijning gaf ze deze boodschap voor de aanwezigen: "Lieve kinderen, laat in deze heilige tijd de liefde en de genade van mijn Zoon op u neerdalen. Alleen zuivere en barmhartige harten, vervuld met gebed, kunnen de liefde van mijn Zoon ervaren. Bid voor hen die de genade niet hebben de liefde van mijn Zoon te ervaren. Mijn kinderen, help me! Ik dank u!" Lieve Gospa, we willen bij u en bij Jozef blijven in de stal en zoals de herders zijn voor Jezus! Zr. Emmanuel © Enfants de Medjugorje 2005